Lista burmistrzów Paryża

Burmistrz Paryża
Herb Paryża

Obecna właścicielka Anne Hidalgo od5 kwietnia 2014 r. ( 7 lat, 2 miesiące i 19 dni )

kreacja	15 lipca 1789
Dyrektor	Rada Paryska
Czas trwania mandatu	6 lat
Pierwszy posiadacz	Jean Sylvain Bailly
Oficjalna rezydencja	Ratusz w Paryżu
Stronie internetowej	paris.fr

Przed rewolucją francuską na czele gminy Paryża stał prepozyt kupców . 14 lipca 1789, po szturmie na Bastylię , proboszcz kupców paryskich, Jacques de Flesselles , został zamordowany od strzału z pistoletu na dziedzińcu ratusza . Pierwszy burmistrz Paryża , Jean Sylvain Bailly , jest mianowany na następny dzień.

Przez ponad sto lat, od 1871 do 1977 r., miasto było administrowane przez państwo, a Paryż nie miał burmistrza. W latach 1977-2002 burmistrz Paryża nie posiadał uprawnień policji miejskiej, które sprawowała paryska komenda policji . Od 2002 roku uprawnienia te dzielą burmistrz Paryża i prefekt policji.

Miasto Paryż jest również, od czasu zniesienia departamentu Sekwany , departamentem, rada paryska pełni również uprawnienia rady departamentalnej, a burmistrza wszystkie funkcje przewodniczącego rady departamentalnej. Po wyborze na burmistrza Paryża w marcu 1977, Jacques Chirac zrezygnował z rady generalnej Corrèze , której następnie przewodniczył, ustawa nie pozwalająca na łączenie funkcji radnego generalnego w kilku departamentach.

Lista burmistrzów

Lista burmistrzów od 1789 do 1794 r

N O	Nazwisko	Początek semestru	Koniec semestru	Przynależność polityczna	Uwagi
1	Jean Sylvain Bailly (15 września 1736 - 12 listopada 1793)	15 lipca 1789	18 listopada 1791	Niezależny	Został mianowany pierwszym burmistrzem Paryża dzień po szturmie na Bastylię i zabójstwie Jacques'a de Flesselles , ostatniego rektora kupców . W dniu 17 lipca , dał kokardy tricolor do Ludwika XVI . Od dawna popularny, idzie na kompromis podczas strzelaniny na Polach Marsowych na17 lipca 1791kiedy wojska strzelają do tłumu domagającego się upadku króla. Zrezygnował wkrótce potem.
2	Jérôme Pétion de Villeneuve (3 stycznia 1756 - 18 czerwca 1794)	18 listopada 1791	6 lipca 1792 r	Żyronda	Wybrany przeciwko La Fayette przy wsparciu sądu, który następnie oskarża go o rzekomy brak reakcji w dniu20 czerwca 1792gdzie buntownicy próbują zainwestować w Tuileries . Zostaje zawieszony 6 lipca.
Okres przejściowy jest dostarczany od 6 do 13 lipca przez Philiberta Borie .
2	Jérôme Pétion de Villeneuve (3 stycznia 1756 - 18 czerwca 1794)	13 lipca 1792 r	15 października 1792 r	Żyronda	Jego zawieszenie, które zwiększyło jego popularność, zostało przywrócone przez Zgromadzenie Ustawodawcze 13 lipca. Nie brał udziału w wydarzeniach z 10 sierpnia 1792 r. i pozostawał bierny podczas wrześniowych rzezi . Wybrany na posła Konwentu , zrezygnował z pełnionych funkcji.
Okres przejściowy zapewnia Boucher-René od 15 października do 2 grudnia .
3	Henri Lefèvre d'Ormesson (8 maja 1751 - 12 kwietnia 1808)	21 listopada 1792		Niezależny	Przerażony groźbami, zrezygnował już w dniu wyboru.
4	Nicolas Chambon (21 września 1748 - 2 listopada 1826)	8 grudnia 1792	2 lutego 1793	Żyronda	Zaraz po objęciu urzędu gromadzi członków Zjazdu pragnących ocalić króla, aby podjąć decyzję o utworzeniu w tym celu gwardii resortowej; ale następnego dnia projekt burmistrza został zgłoszony. Przez dwa miesiące starał się o porządek i ochronę króla, ale zrezygnował po egzekucji Ludwika XVI i postępie Partii Górskiej.
5	Jean-Nicolas Pache (5 maja 1746 - 18 listopada 1823)	14 lutego 1793	10 maja 1794 r	Góra ( Hebertyzm )	Został triumfalnie wybrany 14 lutego przez Paryżan, rozdrażnionych wzrostem cen. Wrócił spokój, symbolicznie wpisał motto Republiki na frontony budynków publicznych i starał się zachować spokój obywatelski atakując agitatorów. Pomimo aresztowania hebertystów w marcu 1794 roku , na polecenie Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego , zachował swoje stanowisko demonstrując swoją lojalność wobec reżimu. Mimo to upadł wkrótce po kłótni między córką a Lazare Carnotem .
6	Jean-Baptiste Fleuriot-Lescot (1761 - 28 lipca 1794)	10 maja 1794 r	27 lipca 1794 r	Góra ( Robespierryzm )	Mianowany po aresztowaniu Pache'a , utrzymał swoje stanowisko przez dwa miesiące. W dniu 9 termidorze wezwał do pospolitego ruszenia ratowania Robespierre'a , ale został aresztowany, a następnie na gilotynie następnego dnia .

Próba Fleuriot-Lescot wszczęcia powstania ludowego przekonała nowy reżim o potrzebie większej kontroli państwa nad szybko rozpaloną stolicą. Ratusz w Paryżu został zatem zniesiony zaledwie 6 lat po powstaniu.

Funkcja zostanie przywrócona w lutym 1848 roku po rewolucji 1848 roku . W okresie Pierwszego Cesarstwa , Restauracji i Monarchii Lipcowej większość władzy wykonawczej była podzielona pomiędzy prefekta Sekwany i prefekta policji . Niektórzy prefektowie odcisnęli swoje piętno na mieście, jak Nicolas Frochot , Gaspard de Chabrol i Rambuteau .

Lista burmistrzów w 1848 r.

N O	Portret	Nazwisko	Początek semestru	Koniec semestru	Przynależność polityczna	Uwagi
7		Louis-Antoine Garnier-Pages (16 lutego 1803 - 31 października 1878)	24 lutego 1848 r	5 marca 1848 r	Umiarkowany republikanin	Członek rządu tymczasowego, przyczynił się do upadku monarchii lipcowej i powrotu republiki . Organizuje Gwardię Narodową i przygotowuje warsztaty narodowe . Zrezygnował z funkcji ministra finansów.
8		Armand Marrast (5 czerwca 1801 - 10 marca 1852)	9 marca 1848 r	19 lipca 1848 r	Umiarkowany republikanin	Jeden z inicjatorów rewolucji 1848 r. , członek rządu tymczasowego i przychylny Republice. Przyczynia się do represji w dniach czerwcowych, po czym 19 lipca opuszcza stanowisko przewodniczącego Zgromadzenia Ustawodawczego .

Ratusz w Paryżu został ponownie zlikwidowany wkrótce po wydarzeniach dni czerwcowych, aby ponownie ustanowić go wraz z proklamacją III Rzeczypospolitej ,4 września 1870 r.

Za czasów Drugiej Republiki, a następnie Drugiego Cesarstwa , większość władz miejskich znajdowała się w rękach prefekta Sekwany . Urząd ten będzie sprawował przez prawie 17 lat baron Georges Eugène Haussmann .

Lista burmistrzów od 1870 do 1871 r

N O	Portret	Nazwisko	Początek semestru	Koniec semestru	Przynależność polityczna	Uwagi
9		Étienne Arago (9 lutego 1802 - 7 marca 1892)	4 września 1870 r	15 listopada 1870 r	Umiarkowany republikanin	Zostaje burmistrzem na wniosek Léona Gambetty i aklamację paryżan na krótko przed rozpoczęciem oblężenia stolicy przez wojska pruskie. Nie jest kandydatem do własnej sukcesji w listopadowych wyborach.
10		Jules Ferry (5 kwietnia 1832 - 17 marca 1893)	15 listopada 1870 r	5 czerwca 1871 r	Umiarkowany republikanin	Walczył o zaopatrzenie oblężonego Paryża , co przyniosło mu przydomek „Prom-głód”. Z tego mandatu powołał komisję oświatową, która promowała bezpłatną i obowiązkową edukację i zapowiadała jego przyszłe prawa szkolne . Ze stolicy uciekł pierwszego dnia powstania gminnego , pozostając oficjalnym burmistrzem do 5 czerwca.

W czasie wydarzeń gminnych Zgromadzenie uchwala,14 kwietnia 1871 r, prawo miejskie składające się z dwudziestu artykułów. Planuje to jak najszybciej przystąpić do pełnego odnowienia rad miejskich w drodze głosowania. Paryż, którego rada miejska składa się z czterech wybranych przedstawicieli każdego z dwudziestu okręgów, ma specjalny reżim. Przejściowo rząd wyznaczy dekretem burmistrza i deputowanych w miastach powyżej 20 tys. mieszkańców, ośrodki administracyjne wydziałów i powiatów oraz dwadzieścia powiatów miejskich stolicy. Po klęsce Komuny ratusz w Paryżu został po raz trzeci zniesiony i przywrócony dopiero w 1977 r. , pod przewodnictwem Valéry'ego Giscarda d'Estaing , na mocy prawa31 grudnia 1975 r.. W tym okresie Paryż nie ma burmistrza, ale wybieranego co roku przewodniczącego rady miejskiej.

