Imię urodzenia | Leon Gabriel Paul Joannon |
---|---|
Narodziny |
21 sierpnia 1904 Aix-en-Provence , Bouches-du-Rhône , Francja |
Narodowość | Francuski |
Śmierć |
28 marca 1969 Neuilly-sur-Seine , Hauts-de-Seine , Francja |
Zawód | Reżyser , scenarzysta , producent , aktor |
Leo Gabriel Paul Joannon powiedział Léo Joannon , jest reżyserem , scenarzystą i producentem francuskim , urodzonym21 sierpnia 1904w Aix-en-Provence i zmarł dnia28 marca 1969w Neuilly-sur-Seine .
Od początku rozmowy do końca lat 60. zrealizował ponad trzydzieści filmów.
Dwudziestoletni Léo Joannon, odtrącony przez studia prawnicze, marzy o sobie jako powieściopisarz . Napisał kilka opowiadań i opublikował recenzje filmowe , co otworzyło przed nim stanowisko kierownika sceny w Gaumont , gdzie został wprowadzony w zawód operatora . Stając się ekspertem w dziedzinie optyki i mechaniki kinematograficznej, został zatrudniony jako asystent przez Georga Wilhelma Pabsta, następnie Augusto Geninę i Carmine Gallone . W 1930 roku rozpoczął swoją pierwszą produkcję.
Następnie rozpoczął produkcję komercyjną, lekką lub sentymentalną, stąd nie zawsze brakuje technicznej oryginalności, jak podczas wykonywania filmu muzycznego The Midnight Singer lub dramatu, w którym gra Raimu , Czy nie masz nic do relacjonowania? Dopiero w 1938 roku, który był w stanie wyrazić po raz pierwszy ambicję społeczną, że przypisany do filmowca w pacyfistyczny zarzutu prowadzone przez Pierre Fresnay : Alert w rejonie Morza Śródziemnego , wydany dwadzieścia dni przed umów Monachium , gloryfikuje sens honor niemieckiej marynarki wojennej i współpraca żołnierzy z przeciwstawnych obozów w obliczu nieznanych przestępców bez moralności. Film zdobywa Grand Prix kina francuskiego .
Na początku 1940 roku, Leo Joannon skierowany w L'Emigrante obok Edwige Feuillère , aktorki Founda-Sen , wieczny charakter z Indochinese z francuskiego kina , którzy stają się jego żona iz kim chciał zakończyć jego dni.
W 1941 roku, kilka miesięcy po rozpoczęciu okupacji niemieckiej , Leo Joannon połączył siły z firmą producencką Continental , utworzonej z inicjatywy Josepha Goebbelsa , który podporządkowany cały francuskiego przemysłu filmowego . Wraz z aktorem Jeanem Brochardem przejął w imieniu tej firmy studia Boulogne , które zostały wyposażone tuż przed klęską w dawnej pralni Heuzé, aby konkurować ze studiami Billancourt .
Silny na tej pozycji zmusza swojego kolegę Raymonda Bernarda do porzucenia mu scenariusza Kaprysów, którego Bernard jako Żyd nie może już sam realizować. Grozi deportacją siostrzeńców reżysera i jego brata Jean-Jacquesa Bernarda . W rzeczywistości od tamtej pory jest internowany12 grudnia 1941w Compiègne na mocy ustawy o dyskryminacji Żydów z 2 czerwca 1941 r . Film, którego dialog prowadził André Cayatte , zostaje wydany16 lutego 1942 i Jean-Jacques Bernard zostaje zwolniony 1 st marca 1942ze względów zdrowotnych, ale jeden z jego synów, François, zmarł w Mauthausen .
Będzie to jedyna bezpośrednia współpraca Léo Joannona z Continental . Dyrektor tej ostatniej, Alfred Greven , uzyskuje dla niego mianowani zarządzający dyrektor z rzemieślniczego mistrzostwa przemyśle filmowym , domu produkcyjnego w służbie od Vichy propagandy . Maic produkować dwóch jego najbliższych trzech filmach.
Léo Joannon przedkłada Sekretariatowi Generalnemu ds. Młodzieży , któremu przewodniczy Henri Caillemer , oraz Dyrekcji Generalnej ds. Kina kinematograficzny projekt propagandowy dotyczący uzdrowienia moralności, za którym opowiada się Rewolucja Narodowa przeciwko „zagubionej” młodzieży. Otrzymał odpowiednio dotację w wysokości jednego miliona franków i pożyczkę w wysokości trzech milionów, czyli jedną trzecią budżetu. CJOC , przez National Credit Advance Allocation Komitetu z którym Prezes Wilfrid Baumgartner został deportowany , jest również pogłębianie się trzy i pół miliona potrzebne do montażu . W zamian za fundusze publiczne, w maju 1942 r. Reżyser musi zobowiązać się do pozostawienia p. Schiltza, zastępcy szefa propagandy w Generalnym Sekretariacie ds. Młodzieży, „absolutnego prawa do obserwacji i kontroli na poziomie moralnym i narodowym” .
