Status | Monarchia , Feudalizm |
---|---|
Stolica | Feng, Hao , Luoyang, a później Gong ( Gongxian ) |
Zmiana | Pieniądze w łopatach ( w ) |
1045 pne J.-C. | Di Xin zostaje zdetronizowany przez Wu Wanga , założyciela dynastii Zhou |
---|---|
1045 - 771 pne. J.-C. | Okres zachodniego Zhou (stolicą jest Hao) |
771 - 246 pne. J.-C. | Okres wschodniego Zhou (stolicą jest Luoyi ) |
450 - 221 pne. J.-C. | Okres Walczących Królestw |
256 pne J.-C. | Upadek dynastii |
( 1 st ) 1122 BC. J.-C. | Zhou Wen Wang |
---|---|
(D er ) 314 - 256 pne. J.-C. | Zhou Nanwang |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Dynastia Zhou ( chiński :周朝 ; pinyin : ; Wade : Chou1 Ch'ao2 ; EFEO : Tcheou ) jest zgodnie z tradycyjną historiografii trzeci chiński dynastii. Prowadzeni przez królów należących do klanu Ji ( Traditional Chinese :姬 ; pinyin : ), to bierze władzę w XI th wieku pne. AD (około 1046 pne ), po dynastii Shang , i pozostał na miejscu do 256 pne. AD , data zakończenia panowania ostatniego króla Zhou. Zmarła w 256 pne. AD następnie jego terytorium zostało włączone do królestwa Qin w 249 pne. Ta długowieczność sprawia, że dynastia Zhou jest najdłuższą ze wszystkich, które odniosły sukces lub rywalizowały w historii Chin .
Długi okres dynastii Zhou widzi w rzeczywistości ten ostatni sprawuje efektywnej władzę nad krajem chińskiej Centralnej Plains do połowy XI th wieku pne. Pne do początków VIII th wieku przed naszą erą. AD . Okres ten nazywany jest „ zachodnim Zhou ” (1046-771 pne), ze względu na zachodnie położenie stolicy królów Zhou. Po tej epoce dynastia Zhou sprawowała jedynie formę symbolicznej suwerenności nad potężniejszymi królestwami, które utwierdzały się w Chinach. Jest to okres znany jako „Zhou Wschodu” (771-256 pne) z powodu instalacji dynastii we wschodniej stolicy. Sama jest podzielona na dwa podokresy: okres wiosny i jesieni (771-481 pne) oraz okres Walczących (481-221 pne).
Ten okres chińskiej historii odpowiada temu, co wielu uważa za szczyt chińskiego wyrobu artefaktów z brązu . Dynastia obejmuje również okres, w którym chińskie znaki przekształciły się w niemal nowoczesną formę z wykorzystaniem archaicznej wersji stylu „skrybów”, który pojawił się w okresie późnych Królestw Walczących.
Inna dynastia o nazwie Zhou istniała między 690 a 705 rokiem n.e. , z jedynie cesarzową Wu Zetian .
Zgodnie z chińską mitologią , linia Zhou powstała, gdy Jiang Yuan, małżonka legendarnego cesarza Ku , cudownie poczęła dziecko, Qi „Opuszczony”, po przejściu w boskim śladzie Shangdiego . Qi staje się wtedy bohaterem, który przetrwa po trzykrotnym porzuceniu przez matkę i znacznie usprawnia rolnictwo w czasach na wpół legendarnej dynastii Xia . Ten ostatni wyczyn przyniósł mu tytuł Lorda Tai i nazwisko Ji od króla Xia jego czasów. Następnie otrzymał również pośmiertne imię Houji "Lord Millet ", nadane mu przez króla Tang z dynastii Shang . Otrzymuje nawet ofiary jako Bóg żniwa. Należy zauważyć, że określenie Hòujì było prawdopodobnie tytułem dziedzicznym związanym z rodowodem .
Wiele lat później Buzhu, syn Qi, zrezygnowałby ze stanowiska Mistrza Rolnictwa ( tradycyjny chiński :農 師 ; pinyin : ) w ostatnich latach swojego życia, a on lub jego syn Ju zrezygnowaliby całkowicie. rolnictwo z korzyścią dla koczowniczego trybu życia, takiego jak Xirong i Rongdi. Jednak Gong Liu, syn Ju Liu, doprowadził swój lud do dobrobytu, przywracając rolnictwo i osiedlając go w mieście Bin, nad którym jego potomkowie rządzili przez kilka pokoleń.
Kontrowersje wokół początków historycznychDebata wywołała historiografię dotyczącą etnicznego pochodzenia Zhou: Huaxia czy nomadowie?
Według zwolenników etniczności Huaxia, należy pamiętać, że sami Shangowie byli plemieniem, a przed nimi także Xia . W pismach uczniów Konfucjusza , ten ostatni w żaden sposób nie wydaje się traktować Zhou jako obcych, nawet przytaczając ich bardzo często jako przykład prawości i prawości. Jednak Konfucjusz żył wieki przed Sima Qian , a większość pism poprzedzających Qian zaprzecza temu drugiemu. Ponadto niektóre biografie pozostawione przez autora, w tym biografie Lao Tseu , wydają się wątpliwe. Również zwolennicy Huaxia pochodzenia Zhou uważają, że pisma Sima Qian należy traktować z pewną rezerwą. Zhou pochodzili z Shaanxi i byli jak Shang wasali Xia. Jednak przenieśli się na zachód, aby uniknąć prześladowań Jie Gui , króla Xia. Dla zwolenników Huaxii, ponieważ ta migracja miała miejsce w bardzo odległym czasie, uważają, że Sima Qian nie mógł poznać dokładnego powodu i że ekstrapolował, że Zhou byli nomadami. Archeologia wykazała jednak, że dolina Wei była przedmiotem ekstensywnego rolnictwa w czasie jej okupacji przez Zhou, co jest sprzeczne z koczowniczym stylem życia. Wśród innych przedstawionych elementów znajdujemy język, w którym Zhou jest językiem chińskim , oraz kulturową praktykę nazwy z dwoma lub trzema znakami. Jest to typowa chińska praktyka i żaden z władców Zhou w historii nie miał imienia dłuższego niż trzy znaki. Chociaż prawdą jest, że na poziomie nazwisk pośmiertnych ta praktyka kulturowa nie zawsze była respektowana, brak poszanowania tej tradycji wywołał w tym czasie poważne kontrowersje wśród Zhou.
