Maurice Bourgès-Maunoury

Funkcje
Maurice Bourgès-Maunoury
Maurice Bourgès-Maunoury, w 1958 r.
Prezes Francuskiej Rady Ministrów
13 czerwca - 30 września 1957 ( 3 miesiące i 17 dni )
Prezydent	René Coty
Rząd	Bourgès-Maunoury
Legislatura	III e ( IV RP )
Poprzednik	Guy Mollet
Następca	Felix Gaillard
Minister Spraw Wewnętrznych
6 listopada 1957 - 15 kwietnia 1958 ( 5 miesięcy i 9 dni )
Prezydent	René Coty
Rząd	Felix Gaillard
Poprzednik	Jean Gilbert-Jules
Następca	Maurice Faure
23 lutego - 1 st grudzień 1955 ( 9 miesięcy i 8 dni )
Prezydent	René Coty
Rząd	Edgar Faure II
Poprzednik	François Mitterrand
Następca	Edgar Faure
Minister Obrony Narodowej
1 st luty +1.956 - 21 maja 1957 ( 1 rok, 3 miesiące i 20 dni )
Prezydent	René Coty
Rząd	Guy Mollet
Poprzednik	Pierre Billotte
Następca	André Morice
Minister Sił Zbrojnych
20 stycznia - 5 lutego 1955 ( 16 dni )
Prezydent	René Coty
Rząd	Pierre Mendès Francja Minister Sił Zbrojnych
Poprzednik	Świątynia Emanuela
Następca	Marie-Pierre Koenig
Minister Uzbrojenia
20 stycznia - 28 lutego 1952 ( 1 miesiąc i 8 dni )
Prezydent	Vincent Auriol
Rząd	Edgar Faure I
Poprzednik	Sam Georges Bidault (Obrona Narodowa) (Wiceminister Obrony Narodowej)
Następca	René Pleven (Obrona Narodowa)
11 sierpnia 1951 - 7 stycznia 1952 r. ( 4 miesiące i 27 dni )
Prezydent	Vincent Auriol
Rząd	René Pleven II
Poprzednik	Jules Moch (Obrona Narodowa)
Następca	Sam Georges Bidault (Obrona Narodowa) (Uzbrojenie)
Minister Robót Publicznych , Transportu i Turystyki
14 sierpnia - 3 września 1954 ( 20 dni )
Prezydent	René Coty
Rząd	Pierre Mendes Francja Interim
Poprzednik	Jacques Chaban-Delmas
Następca	Jacques Chaban-Delmas
2 - 4 lipca 1950 ( 2 dni )
Prezydent	Vincent Auriol
Rząd	Henri Queuille II
Poprzednik	Jacques Chastellain
Następca	Antoine Pinay
Minister Handlu i Przemysłu
18 czerwca - 3 września 1954 ( 2 miesiące i 16 dni )
Prezydent	René Coty
Rząd	Pierre Mendes Francja
Poprzednik	Jean-Marie Louvel
Następca	Henri Ulver
Minister Finansów
8 stycznia - 21 maja 1953 ( 4 miesiące i 13 dni )
Prezydent	Vincent Auriol
Rząd	Rene Mayer
Poprzednik	Antoine Pinay
Następca	Edgar Faure
Biografia
Imię i nazwisko	Maurice Bourgès-Maunoury
Data urodzenia	19 sierpnia 1914
Miejsce urodzenia	Lillant , Eure-et-Loir ( Francja )
Data zgonu	10 lutego 1993
Miejsce śmierci	Paryż ( Francja )
Narodowość	Francuski
Partia polityczna	RRRS
Wspólny	Madeleine Giraud (1921-1984) Jacqueline Lacoste (1926-1998)
Dzieci	Od 1 st małżeństwa: Jacques Bourges Marc Bourges z 2 E małżeństwa: Florencja Emmanuelle Bourges
Ukończyć	École Polytechnique wydziałach prawa na Uniwersytecie w Paryżu Szkole Nauk Politycznych bezpłatny
Zawód	Oficer z artylerii rangą urzędnik Przedsiębiorca
Szefowie francuskiego rządu

Maurice Bourgès-Maunoury , ur19 sierpnia 1914w Lisant ( Eure-et-Loir ) i zmarł dnia10 lutego 1993w Paryżu jest francuskim mężem stanu , Towarzyszem Wyzwolenia .

Biografia

Maurice Bourgès-Maunoury jest synem Georgesa Bourgèsa (1887-1974), inżyniera morskiego, prezesa i dyrektora firm, oraz Geneviève Maunoury (1892-1968).

Jego dziadek ze strony matki Maurice Maunoury (1863-1925) był ministrem III RP , a pradziadek Pol Maunoury (1824-1899) był zastępcą Eure-et-Loir .

Jej siostra, Simone Bourgès-Maunoury, urodzona w 1925 i zmarła w 1993, psycholog i psychoanalityk, wykładowca na wydziałach literaturoznawstwa i nauk humanistycznych w Paryżu , jest autorką książki Approche genetyka et psychanalytique de l'Enfant ( Genetyczna i psychoanalityczna). Podejście do dzieci) ( 1975).

Szkolenie

Student Szkoły Politechnicznej (X 1935);
absolwent prawa i Wolnej Szkoły Nauk Politycznych .

Zaangażowanie polityczne

Przed wojną był jednym z Młodych Turków Partii Radykalno-Socjalistycznej , będąc tym samym na prawym skrzydle tej partii.

Oficer artylerii od 1935 do 1940 r. wstąpił do Ruchu Oporu , gdzie brał udział w X-Libre i był przyjacielem Jacquesa Delmasa (przydomek Chaban w Ruchu Oporu) i Félixa Gaillarda . Ranny2 września 1944otrzymał od generała de Gaulle'a krzyż towarzysza wyzwolenia . W 1945 został Komisarzem Republiki w Bordeaux .

W 1956 r. minister spraw wewnętrznych odmówił stawienia się w urzędzie partii radykalnej w celu wyjaśnienia kwestionowanej polityki rządu algierskiego. Nie zgodzi się odpowiedzieć na zaproszenie urzędu tej partii do 10 kwietnia 1957 r. i gwałtownie odmówić usprawiedliwienia się wobec krytyki młodych bojowników, niesionej przez reorganizację partii, której żądał Pierre Mendes France . W tym czasie większość radykalnych deputowanych przychylnych udziałowi rządu groziła dołączeniem do nowych partii tworzonych przez wykluczonych Edgara Faure i burmistrza Nantes André Morice .

Współpraca z Izraelem

W 1953 roku , Peres został mianowany dyrektor generalny Ministerstwa Obrony w Izraelu . W tej funkcji był szczególnie zaangażowany w zakup broni dla młodego państwa. W 1954 wyjechał do Francji i spotkał Abla Thomasa , dyrektora generalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych , który przedstawił go swojemu ministrowi Maurice Bourgès-Maunoury. Wspólnie nawiązali współpracę między służbami wywiadowczymi w walce ze wspólnym egipskim wrogiem , oskarżanym przez Francję o wspieranie algierskich separatystów . W 1956 roku Bourgès-Maunoury został ministrem obrony w rządzie Guya Molleta . Rozpoczyna się ścisła współpraca francusko-izraelska. Wysiłki Peresa były skuteczne i udało mu się nabywania, z Francji, pierwszy Dimona reaktora jądrowego , a od francuskiego producenta samolotów Marcel Dassault The Mystere IV , myśliwiec odrzutowy.

Do rządu Francji

Pełni funkcje Prezesa Rady Ministrów:

z 13 czerwca 1957 do 6 listopada 1957 : patrz rząd Maurice Bourgès-Maunoury
zastępujący Guya Molleta ( rząd Molleta ) i będąc z kolei zastąpiony,6 listopada 1957przez Félixa Gaillarda ( rząd Gaillarda ). Pełniąc tę funkcję, ratyfikował Traktat Rzymski ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą .

Pełni również różne funkcje ministerialne:

Sekretarz Stanu ds. Budżetu rządu Robert Schuman (1) (od26 listopada 1947 do 26 lipca 1948);
Sekretarz Stanu ds. Sił Zbrojnych rządu André Marie (od26 lipca do 5 września 1948);
Sekretarz Stanu ds. Sił Zbrojnych rządu Roberta Schumana (2) (od 5 do11 września 1948);
Minister Robót Publicznych, Transportu i Turystyki rządu Henri Queuille (2) (od 2 lipca do12 lipca 1950);
Sekretarz Stanu ds. Przewodniczącego Rady Rządu René Pleven (1) (od12 lipca 1950 do 10 marca 1951);
Sekretarz Stanu ds. Przewodniczącego Rady Rządu Henri Queuille (3) (od10 marca do 11 sierpnia 1951);
Wiceminister Obrony Narodowej rządu René Pleven (2) (od11 sierpnia 1951 do 20 stycznia 1952 r.);
Minister Uzbrojenia w rządzie Edgar Faure (2) (od 20 stycznia do8 marca 1952 r.);
Minister Finansów rządu René Mayer (od 8 stycznia do28 czerwca 1953);
Negocjował zaliczki z Banque de France i uzyskał zwiększoną pomoc od Stanów Zjednoczonych ze względu na potrzeby wojny w Indochinach.
Minister Handlu i Przemysłu rządu Pierre Mendès France (od 19 czerwca do3 września 1954);
Odchodzi z rządu z powodu porażki EDC .
Minister Robót Publicznych, Transportu i Turystyki, rząd tymczasowy Pierre Mendès Francja (od 14 sierpnia do3 września 1954);
Minister Sił Zbrojnych rządu Pierre Mendès France (od 20 stycznia do23 lutego 1955);
Minister Spraw Wewnętrznych rządu Edgar Faure (2) (od 23 lutego do1 st grudzień 1955);
Opuścił rząd dwa miesiące przed upadkiem.
Minister Obrony Narodowej rządu Guy Mollet (od1 st luty +1.956 do 13 czerwca 1957);
Opowiada się za rozwiązaniem militarnym w Algierii i jest przeciwny ewakuacji Port-Said ( ekspedycja sueska ).
Minister Spraw Wewnętrznych rządu Félix Gaillard (od6 listopada 1957 do 14 maja 1958);
Musiał stawić czoła demonstracji policyjnej przed Palais Bourbon wMarzec 1958.

W ramach V th Rzeczypospolitej

On jest przeciwny do zwrotu de Gaulle'a do władzy i kampanię przeciwko Konstytucji V th Rzeczypospolitej .

Kandyduje w Landach w wyborach parlamentarnych w 1973 roku . Jednak mimo poparcia większości nie powrócił do Zgromadzenia Narodowego , pokonany przez ustępującego posła socjalistów Henri Lavielle .

Życie prywatne

Z pierwszego związku ma dwóch synów: Jacquesa i Marca.

Z drugiego związku z Jacqueline Lacoste ma córkę: Florence-Emmanuelle, która ma syna: Noe Karakostopoulosa.

Mandaty z wyboru

1946 - 1958 : zastępca Haute-Garonne ;
burmistrz Bessières ( Haute-Garonne ) od 1964 do 1971 ;
Ogólnie radny kantonu montastruc-la-conseillère od 1949 do 1973 roku .

Uwagi i referencje

Upoważniony do nazywania się Bourgès-Maunoury dekretem z dnia 23 kwietnia 1927 r. w tym samym czasie, co jego brat i siostra.
Genealogy of Maurice Bourgès-Maunoury, opublikowana w Discovering their roots by Joseph Valynseele i Denis Grando, opublikowana przez Intermediary researcher i ciekawy, 1988, strony 56 i 57.
Podczas studiów w École polytechnique , Bourgès-Maunoury, Maurice Jean Marie (X 1935; 1914-1993). jest częścią Khômiss .
Bernard Lewiego " Korzeń X Resistance: Grupa X Libre (1941-1944) " La Jaune et la Rouge , N O 601styczeń 2005, s. 52-53 ( czytaj online ).
„Radykalna grupa parlamentarna i problem dyscypliny partyzanckiej (1955-1957): parlamentarzyści przeciwko swojej partii?”, Frédéric Fogacci, Université Paris-Sorbonne Paris IV, materiały 57. zjazdu CIHAE w 2006 [1]
„Szymon Peres, człowiek pokoju, który nie wiedział, jak wygrać wybory”, lejdd.fr, 28 września 2016 r.
Who's Who we Francji, słownik biograficzny, 1992-1993. Edycje Jacques Lafitte 1992