Wiktor Tsoï

Viktor Tsoï
Циктор Цой

Wiktor Tsoï w 1986 roku. Ogólne informacje

Imię i nazwisko	Wiktor Robertowicz Tsoï
Narodziny	21 czerwca 1962 Leningrad , Rosyjski Związek Radziecki FSR
Śmierć	15 sierpnia 1990(w wieku 28 lat) Grobla Sloka-Talsi, Łotewski Związek Radziecki SRR
Podstawowa działalność	piosenkarz , gitarzysta , kompozytor
Gatunek muzyczny	rosyjski rock
aktywne lata	1980 - 1990

Viktor Tsoï (po rosyjsku : Виктор Цой ), ur.21 czerwca 1962w Leningradzie i przypadkowo zmarł w dniu15 sierpnia 1990w łotewskiej SSR jest sowiecką piosenkarką rockową , która działała w latach 80. i liderem grupy Kino .

Biografia

Jej ojciec, Robert Maximovich Coj, jest Koryo -saram inżynier (z Koryo-sarams są Koreańczycy , którzy zostali deportowani do Azji Centralnej ) i jego matka, Valentina Vassilievna, był nauczycielem. Koreańska nazwa Tsoï jest bardzo powszechna, często przepisywana jest z Choi lub Choe, a jej chińska transkrypcja to Cui . Ożenił się z Marianną Rodovanskaïa (ru) (1959-2005) w 1985 roku i miał z nią syna Aleksandra (Sacha) Tsoi (ru) , który od 2011 roku jest dyrektorem klubu nocnego Da: Da: w Sankt Petersburgu.

Choć Viktor Tsoi nie jest prawdziwym pionierem rocka (bo ten rodzaj muzyki istniał na długo przed nim w ZSRR), nadał temu gatunkowi szczególny kolor, mroczną stronę. Jego muzyka jest mocno inspirowana angielskimi grupami z pierwszej połowy lat 80., takimi jak The Cure czy The Stranglers czy The Sisters of Mercy . Ten rodzaj muzyki był mało znany i mało ceniony w Związku Radzieckim, zanim go wprowadził. Ale bardzo szybko udało mu się wznieść do rangi ikony rocka, która wciąż znajduje swoją publiczność i nadal ma swoje wpływy we współczesnej Rosji. Wniósł zadziwiającą liczbę prac muzycznych i artystycznych z różnymi zespołami, w tym dziesięć albumów, które napisał w całości.

Tsoi zginął w samochodzie po zaśnięciu za kierownicą 15 sierpnia 1990Na drodze w pobliżu Tukums , na Łotwie , a następnie w Związku Radzieckim .

Film Leto , przez Kirill Serebrennikov wydany w 2018 roku opowiada o debiucie grupy Kino w podziemnej scenie rockowej w Leningradzie w 1980 roku.

