Meiji oligarchia (藩閥, hanbatsu ) To termin odnoszący się do rządzącej klasy w Japonii podczas ery Meiji ( 1868 - 1912 ).
Wszyscy członkowie tej klasy byli uczniami Kokugaku i uważali się za twórców nowego zakonu, podobnie jak legendarni założyciele Japonii. Dwie wielkie postaci z tej grupy to Ōkubo Toshimichi i Saigō Takamori . Byli z dziedziny Satsuma i wziął udział w wojnie Boshin obalenia szogunatu Tokugawa . Ōkubo został ministrem finansów i marszałkiem obozu Takamori ; obaj byli doradcami cesarza . Kido Takayoshi ( 1833 - 1877 ) z domeny Chōshū , uczeń Yoshidy Shōin i konspirator z Ōkubo i Takamori, został ministrem edukacji , przewodniczącym gubernatorów i uczestniczył w tworzeniu rządu konstytucyjnego. Innym ważnym członkiem był Iwakura Tomomi ( 1825 - 1883 ). Pochodzący z Kioto , sprzeciwił się Tokugawa i został pierwszym ambasadorem Japonii w Stanach Zjednoczonych , a Shigenobu Ōkuma ( 1838 - 1922 ) z Hizena , który uczył się rangaku , chińskiej klasyki i języka angielskiego , piastował kilka stanowisk ministrem, a następnie został ministrem. Premier w 1898 roku .
Aby osiągnąć cele nowego porządku, oligarchia Meiji zniosła tradycyjny system hierarchiczny poprzez szereg reform gospodarczych i społecznych. Dochody byłego szogunatu Tokugawa zależały od podatków od daimyo , pożyczek dla bogatych chłopów i kupców, opłat celnych i niechętnie przyjmowanych zagranicznych pożyczek. Aby zwiększyć swoje dochody i rozwinąć infrastrukturę kraju, nowy rząd sfinansował ulepszenia portów i latarni morskich, sprowadził maszyny, wysłał studentów za granicę, zatrudnił ludzi z Zachodu, aby przyjechali i nauczali w Japonii, zmodernizował wojsko , marynarkę wojenną , linie kolejowe i sieć telegraficzną , a on wysłał misje dyplomatyczne, takie jak misja Iwakura .
Trudny okres gospodarczy, symbolizowany przez nasilenie się rozruchów chłopskich, wymagał reformy społeczeństwa. Oprócz starych podatków, opłat i wysokich stóp procentowych zwykli obywatele stanęli w obliczu pojawienia się nowych podatków , poboru do wojska i wysokich opłat za naukę w nowym systemie edukacji . Ludzie potrzebowali więcej czasu, aby poświęcić się produktywnym działaniom, korygując społeczne nadużycia starego porządku. Aby osiągnąć te reformy, stary system klasowy Tokugawy ( samurajowie , rolnicy, rzemieślnicy i kupcy) został zniesiony w 1871 roku i chociaż utrzymywały się stare uprzedzenia, wszyscy obywatele byli teoretycznie równi wobec prawa. W rzeczywistości nowy rząd nadal utrwalał różnice społeczne, a nawet tworzył nowe: starzy daimyo i samurajowie zostali uszlachetnieni , a wszyscy inni stali się zwykłymi ludźmi. W ten sposób daimyo i samurajowie otrzymali wysokie pensje. Samuraje stracili wyłączność na stanowiskach wojskowych i wielu z nich zostało biurokratami, nauczycielami, oficerami wojskowymi, policjantami, dziennikarzami, studentami, osadnikami w północnej Japonii, bankierami lub biznesmenami. W tym czasie samurajowie nie protestowali, ale większości nie udało się zdobyć nowych zawodów, aw następnych latach narastał silny sprzeciw wobec rządu.
Koreański kryzys 1873 roku spowodowało rezygnacji wojskowe kibiców wyprawach Saigo i radca stanu Shimpei Eto (1834/74). Eto, który był założycielem kilku organizacji patriotycznych, spiskował z innymi malkontentami, aby zorganizować zbrojne powstanie przeciwko oddziałom rządowym w Sadze , stolicy jego rodzinnej prefektury w Kiusiu w 1874 roku. Okubo, odpowiedzialny za stłumienie buntu, szybko zmiażdżył Eto, który wezwał próżno szukać pomocy Saigo. Trzy lata później miało miejsce ostatnie duże powstanie zbrojne - ale najpoważniejsze wyzwanie rządu Meiji - zwane Rebelią Satsuma, w którym tym razem Saigo aktywnie uczestniczył. Bunt Saga i innych samurajów i chłopskie rozruchy, które były reakcje reform rządu Meiji, były łatwo tłumione przez wojsko. Starożytni samurajowie z Satsumy byli bardzo liczni i mieli długą tradycję sprzeciwiania się władzy centralnej. Saigo z pewną niechęcią i dopiero po tym, jak niezadowolenie osiągnęło znaczący poziom, poprowadził bunt w 1877 roku. Obie strony walczyły dzielnie, ale nowoczesne uzbrojenie armii i jej duże fundusze przezwyciężyły bunt. Chociaż został pokonany i popełnił samobójstwo, Saigo nie został uznany za zdrajcę i jest dziś bohaterem historii Japonii . Stłumienie buntu Satsumy oznaczało koniec zagrożeń dla rządu Meiji, ale osłabiło oligarchię. Walki opróżniły skarbiec kraju, co spowodowało znaczną inflację i obniżyło wartość ziemi. Potrzebne były dalsze reformy.
Ze szlachty dworskiej :
Z domeny Satsuma :
Z domeny Chōshū :
Z posiadłości Tosa :
Z domeny Hizen :
Inne: