Obudowa Thiers jest obudowa stworzona wokół Paryża pod Louis-Philippe , przekonany, że konstrukcja obudowy umocnień wokół stolicy uniemożliwiałby Paryż przed wpadnięciem w ręce wojsk obcych jak podczas bitwy w Paryżu w 1814 roku i uczynić miasto nie do zdobycia.
Pierwszy projekt, przedstawiony Izbie Poselskiej w 1833 r. przez marszałka Soulta , przewodniczącego Rady i ministra wojny, został zdecydowanie odrzucony przez lewicę, która podejrzewała, że rząd ma ukryte motywy w polityce wewnętrznej, i to dopiero 1840, po uzyskaniu zgody ówczesnego przewodniczącego Rady i ministra spraw zagranicznych Adolphe'a Thiersa , można było rozpocząć budowę. Będzie trwał od 1841 do 1844 roku.
Obejmujący całą stolicę, prawie 80 km 2 , otaczający Thiers znajdował się wówczas pomiędzy obecnymi bulwarami des Maréchaux , pierwotnie zwanymi "rue Militaire" a przyszłym położeniem obwodnicy . Został zniszczony w latach 1919-1929.
Zagroda obejmowała łączny obszar 78,02 km 2 i rozciągała się na ponad 33 km długości, ściśle przylegając do obecnych granic gminy Paryż , z wyłączeniem Bois de Boulogne i Vincennes.
Nazywaną „fortyfikacją”, a bardziej potocznie „fortyfikacją”, ogrodzenie to składało się z:
Prace były obsługiwane i dostarczane przez rue Militaire , wsparte linią kolejową Petite Ceinture .
Obudowa składa się z:
Poza murem obwodowym jego fosą i przeciwskarpą był pas ziemi o szerokości 250 m : przedpola . Wyznaczone jako obszar nie do budowy (obszar nie buildable), została zajęta przez slumsy z końca XIX -tego wieku, z zaprzestaniem jego funkcji wojskowych. Ten zespół został określony jako Strefa , biedni żyjący tam byli nazywani „zonierami” i pejoratywnie „zonardami”, termin, który przetrwał i stał się powszechny.
Glacis , wyznaczając termin wojskowy otwartym terenie, na ogół pochyła, posiadające funkcję nie oferując żadnego schronienia ewentualnych agresorów.
Ogrodzenie uzupełnia szesnaście wolnostojących fortów :
i inne prace:
Niemiecki pocztówki przedstawiający plan fortów broniących Paryż na początku 20 -go wieku.
Fort Romainville (strona północno-wschodnia).
Fort de Noisy: koszary 401. DDA
Fort de la Briche w Saint-Denis.
Ludwik Filip , ogłoszony królem Francuzów w 1830 r., jest przekonany, że kluczem do obrony terytorium jest niedopuszczenie do tego, by Paryż wpadł w ręce obcych armii, jak podczas bitwy paryskiej w 1814 r. stolica otoczona fortyfikacjami, które uczyniłyby miasto nie do zdobycia.
Pierwszy projekt przedstawił Izbie Poselskiej na początku 1833 r. marszałek Soult , przewodniczący Rady i minister wojny. Od razu wzbudziła bardzo silny opór lewicy, której oratorzy podejrzewali – lub udawali, że podejrzewają – ze strony rządu o ukryte motywy polityki wewnętrznej: mówiono, że fortyfikacje miały w rzeczywistości nie bronić Francji, ale grozić paryżanom na wypadek, gdyby zbuntowali się przeciwko władzy królewskiej.
Budżet na budowę klauzury przeznaczono w 1841 r. Ukończono fortyfikacje w 1844 r.
Obwarowania obejmują nie tylko Paryż (ograniczony do muru General Farmers ), ale także całość lub część pierścienia gmin położonych wokół stolicy: Saint-Ouen , Montmartre , La Villette , Belleville , Charonne , Saint-Mandé , Bercy , Ivry , Montrouge , Vaugirard , Issy-les-Moulineaux , Auteuil , Passy i Batignolles-Monceau .
W 1860 r. Paryż rozszerzył swoje granice bezpośrednio na obszar Thiers i anektował gminy (lub części gmin), które obejmował.
Obudowa stała się nieaktualne z końcem XIX e wieku, ze względu na wzrost w zakresie artylerii, w szczególności, że w armii pruskiej w roku 1871. Jej demontaż przewiduje począwszy od 1882 roku „ The Zone ” jest trochę mała zajmowana przez dzikie konstrukcje i schrony około 30 000 ludzi na początku XX e wieku.
Odtajnione przez prawo 19 kwietnia 1919fortyfikacje były stopniowo niszczone do 1929 roku.
Ich lokalizacja najpierw ustąpiła miejsca pustym działkom („ La Zone ”), które od lat 30. XX wieku były stopniowo rehabilitowane poprzez budowę mieszkań socjalnych ( tanie mieszkania lub HBM), obiektów sportowych i parków (np. stadion Jean-Bouin i molitor basen ), miejsca wystawowe (np de Versailles centrum wystawowego Porte i Muzeum Colonial ), nawet luksusowe budynki, takie jak budynki Walter w 16 th dzielnicy .
Początkowo ten ogromny rezerwat ziemi dał początek ogólnym projektom, które jednak nigdy nie ujrzały światła dziennego. Adolphe Alphand proponuje zatem zbudowanie zielonego pasa wokół Paryża, z ogrodami, hotelami i kasynami, pomysł, który pisarz Nicolas Chaudun opisuje jako „prawdziwy nadmorski strój, który byłby fantastyczny” . Kierując się modnymi wówczas ideami higienicznymi , inni architekci chcieli budować domy otoczone ogrodami, takie jak Eugène Hénard i jego schodkowe budynki lub Auguste Perret i jego wieżowce o wysokości od 150 do 200 metrów, każdy połączony z innymi most. Jednak powolność niszczenia kładzie kres tym różnorodnym projektom, a my zachowujemy mniej ambitną ideę budownictwa socjalnego, „czerwonego pasa” 40 000 HBM, który jest realizowany na raty, a nie w sposób jednorodny i globalny, żaden znaczący architekt nie chce odpowiedzieć na ogłoszone zaproszenie do składania ofert.
Kształt dawnych bastionów znajduje się w kilku miejscach w topologii drogi w tej przestrzeni.
W 1939 r. większość gruntów na starym ogrodzeniu była nadal odłogiem. Po II wojnie światowej demokratyzacja motoryzacji skłoniła do myślenia o budowie nowego pasa, tym razem transportowego.
Obwodnica Paris został zbudowany od 1958 do 1973 roku poza prawo-of-way właściwa obudowy Thiers, na skraju „Strefy” i nadal zmaterializować odległości między Paryżem i jego przedmieściach .
Niektóre ślady ogrodzenia Thiersa pozostają widoczne, w tym m.in.:
Ostoją n O 1 patrząc od Pont National .
Bok ściany dawnego ogrodzenia Thiersa wzdłuż torów kolejowych wychodzących z Gare de Lyon i Gare de Paris-Bercy, w pobliżu Porte de Charenton.
Pozostałością bastionu n ° 45 w Claire Motte ogrodzie , ulicy Albert-Roussel w Paryżu.