Imię urodzenia | Elio Vincenzo Vittorini |
---|---|
Narodziny |
23 lipca 1908 Syrakuzy ( Włochy ) |
Śmierć |
12 lutego 1966(w wieku 57) Mediolan ( Włochy |
Język pisania | Włoski |
---|---|
Gatunki | powieść esej |
Podstawowe prace
Elio Vincenzo Vittorini , ur.23 lipca 1908w Syracuse , Sycylii , a zmarł12 lutego 1966w Mediolanie , jest powieściopisarzem , dziennikarzem , tłumaczem i eseistą włoskim .
Szczególnie znany jest z powieści Rozmowa na Sycylii, a także z wielu innych książek, opowiadań, tłumaczeń i esejów. Zaangażowany pisarz, Vittorini był kolejno anarchistą , lewicowym faszystą , komunistą , socjalistą, a potem radykałem . W latach 40. przyłączył się do ruchu oporu , stając się notorycznym antyfaszystą . Kilka jego dzieł zostało zaadaptowanych do kina i wywarł duży wpływ na wielu intelektualistów swoich czasów, takich jak jego szwagier Salvatore Quasimodo , czy amerykański pisarz Ernest Hemingway .
Elio Vincenzo Vittorini urodził się w lipiec 1908w Syrakuzach , mieście na wschodnim wybrzeżu Sycylii , od ojca pochodzącego z Bolonii , w północnych Włoszech i sycylijskiej matki .
Bolognese dziadek Elio, pułkownik Vincenzo Vittorini, został rzeczywiście wysłany na Sycylię przez rząd Burbonów i tam osiadł po ślubie z Vincenzą Midolo († 1920), córką syrakuzańskiego armatora. Razem rodzą Sebastiano Vittorini (ur. 1883), który będzie wykonywał zawód kolejarza . Ten ostatni poślubił Lucię Sgandurrę (1879-1957), matkę Elio i samą córkę fryzjera Salvatore Sgandurra i Angeli Orefice. Elio Vittorini jest więc bratankiem rzeźbiarza Pasquale Sgandurry, wykładowcy Akademii Sztuk Pięknych we Florencji , a także botanika i prawnika Antonino Sgandurry.
Elio Vittorini ma kilkoro rodzeństwa, w tym Giacomo, Ugo, Aldo i Jole Vittorini. Jego ojciec był robotnikiem kolejowym, musiał kilkakrotnie podróżować z rodziną po torach kolejowych na Sycylii. Siostra Elio, Jole Vittorini, urodziła się w Scicli .
Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do instytutu technicznego, aby zostać księgowym, ale nie wykazywał tym zainteresowaniem. W 1922 roku, jeszcze w Syrakuzach , Elio Vittorini i kilku jego towarzyszy należy do indywidualistycznej grupy anarchistycznej zwanej „ Figli dell'Etna ”. W 1924, po czterokrotnej ucieczce z rodzinnego domu, na stałe opuścił Sycylię i wyjechał do północnych Włoch.
Elio Vittorini następnie przybywa do Veneto i Friuli, gdzie krótko pracuje jako księgowy na budowie dla firmy budowlanej w Gorizii . Następnie przeniósł się do Florencji, gdzie zajmował stanowisko korektora gazety La Nazione . W tym okresie zaczął pisać artykuły i krótkie opowiadania fabularne, które następnie wysłał do uznanego wówczas autora Curzio Malaparte , który zdecydował się opublikować je w swojej recenzji La Conquista dello Stato . W 1927 wysłał do recenzji La Fiera Letteraria , która zgodziła się ją opublikować, swoją pierwszą prawdziwą narrację zatytułowaną „Ritratto di re Gianpiero”.
Również w 1927 roku Elio Vittorini poślubił Rosę Quasimodo, Sycylijkę taką jak on i siostrę pisarza i poety Salvatore Quasimodo (1901-1968), która trzydzieści lat później, w 1959 roku, otrzymała literacką Nagrodę Nobla. młody absolwent fizyki i to właśnie Elio Vittorini pomógł mu osiedlić się we Florencji w 1929 roku i wprowadził go w intelektualne i literackie kręgi miasta.
W 1929 zetknął się z grupą literacką Alberto Carocciego (to) iz pismem Solaria , laboratorium poezji hermetycznej i nowej powieści. Opublikował także artykuł „Scarico di coscienza” w czasopiśmie L'Italia Letteraria, w którym oskarża literaturę włoską o prowincjonalizm. Wreszcie w 1931 roku opublikował swoją pierwszą książkę w Éditions de Solaria, zbiorze opowiadań zatytułowanym Piccola borghesia, który został ponownie zredagowany przez wydania Mondadori w 1953 roku. W tym samym roku, z powodu zatrucia ołowiem , został zmuszony do „ zrezygnował ze stanowiska korektora i od tego czasu utrzymywał się głównie z działalności pisarskiej, ale także z tłumaczenia powieści amerykańskich i angielskich na język włoski (szczególnie znany jest z tłumaczenia na język włoski niektórych dzieł Williama Faulknera , Edgara Allana Poe i DH Wawrzyńca ).
W latach 1933-1934 jego powieść Il Garofano Rosso została opublikowana w różnych numerach w czasopiśmie Solaria, ale z powodu faszystowskiej cenzury nie została opublikowana w jednym tomie aż do 1948 roku, po zakończeniu wojny, w wydaniach Mondadori.
W połowie lat 30. , kiedy władzę objął reżim Mussoliniego , Elio Vittorini zbliżył się do faszyzmu. Należy wtedy do nurtu lewicowych faszystów (grupy o lewicowych ideach politycznych, ale także zbliżającej się do autorytarnej siły faszyzmu). Jednak w 1936 roku, kiedy wybuchła hiszpańska wojna domowa, Elio Vittorini aktywnie wspierał hiszpańską rewolucję społeczną . Wraz ze swoim przyjacielem Vasco Pratolinim planuje nawiązać współpracę z hiszpańskimi republikanami . Pisał dla magazynu Bargello, aby nakłaniać innych włoskich lewicowych faszystów do wspierania republikanów i walki z dyktatorem Francisco Franco . To z kolei powoduje jego wydalenie z Narodowej Partii Faszystowskiej .
Pozycje polityczne Elio Vittoriniego, poza żadną partią, są wówczas bliskie pozycji ruchu libertariańskiego i anarchistycznego . W szczególności wspiera działalność Camilla Berneriego , pisarza i anarchistycznego filozofa, który wygnany z Włoch będzie walczył w Hiszpanii u boku Republikanów, ale zostanie zamordowany w 1937 roku. Ponadto Elio Vittorini jest również bliski społecznościom spontanicznym , które wspierają tworzenie struktury antyautorytarne, takie jak rady robotnicze. Vittorini pozostaje również blisko swojego przyjaciela z dzieciństwa, Alfonsa Failli (1906-1986), anarchisty i sycylijskiego bojownika ruchu oporu. Zawsze w czasie wojny wstąpi do partii komunistycznej, potem do podziemia.
W 1936 opublikował Nei Morlacchi, Viaggio in Sardegna w wydaniach Parenti. Ten ostatni w tym samym roku zdobył nagrodę literacką przyznawaną przez magazyn L'Italia Letteraria, w którego jury zasiadali Grazia Deledda i Cipriano Efisio Oppo . Książka ta zostanie ponownie wydana przez Mondadori w 1952 roku pod tytułem Sardegna come un'infanzia .
On opublikowany w czasopiśmie Letteratura Rozmowa na Sycylii , w kilku częściach między 1938 i 1939 , co stanowi jego najbardziej znanych prac. Ta ostatnia zostanie połączona w jedną powieść i opublikowana w 1941 roku przez Parenti, a następnie przez Éditions Bompiani .
W 1940 roku Vittorini przyłączył się do antyfaszystowskiego ruchu oporu, który opisał w Les Hommes et les Autres w 1945 roku . Był przez pewien czas dyrektorem komunistycznego dziennika L'Unità po wojnie, jednocześnie jako dyrektor literacki edycji Einaudi w Turynie . Po wojnie zerwał z włoską partią komunistyczną, zbyt ściśle związaną z dyktaturą stalinowską.
Założył przeglądu Politechnika w 1945 roku i od tego czasu poświęcił się jego działalności redakcyjne, porzucając powieść. Zarządza ważnymi zbiorami wydawców Einaudi i Mondadori , takimi jak „I Gettoni”, „La Medusa”, „Nuovi scrittori stranieri”. W 1959 stworzył pismo Il Menabo , które redagował z Italo Calvino . Jest także tłumaczem na język włoski dzieł Williama Faulknera i Johna Steinbecka .
W 1960 opublikował tekst potępiający tortury w Algierii. W tym samym roku został przewodniczącym Partii Radykalnej .
Uczestniczył w odmowy publikacji Le GUEPARD przez Giuseppe Tomasi di Lampedusa , sądząc po jego styl przestarzały i wbrew jego komunistycznych ideałów.
Elio Vittorini zmarł na raka żołądka w 1966 roku w Mediolanie.
Pozostawia skąpe dzieło, naznaczone chęcią opisania wydarzeń, w których brał udział, sprzyjające działaniu i dialogowi.
Elio Vittorini miał istotny wpływ na kilku innych pisarzy swojego pokolenia i następnych pokoleń. Przede wszystkim jest szczególnie znany z tego, że pod koniec lat 20. wprowadził w kręgi literackie Florencji swojego szwagra Salvatore Quasimodo , przyszłego laureata literackiej Nagrody Nobla , i zachęcił go do pisania .
Ponadto można zauważyć, że to właśnie Vittorini wprowadził w świat literacki przyszłego pisarza, dziennikarza i scenarzystę Vasco Pratoliniego (1913-1991), podczas gdy ten ostatni, samouk, pracował wcześniej jako typograf, barman i uliczny. sprzedawca. Pratolini przez całe życie pozostanie wtedy wielkim przyjacielem Vittoriniego.
Był także ważnym źródłem wpływów dla pisarza i filozofa Italo Calvino (1923-1985), Włocha, ale urodzonego na Kubie, który zadedykował mu esej Vittorini: progettazione e letteratura .
Wreszcie pisarz i laureat amerykańskiej nagrody Nobla Ernest Hemingway (1899-1961) był wielbicielem stylu literackiego Vittoriniego iw 1949 napisał przedmowę do pierwszego angielskiego wydania Conversation en Sicile .
Salvatore Quasimodo w 1959 roku.
Vasco Pratolini , po prawej, w 1959 roku.
Ernesta Hemingwaya w 1939 roku.
Vittorini reprezentuje w kulturze włoskiej postać zaangażowanego intelektualisty ( impegnato ), ożywionego pragnieniem wniesienia wkładu w odnowę społeczeństwa poprzez świadomość i potępienie jego sprzeczności. Dla niego literatura musi być narzędziem zdolnym do ochrony człowieka przed cierpieniem.
W całej jego narracji odnajdujemy tendencję do transfiguracji konkretu i przedstawiania rzeczywistości w baśniowości i symbolice. Jego pierwsze utwory mają być o anarcho-rewolucyjnej i antyburżuazyjnej wrażliwości.
Opowiadania Les Petits-Bourgeois wychwalają instynkt i znajdują swój wzór w wewnętrznym monologu Prousta i przepływie świadomości Jamesa Joyce'a .
Czerwony goździk , który rozgrywa się w latach narastania faszyzmu, odzwierciedla kryzys ideologiczny pisarza, który wkrótce wejdzie w opozycję.
Erica to opowieść o nastoletniej dziewczynie zmuszonej do prostytucji, która widzi, jak jej ideały zostają zniszczone w obliczu zła świata i niegodziwości mężczyzn.
Rozmowa na Sycylii , główne dzieło Vittoriniego, opowiada historię inicjacyjnej podróży Silvestro Ferrauto, typografa z Mediolanu, który podejmuje podróż na rodzinną Sycylię i jest zawoalowaną krytyką włoskiego faszystowskiego reżimu, piętnującą niesprawiedliwość społeczną.
Po wojnie i doświadczeniach partyzanckich Vittorini wyznawał neorealizm, którego stał się jedną z głównych postaci, publikując wielu młodych włoskich autorów, m.in. Italo Calvino .
Kilka filmów zostało zaczerpniętych z twórczości Elio Vittoriniego: