Interborough Rapid Transit Company (lub IRT ) był New York Miasto spółka masowego tranzytu , które było szczególnie operator pierwszego podziemnego miasta metra linii po jego inauguracji w 1904 roku . IRT obsługiwał również kilka wcześniej zbudowanych napowietrznych linii metra ( Manhattan Railway ), a także inne linie transportu kolejowego w pozostałej części miasta. IRT został przejęty przez miasto i skonsolidowany w jedną sieć w czerwcu 1940 roku . IRT, wraz z Brooklyn-Manhattan Transit Corporation (BMT) i Independent Subway System (IND), jest jedną z trzech historycznych i niegdyś konkurencyjnych sieci, które stworzyły obecne nowojorskie metro .
Z technicznego punktu widzenia metro IRT jest teraz dołączone do wydziału A nowojorskiego metra . Linie ze starego IRT są oznaczone numerami od 1 do 7, z wyjątkiem S 42nd Street Shuttle . Trzy główne linie wynikające z Dywizji A to:
8 czerwca 1894 r, Rada Komisarzy ds. Szybkiego Tranzytu Kolejowego , utworzona w tym samym roku, zorganizowała swoje pierwsze spotkanie. Pod koniec XIX -go wieku , podziemne metro była prawdziwa innowacja i żył zupełnie nowe doświadczenie dla miasta Nowy Jork , mimo doświadczeń Plaża Pneumatic Transit , otwarty w 1869 roku , ale zamknięte na cztery lata później w 1873 roku . Tak więc, pomimo udanych doświadczeń Londynu, a następnie Bostonu , dominował sceptycyzm i niechęć do korzystania z tego nowego środka transportu, co zniechęciło wielu potencjalnych inwestorów. W ten sposób Zarząd zwrócił się do wielu wybitnych graczy ówczesnej branży kolejowej , ale wszyscy bez wyjątku odmówili przejęcia projektu w obawie przed przeznaczeniem zbyt dużych kwot na niepewny projekt, i to pomimo wsparcia finansowego miasta w trakcie budowa.
Jednak w końcu zgłosiło się dwóch mężczyzn, którzy posiadali wszystkie cechy wymagane do opanowania tej kryzysowej sytuacji; z jednej strony bankier August Belmont , który miał ogromne zasoby finansowe, az drugiej przedsiębiorca John B. McDonald, który miał duże doświadczenie w budownictwie podziemnym. W tym samym czasie zgłosił się również inny doświadczony wykonawca w osobie Andrew Onderdonka , ale wsparcie finansowe Belmonta ostatecznie umożliwiło McDonaldowi podjęcie prac. Więc15 stycznia 1900, w dniu otwarcia przetargu i po obniżeniu minimalnego kapitału, jaki musiałaby uwolnić firma odpowiedzialna za budowę, miasto otrzymało dwie konkurencyjne oferty i podczas gdy McDonald's zaproponował wybudowanie całej linii za 35 000 000 USD, Onderdonk wystąpił z oferta 39 300 000 $. Ponadto Onderdonk zaoferował miastu zachętę w wysokości 5% od pierwszego miliona obrotów przekraczających 5 000 000 USD rocznie, a następnie dodatkowe 2,5% za każdy milion w limicie 15%. Komisja ostatecznie opowiedziała się za propozycją McDonalda. Belmont został następnie poproszony o utworzenie nowej firmy, aby współpracować z McDonald's w promowaniu projektu i finansowaniu budowy. Tak powstało Przedsiębiorstwo Budowy Metro Rapid Transit .
21 lutego 1900, pierwsza umowa została podpisana między miastem Nowy Jork a Rapid Transit Subway Construction Company , po tym jak Sąd Apelacyjny zatwierdził plan określający kilka poziomów poręczeń kredytów obligacyjnych zaciągniętych przez miasto. Kontrakt zwany wówczas „Kontraktem 1” ( Kontrakt 1 ) (który stał się podstawą przyszłych podwójnych kontraktów podpisanych w 1913 roku ) obejmował zarówno warunki budowy linii, jak i instalację całego sprzętu niezbędnego do jej eksploatacja, a także zarządzanie w formie 50-letniego leasingu z możliwością przedłużenia na okres 25 lat z zastrzeżeniem aktualizacji czynszu operacyjnego. Tak więc, mimo że McDonald's miał status wykonawcy i najemcy, miasto sprawowało nadzór nad budową i miało prawo do kontroli i zatwierdzania użytych materiałów. Ponadto kontrakt przewidywał, że linia powinna zostać ukończona w ciągu czterech i pół roku od wejścia kontraktu w życie.
24 marca 1900, grunt został oddany przed Urzędem Miasta , nawet jeśli pierwsze prace rozpoczęły się dopiero kilka miesięcy później, kiedy sporządzono ostateczne plany i zrekrutowano wszystkich inżynierów. Firma Rapid Transit Subway Construction Company stworzona przez Belmont została zarejestrowana z kapitałem 6 000 000 USD w formie akcji zwykłych, oferowanych do sprzedaży wszystkim zainteresowanym projektem. Jednym z nich był Cornelius Vanderbilt III , potomek amerykańskiego przedsiębiorcy o tym samym nazwisku, który był jednym z liderów New York Central Railroad .
Projekt przedłużenia pierwszej linii metra do hrabstwa Kings ( Brooklyn ), przyłączonego do Nowego Jorku od 1898 roku, stał się jednym z priorytetów Komisji Szybkiego Transportu po podpisaniu umowy nr 1 na usługi na Manhattanie i podpisaniu Bronxu . Jedną z pierwszych przeszkód, jakie napotkał ten projekt, był charakter klauzul zawartych w ustawie o szybkim transporcie , przyjętej cztery lata przed przyłączeniem Brooklynu do miasta. W szczególności pytanie brzmiało, czy zezwolenie na budowę linii metra na „Starym Mieście” (Manhattan i Bronx) było ważne również w nowych hrabstwach Kings , Richmond i Queens . W ten sposób uchwalono ustawę rozszerzającą prerogatywy Zarządu na wszystkie dzielnice miasta city23 kwietnia 1900.
W 1900 r. delegacja przedstawicieli hrabstwa Kings kilkakrotnie podróżowała na Manhattan z prośbą o budowę przedłużenia podziemnej sieci na Brooklynie. W maju odbyło się zatem kilka przesłuchań, w szczególności w celu omówienia przyjętej drogi. Zaproponowano więc dwie linie: pierwsza składała się z przedłużenia linii na południe od Manhattanu między Broadway i Whitehall Street , która przechodziłaby pod East River i łączyła Joralemon Street , Fulton Street i Flatbush Avenue z Atlantic Avenue . Proponowana druga linia biegła tą samą trasą na Manhattanie, ale miała wrócić na Brooklyn przez Hamilton Avenue, aby dołączyć do Bay Ridge . Badanie sytuacji rozszerzyło się zatem na cały rok.
24 stycznia 1901Rada Szybkiego Tranzytu przyjęła trasę i projekt rozbudowy metra w kierunku Brooklynu, zachowując pierwszą proponowaną trasę. Powodem tej decyzji było to, że pierwsza trasa obsługiwała główne skrzyżowania na Brooklynie, takie jak Borough Hall Park i dworzec kolejowy Long Island . Ponadto trasa ta umożliwiłaby ewentualne przedłużenie linii do wszystkich głównych dzielnic Brooklynu, gdy pozwolą na to finanse miasta. Po uzyskaniu zgody burmistrza i sejmiku miejskiego projekt został zatwierdzony przez Wydziały Apelacyjne w styczniu 1902 r. , a pierwszą wersję umowy na przedłużenie linii do Brooklynu zaproponowano na23 maja 1902. Umowa przewidywała m.in., że w trakcie przetargu zainteresowane firmy powinny określić, jakie połączenia zamierzają zestawić z istniejącymi liniami z ograniczeniem ceny przejazdu do 5 centów. Był to sposób na zachęcenie firmy Belmont, odpowiedzialnej za realizację Kontraktu 1, do złożenia oferty, która pozwoliłaby na powierzenie zarządzania całą siecią metra jednej firmie. Zwycięzca przetargu miałby na budowę linii okres dwóch lat od wejścia w życie umowy. Ponadto nowa umowa, przyjęta w dniu12 czerwca 1902, miał zasadniczą różnicę w stosunku do Umowy 1, ponieważ zawierał okres dzierżawy wynoszący trzydzieści pięć lat zamiast pięćdziesięciu.
Trzy oferty wpłynęły do miasta w dniu 21 lipca 1902 r:
24 czerwca 1902miasto zaakceptowało trzecią ofertę i przyznało kontrakt firmie Interborough Rapid Transit Company , założonej6 maja 1902 r.przez Augusta Belmonta .
1 st April +1.903, nieco ponad rok przed otwarciem swojej pierwszej linii metra, IRT wydzierżawiło kontrolę nad linią lotniczą Manhattan Railway , co pozwoliło jej zdobyć monopol na transport metra na Manhattanie . Sieć Manhattan Railway składała się z czterech linii i zawierała połączenie z Bronxem . IRT ustanowiło kilka usług między swoimi przyszłymi liniami metra i tymi liniami napowietrznymi, ale wszystkie stare linie Manhattan Railway zostały zniszczone.
Pierwsza linia metra należąca do IRT została zainaugurowana w dniu 27 października 1904. Powstał po ponad dwudziestoletnich dyskusjach o efektywności i opłacalności sieci metropolitalnej, kiedy miasto miało bardzo dobrą sieć kolejową. IRT został zakupiony przez miasto Nowy Jork w 1940 roku , a stare linie IRT są teraz częścią " podziału IRT z New York City Transit Authority , podział ten jest powszechnie znany jako oddział .
Linie z sieci IRT są pod ziemią na Manhattanie, z wyjątkiem krótkiego odcinka, który idzie z 125 th Street w Harlemie w skrajnej północy wyspy. Wiele linii na Bronksie to w zasadzie linie lotnicze, a niektóre odcinki podziemne i kilka podobnych przejść dla kolei nabyto po zniknięciu starych kolei New York, Westchester i Boston , które obecnie tworzą linię IRT Dyre Avenue . Na Brooklynie linie są pod ziemią, z wyjątkiem jednej linii lotniczej, która obsługuje New Lots Avenue, podczas gdy druga obsługuje Flatbush Avenue za pośrednictwem linii IRT Nostrand Avenue, która jest pod ziemią. Linia IRT Flushing Line, która obsługuje Queens, jest całkowicie powietrzna, z wyjątkiem części w pobliżu tunelu East River, a także w kierunku końca Flushing - Main Street (odcinek linii zlokalizowany na Manhattanie jest prawie całkowicie pod ziemią. Od czasu zamknięcia IRT Linia Drugiej Alei włączona13 czerwca 1942, linia płukania IRT nie jest już połączona z resztą sieci IRT.
Division A i Division B nadal połączony poprzez BMT Astoria linii w stacji Queensboro Plaza .