Ulica Magów

Rue Mage (oc) Carrièra Màger dels Afachadors
Rue Mage widziana z Place Mage .
Sytuacja
Informacje kontaktowe	43 ° 35 ′ 52 ″ na północ, 1 ° 26 ′ 50 ″ na wschód
Kraj	Francja
Region	Oksytania
Miasto	Tuluza
Okolice	Saint Etienne
Początek	n o  49 Grande-rue Nazaretu i n o  1 rue Perchepinte
Koniec	n o  12 rue du Canard i n o  30 miejscu Mag
Morfologia
Rodzaj	ulica
Długość	151  m
Szerokość	od 3 do 8 m
Historia
Stare nazwy	Rue Place-Mag-of-Affachadoux (środek XIV th  wieku) Rue de la Place-Mag ( XV th  century) Rue des Affachadoux (środek XV th  wieku) Rue Mage ( XVIII th  wieku) Grande-Rue Saint- Etienne ( XVIII th  century)
Ochrona	Miejsce w wykazie ( 1944 , fasady i dachy budynków wzdłuż rue Mage) Obszar chroniony (1986)
Geolokalizacja na mapie: Francja Geolokalizacja na mapie: Toulouse

Ulica Mage (w Occitan  : Carriera Mager dels Afachadors ) jest ulica w zabytkowym centrum Tuluzy we Francji . Znajduje się w samym sercu dzielnicy Saint-Étienne , w sektorze 1 miasta. Należy do chronionego obszaru Tuluzy .

Ta wąska ulica, wypełniane w późnym średniowieczu do rzeźników , który go dał jej nazwę, została zaatakowana przez Tuluzie parlamentarnego od połowy XVI -tego  wieku. Zachował wygląd to miał w końcu XVIII -tego  wieku, z fasadami klasycznych jego rezydencji , wśród których są zgłaszane zdjęcie Espie , hotel Bernard lub hotelu DAVASSE . Od14 lutego 1944elewacje i dachy budynków i hoteli przy ulicy są chronione wpisem na listę obiektów chronionych .

Toponimia

Mage Ulica była w połowie XIV th  century, nazwa ulicy Place-mag-of-Affachadoux , to znaczy "ulica od placu rzeźników" ( umieszczone Mager dels afachadors w oksytańskiej Toulouse). W średniowieczu na tej ulicy było rzeczywiście wielu rzemieślników rzeźników . Nazwa ulicy stopniowo zamówienia: the XV th  wieku, jest dalej od ulicy Place-Maga, to jest po prostu nazywa Mage ulica XVIII th  century. Jednak zauważamy, że nazwa rue des Affachadoux przetrwała w tym okresie. Znana jest jednocześnie nazwa Grande-rue Saint-Étienne, ponieważ znajduje się ona blisko katedry Saint-Etienne. Podczas rewolucji francuskiej w 1794 r. Przyjął nazwę rue des Droits-de-l'Homme.

• Te znaki drogowe .

• Stary znak uliczny ( XVIII th  century) w rogu hotelu Espie .

Opis

Rue Mage zaczyna się na skrzyżowaniu dróg Grande-rue Nazareth , rue de la Pleau i rue Perchepinte , które tworzą mały trójkątny plac, popularnie zwany Place Perchepinte. Stosunkowo wąska rue Mage ma tylko 3 metry szerokości w najstarszych częściach. Ma 151 metrów długości, praktycznie prosty i zorientowany północ-południe. Przyjmuje rue d'Aussargues , a kończy się poszerzeniem, aby dać początek miejscu Mage , na skrzyżowaniu rue du Canard . Dalej na północ rue Tolosane , rue des Arts i rue de la Pomme aż do Place du Capitole .

Napotkane ścieżki

Rue Mage spotyka się z następującymi pasami, w kolejności rosnącej („g” wskazuje, że ulica jest po lewej stronie, „d” po prawej):

1. Main Street Nazareth (g)
2. Rue Perchepinte (d)
3. Rue d'Aussargues (g)
4. Plac Magów (d)
5. Rue du Canard (g)

Historia

W średniowieczu rue de la Place-Mage-des-Affachadoux należała po wschodniej stronie do Capitoulat de la Pierre , a po zachodniej do Capitoulat de Saint-Barthélémy . Znajduje się na trasie jednej z głównych dróg przecinających Tuluzę, od Porte Narbonnaise na południu do Porterie na północy. Wówczas zamieszkiwali ją głównie rzemieślnicy rzeźnicy , którzy nadali jej nazwę: „affachadoux” ( afachador w języku prowansalskim ) to rzeźnicy specjalizujący się w uboju zwierząt rzeźnych. Jest też wielu innych rzemieślników.

Plik 7 maja 1463w pobliskiej piekarni, na rogu rue des Chapeliers (obecnie rue du Languedoc ) i Maletache, wybuchł pożar . Powoduje znaczne zniszczenia w okolicy. Liczne przestrzenie uwolnione przez pożar i bliskość rue de la Place-Mage do dzielnicy parlamentarnej, która obejmuje południe miasta, wokół Parlamentu , wyjaśnia instalację członków elity Tuluzy i budowę budynku hotele pierwszych prywatnych: w pierwszych latach XVI th  wieku, Elie Reynier capitoul w 1502-1503, wybudowany hotel ze swoim rozdziale wieży (obecnie n o  20). Instalacja parlamentarzystów Capitouls i prawników coraz liczniejsze jest szczególnie wrażliwy od połowy XVI E  wieku: ulica jest wyłożona stopniowo wystawnych hoteli wybudowanych przez niektóre z najważniejszych rodzin Tuluza.

Ulica pozostaje atrakcyjna dla XVII -go  wieku i budowa trwa. W 1649 roku, budynek (miejsce obecnego n o  16) jest kupiony przez Pons-François de Purpan , lekarza-regenta na uniwersytecie , który posiada już wiele towarów w rue Bouquières , w pobliżu miejsca Rouaix . Bernard Aignan, Baron Orbessan, doradca parlamentu od 1652 do 1677, 1652 kupić budynek do Marguerite de Pins, wnuczka de Pins , i tam zbudował swój dwór (obecnie n o  11).

W XVIII -tego  wieku, fasady kilku dworów zostaną zmienione, podczas gdy inne hotele są odbudowane. Około 1750 roku, architekt z Bordeaux Labat Hyacinthe Savignac jest pobierana przez Espie Earl podnieść hoteli na terenie dawnych Aussargues hotelu (prąd n O  3). Jednak wyposażenie wnętrz hotelu zostało ukończone dopiero po 1773 roku, dzięki pracom wykonanym przez jakobitę , irlandzkiego uchodźcę we Francji, Justina MacCarthy'ego Reagha. W 1759 roku, prawnik w Parlamencie Pierre Bernard zbudował rezydencji, którego fasada klasyczny jest jedną z najbardziej interesujących w ulicy (prąd n o  16). Bernard Davasse de Virvin, Capitoul w 1763 roku, nabył stary hotel Reynier i utrzymując jedynie gotycka wieża rozdział, on przebudowany rozległy dwór (obecnie n o  20). W 1764 roku hotel Bernard został przejęty przez słynnego parlamentarzystę, Jean-Jacques-Marie-Joseph de Martin d'Ayguesvives, pana i barona Nogaret , Montgiscard , Ayguesvives , Pouze i Corronsac . Doradca w 1760 roku, prezes w 1767 roku został zesłany do jego zamku w Ayguesvives w 1771 roku, kiedy parlamenty zostały rozwiązane przez Ludwika XV ministra , Maupeou .

Rewolucja Francuska przynosi pewne zmiany. WKwiecień 1794ulica otrzymuje nazwę Praw Człowieka. W tym samym czasie terror dotknął wielu parlamentarzystów z Tuluzy. Jean-Jacques-Marie-Joseph de Martin d'Ayguesvives zostaje aresztowany jako podejrzany przez rewolucyjne władze miasta i osadzony w więzieniu wizytacji. Ostatecznie osądzony i skazany w Paryżu , był na gilotynie na14 czerwca 1794.

W XIX th  wieku i XX th  wieku, ulica pozostaje z dala od przebudowy i poszerzenia innych ulicach. Dlatego elewacje zachowały wygląd mieli w końcu XVIII -go  wieku. Od14 lutego 1944elewacje i dachy budynków i hoteli przy ulicy są również chronione wpisem do rejestru zabytków . Hotel Espie kupiony w 1868 roku przez Courtois rodzinnym Viçoze , który przeniósł się do nowego budynku obok, zbudowany w stylu neorenesansowym (prąd n O  5) filię swojego banku . W XX -go  wieku, Louis Courtois Viçoze i jego następcy, Gilbert i Jean-Louis są również wybrany jako honorowych konsulów z Belgii , która wyjaśnia instalację Konsulacie kraju , w hotelowym Espie.

Niezwykłe miejsca i zabytki

• n O   3  : Hotel d'Espie lub Courtois de Viçoze (1749); Konsulat Belgii .  Wymienione MH ( 1932 ) .
  Hotel został zbudowany w 1749 roku przez architekta Hyacinthe de Labat de Savignac dla Comte d'Espie. Zespół jest typowy dla klasycznych rezydencji, zbudowanych między dziedzińcem a ogrodem.

• Portal hotelu Espie.

• Dziedziniec hotelu d'Espie.

• n O   4  : budowa Ponsarda (wcześnie XVIII p  wieku).
  Budynek jest zbudowany na działce należącej do rodziny Ponsard od czasów XVIII -tego  wieku. Fasada została odbudowana, a wnętrza przebudował Antoine Ponsard po 1719 r., Kiedy to wraz z bratem Josephem Ponsardem , kapitanem, w 1701r. Został jej właścicielem. Symetryczna elewacja ma pięć przęseł. Na parterze dwa boczne przęsła obramowane pilastrami doryckimi i otwierane drzwiami zwieńczonymi oknem ryglowym . Trzy pasaże sklepów są centralne. Arkady półokrągłe ozdobione są maskami z kamienia. Podłogi o malejących wymiarach oddzielone są ceglanymi sznurami. Przebite są segmentowymi oknami; te o 1 st piętrze mają balustrady w kutego żelaza . Fasada kończy się dużymprofilowanym gzymsem .

• n O   5  : budynku ( 2 p Połowę XIX p  wieku).
  Budynek został zbudowany w 2 th połowa XIX th  century po zakupie hotelu przez Espie rodziny Courtois w 1868. Byłby służył bankowego Courtois banku . Posiada bogaty wystrój neorenesansowy . Część budynku jest odsunięta od ulicy, aby uwolnić dziedziniec pełniący funkcję majestatycznego wejścia, zaakcentowany lewą frontową częścią. Zbudowany z ciosanego kamienia i wystający, zdobią go zworniki i rzeźby: wazony, girlandy z liści, kwiaty, owoce, konsole z liści, romby ... Z tyłu dziedzińca elewacja z jasnej cegły jest również ozdobiona ciągłymi szefowie. Elewacje wieńczy modylionowy gzyms.

• n o   6  : budowa ( XVIII XX  wieku).
  Ten budynek blisko do dwóch zatok, ale trzy piętra, został zbudowany w XVIII -tego  wieku. Okna 1 st piętrze mają barierki w kutego żelaza .

• n O   7  : budynku ( 1 st połowie XVIII XX  wieku).
  Budynek został zbudowany w 1 st połowie XVIII -tego  wieku. Elewacja z trzech przęseł, jest symetryczna i oprawiona w oparcia do bossów . Wznosi się na czterech poziomach, oddzielonych ceglanymi sznurami. Parter składa się z trzech półkolistych łuków, z lewej zwieńczoną bramą prowadzącą do pawęży z kutego żelaza .

• N O   9  : budynku ( 1 st połowie XVIII p  wieku); Prywatne liceum zawodowe i techniczne Myriam.
  Budynek został zbudowany w 1 st połowie XVIII -tego  wieku. Budynek składa się z trzyczęściowego budynku wokół dziedzińca. Fasada ulicy ma trzy przęsła i wznosi się na czterech zstępujących poziomach, w tym na ostatnim poziomie poddasza . Na wyższych kondygnacjach okna są segmentowe, zwieńczone gzymsem i wyposażone wkamienne siedzisko . Tych z oknami 1 st etapie są oprawione i okna zdobią balustrady z kutego żelaza . Elewację elewacji wieńczy ząbki gzymsu.

• n o   10  : domu ( XVIII XX  wieku).
  Ten budynek blisko do dwóch zatok, ale trzy piętra, został zbudowany w XVIII -tego  wieku. Na parterze drań drzwi zwieńczony jest pawężem z kutego żelaza . Okna 1 st piętrze są dla ich funkcji balustrady z kutego żelaza.

• n o   11  : Hotel Orbessan (środku XVI p  wieku XIX p  wieku).
  Hotel został wybudowany w połowie XVI -go  wieku Bernard z Aignan, barona Orbessan . Wzniesienia dziedziniec zostały zmienione w XIX p  wieku z modyfikacją otworów i dodanie oranżerii.

• n o   14  : budowlanych (1751).
  Budynek ma trzy przęsła i jest zabudowany na czterech poziomach. Na parterze stare drzwi dla pieszych zostały przekształcone w okno, a porte cochère otwiera się pod dużym półkolistym łukiem . Fasada jest oprawiony zagłówki z dorycki którego beczki są traktowane szefa . Podłogi są coraz mniejsze i oddzielone ceglanym kordonem. Okna są segmentowane i te o 1 st piętrze mają barierki w kutego żelaza . Elewację wieńczy duży,nadwieszony, profilowany gzyms .

• n o   16  Bernard i hotelowej Ayguesvives (1751).
  W 1751 roku Pierre Bernard, prawnik parlamentu , zbudował ten hotel na działce, którą nabył od rodziny Purpanów . W 1764 roku przeszedł na prezydenta Jean-Jacques-Marie-Joseph d'Ayguesvives.
  Elewacja, szeroka na pięć przęseł, jest symetryczna i wznosi się na czterech opadających poziomach. Środkowe przęsło i dwa boczne przęsła są zaakcentowane przez niewielki występ ze ściany. Centralny zatoka jest szczególnie traktowane schwytanych oprawy porte-Cochere na parterze i okien na wyższych piętrach. Do arch klucze z Cochere Porte, a okna są ozdobione rzeźby kamiennej: okna z trzech centralnych zatok mają Mascaron przedstawiającą twarz kobiety, natomiast Mascaron z Cochere porte reprezentuje Hercules pokryta skórą lwa  ; łuk z klawiszy innych oknach parteru do 3 th motywów piętro, funkcja roślinnych. Okna 1 st i 2 e podłogi ozdobione są poręcze w kutego żelaza . Elewację wieńczyprofilowany gzyms .

• Hotel d'Orbessan

• Fasada hotelu Bernard.

• Szczegół centralnej zatoki.

• Okna i maski na elewacji.

• Maszkaron z porte-cochere i poręczy okna

• n o   18  : domu ( XVIII XX  wieku).
  Ten budynek został zbudowany w XVIII -tego  wieku, być może Louis Lautard, adwokata i prokuratora do parlamentu od 1719 do 1752 lub do innego członka rodziny Lautard. Budynek jest szeroki tylko na dwa przęsła, ale wznosi się na pięć poziomów, z parterem, trzema kondygnacjami i poddaszem po wykonaniu elewacji. Podłogi mają malejące wymiary. Okna 1 ul i 2 TH etapy są segmentowe i barierki w kutego żelaza geometryczne.

• n o   20  : hotel Regnier ( 1 ul połowa XVI p  wieku); Hotel DAVASSE ( 2 th połowa XVIII -tego  wieku).  MH Dołączył ( 1971 ) i  Miejsce MH ( 1971 , balkony z 1 st piętrze) .
  Pierwszy hotel został zbudowany dla rodziny Reynier w początkach XVI -tego  wieku. Ośmioboczna wieża w stylu gotyckim świadczy o potędze tejTuluzy Capitoul . W XVIII -tego  wieku, hotel jest po przeglądzie: fasada rozmieszcza swoje spektakularne balkony z kutego żelaza , które przyciągają kwiatów, liści, liści palmowych i zwoje. Konsole podtrzymujące balkony zdobi listowie, przez które przechodzą girlandy.

• Fasada hotelu Davasse.

• Szczegóły balkonów hotelu Davasse.

• Gotycka wieża na dziedzińcu

• Fragment drzwi wieży

• n o   22  : budynek ( 2 p Połowę XVIII XX  wieku).
  Budynek został zbudowany w 2 th połowa XVIII -tego  wieku, po 1778 Bertrand Duprat. Pięciotraktowy budynek wznosi się na czterech poziomach. Elewacja symetryczna, kondygnacje malejące. Otwory, porte cochère i okna na wyższych piętrach są prostokątne. Te o 1 st i 2 e piętrach są wyposażone w barierki w kutego żelaza geometryczne i dekoracji roślinnej. Te zpodłóg 2 e i 3 e mają duże uchwyty , co jest powodem obramowania stołu. Elewację wieńczy dużyprofilowany gzyms .

Uwagi i odniesienia

1. Jules Chalande, 1923, str.  262 .
2. Jules Chalande, 1923, str.  263 .
3. Maurice Bastide, 1968, s.  8-12 .
4. Jules Chalande, 1923, s.  272 .
5. Jules Chalande, 1923, s.  265 .
6. Jules Chalande, 1923, s.  270 .
7. Jules Chalande, 1923, s.  262-263 .
8. Jules Chalande, 1923, s.  269 .
9. Patrick Clarke Dromantin, Jacobite uchodźca we Francji w XVIII -tego  wieku , Prasy Universitaires de Bordeaux , Uniwersytet Bordeaux-Montaigne , Pessac, 2005, s.  148-149 i 164-165.
10. Jules Chalande, 1923, s.  271 .
11. Jean-Marie Constans, „Les Courtois de Viçose” , L'Express , 25 kwietnia 2002.
12. Wskazówka n o  PA00094543 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
13. Louise-Emmanuelle Friquart, Laure Krispin i Sonia Moussay, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31116327”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, na stronie internetowej Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2012, przeglądano 7 stycznia, 2017.
14. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31132779”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, na stronie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2008, przeglądano 7 stycznia 2017 r.
15. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31132319”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, w witrynie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2008, przeglądano 7 stycznia 2017 r.
16. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31132809”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, w witrynie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2009, przeglądano 7 stycznia 2017 r.
17. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31133070”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, na stronie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2011, wgląd w dniu 7 stycznia 2017 r.
18. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31133071”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, w witrynie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2011, przeglądano 7 stycznia 2017 r.
19. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31132816”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, w witrynie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2009, przeglądano w dniu 7 stycznia 2017 r.
20. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31133068”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, na stronie internetowej Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2011, przeglądano w dniu 7 stycznia 2017 r.
21. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31132831”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, na stronie internetowej Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2012, przeglądano 7 stycznia, 2017.
22. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31132832”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, w witrynie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2012, przeglądano 7 stycznia 2017 r.
23. Wskazówka n o  PA00094568 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
24. Nathalie Prat i Laure Decomble, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31116334”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, w witrynie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 1996 i 2011, przeglądano 7 stycznia 2017 r.
25. Louise-Emmanuelle Friquart i Laure Krispin, „Szczegółowy arkusz informacyjny Dziedzictwo architektoniczne: IA31132833”, spis ogólny Region Midi-Pyrénées, miasto Tuluza, w witrynie Urban-Hist , archiwa miejskie Tuluzy , 2009, przeglądano 7 stycznia 2017 r.

Zobacz też

Bibliografia

• Jules Chalande , „Historia na ulicach Tuluzy,” Wyznania Akademii Nauk i Belles Lettres Tuluzy , 12 th  serii, tom I, Tuluza, 1923, s.  262-273 .
• Pierre Salies , Słownik ulic Tuluzy , 2 t., Wyd. Mediolan, Tuluza, 1989 ( ISBN  978-2867263545 )
• Maurice Bastide, „Przykład odbudowy miasta: Tuluza po pożarze w 1463 r.” , Annales du Midi , t. 80 N O  86, 1968 , str.  7-26 .

Powiązane artykuły

• Lista utworów w Tuluzie