Burmistrz w 1940

N O	Portret	Nazwisko	Początek semestru	Koniec semestru	Przynależność polityczna	Uwagi
0		William C. Bullitt (25 stycznia 1891 - 15 lutego 1967)	20 czerwca 1940	22 czerwca 1940		Były ambasador USA w ZSRR do 1936 r., następnie w Paryżu. Został mianowany burmistrzem miasta tymczasowo dekretem Paula Reynauda , przewodniczącego Rady. Paryż zostaje ogłoszony miastem otwartym i negocjuje w towarzystwie Roberta Murphy'ego z niemieckim generałem Georgiem von Küchlerem .

Lista burmistrzów od 1977 r.

N O	Nazwisko	Początek semestru	Koniec semestru	Przynależność polityczna	Uwagi
11	Jacques Chirac (29 listopada 1932 - 26 września 2019)	20 marca 1977	16 maja 1995 r.	RPR	Choć początkowo sprzeciwiał się przywróceniu urzędu burmistrza Paryża, stanął w wyborach, z którymi wygrał w szczególności Michel d'Ornano , ustępujący burmistrz Deauville i kandydat popierany przez Elizeusz. Nie ukrywa ambicji prezydenckich i wykorzystuje swój urząd jako przeciwwładzę wobec rządu. W 1979 roku nałożył na Les Halles „parasole Willerval ” (ponieważ zniszczone) zamiast pierwotnego projektu, którego części zostały zniszczone. Zainicjował program „czystego miasta Paryż” i jego słynnych „ motocrottes ” i walczył z zanieczyszczeniem Sekwany , obiecując, że popłynie tam w 1995 roku . W 1985 roku miastu nie udało się uzyskać organizacji Igrzysk Olimpijskich w 1992 roku . Po zdobyciu zaufania paryżan został ponownie wybrany w 1983, a następnie w 1989 roku . Wybrany na prezydenta republiki w dniu 7 maja 1995 r.rezygnuje ze stanowiska na dzień przed objęciem stanowiska. Jego mandat wyznaczają również sprawy związane z nielegalnym finansowaniem jego partii, RPR , w tym fikcyjnych miejsc pracy, za które został skazany w 2011 roku.
12	Jean Tiberi (ur. 30 stycznia 1935 w Paryżu )	22 maja 1995 r.	24 marca 2001	RPR	Wybrany na 5 th dzielnica , jest zaproponowany przez Jacquesa Chiraca , aby go osiągnąć sukces i został wybrany w czerwcu tego samego roku. Zaproponował politykę konsolidacji finansowej, która sprowadziła zadłużenie miasta do najniższego poziomu w 2000 roku . Sprzyjając ograniczeniu ruchu samochodowego, zainicjował ideę powrotu tramwaju w Paryżu, rozwinął ścieżki rowerowe i otworzył banki w niedziele dla pieszych. Nie poparty przez swoją partię, która preferowała Philippe'a Séguina od niego , w 2001 roku został pokonany w głosowaniu, które zakończyło się niespodziewanym wyborem socjalisty Bertranda Delanoë, ze szkodą dla dwóch prawicowych pretendentów. Krótko po wygaśnięciu mandatu Paryż po raz kolejny nie został wyznaczony na gospodarza Letnich Igrzysk Olimpijskich .
13	Bertrand Delanoë (ur. 30 maja 1950 r. w Tunisie , Tunezja )	25 marca 2001	5 kwietnia 2014	PS	Choć w mniejszości pod względem głosów skorzystał z podziału praw, by w 2001 roku zostać pierwszym socjalistycznym burmistrzem Paryża . Był wówczas także pierwszym burmistrzem dużego miasta, którego homoseksualizm był znany wyborcom. Sprzyjając zwiększeniu oferty kulturalnej, w 2002 r. uruchomiła odświętne imprezy Paris Plages latem i Białą Noc jesienią oraz wprowadziła bezpłatny wstęp do muzeów miejskich . Od 2002 r. zainicjował gruntowną renowację Forum des Halles , aw 2007 r . wybrał projekt Canopée . W 2006 roku otworzył tramwaj Maréchaux i zachęcił do jego rozbudowy o Porte de la Chapelle . W 2007 r. wprowadza na rynek system rowerów Vélib ' , uzupełniony w 2011 r. o system współdzielenia samochodów Autolib' . W 2013 roku przekształcił drogę ekspresową na lewym brzegu w promenadę. Za jego kadencji Paryż po raz trzeci , w 2005 roku , nie został wyznaczony na gospodarza Letnich Igrzysk Olimpijskich . Wybrany ponownie w 2008 roku, zdecydował się nie ubiegać się o reelekcję w 2014 roku .
14	Anne Hidalgo (ur. 19 czerwca 1959 w San Fernando , Hiszpania )	5 kwietnia 2014	W trakcie	PS	Urodziła się w Hiszpanii , w 1973 została naturalizowana na Francuzkę . W 2014 roku została pierwszą kobietą-burmistrzem Paryża i pierwszym burmistrzem, który nie uzyskał większości w swoim okręgu wyborczym. Kontynuując politykę swojego poprzednika, to przedstawił Anti-Pollution i plan redukcji ruchu, nowy plan na rzecz jazdy na rowerze i zamkniętej części pasów na prawym brzegu do zmotoryzowanego ruchu . Pomimo początkowej niechęci, uzyskuje , w2017organizacja Letnich Igrzysk Olimpijskich 2024 . Jest zatem pierwszym burmistrzem Paryża, któremu udało się sprowadzić Letnie Igrzyska z powrotem do miasta. Prowadzi również politykę na rzecz startupów . Jej mandat został naznaczony atakami z stycznia i 13 listopada 2015 r. , a także pożarem katedry Notre-Dame de Paris w 2019 r. Została ponownie wybrana w 2020 r. w kontekście wysokiego abstynencji i pandemii Covid-19 .

Długość życia

Lista burmistrzów według kadencji

Ranga	Nazwisko	Trwanie
1	Jacques Chirac	18 lat, 1 miesiąc i 26 dni
2	Bertrand delanoe	13 lat i 11 dni
3	Anna Hidalgo	7 lat, 2 miesiące i 19 dni
4	Jean Tiberi	5 lat, 10 miesięcy i 2 dni
5	Jean Sylvain Bailly	2 lata, 4 miesiące i 3 dni
6	Jean-Nicolas Pache	1 rok, 2 miesiące i 26 dni
7	Jérôme Pétion de Villeneuve ( 1 st mandat)	7 miesięcy i 18 dni
8	Jules Ferry	6 miesięcy i 21 dni
9	Armand Marrast	4 miesiące i 9 dni
10	Jérôme Pétion de Villeneuve ( 2 e mandat)	3 miesiące i 2 dni
11	Jean-Baptiste Fleuriot-Lescot	2 miesiące i 17 dni
12	Etienne Arago	2 miesiące i 11 dni
13	Nicolas Chambon	1 miesiąc i 25 dni
14	Louis-Antoine Garnier-Pages	10 dni
15	Henri Lefèvre d'Ormesson	mniej niż dzień

Oś czasu

Uzupełnienia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

Aby zwrócić się do osoby (burmistrza lub zastępcy), która przewodniczy Radzie Paryża, doradcy mówią Pan Burmistrz lub Pani Burmistrz podczas obrad Rady Miasta, Pana Prezydenta lub Pani Prezydent w Radzie Departamentu.
Artykuł L208 (jeden akapit) francuskiego kodeksu wyborczego: „Nikt nie może być członkiem kilku rad ogólnych. "
Joseph Génévrier, Życie i prace Nicolasa Chambona de Montaux (1748-1826): przegląd życia i idei medycznych w czasie rewolucji , G. Steinheil, Paryż,1906( czytaj online ) , s. 18.
Émile Ducoudray, „Komuna Paryska/stan Paryż”, w: Albert Soboul (red.), Słownik historyczny rewolucji francuskiej , Paryż, PUF, 1989 (repr. Quadriga 2005, s. 271)
Jean-Pierre Moisset, Towary z tego świata finansów Kościoła katolickiego w XIX th wieku w diecezji Paryżu (1802-1905) , Prasy Universitaires de Bordeaux, 2004, 392 stron, str. 102 ( ISBN 2-86781-325-5 ) .
Léo Hamon, Oportuniści: początki Republiki dla Republikanów , MSH Publishing, 1986, s. 132: „[...] Po zmierzeniu ich siły politycznej [...] mierzymy całą drogę dzielącą Gambettę od Jules Ferry, która wyznacza granicę między Republiką radykalną a Republiką oportunistyczną. Jeśli pozycje wyjściowe są bardzo jasne, stopniowo odnotowujemy wzrost, a następnie zwycięstwo oportunizmu [...] ”
Skorzystał z prawa miejskiego14 kwietnia 1871 r. który upoważnił rząd do tymczasowego wyznaczenia dekretem burmistrza i zastępców miast liczących ponad 20 000 dusz, stolic departamentów i okręgów oraz 20 okręgów miejskich stolicy.