Vudhavi Karangal Samuganala Thodar Kalvi Iyakam (po francusku Aide pour la Cause Sociale et l'Éducation Continue) to indyjska organizacja pozarządowa założona w 1991 roku przez uczniów Pondicherry, aby pomagać dzieciom znajdującym się w trudnej sytuacji na terytorium Pondicherry.
Vudhavi Karangal to szkoła ludzkiego życia, która przygotowuje dzieci do stania się uczciwymi, samodzielnymi i odpowiedzialnymi obywatelami. To także prawdziwa rodzina, której członkowie zawsze chętnie sobie pomagają. Stowarzyszenie zrzesza ponad 300 dzieci.
Organizacja pozarządowa jest prowadzona przez Alice Thomas i jej męża Marana Venance.
W latach 1989 i 1990 Ruch na rzecz Literactwa (Arivoliyakkam w języku tamilskim) w Pondicherry opracował projekt forum naukowego dotowany przez rząd Pondicherry.
Terytorium jest nagradzane za wysiłki na rzecz alfabetyzacji i otrzymuje prestiżową nagrodę ONZ za ten tytuł.
Zauważając jednak brak trwałych działań na rzecz umiejętności czytania i pisania, wolontariusze studencki zdali sobie sprawę, że konieczne jest kształcenie mieszkańców ulicy, a także ubogich dzieci, które bardzo wcześnie opuściły szkołę lub nigdy nie miały takiej możliwości. iść tam - żebrać.
W latach 90. my oszacowaliśmy, że w Pondicherry było od 300 do 350 dzieci ulicy . Są to dzieci wysłane do miasta przez rodziców na żebractwo lub uciekinierzy, którzy często uciekali przed brutalnym środowiskiem rodzinnym.
Młodzi studenci-wolontariusze, w tym Alice Thomas i Maran Venance, uświadamiają sobie warunki życia tych dzieci i angażują się w próby zaoferowania im lepszej przyszłości. Założyli stowarzyszenie Vudhavi Karangal Samuganala Thodar Kalvi Iyyakam (powszechniej zwane Vudhavi Karangal) wsierpień 1991 której głównym celem jest praca na rzecz całkowitej rehabilitacji dzieci ulicy.
Stowarzyszenie wynajmuje mały dom i zbiera zbieraczy szmat. Za dwa miesiące instytut ma już pod swoim dachem 16 chłopców. Zachęca się ich do rezygnacji z kradzieży i żebractwa, a ci, którzy chcą, do pójścia do szkoły.
Mimo dbałości o dzieci i oferowanego komfortu materialnego, niektóre z nich regularnie uciekają.
Jednak liczba chłopców, którzy mieszkają w schronisku na stałe, stale rośnie.
W 1999 roku dom przeniósł się do nowego domu w Pondicherry, który może pomieścić do 25 chłopców. Następnie przenieśli się do Nonankuppam, 7 km na południe od Pondicherry , gdzie wuj Alice Thomas udostępnił stowarzyszeniu ziemię.
Biorąc pod uwagę trudności w rehabilitacji dzieci, które żyły na ulicy, w całkowitym ubóstwie, ale całkowicie wolne, Vudhavi Karangal nie przyjmuje już dzieci ulicy, ale dzieci powierzone przez ich rodziny, które nie mogą już się nimi opiekować.
Wreszcie, akcja Vudhavi Karangala znajduje się powyżej ulicy: dzieci zostają powierzone Alicji, inną alternatywą jest ulica.
Kiedy rodzina przychodzi do niej, aby powierzyć swoje dzieci, Alice Thomas bada i sprawdza, czy rodzina nie ma innego wyboru, jak tylko umieścić swoje dzieci. Dlatego urzędnicy prawni podpisują absolutorium do czasu ukończenia przez dzieci 18 lat. Nigdy nie wracają do swoich rodzin, ani w weekendy, ani w czasie wakacji, ponieważ spotkaliby się z brutalnym lub szkodliwym kontekstem. Jednak rodzina ma prawo do odwiedzin i może przyjść i spędzić dzień w Vudhavi Karangal.
Nowy budynek mieszkalny został ukończony pod koniec 2008 roku w innej lokalizacji w Nonankuppam. Obecnie 150 chłopców mieszka w doskonale funkcjonalnej infrastrukturze.
Wielofunkcyjna sala mieści zajęcia do pomocy w odrabianiu prac domowych. Zamienia się w audytorium na pokazy i stołówkę na posiłki.
Kuchnia umożliwia przygotowanie posiłków dla chłopców przez cały czas. Na piętrze zainstalowano dużą salę muzyczną i bibliotekę.
W 2009 roku otwarto dom dla dziewcząt.
90 dziewcząt mieszka w tradycyjnym tamilskim domu położonym na wsi w wiosce TN Palayam. Korzystają z tych samych metod, co u chłopców.
Na prośbę władz obszaru Pondicherry Vudhavi Karangal założył ośrodek dla nieletnich dziewcząt umieszczonych przez sądy. W większości przypadków dziewczynki te padły ofiarą dorosłych (gwałt, prostytucja, handel narkotykami, kradzieże itp.) Centrum rekonwalescencji może pomieścić do 25 dziewcząt.
Szkoła AICE (Alternative Inclusive Centre for Education) powstała z partnerstwa pomiędzy Vudhavi Karangal i Satya Special School (szkołą dla dzieci ze wszystkimi rodzajami niepełnosprawności). Oferuje alternatywne metody edukacyjne dla 75 dzieci z Vudhavi Karangal (dziewcząt i chłopców) mających trudności w nauce lub opóźnienia w nauce.
W 2017 roku nowa jednostka zostaje zintegrowana z Vudhavi Karangal. Jest to szkoła z internatem ze szkołą zintegrowaną założona w 2009 roku przez krewnych piosenkarza Yvesa Duteila, aby pomagać dzieciom z plemion Tamil Nadu .
Apres (Apres szkolne), znajdujący się w Tamil Nadu, składa się w szkole z internatem, która pomieścić 85 dzieci (chłopcy i dziewczęta) oraz szkołę w której znajdują się dzieci Vudhavi Karangal od przedszkola do 7 th standardu (l odpowiednik klasa piąta we francuskim systemie szkolnym).
Dzieci, które osiągną pełnoletność, mają dwie możliwości: powrót do rodziny lub pozostanie w Vudhavi Karangal, aby kontynuować naukę w instytucjach zawodowych, na uniwersytecie lub znaleźć pracę.
W 2019 r. dotyczy to około dwudziestu chłopców w wieku od 18 do 25 lat, którzy nadal tam mieszkają.
Aby zapewnić im więcej prywatności, ale przede wszystkim, aby mogli w spokoju pracować na lekcjach i egzaminach, został im dedykowany budynek. Znajduje się w Nonankuppam, kilka metrów od domu chłopców.
W trakcie realizacji jest wiele projektów:
Żadna religia nie jest nauczana ani promowana w Vudhavi Karangal. Dzieci pochodzą z różnych środowisk i nie wyznają tej samej religii. Dlatego celebrujemy obrzędy hinduistyczne, takie jak Diwali i Pongal, ale także obrzędy chrześcijańskie i muzułmańskie.
Dzieci uczestniczą w codziennych zadaniach: sprzątaniu, praniu, gotowaniu, sprzątaniu...
Poza tym dziecko może być przyjęte w Vudhavi Karangal tylko wtedy, gdy potrafi samodzielnie się myć, ubierać i jeść. Dzieci są niezależne od najmłodszych lat.
Wiele rodzin Pondicherry regularnie zapewnia fundusze, zapewniając posiłki wszystkim dzieciom.
Ponieważ dzieci są w domu przez 365 dni w roku, oferuje się im wiele zajęć, które mają je bawić, rozwijać kreatywność, ale także uczyć umiejętności, które pomogą im znaleźć pracę.
Praktyka tradycyjnych i ludowych sztuk południowych Indii jest ważna zarówno dla chłopców, jak i dziewcząt. Mają lekcje tańca (w tym Bharata Natyam ) i muzyki (veena, mridangam , perkusja, gitara, skrzypce, flet, dudy indyjskie…). Oferowane są również warsztaty malarskie i rysunkowe. Biblioteka i sala muzyczna są zawsze dostępne dla tych, którzy tego chcą. Dzieci szczególnie wyróżniają się w tańcu i muzyce oraz występują na scenie na wielu imprezach.
Uprawiają również sporty, w tym jogę trzy razy w tygodniu i silamban (południowoindyjską sztukę walki).
Wreszcie, lekcje pomocy domowej i wzmocnione lekcje angielskiego odbywają się po szkole lub w weekendy.
Kilka razy w roku organizowane są wycieczki dla wszystkich 300 dzieci, np. wizyta na ptakach w parku w pobliżu Chennai .
Chłopcy mają do dyspozycji budynek mieszczący warsztaty stolarskie, spawalnicze, elektryczne, wodno-kanalizacyjne, oprawę książek i zeszytów. Korzystają również z „europejskiej” kuchni do robienia dżemów i ciast.
Dziewczyny zajmują się garncarstwem i ceramiką, haftem, szyciem, wyplataniem koszy, kubków z terakoty...
W APRES ogród warzywny służy do zaopatrywania kuchni w świeże warzywa (owoce nie mają czasu dojrzeć, bo dzieci jedzą je bezpośrednio z drzew!) oraz do nauki podstaw ogrodnictwa.
Oto kilka historii dzieci, które dorastały w Vudhavi Karangal
Anandh jest jednym z najstarszych mieszkańców domu. Urodził się w biednej rodzinie, której ojciec zmarł wcześnie. Matka mieszka na chodniku z dziećmi. Anandh i jego brat dołączyli do Vudhavi Karangal w 1995 roku: miał 9 lat, kiedy przybył do domu. Uczeń genialny, odbył studia wyższe, uzyskując licencjat z nauk ścisłych, magisterium z mikrobiologii, dyplom z analiz laboratoryjnych i uprawnienia pedagogiczne.
Opuścił sierociniec w wieku 27 lat, by poślubić Lemę Rose, kobietę, którą kocha.
Od 2017 roku jest dyrektorem szkoły po szkole przyjmuje dzieci Vudhavi Karangal aż 7 th standardowej (odpowiednik piątej we Francji).
W wieku 9 lat Loganathan został poważnie ranny w oko przez małego towarzysza. Mieszkał wtedy w wiosce 45 km na północ od Pondicherry. Nie kształcił się, pracował, podobnie jak jego młodszy brat, jako hodowca krów.
Jego matka, wdowa po stolarzu, który zmarł na atak serca, jest biedna. Nie otrzymuje żadnej pomocy. Próbując wyleczyć jego ranę, matka zabiera go do Pondicherry. Na próżno straci oko. Ale będzie miał okazję poznać Alice.
To on najlepiej opowiada o swojej historii:
„Urodziłem się w 1985 roku, mam młodszego brata, Roukou Madavane, urodzonego w 1988 roku. Oboje musieliśmy pracować, aby pomóc matce. Nigdy nie byliśmy w szkole. Z powodu kontuzji mama zabrała mnie na leczenie do Pondicherry. Ponieważ leczenie miało być długie, dołączył do nas mój młodszy brat. We trójkę skakaliśmy do tawerny ustawionej na chodniku przed stacją. Spaliśmy na ulicy.
Pewnego dnia kobieta, która zauważyła naszą nędzną sytuację, zwróciła uwagę mojej matce, że młoda dziewczyna imieniem Alice mogłaby się nami zająć, ucząc nas czytać i pisać.
Następnego dnia moja mama poznała Alice, wówczas 21-letnią, której udało się zapisać nas do pobliskiej szkoły podstawowej. Aby to zrobić, Alice zmieniła moją datę urodzenia: miałam 9 lat i byłam z chłopcami i dziewczętami, którzy mieli tylko pięć lat!
Bardzo pomógł mi mój nauczyciel, który zaopiekował się mną i pomógł mi nauczyć się czytać i pisać w języku tamilskim oraz prowadził mnie w nauce.
Po szkole podstawowej poszedłem do szkoły podstawowej. Moim głównym problemem był oczywiście mój wiek. Alicja postanowiła wtedy wycofać się z edukacji publicznej, abym uczęszczała na prywatne lekcje, co pozwoliło mi na samodzielne zdanie egzaminu wstępnego w 8 klasie. Przez cały ten okres dużo pracowałem, aby odnieść sukces, ale przede wszystkim nagrodzić Alicję swoimi wynikami. Zdałem sobie sprawę, jak trudno było mu płacić za prywatne lekcje bez żadnej pomocy. Tak minęło kilka lat szkolnych. W 2001 roku zdałem egzaminy z ocenami bardzo dobrymi. Udało mi się wtedy zintegrować szkołę średnią, pokonując w ten sposób wszystkie trudności, jakie można sobie wyobrazić. Zdałem „egzamin publiczny” (odpowiednik matury), ale ponieważ moje stopnie nie były wystarczająco dobre, aby dostać się na uniwersytet publiczny, wstąpiłem do St. Joseph's College na Uniwersytecie Katolickim. Licencję biochemiczną uzyskałem tam w 2008 roku (Bac +2).
Alice mogła wtedy nakłonić mnie do zapisania w niepełnym wymiarze godzin (na zmianę) w laboratorium medycznym jako asystenta laboratoryjnego, z wynagrodzeniem wypłacanym przez rząd Terytorium.
W 2009 roku zostałem przyjęty na studia magisterskie na Uniwersytecie w Pondicherry. Wybrałem nurt „Prace społeczne”, specjalność psychiatria, aby z kolei pomagać osobom pokrzywdzonym i tym samym spłacać dług wobec Towarzystwa. "
Loganathan pracuje teraz dla Vudhavi Karangal, jest prawą ręką Alice w domu chłopców.