Zenaïde Fleuriot

Zenaïde Fleuriot Kluczowe dane

Imię urodzenia	Zenaïde-Marie-Anne Fleuriot
Znany jako	Anna Edianez Anna Edianez de Saint-B. Anna Edianez autorstwa L.
Narodziny	28 października 1829 Saint-Brieuc , Francja
Śmierć	19 grudnia 1890 Paryż , Francja
Podstawowa działalność	Pisarz
Nagrody	Cena Akademii Francuskiej (1873)

Autor

Język pisania	Francuski
Gatunki	Powieści dla młodych dziewcząt

Podstawowe prace

• Orły i Gołębie (1873)

Zénaïde-Marie-Anne Fleuriot ( Saint-Brieuc ,28 października 1829- Paryż ,19 grudnia 1890), jest francuską pisarką, która w swoim czasie odnosiła duże sukcesy. Napisała 83 powieści dla dziewczynek, z których duża część została opublikowana już w 1884 roku przez Hachette w zbiorach Bibliothèque rose i Bibliothèque bleue .

Publikowała swoje pisma pod pseudonimem Anna Edianez , przy czym Edianez jest anagramem Zénaïde, a Anna jest pochodną jednego z jej imion, Anne. Jego podpis znajdujemy również w następujących formach: Anna Edianez de Saint-B. i Anna L. Edianez .

Biografia

Zénaïde Fleuriot urodził się w Bretanii w chrześcijańskiej rodzinie lojalnej wobec Burbonów . Jego rodzice mieli szesnaście dzieci, z których przeżyło tylko pięcioro. Jego ojciec, Jean-Marie, bardzo wcześnie pozbawiony matki, był wychowywany przez księdza wuja, który został zastrzelony w Brześciu w 1794 roku za odmowę złożenia przysięgi na Zjeździe . W wieku 14 lat zaciągnął się do wojska i walczył pod Austerlitz w 1805 roku . Zreformowany w 1806 r. rozpoczął studia prawnicze i został prawnikiem w Saint-Brieuc . Stracił majątek i pozycję, potępiając monarchię lipcową, będącą wynikiem Trzech Chwalebnych Lat . Zenaïde Fleuriot pozostawał pod silnym wpływem ówczesnego środowiska rodzinnego. Od 1849 do 1860 była nauczycielką dzieci rodziny Guillotou de Kerever, zimą w Saint-Brieuc, latem w Château Bily w Ploufragan .

Wiosną 1872 r. Zénaïde Fleuriot, przybywając nad morze, by dołączyć do swojej szwagierki i dwójki dzieci, z zachwytem odkryła Locmariaquer . Zakochała się w tym małym porcie iw 1873 roku wybudowała tam duży dom , z którego roztaczał się wspaniały widok na Zatokę Morbihan i nadała mu nazwę Kermoareb: „dom mojej ciotki”. To tam napisała w szczególności Petit chef de famille .

Kiedy zmarła w Paryżu, jej trumnę przewieziono pociągiem ze stacji Paris-Montparnasse i przywieziono z powrotem w Bretanii na cmentarz Locmariaquer. Trumnę niosło ośmiu marynarzy z wioski. Ilustracja przedstawiająca przetrwanie pogańskiego kultu kamieni , została pochowana pod galijską stelą wyrzeźbioną w kształcie menhira.

Kariera literacka

Najpierw opublikowała kilka esejów pod nazwiskiem Anna Edianez, a potem szybko swoje pierwsze powieści pod nazwiskiem Zénaïde Fleuriot. Od 1860 bywała w wydawnictwach.

Po tych pierwszych publikacjach współpracowała z Journal des Demoiselles , La Mode illustrée , Le Journal de la jeunesse i kolekcją róż Bibliothèque. Jego powieść Aigles et Colombes została nagrodzona przez Akademię Francuską nagrodą 1500 F.

