Zastępca Cher |
---|
Narodziny |
4 października 1810 Vierzon |
---|---|
Śmierć |
3 sierpnia 1889(78 lat) Saint-Gratien |
Pogrzeb | Cmentarz Pere Lachaise |
Imię urodzenia | Felix Aimé Pyat |
Pseudonim | Jules Mayret |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Polityk , dziennikarz , dramaturg , prawnik , komunard |
Pracował dla | Le Figaro , Le Charivari |
---|---|
Członkiem |
Międzynarodowe Stowarzyszenie Pracowników Rada Wykonawcza Komisji Gminnej Komisji Bezpieczeństwa Publicznego |
Archiwa prowadzone przez | Międzynarodowy Instytut Historii Społecznej |
Félix Aimé Pyat , urodzony w Vierzon dnia4 października 1810i zmarł w Saint-Gratien dnia3 sierpnia 1889, jest dziennikarzem, dramaturgiem i francuskim politykiem, osobowością Komuny Paryskiej .
Syn prawnika o poglądach rojalistów, w wieku zaledwie szesnastu lat wstąpił na studia do Paryża, gdzie sam został prawnikiem. Wciągnięty w ruch polityczny ostatnich lat Restauracji , przerywany bankietami i uroczystościami, zasygnalizował swoją śmiałość, wznosząc toast za Konwent Narodowy i zastępując popiersie Karola X popiersiem Lafayette'a. Następnie rozpoczął dziennikarstwo w Le Figaro , Le Charivari i La Revue Démocratique . Jest także autorem sztuk teatralnych, z których część gra popularny aktor Frédérick Lemaître .
Uwiedziony humanistycznymi tezami masonerii, został wprowadzony do masonerii 19 marca 1844przez paryską lożę „Clémente Amitié”. W 1848 stoczył pojedynek z Pierrem-Josephem Proudhonem . Po rewolucji Rząd Tymczasowy II RP mianował go komisarzem w departamencie Cher. Został wybrany na posła lewicowego do Zgromadzenia Ustawodawczego w 1848 r. , Gdzie wygłosił we wrześniu niezwykłe przemówienie na temat prawa do pracy , w odpowiedzi na Thiers i de Tocqueville . Następnie, w 1849 r., Powrócił do Zgromadzenia Ustawodawczego . W 1848 roku sprzeciwił się wyborowi Ludwika Napoleona Bonaparte , który według niego był zapowiedzią nowej władzy królewskiej. Skompromitowany podczas zamieszek 13 czerwca 1849 r. , Musiał schronić się w Szwajcarii , potem w Brukseli i wreszcie w Londynie . Tam założył partię rewolucyjną „Komuna Rewolucyjna” oraz opublikował i rozpowszechnił wiele rewolucyjnych tekstów. W 1864 r. Wstąpił do Międzynarodowego Stowarzyszenia Robotników . W 1869 r. Wrócił do Francji. 31 grudnia 1869 r. Stanął w sądzie za zorganizowanie nielegalnego publicznego zebrania wyborczego z Maurice'em Garreau , Ferdinandem Gambonem i Markiem Gromirem . Następnego dnia po zamachu na dziennikarza Victora Noira 10 stycznia 1870 r. Wezwał do powstania i wrócił na wygnanie do Anglii. Został skazany zaocznie przez sąd najwyższy na pięć lat więzienia.
Po proklamowaniu Republiki w dniu 4 września 1870wrócił do Francji i założył gazetę Le Combat . 11 lutego 1871 r. Decyzją rządu obrony narodowej bitwa zostaje odwołana. 8 lutego 1871 roku został wybrany do Zgromadzenia Narodowego, ale 3 marca złożył rezygnację. W lutym 1871 roku założył nową gazetę Le Vengeur , szybko zlikwidowaną przez generała Vinoya , wojskowego gubernatora Paryża, ale przywróconą w czasie Komuny . 26 marca został wybrany do Rady Gminy . Jest częścią Komitetu Wykonawczego 1871 Finansów i publicznym Komitetu Hi (od 1 st do 8 maja). Nie bierze udziału w Krwawym Tygodniu i jedzie do Londynu . Po amnestii w 1880 r. Wrócił do Francji. W 1887 r. Został wybrany senatorem Cher, a w 1888 r. Posłem do Bouches-du-Rhône.
Jest autorem z 1856 roku Listu do Marianne , pastiszu Ave Maria , cytowanego niekiedy przez Jean-Louis Debré :
„Cześć Marianne, pełna siły, ludzie są z tobą. Owoc twojego łona, Republika, jest błogosławiony. Święta Marianno, wybaw nas jako dziewicę od wolności, od królów i papieży. Niech tak będzie. "
Jego udany melodramat Le Chiffonnier de Paris , przekształcony w latach 1886-1887 w powieść seryjną, opublikowany w Le Radical , a następnie w Le Cri du peuple , a następnie w dużym pośmiertnym tomie wydanym przez Fayard w latach 90. XIX wieku , był dwukrotnie adaptowany. kino: