Partia radykalna | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Fundacja | 21 czerwca 1901 |
Połączenie | Byli członkowie grupy Skrajnej Lewicy i Radykalnej Lewicy |
Zanik |
9 grudnia 2017 r. (położyć spać) |
Podzielić | Ruch lewicy radykalno-socjalistycznej (1972) |
Połączono w | Ruch radykalny |
Siedzenie | Place de Valois , Paryż |
Ruch młodzieżowy | Młodzi radykałowie |
Pozycjonowanie |
Daleko w lewo (początek III e Republika) Lewy (początek XX th wieku) ośrodek i centrum w lewo ( w okresie międzywojennym ) Centrum (1958/72) Centrum Law (1972-2017) |
Ideologia |
Radykalizm Sekularyzm Solidaryzm Republikanizm Liberalizm socjalny Federalizm europejski |
Przynależność narodowa |
UDF (1978-2002) UMP (2002-2011) UDI (2012-2017) |
Zabarwienie | Niebieski , biały i czerwony |
Stronie internetowej | lemouvementradical.fr |
Partia Radykalna jest francuska partia polityczna , założona w 1901 roku i położyć się spać w 2017. Oficjalnie pt Radical-Socjalistyczna Partia Radykalna i Republikanów , jest on także nazywany Partii Radykalnej Valois po 1972 rozłamu i skracane do RAD , PRV , czy nawet, według popularnego skrótu, rad-soc . Po raz pierwszy sklasyfikowany na skrajnej lewicy spektrum politycznego, stopniowo ewoluuje w kierunku lewego centrum , zanim po odejściu lewego skrzydła w 1972 r. znajdzie się w prawym centrum .
Wywodząca się z „radykalnych” republikanów ( skrajnej lewicy w okresie monarchii lipcowej ) i radykalizmu , partia była szczególnie wpływowa w III RP . Bardzo przywiązany do własności prywatnej i sekularyzmu , zwolennik reżimu celnego wolnego handlu, staje się partią pośredniczącą między lewicą a prawicą , która w zależności od okoliczności może sprzymierzyć się z socjalistami lub konserwatystami .
Od pojawienia się socjalistów (1905) radykałowie zajmowali bardziej centralną i dominującą pozycję w spektrum politycznym. Na czele Bloku Lewicy w wyborach parlamentarnych w 1902 r. wzięli udział w rządzie Émile'a Combesa, a po upadku Combesa dokonali w szczególności rozdziału Kościołów od państwa .
Polaryzacja polityki francuskich napędzanych przez V -tego Rzeczypospolitej doprowadziły do marginalizacji radykalizmu, który jest podzielony w 1972 roku Partii Radykalnej teraz mówi „valoisien” sprzymierzony z partii prawicowych i centrum tego, co stworzone przez mniejszość jej członków , nowa partia zakotwiczona na lewicy, sygnatariusz wspólnego programu z Francuską Partią Komunistyczną i Partią Socjalistyczną .
Partia Radykalna, jako partia stowarzyszona, jest częścią Unii na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF), w latach 1979-2002, a następnie Unii na rzecz Ruchu Ludowego (UMP), w latach 2002-2011. Po odzyskaniu niepodległości, uczestniczył w tworzeniu Unii Demokratów i Niezależnych (UDI).
W grudzień 2017, Partia Radykalna, która jest najstarszą francuską partią polityczną, dołączyła do Partii Radykalnej Lewicy (PRG) w ramach Ruchu Radykalnego na kongresie, aby „zjednoczyć radykałów” . Partia Radykalna od tego czasu jest uśpiona.
Rodniki istnieje ideologicznie od początku XIX -go wieku, z głównych postaci politycznych, takich jak Alexander Ledru-Rollin i Louis Blanc . Ale łatwo mogliśmy znaleźć ślady ich istnienia u samych źródeł Rewolucji, w Oświeceniu , a głównie u Woltera i Condorceta . Radykalna nazwa wzięła się stąd, że ten nurt myślowy zjednoczył radykalnych republikanów, którzy współistnieli w parlamencie z umiarkowanymi republikanami, zjednoczonymi republikanami i trzema nurtami monarchistycznymi. Jego filozofia polityczna będzie przez całą historię silnie pod wpływem masonerii , której członkami jest kilka radykalnych postaci politycznych.
W 1843 roku, w ramach monarchii lipcowej , rodniki są zgrupowane wokół Aleksandra Ledru-Rollin i uczestniczyć w nadejściem II e Rzeczypospolitej . Popierają główne reformy 1848 r .: wprowadzenie powszechnego prawa wyborczego mężczyzn, zniesienie niewolnictwa , wolność prasy , wolność zgromadzeń .
Radykałowie przeciwstawili się reżimowi Napoleona III i znaleźli przywódcę w 1868 r. w osobie Léona Gambetty (który opublikował w 1863 r. La Politique Radicale , zbiór przemówień, które stanowiły syntezę radykalnej doktryny). Ich program nabiera kształtu w przemówieniu Gambetty, „ Program Belleville ”, wygłoszonym w 1869 roku.
Aleksandra Ledru-Rollina w 1838 roku.
Léon Gambetta około 1860-1870.
4 września 1870 r, republika zostaje ogłoszona Place de l'Hotel de Ville w Paryżu, po klęsce Cesarstwa przeciwko Prusom . Radykałowie musieli jednak pogodzić się z orleanistycznymi monarchistami : większość centroprawicowa wrażliwość kierowana przez Adolphe Thiersa , który krwawą rezolucją stłumił bunt w Paryżu podczas wydarzeń komuny, podczas gdy Francję najechały wojska niemieckie, w tym samym czasie po klęsce z 1870 roku . Adolphe Thiers , Mac-Mahon i konserwatywni monarchiści stoją na czele Francji od czasu wyborów parlamentarnych. Rzeczywiście, radykalizm jest odczuwany jako nurt myślowy zbyt zaawansowany przez wyborców na obszarach wiejskich, którzy preferują umiarkowaną monarchię, która w ich oczach gwarantuje większą stabilność polityczną.
Republikanie na czele państwa od 1879 r. , radykałowie uosabiają szczególnie antyklerykalizm i sprzeciw wobec kolonialnej ekspansji Francji. Georges Clemenceau , który nie należy do partii utworzonej w 1901 roku, jest jedną z jej najwybitniejszych postaci.
Utworzono 21, 22 i 23 czerwca 1901, radykalna i radykalno-socjalistyczna partia powstała więc jeszcze przed uchwaleniem ustaw z lipca 1901 r. o wolności zrzeszania się. Do tej pory istniały właściwie tylko ugrupowania parlamentarne o różnych tendencjach politycznych i samorządowe komitety wyborcze o jeszcze bardziej zróżnicowanych koncepcjach. Pomysł polegał na zebraniu na szczeblu krajowym, w tej samej partii, wybranych urzędników i działaczy o tej samej tendencji.
Nowa partia powstała z kilku konkurujących ze sobą tendencji. Jest to pstrokaty zespół komitetów wyborczych, lóż masońskich , sekcji Ligi Praw Człowieka , francuskiej Ligi Edukacji , których lewicowa tendencja wydaje się być w tym czasie w większości.
Przy założeniu nowej partii, oświadczenie zamknięcia pierwszego kongresu, czytane przez Camille Pelletan , służył jako zatyczką w programie politycznym deklarowanym przez rodniki we wczesnych latach XX th wieku. Deklaracja ta nalegała zatem na zjednoczenie lewicy, nacjonalizację wielkich monopoli, oddzielenie Kościołów od państwa oraz ustanowienie egalitarnego podatku opartego na dochodach. Program ten został częściowo zastosowany w następnych latach, wykorzystując sojusz w Zgromadzeniu Narodowym między socjalistami ( Jean Jaurès ) i radykałami (którzy umieścili Émile Combes w rządzie). Okres ten był naznaczony bardzo ciężką walką ze zgromadzeniami religijnymi, z których większość została wydalona.
Po jego sukces w wyborach parlamentarnych w 1902 roku , stał się stroną „pivot” z III e Rzeczypospolitej i to inicjatywa kilku ważnych reform:
W 1907 r. na kongresie w Nancy partia ostatecznie przyjęła prawdziwy program polityczny (przedstawiony przez komisję, której sprawozdawcą był Édouard Herriot ). Program ten, wyraźnie zakotwiczony na lewicy, potwierdzony przez kongres w Pau w 1913 r., po pewnym odkurzeniu, będzie przez ponad pół wieku kamieniem węgielnym programu politycznego tej partii. Opowiada się za świecką i antyklerykalną polityką, naznaczoną działaniem Przewodniczącego Rady Émile Combes (1902-1905), która doprowadzi do uchwalenia praw rozdziału Kościołów i Państwa przy skutecznym poparciu socjalistycznego posła Aristide Brianda . Radykałowie chwalą własność prywatną: w przystąpieniu pracowników najemnych do własności widzą w efekcie remedium na problemy społeczeństwa przemysłowego.
Podczas I wojny światowej Georges Clemenceau prowadzi kraj do zwycięstwa. Pozostaje antyklerykalny, ale nie należy do partii radykalnej i nie jest już jako taki identyfikowany, nawet jeśli w oczach duchownych zachowuje siarkowy wizerunek.
Partia radykalna osiągnęła swój szczyt w okresie międzywojennym . Ma to znaczny wpływ na francuskie życie polityczne. Tak więc z 42 kolejnych rządów w tym okresie, trzynastu jest kierowanych przez radykałów (cztery rządy: Camille Chautemps , trzy rządy: Édouard Daladier , Édouard Herriot , dwa rządy: Albert Sarraut i jeden: Théodore Steeg ) .
Jego działanie pozostaje dominujące w dziedzinie edukacji dzięki dwóm jego czołowym postaciom: Édouardowi Herriotowi i Jeanowi Zayowi . W bezpośredniej konsekwencji tego działania wielu intelektualistów jest członkami partii lub sympatykami (np. filozof Alain ).
Wewnętrznie życie partii naznaczone jest konfliktami opozycji Herriot-Cailaux, a następnie Herriot-Daladier. Ponadto, ukonstytuowanie się w samej partii „Radykalnej Lewicy”, ruchu skupiającego parlamentarzystów odrzucających dyscyplinę partyjną, oznacza postępowe zakotwiczenie na lewo od tej parlamentarnej partii.
Ciekawostką tego okresu międzywojennego, na poziomie narodowym, jest jednak nagły zwrot polityczny radykalnej partii na przełomie lat 30. i 30. XX wieku.
W rzeczywistości na początku lat dwudziestych partia radykalna opowiadała się za polityką lewicową, która przewidywała odsunięcie prawicy od władzy, przywrócenie sekularyzmu państwa, rozszerzenie prawa szkolnego, praktykowanie międzynarodowej polityki odprężenia i pojednania w celu utrwalenia pokoju, oraz wreszcie, aby przywrócić równowagę finansów publicznych.
Lata dwudzieste to także czas przybycia Młodych Turków , wśród których możemy wymienić: Pierre Mendès France , Jean Zay , Pierre Cot , Jacques Kayser i Émile Roche . W 1927 roku Édouard Daladier , jeden z Młodych Turków w partii, zastąpił na czele partii Édouarda Herriota.
Wraz z powrotem Édouarda Herriota na czele partii w 1931 roku , partia radykalna wkroczyła na nową ścieżkę. Pozostaje i twierdzi, że jest partią lewicową, co naturalnie prowadzi ją do praktykowania „republikańskiej dyscypliny”, ale w rządzie zachowuje się jak partia „złotego środka”, zdolna do przegrupowania wokół siebie większości przywiązanych Francuzów. do tradycyjnej Republiki, dalekiej od skrajności, czy to reakcyjnej, czy rewolucyjnej.
Z jednej strony, prowadził rządowi Cartel des Gauche ( 1924 - 1926 ), z drugiej strony, po udział w rozwoju i utworzenia Frontu Ludowego w 1936 roku , to właśnie on pochowany w 1938 roku . Ale ta antynomiczna polityka popycha radykalną partię, gdy jest u władzy, do pozostawania w bezruchu przy permanentnej sprzeczności między jej większością a jej polityką. Kiedy próbuje wyjść z tej stagnacji, rządy są natychmiast obalane. Skutkiem tego politycznego paraliżu były zamieszki z 6 lutego 1934 r., które doprowadziły do tego samego wniosku, co panika finansowa z 1926 r.: radykałowie zostali odsunięci od władzy na rzecz prawicy. Wracają do niej dzięki Frontowi Ludowemu zawartemu z SFIO i PCF .
W okresie międzywojennym bronione przez tę partię idee stanowią grupę, w której można rozpoznać dużą część Francuzów. Najpierw głębokie przywiązanie do narodu i ustroju republikańskiego, utożsamiane z systemem parlamentarnym, potem koncepcja Rzeczypospolitej mocno, a nawet bezkompromisowo integrująca sekularyzm, ustanowiona jako jeden z fundamentów Rzeczypospolitej, której dostarczało wychowanie przez szkołę jest motorem postępu społecznego. Wszystko krzyżuje się z humanistyczną koncepcją społeczeństwa i polityki.
Po klęsce czerwiec 1940, większość parlamentarzystów partii radykalnej, podobnie jak większość parlamentarzystów, głosuje 10 lipca 1940 rpełne uprawnienia konstytucyjne marszałka Philippe'a Pétaina . Inni wstrzymują się lub nie biorą udziału w głosowaniu, w szczególności ci, którzy opuścili statek Massilia . Mniejszość jest temu przeciwna: wśród 80 parlamentarzystów, którzy odmówili głosowania w pełni umocowanych, jest 13 radykałów. W szczególności Vincent Badie sporządził protest przeciwko planowanej dyktaturze. Próbując dostać się na scenę wielkiego Casino de Vichy, gdzie zbiera się Parlament, przepisy uniemożliwiają mu wypowiadanie się.
Pod okupacją, wielu rodniki są ofiarami reżimu Vichy , która zmierza odpowiedzialny za porażkę wśród byłych ministrów III è Republiki. Édouard Herriot zostaje odwołany z mandatu burmistrza Lyonu . Édouard Daladier przechodzi proces Rioma . Jean Zay i Maurice Sarraut zostają zamordowani przez milicję . Kilka rodniki zdecydowanie uruchomiony do oporu , wśród nich przede wszystkim Jean Moulin , Émile Bollaert , ale także Jean Zay , Pierre Mendes France , Henri Queuille , Paul Anxionnaz , René Mayer i René Cassin , redaktor przyszłości w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Człowieka , nawet jeśli margines radykalnej partii popiera także Philippe'a Pétaina czy Pierre'a Lavala .
W okresie Wyzwolenia partia była kojarzona z III Rzeczpospolitą i jej upadkiem. W konkurencji z centrystami z MRP i SFIO, która pozostaje główną formacją niekomunistycznej lewicy, radykałowie upadli do 10% głosów w wyborach, zdominowani przez gaullistów i komunistów. Dlatego postanawia utworzyć Zjednoczenie Lewicy Republikańskiej z kilkoma partiami centrowymi i liberalnymi ( UDSR , Sojusz Demokratyczny ) ...
Dzięki założeniu Rassemblement des gauches Républicaines z UDSR , radykalna partia po raz kolejny stał się pivot rząd od rozpadzie trójstronności wmaj 1947. Mimo wszystko stabilizuje się między 10 a 11% elektoratu. Dlatego radykalne zapełnić urzędy ministerialne i dostać kilka prezydencje w całym IV th Rzeczypospolitej . Przewodniczą również wszystkim zgromadzeniom republiki: Zgromadzeniu Narodowemu ( Édouard Herriot ), Radzie Republiki ( Gaston Monnerville ), Radzie Gospodarczej i Społecznej ( Émile Roche ) oraz Zgromadzeniu Unii Francuskiej ( Albert Sarraut ).
Jednocześnie partia przeżywa liczne waśnie wewnętrzne. Działacze lewicowi, tacy jak Pierre Cot, założyli Związek Postępowy . W kierownictwie partii nurt neoradykalny (dominujący od 1939 r.), opowiadający się za odrzuceniem interwencjonizmu, wzmocnieniem liberalizmu i antykomunizmu, skłania się coraz bardziej w prawo.
Następnie przemówienie Kartaginy wygłoszone dnia31 lipca 1954 rprzez Pierre Mendes-France , przewodniczący rady tylko przez miesiąc, zmienia ten trend.
W maj 1955, Pierre Mendès France przejmuje stery partii po zakończeniu nadzwyczajnego kongresu i zostaje jej pierwszym wiceprzewodniczącym (Édouard Herriot jest dożywotnim przewodniczącym). Jej celem jest modernizacja partii poprzez ponowne skupienie się na ideologicznych źródłach radykalizmu (demokracja i realistyczna polityka społeczna) oraz odmłodzenie i energetyzowanie starzejącego się aparatu. Orientacja polityczna skłania się teraz ku sojuszowi z partiami lewicowymi. Tak więc podczas wyborów w 1956 r. Mendes France kierował Frontem Republikańskim, w którym znajduje się również SFIO i UDSR . Jednak mimo sukcesu wyborczego przewodniczącym Rady zostaje socjalista Guy Mollet . PMF, który jest ministrem stanu w rządzie Molleta , po kilku miesiącach rezygnuje z powodu różnic dotyczących polityki algierskiej.
Jednocześnie powtarzające się kryzysy wstrząsają imprezą. Wgrudzień 1955, Edgar Faure zostaje wykluczony za sprzeciw wobec strategii wyborczej Mendes France. WPaździernik 1956prawe skrzydło partii sprzeciwiło się i założyło Centrum Republikańskie . W 1957 r. Mendes France został ostatecznie zmuszony do rezygnacji z pełnienia funkcji wiceprezydenta, nie uzyskując dyscypliny głosowania od parlamentarzystów. France .
Wspiera budownictwo europejskie i promuje dekolonizację , której pragnie rozsądna i postępowa. Mimo osobistości takich jak Henri Queuille , Edgar Faure , Félix Gaillard czy Pierre Mendès France , partia znajduje się nieco na marginesie politycznego spektrum i doświadcza silnych wewnętrznych rozdźwięków między lewicą a coraz bardziej zbliżającym się do centrum skrzydłem „centrowym”. -prawicowe partie.
V th Rzeczypospolitej jest electorally śmiertelne dla radykalnej partii, która wie, gwałtowny spadek w wyborach parlamentarnych (8,4% w 1958 roku i 7,1% w 1962 i 6,0% w miejskiej z 1964 roku), po żarliwie sprzeciwiał się powrót do władzy Generalnego de Gaulle'a i przyjęcie nowej konstytucji .
1958-1965: ambiwalencja, a następnie sprzeciw wobec powrotu de Gaulle'a do władzyW obliczu kryzysu z maja 1958 roku i powrotu do władzy generała de Gaulle'a radykałowie się rozłamali. Lewica mendesistowska, przeciwstawiająca się nowemu reżimowi, opuściła partię i utworzyła Związek Sił Demokratycznych . Osłabiona, radykalna partia może wybrać tylko 13 deputowanych i mając 8,8% głosów, podczas gdy od czasu wojny uzyskała od 10 do 11% głosów, zdecydowanie traci wpływy, jakie miała wśród francuskiej lewicy w wyborach w 1958 r. .
27 maja 1959, Jean Berthoin , minister spraw wewnętrznych, rezygnuje z rządu Michela Debré : partia radykalna nie jest już reprezentowana w rządzie. W opozycji z 1959 r. radykałowie, którzy nie odgrywali już kluczowej roli i wpływów w poprzednich republikach, stracili grunt pod nogami. Pokażą to kolejne wybory parlamentarne i samorządowe. Podczas wyborów parlamentarnych w 1962 r. partia radykalna wzięła udział w „niekartelu” i uzyskała 23 wybranych członków (członków Zgromadzenia Demokratycznego ) z 7,1% głosów. Z 6,0% w 1964 r. radykałowie wszczęli alarm. W 1964 roku lewe skrzydło partii przekształciło się w think tank, Pracownię Republikańską , wyznaczając początek waśni, które wybuchły w biały dzień w następnej dekadzie.
1965-1969: ponowne zakotwiczenie po lewej stronie z udziałem w FGDS Mitterrand i biletu Mendès-DefferreW latach 1965-1968 był członkiem SFIO w Federacji Lewicy Demokratycznej i Socjalistycznej (FGDS). Jego de facto umiejscowienie w centrum, tradycja lewicowa, jego skłonność do prawicy utrudniają odczytanie wyborcom, których głosy są teraz podzielone na dwa bardzo wyraźne bloki: po prawej stronie wokół gaullistów oraz po lewej i prawej stronie. na skrajnej lewicy wokół socjalistów i komunistów .
Pierre Mendes France , po jego niemożność utrzymania Partii Lewicy i jego „rozczarowanie” w wyborach prezydenckich w 1969 roku (w ramach „bilet”, który był uczynił z Defferre że nie przechodzi do 1 st tura głosowania), ostatecznie odszedł z partii do wstąpienia w szeregi przyszłej Partii Socjalistycznej .
1970-1972: nowy rozpęd w kierunku centrum prawicy z „JJSS” i odejściem „lewicowych radykałów”7 maja 1969, partia dokonuje reorientacji w głosowaniu komitetu wykonawczego poparcia dla Alaina Pohera ( Centrum Demokratyczne ) w wyborach prezydenckich. Zaszczuty przez komunistę Jacquesa Duclosa w pierwszej turze tymczasowy prezydent republiki został wyraźnie pobity przez Georgesa Pompidou pod koniec drugiej tury.
Partia nabiera nowego rozmachu wraz z pojawieniem się na jej czele, 29 października 1969Przez Jean-Jacques Servan-Schreiber (zwanej JJSS), pasjonatem wzór Stanów Zjednoczonych i którzy choć człowiek lewicy, jest architektem przejścia po prawej środkowej partii.
