Karol Hermite

Karol Hermite Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Charles Hermite pod koniec życia Kluczowe dane
Narodziny 24 grudnia 1822 r.
Dieuze ( Mozela )
Śmierć 14 stycznia 1901
Paryż
Narodowość  Francuski
Obszary matematyk
Instytucje École Polytechnique (1848-1876)
École normale supérieure (1862-1869)
Wydział Nauk w Paryżu (1869-1897)
Dyplom Wydział Nauk w Paryżu
Znany z teoria liczb , forma kwadratowa , wielomiany ortogonalne , funkcja eliptyczna , transcendencja , macierze .
Nagrody Legia Honorowa (Wielki Oficer)
Szwedzka Gwiazda Polarna (Wielki Krzyż)

Charles Hermite ( 1822 - +1.901 ) to francuski matematyk . Jego prace dotyczą głównie teorii liczb , form kwadratowych , wielomianów ortogonalnych , funkcji eliptycznych i równań różniczkowych . Na jego cześć kilka bytów matematycznych zostało zakwalifikowanych jako pustelnicy . Znany jest również jako jeden z pierwszych, którzy używali matryc .

Jako pierwszy wykazał w 1873 roku, że naturalna stała analizy, w tym przypadku liczba e , podstawa logarytmów naturalnych , jest transcendentna . Jego metody zostały następnie rozszerzone przez Ferdynanda von Lindemanna, aby udowodnić transcendencję π (1882).

Biografia

Charles Hermite urodził się dnia 24 grudnia 1822 rw Dieuze , w Lotaryngii . Jest szóstym w rodzinie siedmiorga dzieci. Jego ojciec Ferdynand Hermite, najpierw inżynier w warzelni soli, po ślubie z Madeleine Lallemand, córką kupca tej branży, zajął się handlem suknem. W 1828 r. rodzina Hermite przeniosła się do Nancy . Młody Charles Hermite cierpi na wadę rozwojową prawej stopy, która utrudnia mu ruchy.

Studiował w Royal College of Nancy, aż do trzeciej, a potem w Paryżu , najpierw w Royal College Henri IV , dla drugich klas (gdzie był profesorem fizyki César Despretz ) i retoryka., A następnie od 1840 roku w Royal College Louis le Grand w specjalnej klasie matematyki (bez zdania matury). Ma w szczególności jako profesor Louis Richard (były profesor Évariste Galois ), który docenia jego wartość matematyczną i zachęca go do czytania prac Eulera , Lagrange'a , Gaussa . Hermite następnie opublikował swoje pierwsze artykuły naukowe w New Annals of Mathematics .

Po pierwszej nieudanej próbie został przyjęty do École Polytechnique w 1842 roku, ale został uznany za niezdolnego do wstąpienia do służby i usunięty z kontroli1 st styczeń 1843 (decyzja ministra z 13 grudnia 1842 r). Po zakwestionowaniu przez rodziców został ponownie przyjęty decyzją ministerialną of9 lutego 1843, ale nie wrócił do szkoły na początku roku szkolnego 1843 i został skreślony 1 st styczeń 1844jako zrezygnowany. Od tego momentu zetknął się z ważnymi matematykami, takimi jak Joseph Liouville czy listownie Carl Gustav Jakob Jacobi , któremu przekazał swoje badania dotyczące funkcji abelowych , a następnie teorii liczb . Aby móc rozpocząć karierę nauczyciela, przechodzi1 st lipca 1847egzaminy maturalne z literatury ze słabymi lub zadowalającymi wynikami, ale z dość dobrą oceną końcową. ten12 lipcanastępnie zdaje egzaminy maturalne z nauk matematycznych, przed jury wydziału nauk paryskich złożonym z profesorów Césara Despretz i Charlesa Sturma oraz współpracownika Josepha Bertranda , jury, które dopuszcza go do stopnia z dwoma białymi piłki do matematyki i czerwona piłka do nauk fizycznych. ten9 maja 1848 r, pomyślnie przechodzi testy licencji z nauk matematycznych.

w Czerwiec 1848jest tymczasowo odpowiedzialny za kurs matematyki w Collège de France, zastępując Guillaume Libri w biegu. W lipcu tego samego roku został mianowany egzaminatorem przyjęć czasowych do École polytechnique, a12 grudniajest również nazywany asystentem powtórzenia analizy (u profesorów Sturma i Duhamela). ten30 październikaod tego roku ożenił się w Rennes z córką doktora Alexandre Bertranda , siostrą archeologa Alexandre Bertranda i matematyka Josepha Bertranda  ; będą mieli dwie córki. W 1851 r. Libri został oficjalnie zwolniony z obowiązków w kolegiach Francji, a katedrę otrzymał Liouville (kandydat przeciwko Cauchy'emu, Hermite nie był kandydatem). W tym samym roku kandydat Hermite po raz pierwszy w Akademii Nauk (place de Libri), ale uzyskał tylko jeden głos. W 1853 r. odszedł z funkcji asystenta adiunkta, objął wówczas jedynie funkcje egzaminatora przyjęć.

W 1856 zachorował na ospę . Jego przyjaciel Cauchy , przekazując własne przekonania religijne, bardzo mu pomógł przezwyciężyć tę mękę. Zaproszony przez niego na 1 st spotkania, które podwaliny fundamentu pracach Szkoły Wschodniej , obecnie znany bardziej pod nazwą pracach Wschodzie , jest obecnie4 kwietnia 1856 r. ten14 lipcatego samego roku (po drugiej nieudanej kandydaturze w kwietniu przeciwko szwagra Josephowi Bertrandowi) został wybrany do Akademii Nauk w miejsce Jacquesa Bineta (będzie prezydentem w 1890).

W tym okresie Hermite pracował nad formami kwadratowymi, równaniami algebraicznymi , funkcjami złożonymi (eliptycznymi, abelowymi, modularnymi). Daje to w szczególności wykazanie twierdzeń Sturm i Cauchy'ego o liczbie korzeni równania algebraicznego i pokazuje, jak rozwiązać równanie 5 th  stopni przy użyciu funkcji eliptycznych.

Dopiero w 1862 roku, w wieku prawie 40 lat, rozwinęła się jego kariera akademicka. Ludwik Pasteur uzyskał dla niego stworzenie trzeciego stopnia magistra na wykładach w École normale supérieure . W następnym roku w École Polytechnique porzucił stanowisko egzaminatora wstępnego, aby zostać stałym egzaminatorem studentów (6 maja 1863 r.zastępując Mathieu, który zrezygnował. Manheim zastępuje go na stanowisku egzaminatora wstępnego). W 1869 zastąpił Jean-Marie Duhamel zarówno jako profesor analizy w École polytechnique, jak i jako profesor katedry algebry wyższej na Wydziale Nauk w Paryżu na18 maja 1870(po roku jako zastępca, a następnie wykładowca) ( Pierre-Ossian Bonnet zastępuje go w École normale supérieure i jako egzaminator studentów w École polytechnique). W tym okresie jego praca była zorientowana na analizę, całki Eulera , równania różniczkowe, ciągłe ułamki algebraiczne itp. W 1873 wykazał, że podstawa logarytmów naturalnych, e , jest liczbą transcendentną (to znaczy nie ma rozwiązania żadnego równania algebraicznego). wListopad 1876opuścił stanowisko profesora w École Polytechnique, jego następcą została Camille Jordan . Odszedł z wydziału w 1897 roku, jego następcą został jego zięć Émile Picard .

Charles Hermite był w szczególności Wielkim Oficerem Legii Honorowej , Wielkim Krzyżem Gwiazdy Polarnej Szwecji .

Był także współpracownikiem-korespondentem Académie de Stanislas .

Jego dwie córki wyszły za mąż odpowiednio za matematyka Émile'a Picarda i inżyniera Georges'a Forestiera . Hermite był w rzeczywistości w sieci rodzinnej obejmującej wielu naukowców, pisarzy i artystów. Émile Picard , Paul Appell , Henri Poincaré i wielu innych matematyków podążało za jego naukami.

Większość jego prac została zebrana i opublikowana po jego śmierci przez jego zięcia Émile'a Picarda.

Hermite utrzymywał bogatą korespondencję z rozległą międzynarodową siecią matematyków, takich jak Gösta Mittag-Leffler , James Sylvester , Angelo Genocchi , Carl Jacobi czy Matias Lerch.

Zmarł w 1901 r. i jest pochowany na cmentarzu Montparnasse (oddział 6).

Jego korespondencja ze Stieltjesem zostanie opublikowana w 1903 roku.

Projektowanie matematyki

Hermite był często przedstawiany jako przedstawiciel matematycznego platonizmu , ze względu na sformułowania takie jak:

„Sprawiłbym, żebyś podskoczył, gdybym odważył się przyznać przed tobą, że nie dopuszczam żadnego rozwiązania ciągłości , żadnego zerwania między matematyką a fizyką, i że liczby całkowite wydają mi się istnieć poza nami i narzucając się z taką samą koniecznością, taka sama śmiertelność jak sód, potas itp. "

Henri Poincaré opisuje to w ten sposób w swoim słynnym artykule przeciw pragmatyzmowi i kantorom w matematyce: „Nigdy nie znałem bardziej realistycznego matematyka, w sensie platońskim, niż Hermite”.

