Sergey Kirov

Sergey Kirov Obraz w Infobox. Siergieja Kirowa w 1934 roku. Funkcjonować
Prezydent
Biografia
Narodziny 15 marca 1886 lub 27 marca 1886
Ourjoum
Śmierć 1 st grudzień 1.934
Święty PETERSBURG
Pogrzeb Nekropolia Muru Kremla
Imię w języku ojczystym Сергей Миронович Киров
Narodowość radziecki
Czynność Polityk
Inne informacje
Partie polityczne Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego
Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji (1904)
Członkiem Biuro Polityczne
Nagrody Order Lenina
Orderu Czerwonej Flagi

Siergiej Mironowicz Kostrikow (po rosyjsku  : Сергей Миронович Костриков ), powiedział Kirow , urodzony 15 marca 1886 r. (27 marca 1886w kalendarzu gregoriańskim ) w Ourjoum i zamordowany w dniu1 st grudzień 1.934w Leningradzie jest bolszewickim rewolucjonistą i sowieckim politykiem. Jego zamach oznacza początek moskiewskich procesów, po których nastąpiły wielkie czystki okresu stalinowskiego w ZSRR . Od próby zamachu na Lenina w 1918 roku do upadku ZSRR Siergiej Kirow był jedynym sowieckim przywódcą, który padł ofiarą ataku.

To morderstwo jest pretekstem do aresztowania i egzekucji kilku wysokich rangą przywódców oskarżonych o współpracę w konspiracji. Teza Roberta Conquesta rozpoczynająca Wielki Terror tym zabójstwem jest jednak dziś kwestionowana przez większość historyków.

Pochodzenie

Siergiej Kostrikow urodził się w 1886 r. W Urjoum , w skromnej rodzinie Imperium Rosyjskiego  : jego ojciec Myron Iwanowicz Kostrikow i jego matka Ekaterina Kouzminichina są służącymi w zamożnej rodzinie w mieście. Prawie nie znał swojego ojca: „sens życia został dla niego zredukowany do sytej i beztroskiej egzystencji. Próbował naśladować swoich panów, biesiadników i imprezowiczów, roztrwonił całą pensję na drinka ” i cztery lata po urodzeniu Siergieja uciekł, zostawiając go matce. Siergiej ma dwie siostry: najstarszą Annę (1883-1966) i najmłodszą Elizavetę (1889-1968). W wieku 7 lat został sierotą: w tym samym roku, w 1893 r., Zmarli jego ojciec i matka. Głową rodziny została jego babcia ze strony ojca, także była służąca. Starsza pani trzyma ze sobą dwie młode dziewczyny, Siergieja wysłano do szkoły z internatem. Przebywał tam 8 lat i był doskonałym uczniem o nienagannym prowadzeniu. Te cechy pozwoliły mu uzyskać stypendium i zintegrować się z Niższym Instytutem Mechaniczno-Technologicznym w Kazaniu . Wychodzi w ciągu pierwszych 10 do 18 lat. Ten bardzo dobry ranking pozwala mu na integrację szkoły inżynierskiej w Tomsku . Na tych studiach zainteresował się polityką, marksizmem i socjaldemokracją  : pod koniec 1904 r . Wstąpił do Socjaldemokratycznej Robotniczej Partii Rosji (RSDLP) w Tomsku .

Wczesna kariera w partii (1904-1917)

Brał czynny udział w rewolucji 1905 r. W Tomsku wraz z kolejarzami, został aresztowany2 lutego 1905, a następnie zwolniony po trzech miesiącach. Z tej okazji jego datę urodzenia przesunięto na 1888 r., Aby skorzystać z łagodniejszego traktowania nieletnich. Wstąpił do bolszewickiej frakcji w SDPRR wkrótce po zwolnieniu z więzienia. W 1906 roku został ponownie aresztowany i tym razem skazany na ponad trzy lata więzienia za publikowanie zakazanych tekstów. Tym razem jest zmuszony zmienić region i nazwę: przenosi się z Tomska do Władykaukazu, odizolowanego miasta w sercu Kaukazu, i zostaje Mrinowem (od imienia ojca). Dzięki jego rewolucyjnych przyjaciół, uzyskał miejsce w lokalnej gazecie (the Terek nazwie po regionu rzeki ) jako krytyk literacki; jego współpraca z tą burżuazyjną gazetą, zakazana przez partię, pozostawi plamę na jego rewolucyjnym kursie. Od 1909 do 1917 opublikował tam ponad 1500 artykułów. Mówiąc o polityce, przyjmuje różne pseudonimy, między innymi „S. Kirov”26 kwietnia 1912. Artykuły te przyniosły mu ponownie kilka miesięcy więzieniaSierpień 1911. WKwiecień 1912ożenił się z 26-letnią Marią Lvovną Markous (1885-1945), ale ponownie zrobił to pod fałszywym nazwiskiem Dimitri Kornev; jak dobry bolszewik przedkłada imprezę żonie.

Wniebowstąpienie podczas wojny domowej

W 1917 roku Kirow był oddolnym aktywistą, a nie liderem partii. Brał udział anonimowo w rewolucjach 1917 r. I pomagał w ustanowieniu władzy bolszewickiej w Tereku. WPaździernik 1917Jest prosty przedstawiciel partii w Vladikavkaz II -go Wszechrosyjskiego Zjazdu Sowietów. Podczas rosyjskiej wojny domowej Kirow wyróżniał się: często przebywał w Moskwie w poszukiwaniu broni i pieniędzy. Zachowuje szafarstwo i kurierów. Następnie spotyka Stalina i Swierdłowa . WStyczeń 1919, zostaje wysłany do Astrachania, aby tam zorganizować obronę. W lutym został mianowany szefem Tymczasowego Rewolucyjnego Komitetu Wojskowego w Astrachaniu . Błyszczy w XI th armii w towarzystwie Ordzhonikidze i Raskolnikowa . Krytykuje decyzję Trockiego (szefa Armii Czerwonej) wListopad 1919mianować Wassilienko zamiast Boutiagina na czele XI E Army. W tym okresie Kirow nawiązał połączenie między Astrachaniem a Moskwą, ale także między Astrachaniem a Władykaukazem. Równocześnie poczuł się odpowiedzialny za największą rzeź proletariuszy przed tą, która nastąpiła po buncie kronsztadzkim w 1921 roku.Marzec 1919po buncie robotników przeciwko władzy partii bolszewickiej , tysiące ludzi zostało straconych przez Czeka na rozkaz Kirowa w Astrachaniu: od 2000 do ponad 4000 strajkujących zabitych. Część ofiar wrzucono do wód Wołgi z dużym kamieniem na szyi.

W Luty 1920Kirow zostaje wiceprzewodniczącym „Biura ds. Przywrócenia Władzy Radzieckiej na Kaukazie Północnym” . Plik30 marcabrał udział w wyzwoleniu Władykaukazu. Poznał Lenina i został pełnomocnikiem Gruzji RFSRR . Wreszcie uczestniczy nawet w negocjacjach pokojowych z Polską. Kirow należy teraz do dobrego społeczeństwa bolszewickiego. Latem 1921 roku, po podboju Gruzji z Sergo Ordżonikidze, został wysłany do Baku w Azerbejdżanie w celu ożywienia wydobycia ropy i uspokojenia napięć między narodowościami. W 1921 roku został liderem Partii Komunistycznej w Azerbejdżanie . Członek prezydium kaukaskiego biura KC , sekretarz Partii Komunistycznej Azerbejdżanu, uczynił z Baku swoją twierdzę.

Potem wstał błyskawiczny: kandydat wybrany do KC na X -tego Kongresu w 1921 roku jest członkiem od 1923 roku widocznym elementem swojego zespołu, Kirov obsługuje Stalina z wielką lojalnością, biorąc czynny udział w walce z opozycją. W 1925 r. Na wakacjach poznał Stalina, którego poznał już w 1917 r .; szybko nawiązuje więź z rodziną Vojdów . W 1926 roku Stalin postawił go na czele potężnej organizacji leningradzkiej , aby oczyścić ją z elementów opozycyjnych , co zrobił konsekwentnie i skutecznie.

Rosnąca popularność w KC

Zastępca Biura Politycznego od19 grudnia 1927Kirow został do niej włączony jako pełnoprawny członek w lipcu 1930 roku . Jego przyjaźń ze Stalinem jest wtedy bardzo silna, braterska, nawet jeśli ten ostatni nie ma do niego całkowitego zaufania. Co więcej, wydaje się, że dwa lata później stanął na czele Biura Politycznego opozycji, która niezadowolona z kontroli aparatu policyjnego partii planuje usunąć Stalina ze stanowiska sekretarza generalnego.

Tak czy inaczej, cechy Kirowa, jak niewątpliwie opcje strategiczne w ramach aparatu rządzącego, czynią go bardzo popularnym w partii. Został wybrany do XVII -tego Kongresu w 1934 roku - mówi „zwycięzców Kongres”  - jako sekretarz Komitetu Centralnego. Otrzymał tylko trzy głosy przeciwne, w przeciwieństwie do Stalina, który uzyskał 267 (lub 292 zgodnie z artykułem Leonida Nikołajewa  (w) ), największą liczbę wszystkich kandydatów. Podczas kongresu debaty ujawniają spory między zwolennikami linii „superindustrialnej” , w tym Stalinem i Mołotowem , a zwolennikami bardziej wyważonej i realistycznej polityki, takimi jak Grigorij Ordżonikidze i Kirow. Podczas tego kongresu kilkunastu delegatów „dostatecznie widocznych na ten czas” poprosiło Kirowa o kandydowanie na stanowisko sekretarza generalnego partii, którego odmówił. Widoczne spotkanie frakcji prowadzi Stalina do zadawania sobie pytań: „Dlaczego wybrali Kirowa przeciwko niemu?”. Jaki motyw skłonił ich do dokonania takiego wyboru? Czy wierny przyjaciel grał w podwójną grę? ” .

Po wyborze Kirowa Stalin zażądał, by przyjechał i osiedlił się w Moskwie; popierany przez Ordżonikidze, Kirow odmawia, a Stalin, „wściekły z powodu tego małego wyzwania dla jego władzy” , opuszcza zebranie, trzaskając drzwiami. „Jeśli Kirow jest jedynym członkiem Biura Politycznego, który odważył się przemawiać przed robotnikami w fabryce […], to ta odwaga nie wystarczy, aby [z niego] kandydował do tronu” .

Morderstwo

W miesiącu Wrzesień 1934Stalin wysyła członków Biura Politycznego do monitorowania zbiorów. Kirow zostaje wysłany do Kazachstanu , gdzie ma miejsce dziwna próba lub pozorowany atak na niego. Straż osobista Kirowa jest „wzmocniona” przez czterech dodatkowych strażników. Jesienią 1934 roku Nikita Chruszczow był świadkiem szokującej wymiany zdań między Stalinem a Kirowem. W miesiącuListopad 1934wydaje się, że wszystko idzie dobrze. Plik25 listopada 1934Kirow uczestniczy w plenum w Moskwie, a 28 listopada Stalin towarzyszy mu w jego pociągu.

Plik 1 st grudzień 1.934wieczorem Kirow musi przedstawić przywódcom partii leningradzkiej wnioski z plenum w pałacu w Taurydzie, o wydarzeniu informuje lokalna prasa. Około godziny 16:00 Kirov udaje się do swojego biura w Instytucie Smolnym . Około godziny 16:30 młody członek partii komunistycznej Leonid Wasiliewicz Nikołajew  (en) zamordował Kirowa - pozostawionego na chwilę samego przez swojego ochroniarza Michaiła Borysowa - kulą w szyję w Instytucie Smolnym .

Poinformowany o godzinie 18 Stalin natychmiast ogłosił swoim rozmówcom - bez najmniejszego śledztwa - że „zwolennicy Grigorija Zinowjewa rozpoczęli kampanię terroru przeciwko partii” . Tego samego wieczoru, podpisał dekret, oprócz tego, że otrzymane „prawo 1 st grudnia” (tylko zatwierdziła3 grudniaBiura Politycznego), co przyspiesza prowadzenie śledztw i drastycznie modyfikuje zasady postępowania sądowego. Według Olega Khlevniuk , „Normy prawa 1 st grudniu były idealne narzędzie do organizowania masowego terroru i dlatego zostały one szeroko stosowane w 1937 - 1938  ” .

Zabójstwo nie zostało zbadane przez sąd. W surrealistycznym śledztwie, które doprowadziło do oskarżenia, policja odkrywa, że ​​wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu Milda Draule, żona zabójcy, miałaby cudzołożny romans z Kirowem. W opublikowanych w 1994 r. Wspomnieniach „ Misje specjalne ” agent GPU, a następnie NKWD Paweł Soudopłatow potwierdził tezę o zamachu na Kirowa przez zazdrosnego męża. Ale Partia, aby nie zaszkodzić reputacji Kirowa, emerytowanego bolszewika, i partii, ukryła prawdę. Wezwany przez Stalina ochroniarz Kirowa, Borysow, ginie w dziwnym wypadku ciężarówki dzień po morderstwie.

Plik 22 grudniaStalin oświadcza w prasie, że Nikołajew był częścią znacznie większego spisku kierowanego przez Grigorija Zinowjewa przeciwko rządowi sowieckiemu. W ciągu jednego miesiącaGrudzień 1934, 6501 osób było ofiarami „prawa 1 st grudniu.”

Morderstwo to posłużyło w 1936 roku jako pretekst do aresztowania i egzekucji kilku wysokich rangą przywódców oskarżonych o współpracę w konspiracji, takich jak Lew Kamieniew , Grigorij Zinowjew i bardzo wielu „starych bolszewików”, regularnie likwidowanych aż do późnych lat 30 . Teza Roberta Conquesta rozpoczynająca Wielki Terror tym zabójstwem jest jednak dziś kwestionowana przez większość historyków.

Walter Kriwicki i A. Korlov, dwóch agentów tajnych służb przeszłości sowieckiej zachodzie, Nikita Chruszczow , w jego „tajnej mowie” na XX XX Zjeździe Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego Unii , dał potwierdzają tezę, że sam Stalin nakazał zabójstwo Kirowa, niebezpiecznego rywala. Teza ta została następnie podjęta przez wielu historyków, w tym Roberta Conquesta , dla którego zabójstwo Kirowa jest „zbrodnią stulecia” , oraz Roya Miedwiediewa .

Według Alli Kiriliny (byłej szefowej muzeum Kirowa i biografa Kirowa) istnieje dowód, że to nie Stalin zaaranżował zabójstwo Kirowa. W nowej reedycji (1995) swojej książki The Great Terror , Conquest zauważa, że ​​Kirilina nie dodaje najmniejszego nowego elementu i zadowala się wnioskiem o niewinności Stalina z braku materialnych dowodów. Rosyjski historyk i archiwista utrzymuje, że zamach na Kirowa jest indywidualnym aktem terrorystycznym, który Stalin następnie wykorzystał, aby pozbyć się niektórych byłych bolszewików. Simon Sebag Montefiore w swojej pracy Stalin, Dwór Czerwonego Cara , nie zajmuje stanowiska i zadowala się wskazaniem zbioru niepokojących faktów i nieprawdopodobieństwa sprawy. Główny przeciwnik Stalina, Leon Trocki odrzuca wersję „zamierzonego zabójstwa przeciwnika Kirowa przez Stalina” . Dla Jean-Jacques Marie nie ma dowodu na odpowiedzialność Stalina za zabójstwo Kirowa, ale „nigdy przestępstwo, w każdym razie, nie zostało tak wykorzystane przez tego, którego oskarża plotka” . Historyk Dominico Losurdo, z drugiej strony inspiratorzy zamachu znajdują się po stronie lewicowej opozycji.

Życie prywatne i osobowość

Kirov był uważany za jeden z najzimniejszych z bolszewikami, mówiąc, że „a bolszewicki powinny preferować swoją pracę do żony . ” Nie widział swoich sióstr od dwudziestu lat, kiedy został zamordowany i dopiero po przeczytaniu gazet odkryli, że zmarły, słynny Kirow, był ich bratem. Był jednak wesołym człowiekiem, jowialnym i początkowo łatwym, który uwielbiał wychodzić na świeżym powietrzu ze swoim przyjacielem Sergo Ordżonikidze . Simon Sebag Montefiore opisuje go jako „drobnego wzrostu i przystojnego, choć ospowatego, z bardzo głęboko osadzonymi i lekko skośnymi brązowymi oczami, wysokimi kośćmi policzkowymi i brązowymi włosami” , co jest miłe dla wszystkich. Był bardzo blisko Stalina pod koniec lat dwudziestych XX wieku , witany przez niego osobiście, kiedy wysiadał z pociągu podczas wakacji w Soczi i spędzał razem dużo czasu, pływając i wymieniając szorstkie dowcipy. Jednak Stalin nie ufał mu całkowicie; opublikował na swoim koncie recenzję w Prawdzie w 1929 roku. Kirow był również bardzo bliski Mikojanowi , Sergo i Kujbyszeowowi , w których Stalin niewątpliwie widział potencjalne zalążki opozycji wobec siebie. Kirow był jednym z tych, którzy najbardziej pomogli Stalinowi po śmierci żony i tak często przebywał w domu, że wiedział, gdzie znaleźć prześcieradła i poduszki na sofę, na której spał.

Muzeum

W Petersburgu znajduje się muzeum Kirowa . Początkowo mieścił się w rezydencji Kschessinska , obecnie znajduje się niedaleko przy Kammennoostrovsky Prospect 28, w dawnym mieszkaniu S. Kirova. Muzeum śledzi karierę i życie Siergieja Kirowa, w szczególności jego zamiłowanie do polowań, eksponowane są różne dokumenty siłacza z Leningradu (wspomnienia z Baku i mundur, który Kirow nosił w dniu zamachu).

Daniny

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Do stycznia 1992 roku w mieście Baku dominował monumentalny posąg Kirowa . Zobacz ( fr ) „Co się stało z pomnikiem Kirowa?” "
  2. Jean-Jacques Marie nie wspomina o hipotezie romansu, ale z satysfakcją wskazuje, że Milda Draule, ładna kobieta o olśniewających rudych włosach, interweniowała dwukrotnie i bezskutecznie z Kirowem, aby odzyskać status swojego męża, JJ Marie, Stalina , s. 437.
  3. Chociaż odrzuca tę hipotezę jako fantazyjną, Allia Kirilina odwołuje się również do starych zarzutów dotyczących domniemanego związku między Kirowem i Draule, s.  122 . Rzuca też zaklęcie na tak zwane piękno żony Nikołajewa. Faktem jest, że Kirow i Draule się znali.
  4. Bulwar ten nosił nazwę „perspektywy Kirowa” od końca 1934 roku i został przedłużony przez most Kirowa w kierunku centrum miasta w czasach ZSRR. Dziś obaj wrócili do swoich oryginalnych nazw.

Bibliografia

  1. Oleg Khlevniuk ( tłum.  Z angielskiego), Stalin , Paryż, Gallimard , pot.  "Folio-History",2019, 713  s. ( ISBN  978-2-07-279878-8 ) , str.  256
  2. Alla Kirilina 1995 , s.  15.
  3. Matthew E. Lenoe, The Kirov Murder And Soviet History (Annals of Communism) , Yale University Press, 2010, 850 str., Rozdział 1.
  4. Montefiore, dwór czerwonego cara, t. I , str.  192.
  5. Por. Nicolas Werth , „Państwo przeciwko swojemu ludowi. Przemoc, represje, terror w ZSRR od 1917 do 1953 ”, w: Stéphane Courtois (red.), Le Livre noir du communisme , Robert Laffont, Paryż, 1998, s.  101 . Por. Nicolas Werth , Zbrodnie i przemoc w rosyjskich wojnach domowych (1918–1921) , 2008.
  6. Montefiore, dwór czerwonego cara, t. I , str.  193.
  7. „  P. Silin,„ Astrakhanskie rasstrely ”, w: Viktor Chernov (red.), ChE-KA. Materialy po deyatel'nosti chrezvychaynykh kommissiy , Iz.TsKPSR, Berlin 1922, s. 248-255.  » ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? )
  8. Oleg Khlevniouk , Le Cercle du Kremlin , s.  311 .
  9. Montefiore, dwór czerwonego cara, t. I , str.  193-194.
  10. Nicolas Werth , Historia Związku Radzieckiego od Lenina do Stalina , PUF, pot. "Co ja wiem? », Paryż 1998, s. 60.
  11. JJ Marie, Stalin , str. 427.
  12. J.J. Marie, Stalin , str. 428.
  13. Nikita Chruszczow , Pamiątki , Robert Laffont, Paryż, 1971, s.  73 .
  14. Simon Sebag Montefiore , Stalin. Sąd czerwonego cara , Éditions des Syrtes, 2005, s.  159-160.
  15. JJ Marie, Stalin , str. 437.
  16. Simon Sebag Montefiore , Stalin. Sąd czerwonego cara , Éditions des Syrtes, 2005, s.  160-161.
  17. Roy Miedwiediew , Stalinizm. Geneza, historia, konsekwencje , Paryż 1972, Le Seuil, zbiór „Combats”, s.  210 .
  18. Oleg Khlevniouk , Le Cercle du Kremlin , str.  150.
  19. Simon Sebag Montefiore , Stalin. Sąd czerwonego cara , Éditions des Syrtes, 2005, s.  167.
  20. Pavel Sudoplatov (tłum .  Z angielskiego), Misje specjalne, Wspomnienia radzieckiego szpiega Pawła Souplatowa. , Paryż, Próg ,1994, 613  s. ( ISBN  2-02-021845-3 ) , str.  81
  21. J.J. Marie, Stalin , str. 439.
  22. Nicolas Werth, op. cit. , s. 61.
  23. Oleg Khlevniouk , Le Cercle du Kremlin , s.  154.
  24. Nicolas Werth, Pijak i sprzedawca kwiatów: Autopsja masowego morderstwa , 1937-1938, Tallandier, Paryż, 2009, s. 18 i 21.
  25. Tajny raport Nikity Chruszczowa (1956) .
  26. Robert Conquest, The Great Terror: The Stalinist Purges of the 1930s , str.  424  : „To zabójstwo zasługuje na miano zbrodni stulecia. » , And (en) Stalin and the Kirov Murder , The University of Alberta Press, 1988.
  27. Przedmowa Nicolasa Wertha w Alla Kirilina 1995 , str.  9.
  28. Alla Kirilina, Zabójstwo Kirowa . Zobacz raport w Le Monde diplomatique z czerwca 1995 r.
  29. Conquest, ( str.  424 , Robert Laffont.
  30. JJ Marie, Stalin , str. 438.
  31. JJ Marie, Stalin , str. 437-442.
  32. Domenico Losurdo ( tłum.  Z włoskiego), Stalin: Historia i krytyka czarnej legendy [„  Stalin, Storia e Critica di una leggenda  ”], Bruxelles / Paryż, Aden ,24 stycznia 2011, 531  s. ( ISBN  978-2-8059-0063-1 ).
  33. Montefiore, Dwór Czerwonego Cara, t. I , str.  125.
  34. Montefiore, Dwór Czerwonego Cara, t. I , str.  191-192.
  35. Montefiore, Dwór Czerwonego Cara, t. I , str.  191.
  36. Montefiore, dwór czerwonego cara, t. I , str.  195.

Bibliografia

Powiązane artykuły