Imię i nazwisko | Małgorzata d'Angoulême |
---|---|
Narodziny |
11 kwietnia 1492 r Angoulême , Królestwo Francji |
Śmierć |
21 grudnia 1549 Odos-en-Bigorre , Królestwo Nawarry |
Podstawowa działalność | Królowa, kobieta liter |
Język pisania | Francuski |
---|---|
Ruch | Humanizm |
Gatunki | bajki , poezja , sztuki |
Podstawowe prace
Heptameron (1559)
Uzupełnienia
Starsza siostra króla François I er , dyplomata, obrońca pisarzy i artystów.
Marguerite de Navarre , urodzona jako Marguerite d'Angoulême (zwana także Marguerite de Valois-Angoulême ) dnia11 kwietnia 1492 rw Angoulême i zmarł dnia21 grudnia 1549w Odos-en-Bigorre , jest siostrą François I er . Księżna Alencon przez jego pierwsze małżeństwo w 1509 roku , została księżną de Berry w 1517 przez Franciszka Iera , a została królową małżonką Nawarry przez jego drugie małżeństwo w 1527 roku . W 1528 urodziła Joannę d'Albret , królową Nawarry w 1555 i matkę Henryka de Bourbon, przyszłego Henryka IV , króla Francji i Nawarry .
Odgrywa istotną rolę w czasie pierwszej części XVI -tego wieku: ma głęboki wpływ na dyplomację i oczywisty interes dla nowych pomysłów, zachęcając artystów do zarówno Sąd Francji, ona szczególnie chroni pisarze Rabelais i Bonawentura des Périers , niż w Nerac . Znana jest również jako ważna literatka , nazywana „dziesiątą muz”, w szczególności ze względu na jej zbiór opowiadań znanych dziś pod tytułem L'Heptaméron . Poeci jego czasów nazywali ją „perłą Valois”. Rabelais , który czuł wobec niej mieszankę fascynacji i strachu, nazwał ją Panią z Jednorożcem.
Księżniczka pierwszej gałęzi Orleanu z dynastii Kapetyngów , urodziła się dnia11 kwietnia 1492 rw Angoulême . Córka Karola Orleańskiego, hrabiego Angoulême (1459-1496) i Ludwiki Sabaudzkiej , urodzona w zamku Angouleme, jest najstarszą od dwóch lat przyszłego króla Francji Franciszka I er . Pełna wdzięku legenda, wynikająca z popularnej wyobraźni, głosi, że Ludwika Sabaudzkiej wybrała imię Małgorzata (od greckiego Margaritês „perła”), ponieważ w czasie ciąży, ogarnięta pragnieniem ostryg, połknęłaby błędnie perła. Marguerite będzie nazywana „Perłą Valois” przez poetów królestwa, którzy uważają ją za swoją opiekunkę, nawiązując do tej legendy. Jego chrzest odprawiany jest bez pompy w kaplicy zamkowej.
Karol, jego ojciec, jest w niełasce w swojej posiadłości po 1487 r. („Liga Książąt”). Następnie dzieli swoje życie między przyjemności lorda i uczonego. Jego matka, Ludwika, całkowicie opiekuje się swoim synem (któremu przyszły św. Franciszek z Paoli przepowiedział królewski los). Trzeba jednak przyznać, że „jej powołanie do pisania i medytacji obudzą najlepsi nauczyciele i wzmocnią ją ta kulturalna kobieta, której cnoty wychowawcy są zbyt zaniedbywane przez większość biografów: jej matkę. "
Edukacja z dwójką dzieci jest podzielona między kilka osób: Blanche de Tournon jako „pani obyczajów”, François de Moulins de Rochefort (traktat „rzeczy wiedzieć” z miniatur i cytatami z Ciceron i Juvenal ) i Robert Hurault s'zajmuje filozofia. Mottem Louise jest Libris et liberis : jej upodobanie do książek znajdujemy w Marguerite. Biblioteka w Blois , zamówiona przez Guillaume'a Budé , jest bogata w księgi sprowadzone z Włoch przez Karola VIII i Ludwika XII . Pobożność, solidne studia, zabawy, śmiech, rodzinna miłość składały się na młodość Małgorzaty.
Od 8 roku życia zalotnicy podążają za sobą: markiz de Montferrat, Artur , książę Walii , książę Yorku , brat poprzedniego, książę Kalabrii , syn króla Neapolu i króla Christiana II Danii .
Podczas gdy proces sądowy przeciwko Domom Angoulême i Alençon, w 1509, w wieku 17 lat, Małgorzata po raz pierwszy poślubiła księcia Alençon Karola IV . To małżeństwo umożliwia zakończenie tego starego sporu. Życie w Château d'Alençon z pewnością nie było radosne „zamknięte w mrocznym średniowiecznym zamku, pomiędzy bardzo pobożną teściową, Marguerite de Lorraine-Vaudémont (która zostanie beatyfikowana w 1921 r.) a analfabetą o wojskowym nastawieniu mąż. "
W latach 1515 i 1518, sytuacja materialna Marguerite znacznej poprawie: dary od króla, bale, imprezy ... bo jej młodszy brat, François de Valois-Angoulême, wstąpił na tron Francji w 1515 roku (pod nazwą François I st ) na śmierć Ludwika XII . Małgorzata zastępuje nawet podczas oficjalnych ceremonii swoją szwagierkę, królową Claude , pierwszą żonę króla, podczas jej ciąży. Clément Marot , jej lokaj, opisuje ją następująco: „kobiece ciało, ludzkie serce, anielska głowa” .
Zaangażowanie duchoweOd 1521 do 1524 roku, korespondencja Marguerite z biskupem Meaux , Briçonnet , pozwoliło lepiej zrozumieć ewolucję jej duchowości. Małgorzata przygotowuje się do przyjęcia devotio moderna, nie dając się wykorzenić. „Podobnie jak Wieczernik w Meaux – Briçonnet , Arande i Roussel – wkrótce będzie należeć do tych żyrondynów reformacji , potępionych przez ekstremistów z obu obozów, tradycjonalistów i rewolucjonistów. Pozostanie złapana między drzewem posłuszeństwa a korą nietolerancji. "
W 1521 roku Lefèvre d'Étaples został uratowany przez króla po potępieniu przez Sorbonę jego książki Les Trois Maries . W następnym roku Małgorzata została podejrzana o herezję po komentarzach do czterech ewangelii tego samego autora. W 1523 r. Sorbona wykorzystała trudności dyplomatyczne króla i zaatakowała Wieczernik . Reformiści uniknęli prześladowań dzięki radzie królewskiej. W następnym roku pokój między Francją a Stolicą Apostolską zmusił Briçonnet do powrotu i rozwiązania Wieczernika. Marguerite otrzymuje ciepłą pomoc moralną od Briçonnet podczas kolejnych żałob, które ją dotykają. Pokazuje też akceptację reformizmu: niektóre z ich tez można znaleźć w jej pierwszym dziele Dialogue en forme de vision nocturne . Wpływ Meaux był odczuwalny przez kolejne lata.
DyplomataW 1525 roku Małgorzata, która przebywała w Lyonie , dowiedziała się o klęsce Pawii . Jego brat François I st został wzięty do niewoli. Jeśli chodzi o Karola IV Alençon , jej męża, udało mu się uciec po bitwie i dotrzeć do Lyonu, ale zginął wKwiecień 1525. Marguerite zostaje wyznaczona do negocjowania z cesarzem Karolem V uwolnienia króla Francji. Ale cesarz i jego kanclerz Mercurin de Gattinara nie chcą słyszeć o okupie: żądają retrocesji Burgundii , której Karol V jest teoretycznie spadkobiercą poprzez swoją babcię. Dlatego misją Marguerite nie powiedzie się, ale pomógł wnieść king François I st cenną gwarancję.