Z kolei zwolennicy hipotezy o ludziach pochodzenia koczowniczego biorą pod uwagę zeznania Sima Qiana . Tak więc Christopher Beckwith upodabnia je do indoeuropejskich nomadów z trzech powodów:
Pomiędzy tymi dwoma skrajnościami znajdujemy zwolenników „mieszanej” hipotezy mieszania kultur. Według Nicholasa Bodmana wydaje się, że Zhou mówili językiem, który nie różni się zasadniczo słownictwem i składnią od języka Shang. Niedawne badanie przeprowadzone przez Davida McCrawa, wykorzystujące statystyki leksykalne, doprowadziło do tego samego wniosku. Zhou w dużej mierze naśladowali praktyki kulturowe Shang, być może w celu legitymizacji własnych rządów, i stali się spadkobiercami kultury Shang. W tym samym czasie Zhou mogli być również powiązani z Xirong, grupą kulturową znajdującą się na zachód od terytoriów Shang, którą postrzegano jako wasalów płacących daninę. Według historyka Li Feng, termin „Rong” w okresie zachodniego Zhou był prawdopodobnie używany w odniesieniu do przeciwników politycznych i wojskowych, a nie tych, których uważa się za „innych” z kulturowego i kulturowego punktu widzenia.
Proto-Zhou byli po raz pierwszy zlokalizowani na wyżynach Shaanxi - Shanxi , gdzie wchłonęli elementy kultury Guangshe i stepów. To właśnie w tym momencie legendy spotykają się z rzeczywistością, jak mówią nam znane źródła, że to właśnie w tym momencie król Gong Liu przeniósł swój lud do dolnej doliny rzeki Fen i na zachodni brzeg rzeki Żółtej. I rzeczywiście po tej migracji proto-zhou ponownie stają się rolnikami. Jego syn, Qing Jie, prowadzi Zhou do górnej doliny rzeki Jing, gdzie pozostają, dopóki Dan Fu (lub Tai Wang) nie przeniesie ich z powrotem do doliny rzeki Wei , aby uniknąć najazdu nomadów rongdi. W tym okresie Zhou mieszali się z ludem Qiang , którzy przekazali im dziedzictwo kulturowe ludów Siwa i Anguo i utworzyli z nimi sojusz polityczny. Na wszystkich tych etapach zaawansowana kultura brązu Shang nieustannie wywierała wpływ na Zhou. Strefa Qi to region, w którym materializują się wszystkie te wpływy. Kontakt między proto-Zhou, Longshan z Shaanxi, Qiang, tradycjami północnych stepów, a także tradycja Shang dały niezbędny impuls do powolnej przemiany proto-Zhou w Zhou i ich rozwoju.
Niedawne odkrycia archeologiczne jasno pokazały, że ostatni królowie Shang utracili ogromną władzę i władzę nad sąsiednimi ludami. Ostatni królowie dynastii Shang nie byli już w stanie wytwarzać przedmiotów rytualnych z brązu i zastąpili je bardzo powszechnym materiałem, gliną. Może to oznaczać, że ostatni królowie Shang popadliby w poważne zubożenie lub że straciliby żyłę miedzi na rzecz sąsiednich ludów, których władza w tym czasie rosła .
Od panowania króla Wu Dinga terytorium Shang zaczęło się kurczyć, pomimo kilku udanych kampanii wojskowych. Ale to za panowania Wu Yi Zhou zaczął rosnąć. Rzeczywiście, Danfu, jeden z potomków Gong Liu, poprowadził swój klan Bin do Zhou, obszaru położonego w dolinie rzeki Wei, w pobliżu dzisiejszego Xian Qishan . W kolejnych latach, które nastąpiły po tej instalacji, Danfu przystąpiło do rozszerzania swojej nowej domeny. Kiedy umiera, to nowe księstwo ucieka jego dwóm najstarszym synom, Taibo i Zhongyongowi , i zostaje przekazane wojownikowi o imieniu Jili. Kiedyś książę Zhou, Jili zaanektował terytoria kilku plemion Xirong. Jego sukces niepokoi króla Tai Dinga, który udając, że go nagradza, każe go zabić. Uważa się, że do tego czasu Taibo i Zhongyong uciekli już do delty Jangcy, gdzie założyli państwo Wu, rządząc lokalnymi plemionami. Następnie król Di Xin uwięził księcia Wen z Zhou bez powodu na trzy lata. Wenowi udaje się spieniężyć uwolnienie, wraca do domu i przenosi swoją stolicę z Zhou do Feng, miasta położonego w pobliżu obecnego miasta Xi'an .
Zhou padli ofiarą zazdrości królów Shang, którzy martwili się o ich sukces i widzieli w nich potencjalne zagrożenie dla ich władzy. Jednak zamiast je pogodzić, obrócili ich przeciwko sobie i nagromadzili poważne błędy polityczne, torując drogę do ich obalenia. Niemniej jednak, jeśli upadek Shang był w dużej mierze spowodowany niemal systematyczną polityką denerwowania władców Zhou, ich obalenie można równie dobrze analizować jako kontynuację wojen ekspansji Zhou podjętych pod rządami króla Wu Yi .
Dynastia Zhou zastąpiony że z Shang , w następstwie poważnej powstania z wasali Shang, które miały miejsce zarówno w -1122 lub -1046 . Wasale Shang, nigdy nie doceniając tak bardzo jego arogancji i okrucieństwa, skupili się wokół Ji Fa, charyzmatycznego przywódcy i przyszłego króla Wu . Ji Fa prowadził tajne negocjacje w celu pogodzenia kilku wasali Shang i zmiany ich lojalności. Na jednym z bardzo rzadkich dokumentów z tego okresu dowiadujemy się również, że Ji Fa potajemnie przyjął króla plemienia Wei w swoim pałacu.
