Nowy Testament (w starożytny grecki : Ἡ Καινὴ Διαθήκη / HE Kaine diatheke ) jest zbiorem pism związanych z życiem Jezusa i nauczaniem swoich pierwszych uczniów, które zostały uznane za „ kanoniczne ” przez władze chrześcijańskich w końcu proces kilku wieków. Lista zachowanych przez Kościół tekstów tworzących Nowy Testament została ustalona w 363 roku podczas Soboru Laodycejskiego ; jednak nie rozumiała jeszcze tekstu Apokalipsy .
Słowo „testament” pochodzi od łacińskiego testamentum , „testament, świadectwo”, samo z greckiego διαθήκη ( diathếkê ), „testament, umowa, konwencja”. Greckie słowo ma szersze znaczenie niż łacińskie, ponieważ zawiera pojęcie umowy. Więc niektórzy wolą tłumaczyć to jako „sojusz”.
Dla chrześcijaństwa The Biblia składa się ze Starego Testamentu (czyli Biblii hebrajskiej , Tanach) i Nowego Testamentu.
Nowy Testament zawiera, zgodnie z porządkiem zachodniego kanonu :
Kanon jest ograniczony do 27 funtów decyzją Kościoła na Soborze Rzymskim w 382. Kanon ten został zatwierdzony na regionalnych synodach Kartaginy w 397 i 419 roku . Aż do ostatnich latach IV -tego wieku , to wyklucza Hebrajczyków . Ta kwestia nie była poruszana na soborach ekumenicznych pod koniec wieku. Pomimo dekretów Gelasius , literatura apokaliptyczna inna niż John są kopiowane i odbyło się przyjęcie dla Nowego Testamentu na środku średniowiecza ( XIII th century ).
Niektóre cerkwie nie uwzględniły Apokalipsy w swoim kanonie. Ta opozycja wobec literatury apokaliptycznej była demonstracją przeciwko montanistycznemu millenaryzmowi , poświadczonej przez Euzebiusza z Cezarei, a następnie przez Grzegorza z Nazjanzy , Amfilocha z Ikonium , który o Apokalipsie oświadcza : „Niektórzy to akceptują, ale większość twierdzi, że jest nieautentyczna. " Szkoła z Antiochii, z Jana Chryzostoma ( 347 - 407 ) i Theodore Mopsuestia ( 393 - 466 ), stoi armata 22 funtów bez Apokalipsy. Rada w Trullo ( 692 ) nie ma niczego regulować.
Klasyfikacja ksiąg Nowego Testamentu nie opiera się na dacie ich powstania, co zresztą nie jest dokładnie znane. Odpowiada na logiczny postęp:
Pisanie różnych dzieł składających się na korpus Nowego Testamentu rozłożone jest na okres od 50 do 130 lat . Część z tej literatury jest zorganizowana w postaci kanonicznej na IV th wieku i przyjęła nazwę „Nowego Testamentu”.
W synoptyczne Gospels są trzy pierwsze Ewangelii: Matthew (MT) w zależności od znacznika (MC) i według św (Lk). Mateusz i Łukasz dzielą wiele swoich historii i prawdopodobnie zostały napisane z dwóch wspólnych źródeł: Ewangelii Marka i źródła Q .
Ewangelia według MateuszaEwangelia Matthew (Τὸ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγέλιον) jest pierwszy w kolejności kanonicznej czterech kanonicznych Ewangeliach zawarte w nowym Testamencie. Tradycja chrześcijańska przypisuje ją apostołowi Mateuszowi , celnikowi, który został uczniem Jezusa Chrystusa , ale historycy nie uznają tego przypisania. W każdym razie, według badaczy, tekst ten pochodzi z lat 70-80 lub 75-90 i wydaje się pochodzić z Antiochii , gdzie żyła jedna z pierwszych wspólnot chrześcijańskich.
Ta ewangelia jest skierowana przede wszystkim do Żydów, aby za pomocą Starego Testamentu pokazać im, że Jezus Chrystus jest naprawdę Synem Bożym i Emmanuelem („Bogiem z nami”) od początku, synem Dawida, dziedzicem wszyscy królowie Izraela i Mesjasz, na którego liczyli. Od wejścia Jezus ukazany jest jako Zbawiciel (por. Mt 1,21), Emmanuel (1,23), król (2,2), Mesjasz lub Chrystus (2,4), Syn Boży (2,15) , w wypełnieniu wszystkich proroctw.
Imię syna Dawida, które jest z nim związane i które powtarza się w dziesięciu przypadkach, przedstawia Jezusa jako nowego Salomona: w rzeczywistości Jezus wyraża się jako wcielona Mądrość. Na mocy tytułu Syna Człowieczego, który przewija się przez Ewangelię, a który pochodzi od proroka Daniela , Jezus widzi siebie obdarzonego boską władzą nad Królestwem Bożym , zarówno w niebie, jak i na ziemi.
Ewangelia według MarkaEwangelia Mark (Τὸ κατὰ Μάρκον εὐαγγέλιον) jest drugą (w tym miejscu) czterech kanonicznych Ewangeliach również najmniejsza. Jest to najprawdopodobniej najstarszy, datowany na 65-70 lub 65-75 według badaczy.
Tradycja chrześcijańska przypisuje swoje pismo Markowi , towarzyszowi Pawła, a potem Piotra . Charakter Marka jest wymieniony w Nowym Testamencie, zwłaszcza w Dziejach Apostolskich oraz Listach Pawła i Piotra. Historykom trudno jednak określić historyczność Marka.
Cechą szczególną tej Ewangelii jest przedstawienie dwóch następujących po sobie „zakończeń” w swoim szesnastym i ostatnim rozdziale: jeden, w którym Święte Niewiasty zachowują tajemnicę Zmartwychwstania Jezusa, a drugi, w którym je ogłaszają.
