Whangamata
| Whangamata | |||
 Wyspa Whenuakura widziana z plaży Otahu | |||
| Administracja | |||
|---|---|---|---|
| Kraj | Nowa Zelandia | ||
| Region | Waikato | ||
| Demografia | |||
| Populacja | 3555 mieszk. (2006) | ||
| Geografia | |||
| Informacje kontaktowe | 37 ° 12 ′ 00 ″ na południe, 175 ° 52 ′ 01 ″ na wschód | ||
| Lokalizacja | |||
Geolokalizacja na mapie: Nowa Zelandia
| |||
Whangamata to miejscowość wypoczynkowa w Nowej Zelandii , położona w regionie Waikato i dzielnicy Thames-Coromandel na Wyspie Północnej .
Sytuacja
Zajmując uprzywilejowane miejsce na wschodnim wybrzeżu półwyspu Coromandel , graniczy z zatoką obfitości. Połączenie silnych prądów, mielizny i małych wysepek pozwala na powstanie potężnych falochronów, czyniąc z miasta „nowozelandzką stolicę surfingu” odwiedzaną przez wielu fanów tego sportu. Kilka plamy surfowania są więc umieszczone w Whangamata jak również w okolicy (plaż Onemana , Whiritoa i Opoutere w szczególności).
Centrum miasta rozciąga się na półwyspie graniczącym z rzekami Moana Anu Anu i Otahu . Jego wschodnią fasadę zajmują dwie szerokie plaże otwarte na zatokę obfitości. Mielizna ( Bar ) i archipelag ( wyspy Hauturu , Whenuakura i Rawengaiti ) znajdują się na morzu.
Ludność miasta została oszacowana na 3555 według spisu z 2006 roku . W okresie wakacyjnym może rosnąć dramatycznie, czasami osiągając 25 000 osób w okresie wakacyjnym.
Miejsce Whangamata od dawna jest okupowane przez plemię Maorysów Hauraki Iwi . To oni są źródłem nazwy miasta, oznaczającej w języku Maorysów „zatokę obsydianu” . Nazwę tę tłumaczy rozprzestrzenianie się fragmentów obsydianu wyrwanych z sąsiednich wysp wulkanicznych, które wylewają się na plaże regionu.
Pierwsi europejscy osadnicy wydają się być ustalone w trakcie XIX -tego wieku . Gold Rush z 1878 pomógł wypełnić małe miasteczko założone kilka dekad wcześniej. Do lat dwudziestych XX wieku w dolinach Parakawai i Wharekawa działało wiele kopalni złota. W Waihi niektóre nadal działają.