Jean Richepin

Jean Richepin Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Jean Richepin sfotografowany przez Nadara . Kluczowe dane
Narodziny 4 lutego 1849
Medea
Śmierć 12 grudnia 1926(w wieku 77 lat)
Paryż
Podstawowa działalność Marynarz , potem dziennikarz
Nagrody Akademia Francuska (1908)
Autor
Język pisania Francuski
Ruch Grupa Żywych to naturalizm
Gatunki powieść , teatr

Podstawowe prace

Pieśń o Gueux (1876), Le Chemineau (1897)

Podpis Jeana Richepina

Auguste-Jules Richepin , znany jako Jean Richepin, urodzony w Médéa ( Francuska Algieria ) dnia4 lutego 1849i zmarł w Paryżu dnia12 grudnia 1926Jest poetą , powieściopisarzem i dramatopisarzem francuskim .

Biografia

Początki rodziny

Urodzony 4 lutego 1849w Algierii, gdzie jego ojciec był chirurgiem wojskowym w Medea garnizonu Jean Richepin zamieszkała w Aisne , działu, gdzie jego ojciec pochodził, w 1852 roku.

Ten, Auguste-Jules Richepin, oficer Legii Honorowej , urodził się w Ohis (Aisne)13 sierpnia 1816 r. Jej matka, Rose-Pauline Béchepoix, urodziła się w Crécy-Couvé ( Eure-et-Loir ) dnia18 sierpnia 1826i zmarł w La Fère dnia5 lutego 1893 r..

Przed Pieśnią o Gueux

Ten burzliwy poeta ma w młodości opinię „mocnego tematycznie”, co pozwala mu na błyskotliwe studia średnie. W 1866 odkrył Dzielnicę Łacińską , gdzie szybko zauważono jego dziwactwa. On spotyka Léon Bloy , Paul Bourget , Maurice Rollinat i przede wszystkim Raoul Ponchon kto zostanie jego nieodłączny przyjaciel. Wstąpił do École normale supérieure w 1868 r., zanim uzyskał licencję ès-lettres w 1870 r.

Wraz z wojną zasmakował w przygodzie, dołączając do korpusu snajperów , a następnie doświadczając wolności prowadzi przez cztery lata tułaczkę, zarabiając na życie zatrudniając kolejno jako dziennikarza, nauczyciela, marynarza, dokera w Neapolu i Bordeaux .

W tych latach 1871-1872, w sercu paryskiej bohemy, Richepin spotkał Arthura Rimbauda . Według jego relacji oddzieliłby go od fotografa Carjata podczas bójki podczas jednej z kolacji Vilains Bonshommes . Przywołuje Rimbauda w swoim tekście Grisaille (w Le Pavé). Wydaje się, że później był jednym z rzadkich przyjaciół Rimbauda, ​​który da mu kopię Une saison en enfer .

Następnie, w 1875 roku założył z Raoul Ponchon i Maurice Bouchor , w Grupie Żywych , małego poetyckiego wieczerniku, który spotkał się w Dzielnicy Łacińskiej i do której poeta Tancrède Martel by później dołączyć . Mocno zainspirowany twórczością Petrusa Borela , Baudelaire'a i Julesa Vallèsa , którego uważał za kwintesencję refraktora, postanowił odrzucić jarzmo konwencji społecznych i kulturowych, by celebrować instynkt. Szczycąc się nie bez humoru siłą fizyczną, męskością, rzekomą cyganerią, tworzy dla siebie wymyśloną i barwną biografię.

Poetyckie sukcesy

W 1876 r. opinia publiczna odkryła Jeana Richepina z La Chanson des Gueux , wydanej pod koniec maja-początku czerwca, która natychmiast postawiła jej autora przed sądem za obrazę dobrych obyczajów. Książka zostaje skonfiskowana, Richepin skazany na miesiąc więzienia w Sainte-Pélagie , ale jest już za późno: jest sławny.

Pojawienie się naturalizmu sprawiło, że po wyzwoleniu odkrył nowe horyzonty, ale jeśli w swoich Pieszczotach (1877) używał ordynarnego , slangowego, popularnego języka, to przejaw afektowanej zmysłowości, często groteskowej lub wulgarnej, zbyt łatwo się ukazywał. poprzez chęć zgorszenia burżuazji, co oznacza, że ​​zbiorowi brakuje poetyckiej szczerości. Bombastyczny materializm i zawadiacki nihilizm bluźnierstw (1884) przyniosły mu przydomek „Sprawiedliwa Lukrecja”.

W 1890 wyjechał do Aix-les-Bains i do belwederu Chambotte (w Saint-Germain-la-Chambotte ) w Sabaudii .

Niestrudzony

Już w 1873 zadebiutował jednocześnie jako aktor i autor teatralny w L'Étoile . Nadal występował w 1883 roku u boku Sarah Bernhardt w pierwszej roli w jej dramacie Nana-Sahib , który napotkał na pół obojętność publiczności. Jednak dzięki wytrwałości odniósł prawdziwy sukces teatralny z Le Chemineau w 1897 roku. Współpracował również aktywnie z Gilem Blasem i opublikował kilka bardzo popularnych powieści, takich jak La Glu (1881) i Miarka, la fille à l'ours ( Dziewczyna z niedźwiedziem) (1883). Niezagorzały podróżnik, często widujemy go w Londynie, lub podróżuje do mniej lub bardziej odległych krajów, Włoch, Hiszpanii, Niemiec, Skandynawii, Afryki Północnej, gdzie nie szuka spotkań z osobistościami literackie jako przestrzenie „egzotyczne”, wielkie plenery , nowy wreszcie.

Uznanie i koniec

5 marca 1908, Po śmierci André Theuriet , jego wyborów do Akademii Francuskiej , gdzie został przyjęty przez Maurice Barres na18 lutego 1909, w pewien sposób poświęca karierę buntu, którą honory unieszkodliwiły.

Jean Richepin pisał do końca życia. Brał udział w La Bonne Chanson, literackim i muzycznym przeglądzie gospodarstwa domowego, wyreżyserowanym przez Théodore'a Botrela, aw 1922 i 1923 ukazały się dwa kolejne zbiory wierszy, Les Glas i Interludes .

Najpierw narzucił się przez niezwykłą werbalną przyziemność. Miał charakter gwałtowny, entuzjastyczny i romantyczny, z którego romantyzmu zachował jedynie „ozdobę”, malowniczość i przede wszystkim poszukiwanie nowych słów. To właśnie można nazwać „domeną” Richepina, niekwestionowanego mistrza swojego zawodu poetyckiego i silnego swojej kultury jako literackiego normalien. Ale ten buntownik, ofiara swego niezwykłego talentu w odnajdywaniu słów i obrazów, jest dziś uważany przede wszystkim za „bardzo wielkiego retoryka”.

Mieszkał w Château des Trois-Fontaines w Montchauvet ( Yvelines ) i został tam wybrany na burmistrza miasta19 maja 1912 r, ale nie zostanie ponownie wybrany w dniu 7 grudnia 1919.

W wyborach parlamentarnych w 1914 r. Richepin był kandydatem Sojuszu Demokratycznego i Federacji Lewicy w pierwszym okręgu wyborczym Vervins (Aisne). Pod koniec bardzo trudnej kampanii uzyskał 6583 głosy, ale nie zdołał umieścić ustępującego radcy-socjalistycznego posła Pascala Ceccaldiego w pierwszym głosowaniu z 7718 głosami.

On umarł na 11 grudnia 1926w budynku przy 85, rue de la Tour ( 16 th dzielnicy Paryża ). Tablica oddaje mu hołd.

Jean Richepin jest pochowany w Pléneuf-Val-André , w Côtes-d'Armor , gdzie często przyjeżdżał spędzać tak zwane „ bretońskie  ” wakacje  z Raoulem Ponchonem , który spocznie u jego boku w 1937 roku.

Życie prywatne

17 czerwca 1879 r, ożenił się po raz pierwszy w Marsylii, Eugénie Adèle Constant (ur 12 kwietnia 1856 w Manosque), z którą miał dwóch synów i córkę:

Rozwiedziony, ożenił się w drugim małżeństwie, 1 st grudzień 1902 w ratuszu 5. dzielnicy Paryża Marianne Emanuele Justine Stempowska (ur. 10 sierpnia 1873 r. w Lamberg w Austrii i zmarł w 1953 r.).

Potomkowie

Krytyczny odbiór

„W rzeczywistości nie obchodzi cię nic poza dwiema rzeczami: ciesz się jak najwięcej i rób hałas na świecie. Jesteś z natury dobrodziejstwem, tak jak inni są z natury wspaniałomyślni i bohaterowie. Masz to we krwi. Waszą rolą jest zaimponować burżuazji. Oklaski, nikczemny policzek idiotycznej publiczności, to jest chleb powszedni, którego potrzebuje twoja dumna dusza. "

-  Léon Bloy , List do Jeana Richepina (1877)

Pracuje

Poezja

Powieści

Historie, opowieści i tragikomiczne opowiadania

Teatr i pokazy

Przedmowa

Scenariusz oryginalny

Adaptacje

Kino

Muzyka klasyczna

Piosenka

Varia

Uwagi i referencje

  1. Według do wiadomości „  Jean Richepin - wybrany w 1908 na krześle 2  ” , w Akademii Francuskiej .
  2. Łuk. dep. Aisne, stan cywilny Ohis, 1816, akt 23, widok 92
  3. G. Gillard, „Jean Richepin i jego przodkowie ze strony matki”, Chartres, druk Ed.Garnier, 1917, czterostronicowy artykuł opublikowany w Protokołach Towarzystwa Archeologicznego w Eure-et-Loir, tom XIII czytany online na temat Gallica .
  4. Zobacz artykuł Jean Richepin w Rimbaud Dictionary , reż. Jean-Baptiste Baronian, Robert Laffont / Bouquins, 2014. Zobacz także biografię Rimbauda autorstwa Jean-Jacques Lefrère, reed. Bouquins, 2020 i Steve Murphy, „Richepin Reader of Vallès”, przedmowa do wznowienia Steps of a ogniotrwały , Champ Vallon, 1993.
  5. Por. Jean-Didier Wagneur,  Hydropaty i pijący wodę  , Wyzwolenie ,12 marca 2014( przeczytaj online ).
  6. Por . anon., „  La Glu: Richepin przeżył ten straszny romans w Le Croisic  ”, Spirit of the Times ,23 lutego 1884 rcytowane przez Howarda Suttona, The Life and Work of Jean Richepin , Genève, Droz,1961, s.  64.
  7. Henry Cossira "  M. Pascal Ceccaldi Triomphe de M. Jean Richepin", Excelsior , 27 kwietnia 1914, s.  3 .
  8. Journal of Debates , 14 kwietnia 1914, s.  4 .
  9. Journal of Debates , 15 kwietnia 1914, s.  5 .
  10. Journal of Debates , 27 kwietnia 1914, s.  6 .
  11. Zespół żałobny Jeana Richepina i Raoula Ponchona (Pléneuf-Val-André).
  12. France Culture - Raoul Ponchon (1848-1937), Podgrzana cielęcina jest lepsza na zimno - 26.10.2019.
  13. Zobacz na ecrivainsenbretagne .
  14. Tekst online.
  15. https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5685280x/f10.image.r=%22Jean%20Kolb%22?rk=472105;2

Zobacz również

Bibliografia

  1. A reprodukcji tekstu Chanson des Gueux avant la naganę z pięcioma załącznikami (reakcje krytyczne i prawne; kolejne wersje; warianty; komentarze i uwagi; z etapów a oporny do Chanson des Gueux ), można znaleźć w La Chanson des gueux, Gueux de Jean Richepin, pierwsze wydanie z 1876 r. przed cenzurą , Denis Delaplace , e-book Kindle-Amazon, 570 s.
  2. Paul Verlaine poświęca jeden z jego 27 monografii do niego (później osłabia jego nasilenie w ogłoszeniu o n o  400 poświęconej Raoul Ponchon): Jean Richepin , tekst opublikowany w przeglądzie  Les Hommes Dzisiaj ,  n o  280; tekst na wikiźródle

Linki zewnętrzne