| Imię urodzenia | Edmond Bacri |
|---|---|
| Narodziny |
18 grudnia 1920 Algier ( Algieria ) |
| Śmierć |
3 stycznia 2003 Neuilly-sur-Seine ( Hauts-de-Seine ) |
| Podstawowa działalność | Liryk , piosenkarz |
| Gatunek muzyczny | Pieśń francuska |
| aktywne lata | 1946 - 2003 |
| Oficjalna strona | Eddy Marnay |
Eddy Marnay , którego prawdziwe nazwisko to Edmond Bacri , urodził się w Algierze we francuskiej Algierii dnia18 grudnia 1920 i martwe 3 stycznia 2003w Neuilly-sur-Seine ( Hauts-de-Seine ) jest autorką tekstów i piosenkarką francuską .
Na swoim koncie ma na swoim koncie około 4000 piosenek. Był dyrektorem w SACEM od 1990 do 1997 roku , jak również w SODRAC w Quebecu . Został mianowany Kawalerem Legii Honorowej w 1993 roku .
W młodości szczególnie wzruszyły go amerykańskie dzieła Irvinga Berlina , George'a Gershwina i Cole'a Portera . W Algierze jego ojciec, znany jubiler i wielki miłośnik muzyki, regularnie zabiera go na przedstawienia w kasynie. Przyszły Eddy odkrywa Georgela, a nawet Damię, którą portretuje w poetyckim zdaniu godnym tego utalentowanego autora: „ Miała zielone oczy kota, ogromne i podłużne, które zakrzywione w kierunku skroni i zawsze tonęły w wiem, jaki nostalgiczny płyn, który uczynił ją odległą, a jednocześnie tak cielesną ” . Eddy dodaje: „ Dla mnie było to przebudzenie powołania. Ojciec zabierał mnie za kulisy i oglądałem z bliska tych makijażystów, czarujących lub smutnych artystów, wdychałem zapach żywicy, podkładu i potu. Wiedziałem, że ten świat będzie mój ” .
Wylądował w Paryżu w 1937 roku z Algierii . Po pracy jako dziennikarz, scenarzysta i asystent reżysera, rozpoczął karierę jako piosenkarz, ale dopiero jako autor tekstów uzyskał listy szlacheckie, chociaż nagrał kilka 45 okrążeń aż do wczesnych lat 60 .
Już w 1946 r. Pisał do muzyki Emila Sterna. Where are you my love? dla Renée Lebas . W 1948 roku napisał Les Amants de Paris dla Édith Piaf do muzyki Léo Ferré, którego poznał w kabarecie Quod Libet (prowadzonym przez Francisa Claude'a przed stworzeniem słynnego Milord l'Arsouille w 1949 roku ) i to jest sukces.
W latach pięćdziesiątych będziemy wspominać Tire l'Aiguille dla Renée Lebas ( 1951 ), Monsieur Hans dla Suzy Delair , Java (Co tam robisz?) Dla Lucienne Delyle i Patachou oraz kawiarni Planter (muzyka Emila Sterna ) dla Yves Montand , przejęte przez Mouloudji ( 1958 ).
Na jego płycie z lat pięćdziesiątych odnotowujemy również jego pieśni dla Marcela Amonta ( Pour d ' un Bateau , 1959 ), Michèle Arnaud ( Deux turtledoves , muzyka Emila Sterna , 1957 ), Eddiego Constantine'a , Luisa Mariano , Mouloudji ( Z' niebieskie oczy , muzyka Emila Sterna , 1957), Jean-Claude'a Pascala ( już , muzyka Emila Sterna , 1955 ) i Henri Salvador .
Eddy Marnay będzie jednym z największych francuskich adaptatorów piosenek z amerykańskich filmów. Zainspirowany, kładzie swoje słowa na wypowiedziach wielkich autorów tekstów zza Atlantyku, co zaowocowało udanymi francuskimi wersjami tematycznych piosenek z filmów, często przekazywanych potomności . Poniżej 6 jego sukcesów do zapamiętania z lat 1956-1968:
Przede wszystkim wielki sukces lat pięćdziesiątych XX wieku, jakim był Que sera, sera (Wh Everything Will Be, Will Be) , Oscar za najlepszą oryginalną piosenkę 1956 , w wykonaniu Jacqueline François z piosenki przewodniej filmu Alfreda Hitchcocka L 'Man, który wiedział za dużo i uwieczniony przez Doris Day w 1956 roku .
Następnie jest to Exodus , w interpretacji Édith Piaf , z homonimicznego filmu Otto Premingera o oryginalnej muzyce Ernesta Golda ( 1961 ).
Potem jest Najdłuższy dzień , śpiewany we Francji przez Johna Williama z piosenki skomponowanej przez Paula Ankę do gigantycznego fresku wyprodukowanego przez Darryla F. Zanucka w 1962 roku .
Wreszcie Le Sourire de mon amour napisane dla Juliette Gréco w 1966 r. , Adaptacja nagrodzonej Oscarem piosenki z 1965 r. The Shadow of Your Smile z oryginalnego tekstu wielkiego czarnego amerykańskiego poety Paula Francisa Webstera do muzyki kompozytora Johnny'ego Mandela . Ta piosenka przyćmi nawet film Vincente Minnelli, z którego się wywodzi , The Sandpiper (The Sandpiper) .
Dopiero w 1968 roku należy odnotować jeszcze dwa wielkie sukcesy, z których drugi jest tak naprawdę czterokrotny:
W 1975 roku Eddy Marnay próbował swoich sił w napisaniu musicalu Bistrot , którego kompozytorem był Michel Legrand. Przedstawienie jest wystawiane w Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu i wyreżyserowane przez Maurice'a Jacquemonta . Pomimo obecności doświadczonego artysty, takiego jak Philippe Clay , sukces nie nadchodzi.
Marnay będzie często współpracować z francuskim kompozytorem Emilem Sternem i razem stworzą szyki na miarę dla charakterystycznych francuskich artystów, takich jak Bourvil, który wykonuje Berceuse à Frédéric i La Ballade irlandaise (drzewo pomarańczy Un) przejęte przez Danielle Darrieux w 1958 roku .
Regularnie przedstawiają kapryśne szkice Marcela Amonta na miarę: Pour d'un Bateau ( 1959 ), La Carriole Espagnol ( 1960 ), Pizzicati-pizzicato ( 1961 ), Dis Marie ( 1962 ) i Et voilà les violins ( 1968 ).
Następnie, od 1956 roku , była Juliette Gréco, która wykonywała swoje Ginguettes (z których stworzyła wersję przeznaczoną dla Stanów Zjednoczonych w 1957 roku , jej pierwsza piosenka w języku angielskim w adaptacji J. Spencera, The Carrousel ), a następnie L'Or i Chanson bleue , w 1968 roku . Znajdziemy również Régine z jego Okazou ( 1967 ), szynszylą Patchouli ( 1968 ) i Ma dwadzieścia lat .
W kategorii pieśni szytych na miarę możemy zrobić nawias dla współpracy Marnay z jednym z najsłynniejszych kompozytorów i orkiestratorów lat 60. , André Poppem, który jest w szczególności stałym aranżerem Marie Laforêt . Marnay i Popp odniosą wspólnie serię sukcesów dla Dziewczyny o złotych oczach , w tym: Ach! Say Say ( 1965 ), Manchester and Liverpool ( 1966 ), My Love, My Friend and Ivan, Boris and Me ( 1967 ).
I wreszcie w 1973 roku Eddy Marnay we współpracy z Eddiem Barclayem napisała dla Brigitte Bardot You came my love , której nagrała włoską wersję zatytułowaną Sei arrivato amor mio .
Ale jednym z wielkich sukcesów Marnaya jest jego współpraca z Fridą Boccarą . Zaczął od napisania do niego, wspólnie z Jacques'em Larue'em o muzyce Guya Magenty , Cherbourg miał rację, co było wielkim sukcesem w 1961 roku .
Wykona wiele utworów Marnaya, czasem do muzyki Michela Legranda , jak La Valse des lilas ( 1962 ) czy Les Moulins de mon coeur, które wznowi po Legrandzie w 1968 roku . Innym razem będzie to muzyka Michela Magne'a, na przykład przebój, którym było Sto tysięcy piosenek z 1968 roku , a także Belle du Luxembourg z 1969 roku , a nawet Rankiem mojej pierwszej miłości w 1972 roku (piosenka z filmu " Angélique, marquise des angels ”).
Jednak to muzyka Emila Sterna sprawiła, że Marnay zaoferował mu jeden ze swoich największych sukcesów: pamiętamy Un jour, un enfant , piosenkę, z którą Frida Boccara wygrała dla Francji Grand Prix du 1969 Eurovision Song Contest w Madrycie (zremisowana z innymi kandydatami).
Dla Fridy Boccary, Eddy Marnay był także koproducentem, w tym samym roku, 33 rpm Un jour, un enfant, dla którego podpisał wszystkie teksty, nagranie, które zdobyło Grand Prix du Disque Akademii Charles-Cros .
Potem, w 1970 , Cztery Drogi Miłości (do muzyki Antonio Vivaldiego ) oraz Wenecja umrze (do muzyki skomponowanej przez Stelvio Cipriani do filmu Anonimo Veneziano przez Enrico Maria Salerno ). W 1972 roku , By żyć razem i Too young or too old (muzyka Jean-Michel Braque) i Taureau do muzyki brazylijskiego kompozytora Geraldo Vandré (pt) . A potem, do muzyki Georga Philippa Telemanna , Roku, w którym Piccoli (tytułowy album) w 1978 roku , a także innych tytułów składających się na ten ambitny LP, cała muzyka pochodzi ze znakomitych adaptacji dzieł klasycznych: La Nuit (Corelli ), The Last Date (Beethoven), And I'm Alone (Granados), Mozart's Children (Mozart), My River (Smetana), A Smile Beethoven (Grieg), Aria Cantilena (Villa-Lobos), The Watchman's Song ( Kawaler).
Marnay był w stanie dostosować się do zerwania fali yeye fali , a nawet na dyskotece w 1970 roku . W 1962 r. Zaciął zęby, dając Richardowi Anthony'emu Faits pour s'aimer, francuską wersję brazylijskiej piosenki Desafinado .
W 1965 roku napisał przebój dla France Gall , L'Amérique , do muzyki Guya Magenty, a następnie adaptację włoskiego przeboju Baci, baci, baci z 1969 roku .
Marnay pisze dla Françoise Hardy , który będzie jednym z największych przebojów piosenkarki lat sześćdziesiątych , Dom, w którym dorastałem , kolejna adaptacja włoskiego sukcesu Adriano Celentano z 1966 roku . W tym samym roku zaśpiewała Qu'ils sont rire do muzyki André Poppa, aw 1968 roku złagodził amerykański tekst ballady Tam, ale na szczęście , piosenkarza protestującego Phila Ochsa , teraz po francusku Gdzie jest szczęście?
W 1974 roku Eddy Marnay poślubił 30-letnią młodszą Laurę Conti , która dała mu jedyną córkę Célię. Napisał wiele dla popularnego piosenkarza Claude'a François, w tym: Les Moulins de mon cœur , Świat jest duży, ludzie są piękni , Dziki kwiat , Ile rzek , Ogród w moim sercu , Zatrzymaj się w imię miłości , To ładna pogoda , pogoda dobra , tylko romans , ale już jest inaczej , nagle jest za późno , nie wybieramy , Belinda , moje kłamstwo i moja prawda , śpiewam dla ludzi, którzy się kochają , Sha la la , Nadal mam swój dom , Poza tym życie jest dobre , straciłem szansę , Nasza ostatnia wspólna piosenka , Le Mal-Aimé , Całe życie będę ci śpiewać , Wystarczy dziewczyna , Najpiękniejsza dziewczyna świata , Jesteś dla mnie wszystkim , gdzie iść? , Ty i ja przeciwko całemu światu , Spektakl się skończył , po prostu muszę iść , Trochę miłości , Udawaj , Monsieur Ropuch , Śpij mały człowieku , Brudny koleś , Vincennes Zoo , W tym roku , To reggae , On nie robi „t cię kocham , Vagabond , Daj nasza miłość szansę , wreszcie , ja jadę do Rio , ty i słońce , Każda twarz opowiada , miłość przychodzi, miłość idzie , piosenka Święte , dlaczego i on jest dla was Śpiewam .
Możemy również dodać kilka piosenek dla Guya Mardela , C'est une larme , Quand on me parle de Paris ( 1969 ), a także dla Hervé Vilarda , Le Dernier Voyageur ( 1969 ) i Amore caro, amore bello ( 1971 ).
Eddy Marnay napisał francuski tekst do wspaniałych piosenek bossa novy skomponowanych przez Antônio Carlosa Jobima :
Jego współpraca z Mireille Mathieu rozpoczęła się w 1975 roku i stał się jego ulubionym autorem. Powiedziała, że to on najlepiej ją rozumie. Pisał prawie stu piosenek dla niej, w tym wiele sukcesów: Tous les enfants chantent avec moi ( 1975 ), Mille Colombes (do arii Casta Diva z opery Norma przez Belliniego , przystosowanej przez niemieckiego kompozytora Christian Bruhn , 1977 ), clown w moim sercu ( 1978 tytułowej ), Santa Maria de la Mer i Blue Bayou w 1978 roku , dziecko przyjdzie ( 1979 ), a kochaj kobieta ( 1980 ), trzech miliardów ludzi na ziemi , nasze wspomnienia i New York New York w 1982 ...
Współpracuje przy produkcji artystycznej wielu albumów artysty, w szczególności tego skomponowanego przez Paula Ankę w 1979 roku , Mireille Mathieu śpiewa Paul Anka , do którego pisze wszystkie francuskie adaptacje.
Do relacji Marnaya należy dodać teksty, które wciąż są przeznaczone dla Marcela Amonta: Where the wind comes from (muzyka Rogera Bourdina , 1961 ), The Marriage Representative (muzyka: Hubert Giraud , 1970 ).
Eddy Marnay pisze także dla Nicole Croisille : You said me ( 1975 ), Dalida and Vicky Léandros et their Temps des Fleurs (francuska adaptacja These Were the Days , 1967 , zainspirowana rosyjskim romansem Дорогой длинною , 1925), Colette Deréal z Un clown dans mon coeur ( 1966, przejęty w 1978 przez Mireille Mathieu z nieco innym tekstem), Jacqueline Dulac z Those from Warsaw ( 1966 ).
Dla Nany Mouskouri napisał Coucouroucoucou Paloma w 1968 r. , Aw 1979 r. Dla swojego albumu Vivre au soleil , oprócz tytułowego tytułu, który zaadaptował z Kaempferta, Singletona i Snydera, napisał do niej do tradycyjnych melodii: Dziecko, które będzie żyć jutro (aranżacje Johnsa) i Never I will be ej (aranżacje Sakel). Marnay pisze także dwukrotnie dla Nicole Rieu ( Le ciel c'est ici w 1976 i Pour savoir t'aimer na albumie Vas-y w 1998 ).
W 1970 roku , David Alexandre Winter reprezentowane Luksemburg na Eurowizji z Je suis tombe du Ciel , muzyka Yves de Vriendt i wziął 12 th pozycji. Wciąż na Eurowizji , pisał także dla Anne-Marie David , muzyki przez Hubert Giraud , Je suisfant-Soleil , piosenki reprezentujący Francję w 1979 roku , która weszła w 3 -cim miejscu.
Marnay kontynuuje dla Serge Reggiani with My córka ( 1971 ), The House, który już nie istnieje i Le Premier Amour du monde ( 1972 ), Michèle Torr z Un homme dans ma vie ( 1970 ), a następnie Nicoletta z From północy do szóstej o ' zegar rano, a także dla piosenkarki z Quebecu Renée Martel, która odniosła sukces w Quebecu dzięki piosence Liverpool wydanej w 1967 roku .
Jeszcze w Quebecu pisze także dla Nicole Martin ( to było dla niego w 1978 roku do muzyki kompozytora Freda Farrugii , tytuł ukazał się na albumie Ne t'en va pas ) oraz dla Julie Arel ( Soleil qui danse en 1973 ). Nicole Martin śpiewa również trzy swoje adaptacje na swoim albumie jazzowym Cocktail Lounge wydanym w 2012 roku , a mianowicie piosenkę Dingue de vous ( I Get a Kick Out of You ) autorstwa Cole'a Portera, a także dwa utwory skomponowane przez Antônio Carlosa Jobima : Faits pour s 'to love ( Desafinado ) i The Girl from Ipanema ( A Garota de Ipanema ) .
W 1974 roku napisał dla Esther Galil pieśń na rzecz pokoju On est fait pour vivre ensemble .
Podczas Francofolies de Spa 1979 Eddy Marnay nawiązał romantyczne więzi z Quebecois Suzanne-Mia Dumont. Poświęci wtedy swoje pióro na pisanie piosenek dla wielu wykonawców z Quebecu.
W 1982 roku napisał pierwsze piosenki Celine Dion , w tym Tellement j'ai d'amour pour toi , muzykę Huberta Girauda , który w tym samym roku zdobył złoty medal na Yamaha Music Festival w Tokio . Pójdą ponownie do Dion, D'amour ou d'amitié (1982, muzyka Jean-Pierre Lang i Roland Vincent ), a następnie, w 1983 roku , Du Soleil Au Coeur (utwór napisany przez Frida Boccara, muzyka André Popp ), Mon Ami zostawili mnie (muzyka Christiana Loigerota i Thierry'ego Geoffroya). W 1986 roku piosenka Do what you want (muzyka kompozytora z Quebecu René Grignon) stała się pierwszym teledyskiem Celine Dion . Céline i Eddy stworzą w sumie pięć albumów, które zdobędą kilka nagród Félix , Victoires de la musique québécoises .
Następnie wielu innych wykonawców z Quebecu zaśpiewa teksty Marnaya. Przytoczmy Ginette Reno , a następnie pod koniec 1980 roku , Véronique Beliveau i Marc Gabriel z Jerozolimy . W latach 90. spotykamy Mario Pelchata z Tears in the Rain ( 1993 ), Le Bleu du Ciel i C'est la vie ( 1995 ).
W 1994 roku Marnay napisał również piosenkę, ponieważ to miłość do Lary Fabian .
Aż do swojej śmierci w 2003 roku Marnay nadal pisał dla Diane Juster ( Miłość w tajemnicy , pozwalasz miłości minąć ) i dla Pierre'a Sénécala, który nagrał jedno z ostatnich dzieł płodnego autora tekstów, album Vivant w 2002 roku . Wreszcie Marie Denise Pelletier wydała we wrześniu 2003 roku album zatytułowany Les Mots de Marnay , opus jest żywym hołdem dla zmarłego autora. Marie-Denise podejmuje tam kilka swoich piosenek, w szczególności wielkie sukcesy Fridy Boccary , jej muzy ( Sto tysięcy piosenek , Les Moulins de mon coeur , La Croix, l'Étoile et le Croissant , Berceuse pour Luciana i oczywiście pewnego dnia dziecko ).
Na pytanie „co to jest piosenka?” ", Eddy Marnay odpowiedział: " To bardzo piękna melodia i bardzo piękne słowa, ale to także dar i cud, którego nie można analizować. "
Niektóre z jego piosenek zostały zaadaptowane w języku angielskim przez Paula Ankę , Tony'ego Bennetta , Milesa Davisa , Marlène Dietrich , Barbrę Streisand czy Sarah Vaughan .