Młodość

Wiktor Coj urodziła się w Leningradzie w 1962 roku do rosyjskiej matki i Koryo-Saram ojca . Rodzina mieszkała wówczas w mieszkaniu 132 budynku 193 Perspektywa Moskowska , a później (1973-1975) przy ul. Coj rozpoczął swoją edukację w szkole n o 356 znajduje się przy 68 rue Lensovieta. Następnie kontynuowano 1976-1977 w szkole n ° 507 przy 22 rue Frounze. Tymczasem on po kursach w Miejskiej Szkole Sztuk Plastycznych n ö 1 z jego rodzinnego miasta, które ukończył w 1977 roku perkusista Grzegorz Gourianov Kino był także absolwentem tej szkoły rok wcześniej. W tym czasie Coj założył jeden z jego kolegów, pewną Maxim Pashkov, jego pierwsza grupa muzyczna „Sali n o 6” (w języku rosyjskim: „Палата n o 6”) w nawiązaniu do nowego imiennika przez Czechowa . W 1977 Tsoi został przyjęty do Szkoły Sztuk Pięknych Sierowa, przemianowanej w 1992 na Szkołę Sztuk Pięknych Nicolasa Roericha , ale został zwolniony, gdy miał zaledwie 18 lat. Swoje pierwsze piosenki napisał w wieku 17 lat. Te wczesne pisma przywoływały takie tematy, jak życie na ulicach Leningradu , miłość, przyjaciele. Wielu bohaterów jego piosenek to młodzi mężczyźni o ograniczonych możliwościach, próbujący przetrwać w trudnym świecie. W tym czasie skała była ruchem podziemnym , ograniczonym prawie wyłącznie do Leningradu ; Moskiewskie gwiazdy pop zdominowały listy przebojów i były prawie jedynymi, o których słyszeliśmy w mediach. Jeśli chodzi o rock, jak o wszystko inne, konkurencja między dwiema stolicami była zacięta, stara była bardziej odmienna niż nowa, bardziej europejska i mniej amerykańska. Ale rodzaj Leningradian może być również reprezentowany przez Moskali i odwrotnie. Rząd sowiecki zapewnił cenionym artystom ważne korzyści, takie jak oficjalne zakwaterowanie, studia nagraniowe i cokolwiek innego, czego mogli potrzebować, aby odnieść sukces. Niestety, muzyka rockowa była wręcz znienawidzona na najwyższym poziomie w stanie. W rezultacie jedyne grupy rockowe, które otrzymały pomoc finansową, zostały posortowane według kryteriów wierności doktrynie. O innych nawet nie wspominano w mediach (o tym trzeba pamiętać, prowadzonych przez państwo) lub kiedy byli, to po to, by trzymać się ich stereotypu muzyki, której słuchają narkomani i młodzi bojownicy. Początkowo Tsoi dawał małe występy, zwłaszcza na prywatnych przyjęciach. To właśnie na jednym z tych występów został zauważony przez Borisa Grebenchtchikova , członka utworzonej i uznanej wówczas grupy Aquarium . Grebenchtchikov wziął Tsoi pod swoje skrzydła i pomógł mu założyć własną grupę „Garin and Hyperboloids” w 1981 roku, którą rok później przemianowano na Kino. Kariera Viktora Tsoia jako piosenkarza rockowego właśnie się rozpoczęła.

Początki Kino

Przez Leningrad Skała Klub był jednym z niewielu miejsc publicznych, w których zespoły rockowe zostały dopuszczone do wystąpienia. To właśnie tam w 1982 roku, na ich pierwszym dorocznym koncercie, zadebiutował na scenie Viktor Tsoi. Grał jako artysta solowy w asyście dwóch członków Akwarium. Innowacyjne teksty i muzyka Tsoi szybko zrobiły wrażenie na tłumach.

Przed wielkimi celami Tsoi powiedział, że problem z muzyką polega na tym, że nikt nie chce ryzykować. Chciał poeksperymentować ze swoimi tekstami i muzyką z zamiarem stworzenia czegoś świeżego, oryginalnego stylu, którego nikt wcześniej nie słyszał. Dziś wszyscy zgadzają się, że Tsoi udaje się osiągnąć ten cel. Wkrótce po koncercie zwerbował innych muzyków i utworzył Kino , co po rosyjsku oznacza „kino”. Nagrali taśmę demo w mieszkaniu Tsoi. Ta taśma szybko rozeszła się po całym Leningradzie, a następnie w całym kraju, sprzedawana przez fanów rocka. Kino już odnosiło pewne sukcesy na nie-neofickiej scenie rockowej.

Pierwszy album

W 1982 roku Kino wydało swój pierwszy album zatytułowany 45 . Ten album po raz pierwszy pokazał chęć Tsoia do zbliżenia się do tematów politycznych w swojej muzyce, co, wbrew powszechnemu przekonaniu, zrobiło niewielu artystów (ze względu na wspomnianą wyżej kontrolę państwa). W piosence Train de banlieue ( Электричка / Elektritchka ) przywołuje historię mężczyzny, który utknął w pociągu, który zawiózł go tam, gdzie nie chciał jechać; co było ewidentną metaforą życia w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich , w którym wkrótce zakazano zespołowi grania tej piosenki na koncertach. Polityczne przesłanie piosenki sprawiło, że stała się popularna wśród młodych ludzi z ruchów sprzeciwiających się ustalonemu porządkowi, którzy teraz postrzegali Viktora Tsoia i Kino jako swoich idoli.

1982 był również ważnym rokiem dla Tsoi, ponieważ poznał Mariannę, którą poślubił w 1985 roku. Była źródłem pocieszenia dla Tsoi, zmarginalizowanego przez jego odmowę odbycia służby wojskowej i urodziła jedynego syna Aleksandra (Sacha) 26 sierpnia 1985. Również w 1985 roku, kontynuując romantyczny rozmach debiutu, grupa nagrała album This is not Love (po rosyjsku Это не любовь , Eto ne lioubov ' ), który wyróżnia się muzyczną aranżacją. Następnie kontynuowali produkcję La nuit (po rosyjsku Ночь , Notch ' ), która została wydana w 1986 roku.

Kino zaprezentowało więcej pomysłów politycznych na swoim drugim koncercie w Leningradzkim Klubie Rockowym . Grupa zajęła pierwsze miejsce w konkursie dzięki piosence Tsoi przeciwko wojnie, ogłaszam swój dom… (strefa bezatomowa) ( Я объявляю свой дом… (Безъядерная зона) / Ya ob'yavlyayu svoy dom… (Bez' iadernaïayu svoy dom… (Bez'iadernaïayu svoy dom…) półpasiec) )). Popularność piosenki opierała się na sprzeciwie wobec wojny w Afganistanie, która odebrała życie tysiącom młodych obywateli Związku Radzieckiego.

Pierestrojka i głasnost

Kino wciąż jednak nie odniosło wielkiego sukcesu ze względu na brak entuzjazmu wobec nich ze strony rządu. Dojście do władzy Michaiła Gorbaczowa zmienia reguły gry, ponieważ intelektualiści, którzy doceniają Kino, nagle czują się uprawnieni do rozmowy o tym. Gorbaczow objął stanowisko głowy państwa w 1985 roku . Jej decyzja o rozgłoszeniu w Głasnosti wszystkich problemów społecznych i gospodarczych istniejących w ZSRR oraz o ponownym założeniu państwa pierestrojki pozwoliła po raz pierwszy na otwartą dyskusję, także w mediach. Ludzie zaczynali zdawać sobie sprawę, że komunistyczny eksperyment nie działa i że trzeba coś zmienić. Glasnost złagodził presję na media i zezwolił na publikowanie grup rockowych w gazetach, a także na występy w telewizji. W 1986 roku Tsoi wykorzystał otwartą atmosferę i publiczne urazy, aby wydać piosenkę Changes! ( еремен! / Peremen! ). Piosenka wezwała nowe pokolenie do żądania zmian i pomogła rozprzestrzenić imię i sławę Kino w całym ZSRR. Jednak w wywiadzie wyemitowanym w radzieckim kanale telewizyjnym krótko po jego śmierci Tsoi twierdzi, że jego piosenki były często błędnie interpretowane przez publiczność i zamiast tego starał się unikać jakichkolwiek politycznych intencji w swoich tekstach. W szczególności Peremen! , który był bardzo szeroko stosowany w ruchach wynikających z pierestrojki, podczas gdy według Tsoi pieśń nie ma nic wspólnego z polityką Gorbaczowa. W pewnym sensie Tsoi chciał przede wszystkim głębszych zmian niż te czysto polityczne.