Ale podczas kongresu Suresnes (15-17 października 1971), zderzają się dwie logiki: Jean-Jacquesa Servan-Schreibera, zwolennika sojuszniczej strategii reformowania centryzmu (431 głosów) oraz Maurice'a Faure'a, zwolennika unii lewicy i skrajnej lewicy (237 głosów). ). W 1972 roku jedna ze stron w związku z tym następuje jej lidera poprzez połączenie ruchu reformatorskiego , drugi stworzony pod kierownictwem Roberta Fabre Ruch Lewy Radical (MRG), sygnatariusz wspólnego programu , a które później obsługiwany jedną kandydaturę na lewo i ekstremalne po lewej, François Mitterrand , w wyborach prezydenckich w 1974 roku .
Według Frédérica Fogacciego, historyka specjalizującego się w radykalizmie i dyrektora badań Fundacji Charlesa de Gaulle'a, „rozłam z 1972 roku nastąpił w czasie unii lewicy. Jej ówczesny prezydent Jean-Jacques Servan-Schreiber odmówił sojuszu z komunistami. Ale ci, którzy lokalnie potrzebowali głosów lewicy, aby wygrać wybory parlamentarne w 1973 r., rozeszli się, aby uratować swoje miejsce. Bardziej chodziło o strategie lokalne niż o spory ideologiczne” .
Od tej daty nazwa Partia Radykalna jest dodawana do jakościowego „Valoisian” (pochodzącego od Place de Valois, gdzie znajduje się jej siedziba narodowa), aby odróżnić ją od MRG .
1973-1978: unia z centrystami Lecanuet w ramach Ruchu ReformW 1973 roku, radykalna partia zjednoczyła się z Demokratycznej Center , wynikające z MRP z Jean Lecanuet w ruchu reform . Sprzeciwiając się sojuszowi wyborczemu z komunistami, ale wciąż antygaullistami, radykałowie popierają główne reformy społeczne prezydentury Valéry'ego Giscarda d'Estainga (zatwierdzenie pigułki antykoncepcyjnej, uznanie praw kobiet ) i domagają się nowej organizacji terytorialnej Francji na rzecz władz lokalnych. Republikańskie Centrum oraz Europejskiej Partii Liberalnej , wynikające z dawnych podziałów prawicowych partii, przywrócono mu w 1978 roku.
Ta nowa dynamika, napędzana przez „JJSS” dzięki jego niespodziewanemu zwycięstwu w 1970 r. nad deputowanym gaullistów, zakończyła się porażką, jednak ten ostatni doświadczył kilku kolejnych niepowodzeń wyborczych (mniej niż 2% w wyborach europejskich w 1979 r .).
1978-2002: składnik Unii na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF)Utrzymanie wpływów partia zawdzięcza następnie udziałowi w tworzeniu UDF , zainicjowanego przez Valéry'ego Giscarda d'Estainga w 1978 roku. Staje się jednym z sześciu komponentów obok centrystów Centrum Socjaldemokratów , Liberałów Republikanów. Partia i Zjazd Demokratów - Federacja Klubów Perspektyw i Rzeczywistości , Socjaldemokraci Ruchu Demokratyczno-Socjalistycznego i posłowie bezpośredni .
W 1978 r. Robert Fabre , założyciel i przewodniczący MRG, został wykluczony za współpracę z Valéry Giscard d'Estaing. Stworzył Federację Radykalnej Demokracji, która jednak nie wstąpiła ani do UDF, ani do Partii Radykalnej.
Za pośrednictwem UDF partia radykalna będzie uczestniczyć we wszystkich rządach większości RPR /UDF. Jego widoczność, zwłaszcza w mediach, ogranicza jednak marginalna rola, jaką sprawia wrażenie pełnienia w UDF, obok jego dwóch głównych komponentów (Partii Republikańskiej i CDS). Dojście lewicy do władzy zwiększa też widoczność MRG, która, choć bardzo silnie związana wyborczo z Partią Socjalistyczną, wydaje się być bardziej niezależna, ponieważ nie jest członkiem konfederacji partii.
W 1998 r. UDF doświadczył poważnego rozłamu wraz z odejściem Liberalnej Demokracji (dawniej Partii Republikańskiej), po wyborach regionalnych, w których doszło do zawarcia sojuszy między Frontem Narodowym a niektórymi członkami DL. Partia radykalna pozostaje członkiem UDF obok centrystów Force Democrat, które wkrótce połączyły się z członkami bezpośrednimi i kilkoma innymi małymi partiami centrowymi, które były członkami formacji. Ta wewnętrzna fuzja marginalizuje partię radykalną, której kilku przywódców dystansuje się od narodowego kierownictwa UDF kierowanego przez François Bayrou i jego linii z ambicją utworzenia siły centrowej niezależnej od prawicy i lewicy.
2002-2011: partia związana z Unią Ruchu Ludowego (UMP), wznowiona przez Jean-Louisa BorlooW 2002 r. większość radykałów uczestniczyła w tworzeniu UMP po reelekcji Jacques'a Chiraca . Partia radykalna opuściła następnie UDF, by podpisać umowę stowarzyszeniową z UMP. Pozostaje pełnoprawną partią, ale na jej finansowanie składają się głównie dotacje wypłacane przez UMP, z którym członkostwo jest obecnie wspólne. Pozwala to radykalnej partii na utrzymywanie bezpośredniego związku z jej członkami, składkami i osobowością prawną, odrębną od UMP. .
W 2003 roku André Rossinot zaproponował Jean-Louisowi Borloo (byłemu bezpośredniemu członkowi Nowej UDF w latach 1998-2002) wstąpienie do partii i współprezydencję z nim.
Członek UMP, radykalna partia „Valoisien” chce „postępowej polityki, która opowiada się za równymi szansami, sekularyzmem i poszanowaniem wartości ludzkich” , jak powiedział Jean-Louis Borloo , wybrany na jedynego prezydenta w 2005 roku.
