Pier Paolo Pasolini

Pier Paolo Pasolini Opis obrazu Pier Paolo Pasolini.jpg. Kluczowe dane
Narodziny 5 marca 1922
Bolonia , Włochy
Narodowość  włoski potem włoski 
Śmierć 2 listopada 1975 r.
Ostia , Włochy
Zawód pisarz , reżyser , poeta , scenarzysta , dziennikarz , pisarz dialogowy , aktor i kompozytor
Wybitne filmy Ewangelia według św. Mateusza
Ptaki, małe i duże
Twierdzenie
Chlew
Dekameron
Salò czyli 120 dni Sodomy

Pier Paolo Pasolini [ p j ɛ r p a ː o s o p a z o l i ː n i ] jest pisarzem , poetą , dziennikarzem , pisarzem i reżyserem Włoski , urodzony5 marca 1922w Bolonii , a zamordowany w nocy z 1 st do2 listopada 1975 r., na plaży Ostia , niedaleko Rzymu .

Jego twórczość artystyczna i intelektualna, eklektyczna i zaangażowana politycznie, naznaczyła krytyków. Znany zwłaszcza ze swojego lewicowego zaangażowania, ale zawsze stojący poza instytucjami i partiami, do śmierci w 1975 roku dogłębnie obserwował przemiany powojennego społeczeństwa włoskiego. Jego twórczość często budzi duże kontrowersje (jak w przypadku ostatniego filmu, Salò, czyli 120 dni Sodomy , które pojawiły się w kinach w tym samym roku jego śmierci), a radykalizmem wyrażanych tam idei prowokuje debaty. Rzeczywiście był bardzo krytyczny wobec powstającej wówczas włoskiej burżuazji i społeczeństwa konsumpcyjnego, a także bardzo wcześnie zdystansował się od ducha protestu z 1968 roku .

Z ponad czternastoma nagrodami i dziewięcioma nominacjami, sztuka kinematograficzna Pasoliniego narzuciła się, począwszy od 1961 roku, zwłaszcza Ewangelią według św. Mateusza , a następnie Opowieściami Canterbury .

Od lat 20. do 50. XX wieku

Początki rodziny

Drugie dziecko Carlo Alberto Pasoliniego, żołnierz piechoty, a Susanna Colussi, nauczyciela z Casarsa della Delizia , Pier Paolo urodził się w Bolonii na5 marca 1922, przy Via Borgonuovo 4. Jej rodzice pobrali się zaledwie trzy miesiące wcześniej, wgrudzień 1921, ale był już zaręczony od wielu lat. Poprzedni syn, Carluccio, również urodził się w 1915 roku, ale zmarł w dzieciństwie i dlatego Pier Paolo go nie pozna.

Carlo Alberto Pasolini urodził się dnia 26 czerwca 1892 rw Bolonii i zmarł dnia19 grudnia 1958w Rzymie . Urodzony w dość zamożnej rodzinie, szybko roztrwonił swoje dziedzictwo z miłości do tancerza. Jest synem Giulii Drudi i Argobasto Pasoliniego, a także bratem niejakiego poety Piera Paolo Pasoliniego. Ten Argobasto pochodzą od szlachetnego rodziny Ravenna The Pasolini dall'Onda (potomkiem Pasolino Dall'Onda konsul Monte Paderno XIII p  wieku ), którego tytuł Patrycjuszy Ravenna . Włoski pisarz i reżyser jest więc dalekim kuzynem Uberto Pasoliniego (ur. 1957), reżysera i producenta filmowego, oraz hrabiego Giuseppe Pasoliniego (1815-1876), ministra i prezesa włoskiego Senatu.

Genealogia wstępująca Pier Paolo Pasolini  

W przeciwieństwie do rodziny męża, Susanna Colussi (której nazwisko pierwotnie brzmi Colùs ) jest dość biedna i ma chłopskie pochodzenie. Jego ojciec był właścicielem gorzelni i miał sześcioro dzieci, z których jedno wyemigrowało do Stanów Zjednoczonych . Do sióstr Zuzanny zaliczyć można w szczególności Enrichettę, która będzie matką pisarza, reżysera i poety Domenico Naldiniego , kuzynką Pasoliniego i bliską przyjaciółką tej, a także babcią Grazielli Chiarcossi, żony pisarza Vincenzo Cerami .

Dzieciństwo i młodość

W 1923 roku , gdy miał roczek, rodzina Pasoliniego, który żył w mieście Parma , wykonując zadania w wojskowej ojca , przeniósł się do Conegliano , a następnie do Belluno , gdzie jego brat Guido urodził się w 1925 roku .

W 1927 Pasolini i jego rodzina wrócili do Conegliano, Pier Paolo zapisał się tam do szkoły podstawowej, zanim skończył sześć lat. W następnym roku przenieśli się do Friuli w Casarsa della Delizia , rodzinnej wiosce jego matki, z powodu aresztowania ojca (z powodu niespłaconego długu); jej matka następnie wznowiła pracę jako nauczycielka, aby stawić czoła trudnościom finansowym, jakie narzuciła im nowa sytuacja. Zatrzymanie ojca kończy się, a przeprowadzki są wznawiane co roku . Pier Paolo spędza lato w Casarsa, „starym mieście… szarym i zanurzonym w najgłębszym półmroku deszczu, zaludnionym tylko starożytnymi postaciami rolników i przerywanym ponadczasowym dźwiękiem dzwonu. "

W 1929 r. rodzina przeniosła się do Sacile , ponownie ze względu na pracę ojca, iw tym samym roku młody Pier Paolo rozwinął zamiłowanie do rysunku i poezji , jego przedmiotem są spektakle natury, które obserwuje w Casarsa. Po krótkim pobycie w Idriji , obecnie w Słowenii , rodzina wraca do Sacile, gdzie Pier Paolo zdaje egzamin wstępny do college'u i rozpoczyna swój pierwszy rok w Conegliano. Ojciec został przeniesiony do Cremony w środku 1932 - 1933 roku szkolnego , rodzina pozostał tam aż do 1935 roku i ponownie przeniósł się do Scandiano , co nieuchronnie spowodowanej problemami adaptacji. Młody Pier Paolo poszerza zakres swoich poetyckich lektur, pielęgnuje zamiłowanie do literatury i stopniowo traci początkowy zapał religijny (aż w wywiadzie w 1969 r. określił się jako „ateista i świecki”).

W college'u Reggio Emilia poznaje swojego pierwszego prawdziwego przyjaciela, Luciano Serrę, którego poznaje w następnym roku w liceum Galvani w Bolonii  :

“Piękna i słodka Bolonia! Spędziłem tam siedem lat, chyba najpiękniejsze...”

Następnie Pier Paolo kultywował nowe pasje, w tym piłkę nożną, i podsycał swoją pasję do czytania, kupując używane książki od Portico della Morte z używanych książek Dostojewskiego , Tołstoja , Szekspira , romantycznych poetów , Coleridge'a i Novalisa .

W liceum Galvani zaprzyjaźnił się m.in. z Ermesem Parinim, Franco Farolfim i Elio Melim, stworzył z nimi literacką grupę dyskusyjną, jednocześnie robiąc błyskotliwe studia: uzyskiwał bardzo dobre oceny , a w 1939 r. byli nawet tak dobrzy, że pozwolili mu opuścić zajęcia i zdać egzamin jesienią tego samego roku. Mając zaledwie siedemnaście lat zapisał się na Wydział Literacki Uniwersytetu Bolońskiego i odkrył nowe pasje, filologię rzymską, a przede wszystkim estetykę sztuk figuratywnych .

Uczęszcza do klubu filmowego , gdzie pasjonuje się cyklem filmów René Claira , poświęca się sportowi i zostaje kapitanem drużyny piłkarskiej Wydziału Literackiego, jeździ na rowerach z przyjaciółmi, bierze udział w letnich wycieczkach na kempingach organizowanych przez uczelnię. Często spotyka się ze swoimi przyjaciółmi – ​​grupa określa się jako „męskimi i wojowniczymi”  – nie tylko w salach uniwersytetu, ale także w innych miejscach stworzonych przez faszystowski reżim młodzieżowy, m.in. Gruppo Universitario Fascista (lub GUF), kempingach Milizia oraz wydarzenia kulturalne organizowane w regionie. W tym czasie czytał Occasioni przez Eugenio Montale , dzieła Ungaretti i włoskich przekładów greckich lirycznych wierszy przez Salvatore Quasimodo  ; poza poezją czyta wszystko, co może znaleźć, przetłumaczone na język włoski , od Freuda .

Jak co roku rodzina Pasolinich spędziła lato 1941 r. w Casarsa, Pier Paolo pisał wiersze, które wysyłał w listach do swoich bolońskich przyjaciół, przyjaciółki Serry, Francesco Leonettiego i Roberto Roversi . Te linie wyrażają silnego ducha solidarności:

„Duchowa jedność i nasza jedność uczuć są bardzo ważne, jesteśmy już grupą i prawie nową poezją; przynajmniej tak myślę. "

Czterech młodych ludzi myśli o założeniu magazynu Eredi (lub „  Héritiers  ”), który Pasolini chce nasycić programem społecznym: „Przed Eredi będziemy musieli być cztery, ale z czystości tylko jeden. " Jednak magazyn nigdy nie powstał z powodu rządowych ograniczeń dotyczących konsumpcji papieru, ale lato 1941 roku jest na zawsze wyryte w pamięci czterech przyjaciół. W tym czasie Pasolini zaczął pisać dialogi po friulijsku , nawet jeśli wiersze wysłane do jego przyjaciół były tak samo napisane po włosku.

Pierwsze doświadczenia literackie

Wracając z Casarsy wczesną jesienią, zdaje sobie sprawę, jak bardzo Friulian jest mu bliski. Od ostatnich miesięcy 1941 r. do pierwszego 1942 r. pisał wiersze zebrane w Poesie a Casarsa , niewielkiej książeczce, którą sam opublikował i którą komentowali Gianfranco Contini , Alfonso Gatto i krytyk Antonio Russi .

