Szpiczak

Szpiczak Obraz histopatologiczny szpiczaka mnogiego (pobranego ze szpiku kostnego ). Barwienie hematoksyliną i eozyną . Kluczowe dane

Specjalność	Hematologia

Klasyfikacja i zasoby zewnętrzne

ICD - 10	C90,0
CIM - 9	203,0
ICD-O	M 9732/3
OMIM	254500
ChorobyDB	8628
MedlinePlus	000583
eMedycyna	204369
eMedycyna	med / 1521
Siatka	D009101
Lek	Bortezomib , cisplatyna , cyklofosfamid , melfalan , talidomid , Aldesleukina ( d ) , prokarbazyna , doksorubicyna, chlorowodorek ( d ) , Ixazomib , (R, S) -lénalidomide , octan deksametazonu ( w ) , Pleryksafor (S) -thalidomide ( d ) , cyklofosfamid i talidomid
Pacjent z Wielkiej Brytanii	szpiczak pro

Ostrzeżenie medyczne

Szpiczaka mnogiego ( MM lub stwardnienie kości, szpiczak lub choroba Kahler chory Kahler- Bozzolo ) jest nowotwór układu krwiotwórczego (co oznacza, że rozwija się z komórki krwiotwórcze , samych tych, które są źródłem krwi komórki , utworzone w szpiku kostnym ).

Jest to złośliwa limfopatia B (złośliwa proliferacja klonu komórek plazmatycznych; wszystkie dotknięte nią komórki będą komórkami plazmatycznymi (które są limfocytami B aktywowanymi w końcowym różnicowaniu), komórkami układu odpornościowego, które wytwarzają przeciwciała ( immunoglobuliny ) do zwalczania infekcji i chorób .
Ten szpiczaka charakteryzuje rozwoju szkieletu różnych typów nowotworów osteolityczne do komórek plazmatycznych ( plasmacytomas ) wydzielających w większości przypadków monoklonalne typ immunoglobuliny G (52% przypadków), lub grupę (21% przypadków), albo kappa lub Lekki łańcuch lambda (12%).

Epidemiologia

Szpiczak mnogi jest najczęstszym nowotworem choroby krwi (10% całości), pierwszym po chłoniaku nieziarniczym  ; odpowiada za 1% wszystkich nowotworów i 2% wszystkich zgonów z powodu raka.
Dotyka więcej mężczyzn niż kobiet ( stosunek płci  : 3/2). Częściej występuje u Afroamerykanów, a rzadziej w Chinach; występuje 2 do 3 razy częściej u czarnych niż u białych.

Wpływ

Roczna zapadalność na MM wynosi około 4 przypadki na 100 000 osobników;
Częstość ta wzrasta od kilkudziesięciu lat, w dużej mierze prawdopodobnie z powodu lepszej diagnozy i starzenia się populacji ogólnej .

Na początku 2000 roku w Francji , częstość było 4000 przypadków rocznie, a w Stanach Zjednoczonych , 45.000 osób żyjących ze szpiczakiem z około 20.000 nowych przypadków rocznie. W Kanadzie każdego roku szpiczak mnogi diagnozuje się u około 2000 osób.

Gammapatią o nieustalonym znaczeniu (MGUS lub monoklonalnych gammapatii o niejasnym znaczeniu ) są pierwszymi prekursorami, często znalezione przez przypadek podczas testów wymaganych do innych problemów zdrowotnych. Częściej występują wraz z wiekiem: 1% osób rozwija je do 50 roku życia, a 5% do 80 roku życia.
15 do 20% MGUS przechodzi następnie w szpiczaka mnogiego według Kyle (2018), ale większość nosicieli MGUS może żyć przez wiele lat bez rozwoju szpiczaka; większość MGUS nigdy się nie rozwinie.

Szpiczak może „tlić się” przez lata bez objawów; Tlącego się szpiczaka opisano w 1980 roku u sześciu pacjentów, którzy mieli wystarczającą ilość białka monoklonalnego we krwi i wystarczającą ilość nieprawidłowych komórek plazmatycznych w szpiku kostnym, aby sugerować szpiczaka, chociaż nadal nie wykazują objawów, nawet po 5 latach monitorowania. Podobnie jak MGUS, „tlący się” szpiczak jest bezobjawowy, ale pacjenci z tymi stanami prekursorowymi mają wyższy poziom białka monoklonalnego niż ci z MGUS, więcej nieprawidłowych komórek plazmatycznych w szpiku kostnym (co najmniej 10%) lub jedno i drugie.

Średni wiek diagnozy ma tendencję do zmniejszania się po 65 do 70 lat (65 lat około 2015 roku), a częstość jej występowania wzrasta wraz z wiekiem: „7 na 100 000 w wieku 50 lat, 20 na 100 000 w wieku 80 lat” . Ta choroba występuje rzadko u młodych ludzi; według Bladé i Kyle (1998) u osób poniżej 40. roku życia stanowił on tylko 2% wszystkich szpiczaków, a u osób poniżej 30. roku życia odsetek ten spada do 0,3%.

Około 2010 roku , po postawieniu diagnozy, przeżycie bez incydentów szacuje się na 5 miesięcy, a całkowite przeżycie na 56 miesięcy.

Patofizjologia

W przypadku MGUS ( Gammopatie monoklonalne o nieznanym znaczeniu ) obserwuje się jedynie nienormalnie wysokie wydzielanie immunoglobuliny monoklonalnej (Ig) przez klony komórek plazmatycznych, które wymknęły się spod kontroli organizmu.

MGUS, często łagodne i bez objawów klinicznych, może mieć kilka przyczyn: długa lub powtarzająca się stymulacja antygenowa, taka jak przewlekłe infekcje bakteryjne lub wirusowe (np. zapalenie wątroby ), odległy głęboki rak lub po prostu są spowodowane starzeniem się układu odpornościowego .

Niektóre MGUS rozwijają się w szpiczaka. Tak więc, oprócz immunoglobulin monoklonalnych, z komórek plazmatycznych (lub łącznej zrębu otaczającego ją) wydzielają wiele innych cząsteczek, w tym ÖAF ( osteoklastów czynników aktywujących ); głównie: szlak IL-6 , TNFα , IL-1 , Rank-Rank-L, które stymulują osteoklastyczną resorpcję kości. Następnie kość ulega demineralizacji, powodując ubytki kości, ból kości i hiperkalcemię. Po drugie, tworzenie osteoblastów jest dodatkowo hamowane przez wydzielanie DKK1 i sklerostyny .
Jednocześnie patologiczna komórka plazmatyczna (szpiczak) wydziela również cząsteczki hamujące erytropoezę (stąd anemia). Kilka innych cytokin może wpływać na komórki B i hamować kontrolę zwrotną proliferacji komórek plazmatycznych. Substancje te mogą również zmniejszać normalną produkcję immunoglobulin (przez komórki plazmatyczne inne niż szpiczakowe), co obniży odporność na różne infekcje.
Badania mają na celu lepsze zrozumienie warunków choroby (gammopatia monoklonalna, „tlący się” szpiczak mnogi itp.), aby pomóc określić, u kogo ten nowotwór z największym prawdopodobieństwem rozwinie się i kto może odnieść korzyści z wczesnego leczenia, kto chce rozważyć polityka badań przesiewowych w celu leczenia choroby jeszcze przed jej rozwojem, przy znacznie mniejszym ryzyku dla pacjenta.

Ostatnio zrozumiano, że szpiczak mnogi nie odpowiada jednej chorobie, ale raczej szerokiemu zakresowi sytuacji patologicznych, których progresja jest związana z kilkoma bardzo różnymi czynnikami genetycznymi. W przyszłości mogą pojawić się innowacyjne sposoby personalizacji zabiegów.

Przyczyny

Są one słabo poznane, ale oprócz wieku, czynniki środowiskowe wydają się być zaangażowane przynajmniej w pewnej liczbie przypadków:

• Narażenie na radioaktywność jest pewnym czynnikiem ryzyka, wykrywanym przy użyciu radu  ; tak więc w sektorze zegarmistrzowskim kobiety opłacane za malowanie świetlistych wskazówek radem dostrzegły ryzyko zachorowania na szpiczaka mnogiego o trzy osoby w kohorcie sprzed 1930 r., prawdopodobnie z powodu napromieniowania gamma i narażenia na radon wytwarzany przez rad.
• Epizodyczna ekspozycja medyczna na inne promieniowanie jonizujące zwiększa ryzyko ostrych i mielocytowych białaczek, chociaż wywołują one niewielkie lub żadne chłoniaki; Tak więc badanie epidemiologiczne skoncentrowało się na 12 955 kobietach leczonych z powodu łagodnych zaburzeń ginekologicznych w 17 szpitalach w Nowej Anglii i stanie Nowy Jork , śledzone przez średnio 25 lat. 9770 z nich zostało poddanych naświetlaniu (wewnątrzjamowe 226 Ra lub zewnętrzne promienie rentgenowskie ), a 3185 wyłyżeczkowaniem, chirurgią i/lub hormonami. Średnio leczenie zostało podjęte w wieku 46,5 roku; a u pacjentów napromienianych szpik kostny był eksponowany na aktywną dawkę 119 cGy. 40 z napromieniowanych pacjentów zmarło następnie z powodu raka typu ostrej białaczki, mielocytowego lub monocytowego, to znaczy o 70% więcej niż oczekiwano w ogólnej populacji Stanów Zjednoczonych; przeciwko 3 zgonom u nienapromienianych kobiet. Nie zaobserwowano zależności dawka-odpowiedź. Ryzyko było najwyższe w ciągu 5 lat po napromienianiu, ale utrzymywało się nawet po 30 latach (z różnym ryzykiem czasowym dla każdego podtypu białaczki: nadmierna śmiertelność z powodu szpiczaka dotyczyła prawie tylko następnych 15 lat napromieniania, podczas gdy ryzyko ostrej białaczki , również wysoki, rozłożony w czasie Radioterapia radem jest bardziej prawdopodobna niż ekspozycja na promieniowanie rentgenowskie.
• Ekspozycja na niektóre pestycydy i/lub związki chloroorganiczne (np. chlordekon stosowany obraźliwie jako pestycyd na bananach) jest również czynnikiem ryzyka. Na przykład na Martynice analiza ryzyka zachorowania na raka (według obszaru) zlecona przez InVS wykazała , że wystąpiło „istotne statystycznie nadmierna częstość występowania szpiczaka mnogiego” u dorosłych mężczyzn mieszkających na obszarze, na którym chlordekon był najczęściej stosowany i byłby nadal najbardziej obecny w glebach (wg BRGM ). Ponadto gradient zachorowalności na szpiczaka stopniowo zwiększał się od obszarów uznanych za najmniej zanieczyszczone do obszarów potencjalnie najbardziej. Że rolnicy są szczególnie wrażliwe. Niedawne badanie (2019) wykazało, że glifosat ( najczęściej stosowany środek chwastobójczy na świecie, już podejrzewany o działanie rakotwórcze) okazał się zdolny, w dawce 1 g / l, do wywołania pierwszego stadium i wywołania szpiczaka mnogiego u dzikich myszy
• narażenie na benzen jest podejrzaną przyczyną, ale wciąż dyskutowaną.
• genetyczne predyspozycje; Opisano kilka przypadków MM u homozygotycznych bliźniąt, dlatego wydaje się, że istnieje przyczyna genetyczna, wyjaśniająca kilka opisanych przypadków rodzinnych, ale zauważył Michel Laroche w 2018 roku: przyczyna genetyczna byłaby rzadsza w przypadku MM niż w przypadku innych przewlekłych limfopatii, takich jak przewlekła białaczka limfocytowa (PBL) lub choroba Waldenstroma .
  Czarnoskórzy są statystycznie z jednej strony bardziej narażeni na ryzyko zachorowania, az drugiej mają gorsze rokowania niż biali. W 2020 roku nadal próbujemy rozwikłać czynniki genetyczne i społeczne (w tym rasizm strukturalny opieki zdrowotnej) wyjaśniające tę dysproporcję; * rzeczywiście „  gdy obie grupy mają równy dostęp do terapii, takich jak przeszczepy komórek macierzystych , szanse są odwrotne, zgodnie z badaniem osób leczonych przez amerykański system opieki zdrowotnej weteranów  ”  ; W przypadku równego traktowania czarni weterani mają medianę przeżycia wynoszącą 7,1 roku, podczas gdy wśród białych weteranów wynosi ona tylko 5,8 lat, niemniej jednak w świetle wcześniejszych badań w Stanach Zjednoczonych , szpiczak mnogi w Stanach Zjednoczonych i Ghanie , a także choroby komórek plazmatycznych zwiastują choroby są dwa razy częstsze u czarnych niż u białych. Warianty genomów przodków wciąż wymagają dokładniejszego zbadania.
  niektóre nieprawidłowości lub mutacje chromosomowe wydają się być związane ze zwiększonym ryzykiem progresji. Odnoszą się one do mechanizmów naprawy DNA lub szlaku kinazy białkowej aktywowanej przez mitogen , o którym wiadomo, że bierze udział w innych nowotworach).
• mikrośrodowisko szpiku kostnego otaczające złośliwe komórki plazmatyczne również wydaje się być w stanie wpływać na ryzyko progresji tego nowotworu, podobnie jak mechanizmy regulacji immunologicznej (przyczyniające się lub nie do zatrzymania populacji nieprawidłowych komórek plazmatycznych).

Diagnostyczny

Okoliczności diagnozy

Diagnoza jest często przypadkowa, podczas rutynowego badania krwi , czasem nawet podczas badania dna oka.

Najczęstsze objawy to:

• ból kości lub złamania patologiczne (samoistne lub po zbyt małym stresie);
• osłabienie , które może być związane z niedokrwistością , na hiperkalcemii , lub nerek;
• od mrowienia w kończynach i ból neuropatyczny .

Diagnoza biologiczna

Główną konsekwencją szpiczaka jest obecność we krwi bardzo dużej ilości immunoglobulin . Te immunoglobuliny to białka , które objawiają się:

• wzrost szybkości sedymentacji  ;
• hyperprotidémie  ;

• szczyt w obszarze gamma-globuliny w elektroforezie z białek z surowicy krwi , w sposób jak dla całego łańcucha. Immunofiksacji sprawia, że możliwe jest do udowodnienia monoklonalne charakter szczytu (to znaczy pochodzący z tego samego klonu nowotworu komórek plazmatycznych ). W postaciach łańcucha lekkiego obserwuje się hipogammaglobulinemię, przy czym ilość łańcuchów lekkich prawie nigdy nie jest wystarczająca, aby spowodować pojawienie się widocznego piku monoklonalnego.

Częste hiperkalcemia związana jest z niszczenia kości.

Jest także nadmiar protein w moczu  ; ten białkomocz składa się z lekkich łańcuchów immunoglobulin monoklonalnych, zwanych również białkiem Bence-Jonesa . Immunoelektroforeza lub immunofiksacja białek moczu determinuje rodzaj łańcucha, kappa lub lambda. Ten pik jest wykrywany w betaglobulinach.

Łagodny monoklonalne gammapatią nie wiąże się anemia, uszkodzenia kości lub powikłania trzewnych. Jak sama nazwa wskazuje, w ogóle nie ma takiego samego nasilenia jak szpiczak i wymaga jedynie prostego monitorowania.

Inne badania

W myelogram badania komórek szpiku kostnego przez nakłucie za nadmiar komórek osocza. W szpiczaku szpik jest naciekany przez komórki plazmatyczne , które zwykle mają wiele nieprawidłowości morfologicznych i często znajdują się w mitozie .

Te rentgenowskie tych szkieletów przedstawia często zmiany kostne z osteolizę .

CT niska dawka cały organizm jest bardziej czułe niż typowe radiografii opisania aspekty osteolityczne  ; jest rekomendowany od 2015 roku w Europie jako nowy standard wykrywania zmian litycznych stopnia 1A w szpiczaku.

Ewolucja i komplikacje

Szpiczak to poważna choroba. Istnieją jednak formy atenuowane (mała masa guza ), które mogą pozostawać bezobjawowe (bez widocznych objawów) przez lata.

Szpiczak może być skomplikowany:

• od zakażenia , ponieważ obecność immunoglobulin w dużych ilościach hamuje normalną syntezę innych immunoglobulin , który chroni organizm postępować z czynników zakaźnych, które są główną przyczyną zgonów  ;
• zaburzenia kości: ból, złamania , ucisk kręgów  itp.
• z niewydolnością nerek , w szczególności, w przypadku białka łańcucha lekkiego;
• zaburzenia neurologiczne: ucisk na rdzeń kręgowy po ucisku na kręgosłup, uszkodzenie nerwów , zapalenie nadtwardówkowe  ;
• od mikrocytarnej niedokrwistość i małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi może prowadzić do krwawienia), za pośrednictwem wielu mechanizmów, w tym niewydolności szpiku kostnego  : szczeliny wyjściowej przez szpiku.
• zaburzenia oczu. Według ostatnich badań (2019), nowe metody leczenia szpiczaka mnogiego nie zapobiegają zwiększonemu ryzyku zmętnienia soczewki (+46%), zespołu suchego oka (+53%), dwóch zjawisk prawdopodobnie spowodowanych odkładaniem się białek M w różnych częściach oka

Stratyfikacji choroby można dokonać według różnych kryteriów. Ta z Durie i Salmon była używana do 2005 roku. Następnie została zastąpiona klasyfikacją międzynarodową.

Leczenie

Klasyczne leczenie szpiczaka od dawna jest bolesną chemioterapią w przypadkach aktywnej choroby, najczęściej (od lat sześćdziesiątych) łączącą melfalan i kortykosteroidy .

Obecnie nowe tak zwane terapie „celowane” są dostosowywane do wieku pacjenta, stadium choroby, stanu nerek i tak dalej. Całkowicie zmieniły one postępowanie w przypadku szpiczaka mnogiego ( bortezomib lub Velcade , talidomid , pegylowana liposomalna doksorubicyna lub Caelyx i lenalidomid lub Revlimid ). Talidomidu jest podawany w pierwszym wierszu w kombinacji z melfalanem i prednizon .
Lenalidomid podaje się jako drugą linię leczenia w skojarzeniu z deksametazonem w przypadku postaci opornych na leczenie lub w przypadku nawrotu po co najmniej jednej linii terapeutycznej obejmującej środki alkilujące i gdy nie ma alternatywy. Lenalidomid jest rozpoznawany na całym świecie jako jeden z najskuteczniejszych leków w kombinacji do leczenia szpiczaka mnogiego. To także zabieg, który przedłuża życie pacjentów, a w wielu przypadkach pozwala im w pełni zachować aktywne życie. Bortezomib jest potencjalnie stosowany w kilku stadiach choroby, zwłaszcza jako połączenie pierwszego rzutu z talidomidem i melfalanem.

Do końca XX wieku nie stosowano leczenia, jeśli szpiczak był uśpiony lub na bardzo wczesnym etapie, ponieważ „leczenie szpiczaka było tak wymagające i toksyczne – chemioterapia w wysokich dawkach, po której następowała infuzja własnych komórek macierzystych danej osoby. na przykład – które trudno było uzasadnić u osób bez objawów i u których może nigdy nie zachorować na raka” . Od początku XXI wieku inhibitory proteasomu (bortezomib, immunomodulujące imidy, takie jak lenalidomid) zmieniły zasady, ponieważ są lepiej tolerowane i bardziej skuteczne (często umożliwiają czasową remisję aktywnego szpiczaka). W 2020 roku można się zastanawiać, czy wcześniejsze leczenie może nie być przydatne, chociaż (tak jak w przypadku GMUS) utajony szpiczak może nigdy nie przejść do aktywnej choroby, podczas gdy kilka innych zamieni się w raka kilka lat później. pytanie wciąż pozostaje otwarte, ponieważ terapie, choć łagodniejsze niż dotychczas, to jednak nadal mają skutki uboczne, w szczególności ryzyko indukcji niektórych innych nowotworów, i są niezwykle drogie. Dawek nie można zmniejszyć (w przeciwnym razie mniej agresywne komórki szpiczaka są eliminowane na korzyść bardziej agresywnych, które następnie przejmują kontrolę).

Niezbędna jest również walka z bólem kości, hiperkalcemią oraz w razie potrzeby leczenie powikłań. Do bisfosfonianów stosuje się przed lizą kości i mają specyficzne oddziaływanie na szpiczaka.

Od późnych lat 90. faworytem technologii jest powiedzenie o autoprzeszczepie z komórkami macierzystymi , polegającym na zbieraniu komórek macierzystych, które „oczyszczają” komórki przenoszące chorobę i zamrażają, a następnie umieszczają pacjenta w aplazji (całkowite zniszczenie komórek plazmatycznych ). Komórki macierzyste są następnie ponownie wstrzykiwane, co zregeneruje „zdrowe” komórki plazmatyczne . Wyniki są bardzo korzystne. Technikę tę można powtórzyć, zwłaszcza w przypadku niepełnej odpowiedzi z pierwszego autoprzeszczepu, gdy średnie przeżycie przekracza wówczas siedem lat.

W 2014 roku definicję aktywnego szpiczaka poszerzono o pacjentów bezobjawowych, których analizy wykazały biomarkery związane z 80% ryzykiem wystąpienia objawów w ciągu dwóch lat. Liczba pacjentów z aktywnym stanem chorobowym wzrosła wówczas z 10% do 15% pacjentów z rozpoznaniem szpiczaka tlącego . Są wtedy polecane do natychmiastowego leczenia.

W 2015 r . European Myeloma Network przedstawiła następujące uwagi i zalecenia:

• jeśli pozwala na to czynność nerek, a choroba kości jest już obecna w momencie rozpoznania, należy zastosować kwas zoledronowy lub pamidronian (stopień 1A);
• Pacjenci objawowi, u których konwencjonalna radiografia nie wykazuje zmian litycznych, mogą być leczeni kwasem zoledronowym (stopień 1B), ale korzyści nie są oczywiste, jeśli tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny (MRI) nie wykazują uszkodzenia kości;
• jeśli szpiczak przebiega bezobjawowo, bisfosfoniany nie są zalecane (stopień 1A).
• podawanie kwasu zoledronowego powinno być ciągłe, ale „nie jest jasne, czy pacjenci, którzy osiągnęli co najmniej bardzo dobrą odpowiedź częściową, odnoszą korzyści z jego dalszego stosowania (stopień 1B)”  ;
• Środki stymulujące erytropoezę mogą być przepisywane pacjentom z uporczywą objawową niedokrwistością (hemoglobina <10g/dl), jeśli wykluczono inne przyczyny niedokrwistości (stopień 1B). Jeżeli leczenie to okaże się nieskuteczne po 6 do 8 tygodniach, należy przerwać przyjmowanie tych środków erytropoetycznych;
• w niewydolności nerek zaleca się bortezomib (stopień 1A);
• Jeśli leczenie wywołuje neuropatię obwodową, należy je zmodyfikować (stopień 1C);
• szczepienia przeciwko grypie zaleca; i szczepienie przeciwko paciorkowcowemu zapaleniu płuc i grypie jest właściwe, ale świadomość, że nieoptymalna odpowiedź immunologiczna może sprawić, że szczepionka będzie mniej skuteczna (stopień 1C);
• acyklowir profilaktyczne (lub walacyklowir ) zaleca się w przypadku pacjentów otrzymujących inhibitory proteasomu , AN autologicznych lub allogenicznych (klasa 1a).

Wiroterapia? Według Briana Owens (charakter, listopad 2020), „terapii, które wirusy użyć do ataku komórki nowotworowe wykazują obiecują ponownie po pierwszych rozczarowaniach , ”

Immunoterapie  ? . Ta droga, która była bardzo skuteczna w walce z wieloma innymi formami raka, czyni również postępy w walce z tą chorobą.

W latach 2000 - 2010 immunoterapia komórkowa ma na celu białko zwane „antygenem dojrzewania komórek B” (lub „BCMA”). Jednak nie wszystkie komórki nowotworowe wyrażają to białko, co wyjaśnia, dlaczego u niektórych pacjentów to leczenie nie działa lub umożliwia nawroty.
W 2019 r. stwierdzono , że receptor (znany jako GPRC5D ) jest nieprawidłowo wyrażany przez komórki szpiku kostnego w szpiczaku mnogim. Wydaje się, że może być prawie idealnym celem dla immunoterapii (zwanej terapią komórkami T z chimerycznym receptorem antygenowym lub terapią CAR-T ). Nie znamy tego w komórkach innych tkanek (poza mieszkiem włosowym ). Dlatego zaprojektowaliśmy komórki odpornościowe celujące tylko w komórki nowotworowe niosące GPRC5D. Wykazano, że są skuteczne u myszy laboratoryjnych zmodyfikowanych w celu ekspresji ludzkich komórek szpiczaka mnogiego. Pacjenci w zaawansowanym stadium również mogliby skorzystać z takiego leczenia, które jeszcze nie zostało przetestowane na ludziach.

Rokowanie

Do około 2010 roku prognozy te były złe.
Nowotwór ten pozostaje dość powszechny (drugi co do częstości rak krwi po białaczce) - ale w latach 2010-2020 nowe terapie poprawiły rokowanie.

Międzynarodowy system prognostyczny ( „  International Staging System  ” ) może pomóc w przewidywaniu czasu przeżycia w zależności od stadium choroby.

Międzynarodowy System Inscenizacji

Poziom/etap surowicy	ja	II	III
ß2-mikroglobulina	<3,5 mg / l	ani ja, ani III	> 5,5 mg / l
Albumina	≥35g/L
Mediana przeżycia	62 miesiące	45 miesięcy	29 miesięcy

Mediana przeżycia wynosi 62 miesiące dla choroby fazy 1, 45 miesięcy dla choroby fazy 2 i 29 miesięcy dla choroby fazy 3 .
Nieprawidłowości cytogenetyczne typu 6p21 i 11q13 wiążą się z lepszym rokowaniem.

Obliczenia czasu przeżycia są zawsze dokonywane za pomocą analiz retrospektywnych i prawdopodobnie nowe postępy w leczeniu już poprawiają perspektywy dla tych, którzy tradycyjnie mieli „niskie szanse na przeżycie”.

Osoby znane z choroby Kahlera

• W przeciwieństwie do tego, co w szczególności napisał Quid w wydaniu z 2007 roku, Georges Pompidou (1911-1974) zmarł na chorobę Waldenströma , a nie na szpiczaka.
• Roy Scheider (1932-2008), amerykański aktor .
• Peter Boyle (1935-2006), amerykański aktor .
• Bourvil (1917-1970), francuski aktor.
• Jean Marais (1913-1998), francuski aktor
• Marc Simoneau (1940-2013), gospodarz radia kanadyjskiego.
• Lisa Ray (1972-), kanadyjska modelka i aktorka, zadeklarowała, że ​​cierpi na chorobę w czerwcu 2009 roku , po leczeniu, w remisji 10 miesięcy później i nadal w remisji w 2015 roku.
• Rick Davies (1944 -), założyciel grupy Supertramp.

Uwagi i referencje

1. (w) "  Biografia  " na Kto to nazwał?
2. Laroche M (2018) Rozdział 21: Szpiczak mnogi kości (choroba Kahlera) | Reumatologia dla lekarza, 257. ( podsumowanie )
3. (en) Cohen HJ, Crawford J, Rao K., Pieper CF, MS Currie, „Różnice rasowe w występowaniu gammopatii monoklonalnej w próbie osób starszych ze społeczności” Am. J. Med. 1998; 104: 439-444
4. (en) Raab MS, Podar K, Breitkreutz I, Richardson PG, Anderson KC, „Szpiczak mnogi” Lancet 2009; 374: 324-339
5. Vilela MA (2016) Nawrót szpiczaka mnogiego wykryty za pomocą fundoskopii – opis przypadku . Okulistyka EC, 4, 542-545.
6. „Przełom dla pacjentów ze szpiczakiem mnogim”
7. (w) Sarah DeWeerdt , „  Palące problemy dotyczące tlącego się szpiczaka  ” , Nature , tom.  587 n O  7835,26 listopada 2020 r., S58 – S59 ( ISSN  0028-0836 i 1476-4687 , DOI  10.1038 / d41586-020-03225-0 , czytaj online , dostęp 25 listopada 2020 )
8. Robert A. Kyle i Philip R. Greipp , „  Tlący się szpiczak mnogi  ” , „ New England Journal of Medicine” , tom.  302 n O  24,12 czerwca 1980, s.  1347-1349 ( ISSN  0028-4793 , PMID  7374679 , DOI  10.1056/ NEJM198006123022405 , czytaj online , dostęp 25 listopada 2020 )
9. Bladé J & Kyle RA (1998) Szpiczak mnogi u młodych pacjentów: obraz kliniczny i podejście do leczenia . Białaczka i chłoniak, 30 (5-6), 493-501 ( streszczenie )
10. (w) Kumar SK, Lee JH, Lahuerta JJ, Morgan G Durie BG. i in. ; International Myeloma Working Group, „  Ryzyko progresji i przeżycia w nawrotach szpiczaka mnogiego po terapii IMiD i bortezomibem: wieloośrodkowe badanie międzynarodowej grupy roboczej szpiczaka  ” , Białaczka , tom.  26, n o  1,2012, s.  149-57. ( PMID  21799510 , PMCID  PMC4109061 , DOI  10.1038 / leu.2011.196 , przeczytaj online [html] )
11. (w) S. Vincent Rajkumar , „  Konieczne badanie przesiewowe w kierunku szpiczaka mnogiego  ” , Nature , tom.  587 n O  7835,26 listopada 2020 r., S63 – S63 ( ISSN  0028-0836 i 1476-4687 , DOI  10.1038 / d41586-020-03227-y , odczyt online , dostęp 25 listopada 2020 )
12. (i), Brian Owens , „  Outlook: szpiczak mnogi  ” , Naturę , tom.  587 n O  7835,26 listopada 2020 r., S55 – S55 ( ISSN  0028-0836 i 1476-4687 , DOI  10.1038 / d41586-020-03223-2 , czytaj online , dostęp 25 listopada 2020 )
13. Peyton WT (1934) Wpływ radu na kręgosłupa Coed: Raport o dwóch przypadkach szpiczaka . American Journal of Cancer, 20 (3), 558-572.
14. Amiard JC (2019) Przemysłowe i medyczne awarie jądrowe: konsekwencje środowiskowe, ekologiczne, zdrowotne i społeczno-ekonomiczne (t. 2). Grupa ISTE . Zobacz s. 47 ( fragmenty )
15. Stebbings JH, Lucas HF i Stehney AF (1984) Śmiertelność spowodowana nowotworami głównych lokalizacji u kobiet pracujących z radiem . Amerykańskie czasopismo medycyny przemysłowej, 5 (6), 435-459.
16. Stebbings Jh, Lucas HF i Stehney AF (1983) Szpiczak mnogi, białaczka i rak piersi wśród amerykańskich pracowników radowych (nr CONF-830101--6). Narodowe Laboratorium Argonne ..
17. Stebbings JH (2001) Zagrożenia zdrowia związane z radem w miejscach pracy: niedokończona historia . Medycyna pracy (Filadelfia, Pensylwania), 16 (2), 259-270. ( Streszczenie )
18. Ritsu Sakata i in. (2012) Śmiertelność nowotworowa po radioterapii łagodnych zaburzeń ginekologicznych . Badania promieniowania 178: 4, 266-279. opublikowano 02 sierpnia 2012 r.
19. Inskip PD i in. (1993) Białaczka, chłoniak i szpiczak mnogi po radioterapii miednicy z powodu łagodnej choroby . Badania radiacyjne, 135 (1), 108-124.
20. Presutti, R., Harris, SA, Kachuri, L., Spinelli, JJ, Pahwa, M., Blair, A., ... & McLaughlin, JR (2016) Narażenie na pestycydy i ryzyko szpiczaka mnogiego u mężczyzn: Analiza North American Pooled Project . International Journal of Cancer, 139 (8), 1703-1714.
21. Weber, L., Song, K., Boyle, T., Gaudreau, É., Lai, A., Sutherland, HJ, ... & Spinelli, JJ (2018) Poziomy chloroorganiczne w osoczu i ryzyko szpiczaka mnogiego . Czasopismo medycyny pracy i środowiskowej, 60 (10), 911-916 ( streszczenie )
22. Dieye M, Quenel P, Goria S, Blateau A, Colonna M et al. Badanie przestrzennego rozmieszczenia nowotworów prawdopodobnie związanych z zanieczyszczeniem gleby pestycydami chloroorganicznymi na Martynice. Saint-Maurice (Fra): Instytut Nadzoru Zdrowia Publicznego, sierpień 2009, 27  s. (Dostępne na stronie InVS
23. Tual, S., Busson, A., Boulanger, M., Renier, M., Piel, C., Pouchieu, C., ... & Lemarchand, C. (2019). Narażenie zawodowe na pestycydy i szpiczaka mnogiego w kohorcie AGRICAN . Cancer Causes & Control, 30 (11), 1243-1250 ( streszczenie ).
24. Packard, E., Shahid, Z., Groff, A., Patel, R. i Jain, R. (2019) Szpiczak mnogi u pracownika rolniczego narażonego na działanie pestycydów . Kureusza, 11 (5).
25. Davoren MJ, Schiestl RH. (2018) Herbicydy na bazie glifosatu a ryzyko raka: przegląd decyzji po IARC potencjalnych mechanizmów, polityki i ścieżek badawczych . Karcynogeneza. ; 39 (10): 1207–15
26. Brown LM, Burmeister LF, Everett GD, Blair A. (1993) Narażenie na pestycydy i szpiczak mnogi u mężczyzn z Iowa . Kontrola przyczyn raka: CCC. 4 (2): 153–6.
27. Orsi L, Delabre L, Monnereau A, Delval P, Berthou C, Fenaux P, Marit G, Soubeyran P, Huguet F, Milpied N i in. (2009) Narażenie zawodowe na pestycydy i nowotwory limfoidalne wśród mężczyzn: wyniki francuskiego badania kliniczno-kontrolnego . Zajmij O Med. ; 66 (5): 291–8.
28. Kachuri L, Demers PA, Blair A, Spinelli JJ, Pahwa M, McLaughlin JR, Pahwa P, Dosman JA, Harris SA. Wielokrotne narażenie na pestycydy i ryzyko szpiczaka mnogiego u kanadyjskich mężczyzn. Int J Rak. 2013; 133 (8): 1846–58.
29. Andreotti G, Koutros S, Hofmann JN, Sandler DP, Lubin JH, Lynch CF, Lerro CC, De Roos AJ, Parks CG, Alavanja MC i in. (2018) Stosowanie glifosatu i zachorowalność na raka w badaniu zdrowia w rolnictwie . J Natl Cancer Inst. ; 110 (5): 509–16.
30. Wang, L., Deng, Q., Hu, H., Liu, M., Gong, Z., Zhang, S., ... & Li, Y. (2019) Glifosat indukuje łagodną gammapatię monoklonalną i sprzyja wielu progresja szpiczaka u myszy . Czasopismo hematologii i onkologii, 12 (1), 70.
31. (w) Jyoti Madhusoodanan , „  Podsumowanie badań: szpiczak mnogi  ” , Nature , tom.  587 n O  7835,26 listopada 2020 r., S68 – S69 ( ISSN  0028-0836 i 1476-4687 , DOI  10.1038 / d41586-020-03230-3 , czytaj online , dostęp 25 listopada 2020 )
32. (w) Cassandra Willyard , „  Jak Naukowcy Adresowanie nierównowagi rasową w szpiczaku mnogim  ” , Nature , vol.  587 n O  7835,26 listopada 2020 r., S64 – S65 ( ISSN  0028-0836 i 1476-4687 , DOI  10.1038 / d41586-020-03228-x , odczyt online , dostęp 25 listopada 2020 )
33. Mark Bustoros , Romanos Sklavenitis-Pistofidis , Jihye Park i Robert Redd , „  Profilowanie genomowe tlącego się szpiczaka mnogiego identyfikuje pacjentów z wysokim ryzykiem progresji choroby  ”, Journal of Clinical Oncology , tom.  38 N O  2122 maja 2020 r., s.  2380-2389 ( ISSN  0732-183X , PMID  32442065 , PMCID  PMC7367550 , DOI  10.1200 / JCO.20.00437 , odczyt online , dostęp 25 listopada 2020 r. )
34. Akiki A, Arlettaz Y. „Uszkodzenie lityczne okołopanewkowe o szybkim początku: wskaźnik szpiczaka mnogiego? (Szpiczak mnogi jako przyczyna szybkiej osteolizy panewki)” Rev Med Suisse 2007 wrzesień 5; 3 (123): 1968-70. PMID 17918494
35. (en) Nau KC, Lewis WD. „Szpiczak mnogi: diagnostyka i leczenie” Am Fam Physician 2008; 78 (7): 853-9. PMID 18841734
36. (w) „Kryteria klasyfikacji gammapatii monoklonalnej, szpiczaka mnogiego i zaburzeń pokrewnych: odroczenie Międzynarodowej Grupy Roboczej ds. Szpiczaka” Br J Haematol. 2003; 121: 749-757
37. Terpos E (2015) Wytyczne Europejskiej Sieci Szpiczaka dotyczące postępowania w powikłaniach związanych ze szpiczakiem mnogim. | Hematologiczna. 2015 Październik; 100 (10): 1254-66. doi: 10.3324 / hematol.2014.117176 ( streszczenie ).
38. Delaney WV i Liaricos SV (1968) Zniszczenie naczyniówkowo-siatkówkowe w szpiczaku mnogim . American Journal of Ophthalmology, 66 (1), 52-55 ( streszczenie / 1 strona artykułu ).
39. Pennisi, M., Berchicci, L., Miserocchi, E., Mussetti, A., Cacioppo, V., David, A., ... & Montefusco, V. (2019). Zaburzenia oka u pacjentów ze szpiczakiem mnogim: przekrojowe badanie częstości występowania i związku z leczeniem . Białaczka i chłoniak, 60 (2), 477-482 ( streszczenie ).
40. (w) Durie BG, Łosoś SE. „System oceny klinicznej szpiczaka mnogiego. Korelacja zmierzonej masy komórek szpiczaka z prezentacją cech klinicznych, odpowiedzi na leczenie i przeżycia ”] Rak 1975; 36: 842-54. PMID 1182674
41. (w) Greipp PR, San Miguel J, Durie BG i in. „Międzynarodowy system oceny stopnia zaawansowania szpiczaka mnogiego” J Clin Oncol . 2005; 23: 3412-3420
42. (w) Mateos MV, JM Hernandez, Hernandez MT et al. „Bortezomib plus melfalan i prednizon u starszych nieleczonych pacjentów ze szpiczakiem mnogim: wyniki wieloośrodkowego badania fazy 1/2” Krew 2006; 108: 2165-2172
43. (en) Rajkumar SV, Blood E, Vesole D, Fonseca R, Greipp PR, „Badanie kliniczne III fazy talidomidu z deksametazonem w porównaniu z samym deksametazonem w nowo zdiagnozowanym szpiczaku mnogim: badanie kliniczne koordynowane przez Eastern Cooperative Oncology Group” J Clin Oncol. 2006; 24: 431-436
44. (w) Scott LJ, Lyseng-Williamson KA, „  Spotlight na lenalidomid w nawrotowym lub opornym szpiczaku mnogim  ” , BioDrugs , tom.  25 N O  5,2011, s.  333-7. ( PMID  21942918 , DOI  10.2165/11207120-000000000-00000 ) .
45. (en) Berenson JR. „Choroba kości szpiczaka” Najlepsza praktyka Res Clin Haematol . 2005; 18: 653-672
46. (w) Attal M, Harousseau JL, Stoppa AM et al. „Prospektywne, randomizowane badanie autologicznego przeszczepu szpiku kostnego i chemioterapii w szpiczaku mnogim. Francuska Intergrupa Szpiczaka » N Engl J Med . 1996; 335: 91-97
47. (en) Attal M, Harousseau JL, Facon T i in. „Pojedynczy kontra podwójny autologiczny przeszczep komórek macierzystych w szpiczaku mnogim” N Engl J Med . 2003; 349: 2495-502.
48. (en) Barlogie B, Jagannath S, Desikan KR i in. „Całkowita terapia z przeszczepami tandemowymi dla nowo zdiagnozowanego szpiczaka mnogiego” Krew 1999; 93: 55-65
49. (w) Carolyn Brown , „  Naukowcy wykorzystują wirusy do leczenia nowotworów  ” , Nature , tom.  587 n O  7835,25 listopada 2020 r., S60 – S62 ( DOI  10.1038 / d41586-020-03226-z , czytaj online , dostęp 25 listopada 2020 ).
50. (w) Dalmeet Singh Chawla , „  Immunoterapie ukierunkowane na szpiczaka mnogiego  ” , Nature , tom.  587 n O  7835,26 listopada 2020 r., S66 – S67 ( ISSN  0028-0836 i 1476-4687 , DOI  10.1038 / d41586-020-03229-w , odczyt online , dostęp 25 listopada 2020 ).
51. (pl) Eric L. Smith , Kim Harrington , Mette Staehr i Reed Masakayan , „  GPRC5D jest celem dla immunoterapii szpiczaka mnogiego z racjonalnie zaprojektowanych komórek CAR T  ” , Science Translational Medicine , tom.  11 N O  48527 marca 2019 r., eaau7746 ( ISSN  1946-6234 i 1946-6242 , PMID  30918115 , PMCID  PMC7508042 , DOI  10.1126 / scitranslmed.aau7746 , odczyt online , dostęp 25 listopada 2020 r. ).
52. Francuskie Kolegium Nauczycieli Reumatologii. , Reumatologia , Issy-les-Moulineaux, Elsevier Masson, dl 2015, policjant. 2015, 393  s. ( ISBN  978-2-294-73896-8 , OCLC  927163734 , czytaj online )
53. (en) Mediana przeżycia
54. „  Tribute Honors Roy Scheider, Benefits UAMS Myeloma Institute.  » , na University of Arkansas for Medical Sciences ,2009(dostęp 20 kwietnia 2015 )
55. Le Républicain Lorrain , 21 listopada 2010
56. Nini Pasquali, Jean Marais sans masque , Editions De la Loupe, 2004, strona 182 ( ISBN 978-2-84868-032-3 )
57. Boivin, Mathieu, „Marc Simoneau umiera na raka”, Le Soleil , 3 maja 2013 r., konsultowane online 3 maja 2013 r.
58. (w) „Aktorka Lisa Ray mówi, że jest wolna od raka” , The Star , Toronto, 22 kwietnia 2010
59. (w) Vinayak Chakravorty, '  ' Żyję pełnią życia od czasu zdiagnozowania 'Lisa Ray to jej triumf nad rakiem.  » , na dailymail.co.uk ,2015(dostęp 24 grudnia 2015 )
60. „  Supertramp odwołuje europejską trasę koncertową z powodu raka piosenkarza  ” (dostęp 19 sierpnia 2015 )

Zobacz również

Powiązane artykuły

• Plazmocytoma

Linki zewnętrzne

We Francji :

• Strona internetowa francuskiej Fundacji na rzecz Badań nad Szpiczakiem i Gammopatiami FFRMG
• Strona internetowa Francuskiego Stowarzyszenia Pacjentów ze Szpiczakiem Mnogim AF3M
• Strona informacyjna dla pacjentów ze szpiczakiem zaproponowana przez Intergroupe Francophone du Myéloma
• ALD przewodnik n o  30 HAS, grudzień 2010
• Strona IFM (Intergroupe Francophone du Myélome), poświęcona hematologom
• Lista wymian i wzajemnej pomocy wokół szpiczaka , dedykowana wszystkim

W Europie :

• Myeloma Euronet - Europejska Sieć Grup Pacjentów ze Szpiczakiem
• Asbl Mymu (Walonia – Bruksela) – belgijska grupa pacjentów ze szpiczakiem mnogim
• Szpiczak Kontaktgruppe Schweiz (MkGS) - Grupa kontaktowa ds. szpiczaka w Szwajcarii

W Kanadzie :

• Szpiczak Kanada -Grupa pacjentów ze szpiczakiem.

W pozostałej części świata:

• przez Gunzburg Myeloma Research Foundation (strona amerykańska)
• IMF International Myeloma Foundation (możliwość wyboru języka francuskiego)
• Fundacja Badań nad Szpiczakiem Mnogim MMRF (strona amerykańska)

Bibliografia

• Anderson, K., Ismaila, N., Flynn, PJ, Halabi, S., Jagannath, S., Ogaily, MS, ... & Kyle, RA (2018) Rola czynników modyfikujących kości w szpiczaku mnogim: American Society aktualizacji wytycznych praktyki klinicznej onkologii klinicznej . Amerykańskie Towarzystwo Onkologii Klinicznej.
• Cornell, RF, D'Souza, A., Kassim, AA, Costa, LJ, Innis-Shelton, RD, Zhang, MJ, ... & Bashey, A. (2017). Wybór leczenia podtrzymującego w porównaniu z leczeniem indukcyjnym na wyniki po autologicznym przeszczepie szpiczaka mnogiego . Biologia transplantacji krwi i szpiku, 23 (2), 269-277.
• Fikri M, S. Semlali, A. El Quessar, MR El Hassani, M. Jiddane (2006) Choroba Kahlera ujawniona przez samotną plazmocytomę sklepienia (artykuł badawczy); Dziennik neurologiczny; Tom 162, Zeszyty 6-7; Czerwiec; Strony 757-759
• Hillengass, J., Usmani, S., Rajkumar, SV, Durie, BG, Mateos, MV, Lonial, S., ... & Du, J. (2019) Zalecenia międzynarodowej grupy roboczej ds. szpiczaka dotyczące obrazowania w monoklonalnych komórkach plazmatycznych zaburzenia . Lancet Onkologia, 20 (6), e302-e312.
• Liautard J, A. Le Quellec, L. Cuissard, AJ Clurana (1993) Guz osocza kulszowego w chorobie Kahlera: niepublikowane obrazy  ; The Journal of Internal Medicine, tom 14, wydanie 6 czerwca 1993 strona 575
• Mouhdi H, M. Lezrek, R. Lachkar, Z. Benchrif, R. Daouidi (2007) Lokalizacja orbity w chorobie Kahlera (streszczenie z konferencji); Francuski Dziennik Okulistyki; Tom 30, Suplement 2; Kwiecień; Strona 2s329
• Musto, P., Anderson, KC, Attal, M., Richardson, PG, Badros, A., Hou, J., ... & Einsele, H. (2017) Drugie pierwotne nowotwory złośliwe w szpiczaku mnogim: przegląd i IMWG konsensus . Roczniki Onkologii, 28 (2), 228-245.