| Narodziny |
7 maja 1921 Paryż 17 , Francja |
|---|---|
| Śmierć |
25 września 1990 Paris 5 (zam. w Le Vésinet ), Francja ), |
| Zawód | scenarzysta i reżyser |
Stellio Lorenzi , urodzony dnia7 maja 1921w Paryżu, gdzie zmarł25 września 1990, jest francuskim scenarzystą i reżyserem . Był francuskim twórcą telewizyjnym, znanym ze swoich historycznych audycji.
Stellio Lorenzi urodził się w Paryżu jako syn włoskiego ojca z Sanremo . Dzieciństwo i młodość spędził w Cannes, a następnie przeniósł się do stolicy. Po trzech latach studiów magisterskich z matematyki zwrócił się na studia architektoniczne. Egzamin wstępny do École Polytechnique został mu zabroniony, ponieważ prawo reżimu Vichy odmawiało dostępu synom cudzoziemców. W 1944 roku był zastępcą dyrektora do Jacques Becker na Falbalas . Karierę tę kontynuował do 1951 roku z reżyserami takimi jak Jacques de Baroncelli , Marc Maurette , Louis Daquin czy Gilles Grangier .
W 1952 wszedł do rodzącej się telewizji, którą zna od 1949, kiedy należał do teleklubu w Aubervilliers ( Seine-Saint-Denis ). Po dokonaniu audycji artystycznych ( Wizyty w serii ), próbował swoich sił w dramacie ( La parole est au prophète przez Bernard Hecht , Arthur Adamov , La Servante de ( Marcelle Maurette ). Filmach wielkie wodewile jak te z Georges Feydeau lub Eugène Labiche , którego krytyka burżuazyjnego stylu życia, jakim się cieszył. Jednocześnie on dostosowany teatralnych lub romantyczne utwory takie jak Volpone przez Ben Jonson , Teresa Raquin Emile Zola (1957), Montserrat przez Emmanuel Robles (1960)), Zbrodnia i kara wg Dostojewski (1955), The queen of Spades przez Puszkina (1958). Obecnie jest on uważany za jednego z pionierów L'École des Buttes-Chaumont , grupa reżyserów, którzy wiedzą, poprzez produkcję dramatów żywych (klasycznych dzieł z francuski repertuar teatralny, ale także adaptacje wielkich autorów zagranicznych).
Jego członków Francuskiej Partii Komunistycznej pozostawił swoje piętno na twórczości telewizyjnych, takich jak La Charrue et les Etoiles przez Seán O'Casey , który przedstawiał krwawą Wielkanoc w Dublinie w 1916 roku, doświadczony przez proletariuszy.
Jean d'Arcy , szef francuskiej telewizji, szukał innych niż adaptacje pomysłów na nowe programy. Lorenzi oferuje serię historyczną. Skontaktował się z André Castelotem i Alainem Decaux , prowadzącymi audycję radiową La Tribune de l'Histoire . Decaux i Castelot odrzucają projekt, nie widząc przyszłości w tym nowym medium. Lorenzi w końcu ich przekonuje. Pierwsze audycje mieszają komentarze historyków i sceny fabularne. Stopniowo przedstawienie staje się dramatem samym w sobie. Potem następuje Mayerling , zagadki świątyni , Człowiek w żelaznej masce , Anastasia ... Papiery te są częścią serii zatytułowanej The Zagadki historii .
Z 14 września 1957 w 29 marca 1966, trzydzieści dziewięć odcinków kamery eksploruje czas, nakręconych na żywo, to okres rozkwitu francuskiej telewizji. Możemy przytoczyć Les Templiers w 1961, odcinek: La Terreur et la Vertu w 1964 na Danton i Robespierre , Les Cathares w 1965…
Mówi się O Lorenziego, że stworzył „pierwszą wielką narodową historię w obrazach przepojonych etycznym obywatelstwem”. To właśnie przysporzyło mu pewnych zmartwień, jak problemy poruszone przez Cinq-Mars , dramat opowiadający o życiu spiskowca przeciwnego kardynałowi de Richelieu i L' Affaire Calas, opowiadający o błędzie sądowym, którego dotyczył Voltaire . Lorenzi inicjuje z publicznością refleksję na temat arbitralności, fanatyzmu religijnego czy niesprawiedliwości społecznej. Serial kończy się w 1966 roku pod presją polityczną, która martwi się rosnącą siłą telewizji i co najmniej mocnymi opiniami Lorenziego. Ale w tym czasie szalała zimna wojna, a zwłaszcza powiązania Lorenziego z Partią Komunistyczną niepokoiły polityków i dyrektorów telewizyjnych, chociaż sam Lorenzi twierdził wtedy, że oddalił się od Partii Komunistycznej, chcąc wziąć republikańskie, neutralne i obiektywne, pozbawione partyzanckiego ducha spojrzenie na przyszłe twory. Podkreślał także edukacyjny charakter swoich dokonań.
Lorenzi przywołuje lata 50. i 60., mówiąc, że środki techniczne pozwalają tylko na sceny wewnętrzne, redukując serie historyczne do relacji między wielkimi postaciami historii. Później nowe środki techniczne umożliwiają odkrywanie codziennego życia prostych ludzi, równie zaangażowanych w historię. Tak więc w 1967 roku narodziła się mini-seria Jacquou le Croquant , zaadaptowana z Eugène'a Le Roya . Sześć półtoragodzinnych odcinków zostało napisanych przez Lorenzi i Michèle O'Glor . Ten chłopski fresk przedstawia rodzinę dzierżawców z Périgord w latach 1819-1830. Pozwala Lorenziemu zgłębiać jego ulubione tematy, takie jak niesprawiedliwość i arbitralność. Nowe środki techniczne sprawiają, że sceny, które kręci ręczną kamerą, stają się realistyczne. Swoje wizualne inspiracje czerpie z obrazów braci Le Nain, a także z dokumentu Farrebique Georgesa Rouquiera .
W maju 1968 Lorenzi wziął udział w „ Operacji Jerycho ”, która polegała na tym, że strajkujący personel ORTF zawrócił Maison de la Radio w celu „zburzenia murów”. W latach 70. wyreżyserował m.in. cykl czterech odcinków: Zola, czyli ludzka świadomość według Armanda Lanoux, który poświęcił biografię autorowi Rougon-Macquart .
W latach 80. Stellio Lorenzi został producentem wykonawczym w Antenne 2 . Kieruje kolekcją zatytułowaną L'Histoire en Marche, którą określa jako „serię szeroko rozumianych filmów przygodowych, których koncepcja byłaby efektem współpracy Aleksandra Dumasa , ze względu na intrygi i kontekst. Simenon za refleksje społeczne i Emmanuel Le Roy Ladurie za nową historię na poziomie ludowym”. Tylko trzy programy zostaną nakręcone i wyemitowane w latach 1985-1986: Le Serment (reż. Roger Kahane , 1985), Les Prisonnières (reż. Jean-Louis Lorenzi , 1985), La Patrie en danger (reż. Michel Carrier, 1986).
Lorenzi zakończył karierę jako doradca prezydenta Antenna 2 i zmarł w dniu25 września 1990, W wieku 69 lat, w wyniku raka, tuż po całe lato ambitnych retrospektywy telewizyjnych ( maudits Les Rois, Le hugenotów krnąbrnych , Don Juan przez Marcel Bluwal , itd., Oprócz tradycyjnych powtórek filmów de Pagnol w poniedziałkowe wieczory - jak piekarza żona The2 lipca 1990, Córka kopacza zaledwie 50 lat po klęsce itd.-), przez 40 lat telewizji, w FR3, letni cykl prezentowany przez Pierre Tchernia .
Stellio Lorenzi to teletwórca, który przyczynił się do rozwoju telewizji francuskiej, jak np. Claude Barma , Jean Prat czy Marcel Bluwal , a jego prace są zgodne z jego politycznym zaangażowaniem, a przede wszystkim z żywym humanistycznym i republikańskim ideałem. , zwłaszcza w programach historycznych.
Ożeniony w 1946, jest ojcem czwórki dzieci: Claire (ur. 1949), Laury (ur. 1950), Jean-Louis Lorenzi (ur. 1954), reżysera i Antoine Lorenzi (ur. 1959), reżysera.