Franz Josef Strauss
Franz Josef Strauss ( z niemieckiego Strauß [ f ʁ a n t s j ɔ z ɛ f ʃ t ʁ a ʊ s ] ), urodzony6 września 1915w Monachium i zmarł dalej3 października 1988w Ratyzbonie jest niemieckim politykiem, członkiem Unii Chrześcijańsko-Społecznej w Bawarii (CSU).
W młodości związany z nazistami , podczas II wojny światowej służył w artylerii, a zwłaszcza w obronie przeciwlotniczej. Z prostego żołnierza stał się oficerem politycznym.
W 1946 r. Brał udział w powstaniu CSU, której w przeciwieństwie do monarchistów bronił wielowyznaniowego i federalistycznego charakteru . W 1948 r. Został mianowany sekretarzem generalnym ds. Szkolenia przez Josefa Müllera, a rok później wstąpił do Bundestagu . Dzięki swojej charyzmie i elokwencji szybko stał się kluczową postacią w partii, której został wybrany na prezydenta w 1961 roku .
Instytucjonalnie jego wybitna kariera rozpoczęła się w 1953 r. , Kiedy Konrad Adenauer mianował go jednym ze swoich czterech ministrów federalnych bez teki w swojej czarno-żółtej koalicji . Dwa lata później objął szef nowo utworzonego Ministerstwa Federalnej zagadnień jądrowych , zanim zostanie wybrany w 1956 roku jako Federalnego Ministra Obrony , post, w którym został zilustrowany przez jego chęć zasilenia armii federalnej , w tym Zapewnia ustanowienie , broni jądrowej, a także przez ważny spór, który stanie się biznesem Spiegla , co doprowadzi do rezygnacji i do wzajemnego i trwałego sporu z liberałami FDP .
W 1966 roku został mianowany Federalny Minister Finansów w wielkiej koalicji utworzonej przez nową Chrześcijańsko-Demokratycznej kanclerz Kurt Georg Kiesinger z socjaldemokratami z Willy Brandt . Uważa się, że jego duet z federalnym ministrem gospodarki Karlem Schillerem jest przede wszystkim odpowiedzialny za gospodarcze sukcesy rządu. Opuścił władzę w 1969 r. Po utworzeniu przez Brandta koalicji socjal-liberalnej , której zaciekle sprzeciwiał się w polityce dialogu z NRD .
W 1978 r. Został mianowany ministrem-prezydentem Bawarii , a następnie kandydatem do kancelarii związku CDU / CSU w 1980 r. Ze szkodą dla Ernsta Albrechta . Prowadzi bardzo twardą kampanię przeciwko Helmutowi Schmidtowi , ale jego konserwatywne i głęboko antysocjalistyczne orientacje krystalizują socjaldemokratyczne i liberalne elektoraty , co prowadzi do wyraźnej klęski konserwatystów. W 1982 roku zdecydował się nie wchodzić do pierwszego rządu Helmuta Kohla , utworzonego po odwróceniu sojuszu liberałów, któremu pozostawał przeciwny.
Wkrótce potem dokonał prawdziwego zwrotu politycznego, decydując się na pożyczkę udzieloną reżimowi wschodnioniemieckiemu przez regionalny bank publiczny. Kandydat do jego sukcesji na regionalnym w 1982 i 1986 roku, za każdym razem zachowuje bezwzględną większość zdobytą przez CSU w Landtagu Bawarii w 1962 roku .
Nazywany „bawarskim bykiem” zmarł w 1988 roku na atak serca w wieku 73 lat.
Przedmioty osobiste
Młodzież, szkolenie i kariera
Zdał maturę w 1935 roku w Monachium , a następnie dołączył do Uniwersytetu miejskich dzięki stypendium , w celu badania, aż do roku 1939 , Latin , starożytny grecki i historia z celem stać się nauczycielem . W 1937 r. Wstąpił do Narodowego Socjalistycznego Korpusu Motocyklowego (NSKK), a podczas studiów podyplomowych był członkiem katolickiego bractwa studenckiego Tuiksonia . W wolnym czasie bardzo lubi jeździć na rowerze.
Podczas II wojny światowej , to cieszy zezwolenie w 1941 roku i spędził swoje pedagogiczne Badanie stanu i dostaje to, co czyniło z niego profesor z wykształceniem średnim . W latach 1943 i 1944 roku został przydzielony do gimnazjum dla chłopców w Monachium .
Po konflikcie pracował jako tłumacz w Siłach Zbrojnych Stanów Zjednoczonych stacjonujących obecnie w Niemczech .
Druga wojna światowa
Plik 31 sierpnia 1939Zaciągnął się do Wehrmachtu w Landsberg am Lech , a następnie wysłany do Trewiru do służby w Second Division z 43 th reżim artylerii . Następnie wziął udział w bitwie o Francję , następnie został zdemobilizowany, aby ukończyć wyższe wykształcenie . Po powrocie w 1941 r. Wziął udział w ofensywie przeciwko Związkowi Radzieckiemu . W tym charakterze będzie świadkiem masakry Niemców dokonanej przez sowieckie NKWD we Lwowie , a także sowieckich Żydów dokonaną przez Einsatzgruppen , doświadczenie, z którego, jak mówi, bardzo go wywarło.
Ponownie zdemobilizowany między 1943 i 1944 roku , wraca do wojska w randze podporucznika w szkole przeciwlotniczej artylerii n ° 4 ( Flak-Artillerie-Schule IV ) z Altenstadt trzymać biura „funkcjonariusza do wojskowego kierownictwa duchowego„( Offizier für wehrgeistige Führung ). Stanowisko to zostało zastąpione w listopadzie 1943 r. Przez funkcjonariusza ds. Ram politycznych ( Nationalsozialistischer Führungsoffizier ), który został zweryfikowany i potwierdzony przez NSDAP na podstawie lojalności . Później, jako nazista , zadenuncjował przed amerykańskimi władzami okupacyjnymi swojego następcę na tym stanowisku, kierowanego przez tę szkołę, Hansa Hellmuta Kirsta , który jednak był bardzo krytyczny wobec swoich doświadczeń wojennych. Był przewodniczącym trybunału, który sądził go i skazał na dwa lata zakazu publikacji. Później obu panów spotka się ostra kontrowersja podczas debaty na temat remilitaryzacji Niemiec (por. 15.08. (Powieść) ).
Życie prywatne
Jest synem zmarłego w 1949 roku rzeźnika Franza Josefa Straussa należącego do Bawarskiej Partii Ludowej ( Bayerische Volkspartei lub BVP) oraz zmarłej w 1962 roku jego żony Walburgi . Oboje urodzili się w Bawarii , od 1904 roku mieszkali w Monachium . Rodzina wykazywała przekonania monarchistyczne , antypruskie i secesjonistyczne , podobnie jak BVP.
Franz Josef Strauss ożenił się w 1957 roku z Marianne Zwicknagl, dwudziestosiedmioletnią ekonomistką, z którą miał troje dzieci: Maxa, urodzonego w 1959 roku , Franza Georga, urodzonego dwa lata później i wreszcie Monikę, która przyjechała w 1962 roku , obecnie europosłanka i były bawarski minister edukacji . Marianne Strauss zginęła w 1984 roku w wypadku drogowym .
Plik 3 października 1988zmarł na zawał serca, którego doznał kilka dni wcześniej podczas polowania .
Kariera polityczna
W CSU
W 1946 r. Brał udział w tworzeniu Unii Chrześcijańsko-Społecznej w Bawarii (CSU), a następnie był częścią jej tak zwanego nurtu „postępowego”, czyli sprzyjającego wolnej przedsiębiorczości , wielopartyjnemu wyznaniu akceptacja federalnych Niemiec w przeciwieństwie do katolickich monarchistów prezydenta Josefa Müllera . Dzięki jego charyzmie i elokwencji jego wpływy w partii wzrosły do tego stopnia, że bardziej konserwatywne skrzydło opuściło CSU i dołączyło do Partii Bawarskiej (BP).
Plik 18 grudnia 1948Müller, członek konserwatywnego skrzydła i monarchista, mianował go sekretarzem generalnym CSU, którego był pierwszym piastowanym. Powołany ponownie w następnym roku wraz z dojściem do władzy Hansa Eharda , opuścił to stanowisko w 1953 roku, by zostać wiceprezesem ds. Szkolenia pod przewodnictwem Erharda i jego następcy, Hannsa Seidela , przeciwko któremu wystąpił na Kongresie w 1955 roku .
Rozwój Franza Josefa Straussa w aparacie CSU osiągnął apogeum 18 marca 1961, kiedy zostanie wybrany na prezydenta. Będzie on regularnie wybierany ponownie większością około 90% głosów delegatów i będzie zajmował to stanowisko przez dwadzieścia siedem lat, do3 października 1988, dzień jego śmierci. Ta wyjątkowa długowieczność, porównywalna z Willym Brandtem na czele Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), czyni go opiekuńczą i istotną postacią dominującej partii bawarskiej sceny politycznej, której jest postrzegany jako główny ideolog.
Czwarta partiaPo wyborach federalnych w 1976 r. , Przegranych przez CDU / CSU ze względu na słaby wynik formacji chadeckiej i mimo znakomitego wyniku jej sojuszników chrześcijańsko-społecznych, deputowani federalni CSU zdecydowali o utworzeniu odrębnej od ugrupowania parlamentarnego CDU, preludium do federalnego powstania partii. Strauss widzi w tej strategii najlepszy sposób powrotu konserwatystów do władzy bez sprzymierzania się z FDP . W obliczu ujawnionej groźby ze strony Helmuta Kohla utworzenia federacji CDU w Bawarii , co podważałoby hegemonię jego bratniej partii, prezes CSU wolał się poddać i unieważnić decyzję o podziale parlamentu.
Początki instytucjonalne
Tuż po zakończeniu II wojny światowej , został wybrany jako zastępca prefekta okręgu z Schongau na2 czerwca 1945 rprzez amerykańskie władze okupacyjne Bawarii , wówczas mianowany prefektem31 sierpnia 1946. Dwa lata później wstąpił do Rady Gospodarczej Bizone , co było wstępem do jego parlamentarnej kariery.
Zastępca federalny
Wybrany posłem do parlamentu Weilheim w wyborach federalnych w 1949 r. , Zasiadał w Bundestagu nieprzerwanie do29 listopada 1978, a następnie zwraca kilka dni w miesiącu Marzec 1987. Jest więc jednym z dziesięciu deputowanych federalnych, którzy zasiadali nieprzerwanie w ciągu pierwszych dwudziestu pięciu lat RFN , wraz z Ludwigiem Erhardem , Gerhardem Schröderem czy nawet Herbertem Wehnerem . Był też bardzo utalentowanym mówcą, a jego pojedynki z przewodniczącym Grupy Socjaldemokratycznej (SPD) Herbertem Wehnerem pozostają legendarne.
Podczas swojej pierwszej czteroletniej kadencji przewodniczył Komisji Parlamentarnej ds. Ochrony Dzieci, a następnie Komisji ds. Europejskich Zagadnień Bezpieczeństwa od 19 lipca 1952, a także regionalne ugrupowanie CSU . W tym samym roku, jako jeden z trzydziestu czterech posłów federalnych CDU / CSU , wraz z Theodorem Blankiem , Kurtem Georgem Kiesingerem , Heinrichem von Brentano i Paulem Lücke , podpisał deklarację wzywającą do ustanowienia pierwszego ze stanowiska. na wybór Bundestagu , co zagraża ówczesnej czarno-żółtej koalicji .
Jako członek Bundestagu służył w Zgromadzenie EWWiS od 1952 do 1956 roku jako przedstawiciel RFN .
Minister federalny
Plik 20 października 1953Franz Josef Strauss został mianowany Ministrowie do spraw nadzwyczajnych Niemiec w drugim rządzie od Konrada Adenauera , wrażeniem interwencji Straussa podczas debaty parlamentarnej na temat obrony zorganizowanej12 lutego 1952w Bundestagu .
Federalny minister ds. Jądrowych (1955 - 1956)Po opuszczeniu tego postu bez podania źródła 12 października 1955, osiem dni później został mianowany federalnym ministrem ds. jądrowych . Następnie pierwszy „minister atomowy” promuje badania i wykorzystanie energii jądrowej do celów pokojowych i ogłasza, że jego celem jest uczynienie z Niemiec Zachodnich pierwszej cywilnej energii jądrowej do 1970 roku . Opowiada się także za prywatnymi firmami budującymi, posiadającymi i zarządzającymi elektrowniami jądrowymi w celu zapewnienia szybkiego rozwoju sektora. Mając to na uwadze, opowiada się za słabymi regulacjami państwowymi i ustanowieniem specjalnego systemu odpowiedzialności w przypadku awarii jądrowej.