Hermite nie był zainteresowany filozofią matematyczną, ale w szczególności jego korespondencja zawiera wiele wskazówek dotyczących jego koncepcji badań matematycznych i ich przedmiotów. Pokazują, że Pustelnik jest nie tyle platończykiem, ile raczej ideą, że matematyk swobodnie tworzy przedmioty do woli (pomysł wyrażony na przykład przez matematyka Richarda Dedekinda ). Matematyka jest dla Hermite'a jak nauki przyrodnicze, musi opierać się na głębokiej obserwacji, popartej obliczeniami, własnościami funkcji lub liczb. Hermite sprzeciwia się, na przykład, idei geometrii nieeuklidesowej , o ile zostałaby ona zdefiniowana a priori przez aksjomaty, czy nawet używaniu słownictwa, które uważa za zbyt barwne, takiego jak „punkty w nieskończoności” w geometria rzutowa , ponieważ dla niego ta terminologia maskuje prostą i precyzyjną właściwość analityczną. Sprzeciwia się także badaniom zbyt restrykcyjnych podstaw (jak program arytmetyzacji Leopolda Kroneckera, który pod koniec życia chciał sprowadzić całą matematykę do operacji odnoszących się do dodatnich liczb całkowitych); dla Hermite'a nie szanują naturalnego, historycznego rozwoju matematyki. Jego wizja natury tego rozwoju poparta jest silnymi przekonaniami religijnymi. I odwrotnie, może być zdumiony nowymi aspektami funkcji nieciągłych odkrytymi w jego czasach.

Konsekwentnie Hermite postrzega pracę matematyka jako bliską pracy przyrodnika: zbieranie przykładów, porównywanie i obserwowanie ich, klasyfikowanie. Kilka jego stanowisk podzielają także jego korespondenci, tacy jak Thomas Stieltjes czy Leo Königsberger . Hermite aprobuje na przykład zdanie Königsbergera: „Wydaje mi się, że teraz głównym zadaniem, podobnie jak opisowej historii naturalnej, jest zebranie jak największej ilości materiału i odkrycie zasad poprzez klasyfikację i opisywanie tych materiałów”. .

Bibliografia

Prace i korespondencja Pustelnika

Badania pustelników

Hermitian

Noś jego imię w szczególności:

Uwagi i referencje

  1. Alain Connes , Trójkąt myśli , Paryż: Odile Jacob, 2000, s.  72 .
  2. Gaston Darboux , Notatka historyczna o Charlesie Hermicie , Paryż: Akademia Nauk i Gauthier-Villars, 1905.
  3. Claude Brezinski, Charles Hermite: ojciec współczesnej analizy matematycznej , Paryż, Cahiers de la SFHST, 1990.
  4. https://www.oeuvre-orient.fr/wp-content/uploads/LE-CINQUANTENAIRE-DE-LŒUVRE-DES-ECOLES-DORIENT.04.07.2017.pdf
  5. „  Dzieło Orientu w służbie
    chrześcijan wschodnich od 1856  ”     , na temat Dzieła Orientu (dostęp 6 czerwca 2020 r     . ) .
  6. Émile Picard, Wstęp do Dzieł Karola Hermite'a, vol. 1, Paryż: Gauthier-Villars, 1905.
  7. Bruno Belhoste , „  Wokół niepublikowanego pamiętnika: wkład Hermite'a w rozwój teorii funkcji eliptycznych  ”, Revue d'histoire des mathematiques , tom.  2 n o  1,1996, s.  1-66.
  8. Hourya Sinaceur , Corps et models , Paryż: Vrin, 1990.
  9. Michel Waldschmidt , „Początki teorii liczb transcendentnych”, Cahiers du Séminaire d'histoire des mathematiques (4), 1983, s.  93-115 , a także prezentacja artykułów Hermite'a autorstwa Michela Waldschmidta na stronie bibnum .
  10. „  HERMITE Charles  ” , na stronie internetowej Komitetu Prac Historyczno-Naukowych (CTHS) (dostęp 25 października 2013 )
  11. Dzieła Charlesa Hermite'a , wyd. Émile Picard, 4 tomy, Paryż: Gauthier-Villars, 1905-1917, [ czytaj online ] .
  12. List do Thomasa Stieltjesa ze stycznia 1889 r., Correspondance d'Hermite et de Stieltjes , wyd. B. Baillaud i H. Bourget, 2 tomy, Paryż: Gauthier-Villars, 1905, t. ja, s.  332 .
  13. Henri Poincaré, „Logika nieskończoności”, Scientia 12 (1912), s.  1-11 [ czytaj online ] , repr. w Ostatnie myśli , Paryż: Flammarion, 1913, s.  84-96 .
  14. Émile Picard, Wprowadzenie do dzieł Charlesa Hermite'a , tom. 1, s. xxxvi — xxxvii.
  15. Dla całego tego akapitu, C. Goldstein, „Arytmetyk przeciwko arytmetyce: zasady Charlesa Hermite’a”, w: D. Flament i P. Nabonnand (red.), Justifier in matematyka , Paris: MSH, 2011, s.  129-165 .
  16. C. Goldstein, „Matematyka jako nauka o obserwacji: przekonania Charlesa Hermite’a”, w F. Ferrara, L. Giacardi, M. Mosca, Associazione Subalpina Mathesis Conferenze e seminari 2010-2011 , Turyn: Kim Williams, 2011 , P.  147-156 , patrz preprint online .
  17. loria
  18. FCH

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne