Wilma Rudolph | |||||
![]() Wilma Rudolph (1960) | |||||
Informacja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Dyscypliny | 100 , 200 metrów , przekaźnik 4 × 100 metrów | ||||
Okres aktywności | Lata 60 | ||||
Narodowość | Stany Zjednoczone | ||||
Narodziny | 23 czerwca 1940w Clarksville ( Tennessee , Stany Zjednoczone ) | ||||
Śmierć | 12 listopada 1994 | ||||
Lokalizacja | Brentwood ( Tennessee , Stany Zjednoczone ) | ||||
Skaleczenie | 1,80 m | ||||
Przezwisko | The Black Gazelle Skeeter Czarna Perła |
||||
Dokumentacja | |||||
Rekordy świata na 100 i 200 m | |||||
Nagrody | |||||
Wybrany do Galerii Sław IAAF w 2014 roku Wybrany do Galerii Sław lekkoatletycznych Stanów Zjednoczonych w 1974 roku |
|||||
Nagrody | |||||
|
|||||
Wilma Rudolph Glodean , urodzony 23 czerwca 1940 w Clarksville , Tennessee , a zmarł 12 listopad, 1.994 w Brentwood , Tennessee , amerykański lekkoatleta. Była trzykrotną złotą medalistką na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1960 w Rzymie na dystansie 100 , 200 metrów i sztafecie 4 × 100 metrów . Miała także rekordy świata w tych trzech dyscyplinach.
Nadal uważa się, że miała „największy wpływ na wszystkich czarnoskórych sportowców w Ameryce”, pokazując sceptykom zainteresowanie kobiecym sportem i rozmach, jaki wywołał on wśród czarnej młodzieży uprawiającej swój sport.
Wilma Glodean, siedemnasta w dwudziestojednoletniej rodzinie, urodziła się przedwcześnie w czarnym betlejemskim getcie w Clarksville . Pochodząca ze skromnej rodziny ojciec niósł bagaż na stacji, matka pokojówką, przeżyła dzieciństwo naznaczone chorobami: podwójnym zapaleniem płuc , szkarlatyną , a zwłaszcza polio, które miało ją pozbawić sprawności lewej nogi. Mieszkając w południowym mieście w okresie segregacji, nie może być leczona w szpitalu miejskim, zarezerwowanym dla białych. Wyposażona w metalową protezę lewej nogi, aby móc się poruszać, matka dwa razy w tygodniu zabiera ją do szpitala w Nashville , gdzie poddaje się leczeniu wodą i ciepłem. Jest również przedmiotem dodatkowej opieki ze strony rodziny, polegającej na wykonywaniu czterech masaży dziennie niezbędnych do jej leczenia. Jej matka nauczyła dwoje najstarszych w rodzinie, jak masować Wilmę.
Dzięki opiece rodziny w wieku 11 lat udało jej się zdjąć buty ortopedyczne i normalnie chodzić. Następnie zaczyna uprawiać sport, aby stwardnieć nogę i wypełnić lata frustracji obserwując rodzeństwo. Dołączyła do lokalnej drużyny koszykówki i została wybrana do swojej drużyny uniwersyteckiej. Z 805 punktami w 25 meczach, została szybko zauważona i przestawiona na bieganie. Nazywana Skeeter („Mosquito”) przez jej trenera koszykówki ( „Jesteś mały, jesteś szybki i zawsze wchodzisz mi w drogę” , „Jesteś mały, szybki i zawsze w drodze”), została zaproszona przez trener „Tigerbelles” z State University of Tennessee , Ed Temple (w środku ) , do udziału w letnim obozie.
Wciąż była w „liceum” w „Burt High School”, kiedy w wieku 16 lat udało jej się dołączyć do drużyny 4 × 100 m na igrzyskach w Melbourne i zdobyła swój pierwszy brązowy medal w sztafecie.
W 1958 roku w końcu wstąpiła do „Tigerbelles” , uniwersytetu, który ma jedno z największych osiągnięć w amerykańskim sporcie uniwersyteckim w lekkoatletyce. Ed Temple, który daje dużo swojej osoby, prowadzi swoich zawodników na miejsca zawodów, dba o układ torów, a także wymaga od swoich zawodników: każda minuta opóźnienia w treningu jest opłacana przez kolejne okrążenie.
Podczas mistrzostw uniwersyteckich im 9 lipca 1960, w Corpus Christi ( Teksas ) bije rekord świata na 200 metrów i zostaje pierwszą kobietą, która zejdzie poniżej 23 s z czasem 22 s 9.
Na igrzyskach olimpijskich w Rzymie w 1960 roku zdominowała sprinterzy jak nigdy dotąd. W półfinale na 100 m pobiła rekord olimpijski i wyrównała rekord świata z czasem 11 s 3. W finale jej czas 11 s nie został uznany z powodu sprzyjającego wiatru ( 2,47 m / s ), ale z łatwością zdobyła złoto olimpijskie z 3-metrową przewagą. Na tych samych Igrzyskach zdobyła również złoto na dystansie 200 metrów (24 s ) i złoto na dystansie 4 × 100 metrów (44 s 5). Ta ostatnia sztafeta składa się z czterech dziewczyn z Tigerbelles, Marthy Hudson , Lucindy Williams , Barbary Jones i Rudolpha. Po ustanawiając rekord świata w 44 s 4 w półfinale, Amerykanie są bliskie utraty wyścig po nieudanym przejściu pomiędzy trzecim przekaźnikiem Torchbearer Barbara Jones i Rudolph. Ten ostatni mimo zabandażowanej kostki nadrobił 2-metrowe opóźnienie i minął niemiecką Juttę Heine .
Odniosła również zwycięstwo poza stokiem: aby upamiętnić jego trzy tytuły olimpijskie, zmusza gubernatora Tennessee Buforda Ellingtona (in) , segregacjonistę i miasto Clarksville, do zorganizowania imprezy otwartej dla wszystkich, niezależnie od ich pochodzenia.
Z rozmachem igrzysk bije 19 lipca 1961w Stuttgarcie, rekord świata na 100 metrów w 11 s 2.
U szczytu swojej gry Wilma Rudolph zakończyła karierę sportową w 1962 roku . Po spotkaniu między Stanami Zjednoczonymi a ZSRR, w którym wygrała dwa wyścigi, aby poświęcić się edukacji swoich dzieci. Następnie objęła stanowisko nauczyciela.
W 1967 roku padła ofiarą poważnego wypadku samochodowego. Przeprowadziła się do Chicago, gdzie była odpowiedzialna za program edukacji sportowej dla młodych czarnych dziewcząt.
W 2014 roku została wprowadzona do Galerii sław IAAF .
Wilma Rudolph jest matką czwórki dzieci, Yolandy urodzonej w 1958 r., Djuanny w 1964 r., Roberta Jr. w 1965 r. I Xurry'ego w 1971 r.
Była dwukrotnie mężatką, w tym małżeństwem z Robertem Eldridge'em, którego poznała w liceum w 1963 roku. Dwukrotnie rozwiodła się, wychowując samodzielnie czworo dzieci.
Po stracie ojca w 1961 roku, jej matka zmarła w 1994 roku. Niedługo potem, w lipcu, zdiagnozowano u niej raka mózgu i gardła. Umarła dalej12 listopada 1994 w wieku 54 lat.