Maria de Medici

Maria de Medici
Rysunek.
Święty i majestatyczny portret Marii Medycejskiej w przeddzień jej koronacji, autorstwa Pourbusa .
Tytuł
Regent Królestwa Francji
14 maja 1610 r - 2 października 1614 r
( 4 lata, 5 miesięcy i 6 dni )
Monarcha Ludwik XIII
Królowa Francji i Nawarry
17 grudnia 1600 - 14 maja 1610 r
( 9 lat, 4 miesiące i 27 dni )
Koronacja 13 maja 1610 r,
w bazylice Saint-Denis
Poprzednik Małgorzata z Francji
Następca Anna Austriaczka
Biografia
Pełny tytuł Królowa Francji
Królowa Nawarry
Królowa Wdowa Francji
Dynastia Dom Medyceuszy
Imię i nazwisko Maria de 'Medici
Data urodzenia 26 kwietnia 1575 r
Miejsce urodzenia Florencja ( Toskania )
Data śmierci 3 lipca 1642 r
Miejsce śmierci Kolonia ( Święte Cesarstwo Rzymskie )
Pogrzeb Nekropolia Saint-Denis
Tata François I er de Medici
Matka Joanna Austriacka
Małżonka Henryk IV
Dzieci Ludwik XIII Elżbieta z Francji Krystyna z Francji Monsieur d'Orléans Gaston z Francji Henriette-Marie z FrancjiCzerwona korona.png
Religia katolicyzm
Rezydencja Louvre Pałac , Pałac Luksemburski
Podpis Marii de Medici
Maria de Medici
Królowe Francji

Marie de Medici (po włosku Maria de 'Medici ), ur26 kwietnia 1575 rwe Florencji i zmarł dnia3 lipca 1642 rw Kolonii , jest królową Francji i Nawarry od 1600 do 1610 roku przez jej małżeństwo z Henri IV . Owdowiała w 1610 r. , sprawowała regencję w imieniu swojego syna, Ludwika XIII , aż do28 września 1614 r. Stała szef Rady Króla po łóżku sądowej w2 października 1614 r, a to do 1617 roku , kiedy to przejął władzę jego syn.

Biografia

Dzieciństwo

Marie był szóstym dzieckiem François I er de Medici ( 1541 - 1587 ), wielki książę Toskanii , i Joan Austrii ( 1548 - 1578 ), arcyksiężna Austrii, córki Ferdynanda I er Świętego Cesarstwa Rzymskiego i przez Anne Jagiellończyka . Jej matka zmarła przy porodzie, gdy miała dwa lata, a jej ojciec ożenił się ponownie ze swoją kochanką, Biancą Cappello, która została Wielką Księżną. Dwie ocalałe córki księcia Marie i jej siostra Éléonore mieszkają w pałacu Pitti we Florencji pod opieką guwernantki z synem Isabelle de Medici , siostry księcia. Dzieci uczą się nauk ścisłych , matematyki , filozofii , astronomii i sztuki.

Marie spędziła smutne i samotne dzieciństwo w Pałacu Pitti we Florencji; jej jedynymi towarzyszami były jej dwie siostry, Anne i Éléonore oraz brat Philippe . Jego brat i siostra Anna zmarli bardzo młodo, pozostała tylko starsza siostra Éléonore, która kilka lat później miała wyjść za mąż za księcia Mantui . Po ślubie jej siostry w 1584 roku jej jedynym towarzyszem zabaw pozostał jej pierwszy kuzyn Virginio Orsini, któremu oddaje całą swoją miłość. Po odejściu Éléonore, jej macocha przyprowadza Marie towarzyszkę do Pałacu Pitti, młodą dziewczynę o imieniu Dianora Dori, która zostanie przemianowana na Léonorę. Ta młoda dziewczyna, kilka lat starsza od Marie, przejmie na tę ostatnią bardzo duży wpływ do tego stopnia, że ​​Marie nie będzie już decydować o niczym bez uprzedniej rozmowy z nią.

19 października 1587, Francois I ER Medyceuszowi i Bianca Cappello śmierć jedna za drugą w ciągu kilku godzin. Sierota Marie jest uważana za najbogatszą dziedziczkę w Europie.

Jego wuj Ferdynand I er de Medici wstąpił na tron Toskanii i żona Christina Lotaryngii , wnuczka królowej Francji Katarzyny Medycejskiej . Pomimo pragnienia, by dać spadkobiercę swojej dynastii, zapewnił swoim osieroconym siostrzeńcom i siostrzenicom dobre wykształcenie. Marie szczególnie docenia dyscypliny naukowe, aw szczególności nauki przyrodnicze, i będzie pasjonować się klejnotami, kamieniami szlachetnymi. Bardzo pobożna, znana jest z tego, że ma mało osądu i otwartości umysłu i jest strasznie zależna od otaczających ją osób.

W pobliżu artystów z jej rodzinnej Florencji kształciła się w rysunku u Jacopo Ligozziego , gdzie była bardzo uzdolniona; gra również muzykę (śpiew i ćwiczy na gitarze i lutni ), lubi teatr, taniec i aktorstwo.

Fizycznie staje się dość urodziwą kobietą, dość wysoką. Ma białą cerę, małe oczy i brązowe włosy.


Bogactwo Medyceuszy przyciągało do Maryi wielu zalotników, w szczególności hrabiego Vaudémont , młodszego brata Krystyny ​​Lotaryńskiej , Wielkiej Księżnej Toskanii, ale przede wszystkim ciotkę i opiekunkę Marii.

Ale prezentuje się bardziej prestiżowa impreza, król Francji Henryk IV .

Królowa Francji

Małżeństwo Henryka IV z Marią Medyczną odpowiada przede wszystkim dla króla Francji na troski dynastyczne i finansowe. Rzeczywiście, Marie de Medici jest wnuczką Roman rzymski cesarz Ferdynand I er , zapewniając w ten sposób uzasadniony zejście królewskiej we Francji. Ponadto Medici, bankierzy wierzyciele króla Francji, obiecują posag na łączną kwotę 600 000 złotych koron ( 2 mln funtów w tym 1 mln wpłaconych w gotówce na umorzenie długu zaciągniętego przez Francję w banku Medici), co zyskała królowej przydomek „wielki bankier” (wyrażenie jej zazdrosnej rywalki, kochanki króla Katarzyny Henrietty de Balzac d'Entragues ).

Umowa małżeńska zostaje podpisana w Paryżu wmarzec 1600a oficjalne ceremonie odbywają się w Toskanii i Francji od października do grudnia tego samego roku: ślub przez pełnomocnika odbywa się we Florencji pod nieobecność króla, który oddelegował silną ambasadę i jego ulubionego Rogera de Bellegarde, który „poślubia” Marię5 październikaw katedrze Santa Maria del Fiore . Królowa przyszłość pozostawia Florencja do Livorno na23 października, w towarzystwie dwóch tysięcy osób tworzących jej apartament, a następnie wyruszyła do Marsylii, gdzie dotarła do3 listopadanastępujący. To Antoinette de Pons , markiza de Guercheville i dama honoru przyszłej królowej, jest odpowiedzialna za przyjęcie jej w Marsylii. Markiza była w stanie tak dobrze oprzeć się dzielnym projektom króla, że ​​ten powiedział jej: „Ponieważ naprawdę jesteś damą honoru, będziesz królową mojej żony”. Ku wściekłości Marie odkrywa, że ​​jej królewski mąż nawet jej nie powitał. Po jej opuszczeniu statku, Maria Medycejska dołączył Lyon na3 grudnia. W końcu się spotykają9 grudniaa po kolacji spędzić noc poślubną . 17 grudnia, legat papieski w końcu przybył, udziela błogosławieństwa podczas religijnej ceremonii zaślubin w katedrze św. Jana de Lyon.

Marie de Medici szybko zaszła w ciążę i urodziła delfina Louisa the27 września 1601 rku wielkiej satysfakcji króla i królestwa, które od ponad czterdziestu lat czekały na narodziny delfina. Marie kontynuowała swoją rolę jako żony i dał jej mąż dużej liczby potomstwa ( 6 dzieci w przestrzeni 9 lat ), z wyjątkiem lat 1603 - 1606 , okres, podczas którego Henry  IV przyniósł jego staranności w celu jego kochanek.

Marie de Medicis nie zawsze dogaduje się z Henrykiem  IV . Z bardzo zazdrosnym temperamentem nie wspiera wobec niej swoich kobiecych przygód i wielu niedelikatności męża. Rzeczywiście, zmusza ją do ocierania się o nich i często odmawia jej pieniędzy niezbędnych do pokrycia wszystkich wydatków, które zamierza ponieść, aby pokazać wszystkim swoją królewską rangę. Odbywają się sceny domowe, po których następują okresy względnego spokoju. Marie de Medici bardzo zależało na oficjalnej koronacji na królową Francji, ale Henryk  IV z różnych powodów, w szczególności politycznych, odłożył uroczystość.

Musimy poczekać na 13 maja 1610 r, oraz rychły wyjazd Henryka  IV na wojnę o sukcesję w księstwie Juliers , tak że królowa zostanie koronowana w bazylice Saint-Denis , w celu nadania królowej większej legitymacji w perspektywie możliwej regencji, którą ona zostanie wezwany do zaopatrzenia pod nieobecność króla. Następnego dnia Henryk  IV został zamordowany przez Ravaillaca , co natychmiast wzbudziło podejrzenia o spisek.

Regent

Kiedy Henri  IV zginął zamordowany dnia14 maja 1610 rMarie de Médicis sprawuje regencję w imieniu swojego syna, Ludwika XIII , który ma zaledwie 8 lat i jest zbyt młody, by rządzić samodzielnie. Marie zaczyna od zatrzymania doradców męża. Następnie odłączyła się od niego i została gubernatorem Bastylii . Regentka, jest w sytuacji słabości wobec szlachty królestwa i europejskich sąsiadów. Aby ugruntować swoją władzę na tronie Francji, nigdy nie przestała opracowywać wspaniałego protokołu zapożyczonego z dworu hiszpańskiego. Artystka baletowa, kolekcjonerka, zajmuje się mecenatem artystycznym, który pomaga rozwijać sztukę we Francji. Bardzo szybko zbliżyła się do Hiszpanii i w 1615 r. skonkretyzowała oś katolicką podwójnym małżeństwem francusko-hiszpańskim: jej syn, król Ludwik  XIII , poślubił Annę , hiszpańską infantkę, a jej córka Elżbieta poślubiła małego Filipa IV z Hiszpanii .

Polityka królowej wywołuje jednak niezadowolenie. Z jednej strony, protestanci są martwi zbliżenia Maryi z His Very Katolickiej Mości , do króla Hiszpanii , Philippe III . Z drugiej strony, Maria Medycejska próbuje wzmocnić siłę monarchicznego, powołując się na jej damy dworu , Leonora Galigai , jej byłego Playmate, i na męża, Concino Concini , ten który głęboko podoba część szlachty francuskiej. Wzbudzając ksenofobiczną pasję, szlachta wyznaczyła jako odpowiedzialnych za całe zło królestwa tych ulubionych włoskich imigrantów Maryi. Mówi, że bogacą się jej kosztem. Wykorzystując wewnętrzną słabość regencji, szlachta wielkich rodów, książę Condé , książę krwi na ich czele, buntuje się przeciwko Marii Medycejskiej, aby również uzyskać tytuły i rekompensaty finansowe.

Zgodnie z Traktatem z Sainte-Menehould (15 maja 1614 r) królowa zwołuje Stany Generalne w Paryżu . Książę Condé nie potrafi uporządkować swojego sprzeciwu wobec władzy królewskiej. Marie de Médicis zobowiązuje się jednak do skonkretyzowania sojuszu z Hiszpanią i zapewnienia poszanowania tez Soboru Trydenckiego . Reformy paulette i talii pozostają martwą literą. Duchowieństwo pełni rolę arbitra między trzecim stanem a szlachtą, której nie udaje się dojść do porozumienia. Cywilny porucznik Henri de Mesmes oświadczając tym samym, że zakony były braćmi i dziećmi pospolitej matki, Francji, jeden z przedstawicieli szlachty odpowiada mu, że nie chce być bratem dziecka szewca czy szewca. Ten antagonizm jest korzystny dla Sądu, który wkrótce ogłasza zamknięcie stanów generalnych. Regencja zostaje oficjalnie zamknięta po zapaleniu sprawiedliwości du2 października 1614 rktóra deklaruje Ludwika  XIII majorem, ale Marie de Medici zostaje wówczas szefem Rady Króla Francji i faktycznie zachowuje całą swoją władzę.

Okres względnego spokoju następuje po ceremoniach zaślubin Ludwika  XIII z Anną Austriaczką dnia21 listopada 1615 rw Bordeaux .

Rok po wygaśnięciu stanów generalnych nowy bunt Condé pozwala mu na wejście do Rady Królewskiej na mocy traktatu z Loudun z3 maja 1616 r, co również daje mu sumę półtora miliona funtów i rząd Guyenne .

W tym czasie protestanci uzyskują zawieszenie na sześć lat na powrót ich bezpiecznych miejsc do władzy królewskiej.

W 1616 r. żądania Condé stały się tak ważne, że Marie kazała go aresztować1 st wrześniai przejazd do Bastylii . Książę Nevers zajmuje głowę szlachty w buncie. 25 listopada 1616 r, Richelieu mianowany Sekretarzem Stanu dla wojny i Spraw Zagranicznych .

Wiele lat później, gdy Marie de Médicis została wygnana przez syna, powoli narodziła się czarna legenda Marie de Médicis: mówiliśmy wtedy o wzroście jej włoskich faworytów, o marnotrawstwie finansowym spowodowanym apetytem finansowym. królowej i jej świty o niezręczności i korupcji jej polityki, która dominowałaby pod jej rządem. Co więcej, królowa i król, jej syn, źle się dogadują. Czując się upokorzony postępowaniem matki, która zmonopolizowała władzę, Ludwik  XIII zorganizował zamach stanu ,24 kwietnia 1617 r(tzw. „ coup de majesté  ”), poprzez zamordowanie Concino Concini przez markiza de Vitry . Przejmując władzę, wygnał królową matkę do zamku Blois .

Polityczny powrót

22 lutego 1619, 43-letnia królowa ucieka z więzienia po drabinie sznurowej, przekraczając mur 40  m zawalony. Panowie prowadzą go przez Pont de Blois, a jeźdźcy wysłani przez księcia Épernon eskortują go w jego powozie. Ukrywa się w zamku Angoulême, a następnie prowokuje powstanie przeciwko królowi, jej synowi („wojna matki i syna”).

Pierwszy traktat, Traktat z Angoulême, wynegocjowany przez Richelieu , uspokoił konflikt. Ale królowa-matka nie jest usatysfakcjonowana: wznawia wojnę, pozyskując Wielkiego królestwa do swojej sprawy („druga wojna matki i syna”). Szlachetna koalicja została szybko pokonana w bitwie pod Ponts-de-Cé przez króla, który wybaczył matce i książętom.

Świadomy, że dopóki Maria Medycejska pozostaje na wygnaniu, nie może uniknąć spisku, akceptuje jego powrót na dwór. Następnie wróciła do Paryża , gdzie pracowała przy budowie swojego Pałacu Luksemburskiego . Po śmierci Karola d'Albert, księcia Luynes , ingrudzień 1621, stopniowo powraca polityczny powrót. Richelieu odgrywa ważną rolę w jego pojednaniu z królem. Udaje mu się nawet sprowadzić królową matkę z powrotem do Rady Królewskiej .

Patronat artystyczny

Od momentu małżeństwa z Henrykiem  IV królowa praktykowała ambitny mecenat artystyczny i otoczyła swoją opieką kilku malarzy, rzeźbiarzy i uczonych. Dla swoich mieszkań w Château de Fontainebleau, malarz pochodzenia antwerpskiego Ambroise Dubois został zatrudniony do ozdobienia swojego gabinetu serią obrazów na temat Etiopczyków Heliodora i namalował dla swojej galerii ważną dekorację na temat Diany i Apollo , mitologiczne ewokacje pary królewskiej. W Luwrze królowa urządziła luksusowy apartament na pierwszym piętrze, po czym przeniosła się w 1614 roku do nowego mieszkania na parterze, które ozdobiła boazerią i obrazami Ambroise Dubois , Jacoba Bunela , Guillaume Dumée i Gabriel Honnet na temat Jerozolimy wygłoszony z kielicha (którego przekład Antoine de Nervèze był jego pierwszą lekturą po francusku).

Królowa otaczała się także portrecistami, takimi jak Charles Martin, a zwłaszcza flamandzki Frans Pourbus Młodszy .

Podczas i po regencji Marie de Médicis odegrała ważną rolę w rozwoju paryskiego życia artystycznego, koncentrując się na budowie i dekoracji Pałacu Luksemburskiego oraz finansując kampanie pracy w kilku klasztorach i kościołach stolicy. W szczególności, starała się przyciągnąć wielu artystów na dużą skalę do Paryża: przyniosła w Zwiastowanie przez Guido Reni , zaproponowano zestaw Muz namalowany przez Giovanni Baglione zaproszeni na krótki okres malarza Orazio Gentileschi (w 1623 - 1625 ) , a zwłaszcza Rubens którą przyniosła z Antwerpii do wykonania galerii malarstwa (złożona między 1622 i 1625 ), poświęconej życiu (w cyklu Maria Medycejska dzisiaj w muzeum w Luwrze) do Pałacu Luksemburg. Jego próby przekonania Pietro da Cortony i Guercina do przyłączenia się do Paryża skończą się niepowodzeniem, ale Pałac Luksemburski stał się w ciągu dekady 1620 jednym z najbardziej aktywnych projektów dekoracyjnych w Europie: rzeźbiarze jak Guillaume Berthelot i Christophe Cochet , malarze jak Jean Mosnier czy młody Filip de Champaigne , a nawet Simon Vouet po powrocie do Paryża, uczestniczą w dekoracji apartamentów królowej-matki.

Upadek i wygnanie

Marie de Medicis nadal uczestniczyła w radzie królewskiej, stosując się do rady kardynała Richelieu , którego przedstawiła królowi jako ministra. Przez lata nie zauważyła rosnącej siły tego protegowanego i klienta. Kiedy zdaje sobie z tego sprawę, zrywa z kardynałem i stara się go usunąć. Wciąż nie rozumiejąc osobowości króla swego syna i wciąż wierząc, że będzie jej łatwo domagać się od niego hańby Richelieu, stara się uzyskać dymisję ministra. Po powtórzeń Day The12 listopada 1630 r, Richelieu pozostaje głównym ministrem i Marie de Médicis jest zmuszona się z nim pogodzić.

Ostatecznie postanawia wycofać się z sądu. Król, uważając ją za zbyt intrygującą, zachęca ją do wyjazdu do zamku Compiègne . Stamtąd uciekła19 lipca 1631 rw kierunku Étrœungt ( hrabstwo Hainaut ), gdzie śpi przed wyjazdem do Brukseli . Zamierza tam wystąpić ze swoją sprawą. Ta ucieczka była tylko polityczną pułapką zastawioną przez jego syna, który wycofał pułki strzegące zamku Compiègne. Uchodźczyni z hiszpańskimi wrogami Francji, Marie de Medici została pozbawiona statusu królowej Francji, a tym samym emerytury.

Jego kapelan Mathieu de Morgues , który pozostał mu wierny na wygnaniu, napisał przeciwko Richelieu broszury, które potajemnie krążyły we Francji. W ostatnich latach królowa podróżuje po europejskich dworach , w hiszpańskich Niderlandach z Infante Isabelle i ambasadorem Balthazarem Gerbierem, który próbuje pogodzić ją z Richelieu, w Anglii przez trzy lata, potem w Niemczech , blisko jej córek i jej zięciami, w których ponownie próbuje utworzyć „ligę zięciów” przeciwko Francji, nie mogąc nigdy wrócić do Francji, podczas gdy jej zwolennicy są embastonowani, wygnani lub skazani na śmierć. Uchodźczyni w domu wypożyczonym przez jej przyjaciela Pierre-Paula Rubensa w Kolonii , zachorowałaCzerwiec 1642i umiera na zapalenie opłucnej w nędzy 3 lipca 1642 r, kilka miesięcy przed Richelieu. Jego ciało zostało przywiezione z powrotem do Saint-Denis , bez większej ceremonii, dnia8 marca 1643 r, podczas gdy jego serce zostaje wysłane do La Fleche , zgodnie z życzeniem Henryka  IV, który chciał, aby ich dwa serca ponownie się zjednoczyły. Ludwik XIII zmarł dnia14 maja następujący

Potomstwo

Chociaż nie układała się zbyt dobrze ze swoim mężem, szybko dała mu swoje pierwsze dziecko w wieku dwudziestu sześciu lat i będzie miała w sumie sześć w ciągu dziewięciu lat:

potomność literacka

Honoré de Balzac ocenia ją bardzo surowo w swoim gabinecie O Katarzynie Medycejskiej , uznając, że wyrządziła wiele krzywdy:

„Marie de Medici, której działania były szkodliwe dla Francji, unika wstydu, który powinien przykryć jej imię. Marie rozproszyła skarby zgromadzone przez Henryka  IV , nigdy nie zmyła wyrzutu, że wiedziała o zabójstwie króla, była blisko z Épernonem, który nie odparł ciosu Ravaillaca i który znał tego długoręcznego mężczyznę; zmusiła syna do wygnania jej z Francji, gdzie zachęcała do buntów drugiego syna Gastona; ostatecznie zwycięstwo Richelieu nad nim, w dniu Dupesa, było spowodowane tylko odkryciem, że kardynał sporządzony do dokumentów Ludwika  XIII utrzymywał w tajemnicy po śmierci Henryka  IV . "

Michelet przyczynił się również do oczerniania Marie de Medici.

Telewizja

Pochodzenie

Pochodzenie Marie de Medici
                                       
  32. Pierfrancesco de Medici
 
         
  16. Jan Popolański  
 
               
  33. Laudomia Acciaiuoli
 
         
  8. Jan z Czarnych Pasm  
 
                     
  34. Galéas Marie Sforza
 
         
  17. Katarzyna Sforza  
 
               
  35. Lukrecja Landriani
 
         
  4. Cosimo I st Medici  
 
                           
  36. Giovanni Salviati
 
         
  18. Jacopo Salviati  
 
               
  37. Maddalena Gondi Buondelmonti
 
         
  9. Maria Salviati  
 
                     
  38. Laurent de Medici
 
         
  19. Lukrecja Medyceuszy  
 
               
  39. Clarisse Orsini
 
         
  2. François I er de Medici  
 
                                 
  40. García Álvarez de Toledo
 
         
  20. Fadrique Álvarez de Toledo  
 
               
  41. María Enríquez de Quiñones
 
         
  10. Peter Álvarez z Toledo  
 
                     
  42. Álvaro de Zúñiga
 
         
  21. Izabela de Zúñiga  
 
               
  43. Leonor Pimentel
 
         
  5. Eleonora z Toledo  
 
                           
  44. Rodrigo Alonso Pimentel
 
         
  22. Luis Pimentel  
 
               
  45. Maria Pacheco
 
         
  11. Maria Osorio  
 
                     
  46. ​​​​Pedro Álvarez Osorio
 
         
  23. Juana Osorio  
 
               
  47. Maria de Bazán
 
         
  1. Maria de Medici  
 
                                       
  48. Fryderyk III Świętego Cesarstwa Rzymskiego
 
         
  24. Maksymilian I pierwszy cesarz rzymski  
 
               
  49. Eleonora Portugalska
 
         
  12. Filip I st Habsburg  
 
                     
  50. Karol Śmiały
 
         
  25. Maria Burgundzka  
 
               
  51. Izabela Burbon
 
         
  6. Ferdynand I pierwszy cesarz rzymski  
 
                           
  52. Jan II z Aragonii
 
         
  26. Ferdynand II Aragonii  
 
               
  53. Jeanne Enríquez
 
         
  13. Joan I ponownie Castilla  
 
                     
  54. Jan II z Kastylii
 
         
  27. Isabelle I ponownie Castilla  
 
               
  55. Izabela Portugalska
 
         
  3. Joanna Austriacka  
 
                                 
  56. Władysław II Jagiełło
 
         
  28. Kazimierz IV Jagiełło  
 
               
  57. Zofia de Holszany
 
         
  14. Władysław IV Czeski  
 
                     
  58. Albert II Świętego Cesarstwa Rzymskiego
 
         
  29. Elżbieta Habsburgów  
 
               
  59. Elżbieta Luksemburska
 
         
  7. Anna Jagiellonka  
 
                           
  60. Jean de Foix-Candale
 
         
  30. Gaston II z Foix-Candale  
 
               
  61. Małgorzata Kerdeston
 
         
  15. Anna de Foix  
 
                     
  62. Gaston IV z Foix-Béarn
 
         
  31. Katarzyna de Foix  
 
               
  63. Eleonora z Nawarry
 
         
 

Uwagi i referencje

  1. Niektórzy autorzy nazywają błędnie „Nicolas”.
  2. Historia Wielkiego Księstwa Toskanii , przez Jacopo Riguccio GALLUZZI , opublikowanej w 1781 roku, wymienia datę26 kwietnia 1573 rktórą od tego czasu podjęli wszyscy biografowie Marii de Medici. Ostatnie poszukiwania umożliwiły odnalezienie metryki chrztu Marii Medycejskiej, [ prezentacja online ] , dat.27 kwietnia 1575i odpowiednio skorygować błąd utrwalany przez dwa stulecia. Zob. Dubost 2009 , s.  48-49, co odnosi się do komunikatu Marii Fubini Leuzzi zatytułowanego Maria dei Medici. La costruzione di una regina: dall infanzia al matrimonio na konferencji Medici Women as Cultural Mediators (1533-1743) (Florencja, 2008).
  3. Kermina 2010 , s.  13
  4. Kermina 2010 , s.  14
  5. Kermina 2010 , s.  17
  6. Kermina 2010 , s.  18
  7. Bassani 2003 , s.  51.
  8. Baudouin-Matuszek 1991 , s.  104.
  9. Delorme 2003 , s.  40-61.
  10. Fanny Cosandey, „  Królowa Francji w czasach nowożytnych  ” , o Akademii Nauk moralnych i politycznych ,7 lipca 2003 r.(dostęp 24 listopada 2017 r . ) .
  11. Pascal Torres , Sekrety Luwru , La Librairie Vuibert,2013, 288  s. ( przeczytaj online ).
  12. "  MARIE DE MÉDICIS  " , na Encyclopædia Universalis ( dostęp 30 października 2019 )
  13. Yves-Marie Bercé , „The coups de majesté des rois de France, 1588, 1617, 1661” , w Działki i zaklęcia we współczesnej Europie. Obrady międzynarodowego kolokwium zorganizowanego w Rzymie,30 września-2 października 1993, Rzym, Szkoła Francuska w Rzymie, coll.  „Publikacje Szkoły Francuskiej w Rzymie” ( n °  220),1996, 786  s. ( ISBN  2-7283-0362-2 , czytaj online ) , s.  491-505.
  14. O Katarzynie Medycejskiej , Furne Edition , tom.  15, s.  471 .
  15. Dubost 2009 , s.  478.
  16. „  Sekrety historii: Marie de Medici czyli obsesja władzy  ” w Le Figaro (dostęp 19 października 2020 )

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne