W tradycji japońskiej, pokoje, gdzie ceremonia herbaty odbywa nazywane są chashitsu (茶室 , Dosłownie „herbaciarnia” ) . Możemy również tłumaczyć chashitsu jako „pudełko herbaty” lub „miejsce ceremonii parzenia herbaty”. Istnieją dwa rodzaje:
Tradycyjny chashitsu . Tokonoma jest podniesiony nisza. Gospodarz siedzi między mizuyą a centralnie położonym paleniskiem , a goście siedzą przed nim lub z boku. Każdy z nich ma osobne wejście.
Japońskie domy zostały przekształcone na przełomie XVI -tego wieku, aby utrzymać miejsce dedykowane do ceremonii parzenia herbaty, chanoyu . Chanoyu zażądał małe, skromnie urządzone wnętrza, w których goście pozbył mieczami przed wejściem. Uczestniczyli w nim najchętniej ci, którzy mieli środki na posiadanie niezbędnej ceramiki, lakierów niezbędnych do przygotowania i serwowania zielonej herbaty, matcha , według zasad, które ukształtowały się w tym czasie z inicjatywy słynnych mnichów zen, mistrzów herbaty. Mała herbaciarnia miała zwykle dwa pomieszczenia: herbaciarnię i mizuyę , w której gospodarze przygotowują sprzęt. Ma łączną powierzchnię dwóch lub trzech mat tatami . Stosowana jest ceramika kamionkowa, wypalana w bardzo wysokiej temperaturze, której wyrzuty popiołu podczas wypalania tworzą niekontrolowane naturalne „pokrywy”. Poszukiwany jest jego szorstki charakter, nawet jego niedoskonałość podczas gotowania deformuje wazon. Czasami jest imitowany z popularnej w Korei kamionki , ale również wytwarzany w wyniku gwałtownej obróbki prowadzonej przez laików i z której powstaje raku , wypalane w niskiej temperaturze. Silnie manifestuje się tam kultura Szkoły Medytacji (Zen-shū).
W okresie Edo na początku XVIII th wieku chanoyu gdzie przygotowuje zieloną herbatę, Matcha , doznał spadku na rzecz bardziej nieformalnych spotkań, gdzie spożywanych herbata Sencha (przyprawione herbata). Do tego typu spotkań wykorzystuje się japońską ceramikę. Piaskowiec jest wtedy o wiele bardziej elegancki, jak te piaskowce z czarną glazurą i emaliami na białym szkliwie, które pozwalają na ładne wzory. Herbaciarnie, ochaya , w zarezerwowanej dzielnicy Edo, w Yoshiwara oraz w innych ważnych miastach, takich jak Osaka i Kyotō, lub położone w pobliżu tych dzielnic, stają się miejscami spotkań elity intelektualnej i literackiej oraz artystycznej. Oddychamy atmosferą relaksu i wolności. Ale nie podaje się tam herbaty, chyba że przypadkowo (jak zwykły napój).
„Pokój tej samej cnoty” . W 1482 shogun Ashikaga, Yoshimasa (1436-1490) definitywnie wycofał się z życia politycznego i zbudował dla siebie dom, który słynął z życia kulturalnego i artystycznego ( Higashiyama-bunka ); został przekształcony w świątynię, Ginkaku-ji („świątynia Srebrnego Pawilonu”). Rezydencja ta była skupiona wokół Pałacu życia codziennego i Pałacu Spotkań, do którego dodano w ogrodzie kilka elementów, w tym relikwiarz, gabinet i belweder. Dwie prywatne kaplice otaczały Pałac Życia Codziennego, Ermitaż, który wskazuje na Zachód i Kaplicę Poszukiwania Wschodu ( Tōgu-dō ). W rzucie kwadrat, mierzy w bok 6,90 m i ma łamany dach, pokryty gontem z kory cyprysu japońskiego . Zajmują ją cztery pomieszczenia, w tym sala modlitewna od południa i „Komnata tej samej cnoty”, Dōjinsai na północy. W tym bardzo trzeźwym pokoju z rzemieniem półki zawalone były słownikami i dziełami poetyckimi, co zdaje się czynić z niego gabinet. Ten kawałek to cztery i pół maty tatami, pierwsze tego rodzaju w architekturze japońskiej, a zatem stanowi łącznik między stylem shoin (ze szczególnymi elementami dekoracyjnymi) a herbaciarnią ( sukja , o specyficznej powierzchni), ale który należy w następnej epoce. „Pokój tej samej cnoty” jest jedną z pierwszych herbaciarni zarezerwowanych do tego celu i nadal jest widoczny. Słupki o przekroju kwadratowym pozwalają na zamknięcie przesuwnych ścianek działowych, a sufit dostosowuje proporcje tego niewielkiego pomieszczenia.