Następnie wznowił swoje bogate życie kulturalne w Bolonii, zwłaszcza na uniwersytecie, i po pozytywnych recenzjach jego obrazów Francesco Arcangeli planował napisać pracę magisterską o współczesnej sztuce włoskiej z Roberto Longhi , profesorem historii sztuki , która przedstawił go malarzom Masolino , Masaccio , Piero della Francesca i Le Caravaggio , których od razu zobaczył w kinie . Pasolini pisze tylko pierwsze rozdziały swojej pracy magisterskiej, po czym rezygnuje i przechodzi do bardziej dla niego motywującego opowiadania o poezji Giovanniego Pascoliego . Rękopis jego pracy magisterskiej o sztuce zaginął8 października 1943.

Pasolini dołączył do Gioventù Italiana del Littorio (lub GIL), młodzieżowej organizacji stworzonej przez reżim, która opublikowała Il Setaccio , przegląd sztuki i krytyki, którego szybko został redaktorem naczelnym , obok młodego Fabio Mauri . Ale dość szybko skonfliktowany z wiernym retoryce reżimu dyrektorem pisma Giovannim Zalcone, Pier Paolo opublikował tylko siedem numerów pisma doListopad 1943doświadczenie to jednak naznacza młodego Pasoliniego w sposób pozytywny, ukazując mu regresywny i prowincjonalny charakter faszyzmu, skłania go do stania się antyfaszystą .

W tym samym roku odwiedził nazistowskie Niemcy podczas podróży zorganizowanej w celu promocji spotkania młodzieży uniwersyteckiej z obu krajów sojuszniczych. Następnie wtajemniczył się w nieznaną mu dotąd kulturę europejską . Po powrocie z podróży opublikował w recenzji GUF artykuł Cultura italiana e cultura europea a Weimar ( "Kultura włoska i kultura europejska w Weimarze" ), który uciekając przed cenzurą zapowiadał już Pasoliniego "korsarza" i buntownika. . W Setaccio śledzi założenia programu kulturalnego, którego filarami są wysiłek samoświadomości, praca wewnętrzna, indywidualna i zbiorowa oraz wrażliwość krytyczna.

Wojna

Pod koniec 1942 r. rodzina zdecydowała się schronić we Friuli , w Casarsa, rzekomo cichszym i bezpieczniejszym, by poczekać na koniec II wojny światowej . To właśnie tam w 1943 roku młody Pier Paolo zaczął rozumieć erotyczne lęki, które wcześniej próbował odpędzić: „Nieustanny dyskomfort bez obrazów i słów, który uderza mnie w skronie i oślepia” . Utrzymuje listowny kontakt z przyjaciółmi, przed którymi postanawia niczego więcej nie ukrywać: „Chcę być w Tagliamento , tam po kolei uruchamiać swoje gesty w świetlistej wnęce pejzażu. Tagliamento jest bardzo szerokie. Ogromny skalisty potok, szczery jak szkielet. Przyjechaliśmy tam wczoraj rowerem, młodym rodowitym, z młodszym rodakiem o imieniu Bruno…”

W przeddzień zawieszenia broni z 8 września został powołany do służby. Zmuszony do zaciągnięcia się do Livorno w 1943 r. , dzień po zawieszeniu broni, odmówił oddania broni Niemcom i w przebraniu chłopa schronił się w Casarsie . Tam założył, wraz z kilkoma innymi młodymi entuzjastami poezji, grupę kulturalną, która twierdziła, że ​​używa friulijskiego casarsy przeciwko hegemonii Udine . Nowa grupa postanawia wydać magazyn, który będzie przemawiał do odbiorców, promując poezję. Pierwszy numer magazynu ukazuje się wmaj 1944pod tytułem, w friulskim, Stroligùt di cà da aga ( „Księżycowy, po tej stronie wody”).

W tym czasie spokój Casarsy jest zakłócany przez bombardowania i najazdy faszystów, którzy praktykują przymusowe zaciąganie się do nowych sił zbrojnych Republiki Salò , co powoduje powstawanie pierwszych grup oporu . Pier Paolo stara się jak najbardziej odwrócić uwagę, poświęca się nauce i poezji; w międzyczasie otwiera w swoim domu kurs dla uczniów szkół średnich, którzy nie mogą już uczęszczać do swoich szkół w Pordenone lub college'u w Udine . WPaździernik 1944Pasolini i jego matka przeprowadzają się do Versuty , ciszej i dalej od celów wojskowych, jego młodszy brat Guido dołącza do bojowników ruchu oporu w Carnia . Dzieci z wioski muszą teraz przebyć ponad kilometr, aby iść do szkoły, bo w ich wiosce jej nie ma, więc Susanna i Pier Paolo postanawiają otworzyć taką bezpłatnie w swoim domu, tak samo jak w Casarsa .

W tym okresie młody Pasolini ujrzał swoją pierwszą prawdziwą miłość do jednego z najstarszych uczniów, o którym pisał: „W tych członkach świeciła pomysłowość, wdzięk… lub cień utraconej rasy, która potwierdza się w okresie dojrzewania” . W tym samym czasie zakochuje się w nim Pina Kalč, młoda słoweńska skrzypaczka, która schroniła się wraz z rodziną u Pasolinich. Miłość Pier Paolo do młodzieńca i miłość Piny do Pier Paolo przeplatają się, boleśnie komplikując ostatnie i długie miesiące wojny.

7 lutego 1945ma miejsce masakra w Porzûs we wschodnim Friuli : milicja prokomunistycznych partyzantów masakruje Brygadę Osoppo, grupę umiarkowanych partyzantów, która sprzeciwia się jugosłowiańskim celom we Friuli. A wśród ofiar jest brat Pasoliniego, Guido. Ta wiadomość dotarła do Casarsy dopiero kilka tygodni po zakończeniu wojny, pogrążając Pier Paolo i jego matkę w rozpaczy. Zajęcia są jednak kontynuowane w małej szkole w Versucie, gdzie Pier Paolo jest uważany za prawdziwego nauczyciela .

18 lutegow tym samym roku Academiuta di lenga furlana skupia niewielką grupę nowatorskich poetów, którzy na bazie doświadczeń Pasoliniego ustanowili zasady felibryzmu regionalnego: „Absolutna fryoulizm , tradycja romańska, wpływ literatury współczesnej, wolność, fantazja” .

W sierpniu ukazuje się pierwszy numer Il Stroligùt , z inną numeracją, aby odróżnić go od poprzedniego Stroligùt di cà da aga . W tym samym czasie Pasolini rozpoczyna serię diariów wierszem włoskim, wydanych na własny koszt w niewielkim tomie, które ukażą się w 1946 roku. W tym samym roku wstąpił do Associazione per Autonomia del Friuli (Stowarzyszenie na rzecz autonomii Friuli), a po powrocie do Kenii ojca, więźnia Anglików , Pasolini skutecznie obronił swoją tezę Antologia della poesia pascoliana: introduzioni e commenti . Dyplomem tym oficjalnie uznaje się rolę Pasoliniego jako dyrektora-nauczyciela szkoły, co było mocno kontestowane przez Ministerstwo Edukacji.

Powojenny

W 1946 roku Pasolini opublikował I Diarii , niewielki zbiór wierszy napisanych w 1945 roku w Edizioni dell'Accademiuta oraz dwa wiersze wybrane i skomentowane przez Montale'a we florenckim czasopiśmie Il Mondo . Izolowany w Versucie – zniszczony przez bombardowania dom w Casarsa - Pasolini próbuje odbudować swoje związki ze światem literackim. Napisał do Gianfranco Continiego, aby przedstawić mu plan przekształcenia Il Stroligùt z prostego folio w prawdziwy magazyn. Zaraz po wizycie w Versucie Silvany Mauri, siostry zakochanego w nim przyjaciela Fabio Mauri , podąża za nią w sierpniu do Macugnaga , gdzie mieszka rodzina Mauri, i korzystając z okazji, odwiedza Contini w Domodossola .

W Lugano, gdzie miała być przyznana nagroda Libera Stampa , Contini, ówczesny członek jury , poprosił swojego młodego przyjaciela o przesłanie mu pokazanego mu tekstu L'usignolo della Chiesa cattolica z drugą częścią Il pianto della rosa . Operetka tylko otrzymał specjalne wyróżnienie, ale udało nam się dostać Pasolini z jego izolacji, a dzięki bardziej zrelaksowany klimatu powojennym zaczął spotykać młodych mężczyzn Versuta ponownie. W październiku wyjechał do Rzymu , spotkał kilku pisarzy, którzy zaprosili go do współpracy z gazetą La Fiera Letteraria , a w maju napisał pierwsze strony prywatnego pamiętnika , Quaderni rossi („Czerwone zeszyty”), bo napisane w zeszyty szkolne z czerwonymi okładkami. Kończy dramat Il Cappellano i ponownie publikuje w Edizioni dell'Academiuta zbiór wierszy, jeszcze w języku włoskim, zatytułowany I Pianti ("Łzy").

26 stycznia 1947, Pasolini pisze w gazecie udine Liberta, w której mówi się o nim w kręgach komunistycznych , zaprzeczając jego przynależności do Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI): „My ze swojej strony jesteśmy przekonani, że tylko komunizm jest w stanie zapewnić nowy prawdziwa kultura, kultura, która będzie moralna, interpretacja całej egzystencji” . Po wojnie Pasolini, długo wahający się między oboma obozami, obserwuje nowe żądania sprawiedliwości wynikające z relacji między wodzami a najbardziej poszkodowanymi i nie ma już wątpliwości, po której stronie musi stanąć. Następnie stara się skonsolidować pierwszy szkic doktryny, czytając Karola Marksa, a zwłaszcza pierwsze książki Antonio Gramsci . Pisał do swojej przyjaciółki, poety Giovanny Bemporad  : „Inny jest zawsze nieskończenie mniej ważny niż ego, ale to inni tworzą historię” . I właśnie myśląc o innych podjął decyzję o wstąpieniu do Włoskiej Partii Komunistycznej.

Pasolini pragnie rozszerzyć współpracę z czasopismem „ Academiuta ” iz literaturą neołacińską ; dzięki Contini poznał katalońskiego poetę na wygnaniu , Carlesa Cardó . To właśnie do Continiego wysłał kompletne zbiory swoich wierszy w języku friulskim, jeszcze pod tytułem Cjants di un muart , wkrótce po przemianie na La meglio gioventù . Jednak nie udało mu się je opublikować; mimo to czuje się szczęśliwy i pisze do przyjaciół: „Jestem pogodny i równy, w uścisku chciwej i dionizyjskiej radości” .

Pod koniec 1948 roku zaczął uczyć literatury w szkole w Valvasone, do której codziennie rano jeździł na rowerze. Kontynuował swoją działalność w ramach PCI, uczestnicząc w styczniu w demonstracji zorganizowanej w San Vito przez Camera del Lavoro w celu uzyskania wniosku o projekt ustawy Lodo De Gasperi . Właśnie z tej okazji, obserwując konflikty z policją i rozmawiając z młodzieżą, wyobraził sobie nowatorski projekt na tym niespokojnym świecie. Pierwszy tytuł powieści to La meglio gioventù . Nadal w PCI, wLuty 1949brał udział w pierwszym kongresie Federazione comunista de Pordenone , aw maju tego samego roku wyjechał do Paryża, aby wziąć udział w Światowym Kongresie Partyzantów Pokoju . W październiku został oskarżony o defraudację drobnych i nieprzyzwoitych czynów w miejscu publicznym; jego przeciwnicy polityczni cieszą się ze skandalu i wyrzucają mu homoseksualizm , podczas gdy przywódcy PK w Udine postanawiają wykluczyć go z partii . Nie wolno mu również uczyć .

Nastąpiły dwa trudne miesiące dla Pasoliniego, który m.in styczeń 1950, ukrywa się wraz z matką na przedmieściach Rzymu. Ma trudności ze znalezieniem pracy. Choć stara się dać prywatne lekcje, wstąpił do unii z Cinecittà i oferuje się jako recenzenta gazety. Udało mu się umieścić kilka artykułów w niektórych gazetach katolickich i kontynuował pisanie powieści, które zaczął we Friuli  : Atti impuri , Amado mio , La meglio gioventù . Zaczął pisać to, co stało się Ragazzi di vita ( Ragazzi ), a także niektóre dzieła rzymskie, w tym Squarci di notte romane , Gas e Giubileo , które zostały opublikowane w zbiorze Alì dagli occhi azzurri . To dzięki swemu nowemu przyjacielowi Sandro Pennie , z którym jest nierozłączny i z którym spaceruje nocami wzdłuż Tybru , poznaje młodego tynkarza Sergio Citti , który uczy go rzymskiego slangu i dialektu , stając się, jak mówi Pasolini, jego „  żywy słownik ” . W tym okresie skomponował wiersze zebrane w Roma 1950 - Diario , wydane w 1960 roku przez Vanni Scheiwillera . Został zatrudniony jako nauczyciel w nieuznawanej jeszcze szkole w Ciampino . Latem opublikował swoją opowieść Il Ferrobedò w czasopiśmie Paragone , która stała się rozdziałem Ragazzi di vita , a także krótki wiersz L'Appennino , który otwierał Le cenere di Gramsci i inne rzymskie opowieści. W tym czasie poznał Giorgio Caproni , Carlo Emilio Gadda i poznał Attilio Bertolucciego , podobnie jak on studenta Longhi w Bolonii, dzięki czemu podpisał swój pierwszy kontrakt redakcyjny na swoją Antologia della poesia dialettale del Novecento , która ukazała się w grudniu . 1952 z komentarzem Eugenio Montale .

W 1953 zaczął zbierać antologię poezji popularnej dla wydań Guandy swojego przyjaciela Bertolucciego, ukazała się ona w 1955 pod tytułem Canzoniere italiano . W międzyczasie opublikował pierwszy tom wierszy friulijskich, Tal còur di un frut . W październiku tego samego roku napisał w recenzji Paragone kolejną antycypację przyszłego Ragazzi di vita , którą Bertolucci pokazał Livio Garzantiemu, który następnie opublikował powieść.

Pierwsze doświadczenia kinematograficzne i publikacje literackie

Jego pierwsza praca na polu kina dotyczy napisania (w marcu 1954 ), wraz z przyjacielem Giorgio Bassani , scenariusza do filmu La Fille du rivière , którego obrazy wykonał Mario Soldati . La meglio gioventù , jego tomik poezji w języku friulskim, wydany w czerwcu tego samego roku, poświęcony Gianfranco Continiemu , zdobył nagrodę Carducci związał się z Paolo Volponim . Vittorio Sereni proponuje mu opublikowanie zbioru poezji do serii książek wydawnictwa La Meridiana, którego jest redaktorem wraz z Sergio Solmim. Ta kolekcja wychodzi wStyczeń 1955pod tytułem Il canto popolare , który następnie miesza się z jego dziełem Le ceneri di Gramsci .

13 kwietnia 1955Pasolini przesyła cały rękopis Les Ragazzi do wydawnictwa Garzanti . Powieść ukazała się w tym samym roku, ale wybrany temat, temat męskiej prostytucji , przyniósł mu oskarżenia o nieprzyzwoitość . Interwencje krytyków, m.in. Emilio Cecchiego , Alberto Asora Rosy i Carlo Salinariego , są gwałtowne, a książka wykluczona z nagród Strega i Viareggio . Mimo to powieść odniosła wielki sukces wśród publiczności, zdobywając nagrodę Colombi-Gudotti przyznaną przez jury pod przewodnictwem Giuseppe de Robertis w Parmie . Tymczasem sądownictwo z Mediolanu otrzymuje skargę na książce dla „charakter pornograficzny  ”.

28 października 1955, pisze do niego jego stary przyjaciel, Francesco Leonetti, mówiąc mu, że czas stworzyć nowe pismo. Ogłasza, co będzie wkrótce po Officina , magazynie nawiązującym do poprzedniego Eredi . Projekt magazynu, zainicjowany przez Leonettiego i Roberto Roversi, formułowany jest w tym roku podczas kilku spotkań, których Pasolini nigdy nie opuszcza.

W tym samym 1955 roku ukazała się jego antologia poezji popularnej Canzoniere italiano z dedykacją dla jego młodszego brata Guido. W lipcu Pasolini jedzie z Giorgio Bassani do Ortisei , aby pracować nad scenariuszem do filmu w reżyserii Luisa Trenkera . To okres, w którym zaczynają się rozwijać inne pasje, takie jak kino i literatura. Pasolini pisał do Contini: „Idę po dwóch torach jednocześnie, mam nadzieję w kierunku nowych stacji. Nie boję się, jak przeciętni literaci byliby tutaj w Rzymie: czuję trochę heroizmu ” .

Kontrowersje i donosy

Tymczasem kontrowersje wokół krytyki Les Ragazzi trwają. Pasolini publikuje w numerzeKwiecień 1956d' Officina , artykuł przeciwko Salinari i Trombatore, którzy piszą dla Contemporaneo .

W lipcu w Mediolanie odbył się proces przeciwko Les Ragazzi , który zakończył się uniewinnieniem, w dużej mierze dzięki zeznaniom Carlo Bo . Ten ostatni deklaruje, że książka jest bogata w wartości religijne, „ponieważ zachęca do pobożności najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących” i nie zawiera niczego obscenicznego, ponieważ „dialogi są dialogami młodych ludzi, a autor czuł potrzebę ich reprezentowania jako takie ” .

Filmowiec i pisarz

W miesiącuSierpień 1956był współautorem scenariusza do filmu jest Mauro Bolognini , Marisa la civetta  ; jednocześnie współpracuje z włoskim reżyserem Federico Fellinim przy Les Nuits de Cabiria .

Zmieniając pracę filmowca i pisarza, w tym okresie pisał recenzje w tygodniku Il Punto  ; pierwszy dotyczy La Tourmente i innych wierszy ( La bufera e altro ) Eugenio Montale . Pomaga młodym pisarzom z Officina , takim jak Alberto Arbasino , Edoardo Sanguineti i Alfredo Giuliani  (it) , którzy później staną się członkami Gruppo 63 .

Poznał nowych przyjaciół, w tym Laurę Betti , Adrianę Asti , Enzo Siciliano i Ottiero Ottieriego .

Zainspirowany ideologicznych i politycznych wydarzeń w czasie (w tym XX XX Zjeździe Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego , który sygnalizuje koniec epoki Stalina , podkreślając wydarzenia w Polsce i na Węgrzech ), 1956 to rok ostateczna wersję książki Ceneri di Gramsci ( Popiół Gramsci ) i widzi pierwszą wersję roboczą powieści Una Vitaviola ( Gwałtowne życie ).

Rękopis Les Cendres de Gramsci , składa się z jedenastu krótkich wierszy napisanych w latach 1951 i 1956 , został wysłany do wydania Garzanti wSierpień 1957. Praca ta budzi, podobnie jak Les Ragazzi , silną krytykę, ale pozostaje popularna wśród publiczności, która wyczerpała pierwsze wydanie w ciągu 15 dni . Pod koniec miesiąca, zdobył Cena Viareggio 1957 związany z Poetry of Sandro Penna .

Pasolini współpracuje z Vie Nuove ( Voies neuves ) wlipiec 1957jako gość specjalny i jedzie na Festiwal Młodych w Moskwie , a wydawnictwo Longanesi wydaje wiersze do L'usignolo della Chiesa cattolica ( Słowik Kościoła Katolickiego . Dużo pracuje nad Życiem pełnym przemocy , napisał swój pierwszy scenariusz ) bez współpracy La vita brava i współpracował z Bologninim przy Giovani mariti .

Skończył pisać A Violent Life wgrudzień 1958 i daje go Garzanti w Marzec 1959. Po długiej pracy autocenzury koniecznej zwłaszcza ze względu na część uznaną przez redaktora za „niebezpieczną” , książka wychodzi wmaj 1959. Choć wybrany, nie dostaje ani nagrody Viareggio, ani nagrody Strega. Jednak, doceniany i ceniony przez pisarzy i poetów, otrzymał Nagrodę Crotone przyznawaną przez jury złożone z Ungaretti , Debenedetti , Moravia , Gadda i Bassani .

Podczas lata 1959 roku odbył podróż wzdłuż wybrzeży włoskich do raportu dla miesięcznika successo  ( sukcesu ); napisał tam trzy rozdziały tego, co stało się La lunga strada di sabbia ( Długa piaszczysta droga ). Odzwierciedla się Oresteję z Ajschylosa dla firmy Teatr Vittorio Gassman i reorganizuje robaki La religione del mio tempo ( religia mojego czasu ).

To właśnie wtedy Akcja Cattolica  (it) pozwała go o „pornografii” o jego powieści Une vie brutale , procesie, który został szybko odrzucony .

Jego pierwszy film: Accattone

W 1960 roku Pasolini zaczyna pisać pierwsze szkice tomu esejów Passione e ideologia  (it) , aranżuje wersety La religione del mio tempo , a przede wszystkim oddaje się miłości do kina, pisząc scenariusze It s „wystąpił w Rzymie przez Bolognini, Il Carro armato dell'8 Settembre przez Gianni Puccini , La Lunga notte del '43 przez Florestano Vancini (na podstawie powieści BASSANI za) i Le Bel Antonio , z Vitaliano Brancati za powieść .

Ma w planach napisanie filmu pod tytułem La commare secca , ale wydarzenia z lipca dotyczące upadku rządu Tambroniego skłoniły go do odłożenia tego projektu na bok do pracy nad Accattone .

Jego przyjaciel Bolognini znajduje dla niego producenta , Alfredo Biniego, któremu Pier Paolo wyjaśnia, jak chce, aby film został nakręcony: z dużą ilością pierwszoplanów, przewagą postaci w pejzażach, a przede wszystkim dużą prostotą . Bohaterem będzie Franco Citti, brat Sergio. Federico Fellini , dla którego napisał scenę z La dolce vita , pomaga mu nakręcić dwie sekwencje filmu.

30 czerwcaw tym samym roku Pasolini został pozwany przez policję za współudział w przestępstwie. Podobno zabrał samochodem dwóch młodych ludzi z Zatybrza po bójce, w której ci młodzi ludzie wzięli udział. Zostaje uniewinniony, ale nieustępliwość innych w atakowaniu go pozostawia go z gorzkim smakiem:

„To niegodziwość; tego, którego to uderzy, ogarnia głęboki ból; sprawia to wrażenie zupełnie niezrozumiałego świata, w którym nie ma sensu rozmawiać, być namiętnym, dyskutować; sprawia to wrażenie społeczeństwa, w którym, aby przetrwać, można tylko stać się nikczemnym, na nikczemność odpowiadać nikczemnością… Oczywiście to, co muszę zapłacić, jest szczególnie ciężkie, czasami jestem zdesperowany, pomogę powiedz to szczerze. "

Również w 1960 roku ukazały się dwa tomy jego wierszy: Roma 1950 - Diario i Sonnetto primaverile . Przed nowym rokiem 1961 podróżuje do Indii z Morawami i Elsą Morante , z których czerpie serię artykułów dla gazety Il Giorno , która częściowo składa się na jego książkę Zapach Indii . W maju ukazał się zbiór La religione del mio tempo , wysoko ceniony przez jego przyjaciela Franco Fortiniego , który napisał do niego: „Chciałbym, żebyś tam był, abym mógł cię przytulić . "

Zdjęcia do Accattone rozpoczną się w kwietniu, a premiera filmu odbędzie się we wrześniu na Festiwalu Filmowym w Wenecji . Nie był szczególnie doceniany przez włoskich krytyków, ale w Paryżu otrzymał pochwały , m.in. od Marcela Carné i André Chamsona .

1960 1960

Jesienią 1961 roku przeniósł się do willi przyjaciela, aby wspólnie z Sergio Citti napisać scenariusz do filmu Mamma Roma  ; zdjęcia mają miejsce wiosną 1962 roku , z Anną Magnani w roli głównej.

W międzyczasie Pier Paolo kończy swoją friulowską powieść „Sen rzeczy” ( Il sogno di una cosa ), która ukazuje się w maju, a od kwietnia do czerwca pracuje na planie „ Mamma Roma” . Film jest prezentowany na Festiwalu Filmowym w Wenecji , gdzie ponownie prowokuje oszczerczą kampanię, będąc jednocześnie chwalonym przez krytyków. Nową skargę na nieprzyzwoitość składa pułkownik carabinieri, która zostanie przez sąd odrzucona jako bezzasadna.

We wrześniu tego samego roku Pasolini wziął udział w konferencji w cytadeli w Asyżu , gdzie miał okazję przeczytać Ewangelię według św . Mateusza . Z tej lektury rodzi się idea filmu. Współpracuje z producentem Bini oraz Roberto Rossellinim , Jean-Luc Godardem i Ugo Gregorettim nad filmem epizodycznym i z tej okazji planuje nakręcić krótki film o filmowej rekonstrukcji Męki Pańskiej , napisany podczas rozstrzelanie Mamma Roma pod tytułem La Ricotta . Film trafia do kin1 st marzec +1.963, witany przez mało entuzjastyczną publiczność. Już w dniu uwolnienia został oskarżony o „obrazę religii państwowej” . Alberto Moravia powie: „Oskarżenie dotyczyło znieważania religii. O wiele sprawiedliwiej byłoby oskarżyć reżysera o obrazę wartości włoskiej drobnej i średniej burżuazji ” .

Proces, który odbył się w Rzymie 6 i 7 marca , skazuje Pasoliniego na cztery miesiące więzienia za „winny zarzucanych mu czynów” , film zostaje skonfiskowany do grudnia tego samego roku .

Pasolini pozostaje jednak w kontakcie z cytadelą w Asyżu i rozpoczyna w lutym badania filologiczno - historyczne mające na celu realizację projektu filmu o Ewangeliach.

Z ekspertem biblijnym Don Andreą Carraro i grupą techników podróżuje do Izraela i Jordanii, aby znaleźć miejsca i ludzi odpowiednich do kręcenia filmu. Reżyser jest rozczarowany zbyt pozornej nowoczesności krajobrazów i rezygnuje usytuować tam swój film, ale zdjęcia zrobione na miejscu stać pod impetem producenta Alfredo Bini, film w połowie drogi między dzienniku podróży i refleksji wnętrze.: „Podpatrywanie w Palestynie”. Film jest następnie kręcony na południu Włoch, wciąż biednym i archaicznym.

Najtrudniejszym do znalezienia aktorem jest ten, który musi wcielić się w Chrystusa, któremu Pasolini chce dać wyrazisty i zdecydowany wygląd. Po wahaniu między kilkoma poetami, m.in. Evtusenko , Ginsbergiem czy Goytisolo , przypadkowo odnajduje dumnego i oderwanego hiszpańskiego ucznia , jak namalował Goya .

W trakcie przygotowań do filmu Pasolini wyreżyserował filmowe śledztwo w sprawie życia seksualnego Włochów Badanie seksualności . Zaczyna pisać La Divine mimesis , Il Vantone , powieść przepisywanie z Plauta " Miles gloriosus , a na Vittorini za zamówienie , przedstawia niektóre z jego wierszy w przeglądzie Menabò i notizia su Amelia Rosselli .

To właśnie na planie La Ricotty Pasolini miał spotkanie, które głęboko odmieniło jego życie: Ninetto Davoli , młody szesnastoletni aktor, w którym Pasolini, w wieku 41 lat, miał się zakochać po uszy. Ich związek potrwa dziewięć lat, a rozstanie będzie bolesne dla Pasoliniego.

W maj 1964opublikował swój czwarty zbiór wierszy po włosku Poesia in forma di rosa , a 24 kwietnia rozpoczął zdjęcia do Ewangelii według św. Mateusza , które zakończyły się na początku lata. Film, prezentowany na wrześniowym Festiwalu Filmowym w Wenecji , był represjonowany przez lewicowych intelektualistów, m.in. Sciascia i Fortini . Film był pokazywany w Paryżu i został tam źle przyjęty przez kilku lewicowych krytyków, w tym Jean-Paula Sartre'a . Jednak film, który ukazał się we wszystkich krajach europejskich , cieszy się dużym powodzeniem wśród publiczności i uczestniczy w kinie Prima mostra internazionale del nuovo w Pesaro . Tam Pasolini poznaje Rolanda Barthesa .

W Październik 1965rozpoczyna się zdjęcia do filmu Ptaki, małe i duże , który mówi o wewnętrznym kryzysie politycznym włoskiej partii komunistycznej i „ideokomicznym” marksizmie . Wybrani aktorzy to Totò i młody Ninetto Davoli . Totò został wybrany, ponieważ film, który na przemian przeplata się z rzeczywistością i surrealizmem , potrzebuje aktora, który jest nieco błazeński .

To było w listopadzie tego samego roku, że zbieranie narracja została wydana z tytułu sugerowanej przez Sartre'a , Alì agli occhi Azzurri , środek, który zawiera skrypty Les Garçons , Accattone , Mamma Roma i La Ricotta , podczas gdy pierwszy i ostatni części to opowieści napisane w latach pięćdziesiątych , a także szkice do powieści Il Rio della grana i La Mortaccia .

W tym samym roku, w 1965 roku, został zaproszony do wyreżyserowania wraz z Moravia i Alberto Carroccim (dyrektorem Solarii ) nowej serii pisma Nuovi Argomenti . Pod koniec roku jedzie do Afryki Północnej, rozważając nowy film z Totò i realizację opery lirycznej w Piccola Scala .

Już cierpi na wrzód ,Marzec 1966, musi iść spać z powodu silnego krwawienia . To szansa dla niego, aby ponownie przeczytać dialogi z Platonem , który zachęcił go do napisania grać w podobnym stylu do prozy . Po rekonwalescencji pracował nad Bestemmią , powieścią w formie scenariusza wierszem, a także zaczął pracować nad Orgią i Bestią da stile . Od maja do czerwca pracuje też nad kilkoma dramatami, które chce zaprezentować za granicą.

W dniu 3 maja , Ptaki, Mały i Duży jest wielki sukces na festiwalu w Cannes . Pozytywna opinia Roberto Rosselliniego na konferencji prasowej wzbudza duże zainteresowanie filmem.

Od wiosny do lata 1966 napisał scenariusze do filmów Twierdzenie i Król Edyp oraz dramatów Piliada, Porcile i Caldéron . W sierpniu przebywa w Nowym Jorku  ; myśli nawet o nakręceniu filmu o Świętym Pawle w tym mieście. Tam poznał Allena Ginsberga , którego odnalazł rok później w Mediolanie .

Na początku października jedzie do Maroka, aby zlokalizować miejsca kręcenia Króla Edypa , aw listopadzie kręci krótki film Ziemia widziana z księżyca z Silvaną Mangano , Totò i Ninetto Davoli .

Po powrocie do Maroka wyreżyserował w ciągu zaledwie tygodnia zdjęcia do krótkometrażowego filmu Che cosa sono le nuvole? .

W kwietniu zaczął filmować Król Edyp w czerwonej pustyni w południowym Maroku , a następnie przez kilka scen, w Lodi prostym i wreszcie w Bolonii . Film, prezentowany na Festiwalu Filmowym w Wenecji w tym samym roku, nie odniósł wielkiego sukcesu we Włoszech, ale zyskał przychylność publiczności i krytyki we Francji i Japonii .

W tym samym roku napisał eseje z teorii i techniki operatorskiej, zebrane w tomie w 1972 roku pod tytułem Empirismo eretico  (en) .

W Marzec 1968, pojawia się powieść Twierdzenie , staje się filmem prezentowanym na Festiwalu Filmowym w Wenecji w tym samym roku, otrzymuje nagrodę Ocica , drugą nagrodę za karierę kinematograficzną Pasoliniego. Jean Renoir uczestniczy w premierze i deklaruje dziennikarzowi  : „Na każdym zdjęciu, w każdym ujęciu odczuwamy zakłopotanie artysty. "

Kontrowersje młodych sześćdziesięciu ośmiu lat

Po bitwie o Valle Giulia , kulminacji serii starć między studentami a policją, po prewencyjnej okupacji rzymskiego Wydziału Architektury , Pasolini napisał wiersz Il PCI ai giovani!! ( PCI dla młodzieży !! ). Przeznaczony wcześniej dla magazynu Nuovi Argomenti , został wydany bez ostrzeżenia w L'Espresso i wywołał gwałtowne kontrowersje . W tym wierszu Pasolini potępia młodych protestujących, twierdząc, że ich rewolucja jest fałszywa i nieszczera, że ​​są młodymi konformistami, narzędziami nowej burżuazji:

„Spędziłem życie nienawidząc starych burżuazyjnych moralistów, a teraz muszę też przedwcześnie nienawidzić ich dzieci… Burżuazja stawia przeciwko sobie barykady, synowie tatusia buntują się przeciwko ojcom . Celem studentów nie jest już rewolucja, ale wojna domowa. Pozostają burżuazyjni i podobnie jak ich rodzice mają legalistyczny sens życia, są głęboko konformistyczni. Dla nas, urodzonych z ideą Rewolucji, warto pozostać wiernym temu ideałowi. "

Wiersz jest instrumentalizowany przez niektórych dla ich celów, a przez innych mało rozumiany; jest nadal powszechnie cytowany, aby podkreślić lub zilustrować różne idee, nawet jeśli jego autor został czasami zapomniany przez tych, którzy go cytują.

Kilka tygodni po opublikowaniu wiersza L'Espresso opublikowało okrągły stół, w którym uczestniczył Pasolini.

W tym samym roku Pasolini nakręcił La sequenza del fiore di carta z Ninetto Davoli, na temat ewangelicznej przypowieści o jałowym drzewie figowym , która ukazała się w następnym roku, w 1969 roku , jako trzeci odcinek filmu La Contestation ( Amore e rabbia ). .

Koniec lat 60.: między teatrem a kinem

W międzyczasie opublikował w Nuovi Argomenti esej Manifesto per un nuovo teatro , w którym zadeklarował całkowite odrzucenie teatru włoskiego i negatywną krytykę twórczości Dario Fo .

27 listopada w Teatro Stabile di Torino (it) wystawiono jego sztukę Orgia  (it) , która została źle przyjęta przez publiczność i krytykę . Orgia została stworzona po francusku w 1988 roku przez Ensemble Théâtral Mobile i spotkała się z wielkim sukcesem krytyków zarówno w Paryżu, jak iw Brukseli.  

Pod koniec 1968 roku , zaczął filmować chlewu , który jest przykładem jej okresu „meta-historyczny”, mając jako podmiot ten wulkan sycylijskiej z Etny . Pomysł na film wpadł w 1965 roku po obejrzeniu Simone nel deserto z Luisa Buñuela . Sceny rozgrywające się w teraźniejszości są kręcone w Villa Pisani , w miejscowości Stra .

Pigsty jest pokazywany na Festiwalu Filmowym w Wenecji30 sierpniai jest tam osądzany jako straszny i niezrozumiały. Po Porcherie , który określa jako swój „najbardziej udany film, przynajmniej zewnętrznie” , wyreżyserował Médée , wybierając na główną aktorkę wokalistkę Marię Callas . Film kręcony jest w Kapadocji , Grado i Pizie . W trakcie postprodukcji filmu podróżuje do Afryki oraz odwiedza Ugandę i Tanzanię . Szuka miejsc, w których mógłby nakręcić swój kolejny film, Carnet de notes pour une Orestie africaine .

Trilogy of Life

Latem 1970 roku napisał scenariusze oparte na dziesięciu powieściach o uniwersalnym znaczeniu, takich jak Dekameron , który chciał przenieść do Kampanii . W końcu postanawia stworzyć trzy, aby skomponować swoją Trylogię życia  : Dekameron , Opowieści kanterberyjskie oraz Tysiąc i jedną noc .

We wrześniu zaczął kręcić pierwsze sceny Dekameronu w Casertavecchia z Ser Ciappelletto , a także w Neapolu i Merano . Po raz pierwszy w swoich filmach pokazuje nagie ciało mężczyzny: „Ciało: oto kraina jeszcze nie skolonizowana przez władzę . "

„Sfilmowane zgodnie z jego samoukiem, instynktem kina, bez troski o uroczysty styl, te trzy kolekcje krótkich odcinków charakteryzują się przede wszystkim olśniewającą witalnością, a nawet sprośnością, żywymi odami do pożądania i seksu, postrzeganymi jako podstawowa krew życie. "

-  Serge Kaganski

W międzyczasie został poproszony o opublikowanie pod tytułem Bestemmia wszystkich swoich wierszy, od pierwszej małej książeczki w języku friulskim wydanej w 1942 roku do nieopublikowanego tomu Trasumanar e organizzar .

lata 70.

Na początku 1971 kończy 12 grudnia film dokumentalny , przy współpracy niektórych członków Lotta Continued , na atak na Piazza Fontana , aw marcu zostaje dyrektorem wydawniczym przeglądu tego skrajnego ruchu. W kwietniu oskarżony o „podżeganie do popełnienia przestępstwa i apologię zbrodni” wydaje się tym nie przejmować  :

„Nie obchodzi mnie, czy wsadzą mnie do więzienia. Dla mnie to nie ma znaczenia: dla mnie to nie ma znaczenia, nawet z ekonomicznego punktu widzenia. Jeśli skończę w więzieniu, będę mógł przeczytać wszystkie książki, których nigdy nie udało mi się przeczytać. "

W tym czasie pisze recenzję Satura de Montale, aw kwietniu wydaje ostatni zbiór wierszy Trasumanar e organizzar , który nie budzi zainteresowania ani czytelników, ani krytyków. Napisał scenariusz do Opowieści kanterberyjskich, a jego film Dekameron zdobył drugą nagrodę na Berlinale 28 czerwca w kategorii Nagroda Specjalna Jury.

W 1972 roku jego zbiór esejów Empirismo eretico spotkał się z obojętnością krytyków . Pracuje nad powieścią Pétrole , do której napisał już ponad pięćset stron; myśli o pracy tam „być może do końca życia . "

Po dziewięciu tygodniach kręcenia Opowieści kanterberyjskich , nakręconych w Anglii , nie czekając nawet, aż film trafi do kin, zaczął pisać scenariusz do ostatniego filmu swojej trylogii. Dokonał kilku obserwacji lotniczych w Egipcie , Jemenie , Iranie , Indiach i Erytrei .

Współpraca z gazetami i czasopismami

W listopadzie rozpoczął współpracę z tygodnikiem Tempo illustrato , zajmując się recenzjami literackimi, które później ukazały się jako książka pod tytułem Descrizioni di descrizioni .

Na początku 1973 roku zgodził się pracować dla Corriere della Sera . Jego pierwszy artykuł ukazał się na7 stycznia. Nazywany Contro i cappelli lunghi („Przeciw długim włosom”), jest pierwszym z serii interwencji na polu politycznym i modowym, a także publicznych i prywatnych zachowań Włochów. Artykuły te zostaną opublikowane w tomie Scritti corsari („Pisma korsarskie”).

Filmy dokumentalne i sztuki

W międzyczasie rozpoczynają się zdjęcia do "Tysiąca i jednej nocy w Isfahanie , Iran" , realizowanej w szybki i precyzyjny sposób. Pasoliniemu udaje się również nakręcić film dokumentalny Les Murs de Sanaa , który jest apelem do UNESCO o uratowanie starożytnego jemeńskiego miasta .

We wrześniu wychodzą dwie sztuki, Caldéron i Affabulazione .

Kształtuje się projekt, który miał na myśli od 1966 roku: nowy film Porno-Théo-Kolossal , w którym Eduardo De Filippo powinien być jedną z głównych postaci.

The Thousand and One Nights, wydany dla teatru na początku 1974 roku, był jednym z największych przebojów Pasoliniego wbrew radom krytyków .

Próbowanie

Latem do swojego wierszowanego dramatu dodaje długi postscriptum Bestia da stile  : „Włochy to kraj, który staje się coraz bardziej głupi i ignorancki. Kultywujemy retorykę zawsze bardziej nieznośną. Co więcej, nie ma gorszego konformizmu niż lewicy, zwłaszcza oczywiście, gdy przyjmuje go prawica” .

Napisał także inne teksty, w tym La nuova gioventù , a po referendum w sprawie rozwodu opublikował artykuł Gli italiani non sono più quelli .

1974 i 1975

Radykalne zło

Biorąc zainteresowanie projektem folii na markiza de Sade , zaczął uczyć się intensywnie do kantowskiej koncepcji o „radykalne zło” ( Das radicale Böse ), co zmniejszyło cała ludzkość do niewolników z konsumpcjonizmem , który psuje w manipulowaniu duszę i ciało . Aby wyjaśnić tę koncepcję świata, Pasolini analizuje swój osobisty przypadek i opisuje swoją udrękę: „Homoseksualista, dziś we Włoszech, jest szantażowany, jego życie jest zagrożone każdej nocy. "

19 styczniaThe Corriere della Sera zamieszcza jego artykuł Sono contro l'aborto ( „Jestem przeciwny aborcji  ”), który budzi żywe kontrowersje opisał i skomentował w eseju przez autora, Les Lettres luthériennes .

Następnie w pierwszych dniach lutego kończy scenariusz do Il padre selvaggio , filmu, który nigdy nie zostanie zrealizowany, aw połowie tego samego miesiąca rozpoczyna zdjęcia do Salò, czyli 120 dni Sodomy w regionie Mantui . W tym czasie pisze kilka artykułów do tygodnika Il Mondo , które są częścią pośmiertnego tomu Lettere luterane .

W maju zostaje opublikowana jego książka Corsairs Writings , która zawiera wszystkie artykuły, które napisał dla Corriere della Sera du7 stycznia 1974 w 18 lutego 1975 r., w szczególności słynny artykuł o świetlikach . Książka posiada dział „Dokumenty powiązane”, w którym dodawane są recenzje, które pisze dla tygodnika Tempo du10 czerwca w 22 października 1974. Okazuje się szczególnie zjadliwy wobec społeczeństwa konsumpcyjnego  : „Faszystowski centralizm nigdy nie osiągnął tego, co zrobił centralizm społeczeństwa konsumpcyjnego”. Wspólna kultura oparta na hedonizmie jest narzucana wszystkim za pomocą telewizji i infrastruktury, przynależność klas zdominowanych zastąpiła represje.

Również w maju ukaże się jego powieść La nuova gioventù , a latem pracuje na planie Salò .

Trilogy of Life

W październiku scenariusze Trylogii Życia wychodzą z kilkustronicowym wstępem Abiura della trylogia . Pasolini daje ostateczny rękopis La Boskiej Mimesis do wydawcy Einaudi .

Następnie wyjechał do Sztokholmu na spotkanie we Włoskim Instytucie Kultury w tym mieście, a następnie do Paryża, aby ponownie przeczytać francuskie tłumaczenie Salò . 31 października, wrócił do Rzymu.

Zamach

W nocy z 1 st do2 listopada 1975 r., na plaży Ostia , niedaleko Rzymu , Pasolini zostaje zabity kijem , a następnie przejechany przez jego własny samochód , Alfa Romeo Giulia GT .

Sankcja, a następnie wycofanie Giuseppe Pelosi

Młody 17-letni prostytutka Giuseppe Pelosi (znany jako „żaba Pino”), aresztowany w noc morderstwa za kierownicą samochodu Pasoliniego, szybko oświadczył, że ponosi wyłączną odpowiedzialność za śmierć filmowca, uznając przestępstwo za występ sprawa seksualna. 26 kwietnia 1976, rzymski sąd dla nieletnich uznaje Pelosiego za „winnego popełnienia umyślnego zabójstwa z pomocą nieznajomych” i skazuje go na dziewięć lat i siedem miesięcy więzienia, maksymalną karę dla nieletniego. Sąd Apelacyjny w Rzymie utrzymał w mocy wyrok skazujący za umyślne zabójstwo20 kwietnia 1977, ale uważa, że ​​brakuje „dowodu, że zabójstwo zostało popełnione w konkurencji z innymi”.

26 listopada 1982Pelosi otrzymała jednodniowe zwolnienie warunkowe, a następnie zwolnienie warunkowe w dniu18 lipca 1983. Został jednak aresztowany rok później za różne kradzieże.

Pelosi oskarżył się o zbrodnię, zanim się odwrócił 7 maja 2005 r., podczas wywiadu w Rai . Ogłasza się niewinnym i przypisuje zabójstwo Pasoliniego trzem innym osobom, których tożsamości nie ujawnia, wspominając jedynie o ich sycylijskim akcencie . Pelosi twierdzi, że przez kilka lat ukrywał prawdę, aby chronić swoją rodzinę i bliskich, z obawy przed odwetem:

„Zabiliśmy go” – wyjaśnia Pelosi. Miały pięć lat. Krzyczeli na niego: „Brudny pedał, brudny komunista” i mocno go bili. Mnie, unieruchomili mnie. Nawet go nie dotknąłem. Próbowałem go nawet bronić… ”

Alberto Moravia w następujący sposób przywołuje śmierć Pasoliniego:

„Jej zakończenie było zarówno podobne do jej pracy, jak i bardzo różne od niej. Podobny, bo opisał w swoich pracach brudne i okrutne okoliczności, a inny, bo nie był jednym ze swoich bohaterów, ale centralną postacią naszej kultury, poetą, który naznaczył epokę, błyskotliwym reżyserem, niewyczerpanym eseistą. "

Sfilmowane zeznanie rybaka obecnego na miejscu zbrodni wspominało o obecności drugiego samochodu, z którego wyszło czterech mężczyzn, którzy bili Pasoliniego ciosami, zanim przewrócili się na jego ciało.

Dyskusje i hipotezy dotyczące śmierci Pasoliniego

Jedna z hipotez dotyczących śmierci Pasoliniego łączy przesłuchanie przez dyrektora Chrześcijańskiej Demokracji , grup naftowych, CIA i mafii w sprawie śmierci Enrico Mattei (szefa ENI –  Ente Nazionale Idrocarburi  – znacjonalizowanej włoskiej grupy naftowej) w sprawie27 października 1962i którego śmierć mógł zarządzić jego następca Eugenio Cefis , w kontekście strategii napięcia , która mogłaby sprzyjać między starciami skrajnej lewicy i skrajnej prawicy nadejściem dyktatury (co Pasolini powiedziałby w rozdziale " Światła na ENI” powieści Petroleum , która nigdy nie została napisana lub nigdy nie została odnaleziona). Zginął inny dziennikarz, który również chciał ujawnić tę sprawę.

14 listopada 1974 rjuż w „Powieści o masakrach”, felietonie Corriere della Sera , Pasolini zapewniał, że zna nazwiska „ważnych ludzi, którzy z pomocą CIA, greckich pułkowników i mafii” zaplanowaliby i zrealizowali „  Strategia napięcia  ” i fale terroryzmu, które wstrząsnęły Włochami, przypisywane kolejno skrajnej lewicy i skrajnej prawicy (a w szczególności zamachy na stacje w Bolonii i Brescii w 1974 r.):

„Znam wszystkie te nazwiska i znam wszystkie fakty (ataki na instytucje i masakry), których są winni. "

Kiedy zmarł, jego powieść Petrolio ( Olej ) była niedokończona. Petrolio opiera się na powiązaniach między tajnymi służbami, władzą polityczną i ENI, kierowaną wówczas przez Eugenio Cefisa . CEFIS, również przewodniczący Montedison , który pojawia się w powieści jako Aldo Troia, w „lochy”, jest kluczowym i charakter nieco niejasne w włoskiej historii politycznej, któremu sondaże często przedstawiane jako główny twórca P2 loży masońskiej i kogo Pasolini oskarżył o zlecenie zabójstwa Enrico Mattei , jego poprzednika stojącego na czele koncernu naftowego, oraz o szereg innych morderstw politycznych. Książka pojawi się pośmiertnie, brakujący rozdział, "tajemniczo" zniknął po śmierci autora.

W swojej książce Pédé i to wszystko dziennikarze Carla Benedetti i Giovanni Giovannetti popierają tezę o politycznej egzekucji.

Analiza pracy

Pasolini jako pisarz i myśliciel rozwinął publiczny punkt widzenia na włoskie społeczeństwo, w którym żył i które, jak widział, ewoluowało. Jego spojrzenie obejmowało politykę i sztukę, ale także gospodarkę, społeczeństwo konsumpcyjne, media oraz kulturową i duchową degradację w pracy w jego kraju. Według niego,

„Społeczeństwo masowej konsumpcji, sztucznie przykrywając żywą tkankę Włoch mdłym i jednolitym zestawem wartości pragmatycznych charakterystycznych dla ideologii „dobrobytu”, dosłownie zdusiło tożsamość kraju, zmiażdżyło w ta sama idiotyczna machina normalizacji wszystkich osobliwości kulturowych, „małych krajów” i dialektowych światów włoskiej wsi, aż do moralnego, a nawet fizycznego przekształcenia biednego chłopa…”

Dla Gillesa Deleuze’a , pasja Pasoliniego do formy „wolnego dyskursu pośredniego” , a bardziej ogólnie jego publiczne pisma, są ważnymi oznakami tego zaangażowania i ambicji.

Lista prac

Utwory Pier Paolo Pasoliniego przetłumaczone na język francuski.

Powieści i opowiadania

Wiersze

Podróżować

Testowanie

Korespondencja

Teatr

Kino (scenariusz)

Wywiad


Filmografia

Autor scenariusza

Lista filmów
Rok francuski tytuł Tytuł oryginalny zawody) Metraż Trwanie
1950
1955 Córka rzeki La Donna del fiume autor scenariusza ( LM ) 105 minut
- On prigioniero della montagna autor scenariusza ( LM ) 101 minut
1957 Marisa Marisa la civetta autor scenariusza ( LM ) 87 minut
Noce Kabirii Notti di Cabiria autor scenariusza ( LM ) 117 minut
1958 Młodzi mężowie Giovani mariti autor scenariusza ( LM ) 98 minut
- Ignoti alla città autor scenariusza ( CM ) 11 minut
1959 Śmierć przyjaciela  (to) Martwy przez przyjaciela autor scenariusza ( LM ) 95 minut
Chłopcy Uwaga brawa autor scenariusza ( LM ) 95 minut
- Stendalì - Suonano ancora autor scenariusza ( CM ) 11 minut
1960 1960
1960 Długa noc 43 La lunga notte del '43 autor scenariusza ( LM ) 110 minut
- Il carro armato dell'8 settembre  (it) autor scenariusza ( LM ) 109 minut
Słodycz życia Dobre życie autor scenariusza ( LM ) 174 minuty
Bel Antonio Dzwonił Antonio autor scenariusza ( LM ) 105 minut
Stało się to w Rzymie Giornata balorda autor scenariusza ( LM ) 102 minuty
1961 - Milano nera  (to) autor scenariusza ( LM ) 84 minuty
Dziewczyna w oknie La ragazza w vetrinie autor scenariusza ( LM ) 90 minut
Accattone Accattone autor scenariusza ( LM ) 120 minut
- Canta delle marane autor scenariusza ( CM ) 10 minut
1962 Życie pełne przemocy Una vita evila autor scenariusza ( CM ) 10 minut
- Mamma Roma autor scenariusza ( LM ) 106 minut
Rekruci commare secca autor scenariusza ( LM ) 88 minut
1963 Rogopag (segment) Ricotta autor scenariusza ( CM ) 40 minut
Wścieklizny ( 1 ul część) Rabbia autor scenariusza ( CM ) 50 minut
1964 Ewangelia według św. Mateusza Il Vangelo secondo Matteo autor scenariusza ( LM ) 137 minut
1965 Ankieta seksualności Comizi d'amore autor scenariusza ( LM ) 90 minut
Plamienie w Palestynie Sopralluoghi w Palestynie za il vangelo secondo Matteo autor scenariusza ( CM ) 55 minut
1966 Ptaki, duże i małe Uccellacci e uccellini autor scenariusza ( LM ) 89 minut
1967 Czarownice (segment) Streghe autor scenariusza ( LM ) 110 minut
Król Edyp Edipo re autor scenariusza ( LM ) 104 minuty
Zabij i zmów swoją modlitwę Wymagany autor scenariusza ( LM ) 92 minuty
1968 Caprice à l'italienne (segment) Capriccio all'italiana autor scenariusza ( LM ) 95 minut
Twierdzenie Teorema autor scenariusza ( LM ) 105 minut
1969 Wyzwanie (segment) Amore e rabbia autor scenariusza ( LM ) 90 minut
Chlew Świnia autor scenariusza ( LM ) 99 minut
Medea Medea autor scenariusza ( LM ) 118 minut
lata 70.
1970 - Ostia współscenarzysta ( LM ) 103 minuty
Notatnik dla afrykańskiego orestie Appunti dla afrykańskiej Orestiade autor scenariusza ( LM ) 65 minut
Notatki do śmieciowej powieści Appunti per un romanzo dell'immondezza autor scenariusza ( LM ) Niedokończony
1971 Dekameron On Dekameron autor scenariusza ( LM ) 112 minut
Mury Sana Mura di Sana'a autor scenariusza ( CM ) 16 minut
1972 12 grudnia 12 grudnia autor scenariusza ( LM ) 104 minuty
opowieści canterburyjskie I racconti di Canterbury autor scenariusza ( LM ) 118 minut
1973 Nikczemne historie Szelest historii autor scenariusza ( LM ) 93 minuty
1974 - Pasolini e ... la forma della città autor scenariusza ( CM ) 20 minut
1975 Salò czyli 120 dni Sodomy Salò o le 120 giornate di Sodoma autor scenariusza ( LM ) 117 minut
- - Porno-Teo-Kolossal autor scenariusza ( LM ) nie obrócony
 

Dyrektor

Fabularne filmy fabularne Filmy dokumentalne Filmy szkicowe

Aktor

Hołdy

Kino

Filmy o Pasolinim

Muzyka i piosenka

  • Lamento per la morte Pasoliniego , piosenka napisana przez Giovanna Marini ingrudzień 1975, Popularna narracja ustna w stylu śpiewu religijnego pozaliturgicznego Abruzzo , L'Orazione di San Donato
  • Una storia sbagliata (1980), piosenka napisana przez Fabrizio De André i Massimo Bubola
  • Industrialna grupa muzyczna Coil oddaje hołd Pasoliniemu w utworze Ostia (The Death of Pasolini) na albumie Horse Rotorvator wydanym w 1986 roku.
  • Na swoim albumie Tilt , wydanym w 1995 roku, Scott Walker również oddaje mu hołd w pierwszym utworze, zatytułowanym Farmer in the City (Remembering Pasolini) .Tekst pochodzi z angielskiego tłumaczenia wiersza Pasoliniego, Una tanti dialoghi .
  • A Pa' , Francesco De Gregori ( Scacchi e tarocchi ), 1985),

Literatura, BD

  • Pasolini spotkanie ( Intervista a Pasolini ), „idealny” i fikcyjny wywiad w formie komiksu , Davide Toffolo , Biblioteca dell'immagine, 2002; przetłumaczone we Francji przez wydania Casterman w 2004 r.
  • W ręku anioła , przez Dominique Fernandez , fabularyzowany opowieść o życiu Pasoliniego
  • La Piste Pasolini , Pierre Adrian , relacja z Friuli do Rzymu, śladami życia Pasoliniego, 2015
  • Pier Paolo Pasolini, poza przeznaczeniem , Christian Soleil, wydania Publibook, 2016

Teatr

  • La Rabbia , po Pippo Delbono , wystawa rozpoczęta w 1995 rokuPoetycki hołd wyrastający z intymnej korespondencji człowieka z artystą Pasolinim oraz z tej samej życiowej konieczności, która zawsze była główną inspiracją prac Compagnia Delbono .
    Z: Bobò , Piero Corso , Pippo Delbono , Lucia Della Ferrera , Gustavo Giacosa , Simone Goggiano , Mario Intruglio , Pepe Robledo .
  • Pasja według Pier Paolo Pasolini przez René Kalisky , sztuce opublikowanym w 1978 roku przez Editions magazynie i premiera w Théâtre du Jardin Botanique w Brukseli9 grudnia 1977Autor oddaje hołd Pasoliniemu, inscenizując go w otoczeniu kilku swoich aktorów, inscenizując samego siebie. Spektakl zawiera liczne aluzje do twórczości Pasoliniego.
  • PPP Ostatnia inwentaryzacja przed likwidacją Stefano Ricci i Gianni Forte, 2016; tekst oryginalny: PPP Ultimo inventarion prima di liquidazione w tłumaczeniu Rossana Jemma

Sztuka

  • Urodzona w Zurychu włoska filmowiec i performerka Angela Marzullo oddaje hołd Pasoliniemu w nagraniu wideo z 2008 roku, w którym jej własne córki czytają Lutheran Letters .W tym wideo artystka podejmuje kwestię transmisji edukacji do młodzieży, zwłaszcza z jej wywrotowego punktu widzenia, gdyż punktem węzłowym jest odczytanie utopijnej wizji Pasoliniego. Marzullo kwestionuje ideę walki klas i teorie edukacji. To wideo dało następnie początek monografii Homeschooling, podejmującej temat edukacji młodzieży, a dokładniej proletariatu.
  • Ernest Pignon-Ernest dedykuje mu dzieło, które przykleja na ulicach Rzymu i innych miejsc, w których mieszkał Pasolini.

Uwagi i referencje

Źródło

Uwagi

  1. Wymowa w standardowym języku włoskim w transkrypcji zgodnie ze standardem API .
  2. Nie pozostaje spór o dacie jego śmierci w nocy z 1 st do 2 listopada . Allociné oświadcza, że ​​zmarł 2 dnia rano: „  Biografia Pasoliniego  ”, konsultowana 18 stycznia 2008 r.
  3. Fragment artykułu na temat Caravaggia: „W tej samej logice mistycznej subwersji znacznie nowszy artysta, włoski poeta i filmowiec Pier Paolo Pasolini, poprzez swoje prace, życie i pomysły pokaże zaskakujące podobieństwa do Caravaggia – nawet w ich wspólne przeznaczenie, gdyż po pełnym siarki i pełnym wydarzeń życiu, obaj przeżyją tajemniczą i niewyjaśnioną śmierć na plaży na włoskim wybrzeżu” .
  4. „Święte miejsca stały się zbyt nowoczesne” w jego filmie dokumentalnym Repérages en Palestine dla Ewangelii według św. Mateusza (1964)
  5. "Ho passato la vita a odiare i vecchi borghesi moralisti, e adesso, precociously devo odiare anche i loro figli ... La borghesia si schiera sulle barricate contro se stessa, i" figli di papà "si rivoltano contro i" papà ". Meta degli studenti non è più Rivoluzione ma la guerra cywilnego. Sono dei borghesi rimasti tali i quali come i loro padri, hanno un senso legalitario della vita, sono głęboko konformistyczny. Na nowo z pomysłem na sprostanie rygorom, które będą dążyć do osiągnięcia tego ideału. "
  6. Na początku lat 60. tekst ten miał miejsce w większym zestawie zatytułowanym „Appunti per un pœma sul Terzo Mondo”, w tym „Nota al” Padre selvaggio”, który Pasolini rozważał później włączyć do Notatnika dla Orestie africaine ( w Anne-Violaine Houcke, Pasolini i poetyka przemieszczenia , 2009).

Bibliografia

  1. s.  23
  2. str.  24
Inne referencje
  1. "  Salò czyli 120 dni Sodomy: piekło według Pasoliniego  " , na franceinter.fr ,5 lutego 2015(dostęp 27 stycznia 2017 r . ) .
  2. Internetowa baza danych filmów „  Pasolini Awards  ”, dostęp 18 stycznia 2008 r.
  3. (it) Targa ricordo sulla casa di Pasolini , La Repubblica ,2 czerwca 2004( przeczytaj online ).
  4. (w) Nico Naldini, Pier Paolo, Mój kuzyn ... ( czytaj online ) , s.  15.
  5. (It) Pietro Desiderio Pasolini Dall'Onda, Memorie storiche della famiglia Pasolini dall'anno 1200 al 1867 , Stabilimento Antonelli,1867( przeczytaj online ).
  6. „  Pasolini Pier Paolo  ” , na stronie biografieonline.it (dostęp 21 stycznia 2013 ) .
  7. Accroca 1960 .
  8. Pier Paolo Pasolini i Giuseppe Cardillo, L'Inédit de New York , Arléa ,2008, s.  64.
  9. Marie Étienne, „  A Pasolinian skondensowane  ”, La Nouvelle Quinzaine Littéraire ,16 lipca 2013 r.( ISSN  2270-2024 , czytaj online ).
  10. Wszystkie wydania zdigitalizowane na stronie Biblioteca dell'Archiginnasio, Bolonia – konsultacja w grudniu 2016 r.
  11. ( Tuccini 2003 , s.  204)
  12. PP Pasolini, La meglio gioventù, redaktor Sansoni, Firenze, 1954
  13. (it) "  Pasolini denunciato per favoreggiamento  " , Stampa Sera , 2-3 luglio 1960 ( czytaj online )
  14. (it) Piero Spila , Pier Paolo Pasolini , Gremese,1999, 127  s. ( ISBN  88-7742-195-9 , czytaj online ).
  15. (pl) Tekst wiersza Il PCI ai giovani !! , dostęp 13 stycznia 2008
  16. Olivier Rey, „  „Najpierw u Pasoliniego jest miłość prostych ludzi, świata i piękna  ”, Marianne ,7 maja 2019( przeczytaj online )
  17. (pl) Kompletny okrągły stół opublikowany przez L'Espresso wkrótce po opublikowaniu wiersza Il PCI ai giovani !! , dostęp 13 stycznia 2008 r.
  18. Biblia  : Łukasza 13, 1-5
  19. Reine Bud-Printems, „Orgie” w Le Figaro Magazine , francuski dziennik, 12 marca 1988
  20. Patrick de Rosbo, Orgia. „Igrzyska przedśmiertne”, w Le Quotidien , francuski dziennik, 14 marca 1988 r
  21. OS, „Orgia Pasoliniego podczas burzy” w Le Monde , francuski dziennik, 6 i 7 marca 1988
  22. Guy Dumur „Orgie de Pier Paolo Pasolini”, w Le Nouvel Observateur , francuskim tygodniku n o  1218, od 11 do 17 marca 1988.
  23. Philippe d'Hugues , Viva Cinecittà , Editions de Fallois ,13 marca 2019 r., 231  s. ( ISBN  979-10-321-0137-7 , czytaj online )
  24. W Les Inrocks .
  25. E. Kant, Religia w granicach prostego rozumu napisana w 1793 r.; por. także Alexander Gottlieb Baumgarten i jego leibnizowska koncepcja limitatio, z której inspirował się Kant.
  26. Zgłoszone przez Furio Colombo, „Tuttolibri” w La Stampa , 8 listopada 1975 r.
  27. Thomas Lemahieu, Corsair Writings — Pier Paolo Pasolini
  28. Pier Paolo Pasolini nie żyje, jak odkryto w Ostii 2 listopada 1975 r. © STF / AFP.
  29. Marcelle Padovani, „  Kto naprawdę zabił Pasoliniego?”  » , na nouvelleobs.com ,17 lipca 2009.
  30. Laura Betti, Pasolini: kronika sądowa, prześladowania, egzekucje , Seghers,1979, s.  272.
  31. (it) Lucia Visca, Ragazzi di nera: un cadavere di nome Pasolini , Memori,2005, s.  106.
  32. (it) Blu notte - Pasolini: morte di un poeta , program prezentowany przez Carlo Lucarelli, wyemitowany przez Rai w 2008 roku.
  33. Zobacz na ladepeche.fr .
  34. Cécile Collette, "chwiejna twierdzenia Pasoliniego" , Vanity Fair nr 4, październik 2013, strony 82-85.
  35. „Zabójstwo Piera Paolo Pasoliniego wciąż wzbudza we Włoszech” , Zineb Dryef, rue89.com , 21 lipca 2010 r.
  36. Kontrowersje wyśledzone i skomentowane w programie radiowym Rendez-vous avec X 1975, zabójstwo Piera Paolo Pasoliniego z 12 marca 2011 r.
  37. Film Francesco Rosiego Afera Mattei rozwija podobne teorie.
  38. (it) Giuseppe Lo Bianco i Sandra Rizza , Profondo nero. Mattei, De Mauro, Pasolini Un'unica pista all'origin delle stragi di stato , Milan, Chiare lettere,2009, 295  s. ( ISBN  978-88-6190-058-5 ).
  39. „Kto jest odpowiedzialny za śmierć, jesienią 1975 roku, Pier Paolo Pasoliniego, który został brutalnie zamordowany w Ostii?” " , Actualvalues.com , 23 lutego 2015.
  40. "  Pedał i tyle. „Olej” i ukryte tajemnice zabójstwa Pasoliniego  ”, Le Monde diplomatique ,1 st styczeń 2018( przeczytaj online , skonsultowano 23 stycznia 2018 r. ).
  41. Pier Paolo Pasolini, Corsair Writings - Scritti Corsari.
  42. Gilles Deleuze, Ruch Obraz , Éditions de Minuit ,1983.
  43. „  Pier Paolo Pasolini – Wywiady z Jeanem Duflotem  ” , na italiaaparis.net (dostęp 17 marca 2010 ) .
  44. Pokazywany na Festiwalu Filmów Kobiecych 2011.
  45. Odczytana przez Jeanne Moreau na festiwalu Premiers Plans w Angers w 2007 roku.
  46. Wydany we Francji w czerwcu 1970 pod tytułem Évangile 70 , (en) "  La contestation (1969) - Release Info - IMDb  " , na IMDb (dostęp 15 marca 2015 ) .
  47. Prezentacja Arte.tv .
  48. AlloCine , „  L'Affaire Pasolini  ” (dostęp 22 stycznia 2021 )
  49. Prezentacja na stronie CAC La Traverse, centrum sztuki współczesnej w Alfortville .
  50. „  L'émiliE  ” , na lemilie.geneza.com (dostęp 24 września 2017 ) .
  51. (it) Maria Rosa Sossai , „  Arte di genere. Il libro di Angela Marzullo  ” , Artribune ,25 czerwca 2016( przeczytaj online , konsultacja 24 września 2017 r. ).
  52. „  Ernest Pignon-Ernest: strażnik sztuki ulicznej uwiecznia Pasoliniego  ”, Télérama.fr , konsultacja 27 października 2018 r. ( czytaj online , konsultacja 27 października 2018 r. ).

Zobacz również

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

  • (it) Elio Filippo Accroca , Ritratti su misura , Wenecja, Sodalizio del Libro,1960. Książka użyta do napisania artykułu
  • Enzo Siciliano , Vita di Pasolini , Rizzoli, 1978; handel. Ks. Pasolini, życie , Różnica, 1984
  • (it) Rinaldo Rinaldi , Pier Paolo Pasolini , Mediolan, Mursia,1982
  • (it) Rinaldo Rinaldi , L'irriconoscibile Pasolini , Soveria Mannelli, Rubbettino,1990
  • (it) Angela Biancofiore , Pasolini , Palermo, Palumbo,2003. Książka użyta do napisania artykułu
  • (it) Giona Tuccini , Il vespasiano e abito da sposa: fisionomie e compiti della poesia nell'opera di Pier Paolo Pasolini , Campanotto,2003
  • (it) Passannanti Erminia , Ricotta. Il Sacro trasgredito , Joker,2009. Książka użyta do napisania artykułu
  • (it) Passannanti Erminia , Il Cristo dell'eresia. Sacro e censura nel cinema di Pier Paolo Pasolini , Joker,2009. Książka użyta do napisania artykułu
  • Nico Naldini ( przekład  z włoskiego René de Ceccatty), Pasolini, biografia [„  Pasolini, una vita  ”], Paris, Gallimard , coll.  „Biografie NRF”,1991, 418  s. ( ISBN  2-07-072376-3 , prezentacja online )
  • Hervé Joubert-Laurencin, Pasolini. Portret poety jako filmowca , Paryż, Seuil, coll. "Cahiers du Cinéma", 1995
  • Silvestra Mariniello , „Opór ciała w obrazie kinematograficznym. Śmierć, mit i seksualność w kinie Pasoliniego” , tom.  7, Montreal, Kina,1996, rozdz.  1-2, s. 89-107. Książka użyta do napisania artykułu
  • Bertrand Levergeois , Pasolini. Alfabet odmowy , Paryż, Éditions du Félin,2005
  • René de Ceccatty , Pier Paolo Pasolini , Paryż, Gallimard, coll. „Biografie folio”,2005
  • Giorgio Passerone i René Schérer , Passages pasoliniens , Villeneuve-d'Ascq, Éditions du Septentrion ,2006
  • Jean-Paul Curnier , Surowy. Artaud, Nietzsche, Bataille, Pasolini, Sade, Klossowski , Paryż, Lines-Manifesto Editions, 2006
  • Angela Biancofiore , Pier Paolo Pasolini, O antropologię poetycką , Montpellier, Wydawnictwo Uniwersyteckie Morza Śródziemnego,2007
  • Lista prac nad Pasoliniego , n o  947 przeglądu Europa 2008
  • Valérie Nigdélian-Fabre, Pétrole de Pasolini. Le poème du retour , Lyon, ENS Éditions, coll. "Znaki", 2011
  • Angela Biancofiore , Pier Paolo Pasolini, Stawanie się kreacją , Paryż, L'Harmattan ,2012
  • Giuseppe Santoliquido , Corsair Voyage , Ker editions,2013. Książka użyta do napisania artykułu
  • Jean Duflot , Pasolini martwy lub żywy , La Bauche, -- więcej niż jeden tytuł , coll.  „Drapieżniki”,2013, 235  pkt. ( ISBN  978-2-917486-15-3 )
  • Pasolini Roma (pisanie: Jordi Balló; doradca naukowy: Graziella Chiarcossi), książka wystawy prezentowanej w Muzeum Kina, wydanie Skira / Flammarion - La Cinémathèque française, 2013 ( ISBN  978-2081307032 )
  • Christian Soleil, Pier Paolo Pasolini, Człowiek nieskończony , Edilivre, 2015
  • Christian Soleil, Pier Paolo Pasolini, Beyond Destiny, Publibook, 2016
  • Pierre Adriani, La Piste Pasolini , Edilivre, 2016, Éditions des Équateurs , 2015 - Prix ​​des Deux Magots
  • Laurent Lasne , Pier Paolo Pasolini, gest buntownika , Księga Trzecia, 2015 ( ISBN  978-2-918822-07-3 ) - cena dokumentu 2016
  • Mélinda Toën, Pasolini, rozwścieczony człowiek historii , przedmowa Roberto Chiesi, Lille, Éditions Laborintus, 2017 ( ISBN  979-10-94464-15-1 )

Narażenie

Linki zewnętrzne

Telewizja Radio