Ji Fa po spotkaniu z tym królem, czy możemy wywnioskować, że niepokoje wywołane przez Wei na Wschodzie po tym spotkaniu byłyby częścią planu wojny na dużą skalę? Można tak myśleć. Rzeczywiście, bunt na Wschodzie był na tyle zaciekły, że duża część armii Shang zmobilizowała się i wyruszyła na ekspedycję na Wschód, niszcząc w ten sposób obronę ważnego strategicznego punktu, stolicy Yin. Właśnie wtedy, gdy miasto opróżniało większość swoich wojsk, Zhou wkroczyli na scenę. Ji Fa i jego sojusznik Jiang Ziya przekraczają Żółtą Rzekę na czele armii składającej się z 45 000 ludzi i 300 czołgów, a następnie maszerują z innymi byłymi wasalami Shang na Yin, konfrontując się z królem Di Xin z Shang w Muye . Pokonany, ten ostatni popełnił samobójstwo. Zhou następnie wkroczył do Yin, przejmując w ten sposób stolicę Shang. Wielkoduszny, Zhou podnoszą jednego z królewskiej rodziny Shang do rangi księcia Song; tytuł, który będzie posiadał potomkowie wspomnianej rodziny królewskiej aż do jej zaniku. Ta praktyka znana jest jako Dwóch Królów, Trzy Rewerencje .
Był to koniec dynastii Shang i początek nowej ery, dynastii Zhou.
Pierwszy okres tej dynastii, od jej założenia do roku 771 p.n.e. AD, mówi się, że to Zachodni Zhou lub Zachodni Zhou .
Pierwsi królowieJeśli król Wu utrzymuje starożytną stolicę Shang do celów rytualnych, buduje nową w pobliżu, w Hao , aby zainstalować swój pałac i administrację. Chociaż przedwczesna śmierć Wu pozostawia młodego i niedoświadczonego następcę tronu, Nowa Dynastia przetrwała dzięki księciu Zhou , bratu zmarłego króla, który pomaga swemu bratankowi Zhou Chengwangowi umocnić władzę królewską. Kilku członków rodziny królewskiej martwi się dojściem do władzy księcia Zhou, który następnie robi wszystko, aby ich uspokoić. To nie wystarczy, by uspokoić „Trzech Strażników”, książąt Zhou stacjonujących na wschodniej równinie, którzy buntują się przeciwko jego regencji . Udało im się zdobyć poparcie kilku szlachciców, ostatnich zwolenników Shang i kilku plemion Dongyi ; ale to nie wystarczyło, aby obalić regenta, a książę Zhou zdołał stłumić bunt, jednocześnie rozszerzając królestwo Zhou na wschód. Aby skonsolidować władzę Zhou na terytorium, które znacznie się rozprzestrzeniło, władca ustanawia system Fengjian (in) . Ponadto wzmacnia legitymację Zhou, wyjaśniając doktrynę Mandatu Niebios , jednocześnie modyfikując ważne rytuały Shang w Wangcheng i Chengzhou .
NastępcyKoniec panowania Chenga i jego następcy Kanga to moment stabilizacji potęgi Zhou. Kontynuując pracę księcia Zhou, stworzyli kilka terytoriów, które powierzyli wasalom, którzy byli albo członkami linii królewskiej, albo sojusznikami. Ten zdecentralizowany system pozwala im na ustanowienie kontroli nad dużą częścią Równiny Centralnej. Zhao , następca Kanga, rozpoczyna ekspedycje mające na celu rozszerzenie terytorium Zhou. Kończą się bolesną klęską i śmiercią króla w wojnie z Chu , co oznacza początek osłabienia dynastii. Mu , nowy król, musi stawić czoła coraz potężniejszym wasalom i atakowi ludu Wschodu, Huaiyi. Ostatecznie Zhou stracili swoje najbardziej na wschód wysunięte terytoria, wycofali się do centralnych regionów królestwa i musieli porzucić jakąkolwiek politykę ekspansji, aby zadowolić się obroną tego, co nadal kontrolowali. Mu i jego następca Gong (917/15-900) odnotowują sytuację i przeprowadzają kilka reform wojskowych mających na celu ograniczenie skutków tego osłabienia.
Pomimo tych reform, z czasem ten zdecentralizowany system pogarsza się, ponieważ relacje rodzinne między królami Zhou a dynastiami regionalnymi słabną z pokolenia na pokolenie. Na peryferyjnych terytoriach rozwija się lokalna władza, której prestiż jest porównywalny z prestiżem Zhou. Ponadto na dworze dochodzi do niepokojów, które utrudniają pewne sukcesje i powtarzają się konflikty z sąsiednimi ludami i królestwami.
Ten okres jest również okresem „rewolucji rytualnej” lub „reformy rytualnej”, to znaczy serii zmian w kultach i rytuałach, które prowadzą do zaniku tradycji odziedziczonych po Shang na rzecz nowych, do Zhou.
Spadek zachodniego ZhouKról Li zrobił to, co zrobiło niewielu polityków: jednomyślność przeciwko niemu. Jego niegospodarność, despotyzm i niekompetencja uczyniły go wieloma wrogami. Połowa jego gabinetu zwróciła się przeciwko niemu, wraz ze szlachtą, armią i resztą ludności. Niezadowolenie przerodziło się w rewolucję, która go obaliła, a następnie został obalony i wygnany. Następnie ustanowiono regencję na około 14 lat, ponieważ syn Li, Xuan ( Zhou Xuanwang ) był zbyt młody, by rządzić. Panował do 782 pne. AD i bezskutecznie walczył z barbarzyńcami.
Jego następca, Ty, był niezdarnym królem. Hrabia Shen, który oddał swoją córkę za żonę Królowi Ty, widział, jak została odrzucona dla plebsu. Rzeczywiście, zakochany w innej żonie, która nazywała się Baosi , odrzuciłeś córkę hrabiego Shen i wygnałeś syna, którego miał z nią, pozwalając synowi Baosi zostać nowym dziedzicem. Hrabia Shen następnie dołączył do Zeng i Quanrong, zanim zaatakował i splądrował Hao w 771 pne. Niektórzy uczeni przypuszczali, że współczesna torba Hao może być związana z najazdem Scytów z Ałtaju przed rozpoczęciem ich ekspansji na zachód.
Istnieje legenda przedstawiająca bardziej romantyczną wersję upadku Hao. Według tej legendy tak zakochałeś się w Baosi, że wezwał on baronów dworu i fałszywie powiedział im, że stolica jest atakowana. Spanikowani baronowie uciekali z całej stolicy, by jej bronić. Kiedy król powiedział im, że to żart, Baosi, który zwykle był smutny, roześmiał się. Król ponowił swoje eskapady, a później, gdy barbarzyńcy faktycznie najechali stolicę, nikt go nie bronił.
Król, który zginął w czasie walk, spotyka się w Shen konklawe szlachty i ustanawia nowego króla wnuka markiza. Stolica została przeniesiona na wschód do Wangcheng , co oznaczało koniec „Zachodniej Zhou” (西周, p Xī Zhōu ) i początek dynastii „Wschodni Zhou” (東周, p Dōng Zhōu ).
Pod rządami Zhou ze Wschodu władza królewska zaczęła słabnąć od 707 p.n.e. J.-C, po klęsce króla Huana przeciwko księciu Zheng . W ciągu następnych lat wielcy wasale Zhou zaczęli budować jedno po drugim królestwa, wyznaczając w ten sposób początek de facto decentralizacji władzy królewskiej. Jest to początek okresu znanego jako „ wiosna i jesień ” , który trwa do 481 roku p.n.e. Tendencja ta została uwydatniona za panowania Zhou Pingwanga (771 - 721 pne), który dzieli swoje terytorium na siedem prowincji, z których każda jest rządzona przez jednego z sojuszników, którzy pomogli mu zdobyć władzę. Te nowe prowincje są dziedziczne, co oznacza, że za każdym razem, gdy jeden z tych książąt umiera, jego prowincja jest dzielona między wszystkich jego synów. Konsekwencją tej nowej polityki jest przyspieszona wówczas fragmentacja Chin. Pomimo tego przyspieszonego upadku władzy królewskiej, rytualne znaczenie króla pozwala wschodnim Zhou istnieć i rządzić przez ponad pięć wieków, nawet gdy ich znaczenie staje się coraz bardziej symboliczne.
Nawet gdy jej władza ulega erozji z powodu wzrostu tych wielkich panów, dynastia Zhou jest nękana przez kłótnie i intrygi między różnymi członkami klanu, którzy wszyscy pragną przejąć władzę. Pierwsze intrygi rozpoczęły się za panowania króla Zhuanga , księcia Heijiana z Zhou, który planował jego zabójstwo. Później inne intrygi osłabiły autorytet królów Zhou, w tym te, które doprowadziły wprost do kryzysu sukcesji króla Jinga z udziałem księcia Chao , oraz te, które doprowadziły do śmierci króla Dao . Większość kłótni i intryg kończyła się gwałtownym wyrównaniem rachunków. W szczególności rządy królów Ai i Si zakończyły się ich zabójstwami. Intrygi uspokajają się wraz z pojawieniem się króla Kao , który dzieli swoją domenę na dwie części i powierza jej zarządzanie swoim braciom, aby położyć jej kres. Ale jeśli sąd zostanie ostatecznie ułagodzony tą decyzją, odtąd doczesna władza króla ogranicza się tylko do stolicy i jej najbliższego otoczenia, co jeszcze bardziej umniejsza jego znaczenie i realną władzę.
Wszystko to razem oznacza, że władcy nie są już w stanie naprawdę sprawować swojej władzy nad wielkimi władcami Centralnej Równiny . Pierwszymi, którzy wykorzystują tę sytuację, są książęta Zheng , którzy pełnili funkcję premiera między -719 a -696. Jeśli oficjalnie walczą z krnąbrnymi wasalami i barbarzyńcami w imieniu króla, to w rzeczywistości są de facto panami dworu i polityki królewskiej. Niezdolność królów do podporządkowania swoich premierów oznaczała początek okresu hegemona.
„Hegemon” ( ba ) jest wodzem najpotężniejszego klanu w tej chwili, który konfiskuje władzę królewską na swoją korzyść, nie kwestionując symbolicznej dominacji Zhou. Jednak ze względu na niestabilną sytuację polityczną, zmieniające się sojusze i regularne pojawianie się nowych potęg na politycznym spektrum, żadnemu klanowi nie udaje się sprawować trwałej hegemonii. początek upadku potęgi księstw Centralnej Plains na korzyść obwodowych uprawnień, które będą miały z kolei pozycję hegemona od pierwszej połowie VII th wieku.
Pierwsi zwyciężają książęta Qi , którzy przejmują władzę i tworzą tytuł hegemona po interwencji w sporze spadkowym. Początkowo ich niekwestionowana moc pozwala im rozwijać się ze szkodą dla sąsiadów, ale śmierć książąt i nowy kryzys sukcesji na tronie Zhou powoduje przetasowanie kart. Po serii hegemonów o bardzo krótkich rządach, książę Jin udaje się pokonać wszystkich wrogów i przejąć władzę. Hegemonia książąt Jin od samego początku ściera się z opozycją Qin i Chu , który jest najgroźniejszym wrogiem nowych hegemonów. Dzięki zjednoczeniu i zjednoczeniu plemion Wu , położonych u ujścia Yangzi Jiang , książęta Jin zyskują potężnego sojusznika, położonego tuż przy wschodniej granicy Chu. Z pomocą tych nowych sojuszników, hegemonom Jin udało się zmusić Chu do tymczasowego złożenia broni. Ten względny spokój nie trwa długo, a konflikty między wielkich wasali Zhou resume i intensyfikować w pierwszych dekadach VI th wieku. Książęta Jin stają przed wieloma wyzwaniami, potęgowanymi przez rywalizację w ich księstwie. Jeśli na początku uda im się utrzymać władzę i umocnić swoją pozycję w królestwie, w końcu nie będą w stanie pokonać wrogów; podczas gdy ci ostatni nie są również w stanie zniszczyć Jin. Ponieważ żaden główny rodowód nie jest już w stanie narzucać się innym, rola hegemona traci całe swoje znaczenie i całe zainteresowanie.
VI th century widzi zatem uregulować system polityczny, gdzie nie pobiera moc narzucić swoją hegemonię w sposób zrównoważony i gdzie wielkie księstwa przedłużyć pochłaniając mniejsze. Ale pomimo wzrostu władzy garstki wielkich panów feudalnych, za każdym razem, gdy jeden z nich wydaje się dążyć do utwierdzenia się, wewnętrzne niepokoje podważają jego autorytet. Zatem Jin pogrąża się w wojnie domowej w pierwszych latach V th wieku, po czym o przywrócenie jego hegemonii. Widząc, jak jego sojusznik słabnie, Wu z kolei próbuje się narzucić, ale jest wyczerpany powtarzającymi się wojnami i kończy zaanektowany przez Yue w 473 pne. AD Pomimo tego zwycięstwa król Yue nie jest w stanie zapewnić trwałej hegemonii.
