Kościół Sainte-Aurélie w Strasburgu | ||||
Kościół Sainte-Aurélie w Strasburgu | ||||
Prezentacja | ||||
---|---|---|---|---|
Kult | kościół luterański | |||
Rodzaj | Kościół parafialny | |||
przywiązanie | Kościół protestancki wyznania augsburskiego w Alzacji i Lotaryngii | |||
Rozpoczęcie budowy | XII p wieku ;18 lipca 1763 r | |||
Koniec prac | 28 maja 1765 | |||
Architekt | Michel Hatzung i Georges Frédéric Hüttner (główni wykonawcy) | |||
Dominujący styl | barokowy | |||
Ochrona | Niejawne MH ( 1988 , kościół) | |||
Stronie internetowej | sainte-aurelie.fr | |||
Geografia | ||||
Kraj | Francja | |||
Region | Alzacja | |||
Departament | Bas-Rhin | |||
Gmina | Strasburg | |||
Informacje kontaktowe | 48°34′53″ północ, 7°44′00″ wschód | |||
Geolokalizacja na mapie: Strasburg
| ||||
Kościół Sainte-Aurélie de Strasbourg znajduje się przy rue Martin-Bucer w dzielnicy Gare . Jest to protestancki ewangelicki kościół z wyznania augsburskiego . Według średniowiecznej historiografii jest to jedno z najstarszych sanktuariów w mieście. W 1524 r. zadebiutował jako kaznodzieja Marcin Bucer w tym kościele przejętym w okresie reformacji rok wcześniej. Chociaż nadal istnieją pewne elementy stylu romańskiego i gotyku , Sainte-Aurélie jest szczególnie znany z projektowania wnętrz barokowy biel i złoto - ołtarz i ambona z XVII th wieku , narządu zaprojektowany przez Andreasa Silbermanna w 1713 roku - i imponującej nawy nowego kościoła , całkowicie przebudowany w XVIII -tego wieku . Aktywa te zyskały kościół Sainte-Aurélie być klasyfikowane przez zabytków5 maja 1988 r..
Kościół Sainte-Aurélie znajduje się w sercu popularnego przedmieścia znanego jako Faubourg National od czasu rewolucji francuskiej , ale wcześniej znanego jako Faubourg des Charrons, a następnie Faubourg Blanc. Niegdyś była to dzielnica ogrodników, ogrodników i klasztorów.
Dziś kościół znajduje się nieco z dala od głównych dróg, otoczony drzewami i budynkami, które pozbawiają obserwatora widoku, z wyjątkiem zimy z powodu opadania liści. Dziedziniec dzieli ze szkołą podstawową Sainte-Aurélie, najstarszą szkołą publiczną w Strasburgu, zbudowaną w latach 1843-1846 przez Félixa Friesa na gruntach udostępnionych przez parafię. Z wyjątkiem wiernych, publiczność może zatem wejść do kościoła tylko po uprzednim umówieniu się lub czasami podczas Europejskich Dni Dziedzictwa .
Odkrycia archeologiczne i interwencje na przedmieściach z XVII -tego wieku dotyczą głównie pogrzebowe szczątki od starożytności i okresu Merowingów.
Data założenia kościoła pozostaje niepewna. Według kronikarza Koenigshovena, cytowanego przez historyka Jeana-Daniela Schoepflina , sceptycznego, jego pochodzenie sięga św. Aurélie, jednej z jedenastu tysięcy dziewic, która zmarła w Strasburgu. Inne źródła sugerują fundamenty wczesnego kościoła w VIII -go wieku , do krypty , które zostały zawarte grobu św Aurelie.
W rzeczywistości po raz pierwszy wymieniany jest w 801 r. pod nazwą Saint-Maurice, natomiast Sainte-Aurélie pojawia się dopiero w 1324 r. Przekonanie, że to rzeczywiście ten sam kościół, opiera się na tym fragmencie czarter 20 maja 1324 ustalające, że „kapitał przyznaje klasztorowi Saint-Arbogast pewne dziesięciny z kościoła Saint-Maurice, potocznie znanego jako Sainte-Aurélie”:
„[...] decimationes seu fructus omnes decimationum ad eos et suos successores nomine ecclesie S. Mauricii extra muros Argentinenses que ecclesia vulgariter S. Aurelie nuncupatur proper [...]”
Według Schoepflina kościół został przekazany kapitule św. Tomasza przez biskupa Henryka II w 1219 r., koncesję potwierdzoną bullą papieża Honoriusza III .
W 1471 został włączony do kapituły św . Tomasza . Przechodzi do reformacji w 1523 r. w tym samym czasie co kapituła. Po Temple-Neuf , Saint-Thomas i Saint-Nicolas staje się czwartą parafią wyznania augsburskiego w Strasburgu. Jej pierwszym pastorem jest Symphorien Pollion (lub Pollio), który jako pierwszy głosił protestantyzm w katedrze . Jego następcą jest Martin Bucer , wybrany kaznodzieją „Kościoła Ogrodników” w 1524 roku.