W 1943 r., Pół roku po zajęciu Wolnego Obszaru przez Wehrmacht , minister pracy Hubert Lagardelle powołał Léo Joannona na przewodniczącego komisji kupców odpowiedzialnej za organizację Zawodowej Rodziny Pokazów . Utworzony dekretem17 kwietniatego samego roku, FPS jest organem kontroli i rozwoju przemysłu rozrywkowego przewidzianym w Karcie Pracy w ramach korporacyjnej polityki realizowanej przez reżim Vichy . FPS przejmuje nadzór nad CJOC , który zostałGrudzień 1940Decyzja finansowa instancji i cenzura w kinie w ramach Komitetu Organizacyjnego . Aktor Pierre Fresnay obejmuje przewodnictwo w pierwszej podkomisji, najważniejszej, a Léo Joannon zastrzega sobie kierownictwo wydziału.
Pod koniec 1943 roku, Leo Joannon rozpoczął filmowanie Carrefour des enfants perdus , która miała być wydana w kwietniu 1944 roku i dał Serge Reggiani swój piąty rolę przy tej okazji . Projekt dziwnie echa bary więzienie SANS , film obsługiwanego przez Jean Zay i Frontu Ludowego w 1938 roku, opowiada jak mu relację opartą na zaufaniu z młodocianych przestępców ignorując represyjnych metod dzieci skazanego tylko obracając przeciwko III e odpowiedzialność Republic za przeszłe niepowodzenia. W tej reedukacji, która opiera się jedynie na potwierdzonej cnocie pracy fizycznej, starannie unika się książek, instrukcji, kultury.
Aby zareagować na cenzurę , musiał zrezygnować ze scen potępiających przemoc w rodzinie i więzienia dla dzieci . Musiał także usunąć niektóre materiały dokumentalne, które sprawiały, że film wyglądał jak reportaż, a zapał reżysera w służbie rządowi był zbyt widoczny. Centrum odzysku poprzez pracę , udostępnione przez Ministerstwo Młodzieży , służy jako platforma kilkaset dzieci umieszczone tam odwracając się od ich codziennego życia, aby służyć jako figury .
Rezultat w ciekawy sposób łączy tradycję humanistyczną, potępiającą więzienia dla dzieci w latach 30., z apologią edukacji, wpajając ideologię naczelnika. Lub Joannon obecny na ekranie to przeprosiny nawet jak milicja z Darnand osiąga ten murawę: odzyskiwanie złych chłopców obsługujących reżimu, a nawet nazizmu. Krytycy odbierają ten film jako dzieło propagandowe , zarówno w celu potępienia, jak i pochwały. Wraz z Mermoz przez Louis Cuny i Coup de tête przez René Le Hénaff , Carrefour des enfants perdus jest jednym z nielicznych fascynujących filmów wyprodukowanych przez francuskiego kina w czasie okupacji .
W Wyzwoleniu Léo Joannonowi udało się wypuścić film nakręcony z tym samym Jeanem Brochardem podczas śmiesznej wojny, ale dzięki sympatii, jaką okazał podczas okupacji, otrzymał zakaz wykonywania zawodu na pięć lat.
W 1951 roku miał okazję po raz ostatni połączyć Laurel i Hardy . Operacja zakończyła się niepowodzeniem. Wrócił do swoich budujących ambicji, wykonując w latach 1954-1958 cztery przeprosiny kapłana w obliczu zła , odkupienia przez wiarę lub zbawienia przez przebaczenie. Są to kolejno Le Défroqué , gdzie spotyka Pierre Fresnay , The Secret of Sister Angele , Człowiek ze Złotych Kluczy , również odgrywają Pierre Fresnay , Le Desert de Pigalle .
W 1963 roku wyreżyserował drugi francuski film po Patrouille de choc przez Claude Bernard-Aubert , poświęcony wojnie Indochin . Melodramat zaczerpnięty z bardzo oryginalnego scenariusza napisanego przez Georgesa Kessela (alias Jean Sorgues), brata Josepha Kessela i byłego dyrektora magazynów Détective, potem Voilà i wreszcie Confessions , mówi Fort du fou , nie bez nostalgii za epoką kolonialną, porzuceniem katolicki Tonkinese przez bezsilnego armii francuskiej .