Małgorzata z Nawarry | |
Herb królowej Małgorzaty | |
Tytuł | |
---|---|
Królowa Nawarry | |
24 stycznia 1527 - 21 grudnia 1549 ( 22 lata, 10 miesięcy i 27 dni ) |
|
Poprzednik | Katarzyna z Nawarry |
Następca | Jeanne d'Albret |
Księżna Alençon | |
1509 - 1549 | |
Następca | powrót do korony |
Hrabina Armagnac i Rodez | |
1509 - 1549 | |
Następca | Henryk II d'Albret |
Biografia | |
Imię i nazwisko | Małgorzata d'Angoulême |
Tata | Karol Orleański |
Matka | Ludwika Sabaudii |
Małżonka |
Karol IV d'Alençon Henryk II d'Albret |
Dzieci | Jeanne d'Albret |
Po śmierci męża Karola IV z Alençon , małżeństwa bez potomstwa, odziedziczyła tytuły hrabiego Armagnac i Rodez oraz księcia Alençon. 24 stycznia 1527ponownie wyszła za mąż za Henryka II d'Albreta , króla Nawarry , na zamku Saint-Germain-en-Laye . Jest więc królową, lecz odciętego od jej południowej części, położonego za Pirenejami królestwa Nawarry, które w 1512 r. zaanektował jej potężny hiszpański sąsiad Ferdynand II Aragoński. W 1528 r. urodziła córkę Joannę d'Albret , która będzie przedostatnią królową Nawarry i matką przyszłego Henryka IV .
Małgorzata weszła w okres żałoby: w 1530 roku jej syn Jean miał sześć miesięcy, kiedy zmarł; w 1531 straciła matkę, Ludwikę Sabaudzką.
Religijne antagonizmy nasilają się: Sorbona reaguje na kazania Gérarda Roussela , protegowanego Małgorzaty, potępiając Zwierciadło grzesznej duszy . W 1534 r. afera plakatów doprowadziła króla, jego własnego brata, do rozprawienia się z reformatorami, których chroniła Małgorzata. Na wszelki wypadek wróciła do swoich południowo-zachodnich stanów, a następnie udała się na południe Francji.
Małgorzata próbuje drogi pojednania z cesarzem Karolem V, aby odzyskać swoje terytoria na południu Pirenejów : konferencje następują po sobie w Nicei i Aigues-Mortes , gesty dobrej woli, plany zjednoczenia małej Joanny z mały niemowlę Filip . To była porażka, podobnie jak jego sprzeciw wobec potężnego konstabla Francji, Anne de Montmorency .
Marguerite, gdy jej wpływy polityczne zmalały, zauważyła, że jej rola jako opiekunki listów wzrosła. Możemy sądzić po rosnącej liczbie autorów, którzy dedykują mu prace: Nicolas Bourbon , Jean Salmon , Paul Paradis , Étienne Dolet , Vauzelles , Hugues Salel , Niccolò Martelli , Mathieu Bandello , l'Aretin , Rabelais (le Tiers-Livre ), Luigi Alamanni .
Od końca 1542 roku wróciła do swojej ziemi: uczyniła Mont-de-Marsan swoją „pustelnią”, miejscem odosobnienia i medytacji. Dzieli tam swój czas między składem Heptameronu a obowiązkami władzy pod nieobecność męża. Powrót do Luwru zStyczeń 1545 Ona ma podjąć po śmierci drugiego syna króla i jego brat, François I er , który zmarł w 1547 roku, syn François I er , Henry II wstąpił na tron. Marguerite odeszła ze świata na cztery miesiące w klasztorze Tusson .
W 1548 jego córka Jeanne, po wielu przygodach, poślubiła Antoine de Bourbon-Vendôme . Marguerite próbowała wszystkiego, aby uniknąć tego związku. Wraca do Béarn na kilka miesięcy i wypróbowuje zalety hydroterapii w Cauterets . Zmarła w wieku 57 lat21 grudnia 1549zapalenie płuc z powodu zimna w nocy w jego parku Odos . Królowa umiera samotnie, jej mąż przybywa za późno. Pogrzeb jest obchodzony w dniu10 lutego 1550w katedrze Lescar , nekropolii królów Nawarry.
Przed trzydziestką Marguerite prawie nie wyróżniała się swoją twórczością literacką: pisała tak, jak jej ojciec, matka, brat czy dworzanie.
Pojawił się w 1524 r. „Otoczony przez retorów, lubiących Petrarkę, ale także jego zdegenerowanych potomków, uprawianych na tyle, by cytować, wyróżniać się lub polegać, ale nie na tyle, by przekroczyć gmatwaninę swoich odczytań, Małgorzata wzywa Boga z Dialogu ”.
Żałoba (przypomnijmy dla rekordu, jego ciotka Philiberte Sabaudii , Claude królową Francji, jego bratanica Charlotte) będzie przedmiotem tej książki: 1260 wiersze zbudowane na Rima Terza i które muszą być odczytywane na głos. Temat jest następujący: dusza Charlotte rozmawia z pogrążoną w żałobie ciotką. W centrum dyskusji znajdują się medytacja nad śmiercią, przystąpienie do zbawienia wiecznego, rola wiary. Ogólny ton można podsumować następująco: miłość zamiast bojaźni Bożej. Co powinniśmy sądzić o tej pracy? „Egzekucja zdradziła inspirację, a pomysł formuje”.
Błagam, aby te denerwujące debaty
O szczerym arbitrze i wolności pozostawiły
wielkim lekarzom, którzy go nie mają.
Wynalazki mają tak pospieszne serca,
że prawda nie może znaleźć swojego miejsca
Dopóki ich błagania ustaną.
Ale jeśli chodzi o ciebie, cokolwiek ci powiemy lub zrobimy,
bądź pewien, że jesteś w wolności
Jeśli masz miłość i łaskę od Boga
- Dialog w formie noktowizora , ok. 925 do 933
Wydaje się, że tekst powstał w latach 1527-1529. Tytuł odnosi się do wielu autorów od Owidiusza do Caxtona przez Vincenta de Beauvais i kilku innych. Wiersz z 1434 dziesięciosylabowymi wierszami o płaskich rymach ma za temat rachunek sumienia w obecności Boga. To jego liryzm jest nowy, także „chęć pokazania poruszenia duszy”.
Naprawdę poczuj we mnie, że mam korzeń I na zewnątrz nie widzę żadnego efektu ani znaku
To nie jest każda gałązka, kwiat, liść i owoc,
które wszystko wokół mnie wytwarza.
Jeśli mogę szukać najlepszych,
zamykam gałązkę oczy.
Wpadnij do moich ust, a co z
owocem, który jest zbyt gorzki do przełknięcia?
- Zwierciadło grzesznej duszy
Publikacje z lat 1531 i 1533 ukazują królową, która chce przeciwstawić się nietolerancji.
Pojawiają się w Stokrotkach z 1547 roku. Powszechnie przyjmuje się, że powstały między 1535 a 1547 rokiem.
Małgorzata podąża za ramami liturgicznych dramatów, a „tekst jest surowy, nie szukając tchnienia fantazji… Maryja i Józef natychmiast udają się do Betlejem i na próżno szukają azylu… Rodzi się dziecko, chór aniołów śpiewa jego chwałę. Gra toczy się dalej z oczekiwaną owczarnią. Ale oto sam szatan przychodzi, aby kusić pastorów. Pasterka Dorothée rzuca na niego gwóźdź, odrzucając jego piękne oferty… Bóg Ojciec osobiście (…) przychodzi na zakończenie komedii i każe aniołom zaśpiewać finał”.
„Bóg pierwszy dialoguje z postaciami alegorycznymi w tradycji retorycznej: Filozofia, Ucisk, Natchnienie, Boska Inteligencja. Następnie aniołowie śpiewają, a Gaspard, Melchior i Balthazar prowadzą budujący dialog z alegoriami . Herod jednak otrzymuje radę od swoich lekarzy, aby zabić niebezpieczne dziecko dla jego chwały. Mędrcy nie dbają o to i będą czcić Jezusa w jego żłobie. Bóg, który poprowadził początek gry, kończy rozkazując chóry anielskie”.
„Bóg nakazuje swoim niebiańskim kohortom ostrzegać świętą rodzinę: Herod zamierza zarżnąć noworodki. Aniołowie niosą wieści, a Józef namawia Marię do odejścia. Oświadcza, że Bóg ją zachęca (…) potem uczestniczymy w poszukiwaniach dzieci na rzeź tyranów w służbie Heroda i pieśni śmierci Racheli , która ma piękne akcenty. Bóg i aniołowie komentują masakrę, wychwalając mimochodem wszystkich prześladowanych niewinnych ludzi. Dusze dzieci śpiewają, aby położyć kres ich szczęściu po opuszczeniu niewdzięcznej ziemi do nieba”.
„Józef, w suchym kraju, modli się do Boga, aby zapewnił mu utrzymanie swojej rodziny. Bóg następnie prowadzi dialog z alegoriami Kontemplacji, Pamięci, Pocieszenia. Aniołowie interweniują, a Maryja prosi o własne (…) Następnie aniołowie rozkazują suchym drzewom przynosić owoce, płynąć miód, wężom się ukrywać. Potem następuje długi dialog-monolog, w którym Maryja przemawia do Pamięci, wywyższając słowo Świętych Ksiąg. Anioły śpiewają. Wzruszający Józef uspokajają słowa żony (…) Gra kończy się chorałem aniołów”.
Kadr zaczerpnięty został z eklogi autorstwa Jacopo Sannazaro . Marguerite korzysta z okazji, by pokazać próżność pożądania i występki pychy. Wybrany metr to rymowanka płaska.
To nic, co ze wszystkiego musi zostać opróżnione,
Jest tylko próżnym kłamcą i Fałszywym Cuyderem,
Który wywołuje zepsute pożądanie
Pod nadzieją nieznanej przyjemności.
- Bajka Faux Cuyder
Zawsze muszą powołać się na Pismo Święte.
Ledwo mnie wspierają,
ponieważ nigdy nie czytam ich dobrze.
Podczas spaceru spotyka czwórkę dzieci, które mu się sprzeciwiają i śpiewają mu Psalm III Dawida . Inkwizytor zostaje poruszony i tańczy z dziećmi. W tych dwóch sztukach „… tutaj żyje wśród żywych, umie wyśmiewać się z chorych, lekarzy, dobrych kobiet w Le Malade , zamieniając rozwścieczonego inkwizytora w czarnego, a następnie pozwalając mu zmiękczyć, uczłowieczyć przez dzieci”. Dwa utwory, które wpisują się w tonalność Portretu au petit chien przypisywanego François Clouetowi .
Pomyślałem we mnie, że jest to temat
godny posiadania Alaina Charretiera,
aby im służył, jak chcą
Trzy panie rozmawiają o miłości w obecności królowej; jesteśmy w debatach inspirowanych fin'amor . „Pierwszą porzucił jej kochanek. Drugi jest bardzo bliski bycia, ale co więcej, zabiega o niego kochanek pierwszego. Co do trzeciego, aby nie zerwać łączącej ją przyjaźni z dwójką nieszczęśliwych przyjaciół, zerwie z tym, który doskonale ją kocha. "
Dwie dziewczyny i dwie kobiety określają swoją koncepcję miłości: „Odmawia się miłości, aby pozostać wolnym. Drugi odpowiada jej, że sama miłość daje wolność. Pierwsza żona, lojalna wobec męża, jest jednak ofiarą jego zazdrości. Druga jest zazdrosna, ponieważ jej mąż kocha innego. Stara kobieta, będąca od dwudziestu lat wolna i kochająca dwadzieścia lat, będzie głosem mądrości. Dopiero przybycie starca i czterech młodych mężczyzn pozwoli na zakończenie debat.
Teraz zatańczmy bez zastanowienia:
zobaczysz, że ich duma opada.
Ale dużo miłości ciało przychodzi, by mnie zmusić, bym
żałował, płakał, płakał,
a na zewnątrz nie może udawać wewnątrz.
Temat jest następujący: „dżentelmen z kolei uwalnia się z otaczających go więzień, by wreszcie uzyskać prawdziwą wolność”. W księdze I wywoływane są więzy miłości. W księdze II nasz więzień, który stał się światowy, konfrontuje się z ambicją, skąpstwem i pożądliwością. W księdze III więzienie jest nauką, a nasz człowiek odkrywa cuyder. Wszystko upada, gdy świadomość pozwala na zachwyt duszy w Bogu.
I twoje światło
Które we mnie będzie całkowicie
Jak sprawisz, że będę lekki
Zrobiłeś to i dziękuję ci za to
Taki jest stan pasterki
Która z miłością podąża za sztandarem
Inna rzecz się troszczy