Nie ma zgody co do daty zakończenia tego tak zwanego okresu „wiosny i jesieni”. Jeśli podążymy za historiografią klasyczną, ten koniec wyznaczają dwa ważne wydarzenia:
To wydarzenie jest ostatnim, o którym wspomina się w Rocznikach Wiosny i Jesieni , więc przyjmuje się, że okres ten zakończył się w 481 roku p.n.e. W świetle kryteriów współczesnych historyków jest to raczej fakt świadczący o powstaniu arystokracji i ukonstytuowaniu się nowego ładu państwowego, który zakończył się dopiero w następnym stuleciu. Kolejny okres panowania Wschodniej Zhou, okres powiedział Walczących Królestw , tak że naprawdę chce się uruchomić IV th wieku pne.
Okres Walczących Królestw: od królestwa do imperiumOkres Walczących Królestw rozpoczyna się krajobrazem politycznym zdominowanym przez siedem lub osiem wielkich mocarstw, które coraz bardziej uznają symboliczny autorytet króla Zhou. Obok tych wielkich mocarstw istnieje kilkadziesiąt księstw wasalnych, które w większości nie są już w stanie odgrywać znaczącej roli politycznej i są skazane na ujarzmienie lub nawet zaanektowanie przez potężnych sąsiadów. Do tego należy dodać kontekst wzrostu personelu wojskowego i centralizacji państwa, naznaczony pojawieniem się nowej klasy politycznej i często nowych dynastii.
W 403 pne. AD, wschodni sąd Zhou uznał Han, Zhao i Wei za w pełni niezależne państwa. W 344 p.n.e. książę Hui z Wei jako pierwszy przyznał sobie tytuł króla (chiński: wang / 王). Inni szybko idą w ich ślady, co stanowi punkt zwrotny, ponieważ w przeciwieństwie do poprzedniego okresu władcy ci nie twierdzą już nawet, że są wasalami Zhou i określają się jako głowy całkowicie niezależnych królestw. Tak więc, w ciągu następnych stuleci, cały szereg państw, jeden po drugim, nabierze znaczenia przed każdym upadkiem po kolei, przy czym Zhou odgrywać będzie tylko jedną rolę, mniejszą w większości tych konfliktów. W rzeczywistości Zhou zniknęli ze sceny politycznej i wojskowej na długo przed anektowaniem ich przez Qin, a inny król Zhou nie mógł zrobić nic więcej niż grać w polityczne intrygi i to, co pozostało z ich prestiżu religijnego, aby nie zostać zaatakowany przez ich potężnych sąsiedzi.
Podczas zamieszania, które ma miejsce w Jin i Qi pod koniec poprzedniego okresu, kilka sfer peryferyjnych wzmacnia się. Po aneksji Wu przez Yue w 473 pne. J.-C, ci ostatni, a także Chu, Qin i Qi powiększają swoje terytoria poprzez aneksję kilku małych księstw. Ta ekspansja zatrzymuje dość gwałtownie, gdy trzy królestwa rodzi się z popiołów Jin połączyć pod panowaniem Wei i zaatakować Qi , z Chu Qin i Zhongshan ..
Wśród potomków Jina to Wei potwierdza swoją militarną wyższość, dzięki generałowi Wu Qi , ale koło obraca się, gdy ten ostatni oddaje się na służbę Chu po upadku z łask około 401 pne. J.-C, na korzyść Chu. To ten ostatni zajmuje przewagę aż do śmierci Qi, zanim zostanie wyprzedzony przez Qin. Widząc się na marginesie, Hui, nowy król Wei, reorganizuje swoje królestwo i rozpoczyna intensywną działalność dyplomatyczną, aby uspokoić stosunki między głównymi królestwami. Rezultatem jest to okres względnego spokoju w drugiej połowie IV XX wieku, podczas których monarchowie wielkich królestw wszystko wziąć tytuł króla ( Wang ). Ale to tylko cisza przed burzą, bo wszyscy ustanowili bardziej scentralizowane mocarstwa, które pozwolą im rozpocząć militarną eskalację i wzrost siły armii z dekady 350 p.n.e. J.-C.
Wei jest pierwszą ofiarą tej zmiany to napędzanej. Dwie porażki, jakie poniosło to królestwo w bitwach pod Guiling (353 pne) i Maling (341 pne), stawiają je na łasce Qi . Jednak prawdziwe zagrożenie niesie ze sobą Qin, który dzięki reformom podjętym przez ministra Shang Yanga zwiększa swoją władzę poprzez skrajną militaryzację społeczeństwa. Quin z kolei wygrywa kilka zwycięstw z Wei, zanim zmusi pokonanego króla do objęcia stanowiska premiera generała, który właśnie go pokonał. Gdy Wei wypadnie z gry, los Chin będzie zależał od wyniku pojedynku Qi - Qin. Powstały wówczas dwie przeciwstawne zasady sojuszy, podyktowane stanowiskiem zajmowanym wobec najpotężniejszego królestwa:
W 316 pne. J.-C, Qin zaanektowało Shu i Ba , dwa bogate królestwa południa, a następnie definitywnie zmniejszyło potęgę nomadów Rong z północy, tak że nie stanowili już zagrożenia. W międzyczasie Chu wzmocniło się również poprzez aneksję Yue w 334 rpne. J.-C, co pozwala mu rozszerzyć swoje terytorium aż do morza na wschodzie. W 307 pne. J.-C, konflikt spadkowy osłabia Qina, a Qi wykorzystuje okazję, by sprzymierzyć się z Hanem i Weiem przeciwko jego rywalowi. Następuje długi i krwawy konflikt, naznaczony licznymi zmianami sojuszy, które pozwalają kolejno Qin, Qi i Chu wykorzystać przewagę. Wreszcie Qi wyłania się strasznie osłabiony z walk iw 278 pne. J.-C, Qin zdobywa Ying, stolicę Chu. Zwycięzca panuje teraz nad powiększonym i zwartym terytorium, a pokonani muszą opuścić całą zachodnią część swojego królestwa.
W tym momencie Zhao jest jedynym królestwem, które ma zdolności wojskowe, by przeciwstawić się Qin. Po przyjęciu kawalerii i zdobyciu Zhongshan około 295 p.n.e. J.-C, Zhao spędzili ten długi okres wojny, zmieniając strony zgodnie z ewolucją sytuacji, jednocześnie obdarzając się armią zawsze potężniejszą. Jeśli Qin wygra ze swoim nowym wrogiem w Huayang w 273 pne. J.-C, wszystkie jego kolejne ofensywy zostały odparte. Rozumiejąc potrzebę reform, król Zhaoxiang z Qin apeluje do Fan Sui , którego mianuje premierem. Nowy minister w pewnym sensie „uzupełnia” reformy podjęte przez Shang Yanga, obniżając władzę szlachty, reformując armię i rozwijając stabilną strategię wojskową, opartą na wykorzystaniu na korzyść Qin sojuszy hezong i lianheng . Pierwszą ofiarą tego odrodzenia władzy jest Han , który jest zarówno sojusznikiem Zhao, jak i najsłabszym z przygranicznych królestw Qin. Rywalizacja Qin/Zhao zakończyła się de facto w 260 p.n.e. AD, gdy pierwszy zmiażdżył drugi podczas bitwy pod Changping , w wyniku której zginęło ponad 400 000 żołnierzy Zhao. Nawet jeśli wewnętrzne problemy Qin, które prowadzą do śmierci premiera i Bai Qi , zwycięskiego generała Changpinga, dają wytchnienie innym wielkim królestwom; Zhao nie udaje się odtworzyć swojej potęgi militarnej. Odtąd nie ma już nikogo, kto mógłby zablokować drogę Qin na drodze do zjednoczenia Chin i likwidacji Zhou na Wschodzie.
W 256 pne. Pne Qin zdobywa Wangcheng , stolicę wschodniego Zhou, a król Nan ginie w walce. Rzeczywiście istnieje król Hui, który jest święty po tej śmierci, ale panuje on tylko na małym terytorium zadu, które zostało definitywnie zaanektowane przez Qin w 249 pne. W rzeczywistości dynastia Zhou zmarła w 256 pne. J.-C, w tym samym czasie co Nan.
Nie ma wtedy już dynastii panującej nad Chinami, nawet z symbolicznego punktu widzenia, ale przez krótki czas. W 246 pne. Pne, król Zheng wstępuje na tron Qin, chociaż w rzeczywistości nie panuje, dopóki nie osiągnie dorosłości w 238 pne. BC Jego panowania, który znany jest z nami przez Shiji z Sima Qian , jest przerywane wojen i zaborów, które są połączone jeden za drugim. Zheng nie był sam i mógł liczyć na pomoc swoich dwóch kolejnych premierów, Lü Buwei , który zmarł w 237 pne. J.-C i jego następcę, Li Si , a także generałów, w tym Meng Ao , Wang Jian i Meng Tian . W 230 r. p.n.e. J.-C, Han zostaje zaanektowany bez walki. Jest śledzony w 228 pne. J.-C przez Zhao wtedy, w 226 pne. J.-C po Yan , obaj po ciężkich walkach. W 225 pne. J.-C, to Wei upada przed Chu w 223 p.n.e. AD Aby zaanektować to królestwo, Qin musi zrobić to dwukrotnie, zanim odniesie sukces. W 222 pne. J.-C, królestwa poprzednio anektowane są ostatecznie spacyfikowane poprzez eliminację ostatnich opornych w Zhao, a następnie w Yan. W 221 pne. Pne, Qi poddaje się bez walki, gdy wojska Qin wkraczają do królestwa. Zjednoczenie Chin jest zakończone, król Zheng z Qin zostaje cesarzem Qin Shi Huang i zakłada dynastię Qin (221 pne - 206 pne).
Dynastia Zhou miała 37 królów, czyli Wang (王), tytuł, który przejęli od dynastii Shang . W tym liście, Zhou dodał bezpośrednich przodków króla Zhou Wuwang, mianowicie Danfu , Jili i Wen , który stał Wang pośmiertnie, choć w trakcie ich eksploatacji były teoretycznie wasalami Shang
Imię i nazwisko | Imię pośmiertne ( wang oznacza „król”) | Królować | ||
---|---|---|---|---|
Zachodni Zhou | ||||
姬發 | Ji Fa | 周武王 | Zhou Wuwang | 1046 pne pne -1043 pne. J.-C. |
姬 誦 | Ji Song | 成 | Zhou Chengwang | 1042 pne pne -1021 pne. J.-C. |
姬 釗 | Ji Zhao | 周 康王 | Zhou Kangwang | 1020 pne pne -996 pne. J.-C. |
姬 瑕 | Ji Xia | 周昭 王 | Zhou Zhaowang | 995 pne pne -977 pne. J.-C. |
姬 滿 | Ji Man | 周 穆王 | Zhou Muwang | 976 pne pne -921 pne. J.-C. |
繄 | Ji Yihu | 共 | Zhou Gongwang | 921 pne AD -909 pne. J.-C. |
姬 囏 | Ji jian | 周 懿王 | Zhou Yiwang | 909 pne pne -884 pne. J.-C. |
辟 | Ji Pifang | 周孝王 | Zhou Xiaowang | 884 pne pne -875 pne. J.-C. |
姬 燮 | Ji Xie | 夷 | Zhou Yiwang | 875 pne AD –864 pne. J.-C. |
姬 胡 | Ji Hu | 周 厲王 | Zhou Liwang | 864 pne pne – 841 pne. J.-C. |
共和 | Regencja Gonghe | 841 pne -827 p.n.e. J.-C. | ||
姬 靜 | Ji jing | 周 宣王 | Zhou Xuanwang | 827 pne pne -781 pne. J.-C. |
宮 | Ji Gongsheng | 周 幽王 | Zhou Youwang | 781 pne pne -771 pne. J.-C. |
Orientalny zhou | ||||
宜 | Ji Yijiu | 周 平王 | Zhou pingwang | 771 pne AD -720 pne. J.-C. |
姬 林 | Ji Lin | 周 桓王 | Zhou Huanwang | 720 pne pne -697 pne. J.-C. |
姬 佗 | Ji Tuo | 周莊 王 | Zhou Zhuangwang | 697 pne pne -682 pne. J.-C. |
胡 | Ji Huqi | 周 釐 王 lub 周 僖 王 | Zhou Xiwang | 682 pne pne -677 pne. J.-C. |
姬 閬 | Ji Lang | 周惠 王 | Zhou Huiwang | 677 pne pne –652 pne. J.-C. |
姬 鄭 | Ji Zheng | 周 襄王 | Zhou Xiangwang | 652 pne pne -619 pne. J.-C. |
壬 | Ji renchen | 頃 | Zhou Qingwang | 619 pne AD - 611 pne. J.-C. |
姬 班 | Ji Ban | 匡 | Zhou Kuangwang | 612 pne pne -607 pne. J.-C. |
姬 瑜 | Ji Yu | 定 | Zhou Dingwang | 607 pne AD-586 pne. J.-C. |
姬 夷 | Ji Yi | 簡 | Zhou Jianwang | 586 pne AD - 572 pne. J.-C. |
泄 | Ji Xiexin | 周 靈王 | Zhou Lingwang | 572 pne -545 pne. J.-C. |
姬 貴 | Ji Gui | 景 | Zhou Jingwang | 545 pne pne -521 pne. J.-C. |
姬 猛 | Ji Meng | 周 悼王 | Zhou Daowang | 520 pne J.-C. |
姬 丐 | Ji Gai | 周 敬王 | Zhou Jingwang | 520 pne -476 p.n.e. J.-C. |
姬 仁 | Ji Ren | 元 | Zhou Yuanwang | 476 pne AD - 469 pne. J.-C. |
姬 介 | Ji jie | 周 貞 定 王 | Zhou Zhendingwang | 469 pne pne -441 pne. J.-C. |
姬 去病 | Ji Qubing | 周 哀王 | Zhou Aiwang | 441 pne J.-C. |
姬 叔 | Ji Shu | 思 | Zhou Siwang | 441 pne J.-C. |
姬 嵬 | Ji Wei | 考 | Zhou Kaowang | 440 pne AD - 426 pne. J.-C. |
姬 午 | Ji Wu | 威烈 | Zhou Weiliewang | 426 pne pne -402 pne. J.-C. |
姬 驕 | Ji Jiao | 安 | Zhou Anwang | 402 pne AD - 376 pne. J.-C. |
姬 喜 | Ji Xi | 烈 | Zhou Liewang | 376 pne AD - 369 pne. J.-C. |
姬 扁 | Ji Bian | 顯 | Zhou Xianwang | 369 pne pne -321 pne. J.-C. |
姬 定 | Ji Ding | 周 慎 靚 王 | Zhou Shenjingwang | 321 pne pne –315 pne. J.-C. |
姬 延 | Ji Yan | 赧 | Zhou Nanwang | 315 pne AD -256 pne. J.-C. |
Po zdobyciu Chengzhou przez wojska Qin w 256 pne. AD, szlachta klanu Ji ogłosiła księcia Hui z Zhou wschodnim następcą króla Nanwanga. Ji Zhao, jeden z synów Nanwanga, stawiał opór Qinom przez pięć lat, aż do upadku Księstwa w 249 p.n.e. Pozostali przy życiu członkowie klanu Ji rządzili Yan i Wei do 209 p.n.e.
Garnek z wzorami w jodełkę, Western Zhou, Muzeum w Szanghaju
Wał. 2 p połowa XI XX - X XX wieku BC. Pne , Zachodnia Dynastia Zhou (około 1050 - 771 pne). Brązowy. H: 27 cm L: 14 cm MC 9870. Muzeum Cernuschi
Dzbanek na wino w kształcie osła. X th century BC. AD . Brązowy. Fragment odkryty w Licun, Meixian, Shaanxi w 1955 roku. Muzeum Narodowe Chin, Pekin
Wazon Zun w kształcie bovida zwieńczonego tygrysem. Brąz Shanxi , wys. 24 cm , dł. 38 cm . Wiosna i jesień , VI th century av.ne Muzeum Prowincji Shaanxi. Xi’an
Wazon Hu do przechowywania napojów fermentowanych. Brąz z miedzianą intarsją, sceny narracyjne. wys . 39,8 cm . V th wieku pne. AD Początek ery Walczących Królestw. MC 2003-2 Muzeum Cernuschi .
Żuraw niosący poroże jelenia , zhenmushou obrońca grobów .. Brąz. Grób markiza Yi Zeng Hubei . Okres Walczących Królestw .
Zhenmushou , ochraniacz z grobów. Antouiller (rogi jelenia), drewno malowane i lakierowane, wys. 126 cm . V th - III th century BC. BC Stare Królestwo Chu ( X th century BC. -. 223 pne), Zhou Oriental, Okres Walczących Królestw. Muzeum Cernuschi
Ding wazon . Brąz inkrustowany złotem i srebrem. Oriental Zhou, Okres Walczących Królestw. Muzeum Sztuki w Birmingham
Wazon z ceramiki czerwony zdobione w wybielić i inkrustowane z pasty szklanej, okresu Zhou ( IV E - III th century . BC ), British Museum
Po przejęciu władzy władcy dynastii Zhou wprowadzili jedną z najtrwalszych doktryn politycznych Azji Wschodniej , koncepcję „ Mandatu Niebios ”. Istotnie, pierwszy król Zhou potwierdził, że to ich moralna wyższość usprawiedliwia ich przejęcie władzy kosztem Szang oraz konfiskatę terytoriów i bogactwa tych ostatnich, oraz że niebo nałożyło na nich moralny mandat do zastąpienia ich. poprzedniej dynastii i zapewnić lud, że kraj będzie rządzony w sprawiedliwy sposób.
Mandat Nieba został przedstawiony przez królów Zhou jako religijny pakt między ich ludem a ich najwyższym bogiem w niebie (czytaj: „ bóg nieba ”). Według Zhou, ponieważ marsz świata ludzi ma być zgodny z marszem niebios, niebiosa nadają prawowitą władzę jednej osobie, królowi Zhou. W zamian ci królowie są zobowiązani do przestrzegania zasad harmonii i honoru nieba. Każdy władca, który nie wywiąże się z tego obowiązku, który pozwoli niestabilności wkradać się w sprawy ziemskie lub pozostawi swój lud na pastwę losu, straci mandat. Zgodnie z tą polityczno-religijną doktryną, to bóg nieba i tylko on ma wszelką moc, by wycofać swoje poparcie każdemu przywódcy, który zbłądzi ze ścieżki harmonii i znaleźć innego, bardziej godnego. W ten sposób to Shang Di, bóg nieba, legitymizuje zmianę reżimu między Shang i Zhou.
Chociaż ta koncepcja jest użyteczna dla Zhou, aby uprawomocnić swoją władzę, są oni zmuszeni uznać, że każda grupa przywódców, w tym oni sami, może zostać usunięta, jeśli stracą mandat Nieba z powodu złych praktyk. Klasyczny werset , który jest napisany w okresie Zhou, wyraźnie ostrzega dynastii przed tym ryzykiem.
Jednym z obowiązków i przywilejów króla było stworzenie kalendarza królewskiego. Ten oficjalny dokument określa dobre czasy na podejmowanie działalności rolniczej i odprawianie rytuałów. Jednak nieoczekiwane wydarzenia, takie jak zaćmienia Słońca lub klęski żywiołowe , które zakłócają tę oś czasu, podważają kadencję rządzącego domu. Ponieważ są władcami, którzy twierdzą, że ich autorytet pochodzi z nieba, Zhou dołożyli wszelkich starań, aby zdobyć dokładną wiedzę o gwiazdach i udoskonalić system astronomiczny, na którym oparli swój kalendarz.
Dynastie, które następują po Zhou, przejmują praktykę znaną jako Dwóch Królów, Trzech Rewerencji (二 王三恪), uszlachetniając upadłe rodziny rządzące, tak jak zrobił to Zhou z Shang. A Zhou jako pierwsi z tego korzystają, kiedy cesarze z dynastii Han nadają dziedziczny tytuł周子南 君Ji Jia (姬 嘉), potomkowi ich królewskiej rodziny. Następnie tytuł ten został przekazany potomkom Jii. Podobnie w okresie Pięciu Dynastii i Dziesięciu Królestw , późniejszy Jin przypisywał księstwa potomkom rodzin królewskich z dynastii Zhou, Sui i Tang.
Wiele dynastii twierdziło, że są mniej lub bardziej bezpośrednimi potomkami królów Zhou, a ta linia jest postrzegana jako źródło legitymizacji władzy. W ten sposób członkowie klanu Liu, rodziny królewskiej z dynastii Han , liczy się w ich przodków klan Li z Zhaojun i klan Lu Fanyang, zarówno z Shandong , jak również klan Yang Hongnong (弘農楊氏), o którym mówi się, że pochodzi od księcia Wu z Jin i innych klanów Guanlong. Według Nowej Księgi Tang , cesarze dynastii Sui są patrylinearnymi potomkami królów z dynastii Zhou via ji Boqiao (伯 僑), który był synem księcia Wu z Jin. Po upadku Sui, rodzina Ji Boqiao będzie znana pod pseudonimem „Owcza Rodzina Języka ” (羊舌 氏). Klan Yang z Hongnong jest również jednym z tych, których Sui twierdzą, że są ich przodkami, co pozwala im związać się jednocześnie z Zhou i Hanem. Jeśli chodzi o Tangów , następców Sui, oni również odnoszą się do Zhou, twierdząc, że są potomkami klanu Li z Longxi. Cesarze z dynastii Song również starali się nawiązać kontakt z Zhou, ogłaszając się potomkami klanów Yang de Hongnong, Jia de Hedong i Xiang de Henei. Song ogłosił się także potomkami Wangs z Taiyuan, klanu sięgającego czasów dynastii Tang.
Cesarze nie są jedynymi, którzy starają się połączyć z Zhou, a kilka potężnych klanów / rodzin twierdzi, że należy do tej lub innej linii tego czasu. W ten sposób uważa się, że książę Jin, syn króla Zhou Lingwanga , jest przodkiem linii Wang Taiyuan Wang. Wśród znanych postaci tej rodziny jest wielu mnichów buddyjskich i uczonych, takich jak mnich Tanqian, ale także Wang Huan i Wang Jun, którzy służyli cesarzowi Jin Huaidi z dynastii Jin . Królowie dynastii Zhou są również przodkami klanu Zhou z Runan, a klan Linghu z Dunhuang (敦煌 令狐 氏) wywodzi się od króla Zhou Wenwanga , poprzez jednego z jego młodszych synów, księcia Gao de Bi (公 ). Klan Zheng z Xingyang (滎陽 鄭氏) jest również powiązany z Zhou poprzez władców państwa Zheng, markiza Xingyang został stworzony dla Zheng Xi. Wśród osobistości z klanu Zheng z Xingyang są Zheng Wanjun, Zheng Yuzhong (Zheng Qiao), Zheng Jiong, Zheng Daozhao i Zheng Xi.
Nawet Mencjusz , słynny chiński filozof, ma przodków bezpośrednio związanych z rodziną królewską Zhou. Pochodzenie jest następujące: Książę Zhou miał syna o imieniu Bo Qin, który rządził stanem Lu . Sam Qin miał syna, który został księciem Yang (魯 煬 公) Lu. Ten książę Yang jest przodkiem księcia Huan Lu, którego syn, Qingfu (慶 父), sam jest przodkiem Mencjusza. Ze względu na wpływy ich przodków i ich królewskie pochodzenie, potomkowie Mencjusza otrzymali tytuł Wujing boshi (五 經 博士) w czasach dynastii Han .
Więcej szczegółów można znaleźć w drzewie genealogicznym (w języku chińskim) potomków książąt Zhou .
W chińskiej astronomii Zhou są reprezentowane przez dwie gwiazdy, a mianowicie Eta Capricorni (週一 Zhōu yī , „Pierwsza Gwiazda Zhou”) i 21 Capricorni (週二 Zhōu èr , „Druga Gwiazda Zhou”), z których obie są w asteryzmie z 12 państw z Xunu księżycowego loży . Dynastia Zhou jest również reprezentowana przez gwiazdę Beta Serpentis (天 市 右 垣 五Tiān Shì Yòu Yuán wu ), która jest piątą gwiazdą w asteryzmie prawej ściany ogrodzenia Niebiańskiego Rynku.
Inne odniesienie do Zhou, w chińskiej astronomii , termin Zhoubo jest czasami używany do opisania pojawienia się nowej gwiazdy. Zwykle pojawienie się gwiazdy jest zjawiskiem nazywanym przez starożytnych chińskich astronomów „ gwiazdą gościnną ” . Ale w rzadkich przypadkach wydarzenie to uosabia się pod nazwą Zhoubo ( dosł . „Hrabia Zhou” ), któremu przypisuje się duże znaczenie astrologiczne . Generalnie Zhoubo są bardzo jasnożółtymi gwiazdami i są uważane za zwiastuny ważnego wydarzenia.