Chrześcijańska Demokratyczna Unia Niemiec Christlich Demokratische Union Deutschlands | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Prezydent | Armin Laschet |
Fundacja | 26 czerwca 1945 r |
Siedzenie |
Konrad Adenauer -Haus Klingelhöferstraße 8 10785 Berlin |
Sekretarz generalny | Paul Ziemiak |
Wiceprezydenci |
Julia Klöckner Volker Bouffier Silvia Breher Thomas Strobl Jens Spahn |
Skarbnik federalny | Philipp Murmann (en) |
Koordynator federalny | Klaus Schüler (z) |
Pozycjonowanie | Środkowo-prawy |
Ideologia |
Liberalno-konserwatyzm Chrześcijańska Demokracja |
Przynależność europejska | Europejska Partia Ludowa |
Przynależność międzynarodowa |
Centrowa Międzynarodowa Unia Demokratyczna Demokratów |
Członkowie | 415.000 (styczeń 2019) |
Zabarwienie | czarny |
Stronie internetowej | cdu.de |
Przewodniczący grup | |
Bundestag | Ralph Brinkhaus |
Parlament Europejski | Manfred Weber ( PPE ) |
Reprezentacja | |
Zastępcy | 200 / 709 |
Senatorowie | 19 / 69 |
Posłowie do PE | 23 / 96 |
Ministrowie Prezydenci | 6 / 16 |
Deputowani regionalni | 532 / 1821 |
Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna ( niemiecki : Christlich Demokratische Union Deutschlands , CDU ) jest niemiecki , liberalno-konserwatywna partia polityczna , założona w 1945 roku .
Odnosząc się do europejskiej chadecji , CDU jest główną siłą centroprawicową w Niemczech . Nie występuje na terenie Wolnego Państwa Bawarii , gdzie tendencję chadecko-demokratyczną reprezentuje Unia Chrześcijańsko-Społeczna (CSU). Na szczeblu federalnym mówimy zatem o CDU / CSU (po niemiecku : Unionsparteien ).
W mocy między 1949 i 1969 z Konrad Adenauer , Ludwig Erhard i Kurt Georg Kiesinger , od 1982 do 1998 z Helmuta Kohla , a od 2005 roku z Angelą Merkel , CDU posiada rekord długowieczności w kierownictwie rządu federalnego . Obecnie reguluje landy z Hesji , Nadrenia Północna-Westfalia , Saara , Saksonia , Saksonia-Anhalt , Szlezwik-Holsztyn i uczestniczy w rządach Badenii-Wirtembergii z Grünen , Dolnej Saksonii i Meklemburgii-Pomorza Przedniego z SPD .
Założona w 1945 roku w Berlinie i Nadrenii , po upadku Trzeciej Rzeszy , został zorganizowany w latach 1945 i 1949 w landach od tych zachodnich stref okupacyjnych . Na szczeblu federalnym zjednoczyła się w 1950 r. Znaczna część jej członków (m.in. Konrad Adenauer ) wywodzi się z Zentrum („Partii Centrum”), inspirowanej katolicyzmem , która jednak nadal istnieje. Jednak w przeciwieństwie do tego jednoczy katolików i protestantów .
Popierając trzecią drogę między kapitalizmem a socjalizmem inspirowanym chrześcijańskim humanizmem, CDU / CSU wygrała wybory federalne 14 sierpnia 1949 r. Z 31%, dwa punkty przewagi nad Socjaldemokratyczną Partią Niemiec (SPD). Konrad Adenauer , przewodniczący CDU, utworzył wówczas prawicową koalicję z Partią Liberalno-Demokratyczną (FDP) i Partią Niemiecką (DP) z większością 208 posłów na 402. Liberał Franz Blücher jest wicekanclerzem .
Wybory federalne, które odbyły się 6 września 1953 r., Oznaczały triumf chadeków i uczyniły z nich główną siłę polityczną Niemiec Zachodnich. Adenauer następnie poszerzył swoją koalicję o Blok Uchodźców (BHE) i powiększył bazę parlamentarną. Kandydat na trzecią kadencję w wyborach federalnych 15 września 1957 r. Ustępujący kanclerz osiągnął wyjątkowy w historii RFN występ, zdobywając 50,2% głosów. Plik1 st lipca 1960DP zostaje wchłonięty i CDU / CSU rządzi samodzielnie przez rok. W wyborach federalnych 17 września 1961 r. Ustalono konfigurację polityczną na najbliższe dwadzieścia pięć lat: CDU / CSU spadła do 45% głosów i utworzyła „ czarno-żółtą koalicję ” z FDP.
Adenauer przyczynia się do reintegracji Niemiec na arenie międzynarodowej, aw szczególności w Europie, uczestnicząc w tworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, a następnie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej . Przewodniczył także cudowi gospodarczemu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku.
Adenauer został zmuszony do rezygnacji w 1963 roku i musiał przekazać władzę federalnemu ministrowi gospodarki Ludwigowi Erhardowi . Zwycięzca wyborów federalnych 19 września 1965 r. Odnowił koalicję z FDP. To jest łamane przez liberałówPaździernik 1966, wzywając chadeków do połączenia sił z Socjaldemokratyczną Partią Niemiec (SPD). Na szefa tej „ wielkiej koalicji ” grupa parlamentarna zwraca się do ministra-prezydenta Badenii-Wirtembergii Kurta Georga Kiesingera ze szkodą dla jej prezydenta Rainera Barzela i federalnego ministra spraw zagranicznych Gerharda Schrödera .
W wyborach federalnych 28 września 1969 r. Kandydował na niego Kiesinger. Mimo dobrego wyniku 46,1% głosów, CDU / CSU wróciło do opozycji sojusz SPD i FDP, zwany „ koalicją socjalliberalną ”. W 1971 r. Barzel objął przewodnictwo w partii, aw 1972 r. Próbował obalić rząd za pomocą konstruktywnej wotum nieufności . Jego porażka uwydatnia kruchość rządzącej większości. Kanclerz Willy Brandt organizuje rozwiązanie Bundestagu i triumfuje w przedterminowych wyborach federalnych 19 listopada 1972 r. , Kiedy socjaldemokraci po raz pierwszy przechodzą przed chadekami.
Przykłady plakatów wyborczychPlakat z 1949 roku.
Plakat z 1953 roku.
Plakat z 1953 roku.
Plakat z 1961 roku.
Podwójna porażka Rainera Barzela sprawiła, że zrezygnował ze wszystkich swoich funkcji. Przewodnictwo w grupie przejmuje Karl Carstens , a minister-prezydent Nadrenii-Palatynatu Helmut Kohl zostaje wybrany na przewodniczącego CDU. Wraz ze swoim sekretarzem generalnym Kurtem Biedenkopfem rozpoczął głęboką reorganizację partii. W wyborach federalnych 3 października 1976 r. CDU osiągnęła najlepszy wynik w swojej historii, ale nie udało jej się wrócić do władzy z powodu utrzymania koalicji SPD-FDP. Trzy lata później Kohl promuje kandydaturę nowego ministra-prezydenta Dolnej Saksonii Ernsta Albrechta do kancelarii, ale grupa parlamentarna preferuje prezydenta CSU i ministra-prezydenta Bawarii Franza Josefa Straussa .
Niepowodzenie tego ostatniego w wyborach federalnych 5 października 1980 roku umacnia Kohla w jego strategii przywrócenia Partii Liberalnej z powrotem na centroprawicę i umacnia jego dominację nad ruchem chadeckim. Jego taktyka działa i1 st październik 1982podobnie jak 10 lat wcześniej Barzel przedstawił konstruktywny wniosek wotum nieufności , zaaprobowany przez Bundestag .
CDU następnie kieruje swoją politykę w bardziej liberalnym kierunku, promując „adaptację modelu reńskiego” do nowej światowej sytuacji gospodarczej. Kanclerz Kohl czerpie korzyści z aury, jaką przyniosło mu zjednoczenie, czyli integracja Niemieckiej Republiki Demokratycznej ze strukturą federalną po upadku muru berlińskiego w 1989 r. Niemniej jednak rząd stoi w obliczu ekonomicznych kosztów zjednoczenia i wzrostu gospodarczego. bezrobocie. CDU połączyło się w 1990 roku ze swoim wschodnioniemieckim odpowiednikiem . W latach 1990 i 1994 CDU wygrała wybory parlamentarne, a kanclerzem pozostał Helmut Kohl.
Pobita w 1998 roku wróciła do opozycji. Zgodziła się poprzeć prezydenta CSU Edmunda Stoibera w wyścigu kancelaryjnym w 2002 roku, ale niewiele mu się udało: SPD zachowała władzę dzięki sojuszowi z Partią Zielonych . Odtąd przewodnicząca CDU Angela Merkel prowadziła kampanię w 2005 roku . Ale zwrot, który ona opowiada, jest uważany przez wielu przywódców partii za zbyt liberalny. Zwycięstwo, które zapowiada się triumfalnie, jest ostatecznie bardziej ograniczone. CDU i jej sojusznik CSU zajęli tylko niewielką przewagę i zostali zmuszeni do zawarcia drugiej wielkiej koalicji z SPD, aby rządzić i sprowadzić Angelę Merkel do kancelarii.
Sojusz dobiega końca czteroletniej kadencji, a po wyborach w 2009 r. Ustępuje miejsca bardziej klasycznej czarno-żółtej koalicji , nadal kierowanej przez Merkel, popieranej przez liberalnego Guido Westerwelle . Sześć miesięcy po utworzeniu koalicja przegrała wybory regionalne w Nadrenii Północnej-Westfalii w 2010 roku i większość w Radzie Federalnej . W 2011 roku Stefan Mappus , premier z Badenii-Wirtembergii , A Ziemia rządzone przez CDU od 1953 roku, został pokonany przez koalicję kierowaną przez ekologów Winfried Kretschmann .
Wybory federalne w 2013 roku zakończyły się sukcesem partii Angeli Merkel, która zdobyła 41,5% głosów wobec 25,7% dla swojej głównej rywalki SPD. Chociaż CDU / CSU nie zdobywa absolutnej większości pięciu mandatów, ma silną pozycję do utworzenia kolejnego rządu.
W 2016 r. Wyniki wyborów regionalnych w Meklemburgii-Pomorzu Przednim w 2016 r. Są bardzo złe dla spadającej na trzecią pozycję partii, która jest najgorszym wynikiem w Meklemburgii-Pomorzu Przednim od zjednoczenia. Ta porażka partii rządzącej jest analizowana jako odrzucenie „polityki imigracyjnej otwartych drzwi” Angeli Merkel. Protesty przeciwko polityce migracyjnej również narastają w partii, ponieważ nadal słabe wyniki w wyborach.
CDU na początku 2020 roku znalazło się w silnym podziale co do postawy wobec skrajnie prawicowej formacji Alternatywa dla Niemiec (AFD). W Turyngii oddział regionalny CDU sprzymierzył się z AFD, aby wygrać z lewicą, mimo dyrektyw kierownictwa partii, wywołując kontrowersje w kraju. Podczas gdy Angela Merkel określa zachowanie lokalnej federacji jako „niewybaczalne”, niektórzy przedstawiciele prawicy CDU mają pokusę współpracy ze skrajną prawicą.
Pierre Baudry tak opisuje najnowsze osiągnięcia CDU / CSU: „Dwie partie chadeckie, Unia Christlich-Demokratyczna (CDU) i Unia Christlich-soziale (CSU), w rzeczywistości czerpią inspirację z ideologicznych zasad społeczna nauka Kościoła katolickiego pomimo ich dwufazowego charakteru. Spadkobiercą politycznego katolicyzmu wyszła z XIX th century i ekumeniczny doświadczenie pojednania między protestantami i katolikami w okresie międzywojennym, CDU / CSU została nałożona na początku Zentrum która została odbudowana następnego dnia II wojny światowej. Jednak tym, co jest istotne dla każdego obserwatora Niemiec w latach 2000., są znaczące przemiany społeczne, które naznaczyły politykę rodzinną pod rządami Angeli Merkel pod przewodnictwem jej minister rodziny, Ursuli von der Leyen. Kwestia, którą należy wówczas poruszyć, dotyczy mobilizacji chrześcijańskiego, a przede wszystkim katolickiego referenta, w dyskursie i praktyce politycznej, charakteryzującej się chęcią otwarcia się na nowe modele rodziny, dalekie od konserwatywnych modeli powojennych. "
Nazwisko | Mandat | Uwagi | |
---|---|---|---|
Konrad Adenauer |
21 października 1950 - 23 marca 1966 ( 15 lat, 5 miesięcy i 2 dni ) |
Kanclerz Federalny (1949-1963) | |
Ludwig Erhard |
23 marca 1966 - 23 maja 1967 ( 1 rok i 2 miesiące ) |
Federalny Minister Gospodarki (1949-1963) Kanclerz Federalny (1963-1966) |
|
Kurt Georg Kiesinger |
23 maja 1967 - 4 października 1971 ( 4 lata, 4 miesiące i 11 dni ) |
Minister-Prezydent Badenii-Wirtembergii (1958-1966) Kanclerz Federalny (1966-1969) |
|
Rainer Barzel |
4 października 1971 - 12 czerwca 1973 ( 1 rok, 8 miesięcy i 8 dni ) |
Federalny minister ds. Paneuropejskich (1962-1963) przewodniczący grupy CDU / CSU w Bundestagu (1964-1973) federalny minister ds. Stosunków wewnątrzniemieckich (1982-1983) przewodniczący Bundestagu (1983-1984) |
|
Helmut Kohl |
12 czerwca 1973 - 7 listopada 1998 ( 25 lat, 4 miesiące i 26 dni ) |
Minister-Prezydent Nadrenii-Palatynatu (1969-1976) Przewodniczący grupy CDU / CSU w Bundestagu (1976-1982) Kanclerz Federalny (1982-1998) |
|
Wolfgang schäuble |
7 listopada 1998 - 10 kwietnia 2000 ( 1 rok, 5 miesięcy i 3 dni ) |
Dyrektor Kancelarii Federalnej (1984-1989) Federalny Minister Spraw Wewnętrznych (1989-1991) Przewodniczący grupy CDU / CSU w Bundestagu (1991-2000) Federalny Minister Spraw Wewnętrznych (2005-2009) Federalny Minister Finansów ( 2009-2017) przewodniczący Bundestagu (od 2017) |
|
Angela Merkel |
10 kwietnia 2000 - 7 grudnia 2018 r ( 18 lat, 7 miesięcy i 27 dni ) |
Federalny Minister ds. Kobiet i Młodzieży (1991-1994) Federalny Minister Środowiska (1994-1998) Sekretarz Generalny CDU (1998-2000) Przewodniczący grupy CDU / CSU w Bundestagu (2002-2005) Kanclerz Federalny (od 2005) |
|
Annegret Kramp-Karrenbauer |
7 grudnia 2018 r - 16 stycznia 2021 r ( 2 lata, 1 miesiąc i 9 dni ) |
Minister-Prezydent Sarre (2011-2018) Sekretarz Generalny CDU (2018) Federalny Minister Obrony (od 2019) |
|
Armin Laschet | Od 16 stycznia 2021 r ( 3 miesiące i 18 dni ) |
Minister-prezydent Nadrenii Północnej-Westfalii (od 2017) |
Nazwisko | Prezydent | Mandat | Uwagi | |
---|---|---|---|---|
Bruno Heck | Kurt Georg Kiesinger |
23 maja 1967 - 05 października 1971 ( 4 lata, 4 miesiące i 12 dni ) |
Federalny minister ds. Rodzin (1962-1968) | |
Konrad Kraske (z) | Rainer Barzel |
05 października 1971 - 12 czerwca 1973 ( 1 rok, 8 miesięcy i 7 dni ) |
Zastępca federalny (1965-1980) | |
Kurt Biedenkopf | Helmut Kohl |
12 czerwca 1973 - 7 marca 1977 ( 3 lata, 8 miesięcy i 23 dni ) |
Minister-Prezydent Saksonii (1990-2002) | |
Heiner Geissler |
7 marca 1977 - 11 września 1989 ( 12 lat, 6 miesięcy i 4 dni ) |
Minister ds. Społecznych Nadrenii-Palatynatu (1967-1977) Federalny minister ds. Rodzin (1982-1985) |
||
Volker Rühe |
11 września 1989 - 13 maja 1992 ( 2 lata, 8 miesięcy i 2 dni ) |
Federalny Minister Obrony (1992-1998) | ||
Peter Hintze |
13 maja 1992 - 7 listopada 1998 ( 6 lat, 5 miesięcy i 25 dni ) |
Sekretarz stanu w Federalnym Ministerstwie Kobiet (1991-1992) Sekretarz stanu w Federalnym Ministerstwie Gospodarki (2005-2013) Wiceprzewodnicząca Bundestagu (od 2013) |
||
Angela Merkel | Wolfgang schäuble |
7 listopada 1998 - 10 kwietnia 2000 ( 1 rok, 5 miesięcy i 3 dni ) |
Federalny Minister ds. Kobiet i Młodzieży (1991-1994) Federalny Minister Środowiska (1994-1998) Prezydent Federalny CDU (2000-2018) Przewodniczący grupy CDU / CSU w Bundestagu (2002-2005) Kanclerz Federalny (od 2005) |
|
Ruprecht Polenz (en) | Angela Merkel |
10 kwietnia 2000 - 23 października 2000 ( 6 miesięcy i 13 dni ) |
Zastępca federalny (1994-2013) | |
Laurenz Meyer |
20 listopada 2000 - 22 grudnia 2004 ( 4 lata, 1 miesiąc i 2 dni ) |
Wiceprzewodniczący Landtagu Nadrenii Północnej-Westfalii (2000) zastępca federalny (2000-2009) |
||
Volker Kauder |
24 stycznia 2005 - 5 grudnia 2005 ( 10 miesięcy i 11 dni ) |
Przewodniczący grupy CDU / CSU w Bundestagu (2005-2018) | ||
Ronald Pofalla |
5 grudnia 2005 - 26 października 2009 ( 3 lata, 10 miesięcy i 21 dni ) |
Dyrektor Kancelarii Federalnej (2009-2013) | ||
Hermann Gröhe |
26 października 2009 - 16 grudnia 2013 ( 4 lata, 1 miesiąc i 20 dni ) |
Prezydent Federalny Junge Union (1989-1994) Minister Stanu w Kancelarii Federalnej (2008-2009) Federalny Minister Zdrowia (2013-2018) |
||
Peter Tauber |
16 grudnia 2013 - 26 lutego 2018 r ( 4 lata, 2 miesiące i 10 dni ) |
Zastępca federalny (od 2009) | ||
Annegret Kramp-Karrenbauer |
26 lutego 2018 r - 7 grudnia 2018 r ( 9 miesięcy i 11 dni ) |
Minister-Prezydent Kraju Saary (2011-2018) Prezydent Federalny CDU (od 2018) Federalny Minister Obrony (od 2019) |
||
Paul Ziemiak | Annegret Kramp-Karrenbauer | Od 8 grudnia 2018 r ( 2 lata, 4 miesiące i 26 dni ) |
Prezydent federalny Junge Union (2014-2018) |
Rok | Kandydat na kanclerza | Głos | Mandaty | Ranga | Rząd |
---|---|---|---|---|---|
1949 | Konrad Adenauer | 25, 2% | 117 / 410 | 2 nd | Adenauer I |
1953 | 36, 4% | 191 / 487 | 1 ul | Adenauer II | |
1957 | 39,7% | 215 / 497 | 1 ul | Adenauer III | |
1961 | 35,8% | 192 / 496 | 2 nd | Adenauer IV (1961-1962) i V (1962-1963) , Erhard I (1963-1965) | |
1965 | Ludwig Erhard | 38,0% | 196 / 496 | 2 nd | Erhard II (1965-1966) , Kiesinger (1966-1969) |
1969 | Kurt Georg Kiesinger | 36, 6% | 193 / 496 | 2 nd | Sprzeciw |
1972 | Rainer Barzel | 35,2% | 177 / 496 | 2 nd | Sprzeciw |
1976 | Helmut Kohl | 38,0% | 190 / 496 | 2 nd | Sprzeciw |
1980 | Franz Josef Strauss | 34, 2% | 174 / 519 | 2 nd | Opozycja (1980-1982) , Kohl I (1982-1983) |
1983 | Helmut Kohl | 38,1% | 191 / 520 | 2 nd | Kohl II |
1987 | 34,4% | 174 / 519 | 2 nd | Kohl III | |
1990 | 36,7% | 268 / 662 | 1 ul | Kohl IV | |
1994 | 34, 2% | 244 / 672 | 2 nd | Kohl V | |
1998 | 28,4% | 198 / 669 | 2 nd | Sprzeciw | |
2002 | Edmund Stoiber | 29,5% | 190 / 603 | 2 nd | Sprzeciw |
2005 | Angela Merkel | 27,8% | 180 / 614 | 2 nd | Merkel I |
2009 | 27, 3% | 194 / 622 | 1 ul | Merkel II | |
2013 | 34,1% | 255 / 631 | 1 ul | Merkel III | |
2017 | 26,8% | 200 / 709 | 1 ul | Merkel IV |
Wyniki CSU nie są tutaj brane pod uwagę.
Rok | % | Siedzenia | Ranga | Grupa | Szef listy |
---|---|---|---|---|---|
1979 | 39.1 | 34 / 78 | 2 nd | ŚOI | |
1984 | 37.5 | 34 / 78 | 1 ul | ŚOI | |
1989 | 29.5 | 24 / 78 | 2 nd | ŚOI | |
1994 | 32,0 | 39 / 99 | 2 nd | PPE-DE | |
1999 | 39.3 | 43 / 99 | 1 ul | PPE-DE | |
2004 | 36.5 | 40 / 99 | 1 ul | PPE-DE | |
2009 | 30.7 | 34 / 99 | 1 ul | ŚOI | Hans-Gert Pöttering |
2014 | 30,0 | 29 / 96 | 1 ul | ŚOI | David McAllister |
2019 | 22.6 | 23 / 96 | 1 ul | ŚOI | Manfred Weber |