Ewangelia według ŁukaszaEwangelia według Łukasza (Τὸ κατὰ Λουκᾶν εὐαγγέλιον) ma dla autora Łukasza (lekarza i zgodnie z tradycją chrześcijańską , towarzysz Pawła). Jest to najdłuższa z czterech Ewangelii używanych w Nowym Testamencie. Opowiada o życiu Chrystusa, mimo że nie znał go osobiście.
Napisana około lat 80-90 jest współczesna Ewangelii Mateusza, ale egzegeci zgadzają się co do tego, że ci dwaj ewangeliści pisali osobno, nie wpływając na siebie nawzajem. Z drugiej strony, zgodnie z przyjętą dziś przez prawie wszystkich specjalistów teorią dwóch źródeł , Łukasz i Mateusz posługiwali się tymi samymi źródłami, a mianowicie Ewangelią według Marka i zbiorem słów Jezusa nazwanym przez historyków „ Źródłem Q ”.
Łukasz skomponował także Dzieje Apostolskie , które są kontynuacją jego ewangelii i opowiadają o początkach Kościoła chrześcijańskiego. Te dwie książki są poświęcone „ Teofilowi ” („przyjacielowi Boga”), prawdziwej postaci lub symbolowi wszystkich „przyjaciół Boga”. O tym, że autorem tych dwóch tekstów jest Łukasz, historycy przyznają nie tyle ze względu na dedykację, ani nawet dlatego, że Księga Dziejów jest przedstawiana jako kontynuacja ewangelii Łukasza, ale dlatego, że ich style literackie są identyczne i stanowią „dwuczęściowy zespół literacki, którego literacka jednorodność została udowodniona”. Dwie prace pochodzą z lat 80-tych i 90-tych.
Ewangelia według Jana (w greckiej Τὸ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγέλιον , Kata Iōánnēn euangelion ) jest ostatni i ostatni z czterech Ewangelii Nowego Testamentu. Tradycja przypisywała to jednemu z uczniów Jezusa, apostołowi Janowi Zebedeuszowi . To przypisanie jest odrzucana przez większość współczesnych historyków, dla których to pochodzi od anonimowego autora, lub Johannine społeczności , a od końca I st wieku. Hipoteza Jana Prezbitera , innego niż Jan, syn Zebedeusza, była broniona przez niektórych egzegetów, ale z powodu braku wyraźnego świadectwa w tradycji lub aluzji w samej czwartej Ewangelii, teoria ta nie przekonuje.
Ta ewangelia różni się od trzech synoptyków znaczącymi różnicami, w szczególności składem, chronologią, stylem, treścią, teologią i prawdopodobnie źródłami.
Z punktu widzenia doktryny trynitarnej ta ewangelia jest najważniejsza w sprawach chrystologii , ponieważ mówi o boskości Jezusa.
Relacja z Dziejów Apostolskich , piąta księga Nowego Testamentu, jest drugą częścią dzieła poświęconego Teofilowi i napisanego przez Łukasza , przy czym pierwszą częścią jest Ewangelia według Łukasza . Historia zaczyna się od Wniebowstąpienia, po którym nastąpiła Pięćdziesiątnica i opowiada o początkach wczesnego Kościoła, który powstał wokół Apostołów w Jerozolimie, a następnie rozprzestrzenił się na Judeę, Galileę i Samarię oraz na żydowskie społeczności diaspory, zanim rozprzestrzenił się od nich.
Spośród Listów Pawła , 13 jest wyraźnie przypisanych Pawłowi ( List do Hebrajczyków jest anonimowy):
Tylko 7 z nich uważanych jest przez większość historyków za autentyczne: Rm, 1 Co, 2 Co, Ga, Ph, 1 Th i Phm. Nazywają się one „Listami Proto-Pawła”.
Pozostałe to 3 „listy Deutero-Pawła”, napisane przez uczniów bliskich Pawłowi (Ep, Kol i 2 Th), i wreszcie 3 „Listy Tryto-Pawła” lub „ pastoralne ”, dzięki późniejszym uczniom (1 Tm, 2 Tm i Tt).
Te 13 listów możemy pogrupować według ich tematów:
Uniwersalny Listy lub katolicki Listy pochodzą bezpośrednio po Listów Pawła. Są to listy od Jakuba, dwa od Piotra, trzy od Jana i jeden od Judy. Nazywa się je powszechnymi lub katolickimi, ponieważ były adresowane do szerszej publiczności niż listy Pawła, to znaczy do całego lub powszechnego Kościoła, a nie do kościoła czysto lokalnego, takiego jak ten w Efezie czy Koryncie. Listy katolickie są częścią kanonu protestanckiego, a także Kościoła katolickiego i prawosławnego.
Objawienie, albo Objawienie Jana, to ostatnia książka z kanonicznego Nowego Testamentu .
Utwór powstał pod koniec I st wieku. Sam autor mówi, że nazywa się Jan , w chwili pisania ma on mieszkać w Patmos , a tradycja chrześcijańska często utożsamiała go z apostołem Janem synem Zebedeusza lub Janem Prezbiterem . Jednak egzegeza historyczno-krytyczna najczęściej przywołuje „ wspólnotę Jana ” założoną w Efezie . Jest to tekst skierowany do siedmiu Kościołów Azji Mniejszej (okolice Efezu), który zachęca je w obliczu prześladowań rzymskich (lub przynajmniej pułapek bałwochwalstwa) i opisuje w kategoriach symbolicznych główne etapy (lub próby), które muszą poprzedzają powrót Chrystusa.