Wznieś się do sławy

1987 był decydującym rokiem dla Kino. Uwolnienie ich 7 -go albumu Krwi ( Группа крови / Grouppa krovi ) rozpoczęła, co zostało nazwane później „Kinomania”. Otwarty klimat polityczny Glasnost pozwolił Tsoïowi nagrać swój najbardziej zaangażowany album Gruppa Krovi . Pozwolono mu również nagrać gatunek dźwięku, którego nikomu przed nim nie udało się wyprodukować w Związku Radzieckim. Większość utworów na albumie była skierowana do młodych ludzi w ZSRR, wyraźnie mówiąc im, aby przejęli kontrolę i dokonali oczekiwanych zmian w całym kraju, przy czym niektóre piosenki dotyczą wyłącznie społecznych problemów tamtych czasów. Brzmienie i teksty albumu uczyniły Tsoi bohaterem wśród rosyjskiej młodzieży, a Kino najpopularniejszym zespołem rockowym w Rosji . Ten album nie został oficjalnie wydany, ponieważ Tsoï nie chciał negocjować go z państwową wytwórnią płytową. Mimo zapowiadanego początku chwały muzyk w tym czasie nie żył jeszcze swoją pasją. Pracował jako ciepłownik w kotłowni węglowej przy ulicy Błochina 15 w Sankt Petersburgu, słynnej Kamczatce, gdzie pracowali także inni muzycy: Światosław Zadery, Andriej Machnin, Oleg Kotelnikow, Aleksander Bashlatchev , o czym świadczy dziennik zespół zakładu, przekształcony odtąd w muzeum i uwieczniony w pieśni o tej samej nazwie. W następnych latach Tsoï pojawił się w wielu udanych filmach, a nawet podróżował do Stanów Zjednoczonych, aby promować swoje filmy na kilku festiwalach filmowych. Wydano wówczas dwa inne albumy, Posledniy geroy ( Ostatni bohater ) i Zvezda po imeni Solntse ( Ta gwiazda o imieniu Słońce ), których tematyka po raz kolejny była polityczna, podtrzymując sukces grupy. Nawet wzniesiony do rangi gwiazdy Tsoï nadal prowadził stosunkowo zwyczajne życie. Na przykład zachował swoją starą pracę jako inżynier ogrzewania, co zaskoczyło wiele osób. Tsoï powiedział, że lubi swoją pracę, a także, że potrzebuje pieniędzy na przetrwanie grupy, ponieważ ta ostatnia nadal nie otrzymała żadnej pomocy od rządu, a ich albumy były kopiowane i rozpowszechniane niemal wyłącznie poprzez nagrania na taśmie magnetycznej od osoby osobie, która oczywiście nie respektowała żadnych praw autorskich. To sprawiło, że Tsoi stał się jeszcze bardziej popularny, ponieważ ujawnił sytuację osobistą porównywalną z przeciętnym obywatelem. Godzina chwały Kino wybiła się w 1990 roku podczas koncertu na stadionie Łużniki w Moskwie . Sześćdziesiąt dwa tysiące fanów świętowało triumf najpopularniejszej rosyjskiej grupy rockowej w historii Rosji.

Występy kinowe

W 1987 roku , film Assa od Siergieja Sołowjowa wyszedł, z udziałem kilku radzieckich muzyków rockowych z epoki. Grupa KINO z Viktorem Tsoï odegrała swoją własną rolę; jego prezentacja piosenki Changes (Перемен!) na końcu filmu pozostaje jednym z kinowych symboli pierestrojki.
W 1988 roku Viktor Tsoï zagrał główną rolę w filmie wyreżyserowanym przez Rachida Nugmanova , napisanym przez Aleksandra Baranowa i Bakhyta Kilibayeva, którego tytuł brzmiał Igla (po rosyjsku ИГЛА Igła ). W filmie jego postać Moro jest rodzajem wędrownego samuraja, charyzmatycznej i tajemniczej postaci. Wraca do Alma Aty, aby odebrać należne mu pieniądze. Tam odwiedza swoją byłą dziewczynę Dinę i odkrywa, że stała się narkomanką. Chcąc pomóc Dinie w powstrzymaniu morfiny wchodzi w konflikt ze swoimi dostawcami, którzy tworzą lokalną mafię z pewnym "lekarzem" na czele - dochodzi między nimi do konfrontacji na najwyższym poziomie... Film subtelnie oddaje hołd historiom Wylosowanych Zespołów , westerny i postacie Bruce'a Lee. Milczący wizerunek Tsoï znajduje tam należne mu miejsce. Ścieżka dźwiękowa filmu, w tym kilka tytułów Kino, w dużym stopniu przyczyniła się do ogólnego nastroju tego filmu, który później posłużył jako odniesienie w kinie postmodernistycznym i surrealistycznym. Film został oficjalnie wydany w 1988 roku w Związku Radzieckim iw ciągu dwóch lat przyciągnął piętnaście milionów widzów.
W 1988 roku Tsoï gra pod dyrekcją Alexeya Uchitel w filmie dokumentalnym Rock, w którym gra własną rolę. Film opowiada o rozwoju gatunku muzyki rockowej w ZSRR i zanurza widza w ówczesnej undergroundowej atmosferze .
W 1990 roku , niedługo po śmierci Tsoï, Alexey Uchitel wyreżyserował drugą część zatytułowaną Ostatni z bohaterów , umieszczając w swoim filmie materiał wycięty podczas montażu Skały , ale film po powtarzających się utrudnieniach dopiero w 2009 roku spotyka się z publicznością. , w przerobionej wersji, dlatego dodaliśmy do początkowego tytułu XX lat później (po rosyjsku: Последний герой: Двадцать лет спустя)

Po sukcesie Igła , Rashid Nugmanov planował strzelać kolejny film z udziałem całej grupy Kino. Prowadzono negocjacje z amerykańskim producentem Edem Pressmanem i wytwórnią filmową Mosfilm . Film miał się nazywać „dziećmi słońca” . Ale po zniknięciu Tsoï wszystko zostało opuszczone na wiele lat. Ostatecznie film został wydany w 1993 roku pod tytułem L'Est Sauvage, gdzie Tsoï i Kino zostali zastąpieni przez muzyków przyszłej grupy „Téquilajazz”. Scenariusz został również przerobiony do tego stopnia, że według Raszida Nugmanova jego ironiczny triller zaczął wyglądać bardziej jak dziwaczny western.

Śmierć i legenda

Piosenkarz zginął w wypadku drogowym w dniu 15 sierpnia 1990. Był na Łotwie, gdzie co roku wynajmował mały domek we wsi Plieņciems na skraju Zatoki Ryskiej . Na 35 kilometrze drogi między Sloką a Talsi jego samochód Moskwicza 2141 zderzył się z autobusem Ikarusa . Samochód został całkowicie zniszczony, do tego stopnia, że nigdy nie odnaleziono jednej z jego opon. Ten wypadek miał miejsce, gdy Tsoi wracał z wyprawy na ryby. Chciał zabrać ze sobą syna Sachę, który na szczęście nie wyjechał w ostatniej chwili.

Tsoï właśnie skończył nagrywanie tekstu do nowego albumu Kino. Miał wrócić do Leningradu, aby jego zespół mógł nagrać muzyczną część albumu.

Podczas jego pochówku na cmentarzu Bogosłowskoje w Petersburgu trumna pozostała zamknięta. 15 sierpnia 2002 r. W miejscu wypadku, w którym zginęła piosenkarka, postawiono pomnik.

W dniu 17 sierpnia , Komsomolskaja Prawda , jedna z czołowych gazet sowieckich, pisał o Coj i poczucia narodu młodzieży:

„Tsoï ma większe znaczenie dla młodych ludzi niż jakikolwiek polityk, celebryta czy pisarz. To dlatego, że Tsoi nigdy nie kłamał i nigdy nie zwrócił kurtki. Był i pozostał sobą. Nie da się w to uwierzyć... Tsoï to jedyny rockman, który nie wykazuje różnicy między swoim wizerunkiem a swoim prawdziwym życiem, żył tak, jak śpiewał... Tsoï jest ostatnim rockowym bohaterem. "

Tuż po śmierci piosenkarza powstała legenda, której nigdy nie zaprzeczano aż do lata 2010 roku , kiedy gitarzysta Jurij Kasparian przyznał się do wynalazku byłego producenta grupy, który zmarł w 2006 roku . Legenda głosiła, że jedyną rzeczą, która przetrwała katastrofę, była taśma, na której znajdowały się jedyne nagrania Tsoï do nowego albumu, i ta taśma została w cudowny sposób odnaleziona nienaruszona. W rzeczywistości Tsoi miał tylko jedną kasetę, na którą tego ranka skopiowano prawdziwą taśmę, i planował zmiany. Nagranie było więc prawie gotowe. Trzeba było oprzeć głos na niektórych utworach z ujęcia wykonanego na trzy dni przed wypadkiem.

Niecały miesiąc później muzycy Kino mogli zmiksować ostatni album grupy we Francji, w studiu, które zremiksowało 20 miesięcy przed albumem The last of the heros . Nowa płyta nie miała nazwy, ale została nazwana Czarnym Albumem ( Чёрный альбом / Tchorniy al'bom ), na znak żałoby po zaginionej gwieździe. Album, zaprezentowany w Moskwie w styczniu 1991 roku , szybko stał się najlepiej sprzedającym się rockiem w historii Rosji, ugruntowując miejsce Kino na szczycie rosyjskiej historii rocka, a także miejsce Wiktora Tsoï, bohatera i legendy rosyjskiego rocka. Kilku fanów, głównie w wieku poniżej 21 lat, również odebrało sobie życie, wierząc, że ich życie straciło sens wraz ze zniknięciem ich idola.

Wpływ Kino na sowiecką muzykę i społeczeństwo w ogóle był ogromny. Wprowadzili dźwięk i słowa, których wcześniej żaden Sowieci nie udało się osiągnąć. Kino otworzyło drzwi dla nowoczesnych rosyjskich grup. Jego wpływ jest teraz widoczny w wielu miejscach w Rosji, graffiti na murach Sankt Petersburga na całej ścianie poświęconej Wiktorowi Tsoi na słynnej ulicy Arbat w Moskwie, gdzie fani wciąż gromadzą się na pamiątkę swojego bohatera. W 2000 roku , wiele zespołów rockowych z powodzeniem poszedł i czczony co byłoby 38 th rocznica Coj interpretacji utworów. Mimo że odszedł, Tsoï wciąż żyje w umysłach wielu młodych Rosjan.

Zabytki

Mur Tsoi w Moskwie. Jego historia rozpoczęła się w 1990 roku, kiedy w dniu wypadku piosenkarza ktoś napisał na fasadzie domu pod numerem 37 rue Arbat „Tsoï nie żyje”, a następnie tego samego dnia odpowiedź „Tsoï żyje” i od tej wymiany nie skończyła się już na dużo graffiti. W 2006 roku obiekt został sabotowany przez członków ruchu Art Destroy. Ale od tego czasu aktywność jego fanów została wznowiona. Znaczenie budynku jest takie, że przepisy przewidujące grzywnę za wzmocnioną degradację w miesiącuMarzec 2013nie ma do niej zastosowania. To miejsce ma też swoich przeciwników. Na stronie VKontakte utworzono grupę bojowników, której celem jest jego rozbiórka.
Mur Tsoï na ulicy Michaiła Gruszewskiego w Kijowie , podejmuje ideę muru w Moskwie z inicjatywy Daszy Suworowej i uzyskuje oficjalny status pomnika na15 sierpnia 2013 r..
Przejście z Tsoï do Jekaterynburga wykonane w sztuce graffiti w podziemiach Plotinki zostaje zainaugurowane 21 czerwca 2012 na obchody jej pięćdziesiątej rocznicy.
Pomnik na grobie Coja na cmentarzu Bogosłowskoje w Petersburgu. Mówiono o niezależnej rzeźbie gdzieś w mieście na prośbę rodziców piosenkarza w 2008 roku, ale projekt nie doszedł jeszcze do skutku.
20 listopada 2010pomnik Barnauł, wykonany w stylu akademickiego rzeźbiarza Sergey Kulgachev, został otwarty. Projekt został zapoczątkowany i zrealizowany przez rodzimego dziecka, kulturystę Aleksandra Starigina, który jednak nie mógł zobaczyć ostatecznego rezultatu, który zginął miesiąc przed ujawnieniem go publiczności.
W Sankt Petersburgu, przy ul. Błochina 15, tablica pamiątkowa zdobi wejście do pierwszej pracowni Viktora Tsoï w pomieszczeniu kotłowni na Kamczatce, w której pracował przed ujawnieniem się (1986-1988), a którą jego fani i przyjaciele w 2006 roku.
Na 35 km drogi Sloka-Talsi na Łotwie, gdzie Tsoi zginął w dniu15 sierpnia 1990, został zainaugurowany w 2002 roku pomnikiem 2,3 metra, którego autorami są Ruslan Vereshtchagin i Amiran Habelashvili. Na podstawie zostały wygrawerowane wersety piosenki Tsoï The Legend „… na śmierć warto czekać…” .
Jest zdejmowana gipsowa rzeźba Wiktora Tso T wykonana przez Aleksieja Blagovestnova w 2009 roku i wystawiona po raz pierwszy przed kinem Avrora na Newskim prospekcie, który został rozebrany tego samego dnia, a następnie nigdy nie znalazł swojego ostatecznego miejsca ani nie został odlany z brązu.
W mieście Nojabrsk ulica nazywa się ul. V. Tsoï (Улица Виктора Цоя). Był też plan nazwania jego imieniem jednej z ulic Petersburga, który jednak do tej pory się nie zmaterializował.
(2740) Tsoj to asteroida nazwana jego imieniem.

Bibliografia

Joël Bastenaire , Powrót do ZSRR: Krótka historia rocka i kontrkultury w Rosji , Éditions Le Mot et le Reste, Marsylia, 2012 ( ISBN 978-2360540501 ) .

Uwagi i referencje

Martin Carayol , " Kino , obiekt kultu w całej Rosji i poza nią " , na liberation.fr ,2012(dostęp 4 sierpnia 2017 r . ) .
(w) Alec Luhn, „ City Festivals Viktor Tsoi's Will-Be 50th Birthday ” na themoscowtimes.com (dostęp: 4 sierpnia 2017 ) .
(ru) „ Цой Марианна Игоревна (1959-2005) ” , na narod.ru (dostęp 4 sierpnia 2017 r . ) .
(ru) " " Интервью ": Сын Виктора Цоя дал первое телевизионное интервью " , w m24.ru (obejrzano 04 sierpień 2017 ) .
(ru) " Сын Виктора Цоя открыл музыкальный клуб " , na newsmuz.com ,2011(dostęp 4 sierpnia 2017 r . ) .
(ru) „ «Плагиат»по киношному. Что и сколько »содрал« Цой у Cure и других замечательных людей ” , na posledniy-geroy.ru ,2009(dostęp 4 sierpnia 2017 r . ) .
http://www.yahha.com/
http://www.yahha.com/viewtopic.php?topic=569&forum=8&status=&asc=1&start=80 .
http://www.rusiskusstvo.ru/education_school_stpetersburg.html?id=143 .
http://www.novymuseum.ru/artists/author/gurianov_g_k/
http://www.kids.gorodovoy.spb.ru/edu/paint/2882152.shtml/
http://www.rerihspbhu.ru/index.php/the-joomla-project .
http://tours.top812.ru/victor/
http://1000plastinok.net/Garin_i_giperboloidy/
„ Zaloguj się ” , na livejournal.com (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
(w) specjalnie dla RBTH, „ Otwarcie wystawy Leningrad Rock w Moskwie ” na rbth.co.uk ,2 marca 2013 r.(dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
http://www.soviethistory.org/index.php?page=subject&SubjectID=1985tusovka&Year=1985 .
http://alttext.ru/teksty/kino/elektrichka/
http://www.ytime.com.ua/ru/50/1128 .
http://www.rockhell.spb.ru/musicians/kino/a44.shtml .
http://www.ytime.com.ua/ru/54/1134/3/
http://alttext.ru/search/?search=%D0%93%D1%80%D1%83%D0%BF%D0%BF%D0%B0+%D0%BA%D1%80%D0%BE % D0% B2% D0% B8 .
„ Камчатку ”, в которой трудился Виктор Цой, обследуют на аварийность ” , na https://topspb.tv (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
http://vk.com/club_muzei_kamczatka .
http://alttext.ru/teksty/kino/kamczatka/
„ Асса, (1987) ” [wideo] , na Filmz.ru (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
„ Игла, (1988) ” , na Filmz.ru (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
„ Wiktor Tsoï, ostatni bohater sowiecki ”, Le Monde diplomatique ,czerwiec 2019( przeczytaj online )
http://www.1kult.com/2013/05/31/laiguille-rachid-nougmanov/
http://www.gaiff.am/en/SYBzydzpsDzkHr1KNY6smvxHzs/mode/director .
(ru) " Рок (СССР, Россия, 1988): смотреть онлайн фильм - Афиша-Кино " , na Афиша (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
Андрей Васянин " Планета Цой " , na rg.ru , Российская газета ,15 sierpnia 2010(dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
„ Recenzje filmów ” na stronie nytimes.com (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
http://www.vokrug.tv/product/show/Tequilajazzz/
http://www.yahha.com/faq.php?myfaq=yes&id_cat=3 .
http://lv.geoview.info/sloka-talsi,43529664w .
http://www.raivoonet.lv/source/Kartes/geoGPX_Descr.php?GC=GC1M571&GCGPX=Kurzeme .
(ru) „ Домен bogoslovskoe.ru продаётся. Cena: 25 000,00 zł. » , Na bogoslovskoe.ru (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
" Авария, в которой разбился Виктор Цой, оставила очень много вопросов, на которые мы так и не узнали ответов " na com.ua (dostęp 13 sierpnia 2020 ) .
(w) " Главная - 35KM.LV " na 35KM.LV ( dostęp 13 sierpnia 2020 ) .
http://russie.net/article6042.html .
(ru) „ Гибель Цоя: как произошла авария на трассе Слока-TALси. ИНФОграфика ” , w sprawie РИА Новости ,15 sierpnia 2007 r.(dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
http://litrus.net/book/read/108010/Zvezdnye_tragedii?p=99 .
http://viktorkino.ru/articles/2 .
http://www.arba.ru/blog/chonduhvan/929 .
„ Мосгордума оставит Стену Цоя для фанатов ” , na lenta.ru (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
http://vk.com/club11332846 .
(w) „ KyivPost - Ukraine's Global Voice ” na KyivPost (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
http://www.russkiymir.ru/russkiymir/en/news/common/news11119.html .
(ru) " Радио Sputnik - события в Москве, России и мире: темы дня, фото, видео, инфографика, радио " na Radio Sputnik (dostęp 13 sierpnia 2020 ) .
http://www.art-pr.eu/?p=6481#respond .
(ru) „ Домен bogoslovskoe.ru продаётся. Cena: 25 000,00 zł. » , Na bogoslovskoe.ru (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
(ru) " А Цоя все лепят да ваяют " , dnia 10 КАНАЛ ,20 marca 2012(dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
" Скульптор Кульгачёв:" Старыгин очень ждал открытия памятника Цою " " , na altapress.ru (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
http://www.apn-spb.ru/publications/article1013.htm .
" Клуб-музей" Котельная Камчатка "официальный сайт / Клуб-музей Котельная Камчатка " na clubkamchatka.ru (dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
"Смерть стоит того, чтобы жить ..." , na Komsomolskaja Prawda ,15 sierpnia 2002 r.(dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
“ Памятники легендарному музыканту Виктору Цою ” , na Fishki.net - Сайт хорошего настроения ( dostęp 13 sierpnia 2020 ) .
https://maps.google.fr/maps?oe=utf-8&client=firefox-a&q=noyabrsk&ie=UTF-8&hq=&hnear=0x436fa2ce334363b7:0xff8a2e7f814d6722,Noyabrsk,+Yamalo-ogledi4_UQei = 0CJYBELYD .
биоплант / bioplant / biopont, " Улица Виктора Цоя в Ноябрьске " , na livejournal.com , Journal bioplant ,15 sierpnia 2010(dostęp 13 sierpnia 2020 r . ) .
http://www.paperblog.fr/5589318/rue-viktor-tsoi/
(w) Lutz Schmadel D., Słownik nazw mniejszych planet ,2003, 1008 pkt. ( ISBN 978-3-540-00238-3 , czytaj online ) , s. 354.