Król |
---|
Narodziny |
Przed 20 pne J.-C. Judea |
---|---|
Śmierć | 39 |
Czynność | Polityk |
Rodzina | Dynastia Heroda |
Tata | Herod I Wielki |
Matka | Maltace |
Rodzeństwo |
Salome ( en ) Herod Boëthos Filip Tetrarcha Arystobul IV Antypater Olimpias ( en ) Herod Archélaos Aleksander |
Małżonkowie |
Fasaelis Herodiada |
Herod Antypas II , lub Herod Antypater , po hebrajsku הורדוס אנטיפס , w starożytnej grece Ἡρῴδης Ἀντίπατρο " , "Hêrôdês Antipatros" ( 21 pne - 39 ne), syn Heroda Wielkiego i Samarytanki Maltace , jego czwartej żony, jest Tetrarchą z Galilei i Perea (region na północny wschód od Morza Martwego , na wschód od Jordanu ) od 4 pne. AD do 39 .
Zbudował miasto Tyberiady na wschodnim brzegu Jeziora Galilejskiego na cześć cesarza Tyberiusza .
Antypas najpierw poślubia Nabatejską Phasaelis , córkę Aretasa IV z Petry , której odrzuca, by poślubić Herodiadę , własną siostrzenicę, córkę swojego przyrodniego brata Arystobula IV , a zatem wnuczkę Heroda Wielkiego . Herodiada jest wówczas żoną przyrodniego brata Antypasa Heroda Boëthosa , którego opuszcza za jego życia, co wywołuje skandal. Jest matką Salomé, którą bardzo wcześnie tradycja chrześcijańska upodabnia do anonimowej córki Herodiady, obecnej w epizodzie nowotestamentowym. Według ewangelii Marka i Mateusza to za namową Herodiady Antypas kazał ściąć Jana Chrzciciela . Był odpowiedzialny za Świątynię, kiedy Jezus z Nazaretu został skazany i zmarł w Jerozolimie , mieście Judei, które znajdowało się wówczas bezpośrednio pod administracją rzymską.
Pokonany przez swojego pierwszego teścia, Arétasa IV , podczas bitwy, w której stracił armię, Antypas został następnie obalony przez cesarza Kaligulę ( 39 ). Rzymianie, zirytowani nadmierną władzą Antypasa, decydują się na wygnanie go na południe Galii pod Saint-Bertrand de Comminges . Herodiada postanawia za nim podążać.
Po śmierci ojca w 4 pne. AD Herod Antypas otrzymuje tytuł tetrarchy z Galilei i Perei , bez miast na Dekapolu . Antypas „uchodzi za godnego syna swego ojca co do jego wad, przynajmniej według źródeł chrześcijańskich, gdzie jest traktowany nawet jak „lis” (Łk 13,32). „ Jednak biorąc pod uwagę „zgubny charakter jej polityki zagranicznej i jej sojuszy małżeńskich” oraz symbolikę lisa, w kulturze żydowskiej termin ten wydaje się nie mieć do niego (Jezusa z Nazaretu) zastosowania z powodów politycznych, ale moralnych i duchowych.
Odbudował miasto Seforis , zniszczone przez powstańców po śmierci ojca, podczas interwencji Warusa . Za 6 kwietnia AD , kiedy cesarz August odwołuje swego brata Archelaosa , Antypas, który ma nadzieję na odzyskanie terytoriów swego brata, jest bardzo rozczarowany. Wygnanie Archelausa w Wiedniu niczego nie zmienia dla niego lub jego przyrodniego brata Philippe ponieważ Augustus woli przekształcać terytoria Archelausa w rzymskiej prowincji w Judei . Niewiele jednak pocieszył go: po zwolnieniu brata to on został zarządcą Świątyni w Jerozolimie . Ma prawo nadzorować wszystko, co się tam dzieje, zwłaszcza wyroki wydawane przez Sanhedryn . Ponadto prefekt rzymski konsultuje się z Antypasem we wszystkich sprawach związanych z kultem, religią i tradycjami żydowskimi.
Wyciągając prawdopodobnie wnioski ze zwolnienia brata, Antypas nie przegapi żadnej okazji, by pokazać Rzymowi swoją uległość.
Po śmierci Heroda Wielkiego terytorium jego królestwa zostało podzielone przez Augusta między trzech synów Heroda i jednego z jego krewnych. Philippe uzyskuje ze swojej strony „ Batanee , z Trachonitem i Auranitide , częścią tego, co nazywano domeną Zenodora ”.
Część tych terytoriów graniczy z Nabatée . Terytorium Zénodore było źródłem konfliktu. Rzeczywiście, Nabatejczycy kupili Auranitide za pięćdziesiąt talentów, ale Rzymianie postanowili inaczej, oddając całe królestwo Zenodora Herodowi Wielkiemu . Dlatego Nabatejczycy byli sfrustrowani zarówno zakupioną ziemią, jak i pieniędzmi.
W 34 , Philippe zmarł, „w trzydziestym siódmym roku swojego panowania nad Trachonitide, Gaulanitide i ludem Batanee”. „Ponieważ zmarł bezpotomnie, Tyberiusz odziedziczył swoje posiadłości i przyłączył je do prowincji Syrii, ale nakazując, aby podatki pobierane w jego tetrarchii zostały tam naruszone”.
Oczywiście to terytorium, które nie jest „dane” nikomu, przyciąga pragnienia, między innymi Antypasa, a prawdopodobnie także króla Nabatée Arétas IV („króla Petry ”), ale musieli być inni zalotnicy.
Antypas ze swej strony prawdopodobnie uważa, że to terytorium, którym do tej pory zarządzał jego brat, słusznie należy do niego. Przez trzydzieści siedem lat właściwie zarządzał terytoriami, które zostały mu dane po śmierci jego ojca, króla Heroda Wielkiego , a August obiecał nawet królewskość innemu ze swoich braci, Archelausowi, gdyby ten uczynił to godny. . Ale został zwolniony i wygnany w Galii z powodu swoich błędów, podczas gdy Antypas uważa, że nie jest niegodny. Ma nadzieję, że obiecany bratu tytuł królewski zostanie mu kiedyś nadany przez cesarza. „W ciągu kilku miesięcy po śmierci Philippe'a Antypas wierzy, że jego czas w końcu nadszedł. "
Zaczyna od zorganizowania „wystawnego pogrzebu” dla swojego brata, któremu prawdopodobnie przewodniczy, a następnie przygotowuje się do wyjazdu do Rzymu na spotkanie z Tyberiuszem . Aby zostać mianowanym przez cesarza głową tetrarchii Filipa, Antypas wyobrażał sobie, że umocni swoją pozycję, poślubiając Herodiadę , która jednak jest żoną swego przyrodniego brata Heroda . „Wyjazd do Rzymu ”, gdzie wszystko decyduje, uczynił lądowania w przyjeździe na jego przyrodni brat Heroda - znany również przez współczesnych historyków Herod Filip I st lub Heroda, syn Mariamne II, córki arcykapłana Szymona Boëthos - kto go pomieścić w jego domu. „Posłuszny motywacjom czysto dynastycznym”, skorzystał z okazji i zaproponował żonie Herodiady , by go poślubiła. Zgadzają się, „że zamieszka z nim po jego powrocie z Rzymu, a on odrzuci ( Phasaélis ) córkę Aretasa”. Herodiada pospiesznie przyjmuje ten plan małżeństwa, ale musi on pozostać tajemnicą, przynajmniej do czasu powrotu Antypasa z Rzymu. To małżeństwo wywoła skandal, bo ma miejsce za życia Heroda Boetosa .
W każdym razie, jest sprytny manewr ponieważ Herodiada nie tylko potomkiem Hasmoneans , uzasadnione dynastia, siostrą przyszłego Agryppa I er , potencjalnych przeciwników, co też ostatecznie wygra tę bitwę wpływów. „Możliwe więc, że Antypasa nie przekonał jego urok, ale raczej jego ranga. „Antipas spędził kilka miesięcy w Rzymie , ale nie udało mu się dostatecznie uwieść cesarza Tyberiusza, który w przeciwieństwie do Augusta nie był za utrzymaniem państw-klientów. Wraca na swoje terytoria, ale nic jeszcze nie ginie.
Co więcej, Agryppa została zrujnowana w luksusowym życiu Rzymu . Wrócił do Palestyny , „uciekł do fortu w Malatha d' Idumée ” i nawet myśli o „zabiciu się”. Jednak jego żona Cypros dojdzie do porozumienia z Herodiadą , siostrą Agryppy, tak że Antypas da mu funkcję. opłacony, prawdopodobnie po powrocie z Rzymu Antypasa, około 34 - 35 .
„Sama Cypros [żona Agryppy] próbowała wszelkimi sposobami ulżyć swemu mężowi, nie mając tak wielu środków, jak Herod i Herodiada. [Ci] wezwali Agryppę, wyznaczyli mu jako swoją rezydencję w Tyberiadzie z ograniczoną sumą na utrzymanie i uhonorowali go obowiązkiem agoranome [„inspektora rynków”] Tyberiady. "
Odtąd Agryppa nie jest już niebezpieczeństwem: stał się obligatorem Antypasa i prawie trafia do Galilei . Ale ta strategia nadal będzie błędna.
Jednak Phasaelis , córka Aretasa , „potajemnie szpiegowała swojego męża. » Kiedy Antypas « płynie do Rzymu , jego szpiedzy mówią mu, że jej mąż ma romans z Herodiadą i zamierza wkrótce poślubić swoją kochankę. " Antypas prawdopodobnie jeszcze kilka miesięcy do Rzymu , aby zapłacić sądowi Tyberiusza .
Gdy około 34 roku Antypas wrócił z Rzymu, wszystko było gotowe:
" Kiedy wrócił, że osiadł w Rzymie spraw, dla których poszedł tam jego żona, poinformował o jej uzgodnieniu z Herodiady , prosił go, zanim odkrył, że wie wszystko, aby wysłać ją do Machaero - na granicy terytorium Aretas i Heroda ( Antypasa ) - bez ujawniania swoich zamiarów. Herod wysłał go tam, zakładając, że jego żona niczego nie podejrzewa. Ale ona, która jakiś czas wcześniej wysłała emisariuszy do Machaero, miejsca wówczas zależnego od ojca, znalazła tam przygotowane przez dowódcę wszystko, co było jej potrzebne do podróży. Ledwie tam dotarła, pospiesznie dotarła do Arabii, eskortowana przez kolejnych dowódców posterunków; jak najszybciej dotarła do ojca i ujawniła mu zamiary Heroda . "
W obliczu tego projektu, który dla niego jest prawdziwym afrontem, a być może także zwiastuje złamanie niektórych postanowień umowy, którą wcześniej kontrolował August , Arétas IV wyrusza na poszukiwanie sojuszników. Według Mojżesza z Khorene , a także kilku źródeł w języku syryjskim i ormiańskim , udał się do Edessy, gdzie król Abgar V zawarł z nim porozumienie i zobowiązał się zapewnić mu oddziały pomocnicze. Cierpliwie buduje też sojusze z wielkimi rodami starożytnej tetrarchii Filipa, gdzie Nabateusz zawsze miał wielki wpływ.
Inna postać rozsławiona dzięki Ewangelii , „ Jan nazywany Chrzcicielem ”, wtrąca się w tę historię. Chrzciciel gromadzi wokół siebie dużą liczbę ludzi, „którzy są bardzo uradowani, gdy słyszą, jak mówi”.
Ewangelia według Marka (6:18) zachowuje jeden z tych argumentów, które złożyły ludzi „bardzo podniecony, gdy usłyszeli, jak mówił”. Powiedział Herodowi Antypasowi: „Nie wolno ci mieć żony twego brata (Mk 6:19)” , wskazując tym samym na jego sprzeciw wobec małżeństwa z Herodiadą . Rzeczywiście, związek ten zaszokował „z powodu prawnego zakazu małżeństwa z żoną jego brata” (Kpł 18,16; 20,21), o czym otwarcie wspomina Jan Chrzciciel. Według ewangelii synoptycznych , antypas wtrącił go do więzienia w następstwie tych napomnień Jana Chrzciciela.
„Herod (Antipas) obawiał się, że taka siła przekonywania wywoła bunt, tłum wydawał się gotowy we wszystkim podążać za radą tego człowieka. Wolał więc złapać go, zanim z jego powodu wynikną jakiekolwiek kłopoty, niż później musieć pokutować, gdyby miał miejsce jakiś ruch. Z powodu podejrzeń Heroda Jan został wysłany do Machaero [...] i tam zginął. "
Na prośbę Tyberiusza Herod Antypas uczestniczy w wielkiej konferencji nad Eufratem , mającej przypieczętować pokój i rzymskie zwycięstwo nad Artabanem III , królem królów cesarstwa Partów , co miało miejsce jesienią 36 roku .
Możliwe, że Arétas wykorzystał tę nieobecność Antypasa do rozpoczęcia ofensywy.
„Arétas szukał pretekstu do działań wojennych w sporze o granice terytorium Gamali . Obaj zjednoczyli armię do wojny i wysłali na ich miejsce generałów. Wywiązała się bitwa i armia Heroda została pocięta na kawałki z powodu zdrady dezerterów, którzy, należąc do tetrarchii Filipa, oddali się na służbę Heroda (Antipasa). "
Ci „uciekinierzy to prawdopodobnie mieszkańcy Batanei – których Flawiusz Józef często nazywa Babilończykami – i którzy tradycyjnie zapewniają „skrzydło” kawalerii żydowskim królom lub tetrarchom. Według Mojżesza z Khorene , a także kilku źródeł w języku syryjskim i ormiańskim , król Edessy , Abgar V „ dostarczał pomocników ” nabatejskiemu królowi Aretasowi IV . Ci walczą „pod dowództwem Kosrana Ardzrouniego, by wypowiedzieć wojnę Herodowi (Antipasowi)”. Historyczność tej wzmianki kwestionuje jednak Jean-Pierre Mahé . Dla krytyków jak Ilaria Ramellego lub Roberta Eisenman , wsparcie Abgar V byłaby motywowane faktem, że Tyberiusz nie sankcja Poncjusza Piłata i Kajfasza po ukrzyżowaniu o Jezusie jako że popełnił w swej odpowiedzi na Abgar. V . Jednak ta korespondencja między Abgarem V a Tyberiuszem była przez kilka wieków uważana przez Kościół łaciński Zachodu za całkowicie legendarną, do tego stopnia, że cykl tych pism został nazwany „ Legendą Abgara ”. Niektórzy współcześni krytycy zgadzają się z tym poglądem, podczas gdy większość krytyków uważa za możliwe, że miasto Edessa było ewangelizowane przez Tadeusza-Addaja , trudno jest korzystać z tak kontrowersyjnych źródeł.
Jesienią 36 roku wszyscy królowie regionu zostali zaproszeni na spotkanie, które odbyło się na moście nad Eufratem, aby podpisać ogólny pokój w regionie. Witeliusz, Artaban III i Mitrydates z Armenii są tam naturalnie, ale prawdopodobnie wszyscy inni królowie w regionie są również obecni. Antypas bierze w nim udział, chociaż jego terytoria są dość daleko od teatru działań i nie brał udziału w konflikcie. Możliwe, że rola orędownika została powierzona Tetrarsze Galilei.
Według E. Mary Smallwood, Arétas IV i jego sojusznicy wykorzystali udział Antypasa w tej konferencji, aby wywołać ofensywę na temat granic w regionie Gamala , która miała również na celu pomszczenie upokorzenia córki Aretasa. Atak na Aretas prawdopodobnie wkrótce po konferencji nad Eufratem .
To spotkanie uszczelnia Roman zwycięstwo nad króla Partów , Artaban III , który porzuca swoje wierzytelności wobec Armenii. To także prawdziwy sukces Lucjusza Witeliusza , osiągnięty w ciągu dwóch lat manewrów, a także „dwóch lat wojen”, prowadzonych po mistrzowsku, minimalizując w jak największym stopniu bezpośrednią interwencję wojsk rzymskich. Podczas spotkania paw rozpoznaje król Mitrydates z Armenii , kandydat Rzymian, również wspierany przez swojego brata, króla Pharsman I st Iberii , z którym Vittelius właśnie zostały uzgodnione. W umyśle Witeliusza ten sojusz ormiańsko-iberyjski ma trwać i dominować na Zakaukaziu . Artaban zgadza się również wysłać niektórych swoich synów jako zakładników do Rzymu. Trzeba powiedzieć, że znajduje się w tym czasie w bardzo trudnej sytuacji, ponieważ dwóch jego synów, którzy mieli być królami Armenii, zginęło w ormiańskiej przygodzie, a jego szlachta zbuntowała się, by wyznaczyć konkurencyjnego króla w Partii . Ta „wojna domowa w Partii” jest ponadto „wymyślona przez Rzym” i potajemnie wspierana przez Rzymian. Dla E. Mary Smallwood trwający od piętnastu lat problem ormiańsko-partyjski znalazł w ten sposób rozwiązanie, podczas gdy „król Partów był wystarczająco upokorzony, aby być gotowym zaakceptować rzymską wolę w Armenii w zamian za uznanie przez Rzymian jej niezależna suwerenność. To oznaczało pełny sukces Witeliusza.
Antypas musiał mieć ogromną dumę, kiedy jako prosty Tetrarcha zaprosił Króla Królów i wszystkie inne wysokie osobistości biorące udział w konferencji na wielki bankiet z okazji podpisania porozumienia. Tetrarcha Galilei natychmiast napisał do Tyberiusza, aby poinformować go o tym sukcesie dyplomatycznym. Lucjusz Witeliusz robi to samo ze swojej strony, ale Tyberiusz odpowiada, że już wszystko wiedział dzięki listowi Antypasa. Flawiusz Józef mówi nam wtedy, że Witeliusz martwił się o szkody, jakie mógł mu wyrządzić ten list i przedstawienie faktów przez Antypasa. W końcu zdał sobie sprawę, że list ten nie był dla niego niekorzystny.
Na podstawie tego wyniku, w którym jednak nie odegrał decydującej roli, oraz trzydziestu siedmiu lat sprawowania rządów nad Galileą i Pereą , Antypas sądzi, że terytoria ekstetraarchii Filipa przejdą do niego. powierzone. Już widzi siebie jako króla. Nie licząc na zamieszanie, które stworzył jego roszczenie do panowania nad terytoriami Filipa, zarówno z ludem i feudalnymi panami tego regionu, jak i z kilkoma królami Nabatejczyków, w tym oczywiście z Arétasem IV , ale także z Abgarem V d'Edesse, który posunął się tak daleko, że zapewnił Arétasowi IV pomocników, aby odniósł zwycięstwo nad Antypasem.
E. Mary Smallwood uważa, że ten epizod „przyszedł do głowy Antypasowi” i że „wtedy lub niedługo później utorował on drogę do własnego świadectwa, przypuszczając, że ma dogodną pozycję do uzyskania tytułu króla. "
Według Jean-Pierre Lémonon , legata w rzymskiej prowincji w Syrii Lucjusza Witeliusza , przybył do Jerozolimy trzykrotnie z uwzględnieniem różnic między rachunków książki XV z judaistycznych Starożytności (405), oraz że z książki XVIII (90ff). Jednak na ten temat toczy się debata i E. Mary Smallwood szacuje, że Witeliusz udał się do Jerozolimy tylko dwukrotnie. Szczególną uwagę zwrócono na liczbę wizyt Witeliusza w Jerozolimie, gdyż ma ona wpływ na dokładny czas odejścia Poncjusza Piłata i Kajfasza . Poza tym tak duża liczba wizyt w Jerozolimie wydaje się niektórym historykom zaskakująca, ponieważ prowincja Judea nie podlega jurysdykcji namiestnika Syrii.
Witeliusz odwiedza Jerozolimę w 36 roku , „lud proszą go o przywrócenie opieki nad szatami arcykapłana ” . Legat napisał do Tyberiusza, aby uzyskać jego aprobatę.
Poncjusz Piłat zwolnionyNieco później Poncjusz Piłat pospiesznie stłumił zgromadzenie Samarytan na górze Garizim , z których niektórzy chwycili za broń. Te nowe represje prowokują skargi Soboru Samarytan na niego do Witeliusza . Wstrząśnięty narzekaniami, które gromadzą zarówno Żydów, jak i Samarytan na prześladowania Piłata, Witeliusz postanawia odesłać go z powrotem do Rzymu, aby mógł to wyjaśnić cesarzowi. Stanowi to środek wyjątkowy, gdyż kontrola poczynań prefekta Judei, czerpiącego swe imperium bezpośrednio od cesarza, co do zasady nie należy do kompetencji legata syryjskiego. Dla Lestera L. Grabbe „dokładny powód, dla którego [Witeliusz] akceptuje te oskarżenia, nie jest jasny, ale on je przyjął. " Piłat jednak złożyć do porządku Witeliuszowi. „Trudny dla mieszkańców prowincji Piłat zakończył swój pobyt w Judei demonstracją uległości. „ To skierowanie ma miejsce pod koniec 36 roku lub na początku 37 roku , nie później niż do końca lutego. Witeliusz nie przyszedłby rozkazać Piłatowi wyjazdu do Rzymu . Wysłał tylko Marcellusa - jednego ze swoich przyjaciół - aby go zastąpić, aby zapewnić funkcję epimeletes (ἐπιμελητής), czyli "służącego", "odpowiedzialnego za misję", nakazując Piłatowi powrót do Rzymu, podobno po to, by stanąć przed sądem przed Tyberiuszem .
Zwolnienie Józefa KajfaszaWedług Józefa Flawiusza , Vitellius przychodzi do Judei i Jerozolimy w czasie Paschy 37 :
„ Otrzymany z przepychem, umorzył mieszkańcom wszystkie podatki od sprzedaży plonów. Pozwolił również, aby szata Wielkiego Papieża i wszystkie jej ozdoby zostały umieszczone w świątyni i przechowywane przez kapłanów tak jak oni. dawniej przywilej; na razie składano je w cytadeli zwanej Antonia ( twierdza garnizonu rzymskiego, rezydencja Piłata, gdy przebywał w Jerozolimie ) […] Witeliusz dbał o to, aby szata była przechowywana zgodnie z nasze narodowe zwyczaje i poinstruowali dowódcę garnizonu, aby nie martwił się o to, gdzie jest i kiedy ma być używany. "
- Flawiusz Józef , Starożytności judaistyczne , księga XVIII, IV, 3
Działania te oznaczają realną chęć pojednania i wyraźną zmianę dotychczasowej polityki. Pod koniec uczty Witeliusz odwołuje arcykapłana Józefa Kajfasza i na jego miejsce mianuje Jonatana ben Hanana, co zdaje się potwierdzać, że Marcellus ma jedynie ograniczone uprawnienia, gdyż ta moc zwalniania/mianowania arcykapłanów jest prerogatywą. Judei, a nie Syrii.
Przerwanie kampanii przeciwko królowi ArétasWedług Józefa Flawiusza , Vitellius przychodzi po raz trzeci do Jerozolimy na wiosnę 37 , w dniu Pięćdziesiątnicy . Tym razem towarzyszyły mu dwa legiony, ponieważ Tyberiusz dał mu rozkaz „rozpocząć wojnę [z królem Arétasem IV ] i sprowadzić go z powrotem w kajdanach, jeśli złapie go żywcem, lub wysłać głowę, jeśli to zrobi. zabity. "
„ Kiedy przygotowywał się do przeprawy przez Judeę, czołowi obywatele przybyli, aby go znaleźć i próbowali odciągnąć go od przejazdu przez ich kraj, ponieważ zezwalanie na transport obrazów nie było zgodne z ich tradycją; jednak na znakach było ich dużo. Zgodnie z ich żądaniem zmienił podjęte w tej sprawie uchwały. Poleciwszy swoim oddziałom przemarsz przez wielką równinę, sam udał się z tetrarchą Herodem (Antipas) i jego przyjaciółmi do Jerozolimy , aby złożyć ofiarę Bogu podczas odbywającego się tam święta narodowego Żydów. "
- Flawiusz Józef , Starożytności judaistyczne , księga XVIII , IV , 3
Jeśli chodzi o ubiór arcykapłana, Witeliusz ponownie wykazuje chęć pojednania w kwestii znaków – trzeba powiedzieć, że ubiór Legionu X oznaczał dzika lub dzika świnię. Po uczcie ponownie odwołuje arcykapłana i zastępuje go Teofilem.
Witeliusz przychodzi na ucztę, a cztery dni później przychodzi zapowiedź śmierci Tyberiusza (zm . 17 marca 37 ). Następnie legat Syrii wygłasza uznanie dla Kaliguli i przerywa kampanię przeciwko Nabathee , oczekując rozkazów nowego cesarza .
Chociaż Flawiusz Józef tego nie zgłasza, ostatecznie trzeba było znaleźć porozumienie między Aretasem a Rzymianami, w którym prawdopodobnie odegrał rolę Lucjusz Witeliusz . Po przystąpieniu do cesarstwa Kaligula mianował Agryppę I pierwszym królem terytoriów, które były tetrarchią Filipa (koniec 37 marca ) i które obejmowały Gaulanitisa i miasto Gamala , z powodu bitwy, która była świadkiem klęski armie Antypasa. Kiedy w drugiej połowie roku 38 Agryppa objął w posiadanie swoje królestwo 38 , nie było już śladu po konflikcie, ani po wojskach arabskich w regionie.
Agryppa , brat Herodiady , zdołał odzyskać niezależność i został przyciągnięty do Rzymu i nawiązanych tam relacji. Zdecydowany udać się do Rzymu, „oskarżyć tetrarchę” Heroda Antypasa Tyberiuszowi , by spróbować zająć jego włości, przybył do miasta wiosną 36 . Z początku zostaje dobrze przyjęty przez Tyberiusza , ale po pierwszym wypadnięciu z łask zostaje brutalnie rzucony w kajdany, bo pewnego dnia, chcąc schlebiać Kaliguli, uciekł przed powiedzeniem: „Ach! jeśli Tyberiusz wkrótce odejdzie i pozostawi koronę bardziej godną niż on sam! », Co donosi Tyberiuszowi jeden z jego niewolników. Dla Gilbert Picard , to dlatego, Agryppa został odsunięty od swoich roszczeń do uzyskania Tetrarchia z Antypasa, który byłby zaczęło spiskowanie przeciwko Tyberiusza . Agryppa pozostał w więzieniu aż do śmierci Tyberiusza, która nastąpiła sześć miesięcy później ( 16 marca 37 ).
Wstąpienie na tron jego przyjaciela Kaliguli ożywiło fortunę Agryppy. Gdy Poncjusz Piłat przybył do Rzymu, nowy cesarz uwolnił go z więzienia i nadał mu, oprócz tytułu króla, terytoria Filipa .
Agryppa powrócił na swoje ziemie latem 38 roku , po tym jak sytuację wyjaśnili na miejscu Lucjusz Witeliusz i Marullus , przysłani przez Kaligulę z tytułem wicekróla. Prawdopodobnie doszło do negocjacji i porozumienia z Nabatejczykami z Petry i wszystkimi zainteresowanymi królami arabskimi , ale nie jest to związane z tekstem Flawiusza Józefa . Jeśli ktoś wierzy, że jeden z listów Pawła z Tarsu uważany jest za autentyczny, to Arétas IV panuje nad Damaszkiem, gdy Paweł jest tam około 37 roku lub niedługo później. Jednak ta data wizyty Pawła w Damaszku jest kwestionowana i budzi kontrowersje, które nie dobiegają końca. Zauważamy jednak, że miasto Damaszek nie było wcześniej pod zwierzchnictwem króla Petry , że planowana wojna między Rzymianami a Aretasem najwyraźniej nie doszła do skutku i że mimo wszystko ekste - archizm Filipa był uwolnieni od wojsk arabskich, gdy Agryppa wszedł w ich posiadanie.
Herodiada zobaczyła wtedy wszystkie swoje ambicje i obietnice, które złożył jej Antypas, zanim jej małżeństwo się rozpadło. Dla niej tym, który okrada ją z „jej” królewskiego tytułu, jest jej zrujnowany brat, który błagał o pieniądze i pracę, a nawet przeszedł przez więzienie. U szczytu zazdrości popycha Heroda Antypasa, by poprosił cesarza Kaligulę o przyznanie mu tego samego statusu. Herod Antypas w końcu uległ natarczywym prośbom żony i w 39 wyjechał do Rzymu . Poinformowana o tej podróży, Agryppa wysyła swojego najwierniejszego wyzwoleńca do Rzymu, niosąc list do Kaliguli . Oskarża Antypasa o podżeganie do spisku z Partami io zgromadzenie, nie mówiąc o tym cesarzowi, zapasów broni w swoich arsenałach w Tyberiadzie . Drugi zarzut jest prawdziwy, ale pierwszy jest prawdopodobnie fałszywy. Faktem jest, że Kaligula zdetronizował, wygnał i wygnał Antypasa na południu Galii ( 39 rne ). Agryppa otrzymuje terytoria Antypasa, Galilei i Perei , a także wszystkie dobra skonfiskowane Tetrarsze i jego żonie.
Z szacunku dla brata cesarz oferuje Herodiadzie możliwość powrotu do Palestyny, by zamieszkać na dworze Agryppy, zachowując tam swoją fortunę. Ale w ostatecznym przypływie szlachetności lub dumy, a może dlatego, że nie ufa swojemu bratu, woli towarzyszyć Antypasowi na wygnaniu. W judaistycznych Starożytności , Józef Flawiusz wskazuje, że Antypas został wygnany do Lugdunum, co oczywiście sprawia, że myślę o Lyons, ale w wojnie Żydów , że lokalizuje ten wygnanie w Hispania. Powszechnie przyjmuje się, że jest to wówczas Lugdunum Convenarum , czyli obecne Saint-Bertrand de Comminges , położone w Haute-Garonne , niedaleko granicy z Hiszpanią. Zauważ jednak, że Euzebiusz z Cezarei jako miejsce swego wygnania podaje miasto Wiedeń , to samo miasto, które podał dla Poncjusza Piłata .
Prawdopodobnie w tym mieście Lugdunum zmarł Herod Antypas, w nieznanym dniu.
Imię „Antipas” nie pojawia się w Ewangeliach. Znajdujemy tylko imię „Herod”, opisane przez Jezusa jako „lis”. Tradycje kościelne twierdzą, że jedynym Herodem, którego Jezus mógł się spotkać, był „Herod Antypas”. Jedyne fragmenty Ewangelii, w których można zidentyfikować tego „Heroda Antypasa”, dzięki wzmiance o Flawiuszu Józefie , to te związane z jego konfrontacją z Janem Chrzcicielem . Są to w szczególności:
W Dziejach Apostolskich zachowane listy „proroków i nauczycieli” z Antiochii : Barnaby , w cypryjskim lewita , Simeon Niger - lub Simona Czarnego -, Lucjusz Cyrenejczyk , Manaaem-Menachema i Saula ( Saint Paul ). Menachem był towarzyszem dzieciństwa Heroda Antypasa, „dowodem na to, że chrześcijaństwo rekrutowało się nie tylko z niższych warstw społeczeństwa. "