W 2005 roku do radykalnej partii doszło kilku byłych centrystów, takich jak Renaud Dutreil czy Françoise Hostalier , ale także gaullistów, takich jak Serge Lepeltier , którzy szukają, jak się wydaje, mniej liberalnej i mniej sarkozystycznej przestrzeni wypowiedzi niż w UMP. .
W 2007 roku partia liczyła 8000 członków, w tym 500 Młodych Radykałów . Dzięki reformie statutu przyjętej na zjeździelistopad 2007członkowie mogą teraz wybrać swojego przewodniczącego na trzyletnią kadencję z możliwością jednokrotnego odnowienia. Wcześniej prezydenta wybierało 1400 delegatów partyjnych. W wyborach parlamentarnych w czerwcu 2007 r . partia przedstawiła 37 kandydatów, z których 16 zostało wybranych posłów.
W wyborach samorządowych w 2008 roku partia przedstawiła 2000 kandydatów i 14 szefów listy w miastach powyżej 30 000 mieszkańców, takich jak Antibes , Valenciennes , Perpignan , Bourges , Montélimar , Bayonne , Saint-Étienne czy Nancy .
Wybory senatorskie w 2008 r. były dla partii trudne, ponieważ spośród ośmiu senatorów w 2004 r. znalazła się tylko z sześcioma wybranymi członkami. Postacie takie jak Pierre Laffitte , Gilbert Baumet , Dominique Paillé , Yves Coussain , Xavier de Roux , Thierry Cornillet zostały pobite, a Georges Mouly nie reprezentował siebie.
Wśród czołowych postaci partii jest także Nancy Laurent Hénart , rodowity Strasburg François Loos , były przewodniczący Europejskiego Zlotu Demokratyczno-Społecznego w Senacie Pierre Laffitte , Dominique Paillé , Michel Thiollière i Michel Zumkeller . Wiceprzewodniczący Serge Lepeltier jest w szczególności odpowiedzialny za wzmocnienie powiązań z PRG , ale także powiązania z innymi centrystowskimi wrażliwościami ( Nowoczesna Lewica , Postępowcy , Nowe Centrum , Konwencja Demokratów itp.).
W wyborach europejskich w 2009 roku partia stworzyła wspólne listy z UMP. Partię kierowali wówczas Jean-Louis Borloo i André Rossinot , a następnie, odlistopad 2007, przez samego Borloo. Od zjazdu w 2007 roku partia odzyskała część niepodległości, członkowie nie mają już systematycznie podwójnego członkostwa PR/UMP, oni wybierają.
Partia wygrywa dwóch senatorów w wyborach senatorskich 25 września 2011 r. dzięki zwycięstwu Vincenta Delahaye i Christiana Namy , ale ustępujący senator Jean-Paul Alduy nie zostaje ponownie wybrany, a Alain Merly , Yves Jégo i Gérard Trémège zostają pobici, to sprawia, że liczba radykalnych senatorów wynosi 7.
To partnerstwo z UMP kończy się w dniu 14 maja 2011data, w której partia postanawia uwolnić się od UMP i przystąpić do Konfederacji Ośrodków . Chociaż umowa wiążąca członków radykalnej partii UMP zakończyła się w dniu31 grudnia 2011obie strony nadal tolerują podwójne członkostwo.
Nieudana próba połączenia 2007 z PRGW maj 2007, Jean-Michel Baylet (PRG) i Jean-Louis Borloo (partia radykalna) wyrażają chęć połączenia obu ruchów.
Po wyborze Nicolasa Sarkozy'ego na prezydenta republiki, dwie radykalne partie regularnie domagają się zjednoczenia, czy to Jean-Michel Baylet w maju 2007 w Le Monde , czy André Rossinot we wrześniu 2008 w Le Figaro .
W wrzesień 2007, dwie gałęzie francuskiego radykalizmu odbyły swój letni uniwersytet z wymianą delegacji (PRG w Nancy wśród Valoisienów i radykalnej partii w Ramatuelle wśród ich lewicowych odpowiedników). 16 i17 listopada 2007 r., Czy na 108 th Kongres radykalnej partii: liderzy obu partii otwarcie mówił o pojednaniu zajmować centrum francuskiej polityki. Zjednoczona siła radykalna skutecznie konkurowałaby z Modemem i Nowym Centrum .
2011-2017: partia założycielska ARES, następnie Unii Demokratów i Niezależnych (UDI) Udział w tworzeniu „konfederacji centrów”7 kwietnia 2011Jean-Louis Borloo ogłasza na France 2 w programie a vous de sędzia , stworzenie „ republikańskiej, środowiskowego i społecznego sojuszu ”, który przyniesie ze sobą „przed latem” kilku grup politycznych centroprawicy (Partia Radykalna, New Center ) i centrolewicowy ( Modern Left ). Szkolenie to pozycjonuje się jako „alternatywa dla PS i UMP ”. Potwierdził również, że jej kreacja będzie prowadzić radykalną partię, aby wyjść z UMP i sojusz powinien mieć kandydat w wyborach prezydenckich 2012 r. Integracja radykalnej partii do tej nowej formacji zostanie przedłożony do organów wewnętrznych partii w 111 th Congress radykalnej partii przed wejściem w życie. Poza partią radykalną, związek ten powinien skupiać formacje polityczne Nowego Centrum Hervé Morina, La Gauche moderne Jean-Marie Bockela i Demokratycznej Konwencji Hervé de Charette.
Partia radykalna zawarła na początku 2012 r. porozumienie z Le Trèfle - Les nouvelles ecologistes , aby korzystać ze środków publicznych. Radykalni deputowani, wybrani pod szyldem UMP w 2007 roku, nie są już uważani za formację, która może czerpać korzyści z publicznego finansowania. Le Trèfle, który w 2012 roku otrzyma 155 222,14 euro za wystawienie kandydatów w co najmniej 50 okręgach metropolitalnych w 2007 roku, otrzyma również 802 338,73 euro dzięki swoim parlamentarzystom.
Albert Lapeyre, przewodniczący Trèfle, zapewnił, że suma ta zostanie w całości przekazana partii radykalnej. Ponadto obie partie zgodziły się nie wystawiać konkurujących kandydatów w tych samych okręgach wyborczych i odzyskać niepodległość po wyborach.
Na 112 th Partii Kongresu10 marca 2012pojawia się kwestia poparcia radykalnej partii dla Nicolasa Sarkozy'ego , a po napiętych dyskusjach i poddaniu uczestników głosowaniu 76% delegatów głosuje za uchwałą o „czujnym” poparciu dla ustępującego prezydenta 24 %. Wkwiecień 2012, powstaje Związek Radykałów, Centrystów, Niezależnych i Demokratów (URCID), stowarzyszenie pod przewodnictwem Laurenta Hénarta, które umożliwia pozyskiwanie środków publicznych dla kandydatów obecnych podczas wyborów parlamentarnych .
W wyborach parlamentarnych w czerwcu 2012 r. oficjalnie zainwestowano 89 kandydatów (78 wyjedzie pod barwami partii, 8 pod etykietkami UMP i 3 pod różnymi prawicowymi lub centrowymi etykietami. Partia radykalna ma 12 deputowanych, z których kilku ostatecznie dołączy grupy UMP ).
Komponent UDIPo wyborach prezydenckich w 2012 roku Jean-Louis Borloo wznowił ideę konfederacji partii centrowych i stworzonych głównie wokół partii radykalnej i Nowego Centrum, Unii Demokratów i Niezależnych . Ta nowa partia centrum sytuuje swoją akcję w odpowiedzialnej opozycji wobec lewicowej większości. UDI jest otwarte na przyjęcie każdej nowej formacji, która rozpoznaje się w tym politycznym pozycjonowaniu. Oprócz Partii Radykalnej zrzesza Nowe Centrum , Sojusz Centrów , Nowoczesną Lewicę , Europejskie Siły Demokratyczne i Terytoria w Ruchu .
Nowoczesna lewica stanie się następnie ruchem związanym z Partią Radykalną. W 2014 roku wiceprzewodniczący radykalnej partii Yves Jégo ponownie uruchomi Kluby Perspektyw i Rzeczywistości .
Podczas francuskich wyborów senatorskich w 2014 r. sześciu ustępujących senatorów zostało ponownie wybranych, a także Jean-Marc Gabouty i Pierre Médevielle , co w sumie daje 10 senatorów radykałów (z Jean-Marie Bockelem ).
2017: uruchomienie Ruchu Radykalnego i uśpienie Etapy fuzjiW czerwiec 2017rozważana jest fuzja z Lewicową Partią Radykalną . Datę zjednoczenia ustalono na9 grudnia 2017, podczas niezwykłego kongresu.
15-ci i16 września 2017 r.obie partie spotykają się podczas wspólnych letnich uniwersytetów w Montpellier . Z tej okazji dla nowej zjednoczonej partii zostały zarejestrowane trzy nazwiska: Postępowcy, Siła Społeczno-Liberalna i Republika Radykalna.
Zjednoczenie obu partii jest poddawane pod głosowanie na kongresach organizowanych przez każdą z dwóch partii w dniu 9 i 9 10 grudnia 2017, przed dwuletnim przejściem.
Zebrani na kongresie założycielskim w dniu 9 grudnia 2017, obie partie głosują za połączeniem ich w nową formację: Ruch Radykalny . Zjednoczonej partii współprzewodniczą w dwuletnim okresie przejściowym Laurent Hénart i Sylvia Pinel .
Przeciwnicy i krytycy zjednoczeniaPrzed kongresem 9 grudniaradykalny poseł Yves Jégo zapowiada, że odejdzie z PR i pozostanie członkiem UDI. Na zakończenie kongresu to samo robią inni wybrani urzędnicy: Michel Zumkeller (zastępca), Sophie Joissains (senator i wiceprzewodnicząca) i Daniel Leca (radny regionalny, wiceprzewodniczący grupy UDI-UC w Radzie Regionalnej Hauts). -de-France , zastępca sekretarza generalnego). Wraz z innymi lokalnymi wybranymi urzędnikami i urzędnikami federacyjnymi wystosowali apel i polityczną strukturę „Pokolenie 1901”, aby zgromadzić byłych członków radykalnej partii w ramach UDI.
Po stronie PRG eurodeputowana Virginie Rozière i były eurodeputowany Stéphane Saint-André podpisują wspólnie7 grudnia 2017forum sprzeciwiające się połączeniu. 10 grudnia aktywiści Drôme z PRG opublikowali również list otwarty, aby się temu sprzeciwić. 14 grudnia Virginie Rozière i Stéphane Saint-André ogłosili utworzenie nowego ruchu politycznego Lewicowi Radykałowie, którego są współprzewodniczącymi. W odpowiedzi Sylvia Pinel postanawia zwolnić ich z funkcji w PRG i ogłasza zamiar złożenia skargi na używanie znaku PRG.
Spanie i de facto rozwiązanie po fuzji z PRGPodczas swojego 117 -go Kongresu, przed zjednoczeniem kongresie Partia Radykalna podjęło uchwałę o rozwiązaniu z końcem okresu przejściowego (którego termin wygaśnie w kadencji ), w którym obrona jej interesów powierzonych jego biurze krajowym .
„Te tymczasowe postanowienia obowiązują tak długo, jak (…) nie zostanie przyjęta umowa gwarantująca trwałość podstawowych elementów Partii, w szczególności jej nazwy i wartości założycielskich.
Jeżeli takie porozumienie nie zostanie osiągnięte przed końcem tej kadencji, urząd krajowy będzie rozważał wnioski, jakie z niego należy wyciągnąć. Decyzję podejmuje większością dwóch trzecich oddanych głosów. Decyzja ta może obejmować uchylenie tych tymczasowych postanowień lub rozwiązanie Strony. "
- Rezolucja przyjęta przez 117 th Kongres Republikanów, a Radical Radical-Socjalistyczna Partia znany jako „Radical Party”
Radykalny ruch jednak chce być kontynuacją PRRRS i wpisuje jego utworzenia „wierności” do tej partii.
W 1972 r. część radykałów podzieliła się, aby dołączyć do Wspólnego Programu i założyć to, co jest dziś Lewicową Partią Radykalną (PRG).
Zazwyczaj nazwa partii, która jest „Parti radykalny valoisien”, odnosi się do Place de Valois (w Paryżu , 1 st arrondissement ), gdzie historyczna siedziba partii znajduje się (pod numerem 1). Do 1933 r. siedziba partii mieściła się pod adresem 9, rue de Valois , zanim przeniosła się niedaleko na 1, place de Valois . Ta jest własnością pełnej nazwy partii radykalnej (dzisiaj wymienionej tylko na małej tabliczce) historycznej, czyli „Partii Republikańskiej, radykalnej i radykalno-socjalistycznej”, która zachowała się dobrze po rozłamie na nadprożu wejścia do siedziby głównej, pod adresem 1 place de Valois . Ta historyczna tabliczka znamionowa jest nadal wystawiona przy wejściu do siedziby.
Partia „Walois” jest w rzeczywistości legalną kontynuacją Partii Republikańskiej, radykalnej i radykalno-socjalistycznej, chociaż radykałowie Valois zatracili od 1981 roku zwyczaj używania terminu „socjalistyczna”, który w niej nie występuje. zawsze w ich oficjalnej nazwie.
W Marzec 1996, paryski Sąd Apelacyjny potępił Lewicową Partię Radykalną, gdy zmieniła nazwę na po prostu „radykalną”, uznając, że samo użycie terminu „radykalny” było „źródłem niejasności w umysłach obywateli co do dokładnego pozycjonowania ruchu politycznego, który z tego korzysta, bo wyborca nie jest specjalistą od mechanizmów ewolucji partii politycznych” .
Partia radykalna jest tradycyjnie określana skrótem „Rad. Lub „PRV” (dla odróżnienia od dysydentów, którzy założyli MRG w 1972 r.). Od czasu zniknięcia Partii Republikańskiej w 1997 roku jest również określany skrótem „PR” . W bardziej znanym języku członkowie partii radykalnej i PRG są zamiennie określani jako „ rad-soc ” .
Początkowo znajduje się na daleko po lewej stronie do umiarkowanych , zebrał , Orleanizm , bonapartystowski lub legitymista , Partia Radykalna stopniowo umieszczony w centrum sceny politycznej do tego stopnia, że w ramach V th Rzeczypospolitej zwykle sojusznika z prawo- skrzydłami partii . Od początku, a nawet dzisiaj, Partia Radykalna jest uznawana za jednego z najzagorzalszych obrońców sekularyzmu , swobód obywatelskich , swobód (zwłaszcza praw własności ).
Republika | Rok | Kandydat | Pierwsza runda | Druga tura | ||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Głos | % | Ranga | Głos | % | Ranga | |||
Trzeci | 1906 | Paweł Doumer | 371 | 43,8 | 2 nd | |||
1913 | Jules Pams | 327 | 37,7 | 2 nd | 296 | 34,5 | 2 nd | |
01/1920 | brak kandydata | |||||||
09/1920 | brak kandydata | |||||||
1924 | Gaston Doumergue | 515 | 60,4 | wybrany | ||||
1931 | Paweł Doumer | 442 | 49,3 | 1 st | 504 | 57,1 | wybrany | |
1932 | brak kandydata | |||||||
1939 | Justin Godart (dysydent) | 50 | 5,5 | 5 th | ||||
Czwarty | 1947 | Jules Gasser | 122 | 13,8 | 3 rd | |||
1953 | Yvon Delbos | 129 | 13,9 | 4 th | 180 | 19,6 | 3 rd | |
Piąty | 1958 | brak kandydata | ||||||
1965 | wsparcie dla François Mitterrand | |||||||
1969 | wsparcie dla Alaina Poher | |||||||
1974 | wsparcie dla Valéry Giscard d'Estaing | |||||||
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | ||||||||
1988 | wsparcie dla Raymonda Barre | |||||||
1995 | wsparcie dla Édouarda Balladura | |||||||
2002 | wsparcie dla Jacquesa Chirac | |||||||
2007 | wsparcie dla Nicolasa Sarkozy | |||||||
2012 | ||||||||
2017 | wsparcie dla François Fillon |
Partia Radykalna miała prezydenta Republiki , Gastona Doumergue'a , urzędów od 1924 do 1931. Jego bezpośredni następca, Paul Doumer , był członkiem partii, ale już nie był, kiedy wstąpił do Pałacu Elizejskiego.
Partia radykalna miała 21 przewodniczących Rady (34 radykalne rządy w latach 1885-1958):
Na czele wniosku o poszanowanie wyników prawybory i centrum (330 głosów). Wniosek o poparcie kandydatury Emmanuela Macrona zajmuje drugie miejsce z 149 głosami.