Felix Pyat

Felix Pyat Obraz w Infobox. Fotograficzny portret Félix Pyat autorstwa Nadara . Funkcjonować
Zastępca
Cher
Biografia
Narodziny 4 października 1810
Vierzon
Śmierć 3 sierpnia 1889(78 lat)
Saint-Gratien
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Imię urodzenia Felix Aimé Pyat
Pseudonim Jules Mayret
Narodowość Francuski
Zajęcia Polityk , dziennikarz , dramaturg , prawnik , komunard
Inne informacje
Pracował dla Le Figaro , Le Charivari
Członkiem Międzynarodowe Stowarzyszenie Pracowników Rada
Wykonawcza Komisji
Gminnej
Komisji Bezpieczeństwa Publicznego
Archiwa prowadzone przez Międzynarodowy Instytut Historii Społecznej
Père-Lachaise - Division 46 - Pyat 01.jpg Spada w Père-Lachaise .

Félix Aimé Pyat , urodzony w Vierzon dnia4 października 1810i zmarł w Saint-Gratien dnia3 sierpnia 1889, jest dziennikarzem, dramaturgiem i francuskim politykiem, osobowością Komuny Paryskiej .

Biografia

Syn prawnika o poglądach rojalistów, w wieku zaledwie szesnastu lat wstąpił na studia do Paryża, gdzie sam został prawnikiem. Wciągnięty w ruch polityczny ostatnich lat Restauracji , przerywany bankietami i uroczystościami, zasygnalizował swoją śmiałość, wznosząc toast za Konwent Narodowy i zastępując popiersie Karola X popiersiem Lafayette'a. Następnie rozpoczął dziennikarstwo w Le Figaro , Le Charivari i La Revue Démocratique . Jest także autorem sztuk teatralnych, z których część gra popularny aktor Frédérick Lemaître .

Uwiedziony humanistycznymi tezami masonerii, został wprowadzony do masonerii 19 marca 1844przez paryską lożę „Clémente Amitié”. W 1848 stoczył pojedynek z Pierrem-Josephem Proudhonem . Po rewolucji Rząd Tymczasowy II RP mianował go komisarzem w departamencie Cher. Został wybrany na posła lewicowego do Zgromadzenia Ustawodawczego w 1848 r. , Gdzie wygłosił we wrześniu niezwykłe przemówienie na temat prawa do pracy , w odpowiedzi na Thiers i de Tocqueville . Następnie, w 1849 r., Powrócił do Zgromadzenia Ustawodawczego . W 1848 roku sprzeciwił się wyborowi Ludwika Napoleona Bonaparte , który według niego był zapowiedzią nowej władzy królewskiej. Skompromitowany podczas zamieszek 13 czerwca 1849 r. , Musiał schronić się w Szwajcarii , potem w Brukseli i wreszcie w Londynie . Tam założył partię rewolucyjną „Komuna Rewolucyjna” oraz opublikował i rozpowszechnił wiele rewolucyjnych tekstów. W 1864 r. Wstąpił do Międzynarodowego Stowarzyszenia Robotników . W 1869 r. Wrócił do Francji. 31 grudnia 1869 r. Stanął w sądzie za zorganizowanie nielegalnego publicznego zebrania wyborczego z Maurice'em Garreau , Ferdinandem Gambonem i Markiem Gromirem . Następnego dnia po zamachu na dziennikarza Victora Noira 10 stycznia 1870 r. Wezwał do powstania i wrócił na wygnanie do Anglii. Został skazany zaocznie przez sąd najwyższy na pięć lat więzienia.

Po proklamowaniu Republiki w dniu 4 września 1870wrócił do Francji i założył gazetę Le Combat . 11 lutego 1871 r. Decyzją rządu obrony narodowej bitwa zostaje odwołana. 8 lutego 1871 roku został wybrany do Zgromadzenia Narodowego, ale 3 marca złożył rezygnację. W lutym 1871 roku założył nową gazetę Le Vengeur , szybko zlikwidowaną przez generała Vinoya , wojskowego gubernatora Paryża, ale przywróconą w czasie Komuny . 26 marca został wybrany do Rady Gminy . Jest częścią Komitetu Wykonawczego 1871 Finansów i publicznym Komitetu Hi (od 1 st do 8 maja). Nie bierze udziału w Krwawym Tygodniu i jedzie do Londynu . Po amnestii w 1880 r. Wrócił do Francji. W 1887 r. Został wybrany senatorem Cher, a w 1888 r. Posłem do Bouches-du-Rhône.

Główne publikacje

Artykuły

Teatr

Inny

Jest autorem z 1856 roku Listu do Marianne , pastiszu Ave Maria , cytowanego niekiedy przez Jean-Louis Debré  :

„Cześć Marianne, pełna siły, ludzie są z tobą. Owoc twojego łona, Republika, jest błogosławiony. Święta Marianno, wybaw nas jako dziewicę od wolności, od królów i papieży. Niech tak będzie. "

Adaptacje filmowe

Jego udany melodramat Le Chiffonnier de Paris , przekształcony w latach 1886-1887 w powieść seryjną, opublikowany w Le Radical , a następnie w Le Cri du peuple , a następnie w dużym pośmiertnym tomie wydanym przez Fayard w latach 90. XIX wieku , był dwukrotnie adaptowany. kino:

Uwagi i odniesienia

  1. Joseph Marie Quérard , literacki Francja: Słownik bibliograficzny lub uczonych, historyków i badaczy z Francji i zagranicznych pisarzy, którzy pisali w języku francuskim, zwłaszcza w XVIII TH i XIX th  stulecia , t.  11, Paryż, Ambroise Firmin-Didot,1857, 717  str. ( czytaj online ) , s.  574.
  2. Sylvie Aprile , „  U początków prezydentury  ” , w Le Monde diplomatique ,1 st kwiecień 2017(dostęp 16 września 2019 )
  3. Michel Cordillot, „  GARREAU Maurice - Maitron  ” , na maitron.fr ,1 st lutego 2020(dostęp 16 marca 2021 )
  4. „  Spotkania publiczne 1868-1870  ” , La Commune de Paris ,27 listopada 2017 r(dostęp 24 marca 2021 )
  5. Antoine Compagnon , Les Chiffonniers de Paris , Gallimard, 2017 ( ISBN  978-2-07-273514-1 ) , s.  241
  6. Rada Konstytucyjna: kiedy Jean-Louis Debré sporządził swój spis - Jean-Louis Debré, przyszły aktor? na www.francetvinfo.fr, 4 marca 2016 (dostęp 19 października 2019).
  7. Mireille Piarotas, Pisma i popularne wypowiedzi , Paryż,1998( czytaj online ) , s.  125.
  8. Antoine Compagnon , Les Chiffonniers de Paris , Gallimard, 2017, ( ISBN  978-2-07-273514-1 ) s.  225

Źródła

Bibliografia

Linki zewnętrzne