W 1956 r. Przedstawił projekt ustawy „dotyczący wytwarzania i wykorzystania energii jądrowej”. Tekst ten zostanie przyjęty dopiero cztery lata później, ale pozostaje pierwszą ustawą wprowadzoną w Niemczech Zachodnich w sprawie energii jądrowej .
Federalny Minister Obrony (1956-1962)Zakłada portfel 26 października 1956a następnie został Federalnym Ministrem Obrony , funkcję odtworzoną w 1955 r., której był wówczas dopiero drugim posiadaczem. W następnym roku opowiedział się za wyposażeniem Bundeswehry w broń nuklearną i uzyskał poparcie kanclerza Adenauera . W rzeczywistości porozumienia paryskie z 1955 r. Przewidywały , że Niemcy zrezygnują z produkcji takiej broni, a nie z jej używania. Stanowisko to budzi dezaprobatę wielu fizyków , w tym grupa o pseudonimie 18 z Getyngi , opublikowała w tym samym roku manifest potępiający wolę Straussa, który w zamian obelgował fizyka Otto Hahna . Adenauer zapewnił jednak powrót do spokoju, przyjmując naukowców w siedzibie Kancelarii w Bonn .
Podczas kampanii dla federalnych wyborach 1957 roku , opozycja próbowała używać popularnego odmowę broni jądrowej na ich korzyść, ale głosowanie zakończyło, po raz pierwszy i jedyny raz od 1949 roku , przez zwycięstwo CDU / CSU z absolutny większość w Bundestagu . Plik25 marca 1958zdecydowano jednak, że armia federalna nie otrzyma broni jądrowej, ale podzieli się nią z innymi krajami w ramach NATO .
Wspierając broń Izraela , był zamieszany w kilka skandali podczas swojej sześcioletniej kadencji szefa Federalnego Ministerstwa Obrony . W ten sposób kupił lub uzyskał licencję produkcyjną na 916 myśliwców Lockheed F-104 Starfighter , które spowodowały 292 wypadki i zabiły co najmniej 115 pilotów, zyskując przydomek „ Luftwaffe Widowmaker ”. Następnie ujawnił, że Lockheed uzyskał dużą część swoich europejskich kontraktów poprzez lobbing lub łapówkarstwo . Był również zaangażowany w przypadku Fibag, nazwany spółkę on zalecany do władz amerykańskich na budowę amerykańskiego korpusu wojskowego w Niemczech , kiedy jego przyjacielem był wśród właścicieli. Przez Fibag . Był również zamieszany w skandal wuj Aloys, w którym wskazano Aloys Brandenstein, wuja Marianne Strauss i handlarza bronią, która dzięki wątpliwym zleceniom została milionerem. W końcu został zamieszany w tak zwaną sprawę „HS-30”.
Sprawa SpiegelPlik 10 października 1962, dziennik Der Spiegel , bardzo krytyczny wobec stanowiska Straussa, ujawnia braki armii federalnej podczas ćwiczeń wojskowych na podstawie tajnych dokumentów. W dziennikarka Conrad Ahlers , członek Wolnej Partii Demokratycznej (FDP), a autor artykułu, a następnie zatrzymał się na Baleary i deportowany na osobistym Straussa, bez powiadamiania Biura Spraw Zagranicznych , natomiast lokale gazeta, w Hamburgu , są przeszukiwane , bez poinformowania regionalnego ministra spraw wewnętrznych Helmuta Schmidta , z nakazu prokuratora federalnego Siegfrieda Bubacka . Federalny Minister Sprawiedliwości , Wolfgang Stammberger , członek FDP i organ nadzoru Bubackiem jednak dowiedział się o postępowaniu z prasy, że jego kolega obrony Zabrania mu być informowany.
FDP żąda następnie odejścia Straussa, ale ten ostatni nadal ma zaufanie Adenauera. Jednakże, liberałowie zdecydować o wycofaniu się z czarno-żółtej koalicji rządzącej na16 listopada 1962, co prowadzi kanclerza do zwolnienia swojego ministra obrony, który rezygnuje z 11 grudnia 1962. Nadal pełni kierownictwo posługi ad interim do9 stycznia 1963, Gdy premier od Szlezwiku-Holsztynie , Kai-Uwe von Hassel , udało mu.
Ten odcinek zaznaczy już napięte stosunki między Straussem a FDP, którym teraz zawsze będzie się sprzeciwiać.
Z dala od gabinetu (1963-1966)Opuściwszy rząd federalny , wznowił przewodnictwo w ugrupowaniu regionalnym CSU w Bundestagu , stając się od razu pierwszym wiceprzewodniczącym ugrupowania chadeckiego . Przez trzy lata po rezygnacji nie mógł wejść do rządu Ludwiga Erharda z powodu obecności liberałów, którzy sprzeciwiali się jego powrocie.
Federalny Minister Finansów (1966-1969)Jeśli FDP ostatecznie opuszcza szuflady, CDU / CSU i SPD negocjować utworzenie wielkiej koalicji i wybrać chadecki premier Kurt Georg Kiesinger jako kanclerza . Nieobecność liberałów pozwala Franz Josef Strauss do powrotu do rządu jako Federalnego Ministra Finansów w sprawie1 st grudzień +1.966. Pomimo faktu, że Karl Schiller , Federalny Minister Gospodarki , pochodzi z SPD, obaj mężczyźni bardzo harmonijnie pracują nad realizacją polityki gospodarczej , co przyniosło im przydomek Plisch und Plum , nazwany na cześć dwóch psów wymyślonych przez Wilhelma Buscha . Ponadto to im przypisywano główne sukcesy koalicji na polu gospodarczym i finansowym.
W 1969 r. Socjaldemokraci zwrócili się do Liberalnych Demokratów o władzę i po raz pierwszy od dwudziestu lat usunęli chadeków z opozycji.
W przeciwieństwie
W opozycji Strauss, który w 1971 r. Został rzecznikiem frakcji parlamentarnej CDU / CSU ds. Gospodarczych i finansowych, jest zagorzałym przeciwnikiem „polityki wschodniej” koalicji socjalliberalnej kanclerza Willy'ego Brandta . Nieustannie potępia politykę kanclerza jako zagrożenie dla bezpieczeństwa NRF . Zdeterminowany antykomunista, broni linii całkowitego sprzeciwu wobec rządu SPD-FDP.
W 1972 roku , podczas przedterminowych wyborów, które nastąpiły po bardzo krótkim odrzuceniu wniosku o konstruktywną wotum nieufności wobec rządu Brandta , do Straussa zwrócono się ponownie o objęcie funkcji ministra finansów, pod przewodnictwem Rainera Barzela , na wypadek zwycięstwa CDU. / CSU . Jest to jednak wyraźnie pokonane. Podczas zamachu stanu w Chile z 11 września 1973 r., Zaaranżowanego przez Augusto Pinocheta , oświadczył, że „biorąc pod uwagę chaos panujący w Chile , powrót porządku musi brzmieć jak słodki hałas dla Chilijczyków”. W następnym roku był przedmiotem ostrej krytyki po wdrożeniu strategii Sonthofena, która polegała na politycznym czerpaniu korzyści z trudności ekonomicznych rządzącej koalicji bez poszukiwania alternatywnych rozwiązań.
W 1975 r. Udał się do Chin i został pierwszym niemieckim politykiem, który spotkał przywódcę Komunistycznej Partii Chin (KPCh) Mao Zedonga .
Dzięki jego doskonałych wyników wyborczych w Bawarii , może on liczyć na lojalność swojej partii i wnosi o tytuł kandydata do kancelarii w dla wyborów federalnych 1976 roku , ale widzi CDU preferując swoją federalnego prezydenta, Helmut Kohl , do niego , które prywatnie określa jako „pachyderm”. Podczas tych wyborów pomógł radykalizować kampanię CDU / CSU poprzez przyjęcie hasła „Wolność czy socjalizm” przeciwko kanclerzowi Helmutowi Schmidtowi . Po bardzo krótkiej porażce Kohla zdecydował się na stopniowe wycofywanie się z regionalnej kariery.
Minister-Prezydent Bawarii (1978-1988)
Lider CSU w bawarskich wyborach regionalnych do 15 października 1978, oferuje swojej partii 59,1% głosów i 120 posłów z 204 w Landtagu Bawarii , gdzie sam jest wybierany. 6 listopada Franz Josef Strauss zastępuje Alfonsa Goppela na stanowisku ministra prezydenta Bawarii .
Pod jego mandatu, przeciwstawiał obrońców środowiska , decydując kopania kanału Ren-Men-Dunaj , ukończony w 1992 roku , czyli budowę odpadów jądrowych przerobu roślin w Wackersdorf, w dzielnicy Haut -Palatinate , otwarty w 1989 . Od 1983 roku rozpoczął się spektakularny zbliżenia z krajami strefy komunistycznej , w szczególności, służąc jako pośrednik między Bayerische Landesbank i emisariuszy Ministerstwa Handlu Zagranicznego Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD) do przyznania preferencyjnego kredytu reżimowi grożącemu bankructwem. RFN poręczy nawet za NRD w konsorcjum bankowym zgromadzonym przez Bank Bawarii. Jego celem było ekonomiczne uzależnienie tych krajów od Zachodu w celu promowania reform politycznych. Strategia ta, postrzegana jako zerwanie linii CSU, spowoduje w szczególności rozłam najbardziej prawicowego skrzydła partii, co doprowadzi do powstania partii skrajnie prawicowej Les Républicains ( Die Republikaner ) .
W swojej polityce zagranicznej utrzymywał dobre stosunki z Alfredo Stroessnerem , Pieter Willem Bothą i reżimem NRD, a szczególną przyjaźń miał z Gnassingbé Eyadema . W 1987 r. Odbył drugą podróż do Chin , na krótko przed potajemnym wyjazdem do Moskwy , na pokładzie prywatnego samolotu, którym sam pilotował i wylądował w środku burzy. Śnieg, aby jego spotkanie z Michaiłem Gorbaczowem pozostało poufne.
Kandydat do swojej sukcesji w 1982 r. Stracił bardzo nieznacznie 58,3% głosów, ale zwiększył liczbę mandatów, zdobywając 133 posłów, wobec 71 w SPD. Wynik ten wynika z faktu, że żadna inna partia nie uzyskała więcej niż 5% głosów, co jest warunkiem koniecznym zasiadania w Landtagu . Ta bezwzględna większość uzyskana w 1962 r. Przez CSU została potwierdzona w wyborach w 1986 r. , Kiedy partia zdobyła 55,8% głosów i 128 posłów, a Zieloni , dysponując 7,5% głosów, po raz pierwszy zasiedli w parlamencie Bawarii. . Jego kadencja kończy się w dniu3 października 1988, dzień jego śmierci. Zastąpił go, najpierw tymczasowo, a następnie ostatecznie, jego minister finansów Max Streibl .
Pełnił funkcję szefa rządu regionalnego 1 st listopad +1.983 w 31 października 1984, rotacyjna prezydencja Rady Federalnej .
Kandydatura do wyborów federalnych w 1980 rokuW 1979 roku został zainwestowany jako kandydata do Unii CDU / CSU do kancelarii , pokonując premier Dolnej Saksonii , Ernst Albrecht , przez 135 do 102 głosów w głosowaniu wewnętrznego grupy parlamentarnej . Następnie prowadził kampanię przed wyborami federalnymi w 1980 r. , Przedstawiając się jako Kanclerz Pokoju i Wolności, i prowadził bardzo ostrą kampanię przeciwko Helmutowi Schmidtowi . Jego pozycje prowadzą do masowej kampanii przeciwko niemu, której ucieleśnieniem jest hasło „Przeciw reakcji, faszyzmowi i wojnie - Stop Straussowi”. Podczas spotkania w Bremie dochodzi do gwałtownych zamieszek.
Dziesięć dni przed głosowaniem, zwołano 5 października 1980, Ponieważ atak 26 września , podczas Oktoberfest , festiwalu piwa w Monachium , zginęło 13 osób, a ponad dwieście zostało rannych . Strauss od razu niesłusznie oskarżył Frakcję Armii Czerwonej (RAF), a następnego dnia zaatakował Partię Liberalno-Demokratyczną (FDP), która przetrzymywała wówczas Federalne Ministerstwo Spraw Wewnętrznych , natychmiast ponownie rozpoczynając kampanię, która została odebrana jako błąd w obliczeniach. ze swojej strony. W noc wyborczą CDU / CSU straciła cztery punkty i siedemnastu deputowanych w porównaniu z wynikiem wyborów federalnych w 1976 roku .
Dziedzictwo
Franz Josef Strauss, który zyskał przydomek „bawarski byk”, naznaczył życie polityczne Niemiec Zachodnich w ciągu pierwszych czterdziestu lat swego życia. Wybitny mówca i człowiek kontrowersyjny, stworzył, jak niewielu innych, prawdziwy podział polityczny wokół siebie i swoich idei, był czołową postacią w obozie konserwatystów . Pomimo tego, że był uwikłany w liczne skandale i przejawiał głęboko konserwatywną i liberalną ideologię , co czyniło go nieodpowiednim dla lewicy , zdecydowana większość klasy politycznej zgadza się, że był politykiem nadzwyczajnym.
Oprócz lotniska Monachium-Franz-Josef Strauss , zainaugurowanego w 1992 roku, odcisnął swoje piętno w dziedzinie lotnictwa , zapewniając utworzenie w latach 70 -tych firmy Airbus , której był prezesem w latach 1980 i przedstawił jako jeden z największych europejskich sukcesów przemysłowych.
Ponadto siedziba CSU przy Nympherburger Strasse w Monachium nosi imię Franza Josefa Strauß-Haus .
Publikacje
- Entwurf für Europa. Stuttgart 1966.
- Bundestagsreden. redaktor Leo Wagner. Bonn 1968.
- Herausforderung und Antwort. Ein Programm für Europa. Stuttgart 1968.
- Die Finanzverfassung. Monachium, Wiedeń 1969.
- Der Weg in die Finanzkrise. Bonn 1972.
- Mut zur Freiheit. Dankesrede anlässlich der Verleihung des Konrad-Adenauer-Preises 1975. redaktor Karl Steinbruch
- Der Auftrag. Stuttgart 1976.
- Sygnały. Beiträge zur deutschen Politik 1969–1978. Monachium 1978.
- Verantwortung vor der Geschichte. Beiträge zur deutschen und internationalen Politik 1978–1985. Monachium 1985.
- Auftrag für die Zukunft. Beiträge zur deutschen und internationalen Politik 1985–1987. Monachium 1987.
- Die Erinnerungen. postum. Siedler, Berlin 1989, ( ISBN 3-88680-682-0 ) .
Uwagi i odniesienia
- (de) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku niemieckim zatytułowanego „ Franz Josef Strauß ” ( zobacz listę autorów ) .
- Wymowa w języku wysokoniemieckim ( niemiecki standardowy ) transkrybowana zgodnie ze standardem API .
- (En) Franz Josef Strauss, bawarski byk, nie żyje , Le Soir , le3 października 1988
Zobacz też
Powiązane artykuły
- Polityka w Niemczech
- Zachodnie Niemcy
- Gabinet Adenauer II , II , III i IV
- Gabinet Strauß I , II i III
- Wybory federalne w Niemczech w 1980 r
- Wielka koalicja
- Unia Chrześcijańsko-Społeczna w Bawarii
Linki zewnętrzne
-
Dokumentacja urzędowa :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- System dokumentacji uczelni
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Królewska Biblioteka Holenderska
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
- Biblioteka Narodowa Szwecji
- Western Swiss Library Network
- Biblioteka Narodowa Australii
- Norweska baza biblioteczna
- Biblioteka Uniwersytecka w Zagrzebiu
- Czeska Biblioteka Narodowa
- Biblioteka Narodowa Portugalii
- Biblioteka Narodowa Łotwy
- WorldCat Id
- WorldCat
- (de) ministrowie-prezydenci i rząd Bawarii od 1945 roku
- (autor) Franz Josef Strauss , w wirtualnym muzeum LeMO Niemieckiego Muzeum Historycznego (DHM)
- (de) „ Publikacje Franza Josefa Straussa i o nim ” w katalogu internetowym Niemieckiej Biblioteki Narodowej (DNB) .