Trzech mistrzów herbaty są za nowym ceremonii herbaty na przełomie XVI -tego wieku, Murata Shuko (lub Murata Juko, 1423-1502), Takeno Joo (1502/55) i Sen no Rikyū (1522/91). Przejście od ceremonii parzenia herbaty do ostentacyjnego luksusu w modzie w otoczeniu szoguna Ashikaga Yoshimasy (1435-1490) zostało po raz pierwszy przeprowadzone z mistrzem herbaty Murata Shukō poprzez stworzenie tych niezależnych pokoi. Takeno Joo zmienia wygląd herbaciarni, nie mając zainstalowanego cienkiego papieru, który zakrywał tradycyjną ścianę z kolb. Bambusy, do tej pory zakazane w luksusowych domach, zajęły miejsce dobrze ułożonych drewnianych prętów, a próg wnęki nie jest już pokryty czarnym chińskim lakierem, a zadowoli się prostym naturalnym drewnem. Pokój ten znajduje się zatem w budynku niezależnym. Kiedy około 1580 roku Sen no Rikyū zradykalizował wybory swego mistrza, oparł się na pojęciach z nakazów Szkoły Medytacji ( Zen-shū ).
Tai-an to najstarszy przykład pawilonów „krytych strzechą”. Jest to pierwszy pawilon herbaciany, chashitsu , sklasyfikowany jako narodowy skarb. Tai-an został zaprojektowany w 1582 roku przez słynnego mistrza herbaty Sen no Rikyū (1522-1591), na zboczu góry Tenno, niedaleko Kioto, dla Toyotomi Hideyoshi . Następnie wykorzystuje surowe i surowe materiały: ziemię, słomę, nieokorowane drewno i zastępuje zwykłe drzwi przesuwne bardzo małymi drzwiczkami, co zmusza do okazania pokory i fizycznego odczucia tego, co reprezentują „drzwi”. Ale Rikyū zmienił miejsce zamieszkania i porzucił lożę. Na początku okresu Edo został przeniesiony w pobliże Kioto, do innej świątyni, w świątyni Myōki-an. Przypuszcza się, że został w związku z tym rozebrany i odbudowany później. Rikyū kontynuuje poszukiwania czystego minimalizmu. Pochodząca z 1638 roku herbaciarnia, którą zaprojektował w zamku w Osace dla Toyotomi Hideyoshi, ma „centralny słup”, naka-bashira , kawałek drewna niezależny od konstrukcji nośnej, który tworzy lekką separację między mistrzem a gośćmi. Takie stanowisko ma Teigyoku-ken w pawilonie Shinjū-an (1638) świątyni Daitoku-ji . W pawilonie herbacianym cesarskiej willi Katsura . znajduje się również centralny słup
Shoin , dosłownie „miejsce nauki” lub biblioteka, było pierwotnie studium mnichów w świątyniach Zen. W ograniczonym sensie, shoin wyznaczył mały stolik do odczytu i zapisu, w tego typu badaniach, i umieszczony przed oknem. W Tōgu-dō, w pomieszczeniu oznaczonym jako Dōjinsai, nisza ( tsuke-shoin , „shoin-annexe”) daje ideę tego pierwszego shoin ; przesunięte półki sąsiedniej niszy stanowią bardziej wyrafinowaną wersję prostych półek, na których umieszczono papier i niezbędny do pisania, a także przedmioty dekoracyjne. W słowniku Szkoły Medytacji ( Zen-shū ) shoin może odnosić się do gabinetu lub biblioteki opata klasztoru. W Japonii tak używa się tego terminu od czasów Kamakury (1185-1333).
Herbaciarnia Joan . Przeniesiony został również trzeci pawilon herbaciany, który ma zostać sklasyfikowany jako narodowy skarb, ale na niewielką odległość, prawdopodobnie przeciągnięty. Herbaciarnia Jo-an, pierwotnie w rezydencji rodziny Mitsui Azabu w Tokio, została rozebrana i przebudowana w ogrodzie Uraku-en.
Zwyczajowo właściciele nazywają chashitsu . Nazwy zwykle zawierają znak oznaczający „ pustelnię ” (庵), „hala” (堂) i odzwierciedlają ducha odporności ceremonii parzenia herbaty i nauk buddyzmu zen.
Kilka przykładów :