Wpływ wartości rodzinnych nieustannie budził w nim troskę o to, by nie szkodzić wierze chrześcijańskiej i dobrych obyczajach. Odniósł więc wielki sukces w przypadku burżuazji katolickiej. Jego powieści są tłumaczone na język niemiecki przez Hoffmanna w Austrii .

Uderzona serią żałoby i głęboko chrześcijańska, w 1867 pomyślała o zostaniu zakonnicą klauzurową. W Rzymie poznała księżniczkę Carolyne de Sayn-Wittgenstein , pisarkę katolicką, która została jej doradcą. Mimo to kontynuowała swoją pracę literacką. Od 1874 do 1879 roku , ona redagował gazetę: La Semaine des rodzinom . Oprócz tego zorganizował, a następnie kierował od 1871 r. szkołą zawodową nastawioną na szkolenie młodych robotników.

Potomkowie

W hołdzie pisarzowi ulice zostały nazwane imieniem Zénaïde Fleuriot, w tym ulice Locmariaquer , Saint-Brieuc i Rennes . Jego imię nosi także mediateka miejska w Locmariaquer (ta mediateka została oficjalnie otwarta w sobotę)19 czerwca 2010, w obecności osobistości, w tym Irène Frain jako gościa honorowego).

Powieści

(lista niewyczerpująca)

• 1857  : Fontanna Czerwonego Mnicha Wiadomości, które zdobyły nagrodę w konkursie organizowanym przez lyoński przegląd literacki La France littéraire )
• 1859  : Wspomnienia wdowy - edycje Dentu, Paryż. To jego pierwszy popularny sukces. Następnie rywalizujemy o jego opery mydlane w Semaine des Familles , Journal des Demoiselles i La Mode ilustrowanym )
• 1860  : Markiza i Rybak - wyd. A. Braya, Paryż.
• 1861  : kolekcja Ewa - Czytanie dla wszystkich, wyd. C. Dilet.
• 1861  : Rodzina bretońska - wyd. A. Braya, Paryż.
• 1862  : La Fille du serrurier - Vitry: wyśw. przez F.-V. Bitsch. Reprodukcja z „Posłańca tygodnia” dla subskrybentów L'Écho de la Marne .
• 1862  : Bez piękna - C. Dillet, Paryż.
• 1862  : La Vie en famille - poprzedzone wstępem M. Alfreda Nettementa, wyd. A. Braya, Paryż.
• 1863  : Historia dla wszystkich - C. Blériot, Paryż.
• 1863  : Réséda - wyd. A. Braya, Paryż.
• 1863  : Serce matki -
• 1864  : Random, czaty i wiadomości - wyd. A. Braya, Paryż.
• 1864  : Yvonne de Coatmorvan .
• 1865  : Les Prévalonnais, sceny prowincjonalne - wyd. A. Braya, Paryż.
• 1866  : Droga i cel (za nią Une saison au bord de la mer ), news - wyd. A. Braya.
• 1866  : Sezon nad morzem (kontynuacja Drogi i celu ) - A. Bray.
• 1866  : La Clef d'or - wyd. C. Dilet.
• 1866  : La Glorieuse - C. Dillet.
• 1866  : Nienazwany - A. Bray.
• 1867  : Wujek Trésor - C. Dillet.
• 1867  : Rok z życia kobiety - P. Brunet, Paryż, 270 s.
• 1867  : Niewidzialny łańcuch - P. Brunet, Paryż, 269 s.
• 1868  : Petite belle - Lecoffre fils, 302 s.
• 1868  : Alix (w dwóch tomach) - Lecoffre fils, In-18, 417 s.
• 1868  : Historia intymna - P. Brunet, 300 s.
• 1869  : Dwa klejnoty - Lecoffre fils, In-18, 284 s.
• 1869  : Mon sillon - P. Brunet, In-18, 328 s.
• 1870  : Przygoda - Lecoffre fils, In-18, 139 s.
• 1870  : Ten biedny starzec (poniższy tytuł nosi: Marga ) - Lecoffre fils, In-18, VIII-314 s.
• 1870  : Nasza przeszłość - P. Brunet, In-18, 304 s.
• 1871  : Oblężenie Paryża. Między nieobecny . Do francuskich matek - Lecoffre, In-16, 11 s.
• 1871  : Oblężenie Paryża. Między nieobecni , odpowiedź na list z bretońskiego telefonu komórkowego - Lecoffre, In-16, 9 s.
• 1871  : Paryżanin pod piorunami - przyp. H. Plon, Paryż, In-18, 243 s.
• 1872  : Marga (drugi tom Ten biedny starzec ) - Lecoffre fils, In-18, 288 s.
• 1872  : Les Mauvais Jours: notatka z gburowatego oblężenia Paryża - C. Dillet, In-12, 288 s.
• 1872  : Moje spadki - Lecoffre fils, In-18, 272 s.
• 1872  : Nasza stolica Rzym - H. Plon, In-18, 320 s.
• 1873  : Podróż w obie strony Paryż- Paray-le-Monial - Lecoffre fils, In-16, 52 s.
• 1873  : Aigles et Colombes (nagroda Akademii Francuskiej ) - Firmin-Didot frères, fils et Cie, In-18, 420 s.
• 1873  : Les Pieds d'Argile (2 tomy, następny nosi tytuł: Armelle Trahec ) - Lecoffre fils, in-18.
• 1873  : Teatr w domu, komedie i przysłowia - C. Dillet, In-18, 287 s.
• 1873  : Mała Głowa Rodziny .
• 1874  : Armelle Trahec (kontynuacja Pieds d' Argile ) - Lecoffre fils, In-18, 314 s.
• 1874  : Później lub młoda głowa rodziny (drugi tom Petit Chef de famille ).
• 1874  : Bigarette - ilustracja Adriena Marie, Bibliothèque rose illustrée collection , ed. siekierka ,
• 1875  : Monsieur Nostradamus - Nowa kolekcja na użytek młodzieży, wyd. Hachette, In-8 °, 292 pkt.
• 1874  : Na urlopie - Hachette, 260 s.
• 1876  : La Petite Duchesse (apartament nosi tytuł: Alberte ) - ilustracja Adriena Marie, Nowa kolekcja dla młodzieży, Hachette, 254-8 s.
• 1877  : Miss ideału - Lecoffre fils, In-18, 324 s.
• 1877  : Suchy owoc - Lecoffre fils, 2 tomy, 261 i 315 str.
• 1877  : Rozpieszczone dziecko .
• 1878  : Les Aventures d'un rural (w dwóch tomach) - Paryż; Lyon: Lecoffre fils et Cie, 2 vol., In-18, 280, 223 s.
• 1878  : Raoul Daubry (trzeci tom szefa kuchni Petit ).
• 1878  : Wielkie serce - Nowa kolekcja dla młodzieży, wyd. Hachette, In-8 °, 253 pkt.
• 1878  : M Miss Z - Nowa kolekcja dla młodzieży, wyd. Hachette, In-8 °, 253 p
• 1880  : Bonasse .
• 1880  : La Rustaude .
• 1880  : mandaryński .

• 1880  : Cisza .
• 1880  : Tourbillon .
• 1881  : Tombée du nid (drugi tom mandarynki ).
• 1881  : Alberte (drugi tom Petite Duchesse ).
• 1881  : Charybda i Scylla .
• 1881  : Kadet .
• 1882  : Usta w sercu .
• 1882  : Gildas nieustępliwy .
• 1882  : Faraude .
• 1882  : Cadok .
• 1883  : Kaline .
• 1883  : L'Héritier de Kerguignon (drugi tom Cadok ).
• 1883  : Pod jarzmem (drugi tom Gildasa nieustępliwego ).
• 1884  : Dezercja .
• 1885  : Kaline
• 1885  : Te dobre Rosaëc (drugi tom Désertion ).
• 1885  : Ogień i płomień .
• 1887  : Klan Gorących Głowów .
• 1887  : Au Galadoc (drugi tom Klanu gorących głów ).
• 1887  : Serce i głowa (drugi tom Tranquille i Tourbillon ).
• 1888  : Za dużo .
• 1888  : L'Exilée du Val Argand (drugi tom Le Cœur et la tête ).
• 1888  : Paryżanie i Montagnardowie .
• 1888  : Pierwsze strony .
• 1889  : Nieme serce .
• 1889  : Lojalność .
• 1890  : Bengale (drugi tom Galadoc ).

Publikacje pośmiertne

• 1891  : Promień słońca .
• 1892  : Motyl .
• 1897  : Moja ostatnia książka .

Uwaga: do listy jego powieści należy dodać Grancœura wydanego w 1933 roku przez księgarnię Hachette .

cytaty

Pani Parpalaid, w Knock  : „Na trasie sceneria jest pyszna. Zénaïde Fleuriot opisała to w jednej ze swoich najlepszych powieści, której tytuł zapomniałem. "

( Puk , Akt I, scena 1).

„Umrę z pasją morza; wytwarza efekt strefy pośredniej między ziemią a niebem. "

Nagrody i uznanie

• Literacka Nagroda Montyona przyznana przez Académie française w 1873 za powieść Aigles et Colombes .

Załączniki

Źródło

• Locmariaquer  : Broszura informacyjna wydana przez Association des Amis de la Chapelle Saint-Michel de Locmariaquer (1995) (strony 23–24)

Bibliografia

• Jean-Loup Avril, Mille Bretons, słownik biograficzny , Les Portes du large, Saint-Jacques-de-la-Lande, 2002, ( ISBN  2-914612-10-9 ) .
• Emmanuel Salmon-Legagneur, Nazwy, które stworzyły Historię Bretanii , Coop Breizh / Institut Culturel de Bretagne, 1997, ( ISBN  2-84346-032-8 ) i ( ISBN  2-86822-071-1 ) .
• Daniel Carfantan, Zénaïde Fleuriot, XIX-wieczny powieściopisarz bretoński , Fougères, Editions Henry des Abbayes, 2018 ( ISBN  978-2-37915-008-1 )
• Roger Musnik, „  Zenaïde Fleuriot (1829-1890)  ”, Le blog de Gallica ,2019( przeczytaj online )

Linki zewnętrzne

• Ewidencja organów  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • Uczelniany system dokumentacji
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Służba Biblioteki Narodowej
  • Narodowa Biblioteka Dietetyczna
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • Królewska Biblioteka Niderlandów
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Biblioteka Narodowa Katalonii
  • Czeska Biblioteka Narodowa
  • Biblioteka Narodowa Portugalii
  • Identyfikator WorldCat
  • ŚwiatKot
• Zenaïde Fleuriot. (1829-1890). Jego życie, jego praca .
• Zénaïde Fleuriot 1829 - 1890 Bestseller swoich czasów . Na terenie gminy Locmariaquer
• Strona książki Daniela Carfantana o Zénaïde Fleuriot .

Uwagi i referencje

1. [1]  Źródło BnF
2. „  Ploufragan: History, Heritage, Nobility (gmina, główne miasto kantonu)  ” , na stronie www.infobretagne.com (konsultacja 21 marca 2021 r. )
3. Jacques Briard , Megality, ezoteryzm i rzeczywistość , edycje Jean-Paul Gisserot,1997( czytaj online ) , s.  108
4. Zawiadomienie nr: FRBNF30441719 z Biblioteki Narodowej Francji.
5. Ten tytuł zostanie przemianowany na Caline, młoda dziewczyna w wydaniu z 1950 roku przez Hachette. Ilustracje André Pécoud .
6. Oficjalna strona Akademii Francuskiej