Królewska Kinoteka Belgijska

Większość folii wyprodukowanych do 1951 r. została wykonana na niezwykle łatwopalnej folii azotanowej. Ze względu na to ryzyko, filmy te były przechowywane oddzielnie, a Cinémathèque zobowiązało się do skopiowania ich na folię zabezpieczającą, co zostało całkowicie zakończone.

Co więcej, pod koniec kilkudziesięciu lat jeden ze składników nośnika tych filmów nieuchronnie się rozkłada, co objawia się zapachem octu. Kopiując folie na stabilną folię na bazie plastyfikatora, uratowaliśmy zatem dzieła, które w przeciwnym razie by zniknęły.

Aby uniknąć depigmentacji kolorowych folii, należy je przechowywać w chłodniach.

Ponad sto lat po wynalezieniu kina niektórym wydaje się, że konserwacja i zabezpieczenie filmów minie przez ich digitalizację. Pojawia się kilka problemów:

• koszt pozostaje wygórowany,
• nie jest znana długowieczność zdigitalizowanych filmów,
• normy techniczne pozostają do zharmonizowania,
• należy rozwiązać problem praw autorskich ,
• widmo kolorymetryczne nie jest takie samo w formacie cyfrowym jak na oryginalnym nośniku. Inne zmiany mogą wystąpić celowo lub nieumyślnie (dodanie kontrastu, zwiększenie ostrości, zmniejszenie ziarnistości itp.)

Przywrócenie

W przypadku, gdy Kino ma kilka kopii tego samego filmu, należy wykonać prace porównawcze i naprawcze (zdejmowanie, czyszczenie, zwalnianie, naprawa perforacji itp.) w celu możliwie najwierniejszego odtworzenia kopii archiwalnej. oryginalna praca.

Niektóre filmy – głównie te nieme – trafiają do Kinematografii w formie niepełnej lub problematycznej (bez oryginalnego tytułu, bez napisów końcowych, w niepewnym stanie). W takim przypadku konieczna jest identyfikacja filmu, odtworzenie jego pochodzenia, oryginalnego materiału filmowego, napisów itp. Rekonstrukcja filmu może wymagać zebrania materiałów z całego świata i zbadania zasobów dokumentacji filmograficznej.

Składy filmowe i laboratorium

Cinémathèque posiadało własne laboratorium, w którym wykonywano prace restauracyjne (przynajmniej w przypadku filmów czarno-białych), w tym druk kopii. Jednak w 2020 roku laboratorium zostaje zdemontowane przez kierownictwo. I zaraz zostanie sprzedany.

Priorytetem jest odbudowa belgijskiego dziedzictwa kinematograficznego.

W Ixelles (rue Grey) i Namur ( Cytadela ) zbiory są przechowywane na ponad 13 000 metrów kwadratowych w temperaturze pięciu stopni. Łącznie 150 000 kopii i negatywów 71 000 tytułów 35mm , 16mm , 8mm , 9,5mm oraz Pathé Kok , Blu-ray , DCP , U-matic , VHS czy Betacam . Tu odbywają się identyfikacje, oceny stanu kopii, inwentaryzacje, odnawianie perforacji, przygotowywanie kopii do rzutów, kalibracje i naprawy maszyn oraz skany.

Projekcje

Każda projekcja naraża folię na mechaniczne tarcie maszyny i grozi jej uszkodzeniem lub zniszczeniem. Najlepiej byłoby, gdyby filmy nie mogły być wyświetlane, dopóki nie zostanie wyprodukowana matryca negatywowa, która pozwoliłaby na ich odtworzenie w razie wypadku. Filmoteka była w stanie zabezpieczyć dużą część swoich zbiorów, umożliwiając wyświetlanie filmów.

Kino jest najczęściej depozytariuszem filmów, które nie mają praw do ich wykonania. Absurdem byłoby trzymanie kolekcji filmów, których nie można pokazać. Dzięki dobrym relacjom z branżą kinową Cinémathèque uzyskało prawo do wyświetlania filmów w kontekstach niekomercyjnych: kulturalnym, edukacyjnym, naukowym. Mając to na uwadze, w 1962 roku w Palais des Beaux-Arts w Brukseli powstało Muzeum Kina .

Muzeum Kina, przemianowane w 2009 r. na Cinematek , służy jako wizytówka Kinemathèque, ponieważ zdecydowana większość pokazywanych filmów pochodzi z jego kolekcji.

Centrum dokumentacji i biblioteka

Na 3 rue Ravenstein, na Mont des Arts w Brukseli, centrum dokumentacji filmoteki przechowuje międzynarodowe recenzje, 55 000 książek, 700 000 fotografii, 3 000 000 wycinków prasowych, plakaty, katalogi festiwalowe, scenariusze filmowe i fundusze archiwalne.

Nagroda Złotego Wieku

Od 1973 roku Cinémathèque przyznaje Nagrodę Złotego Wieku filmowi, który „poprzez oryginalność, wyjątkowość tematu i sposób pisania świadomie odbiega od konformizmu kinematograficznego. "

Wydanie DVD

Od 2002 roku Cinémathèque royale de Belgique wydaje płyty DVD, w szczególności poświęcone twórczości André Delvaux czy belgijskiej awangardy lat 1927-37 ( Henri Storck , Charles Dekeukeleire , Henri d'Ursel i Ernst Moerman) . )

Dostarczono

75 000 filmów , teksty napisane przez Davida Bordwella , Erica de Kuypera i Dominique Paqueni .

Uwagi i referencje

Uwaga

1. Dzięki kumulacji dotacji z Science Policy (Belspo) i National Lottery , federalna pomoc publiczna wyniosła w 2016 roku około trzech milionów euro.

Bibliografia

1. Wywiad z Dominique Païni , Le Soir , 28 lipca 1997 r.
2. Harold Nottet, 26 stycznia 2021 , „  Czy Belgia zepsuje swoje filmowe dziedzictwo? Filmy, których już nigdy nie zobaczymy  ” , o Médor (konsultacja 18 marca 2021 r. )
3. Nowe oblicze Cinémathèque , La Libre Belgique , 2 lipca 2011 r.
4. Młody szef Cinematek rezygnuje , Le Soir , 3 grudnia 2011 December
5. Mazzanti mianowany kuratorem Cinémathèque , Le Soir , 15 grudnia 2011
6. Harold Nottet, 28 stycznia 2021 , „  Czy Belgia zamierza schrzanić swoje filmowe dziedzictwo? Sauve qui peut à la Cinémathèque  ” , na Médor (dostęp 18 marca 2021 r. )
7. https://www.bruzz.be/culture/film/sound-alarm-tomas-leyers-cinematek-2020-09-03
8. thleclercq, 20 maja 2016 r. , „  Opuszczony przez państwo, Cinémathèque de Belgique dokonuje cudów  ” , na MediaBox (dostęp 2 czerwca 2021 r. )
9. Zapomniane, ale nie zniknęły: więcej archiwalnych klejnotów na DVD Kristin Thompson i Davida Bordwella

Zobacz również

• Muzeum Kina w Brukseli
• Kinoteka Ministerstwa Wspólnoty Francuskiej Belgii
• Centrum studiów i badań Cinévolution z Jean-Pierre Verscheure
• Konserwacja i restauracja filmów
• Kino belgijskie

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona filmoteki
• Konto YouTube Royal Belgian Cinematheque