Życie protestanckich parafie Strasbourg jest coraz lepiej znany od połowy XVI -tego wieku , kiedy rekordy są chrzcielna są wprowadzane. Tak więc w przypadku kościoła Sainte-Aurélie księgi te są przechowywane w Archiwum Miejskim Strasburga od 1550 roku.
W XVIII -tego wieku konstrukcja grozi zawaleniem i potrzebna jest budowa nowego kościoła. Powierzono ją kierownikom projektu ( Baumeister ) Michel Hatzung i Georges Frédéric Hüttner. Położono pierwszy kamień18 lipca 1763 rprace posuwały się dość szybko i nowy kościół został konsekrowany dnia 28 maja 1765. Z wyjątkiem zakrystii katedry, mniejszej z 1744 r., i kościoła Recollets, ponieważ został zniszczony, jest to jedyna ważna budowla religijna zbudowana w Strasburgu w ciągu tego stulecia.
Podczas Rewolucji Francuskiej kościół służył jako magazyn paszowy. W 1805 roku, po Austerlitz , rosyjskim i austriackich jeńców i rannych zostały umieszczone w kościele, który mieścił się szpital wojskowy od 19 stycznia do 20 lipca 1806 roku francusko-niemiecka wojna z 1870 roku spowodował pewne uszkodzenia, o czym świadczy kilka cegieł. Blokowanie pociski uderzają w drugi poziom kamiennej dzwonnicy. Uszkodzonych zostało również kilka piszczałek organów zaprojektowanych przez André Silbermanna , naprawę powierzono braciom Wetzelom.
5 maja 1988 r.kościół zaliczany jest do Zabytków Historycznych .
W 2008 roku odnowiono nawę i dach.
Z wyjątkiem dzwonnicy , ogólna sylwetka budynku jest taka, jak kościół całkowicie przebudowany w 1765 roku, a kubatura nawy wpisuje go w tradycję budownictwa barokowego.
Zorientowaną w kierunku wschodnim fasadę główną wieńczy obszerny, skręcony szczyt pokryty jasnym tynkiem, przepruty czterema tarczami w kształcie byka i w który wdziera się trójkątny kamienny naczółek . Opiera się ona na przedsionku z piaskowca obramowanego dwoma wysokimi oknami z tylnymi łukami , podobnymi do tych z elewacji bocznych. Wszystkie te elementy są łatwo rozpoznawalne na przedstawionym powyżej rycinie z 1865 roku, z wyjątkiem wolut szczytu: boki dachu są tam przedstawione prosto.
Pod frontonem otwiera się portal główny, zwieńczony okapnikiem i mniejszym oknem. Kaseta z kluczem nosi ten napis wygrawerowany w balon mowy: „ST. AURELIA MDCCLXV ”. Zwieńczone również nadprożami w przekrzywionym kapeluszu , boczne drzwi wykluczają ten sam wzór, przywołując datę budowy nowego kościoła (1765).
Położony Zachodzie, wieża jest najstarszą częścią obecnego budynku, trzy poziomy poniżej, nowy styl , pochodzący z XII th wieku . Elewacje dolnej kondygnacji są otynkowane, z wyjątkiem ściętych kamiennych narożników. Jej podstawa ma zgrubienie na kołnierzowych i wpust. Z wyjątkiem arkady, niewielkie pozostałości starego portalu zachodniego, który dziś posiada proste metalowe drzwi. Oddzielone pasmami piaskowca posadzki mają małe okna, ale niektóre zostały zablokowane.
W XIV -tego wieku wieżę podwyższono poziom zainstalować dzwonnica z clerestory gothic i dach czterospadowy którego jest koronowany przez koguta .
Mieści się w nim najstarszy dzwon datowany na Strasburg (1410), który bez uszkodzeń przeszedł przez okres rewolucyjny . Waży od 24 do 25 Zentnerów – około 120 kilogramów – i nosi następujący łaciński napis:
„++ IhVS + XPS + MARIA + MATHEVS + MARCVS + LVCAS + JOAS +
ANNO + DNI + M + CCCC + X + FVSA + EST + HAEC + CANPANA”
Ten dzwon nie był wyjątkowy, dokumenty potwierdzające istnienie czterech dzwonów w 1754 roku.
W 1794 roku, w czasie Terroru , dzwonnicy przez chwilę grożono rozbiórką, podobnie jak inne dzwonnice w mieście, a na początek – w pierwszym projekcie – elegancką ażurową iglicę katedry Notre-Dame . Rzeczywiście, jakobin Antoine Teterel, pochodzący z Lyonu , widział w nim obrazę dla zasady równości drogiej Rewolucji i został złożony wniosek w tym kierunku, który nie został uwzględniony.
Około dziesięć lat po konsekracji nowego kościoła, w 1776 roku, Joh zainstalował nowy zegar . Ojciec i syn Philipp Maybaum, ale obecna jest zegar, który zbudowany w 1845 roku przez Jean-Baptiste Schwilgué , następnie na wysokości swej chwały po jego realizacji trzeciego zegar astronomiczny w katedrze Notre-Dame w Strasburgu . Został odrestaurowany na początku XXI wieku i jest dziś ostatnim zegarem na dzwonnicy ze Schwilgué, który nadal działa w Strasburgu.
Wymiary wnętrza kościoła są następujące
Z archiwów parafii wynika, że w latach 1668-1671 przeprowadzono gruntowne remonty. Dowiadujemy się, że ściany zewnętrzne i wewnętrzne pobielono w 1668 r., że cieśla Hans Jakob Wildmann dotknął w 1669 r. 42 florenów za wykonanie ołtarza, natomiast tokarz drewna Leonhard Zippel wdzięcznie dokonał 16 kolumn otaczających go. W 1670 r. ten sam Hans Jakob Wildmann otrzymał za wykonanie ambony 60 guldenów, a snycerz Matthiß Preis za swoją pracę – w tym pelikan znajdujący się pod czołgiem – 82 guldeny i 5 szylingów.
Pomalowane na biało i złoto ołtarz i ambona pochodzą zatem ze starego kościoła i zajmują południową stronę nawy.
Ołtarz z toczonymi kolumnami mieści zarówno czworonożny stół, jak i szafę ołtarzową.
Chrząstkowaty czasza zawieszonej ambony otoczona jest niszami mieszczącymi czterech Ewangelistów . Jak w kościele Saint-Guillaume w Strasburgu , jest ona prowadzona przez Pelikan karmienia jej młode z własnej krwi, zgodnie z Zachodniej ikonografii chrześcijańskiej symbolizujący ofiarę z Chrystusem .
W 1865 r. z okazji obchodów stulecia inauguracji kościoła całkowicie przemalowano ołtarz i ambonę.
Oba zostały sklasyfikowane jako obiekt według zabytków by28 marca 1979.
Ołtarz i ambona
Ołtarz
Ambona do głoszenia
Pelikan podtrzymujący czołg na ambonie
O obecności organów w starym kościele świadczy kilku autorów. Według Vogeleis, a Dietrich Wagner - sam budowniczy organów - nie był organistą w 1604. Jeśli chodzi o Lobstein, istnieje 25 organiści między 1604 i 1778, 13 z XVII th wieku .
Główne organy zostały ukończone w dniu 22 maja 1718przez André Silbermann , pochodzący z Saksonii i mieszka w Strasburgu. Pierwotnie miał dwie klawiatury i siedemnaście gier . W międzyczasie instrument przeszedł wiele przeobrażeń. Kiedy w 1765 r. wybudowano nowy kościół, organy przeniósł tam najstarszy syn Silbermanna, Jean-André Silbermann , który ukończył go już z 3 głosami w 1762 r.
Aby zharmonizować go z ołtarzem i amboną, kredens w 1790 r. pomalowano naprzemiennie na biało-złoto, a dekoracja roślinna wzbogacona złotem podkreśla wszystkie elementy rzeźbiarskie. W Alzacja XVIII th wieku , taka malowane w formie bufetu jest wyjątkowe.
W 1911 instrument został pneumatyzowany przez Dalsteina-Haerpfera, Positif stał się treską, a łączną liczbę gier zwiększono do 33.
6 lipca 1952 rkościół ma nowe mechaniczne organy zaprojektowane przez Ernesta Muhleisena. Z twórczości Silbermanna pozostał tylko bufet i siedem jego gier. Część instrumentalna została w 2000 roku uznana za zabytek .
To na tym instrumencie Albert Schweitzer nagrał w 1936 utwory Bacha i Césara Francka dla wytwórni Columbia Records .
Małe organy chórowe Positif zostały zbudowane przez twórcę Alfreda Wilda w 2001 roku. Mają kółka i są zwykle umieszczone po prawej stronie ołtarza.
Dwadzieścia trzy sceny biblijne wykonane w 1767 roku przez strasburskiego malarza i złotnika Pierre'a Josepha Noëla zdobią galerie z trzech stron, obramowując ołtarz i ambonę, która zajmuje czwartą. Pod organami znajdują się tablice przedstawiające Stary Testament, po bokach wzmianka o Nowym Testamencie .
W wyposażeniu wnętrz znajdują się również obrazy i tablice z brązu. Reformator Martin Bucer jest szczególnie zaszczycony tam, ze w szczególności medalionem w jego wizerunek umieszczony po prawej stronie ambony, identyczny do tego z kościoła Saint-Thomas Strasburg , złożony przez Johannesa Riegger z nawiedziło medal Frédéric Hagenauera w 1543 roku Po lewej stronie ambony znajduje się tablica z brązu wykonana w 1929 roku przez strasburskiego rzeźbiarza Alberta Schultza (1871-1953) przedstawiająca Martina Bucera wygłaszającego kazania przed wiernymi.