Vince Matthews
| Vincent Matthews | |||||
 Vince Mattheuws w 1968 roku. | |||||
| Informacja | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Dyscypliny | 400 m | ||||
| Okres aktywności | 1967-1972 | ||||
| Narodowość | amerykański | ||||
| Narodziny | 16 grudnia 1947 | ||||
| Lokalizacja | Nowy Jork | ||||
| Skaleczenie | 1,87 m | ||||
| Klub | Klub BOHAA | ||||
| Dokumentacja | |||||
| Były rekordzista świata w sztafecie 4 × 400 m (2:56:16) | |||||
| Nagrody | |||||
| Wybrany do Amerykańskiej Galerii Sław lekkoatletycznych w 2011 roku | |||||
| Nagrody | |||||
|
|||||
Vincent Edward "Vince" Matthews (ur16 grudnia 1947w Nowym Jorku ) to amerykański lekkoatleta , specjalista w biegu na 400 metrów , dwukrotny mistrz olimpijski w latach 1968 i 1972.
Biografia
Matthews był w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych jednym z najlepszych biegaczy na 400 mi miał świetną rywalizację z innym mistrzem olimpijskim Lee Evansem . Obaj byli rywalami już w okresie dojrzewania i kilkakrotnie byli przeciwni w roku 1967 , podczas mistrzostw AAU i na Igrzyskach Panamerykańskich . Podczas obozu treningowego dwa tygodnie przed próbami Letnich Igrzysk Olimpijskich 1968 w Mexico City , Matthews ustanowił w 44 "4 nowy rekord świata na 400 metrów , ale nie został zatwierdzony, ponieważ Matthews używał nowych butów dostarczonych przez Pumę , wyposażonych z końcami pozaregulacyjnymi. w amerykańskich próbach na 400 m na mecze w Meksyku, został pokonany przez swoich trzech rodaków Evansa, Larry'ego Jamesa i Rona Freemana . z nimi jednak zdobył złoto w sztafecie 4 × 400 m na czele drużyn Kenii (srebro) i Niemiec (brąz).
Po Meksyku odszedł z lekkiej atletyki, ożenił się i wrócił do cywilnego życia. Ale wrócił do rywalizacji na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1972 . W próbach zajął trzecie miejsce, za Johnem Smithem i Waynem Collettem, ale przed swoim starym rywalem Lee Evansem. W finale igrzysk wywalczył tytuł, wyprzedzając Colletta i Kenijczyka Juliusa Sanga . Ten triumf został zakłócony przez zachowanie Matthewsa i Colletta, rozmawiających i śmiejących się podczas ceremonii wręczenia medali i hymnów narodowych. To zachowanie sprawiło, że wielu uwierzyło, że chcą zaprotestować w obronie Black Power, jak to zrobili Tommie Smith i John Carlos cztery lata wcześniej .
Obaj zakwestionowali tę wersję wydarzeń, ale MKOl zabrania im dalszego udziału w Igrzyskach. Ta decyzja (ponownie z kontuzją Johna Smitha) odcięła głowę amerykańskiej sztafecie 4 × 400 m, która nie miała wystarczającej liczby biegaczy do wzięcia udziału i musiała się wycofać.
W 2011 roku został wybrany do Amerykańskiej Galerii Sław lekkoatletycznych .
Nagrody
| Przestarzały | Konkurencja | Lokalizacja | Wynik | Test |
|---|---|---|---|---|
| 1967 | Igrzyska Panamerykańskie | Winnipeg | 2 nd | 400 m |
| 1 ul | 4 × 400 m | |||
| 1968 | Igrzyska Olimpijskie | Meksyk | 1 ul | 4 × 400 m |
| 1972 | Igrzyska Olimpijskie | Monachium | 1 ul | 400 m |
Uwagi i odniesienia
- (w) USATF, „ Devers and Greene Among 2011 USA Hall of Fame inductees ” na iaaf.org ,2 listopada 2011(dostęp 2 listopada 2011 )
- (w) „ Devers, Greene Lead Hall of Fame Class of 2011 ” na usatf.org (dostęp 2 listopada 2011 )
Linki zewnętrzne
- Zasoby związane ze sportem :