Guillaume  I er z Orange-Nassau

Guillaume  I er z Orange-Nassau
Portret Wilhelma Orańskiego z 1579 roku , Muzeum Thyssen-Bornemisza .
Tytuł
Stadtholder z Holandii , Zelandii , Utrechtu i Fryzji
25 lipca 1581 - 10 lipca 1584 ( 2 lata, 11 miesięcy i 14 dni )
Następca	Maurice de Nassau (Holandia, Zelandia, Utrecht) Guillaume-Louis de Nassau-Dillenbourg (Fryzja)
Biografia
Pełny tytuł	Książę Orange Baron of Breda
Dynastia	Dom Orange-Nassau
Imię urodzenia	Willem van Oranje-Nassau
Przezwisko	Milczący
Data urodzenia	24 kwietnia 1533
Miejsce urodzenia	Hrabstwo Dillenburg Nassau-Dillenburg
Data śmierci	10 lipca 1584
Miejsce śmierci	Zjednoczone Prowincje Delft
Pogrzeb	Kościół New Delft
Tata	Guillaume de Nassau-Dillenbourg
Matka	Julienne de Stolberg
Małżonka	Anne d'Egmont Charlotte de Montpensier Anne de Saxe Louise de Coligny
Dzieci	Marie of Orange-Nassau Philippe-Guillaume of Orange Marie of Orange-Nassau Anne of Orange-Nassau Maurice of Nassau Emilie of Nassau Louise-Juliana of Orange-Nassau Élisabeth Flandrika of Orange-Nassau Catherine-Belgium of Orange-Nassau Charlotte Flandrina of Orange -Nassau Émilie Antwerpiana of Orange-Nassau Charlotte-Brabantine of Orange-Nassau Frédéric-Henri of Orange-Nassau Justin of Nassau
Religia	kalwinizm
Stadtholder of Holland

William of Nassau , Prince of Orange ( holenderski  : Willem van Oranje ), hrabia Nassau , znany również jako William the Silent ( Willem de Zwijger ) urodził się24 kwietnia 1533w Dillenburgu i zmarł w Prinsenhof w Delft dnia10 lipca 1584, zamordowany przez Balthazara Gérarda . Jego szczątki spoczywają w Nieuwe Kerk w Delft . Był księciem Orańskim , hrabią Nassau od 1544 r., A następnie Katzenelbogen, Vianden , Burgrave of Antwerp , Stadtholder of Holland , Voorne , Zealand , West Frisia i Utrecht od 1559 r., Władcą terytorium obecnie dzielonego między Belgię i Holandię .

Pierwotnie członek świty Karola V i lojalny zwolennik Habsburgów , Wilhelm Orański jest najbardziej znany z tego, że był inicjatorem i przywódcą buntu hiszpańskiej Holandii przeciwko królowi Hiszpanii Filipowi II , synowi Karola Quinta . Ten bunt doprowadził do chęci emancypacji od Stanów Generalnych (rządu), co doprowadziło do niepodległości północnych Holandii, Zjednoczonych Prowincji , podczas gdy południowa Holandia, Belgica Regia , znalazła się ponownie pod hiszpańską dominacją po wojnie osiemdziesięcioletniej .

Zdania na temat księcia są podzielone, ale uznany przez historyka Jana Romeina  (en) za „założyciela cywilizacji holenderskiej”, uhonorowany tytułem „  vader of vaderlands  ” („ojciec ojczyzny”) i wpisany na historyczny kanon Holandii , jest jedną z kluczowych postaci w powstaniu narodu holenderskiego, chociaż faktycznie miał nadzieję wyzwolić całą Holandię, w tym Belgię, spod jarzma Hiszpanii . W tamtych czasach terytoria te są czasami nazywane Belgica Foederata na północy i Belgica Regia na południu lub Generality, które cesarz germański i król Hiszpanii Karol V , spadkobierca książąt Burgundii , stworzył jako całość. przez sankcję pragmatyczną z 1549 r .

Hymn holenderski „  Het Wilhelmus  ” zostanie napisany na cześć księcia Orańskiego przez barona de Sainte-Aldegonde , dżentelmena z rodu Savoyard , ale urodzonego w Brukseli , który wspierał księcia i bunt od samego początku. Wychowany w Brukseli książę Orański mówił po niemiecku , języku jego rodziny z Nassau, francuskim , języku dworu brukselskiego od czasów książąt Burgundii i pod panowaniem Karola V oraz po holendersku . Jego dewizą jest zawsze, że z Holandii w XXI -go  wieku  : "  Będę utrzymywać . "

Biografia

Godny uwagi z hiszpańskiej Holandii na dworze Karola V

Guillaume d'Orange rodzi się w czwartek 24 kwietnia 1533w Dillenburgu przez Guillaume de Nassau-Dillenbourg i Julienne de Stolberg , w rodzinie luterańskiej . On jest ochrzczony dnia4 majaw ceremonii mieszanej: po porannej Mszy katolickiej chrzest , czytanie Ewangelii i kazanie odbywają się w sposób luterański.

Jego edukacja rozpoczęła się w wieku pięciu i pół roku i obejmowała łacinę , francuski , włoski , rachunek różniczkowy i historię świętą .

Guillaume pozostawia Dillenburg na dworze Karola V w Brukseli na22 sierpnia 1544wkrótce po śmierci swego kuzyna René de Chalon , księcia Orańskiego (którego ojcem był starszy brat Guillaume de Nassau-Dillenbourg), który zginął bez potomków podczas oblężenia Saint-Dizier  ; dziedziczy księstwo Orańskie pod warunkiem wychowania w wierze katolickiej. W Brukseli nauczył się kilku języków pod opieką arcyksiężnej królowej Marii Węgier , siostry cesarza i namiestnika w jego imieniu tak zwanej Holandii, denominacji, która myli terytoria Holandii, Zelandii i innych księstw. , ale także Belgia i północ Francji. W Château de Bréda jego edukację nadzorował Claude Bouton de Corbaron, uczył się historii , prawa , teologii , sztuki , nauk ścisłych , ale przede wszystkim języków . Doszedł do rozgłosu na dworze Karola V, który bez wątpienia planował powierzyć mu kiedyś zarządzanie Siedemnastoma Prowincjami .

Pojawia się wtedy kwestia małżeństwa księcia. Maximilien d'Egmont życzył sobie na łożu śmierci, aby poślubił swoją córkę, hrabinę Anne d'Egmont de Buren . Cesarz zgodził się na to pod koniec 1550 roku po dwóch latach negocjacji; obie rodziny podpisują kontrakt6 lipca 1551, a ślub odbędzie się 8 lipca następnego roku. Tam zarabia na dzierżawę 30 000 guldenów, a także wiele seigneuries i zamków w Siedemnastu Prowincjach.

Wojna z Francją wznowione w 1551 , a16 grudniaGuillaume d'Orange zostaje mianowany na czele kompanii kawalerii i jest odpowiedzialny za zbieranie wojsk. Otrzymuje hołd od miasta Breda dalej29 marca 1552i zostaje pułkownikiem w armii Karola V dnia27 kwietnia. Musi wtedy założyć 10 firm, co powoduje jego zmartwienia finansowe. Nie spotyka się z wojskami Henryka II , kierując misjami drugorzędnymi, podczas gdy Lamoral d'Egmont jest naczelnym generałem wojsk cesarskich .

W ramach przygotowań do jedenastej wojny włoskiej został mianowany kapitanem generalnym armii Mozy22 lipca 1555. Jej armie o bardzo różnym pochodzeniu są dotknięte zarazą , brakuje im zapasów, są źle opłacane i regularnie nie buntują się. Zdobył miasto Fagnolle, które poddało się przy pierwszym wezwaniu18 sierpnia 1555, następnie Couvin, którego zrównał z ziemią, aby odizolować oblężone miasto Mariemburg . Następnie został wezwany do Brukseli w celu abdykacji Karola V. Podczas abdykacji cesarz opiera się na ramieniu Wilhelma Orańskiego. Książę musi następnie wrócić na pola bitew, gdzie udaje mu się zwolnić znaczną część żołnierzy pod koniec kampanii, podczas gdy nie ma prawie żadnych pieniędzy. Wilhelm jest aż do śmierci żony w 1558 r. Katolikiem wiernym hiszpańskiej koronie, członkiem dworu Marguerite de Parma , córki cesarza i namiestnika hiszpańskich Niderlandów.

W służbie Filipa II

Guillaume d'Orange wszedł następnie do Rady Finansowej, gdzie zganił zły stan finansów kraju i poprosił, aby Holandia nie uczestniczyła sama w wydatkach wojskowych. Przy wsparciu Emmanuela-Philiberta z Sabaudii i całej Rady Stanu uzyskał fundusze od wojsk hiszpańskich i angielskich. Jednak król Filip II zdaje sobie sprawę, że opozycja przeciwko niemu jest ucieleśniona przez księcia Orańskiego. 29 i30 grudnia 1558, odgrywa ważną rolę podczas ceremonii pogrzebowej Karola V. W tym okresie zmarła jego żona Anne d'Egmont24 marca 1558.

Pod regencją Marguerite de Parma

Z pokoju Le Cateau The Francja z Valois oraz Imperium z Habsburgami podpisać trwałego pokoju i porozumienia w walce z powstaniem protestantyzmu . W lecie 1559 roku, dyskusje były głównie prowadzone przez Ferdynanda Alvare Toledo , księcia Alby , który zaproponował wprowadzenie inkwizycji oraz do eksterminacji protestantów. Guillaume d'Orange ukrywa swoją niechęć w obliczu tych propozycji. Philippe II , który musi wrócić do Hiszpanii, odmawiając powołania Egmonta lub Orange, ponieważ jest zbyt niezależny od jego woli, woli mianować Marguerite de Parma do rządu Niderlandów. Ta nominacja nie jest dobrze przyjmowana przez szlachtę, ponieważ księżniczka jest bękartem . Aby uspokoić krytyków, Filip II przekazuje dobra szlachcie, Wilhelm Orański otrzymuje w ten sposób 40 000 koron oraz rządy Holandii, Zelandii, Zachodniej Fryzji i Utrechtu.

Podczas ostatniego spotkania Stanów Generalnych przed wyjazdem Filipa II do Hiszpanii, im7 sierpnia 1559w Gandawie przedstawiciele państw domagają się odejścia „obcych” wojsk hiszpańskich, co doprowadza cesarza do furii. Kilka dni później, podczas pożegnania Wilhelma z Filipem II , ten ostatni marznie. Plik6 października 1559, umiera jego ojciec Guillaume de Nassau-Dillenbourg , zostaje oficjalnie głową domu Nassau-Dillenbourg.

Jeśli administracja Holandii jest oficjalnie wykonywana przez Radę Stanu, złożoną z stadhouderów i arystokracji, tajna rada utworzona przez Filipa II i złożona z Charlesa de Berlaymonta , Antoine Perrenot de Granvelle i Viglius van Aytta jest odpowiedzialna za podejmowanie najważniejszych decyzji, w tym podatkowych, porządkowych, administracyjnych i religijnych, a tym samym przekształca Radę Stanu w prostą izbę konsultacyjną. Szybko pojawiły się trzy spory: obecność wojsk hiszpańskich w siedemnastu prowincjach, powstanie nowych diecezji w hiszpańskich Niderlandach i walka z protestantyzmem. Wojska hiszpańskie pozostające po wojnach we Włoszech i liczące około 3000 ludzi są w rzeczywistości nieopłacane i plądrują kraj. Po wielu zwlekaniu przez Filipa II i pod groźbą jednoczesnej rezygnacji Orange i Egmont, wojska ostatecznie wyruszyły doStyczeń 1561. Tworzenie nowych biskupstw , o ile było to wymagane przez długi czas i niezaprzeczalnie pożyteczne, odbywa się poprzez bańkę Super Universas , bez konsultacji z doczesnymi lub duchowymi władzami Siedemnastu Prowincji. Rada Stanu wyraża zaniepokojenie tą reformą, szlachta obawia się, że nie będzie już mogła powoływać swoich podchorążych na ważne stanowiska duchowne, a reszta populacji martwi się wzrostem nietolerancji i nadejściem Inkwizycji . To, oficjalnie wprowadzone w 1524 roku przez Karola V, było w rzeczywistości mało stosowane. Filip II jest znacznie bardziej przywiązany do szacunku dla wiary katolickiej. Przed 1560 r. Podkreślał potrzebę represji wobec protestantów i wprowadził towarzystwo Jezusa do Holandii.

Wejście do buntu Wilhelma Cichego i drugiego małżeństwa

Guillaume następnie stara się ponownie ożenić i przedstawia mu się partia Anny Saksonii . Jest jednak luteranką, a Dom Saksonii historycznie sprzeciwia się interesom Habsburgów . Po zapytaniu Filipa II o jego zgodę, to Granvelle zajmuje się sprawą, a przede wszystkim sprzeciwia się małżeństwu katolika z heretykiem  ; w ten sam sposób dom saksoński, jeśli widzi potencjalne wsparcie, niechętnie odnosi się do tego międzyreligijnego związku. Guillaume zobowiązuje się wówczas jednocześnie wobec Filipa II, że jego żona przejdzie na katolicyzm i przed księciem Saksonii, że zachowa prawo do praktykowania luteranizmu i że przyszłe dzieci zostaną wychowane zgodnie z tym wyznaniem. Ślub odbywa się w Lipsku dnia24 sierpnia 1561, ale pod nieobecność wielkich holenderskich lordów, którym Filip II zabronił uczestniczyć. Po powrocie do Brukseli Anne uczestniczy w codziennej mszy katolickiej i składa wystarczające zobowiązania, by uspokoić Marguerite de Parma. Ponadto, podczas buntu kalwińskiego w księstwie Orańskim , Wilhelm wypędza protestantów i zakazuje wszelkiego niekatolickiego kultu, co docenia Filip II . Małżeństwo da synowi Maurice de Nassau i córki, ale nie będzie zbyt szczęśliwe, zwłaszcza że Anne of Saxe wykazuje pewne oznaki szaleństwa.

Gdy we Francji wybuchła pierwsza wojna religijna , król Hiszpanii chciał pomóc Francji i obozowi katolickiemu, prosząc Holandię o sfinansowanie wojny. Większość arystokratów zwraca uwagę, że prowincje nie są w stanie wesprzeć finansowo wojny, ale Wilhelm Orański sprzeciwia się wysłaniu wojsk na zewnątrz bez zgody Stanów Generalnych. Siedemnaście prowincji stawiało silny opór woli interwencji we Francji i ustanowieniu nowych biskupów przewidzianej przez reformę diecezji , pokazując tym samym swoje niezadowolenie z władz króla Filipa II .

Plik 11 marca 1563, pisze z Philippe de Montmorency , hrabią Hornes , i Lamoralem, hrabią Egmont , zjadliwy list przeznaczony dla Filipa II , w którym w szczególności prosi o odejście Granvelle , przeciwko któremu krążą broszury i są celem silnej niechęci, podczas gdy zapewnienie króla o ich wierności i wierze katolickiej. Plik29 lipca 1563ponownie wysyłają list z żądaniem odwołania Granvelle, tym razem grożąc odmową zasiadania w Radzie Stanu, jeśli nie uzyskają satysfakcji. Nowa pomoc finansowa, której Filip II bardzo potrzebowałby, rzeczywiście miała zostać poddana pod głosowanie, co miało poważne konsekwencje dla tego zagrożenia. Plik12 marca 1564Kardynał de Granvelle opuszcza Brukselę, a szlachta ponownie bierze udział w Radzie Stanu 18 marca 1564. Jeśli odejście kardynała powoduje radość szlachty, to w rzeczywistości jest to tylko jeden etap ich żądań, które nadal kierują do Marguerite de Parma lub Filipa II .

W następstwie Soboru Trydenckiego , który kończy się na4 grudnia 1563, Filip II chce pokazać, że jest jednym z wielkich katolickich władców Europy i nakazuje jego zastosowanie w Holandii odSierpień 1564, co powoduje niezadowolenie całej populacji, ponieważ państwa nie brały udziału w tej decyzji. Orange, Hoorn i Egmont proszą Filipa II o zawieszenie stosowania nowych środków, a także chcą, aby król wrócił do Holandii. Ten ostatni zobowiązuje się wkrótce wrócić, ale domaga się zastosowania dekretów soborowych. Rada Stanu zaproponowała królowi tekst pośredni, zawierający złagodzenie prześladowań protestantów, więcej pieniędzy dla prowincji i władzę w Radzie Stanu; Egmont jest odpowiedzialny za tę propozycję i wyjeżdża do Hiszpanii wStyczeń 1565. Dobrze przyjęty w Hiszpanii, wrócił do Brukseli30 kwietniaw towarzystwie Alexandre Farnese . Jednak tydzień później rozkaz Filipa II domaga się pełnego stosowania dekretów soborowych i zakazu zwoływania Stanów Generalnych, o ile sprawy religijne nie są uporządkowane. Plik24 stycznia 1566Guillaume d'Orange napisał do Marguerite de Parma, że ​​odmówił wzmocnienia kar wymierzonych w heretyków.

Lato 1565 roku było szczególnie suche, co miało katastrofalne skutki dla rolnictwa . Ponadto, po wojnie siedmioletniej nordyckich The Dźwięk został zamknięty przez Danię , który zamknięto porty holenderskie dostęp do Bałtyku . Następna zima nadchodzi szczególnie wcześnie, ceny pszenicy rosną, nastaje klęska głodu.

Hrabiemu Egmontowi, rzecznikowi, od 1565 r., Gdy Filip II prosi go o mniej rygoru, król Hiszpanii odpowiedział, że na przemoc zareaguje przemocą . Prowadzi to do nowej rezygnacji Guillaume d'Orange, z Egmontem i Montmorency wspieranymi przez markiza de Berghes i hrabiego de Meghem, którzy również rezygnują ze stanowiska namiestnika .

Próba pojednania: kompromis szlachty i obrazoburcza furia

W marcu 1566 r. W Bredzie spotkało się 9 członków szlachty, aby napisać manifest protestujący przeciwko nadejściu Inkwizycji . Tekst nosi tytuł Traktat wielkich i możnych Holandii przeciwko inkwizycji hiszpańskiej, który chcemy wprowadzić w tych prowincjach , zwany także „  Kompromisem szlachty  ” . W nim szlachta proszą o odejście Inkwizycji i zobowiązują się pomagać sobie nawzajem, jeśli im to zagraża. Tekst zawiera 2000 podpisów drobnej szlachty, wielkiej szlachty nie zajmującej się takim tekstem. Jest on przedstawiony przez 400 członków szlachty do guwernantką Marguerite de Parma podczas sesji w Auli Magna w Pałacu Książąt Burgundii w Brukseli na5 kwietnia 1566. Petycja ta, opisana jako „kompromis żebraków” (po niderlandzku Geuzen ) przez doradcę regenta, hrabiego de Berlaymonta , nie ma żadnego skutku. Jednak sygnatariusze uparli się i zorganizowali bankiet, znany jako bankiet Gueux , w rezydencji dużej brukselskiej rodziny, Hôtel de Culembourg . Pojawiają się tam ubrani jak biedni ludzie, głosząc motto „żebrak do portfela” , wyzywająco domagając się imienia żebraka, który staje się reprezentantem wszystkich buntowników. To początek bezpośredniej konfrontacji z władzą hiszpańską reprezentowaną w Brukseli przez Marguerite de Parma . Guillaume d'Orange, w obliczu wagi bankietu w Gueux , woli na jakiś czas opuścić Brukselę. Uczęszcza i przyjmuje komunię podczas katolickiej Mszy św. Na Wielkanoc 1566 r. Wezwany jest do Antwerpii, aby uspokoić tamtejsze niepokoje, spowodowane w szczególności kazaniami 40 000 protestantów w mieście. Prosi Brederode o opuszczenie miasta. Plik17 lipca, zwołuje radę miejską, która mianuje go swoim gubernatorem; następnie zakazał kazań kalwińskich i stał się nieodzowny dla Małgorzaty de Parmy: był jedynym, który umiał pokojowo kontrolować miasto. Uruchamia prace związane z utrzymaniem rzek, aby dać pracę wielu bezrobotnym, a także zachęca do moderowania spotkań poza miastem.

Wydarzenia nabierają tempa: podczas gdy kilkuset katolickich żołnierzy jedzie do Antwerpii i dowiadujemy się, że rekrutacje trwają również w Niemczech, „żebracy” obecni w Sint-Truiden od tamtego czasu11 lipcaczuć się zagrożonym i obiecywać sobie wzajemnie ochronę protestantyzmu; następnie zbierają fundusze na przygotowanie się do represji. Marguerite de Parma boi się i wierzy w początek buntu. Plik18 lipca 1566w Duffel , Orange i Egmont spotykają Louisa de Nassau i 12 „żebraków”. Orange zaleca umiar swojemu młodszemu bratu, który wysyła do regenta pismo ze skargami, proponując również zarządzanie Holandią przez Orange, Hoorn i Egmont. Marguerite de Parma rozumie niebezpieczeństwo, które stanowiłoby sojusz arystokracji i drobnej szlachty. Wysyła list do Madrytu, aby ostrzec przed powagą wydarzeń i wzywa Rycerzy Złotego Runa na18 sierpnia. Przechodzi15 sierpnia, Wniebowzięcie NMP w Antwerpii, gdzie odbywa się tradycyjny pochód Czarnej Madonny , pomimo groźby ze strony ikonoklastycznych kalwinów.

Następnego dnia ma miejsce burza Beelden , czyli wściekłość obrazoburcza: podczas gdy większość stadhouderów opuszcza swoje prowincje, aby wziąć udział w naradzie Złotego Runa, kościoły i klasztory są splądrowane. Ruch rozpoczyna się we Flandrii Zachodniej16 sierpnia : z okrzykami „Niech żyją żebracy”, posągi i ozdoby są niszczone lub niszczone, zbezczeszczone postacie eucharystyczne . Ruch rozprzestrzenił się na inne prowincje, z wyjątkiem Artois, Namur, Luksemburga i części Hainaut, gdzie protestanci stanowią ogromną mniejszość.

Zakon Złotego Runa następnie proponuje zgodę „żebrakom” na 23 maja 1566 : muszą uspokoić lud, chronić katolicyzm, uniemożliwić zakładanie protestanckich miejsc kultu i rozwiązać ich grupę rebeliantów, w zamian za co Małgorzata de Parma przyznaje im zawieszenie inkwizycji i upoważnienie w niektórych wyznaczonych miejscach głoszenia protestanckiego. Regent nie zgadza się i w liście do Filipa II potępia bunt panów. W odpowiedzi na obrazoburczą furię nakazał wskrzesić 13 000 mężczyzn w Niemczech w celu represji.

Guillaume d'Orange, z powrotem w Antwerpii 26 sierpnia, zawiesza 3 zagranicznych buntowników i zabrania pod groźbą śmierci ataków na kult lub duchowieństwo katolickie. Katedra wraca do jego kultu, ale pozwala protestantom spotykać się w mieście.

Orange spotyka się w Dendermonde Egmont, Hoorn, Hogstraeten, Louis de Nassau i innych szlachcicach3 października 1566. Dowiadują się, że Hiszpania , zszokowana obrazoburczą furią, postanowiła surowo ukarać Siedemnaście Prowincji. Rozpoczynają się dyskusje o tym, jak sobie z tym poradzić, a Louis z Nassau proponuje chwycenie za broń, ale Egmont, a za nim Hoorn, odmawia sprzeciwienia się swojemu władcy.

Guillaume d'Orange następnie wyjechał, aby odwiedzić prowincje, których był Stadhouder ( Zelandia , Holandia i Utrecht ) pod koniec roku 1566.

Ludzie, wrogo nastawieni do króla Hiszpanii, stoją za swoją szlachtą. Katolicy nadal w większości uczestniczą w ruchu, bo czują, że autorytarna polityka króla Hiszpanii zagraża wolnościom przyznawanym przez wieki książętom Brabancji i Burgundii. To wtedy kalwiniści, którzy widzieli w tej konfliktowej sytuacji sposobność do zaostrzenia konfliktu, wywołali obrazoburcze zamieszki wSierpień 1566. Guillaume d'Orange potępia tę przemoc, ale rozumie, że Hiszpania nie będzie już akceptować kompromisów.

Represje i egzekucje Egmonta i Hornesa

Od 1566 roku, podążając za obrazoburczą furią, Małgorzata de Parma zaczęła represjonować protestantów. Ona zablokowana Valenciennes z17 września 1566, a Philippe de Noircarmes odpiera posiłki kalwińskie w bitwie pod Lannoy  (NL) . Plik21 listopada 1566Rada Stanu przegłosowuje na wniosek regenta całkowity zakaz głoszenia kazań protestanckich. Protestanckie twierdze Valenciennes , Tournai , Maastricht i Bois-le-Duc zostały zdobyte na początku 1567 roku. Bitwa pod Oosterweel, w której armia kalwińska została pokonana przez hiszpańskie tercios, została więc uznana za pierwszą bitwę tej wojny. osiemdziesiąt lat . Orange jedzie do Antwerpii , potężnego miasta, całkiem niezależnego od Brukseli i bardziej tolerancyjnego, i wymyśla preteksty, by nie tłumaczyć się regentowi i Radzie Złotego Runa. Po kilku miesiącach decyduje się opuścić Holandię i udać się do Niemiec; podał się do dymisji do Filipa II na10 kwietnia 1567. Opuścił Antwerpię następnego dnia i przekroczył granicę 25 marca, kiedy szpieg wyjawił mu, że król właśnie zarządził jego aresztowanie i proces. Przybył do Dillemburga w dniu6 maja.

Tysiące protestantów również opuszcza siedemnaście prowincji i udaje się do Anglii , Niemiec lub krajów skandynawskich, podczas gdy wszystkie protestanckie lub rebelianckie miasta i wojska zostają zajęte lub pokonane.

W 1567 roku król Hiszpanii wysłał księcia Alby do prowincji niderlandzkich; ten ostatni przybywa do Brukseli dalej22 sierpnia 1567z armią liczącą 25 000 ludzi, by zorganizować tam surowe represje. Zastępuje regenta, który rezygnuje8 września.

Plik 5 września 1567, ustanawia tajny trybunał, Radę Kłopotów , zwaną Bloedraad („Rada Krwi”), odpowiedzialny za osądzanie heretyków , starych „żebraków” lub letnich w wierze. Tam praktykuje się tortury . Wiele egzekucji ma miejsce wStyczeń 1568średnio około czterdziestu do pięćdziesięciu dziennie, co daje szacunkowo od czterech do ośmiu tysięcy zgonów.

W konsekwencji aktywność gospodarcza portów spada, wielu żeglarzy skandynawskich czy niemieckich jest protestantami, a tak wiele egzekucji niekorzystnie wpływa na opinię publiczną.

Orange zostaje wezwany do stawienia się, ale odmawia pójścia tam i publikuje uzasadnienia , książkę, w której wyjaśnia, że ​​zawsze był lojalny wobec Filipa II i potępia nielegalność Soboru Kłopotów. Orange poradził hrabiemu Egmont i hrabiemu Hornes, aby dołączyli do niego za granicą. Ale te pozostają i chociaż katolicy są zdradziecko aresztowani pod koniec rady sztabu, na którą książę Alba zaprosił ich na9 września 1567, A także burmistrza z Antwerpii Antoine van Straelen, i innych notabli.

Guillaume d'Orange, wojskowy przywódca buntu

Pokój z longjumeau , podpisanego w dniu23 marca 1568kładzie kres drugiej wojnie religijnej we Francji  ; Guillaume d'Orange planuje następnie polegać na francuskich hugenotach , zebrać wojska w sprzyjających mu protestanckich państwach niemieckich i wyruszyć na wojnę w Holandii, aby wypędzić księcia Alby. Udaje mu się podnieść kilka tysięcy ludziKwiecień 1568, którą podzielił na 3 armie: francuskich protestantów pod wodzą François de Coqueville na południu, jego brata Louisa de Nassau , przekonanego kalwinisty na północy, oraz Jeana de Montmorency między Renem a Mozą . Coqueville zostaje szybko pokonany przez armię francuską, Montmorency zostaje pokonany25 kwietniaw bitwie pod Rheindalen tylko Ludwik z Nassau zdołał odnieść zwycięstwo w bitwie pod Heiligerlee na23 maja 1568.

W obliczu szoku spowodowanego tym pierwszym zwycięstwem rebeliantów, książę Alba odpowiedział siłą: Egmont i Hornes zostali osądzeni i ścięci na Wielkim Placu w Brukseli ,5 czerwca 1568. Majątek Guillaume d'Orange został skonfiskowany dnia28 maja 1568i jest skazany na wieczne wygnanie. On wysyła armię, która miażdży że Ludwika Nassau na ii bitwa pod jemgum na21 lipca. Następnie Wilhelm Orański interweniuje z kolei z armią liczącą dziesięć tysięcy ludzi, ale nie spotyka się z wrogiem, tylko spiera się z potyczkami i musi zwolnić swoje wojska z powodu braku pieniędzy. Następnie pomagając hugenotom podczas trzeciej wojny religijnej, schronił się w Dillemburgu pod koniec 1569 roku .

Był to początek wojny osiemdziesięcioletniej , która pozwoliła prowincjom północnym ( dzisiejsza Holandia ) na uzyskanie niepodległości.

Jeśli wydaje się, że zwycięstwo księcia Alby zostało osiągnięte, okrucieństwo prześladowań szokuje nawet wśród katolików i Hiszpanów. Emigracja protestantów miała jednak negatywne konsekwencje i ogłoszono amnestię16 lipca 1570, nawet jeśli kraj pozostaje pod obserwacją.

Koszt wojny jest jednak odczuwalne przez Hiszpanów, królowa Elżbieta I ponownie po zajęciu hiszpańskie nieruchomości w Anglii i udało się uchwycić galeon niosącego metali szlachetnych. Siły obecne w Siedemnastu Prowincjach kosztują 4,2 miliona Guldenów rocznie i, będąc źle opłacane, plądrują kraj. Książę Alba zaczyna od wprowadzenia pewnych korekt fiskalnych, ale okazują się one niewystarczające i musi zwołać Stany Generalne. Te spotykają się21 marca 1569i zgodzić się na głosowanie nad nowym wyjątkowym podatkiem, ale odmówić wprowadzenia nowego podatku w wysokości 5 lub 10% od transakcji (w zależności od tego, czy są to rzeczy ruchome, czy nieruchomości), na wzór alcabala . Od dwóch lat finanse są zrównoważone dzięki wyjątkowemu podatkowi, ale wLipiec 1571ponownie odczuwa się potrzebę pieniędzy i Albe chce wprowadzić podatek od transakcji. Przyjął jednomyślny sprzeciw duchowieństwa katolickiego, szlachty, miast i cechów, ale wszedł w życie wbrew zaleceniom Stanów Generalnych (parlamentu) i Rady Stanu . Wybucha trzymiesięczny strajk, a biskupi Brugii , Gandawy i Ypres piszą bezpośrednio do Filipa II na24 marca 1572 sprzeciwiać się temu opodatkowaniu.

Zdobądź La Brielle i walcz z księciem Alba

Jednak Wilhelm Orański, jeśli zostanie pozbawiony tytułów w Holandii, nadal pozostaje księciem Orańskiego , suwerennym państwem . Przyznaje listy marki wielu piratom na holenderskich wybrzeżach , legitymizując ich w ten sposób jako korsarzy noszących flagę księcia . Ci „żebracy”, ze wszystkich środowisk i krajów, stali się od jesieni 1570 r. Ważną siłą morską, zagrażającą hiszpańskiemu handlowi i przynoszącą cenne pieniądze Wilhelmowi Orańskiemu. WMarzec 1572, książę Alby namawia królową Anglii Elżbietę, by wypędziła łobuzów z jej portów. Te, składające się z tysiąca ludzi na dwudziestu pięciu statkach, przekraczają morze i lądują w mieście Brielle , które hiszpański garnizon właśnie opuścił do Utrechtu . Miasto otwiera swoje podwoje i przyjmuje ich; żebracy decydują się pozostać i bronić się w tym mieście: zdobycie La Brielle jest punktem zwrotnym w wojnie. W rzeczywistości powstały inne miasta: w maju partyzanci Wilhelma Orańskiego, którzy pozostali w Dillemburgu, mieli ujścia Mozy , Renu i Skaldy . Jeśli początkowo nie wierzył w to powstanie, wysyła proklamację do mieszkańców Holandii, wzywając ich do buntu przeciwko tyranii i jest nieoficjalnie wspierany przez Elżbietę Anglii, Karola IX Francji i protestanckich książąt - Niemców. Ponadto francuscy hugenoci pod wodzą François de La Noue , Jean de Hangest lub Louis de Nassau wjechali do Holandii i zajęli Valenciennes i Mons .

W obliczu wrogów obecnych na dwóch frontach książę Alba postanawia skoncentrować się na hugenotach na południu, niszcząc Holandię i Zelandię, gdzie łotry dominują w hiszpańskiej marynarce. W lipcu Guillaume d'Orange opuścił Dillembourg i wkroczył do Holandii z 2 000 kawalerii i 24 000 piechoty, obiecując przywrócenie dawnych przywilejów i wolności religijnej katolikom i protestantom. Zgromadzeni w Dordrechcie wLipiec 1572Powstańcy uznają Guillaume d'Orange za stadhoudera i zobowiązują się wspierać go finansowo.

Jako priorytet wybrał wzmocnienie swojej pozycji w północnych prowincjach i nie przychodzenie z pomocą hugenotom podczas oblężenia Mons , uważanego za dywersję. Zwolnił Wilhelma II z La Marck , łobuza zbyt gwałtownego wobec katolików, a następnie wznowił kampanię20 sierpnia 1572. Zajmuje wiele miast w Limburgu , Flandrii i Brabancji i polega na hugenotach z Gaspard II de Coligny, którzy wyruszają i ratują Monsa .

Masakra Saint-Barthélemy ,24 sierpnia 1572rujnuje plany pomocy francuskich hugenotów, znacznie utrudniając sytuację Orangemenom. Wilhelm Cichy zwleka, zanim zbliża się do Mons; Książę Alba wznowił swoją taktykę potyczki i udało mu się przełamać impet kampanii. Po upadku Mons książę Alba kieruje się na północ i odzyskuje miasta Brabancji. Worek z Mechelen , wPaździernik 1572trwa trzy dni, a hiszpańscy żołnierze okazują wielkie okrucieństwo. Ta przemoc wzbudziła oburzenie, a Filip II poprosił księcia Alby, aby nie narażał Louvain na ten sam los . Wojska hiszpańskie, poprzedzone reputacją okrucieństwa wobec tych, którzy im się sprzeciwiają, jak to miało miejsce podczas masakry w Naarden , podbijają wiele miast bez walki.

Zimą 1572-1573, która przerwała walki, Guillaume d'Orange zorganizował administrację kontrolowanych przez siebie terytoriów. Plik23 października 1573, pokazuje swoje nawrócenie na kalwinizm .

Na początku 1573 roku Elżbieta Angielska postanowiła pomóc holenderskim buntownikom, a łotrom udało się przechwycić statki odpowiedzialne za wypłatę zbuntowanych wojsk hiszpańskich . Książę Alba udaje się jednak uspokoić swoje wojska i decyduje się zaatakować Alkmaar na21 sierpnia 1573. Ataki frontalne nie powiodły się, a przeciwnie, cała ludność broniła miasta wszystkimi dostępnymi środkami. Groble zostały złamane, co zmusiło wojska hiszpańskie do wycofania się. Oblężenie Alkmaar jest pierwszym militarnym zwycięstwem rebeliantów; jest takie powiedzenie, że „zwycięstwo zaczyna się w Alkmaar”. Kilka dni później11 października 1573w bitwie pod Zuiderzee flota żebraków odniosła miażdżące zwycięstwo nad Maximilienem de Hénin-Liétardem, który został schwytany. Więzień tej wagi pozwala Wilhelmowi Orańskiemu negocjować z Hiszpanami szacunek dla życia więźniów, który będzie odtąd powszechnie szanowany podczas kontynuacji działań wojennych.

Wyjazd księcia Alby i przybycie Requesens

Zastąpiony przez Luisa de Zúñiga y Requesensa , książę Alba opuszcza Holandię i udaje się do Hiszpanii18 grudnia 1573, podczas gdy jest krytykowany nawet wśród katolików za swoje okrucieństwo. Nowy gubernator znalazł się w trudnej sytuacji finansowej: jego żołnierze w coraz większym stopniu składali się z nisko opłacanych najemników , gospodarka napotykała poważne trudności i była sparaliżowana wojną.

W 1574 roku bitwa pod Reimerswaal potwierdza dominację floty pomarańczowej na morzach, a zakończenie oblężenia Middelburga daje im kontrolę nad ujściem Skaldy . Ludwik z Nassau wychował 15 000 ludzi w Niemczech, ale został pokonany i zginął w bitwie pod Mook on14 kwietnia 1574. To cios dla Guillaume of Orange, który traci swojego brata, z którym był bardzo blisko, a także emisariusza i skutecznego rekrutera. Jednak tego zwycięstwa nie wykorzystują Hiszpanie, którzy nie otrzymali zapłaty od 8 miesięcy i są buntowniczy. Requesens z trudem ich uspokaja, pożyczając pieniądze.

Podczas gdy jego wysiłki koncentrowały się na oblężeniu Lejdy , Wilhelm poważnie zachorował10 sierpnia ; przez trzy tygodnie miał wysoką gorączkę. Po zwycięstwach rebeliantów w Lejdzie i gdy jego wojska dezerterują lub buntują się z braku pieniędzy, Requesens szuka rozwiązania i proponuje negocjacje Wilhelmowi Orańskiemu. Otwarcie negocjacji3 marca 1575w Bredzie . Pomarańczowi emisariusze domagają się w szczególności utrzymania przywilejów i wolności religijnej, ale przede wszystkim odejścia wojsk hiszpańskich. Ze swojej strony delegaci hiszpańscy zaproponowali amnestię i sześć miesięcy na opuszczenie kraju przez protestantów. Wilhelmowi Orańskiemu zaproponowano zwrot jego majątku i ziemi, a także łaski królewskie, jeśli dołączy do Filipa II . Negocjacje zdecydowanie kończą się niepowodzeniem14 lipca 1575.

Jego małżeństwo z Anne of Saxe zostało rozwiązane z powodu niewierności, książę Orański ożenił się po raz trzeci12 czerwca 1575z Charlotte de Montpensier , zgodnie z obrzędem kalwińskim. To małżeństwo jest delikatne, ponieważ panna młoda jest byłą zakonnicą , co jest szokujące, nie przynosi posagu, który byłby bardzo przydatny dla sprawy buntowników, a ponowne małżeństwo Williama, gdy Anne of Saxe jeszcze nie umarła, jest trudne zarówno dla katolików, jak i protestantów.

Kampania zostanie wznowiona za Lipiec 1575 : Philippe II dostarcza Requesens milion ecu , w końcu może rozpocząć operację na dużą skalę w południowej Holandii. Bierze i redukuje do popiołów Oudewater i Schoonhoven , i posuwa się naprzód na Zelandii, gdzie stawia mu opór tylko fort Zierikzee . Sytuacja staje się niebezpieczna dla rebeliantów, których uratował bankructwo w 1575 roku: Hiszpania postanawia umorzyć swoje narosłe długi, co sprawia, że ​​Requesens prawie nie może otrzymać dotacji pozwalających na opłacenie swoich żołnierzy. Umarł na gorączkę5 marca 1576. Filip II nie planując następcy, państwa pod hiszpańską kontrolą, Brabancja , Hainaut , Flandria i Gueldre , żądają otwarcia negocjacji z Wilhelmem Orańskim , przywrócenia ich przywilejów i zakończenia urzędowania Hiszpanów.

Związek Delft i pacyfikacja Gandawy

W tym czasie William of Orange jednoczy Zelandię i Holandię, do tego czasu mając dwa odrębne zgromadzenia, przez Unię Delft  (es) wKwiecień 1576.

Z militarnego punktu widzenia oblężenie Zierikzee kończy się hiszpańskim zwycięstwem militarnym. Jednak wojska hiszpańskie, wciąż słabo opłacane, plądrują Aalst. W odpowiedzi mieszkańcy Brukseli powstali przeciwko Hiszpanom. Państwa postanawiają aresztować hiszpańską szlachtę i zgromadzić wojska wśród miejscowej ludności. W obliczu wydarzeń i bez dyrektywy Madrytu, Stany Generalne są zwoływane przez posłów w dniu25 września 1576. Następnie jesteśmy świadkami powszechnego ruchu przeciwko władzy hiszpańskiej i widzimy, jak przedstawiciele Siedemnastu Prowincji dołączają do Brabancji . W Brukseli gromadzą się delegacje z Flandrii i Hainaut, które są wezwane do przyłączenia się do Artois , Lille , Douai i Orchies , Mechelen , Limburg i krajów Zamorskiej Mozy, Holandii , Zelandii , Luksemburga , a nawet dalej, Geldrii i Fryzji , Overijssel , Groningen , Utrecht . A książę-biskup Liège Gérard de Groesbeek przyjmuje delegację, która zapewnia go o szacunku, jakim rebelianci darzą zasadę wolności religijnej. Tylko Luksemburg nikogo nie wysyła. Przedstawiciele szybko zgadzają się co do konieczności odejścia wojsk hiszpańskich, ale kwestia wolności religijnej, zwłaszcza w Zelandii i Holandii, dzieli przedstawicieli. Umowa zostaje zatwierdzona w dniu 2 listopada 1576, ale to wiadomość o splądrowaniu Antwerpii ostatecznie zniosła zastrzeżenia katolików, a pacyfikacja Gandawy została zatwierdzona w dniu 08 października 1576. Jeśli teoretycznie ta pacyfikacja była zwycięstwem Wilhelma Orańskiego, nie przewidział on wypędzenia hiszpańskich żołnierzy: katolicy chcieli powrotu protestantów do swojej religii, a kalwinistom prawa do głoszenia we wszystkich prowincjach. jako wyłączność ich religii w Holandii i Zelandii.

Ambasadorowie są wysyłane do królowej Elżbiety I ponownie Anglii , króla Henryka III Francji i cesarza Maksymiliana , aby ogłosić, że Zjednoczone Ogólne sami podjąć pacyfikację kraju. Hiszpański Filip II został ostrzeżony bez ogródek. Ale aby przywrócić jedność siedemnastu prowincji , konieczne jest uroczyste porozumienie.

To w Gandawie spotyka się Książę Pomarańczy z delegatami, podczas gdy cytadela tego miasta nadal znajduje się w rękach Hiszpanów. Trudno było dojść do porozumienia, ponieważ w ramach unii politycznej między protestantami a katolikami utrzymywały się różnice religijne. Planuje się zawieszenie wyroków ogłoszonych przez hiszpańskie „afisze” , uwolnienie więźniów, zniesienie sekwestracji i konfiskat oraz przywrócenie swobodnej komunikacji między wszystkimi prowincjami.

Wreszcie zostaje zawarta umowa, a 8 listopada 1576, tekst został ogłoszony pod nazwą Pacyfikacja Gandawy , a następnie druga Unia Brukselska, która ustala zasady. W Brukseli komitet składający się z osiemnastu członków przejmuje władzę za namową barona de Sainte-Aldegonde , arystokraty pochodzenia sabaudzkiego , wiernego księciu Orange, który od początku hiszpańskiej interwencji nie zaprzestał rozmnażania się na wszystkich frontach, zarówno poprzez swoje działania, jak i poprzez swoje broszury. W lipcu komisja zaprosiła Guillaume d'Orange do powrotu do Brukseli, z której musiał uciekać na początku represji i gdzie skonfiskowano jego rezydencję.

Plik 18 września, Guillaume przybywa do Antwerpii . Po uroczystości wyjechał drogą wodną do Brukseli. Jego procesja wagonów wodnych płynie w górę przez Démer i wpływa do kanału, który prowadzi do Brukseli. Książę ma znacznik wyboru, na innym wykonane są obrazy o charakterze alegorycznym. Na brzegach tłum wiwatuje, a brukselskie milicje z Willebroeck dołączają do trzystu uzbrojonych obywateli Antwerpii, którzy pilnują procesji. Łodzie mieszkańców i lokalnych milicji dopełniają uroczystość aż do Brukseli. Przy wejściu do miasta, przy Porte d'Anvers, Orange jedzie na koniu z angielskim ambasadorem po jego prawej stronie , ponieważ królowa Elżbieta , wróg Hiszpanii, wspiera to, co wydaje się być prawdziwym rewolucyjnym triumfem. Książę wkracza do rodzinnego domu, który opuścił dziesięć lat wcześniej, w ogromnym tłumie, który wznieca okrzyki. Wieczorem odpalamy pokaz sztucznych ogni , jak mówi się, pierwszy w Europie, gdzie tego rodzaju spektakl nie był dotąd nieznany.

Od początku niepokojów prowincje Holandii nadal potwierdzają swoją lojalność wobec króla Filipa II i tradycyjnych wolności. W obronie tego ostatniego - podkopanego przez twierdzenie o monarchii - buntownicy chwycili za broń. Jednak legalność króla nie była kwestionowana. Ten konsensus związał wszystkie prowincje, nawet jeśli związkowi regularnie zagrażały napięcia religijne, podsycane przez teologów, kaznodziejów i pamfletów po obu stronach. W 1579 roku Filip II powrócił do ofensywy dzięki złotu Indii . Jego celem jest przywrócenie poddanym posłuszeństwa, które uważa za należne.

Przybycie don Juana z Austrii i wjazd do Brukseli

Plik 3 listopada 1576, Nowy gubernator mianowany przez Philippe II , Juan Austrii , nieślubnego syna z Karola V , przybywa w Luksemburgu . Król upoważnił go do wielu ustępstw: zastąpienia Hiszpanów w administracji, odejścia wojsk hiszpańskich, przywrócenia tradycyjnych przywilejów i amnestii powszechnej. To właśnie zaproponował Stanom edyktem wieczystym z 1577 r. , Podpisanym przez wszystkie prowincje z wyjątkiem Zelandii i Holandii . Pomimo ustępstw było to zwycięstwo Juana Austrii w jego pragnieniu przywrócenia mu Holandii i porażka Wilhelma Orańskiego, który chciał ich zjednoczyć. Ostatnie oddziały hiszpańskie opuszczają kraj dalej24 kwietnia 1577. Guillaume d'Orange nadal przewiduje wznowienie działań wojennych, podczas gdy toczą się rozmowy z Juanem z Austrii. Oddziały pomarańczowe idą do ofensywy, zajmują Haarlem , Utrecht i rozpoczynają oblężenie Amsterdamu . Widząc, że gra, Juan z Austrii schronił się w Namur i wspomina wojska hiszpańskie. Następnie ludność podniosła się przeciwko nowemu gubernatorowi, a Stany Generalne wysłały zaproszenie do Wilhelma Orańskiego. Piszą również8 września 1577do Filipa II , aby poprosić go, aby przypomnieć gubernatora, który udał się do Luksemburga11 września.

Guillaume d'Orange przybywa do Brukseli dalej 23 września 1577witany przez całą arystokrację i oklaskiwany przez tłum, po lewej Aerschot, po prawej ambasador brytyjski. Następnego dnia siedzi w Stanach Generalnych, kiedy dowiedział się, że wojska hiszpańskie wracają. Domagają się odejścia Juana z Austrii i zastąpienia go „księciem prawomocnie wyciągniętym z domu austriackiego”, czyli arcyksięciem Maciejem . Ten opuszcza Wiedeń na2 października 1577dla Holandii, a Orange rozumie, że ten manewr jest skierowany przeciwko niej. W tym samym czasie został ogłoszony „ ruwaertem  ” ( regentem ) Brabancji . Plik7 grudnia 1577Juan z Austrii zostaje pozbawiony praw gubernatora i ogłoszony przez Stany Generalne „wrogiem ojczyzny”. Porozumienie zostaje osiągnięte w dniu8 stycznianastępnie, co daje Wilhelmowi Orańskiemu tytuł generała porucznika, drugiego po arcyksięciu i gubernatorze Macieja. W ten sposób Orange staje się de facto liderem Holandii.

Powrót Juana z Austrii i przedstawienie księcia Anjou

Jednak Juan z Austrii otrzymuje w Grudzień 1577posiłki wysłane przez Aleksandra Farnese i stoi na czele dwudziestu tysięcy ludzi. Atakuje z zaskoczenia i miażdży31 stycznia 1578w bitwie pod Gembloux armia Stanów Zjednoczonych pod nieobecność ich generała, hrabiego Lalaing. Oskarżony o zdradę stanu, wkrótce potem wstąpił do armii królewskiej. Cudzoziemcy, widząc znacznie mniej korzystną sytuację dla 17 województw, wycofują swoje oficjalne poparcie. Odtąd, prawie pozbawione armii, Stany rozpadły się i wycofały się do swoich miast, aby się bronić. Juan z Austrii przejął szereg miast w Brabancji, ale nie wjechał do Brukseli, której ledwo broniono. Guillaume d'Orange wszędzie traci popularność, a pro-hiszpański obóz zyskuje przewagę.

François de France , książę Anjou , brat króla Francji Henryka III , jest proponowany jako obrońca Holandii, aby pozbyć się hiszpańskiej kurateli. Przez Traktat z Plessis-les-Tours , obiecuje on respektować autorytet księcia Orańskiego oraz swobód religijnych. Książę Anjou w końcu wydaje się bardziej wiarygodny niż Austriak Matthias, bratanek i szwagier Filipa II . Książę Orange i stany ogłaszają księcia Anjou „Obrońcą wolności Holandii przed tyranią Hiszpanów i ich zwolenników” . Ta aluzja do tych, którzy walcząc z wojskami hiszpańskimi zdają się chcieć znaleźć nocleg u króla Hiszpanii, jest ostrzeżeniem.

Plik 22 lipca 1578Guillaume d'Orange proponuje religionsvrede , czyli porozumienie religijne, które zapewnia wolność kultu prywatnego i ustanowienie miejsca kultu, jeśli zażąda tego sto rodzin obecnych przez co najmniej rok. Propozycja została jednak odrzucona zarówno przez kalwinistów, jak i katolików.

Dla Orange Holandia nadal stanowi całość: podobnie jak wielu jego rodaków doskonale zintegrował burgundzką tożsamość odziedziczoną po byłych książętach i konsekrowaną przez Pragmatique Sanction du4 listopada 1549. Zgodnie z duchem cesarza, któremu służył w młodości, książę zamierza, aby prowincje pozostały niepodzielnym i na zawsze zjednoczonym blokiem. Wymienia też dziewczynę, która właśnie mu się urodziła, imieniem Catherine-Belgium , po humanistycznej modzie, która nadała całemu regionowi nazwę Galii Belgijskiej .

Eksplozje agitatorów kalwińskich sprowokowały pojawienie się „ malkontentów  ” wśród katolików  , na czele z Emmanuelem de Lalaingiem , który pokonał wojska kalwińskie na południu Holandii. Wojna domowa wtedy wydawało się pojawiać, a William of Orange musiał udać się do Ghent na02 grudnia 1578z trudem uspokajać duchy protestantów. Mniej więcej w tym samym czasie dowiedział się o śmierci Juana Austrii .

Związek Arras, związek Utrechtu i wygnanie Guillaume d'Orange

Po śmierci Juana Austriaka jego następcą jest Alexander Farnese . Stosuje strategię podziału przeciwnego obozu, w której Orange próbuje przeciwnie pogodzić prowincje i religie. Ponadto27 grudnia 1578, książę Anjou wrócił do Francji, co zachęciło wielu katolików do pro-hiszpańskiego.

Ale w międzyczasie Artois , Hainaut , Lille , Douai i Orchies utworzyli Unię Arras ,6 stycznia 1579. Ten traktat, podpisany w opactwie Saint-Waast , potwierdza obietnice arcyksięcia Macieja i potwierdza główne zasady pacyfikacji Gandawy i Unii Brukselskiej. Unia dąży do zachowania religii katolickiej i pojednania z Filipem II przy zachowaniu przywilejów prowincji.

Plik 23 stycznia 1579, bez obecności Wilhelma Orańskiego, ale z inspiracji jego brata, Jeana de Nassau, zostaje przegłosowany w odpowiedzi na Unię Arras, Związek Utrechtu, który zrzesza stany Holandii , Zelandii , Utrechtu , Geldrii i prowincji Groningen z dużymi miastami na południu, takimi jak Brugia , Gandawa , Bruksela i Antwerpia . Związek ten potwierdza sojusz przeciwko Hiszpanii i kładzie podwaliny pod nowe państwo konfederacyjne .

Plik 17 majaTraktat z Arras kończy pokój południowych stanów z królem Hiszpanii: Farnese akceptuje w ten sposób powrót tradycyjnych przywilejów i poszanowanie decyzji podjętych przez Stany Generalne w zamian za przejście pod jego władzą południowych prowincji. Król Hiszpanii, niezadowolony z tak wielu ustępstw, podpisał jednak umowę12 września 1579.

Następnie Farnese wznowił kampanię wojskową na ziemiach Unii w Utrechcie i oblegał Maastricht . Po upadku miasta spora część katolików zebrała się do niego, a kilka miast przyłączyło się do pokoju Arras.

Następnie Guillaume d'Orange ponownie szuka wsparcia księcia Anjou. Proponowana konstytucja przyznaje ważną rolę Stanom Generalnym i prowincjom. Traktat został podpisany w Bordeaux dnia23 stycznia 1581.

Sam Filip II kładzie temu kres, ogłaszając:Marzec 1580, wygnanie Wilhelma Orańskiego i oferuje 25 000 koron i uszlachetnianie tym, którym uda się go zabić. W odpowiedzi Guillaume publikuje przeprosiny, w których się usprawiedliwia. Nawet jeśli Stany Generalne nadal go popierają, taki list z odpowiedzią skierowany do jego władcy jest źle postrzegany za granicą, jak w Holandii.

Upadek Filipa II , stadhouder Holandii, Zelandii i Fryzji, małżeństwo i zabójstwo

Plik 24 lipca 1581, Guillaume d'Orange zostaje ogłoszony szefem rządu, a 26 lipcaStany Generalne sporządzają akt haski o przepadku króla Filipa II .

Droga jest najwyraźniej wolna dla François d'Anjou . WSierpień 1581wraca do Holandii na czele wojsk, którym udaje się pokonać Aleksandra Farnese. Jednak z powodu braku funduszy musiał szybko ich zwolnić i wkrótce potem zdecydował się wyjechać do Anglii . Farnese wznowił ofensywę i nie dokonał masakry ludności zdobytych miast, co ułatwiło mu podbój.

Plik 18 marca 1582, Guillaume d'Orange jest ofiarą zamachu. Kula trafia w okolice prawego ucha i wychodzi przez lewy policzek, rozbijając dwa zęby i trafiając w żyłę szyjną. Strzelec, Jean de Jauregui , zostaje szybko zabity przez halabardników strażnika. Ponieważ jest ubrany po francusku, miasto Antwerpia uważa, że ​​za zamach stoi książę Anjou. Jednak szybkie śledztwo prowadzi do wniosku o motywacji finansowej ze strony Hiszpanów. Członkowie konspiracji są kwaterowani dalej27 marca, ale Pomarańczowy żąda, aby umarli szybko i wcześniej zostali uduszeni. Kiedy był w leczeniu, pasek podbródkowy księcia znów zaczął krwawić i był leczony przez chirurga Skon'a Thomasa, któremu udało się zatamować krwawienie, umieszczając ołowianą kulkę na ranie. Przez 17 dni cała jego rodzina i słudzy na zmianę zajmują się pielęgnacją pierogów18 kwietnia, rana jest ostatecznie zagojona. Plik22 kwietnia, przedstawia się ponownie publiczności. Wyczerpana czuwaniami Charlotte de Bourbon zachorowała i zmarła dalej5 maja 1582.

Farnese postanawia na początku 1582 roku zwerbować dziesiątki tysięcy ludzi z Hiszpanii i Włoch, tym samym przejmując przewagę militarną.

Księciu Anjou coraz trudniej było tolerować przeszkody, jakie stawiają mu stany w przyszłości, i był dość niepopularny, zwłaszcza w prowincjach kalwińskich. Na początku 1583 r. Zapewnił mu pomocną dłoń, która pozwoliłaby mu zagarnąć miasta flamandzkie i brabanckie z zamiarem utrzymania władzy absolutnej i zakazać protestantyzmu. Plik16 stycznia 1583jego ludziom udaje się zająć Ostendę , Dixmude , Termonde , Aalst i Vilvoorde . W Antwerpii, gdzie mieszka, czeka około południa następnego dnia, aby zdradziecko zwrócić 3000 piechoty i 600 kawalerii, którzy zaczynają plądrować miasto. Jednak burżuazja miasta wystąpiła przeciwko napastnikom i udało jej się wypędzić ich z miasta. W ciągu godziny atak na Antwerpię , zwany także „francuską furią”, kończy się niepowodzeniem.

Orange wie jednak, że do kontynuowania wojny z Hiszpanią potrzebuje wsparcia obcego mocarstwa. On uzyskuje pojednanie z księcia Andegawenii w Dendermonde na18 marca 1583, przez co zgadza się wycofać do Dunkierki i pozostawia swoje wojska do dyspozycji państw.

Guillaume bierze wtedy za czwartą żonę, the 12 kwietnia 1583, Louise de Coligny , z rodziny francuskiego admirała hugenotów .

W kampanii 1583 Farnese, którego wojska są lepiej zaopatrzone, przenosi go na południe i zajmuje Dunkierkę. William of Orange opuszcza Antwerpię i udaje się do Delft w Holandii, zauważając, że nie udało mu się zjednoczyć stanów i odnieść zwycięstwa. W 1584 roku Ypres i Brugia zostały podbite przez Farnese.

Wilhelm Cichy ucieka przed licznymi próbami zamachu, motywowanymi dużą sumą obiecaną przez króla Hiszpanii. Rojalista Comtois, Balthazar Gérard , udaje mu się jednak zabić go,10 lipca 1584, w swoim schronieniu w Delft, śmiertelnie raniąc go strzałem z pistoletu. Książę zostaje pochowany 3 sierpnia w kościele w Delft . Jego najstarszy syn Philippe-Guillaume , pozostał katolikiem i na służbie króla, dziedziczy majątek we Francji i Comtacie . Jego młodszy brat Maurice de Nassau utrzymał jednak skuteczną kontrolę nad lennem niemieckim i holenderskim i zajął miejsce ojca na czele buntu.

Papiery wartościowe

• Stadtholder z Holandii , Zelandii , Utrechtu i Fryzji
• Marquis de Veere i Vlissingen
• Liczyć z Nassau-Dillenburg , Katzenelnbogen i Vianden
• Wicehrabia z Antwerpii
• Baron de Bréda , Pays de Cuijk , Grave , Diest , Herstal , Warneton , Beilstein , Arlay i Nozeroy
• Lord of Dasburg , Geertruidenberg , Hooge en Lage Zwaluwe , Klundert , Montfort , Naaldwijk , Niervaart , Polanen , Steenbergen , Willemstad , Butgenbach , Saint-Vith i Besançon

Rodzina

Pochodzenie

Przodków Wilhelma  I st Oranje-Nassau

32. Jean I er z Nassau-Dillenburg

16. Englebert I st of Nassau-Dillenburg

33. Marguerite de La Marck , córka Adolphe II de La Marck  ( fr )

8. Jan IV z Nassau-Dillenbourg

34. Jan III Polanen  ( fr )

17. Johanna de Polanen  ( fr )

35. Odile zu Salm

4. John V z Nassau-Dillenbourg

36. Godfrey z Heinsbergu

18. Jan II z Looz - Heinsberg

37. Philippa de Juliers , córka Guillaume V de Juliers

9. Marie de Looz

38. Otto de Solms-Braunfels

19. Anne de Solms-Braunfels

39. Agnieszka z Falkenstein

2. Guillaume de Nassau-Dillenbourg

40. Hermann II z Hesji

20. Louis I st Hesse

41. Marguerite of Hohenzollern-Nuremberg  (en) , córka Fredericka V z Norymbergi

10. Henryk III Hesji

42. Fryderyk I św. Saksonii

21. Anna Saksonii  (we)

43. Katarzyna z Brunszwiku-Lüneburga

5. Elżbieta z Hesji-Marburga

44. Jan IV z Katzenelnbogen  ( fr )

22. Philippe I st Katzenelnbogen  (en)

45. Anne of Katzenelnbogen

11. Anna z Katzenelnbogen

46. Eberhard IV z Wirtembergii

23. Anne z Wirtembergii

47. Henriette de Montbéliard

1. Guillaume  I er Orange-Nassau

48. Henryk XVI ze Stolberga

24. Botho I st z Stolberg

49. Elisabeth z Mansfeld

12. Henry IX z Stolberg

50. Henri XXIV ze Schwarzbourg-Blankenbourg

25. Anne de Schwarzbourg-Blankenbourg

51. Katarzyna , córka Fryderyka I st z Brunszwiku-Wolfenbüttel

6. Bodon VIII ze Stolberg-Wernigerode

52. Gebhard IV z Mansfeld

26. Volrad II z Mansfeld

53. Elisabeth z Käfernburg

13. Mathilde de Mansfeld

54. Jean I er Sagan

27. Małgorzata z Górny-Sagan

55. Scholastyka Saksonii-Wittenbergi

3. Julienne de Stolberg

56. Eberhard II z Eppstein-Königstein  (de)

28. Eberhard III autorstwa Eppsteina  ( fr )

57. Anne de Kronberg

14. Philippe I st of Eppstein  (en)

58. Adolf II z Nassau

29. Anna z Nassau-Wiesbaden-Idstein

59. Margaret of Baden , córka Bernarda I St. Badena

7. Anne d'Eppstein-Königstein

60. Évrard II przez La Marck-Arenberg

30. Louis de La Marck , hrabia Rochefort

61. Agnès de Walcourt , pani Rochefort

15. Louise de La Marck

62. Gobert d'Aspremont , Lord of Buzancy

31. Nicole d'Aspremont

63. Marie de La Baume

 

Wesela i dzieci

Plik 8 lipca 1551Guillaume poślubił hrabinę Anne d'Egmont (1533-1558), córkę i dziedziczkę hrabiego Maximilien d'Egmont , hrabiego Buren i Leerdam  (nl) .

Z tego związku urodziło się troje dzieci:

• Marie of Orange-Nassau (1553-1555);
• Philippe-Guillaume d'Orange-Nassau (1554-1618), książę Orange . Ożenił się w 1606 Eleonory Bourbon-Condé (1587-1619), córka księcia Henryka I st Bourbon-Conde  ;
• Marie d'Orange-Nassau  (w) (1556-1616). W 1595 roku wyszła za mąż za hrabiego Filipa de Hohenlohe (zmarł w 1606).

Wdowiec, Guillaume poślubia 25 sierpnia 1561Anne de Saxe (1544-1577), córka elektora Maurice de Saxe . Rozwiedli się w 1574 roku.

Z tego związku urodziło się pięcioro dzieci:

• Anne of Orange-Nassau (1562-1562);
• Anne of Orange-Nassau  (w) (1563-1588). W 1587 poślubiła Guillaume-Louis de Nassau-Dillenbourg (zm. 1620), syna Jeana VI de Nassau-Dillenbourg  ;
• Mauritius (1564-1565);
• Maurice of Nassau (1567-1625), hrabia Nassau, Stadtholder of Holland, Stadtholder of Zealand od 1584 do 1625, Stadtholder of Gelderland , Utrecht i Overijssel od 1592 do 1625, Prince of Orange od 1618 do 1625 Zostawia nieślubne zejście linia Nassau-Leck, uszlachetniona w Wielkiej Brytanii  ;
• Émilie de Nassau (1569-1629). W 1597 poślubiła Emmanuela Portugalii (zm. 1638).

Plik 24 kwietnia lub 12 lipca 1575Guillaume poślubia Charlotte de Bourbon-Vendôme (1547-1582), córkę księcia Ludwika III Montpensier .

Z tego związku urodziło się sześcioro dzieci:

• Louise-Juliana of Orange-Nassau (1576-1644), która w 1593 roku poślubiła Fryderyka IV Palatynatu (1574-1610);
• Élisabeth de Nassau (1577-1642), która w 1595 roku poślubiła Henri de la Tour d'Auvergne , księcia Bouillon (1555-1623). Ich synem będzie Wielki Turenne  ;

• Catherine-Belgique (1578-1648), która w 1596 roku poślubiła Filipa-Ludwika II de Hanau-Münzenberga (1576-1612);
• Charlotte Flandrina od Orange-Nassau (1579 - 1640), przełożonej z Poitiers  ;
• Émilie Antwerpiana ( 1581-1657 ), która w 1616 roku poślubiła Frédérica-Casimira de Deux-Ponts-Landsberga (1585-1645);
• Charlotte-Brabantine d'Orange-Nassau (1580-1631), która poślubiła Claude de la Trémoïlle w 1598 roku.

W 1583 roku Guillaume poślubił Louise de Châtillon-Coligny (1555-1620), córkę admirała de Coligny i wdowę po Karolu, lordu Teligny , której miał syna:

• Frédéric-Henri (1584-1647), który w 1625 r. Zastąpił swojego brata i żonę Amélie de Solms-Braunfels (1602-1675).

• Anne d'Egmont, Lady of Buren.

• Anny Saksonii.

• Charlotte de Bourbon-Montpensier.

• Louise de Coligny.

cytaty

Przypisuje się, że książę Orange przekształcił przysłowie Audaces fortuna juvat , ukazując swój pesymistyczny i milczący charakter:

„Nie trzeba mieć nadziei, aby podjąć, ani osiągnąć sukcesu, aby wytrwać”

- Guillaume d'Orange

Jednym z najbardziej znanych zwrotów Guillaume d'Orange jest:

„Nie mogę pozwolić, aby władcy chcieli panować nad sumieniem swoich poddanych i odbierać im wolność wyznania i wyznania. "

- Guillaume d'Orange

To oświadczenie, dostarczone w dniu 31 grudnia 1564w Radzie Stanu (rząd), wyraził istotę konfliktu z Filipem II .

W tej deklaracji, podobnie jak w wielu innych okolicznościach, Guillaume d'Orange, który mówił kilkoma językami, wybrał francuski . Nie jest to pogarda dla języka flamandzkiego czy niemieckiego , ale chodzi o to, że francuski jest powszechnie rozumiany na wszystkich ważnych kursach w Europie, z wyjątkiem hiszpańskiego . Co więcej, rewolucjoniści nie mogą mówić po hiszpańsku , podczas gdy hiszpański sąd wyraźnie odmawia mówienia różnymi językami państw zależnych od Filipa II .

Ponadto motto księcia brzmiało - po francusku -: Będę utrzymywać . Pod koniec swojego życia ukończył go w następujący sposób: będę zachowywał cześć, wiarę, prawo Boże, króla, moich przyjaciół i mnie . Jeszcze w języku francuskim to wyznanie wiary zostało zainspirowane przez barona de Sainte-Aldegonde , protestanckiego szlachcica z rodziny pochodzącej z Sabaudii , ale urodzonego w Brukseli . Często rewolucyjny pisarz, ten poliglota napisał różne kontrowersyjne dzieła, traktat edukacyjny, w którym opowiada się za znajomością kilku języków, oraz broszurę przeciwko Kościołowi katolickiemu , De Bijenkorf , „ulu” Rzymu, który opisuje i wyśmiewa rozwiązłe obyczaje Kościoła katolickiego.

Flaga Holandii

Zgodnie z tradycją Wilhelmowi Orańskiemu zawdzięczamy prekursora trójkolorowej Holandii  : „  flaga księcia  ” miała kolory pomarańczowy, biały, niebieski. Z czasem pomarańczowy zostałby zastąpiony czerwonym. Przyczyny tej zmiany nie są ustalone i krążą różne teorie.

Badania historyczne wykazały istnienie czerwono-biało-niebieskiej flagi, prawdopodobnie już w latach 1409-1410 za panowania Wilhelma VI . Ta flaga, używana przez statki, nie była jednak oficjalną flagą i stała się nią dopiero w 1664 roku pod nazwą flagi Stanów Zjednoczonych ( statenvlag ). Użycie „flagi książęcej” ( Prinsenvlag , pomarańczowo-biało-niebieska) zastąpiło czerwono-biało-niebieską flagę holenderską w marynarce wojennej na cześć rodu Orange w latach 1572-1653; Dokładne powody takiej decyzji podjętej przez państwa pod przewodnictwem prymitywnego emeryta Johana de Witta pozostają kontrowersyjne. Holenderski kupiec granatowy nigdy nie korzystała z Prinsenvlag - patrz na przykład flagi z Dutch East India Company z którym istnieją tylko czerwono-biało-niebieskie wersje, wytłaczane z firmy monogramem (VOC).

Uwagi i odniesienia

1. Quilliet 1994 , s.  47
2. Quilliet 1994 , s.  51
3. Quilliet 1994 , s.  52
4. Quilliet 1994 , s.  60
5. Quilliet 1994 , s.  112
6. Quilliet 1994 , s.  126
7. Quilliet 1994 , s.  129
8. Quilliet 1994 , str.  130
9. Quilliet 1994 , s.  134
10. Quilliet 1994 , s.  136
11. Quilliet 1994 , s.  138
12. Quilliet 1994 , s.  150
13. Quilliet 1994 , s.  151
14. Quilliet 1994 , s.  152
15. Quilliet 1994 , s.  155
16. Quilliet 1994 , s.  160
17. Quilliet 1994 , s.  166
18. Quilliet 1994 , s.  167
19. Quilliet 1994 , s.  168
20. Quilliet 1994 , s.  178
21. Quilliet 1994 , s.  226
22. Quilliet 1994 , s.  180
23. Quilliet 1994 , s.  183
24. Quilliet 1994 , s.  185
25. Quilliet 1994 , str.  186
26. Quilliet 1994 , s.  187
27. Quilliet 1994 , s.  191
28. Quilliet 1994 , s.  208
29. Quilliet 1994 , s.  211
30. Quilliet 1994 , str.  216
31. Quilliet 1994 , s.  218
32. Quilliet 1994 , s.  221
33. Quilliet 1994 , s.  222
34. Quilliet 1994 , s.  223
35. Quilliet 1994 , str.  224
36. Quilliet 1994 , s.  225
37. Quilliet 1994 , str.  228
38. Quilliet 1994 , s.  232
39. Quilliet 1994 , s.  233
40. Quilliet 1994 , s.  234
41. Quilliet 1994 , s.  235
42. Quilliet 1994 , s.  236
43. Quilliet 1994 , s.  249
44. Quilliet 1994 , s.  250
45. Quilliet 1994 , s.  252
46. Quilliet 1994 , s.  258
47. Quilliet 1994 , str.  262
48. Quilliet 1994 , s.  267
49. Quilliet 1994 , s.  271
50. Quilliet 1994 , s.  272
51. Quilliet 1994 , s.  273
52. Quilliet 1994 , s.  274
53. Quilliet 1994 , s.  276
54. Quilliet 1994 , s.  277
55. Quilliet 1994 , s.  283
56. Quilliet 1994 , s.  280
57. Quilliet 1994 , s.  284
58. Quilliet 1994 , str.  285
59. Quilliet 1994 , s.  289
60. Quilliet 1994 , s.  290
61. Quilliet 1994 , s.  292
62. Quilliet 1994 , s.  294
63. Quilliet 1994 , s.  295
64. Quilliet 1994 , s.  296
65. Quilliet 1994 , str.  297
66. Quilliet 1994 , s.  299
67. Quilliet 1994 , str.  300
68. Quilliet 1994 , str.  305
69. Quilliet 1994 , s.  307
70. Quilliet 1994 , s.  309
71. Quilliet 1994 , s.  310
72. Quilliet 1994 , str.  311
73. Quilliet 1994 , s.  313
74. Quilliet 1994 , s.  314
75. Quilliet 1994 , s.  318
76. Quilliet 1994 , s.  319
77. Quilliet 1994 , s.  320
78. Quilliet 1994 , s.  323
79. Quilliet 1994 , s.  327
80. Quilliet 1994 , s.  328
81. Quilliet 1994 , s.  331
82. Quilliet 1994 , str.  332
83. Quilliet 1994 , s.  329
84. Quilliet 1994 , str.  330
85. Quilliet 1994 , s.  326
86. Quilliet 1994 , s.  335
87. Quilliet 1994 , s.  336
88. Quilliet 1994 , s.  337
89. Quilliet 1994 , s.  338
90. Quilliet 1994 , s.  342
91. Quilliet 1994 , s.  344
92. Quilliet 1994 , s.  345
93. Quilliet 1994 , str.  346
94. Quilliet 1994 , str.  347
95. Quilliet 1994 , str.  348
96. Quilliet 1994 , s.  350
97. Quilliet 1994 , s.  351
98. Quilliet 1994 , s.  352
99. Quilliet 1994 , s.  353
100. Quilliet 1994 , s.  354
101. Quilliet 1994 , str.  355
102. Quilliet 1994 , str.  356
103. Quilliet 1994 , s.  358
104. Quilliet 1994 , str.  360
105. Quilliet 1994 , s.  361
106. Quilliet 1994 , s.  362
107. Quilliet 1994 , s.  365
108. Quilliet 1994 , str.  373
109. Quilliet 1994 , s.  368
110. Quilliet 1994 , str.  369
111. Quilliet 1994 , s.  370
112. Quilliet 1994 , s.  371
113. Quilliet 1994 , s.  374
114. Quilliet 1994 , s.  376
115. Quilliet 1994 , s.  377
116. Quilliet 1994 , s.  378
117. Quilliet 1994 , s.  380
118. Quilliet 1994 , s.  384
119. Quilliet 1994 , s.  385
120. Quilliet 1994 , s.  386
121. Quilliet 1994 , s.  387
122. Quilliet 1994 , s.  389
123. Quilliet 1994 , s.  392
124. Quilliet 1994 , str.  393
125. Quilliet 1994 , s.  394
126. Quilliet 1994 , s.  396
127. Quilliet 1994 , s.  399
128. Quilliet 1994 , s.  401
129. Quilliet 1994 , s.  403
130. Quilliet 1994 , str.  405
131. Quilliet 1994 , s.  409
132. Quilliet 1994 , s.  412
133. Quilliet 1994 , s.  417
134. Quilliet 1994 , s.  418
135. Quilliet 1994 , str.  420
136. Quilliet 1994 , s.  421
137. Quilliet 1994 , s.  422
138. Quilliet 1994 , s.  423
139. Quilliet 1994 , s.  426
140. Quilliet 1994 , str.  427
141. Quilliet 1994 , s.  432
142. Quilliet 1994 , s.  434
143. Quilliet 1994 , str.  435
144. Quilliet 1994 , str.  436
145. Quilliet 1994 , s.  438
146. Quilliet 1994 , s.  440
147. Quilliet 1994 , s.  441
148. Quilliet 1994 , s.  442
149. Quilliet 1994 , s.  443
150. Quilliet 1994 , s.  444
151. Quilliet 1994 , s.  445
152. Quilliet 1994 , s.  446
153. Quilliet 1994 , s.  449
154. Quilliet 1994 , str.  450
155. Quilliet 1994 , s.  451
156. Quilliet 1994 , s.  453
157. Quilliet 1994 , s.  454
158. Quilliet 1994 , s.  456
159. Quilliet 1994 , s.  460
160. Quilliet 1994 , s.  462
161. Quilliet 1994 , s.  463
162. Quilliet 1994 , s.  466
163. Quilliet 1994 , s.  467
164. Quilliet 1994 , s.  473
165. Quilliet 1994 , s.  474
166. Quilliet 1994 , s.  476
167. Quilliet 1994 , s.  478
168. Quilliet 1994 , s.  481
169. Quilliet 1994 , s.  485
170. Quilliet 1994 , s.  486
171. Quilliet 1994 , s.  487
172. Quilliet 1994 , s.  489
173. quilliet 1994 , s.  490
174. Louis prosperująca Gachard, William Silent Murder Juan Jaureguy , bez wstawić datę, ekstrakt z Belgii Royal Academy newsletter , 3 E Series, tom 3, n O  12 (szczegółowy opis ataku, udokumentowanego przez notatek powołując listy od świadków ), str.10. czytaj online .
175. Flamandzki językoznawca Marcus Zuer Van Boxhorn jest więc w błędzie, pisząc: [Paschasius Justus Ecloviensis, archiater Marchionis Bergobzomani] ad Guilielmum, Arausiæ principem, Antwerpia sclopeto graviter læsum, evocaretur ac sanginem e jugularibus d'ingenteri copluent , główny lekarz markiza de Berg-op-Zoom] został wezwany do odwiedzenia Williama, księcia Orańskiego, ciężko rannego bronią palną w Antwerpii; udało mu się zatrzymać przepływ krwi, która wypływała z jego gardła ”( Paschasius Justus Ecloviensis, De Alea, duet libri,„ Vita authoris ” , Elzevir, Amsterdam, 1642).
176. quilliet 1994 , s.  491
177. Quilliet 1994 , s.  495
178. Quilliet 1994 , s.  czterysta dziewięćdziesiąt siedem
179. Quilliet 1994 , s.  499
180. Quilliet 1994 , s.  501
181. Quilliet 1994 , s.  502
182. Quilliet 1994 , s.  506
183. Quilliet 1994 , s.  507
184. Quilliet 1994 , s.  509
185. Quilliet 1994 , s.  511
186. Quilliet 1994 , s.  513
187. Quilliet 1994 , s.  519
188. Quilliet 1994 , s.  521
189. Lucien Jerphagnon , Le petit livre des cytaty latines , Tallandier Éditions, Paris 2004. Komentarz do powiedzenie "Fortune uśmiecha się na odwagę", która pochodzi z Virgilian wersetu z Eneidy X, 284 Audentes Fortuna juvat .
190. „  Flaga i herb Holandii  ” , Królestwo Niderlandów w Kanadzie .
191. (Nl) JC de Jonge , Geschiedenis van het Nederlandse zeewesen , vol.  1, Haga,1833( czytaj online ) , s.  242-247]
192. (nl) Dirk Gerhardus Muller , De oorsprong der Nederlandsche vlag, op nieuw geschiedkundig onderzocht en nagespoord , Amsterdam, Weduwe G. Hulst van Keulen,1862( czytaj online ) , s.  27.

Zobacz też

Bibliografia

• Louis Prosper Gachard, Correspondence de Guillaume le Taciturne, Prince d'Orange: opublikowane po raz pierwszy; a następnie niepublikowane fragmenty dotyczące zabójstwa tego księcia i nagród przyznanych przez Filipa II rodzinie Baltazara Gérarda, tom 6, 1857.
• Roger Avermaete , Guillaume le Taciturne , Paryż, Payot 1939, 254 s.
• (de) Hans-Joachim Böttcher , Anna Prinzessin von Sachsen 1544-1577 - Eine Lebenstragödie , Dresdner Buchverlag 2013, ( ISBN  978-3-941757-39-4 ) .
• Yves Cazaux , Guillaume le Taciturne, Comte de Nassau, Prince d'Orange , Mercator Antwerp Fund, 1973, 490 s.
• Bernard Quilliet , Guillaume le Taciturne , Paryż, Fayard,1994, 674,  s.
• Cicely Veronika Wedgwood, Guillaume le Taciturne , Editions Jules Tallandier, 1978.

Powiązane artykuły

• Wilhelmsturm w Dillenburgu

Linki zewnętrzne

• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • CiNii
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Diety Narodowej
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • Królewska Biblioteka Niderlandzka
  • Biblioteka Narodowa
  • Biblioteka Narodowa Izraela
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Biblioteka Narodowa Katalonii
  • Biblioteka Narodowa Szwecji
  • Western Swiss Library Network
  • Watykańska Biblioteka Apostolska
  • Biblioteka Narodowa Australii
  • WorldCat