Dicynodont
Dicynodoncja Robertia , impresja artysty Dimitri Bogdanowa .Królować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Chordata |
Klasa | Synapsida |
Zamówienie | Terapsyda |
Klade | Neoterapsyda |
Podzamówienie | † Anomodoncja |
Klade | † Chainozaury |
Taksony niższej rangi
Dicynodonta ( dicynodonta francuski) to podrząd off z terapsydy roślinożerne podrzędu także ugaszony anomodonty .
Najstarsi przedstawiciele tej grupy pojawili się w środkowym permie i początkowo byli niewielkich rozmiarów, podobnie jak rodzaje Diictodon czy Robertia . Po wyginięciu permu i triasu ewoluowały w znacznie większe zwierzęta. Ich nazwa oznacza po grecku „dwa psie zęby”, nawiązując do dwóch zębów do kopania, które wystawały z ich pysków i których najprawdopodobniej używano do wyciągania korzeni z ziemi. Do tej pory znanych jest ponad 70 rodzajów tej grupy, co czyni ten takson najbardziej zróżnicowaną grupą niessaczych terapsydów.
Dicynodonty miały dziób ozdobiony dwoma zębami, co prawdopodobnie pozwalało im wyrywać z ziemi korzenie oraz młode pędy. Mieli masywną głowę i mały ogon.
Pierwszym z nich były małe i zwinne, jak diiktodon lub Kingoria z późnego permu , ale przekształciła się w większych gadów jak lystrozaur wczesnego triasu , potem bardzo masywnych i powolnych zwierząt, takich jak Kannemeyeriidae późnego triasu. .
Dicynodonty należą do zwierząt, które najlepiej przetrwały kryzys biologiczny późnego permu , który miał miejsce około 250 milionów lat temu. Większość z tych zwierząt była rzeczywiście mała i zwinna, a niektóre żyły w podziemnych galeriach, które chroniły je przed upałem i burzami piaskowymi. Znaleźli także korzenie w swoich galeriach, którymi mogli się żywić. Tuż po tym kryzysie były najbardziej rozpowszechnionymi zwierzętami na ziemi, jak średniej wielkości lystrozaur (długość od 1 do 2 metrów w zależności od gatunku), bardzo pospolity we wczesnym triasie. Lystrosauridae zostały zastąpione wkrótce po przez Kannemeyeriidae , takich jak Rabidosaurus lub kannemeyeria lub placerias znacznie bardziej masywne zwierzęta.
Skupiska koprolitów w Argentynie sprzed 220 milionów lat wskazują na zachowania stadne, zwierzęta te wypróżniają się we wspólnych latrynach .
Największy i najnowszy z dicynodontów został opisany w 2018 r. przez T. Sulej i G. Niedźwiedzki jako Lisowicia bojani . Żył około 210-205 milionów lat temu. Jego długość szacuje się na ponad 4,50 metra, przy wysokości 2,60 metra i masie 9 ton.
Dicynodonty od dawna są podejrzewane o to, że są zwierzętami stałocieplnymi. Ich kości są silnie unaczynione, co jest charakterystyczne dla endoterm , posiadają kanaliki Haversa , a ich proporcje ciała sprzyjają zachowaniu ciepła. U młodych osobników kości są tak silnie unaczynione, że wykazują większą gęstość kanałów niż u większości innych terapsydów . Jednak badania nad koprolitami dicynodontów z późnego triasu paradoksalnie pokazują wzorce trawienne bardziej typowe dla zwierząt o powolnym metabolizmie.
Niedawno odkrycie szczątków włosków w koprolity permu wzmacnia może założenie dicynodonta jako zwierzęta endotermiczne. Ponieważ te koprolity pochodzą z gatunków mięsożernych i ponieważ trawione kości Dicynodonta są tam obfite, zasugerowano, że przynajmniej niektóre z tych szczątków włosów pochodzą od Dicynodontów.
Badanie chemiczne z 2017 r. sugeruje, że przed wyginięciem permu zarówno Cynodonty, jak i Dicynodonts rozwinęły metabolizm ciepłokrwisty w niezależny sposób.
Eodicynodon jest prawdopodobnie najbardziej podstawowym dicynodontem. Diictodon i Robertia , perm i małe dicynodonty są również dość podstawowe. Najbardziej rozwiniętymi Dicynodontami są Dicynodontoidea , które zawierają m.in. Dicynodon , Lystrosauridae i Kannemeyeriiformes .
Pod koniec triasu dicynodonty podupadły. Zostały one stopniowo zastąpione w ekosystemach przez Rhynchosauria , a także Traversodontia , roślinożerne cynodonty , jak Exaeretodon . Ostatecznie zniknęły w noryku (środkowy górny trias) około 210 milionów lat temu, kiedy dinozaury zauropodomorfów zajęły ich miejsce jako duże roślinożerne. Jednak ostatnie odkrycia podają w wątpliwość datę tego zniknięcia. Dicynodonty odkryto w Australii , Queensland , na ziemiach pochodzących z okresu kredy .