Życie Henry'ego Brularda

Życie Henry'ego Brularda
Obraz poglądowy artykułu Życie Henry'ego Brularda
Stendhal: Vie de Henry Brulard , Edition de Henry Debraye, T2, 1913
Autor Stendhal
Kraj Francja
Dobry Autobiografia
Data wydania pośmiertny

Życie Henry'ego Brularda to niedokończone autobiograficzne dzieło Stendhala , pseudonim Henri Beyle. Opowiada o swoich miłościach, aspiracjach, dzieciństwie, rodzicach, studiach w Ecole Centrale w Grenoble. Jest to, obok Journal and Memories of Egoism ,najważniejszapraca autobiograficzna Stendhala.

Napisana w 1835 - 1836 , nie został opublikowany aż do 1890 roku przez Kazimierza Stryienski . Tytuł nawiązuje do prawdziwego nazwiska Stendhal, zmodyfikowanego przez odmowę ojcowskiego imienia i upodobanie do pseudonimów.

Projekt Stendhal

Przed San Pietro in Montorio , Rzym u jego stóp, o świcie swoich pięćdziesiątych urodzin, Stendhal ponownie zastanawia się nad swoim życiem i marzeniami o swoich miłościach. „Przecież — powiedziałem do siebie — nie zajmowałem się życiem źle, zajętym  ! Ach! to znaczy, że przypadek nie przysporzył mi zbyt wielu nieszczęść, bo tak naprawdę w najmniejszym stopniu zarządzałem swoim życiem? „ Jeśli Stendhal wkracza w tę historię, to przede wszystkim poznanie samego siebie: „ Wieczorem, kiedy wróciłem dość znudzony po wieczorze u ambasadora, powiedziałem sobie: powinienem napisać swoje życie, być może w końcu będę wiedział, kiedy za dwa, trzy lata to się skończy, kim byłem, szczęśliwym czy smutnym, człowiekiem dowcipu czy głupcem, człowiekiem odważnym czy bojaźliwym, i wreszcie w sumie szczęśliwy czy nieszczęśliwy, będę mógł przeczytać ten rękopis w Fiori. "

Rozpoczynając swoją opowieść, zdaje sobie sprawę z ryzyka popadnięcia w egoizm: „Ten pomysł się do mnie uśmiecha. Tak, ale ta przerażająca ilość Ja i Mnie  ! Jest coś, co pocieszy najbardziej życzliwego czytelnika. Ja i ja bylibyśmy, gdyby nie talent, jak pan de Chateaubriand, tym królem egoistów . „ Jeśli nie jest pewien, czy uniknie tej pułapki, kontynuuje, wierny swojemu beylizmowi , dla przyjemności, jaką daje mu pisanie: „Prawdę mówiąc, nie jestem mniej pewny, że mam jakiś talent, by zmusić mnie do czytania. Czasami pisanie sprawia mi wielką przyjemność, to wszystko. „Jednakże z nadzieją, że pewnego dnia zostaną przeczytane przez bliskich, stanowiących swego rodzaju moralną elitę, „  kilka szczęśliwych  ”: „Moje wyznania przestaną zatem istnieć trzydzieści lat po wydrukowaniu, jeśli „ ja” i „ ja” przytłaczają czytelników. zbyt wiele; a jednak będę miał przyjemność je spisać i przeprowadzić gruntowny rachunek sumienia. Ponadto, jeśli się uda, mam szansę, aby w 1900 roku czytały mnie dusze, które kocham, Madame Roland , Mélanie Guilbert …”

Jak poznać siebie?

Nie twierdzi jednak, że wykonuje pracę obiektywną i bezstronną. Nie jest zimnym obserwatorem swojej egzystencji: na każdej stronie gniewa się na tych, którzy zadawali mu cierpienia w dzieciństwie.

Aby poznać samego siebie, Stendhal przeprowadzi prawdziwą genealogię ego. Stendhal chce pracować już nie przez odnotowywanie codziennych faktów opowiadanych w tamtym czasie, jak w swoim Dzienniku , ale przez „archeologię ja”. W dzieciństwie będzie szukał źródła cech charakteru:

Natura pamięci

Ta genealogia ego opiera się na wspomnieniach, które nie są ciągiem zdarzeń ułożonych od końca do końca, ale wrażeniami o głęboko wizualnym aspekcie, naznaczonymi powtarzającymi się wyrażeniami przed wywołaniem wspomnienia, takimi jak „Widzę”, Ale przede wszystkim przez masową obecność szkiców w rękopisie Życia Henry'ego Brularda .

Stendhal nie przedstawia przeszłości jako monolitycznej, ale obstaje przy trudnej ścieżce pamięci: wyjaśnia w ten sposób w rozdziale 13, że czasami brakuje mu całych fragmentów wspomnień. . W rozdziale 45 przywołuje możliwość zastąpienia swoich wspomnień obrazami widzianymi po fakcie lub opowiadanymi mu historiami. Często komentowane przez Claude'a Simona , te zaburzenia pamięci są nazywane  przez krytyka Dominique'a Viarta „  syndromem Brularda ” .

Życie Henry'ego Brularda jako autobiografia

Jak w przypadku każdej produkcji słownej, możliwe jest badanie procesów pisania Życia Henry'ego Brularda . Jest to nawet konieczne, jeśli nie chcemy sprowadzać tej pracy do psychoanalizy.

Jednym z wielkich pytań są właściwości gatunku, do którego należy Życie Henry'ego Brularda . Wielką cechą autobiografii jest to, że opiera się ona na swego rodzaju „  pakcie autobiograficznym  ”, by użyć określenia Philippe'a Lejeune'a . Stendhal stara się zatem, począwszy od pierwszego rozdziału, ustanowić relację zaufania między sobą a czytelnikiem, stale potwierdzając swoją wolę dotarcia do prawdy i unikania wszelkich sztuczek.

Ponadto czytelnik powinien wiedzieć, że autorowi rzeczywiście zależało na napisaniu autobiografii – same deklaracje woli autora nie wystarczą. Autobiografii nie wyróżniają właściwości formalne (w fikcji narrator może potwierdzić prawdziwość przytoczonych faktów), ale to, że autor i czytelnik uważają, że autobiografia stara się mieć wartość referencyjną (to tylko kusi: autor może przyznać się do mimowolnego popełnienia błędu, co robi Stendhal).

Autobiografię można zrozumieć tylko wtedy, gdy integruje się pojęcia wywodzące się z „  pragmatyki  ”: opiera się na pewnym oczekiwaniu (oczekiwaniu przekazania prawdziwych faktów), które prowokuje w czytelniku.

Życie Henry'ego Brularda kończy się w 1800 roku, a według Dominique'a Selsa „takie ograniczenie tej autobiograficznej opowieści nie czyni z niej niedokończonej opowieści, ponieważ to, co było narratorem, umiera i zrzuca własne„ zwłoki ”. Rodzi się kolejna, zbudowana dzięki bardzo dynamicznemu „rusztowaniu” matematyki, rusztowanie odłożone, gdy zostało użyte do przebudzenia mózgu, do podróży z Grenoble do Paryża i do pierzenia”.

Stendhal i psychoanaliza

Można powiązać pewne wątki dzieła z psychoanalizą ( kompleks Edypa ): przede wszystkim z ideą, według której dzieciństwo wyjaśnia wszystko, co Stendhal wydaje się być w stanie uchodzić za Freuda przed jego czasem.

Oświadczył w nim: „(w wieku sześciu lat) zakochałem się w mojej matce. […] Chciałem obsypać pocałunkami mamę i żeby nie było ubrań. Kochała mnie namiętnie i często mnie całowała, oddawałem jej pocałunki z takim ogniem, że często musiała odchodzić. Nienawidziłam ojca, kiedy przyszedł przerwać nasze pocałunki” .

Jednak wpływ niektórych specjalistów skłania do zakwestionowania freudowskiego odczytywania relacji między Stendhalem a jego rodzicami. Zwłaszcza w kwestii macierzyńskiej miłości Philippe Berthier wnosi pewien niuans dzięki wkładowi pojęcia Erosa w dzieło Stendhala, które odrzucałoby wszelkie pojęcie miłości fizycznej do matki.

Życie Henry'ego Brularda jako świadectwo historyczne

Ta książka stanowi historyczną pierwszej ręki świadectwo swoich czasów, zwłaszcza w Grenoble i Claix (gdzie ojciec własności Stendhal) do końca XVIII -tego  wieku . Stendhal jako dziecko był szczególnie widzem Dnia Płytek . Istnieje również opis Hôtel de Castries w Paryżu, w którym bywał autor, a także ogrodu miejskiego w Grenoble.

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Powiązane artykuły

Uwagi

  1. 16 października 1832 wg Stendhala, prawdopodobnie w styczniu 1836. Zob. uwaga 2 na s. 27 wydania Gallimard Folio stworzonego przez Béatrice Didier
  2. di Fiori jest jednym z jego bliskich włoskich przyjaciół, których zna od 1821 roku
  3. Angela Pietragrua jest cytowana dwukrotnie: kiedy po raz pierwszy spotkali się w 1800 roku, a potem kiedy ją kochał w 1811 roku

Bibliografia

  1. Szkoła średnia obecnie nazywa się Lycée Stendhal
  2. Życie Henry'ego Brularda , Editions Gallimard, 1973, Coll Folio, P28.
  3. Life of Henry Brulard , Gallimard, 1973, Coll Folio, P30.
  4. Życie Henry'ego Brularda , edycje Gallimard, 1973, Coll Folio, P31.
  5. Życie Henry'ego Brularda , edycje Gallimard, 1973, Coll Folio, P32.
  6. (patrz rozdziały 3, 7 i 8)
  7. (rozdział 9)
  8. (patrz rozdziały 17 i 29)
  9. "  Dominique Sels," Stendhal i matematyka, w 1799 będzie miał 16 lat "  " , czasopismo PLOT APMEP, nr 47, Mathematics in Revolution, czerwiec 1989, Uniwersytet - BP 6759, 45017 Orléans Cedex 2. Diffusion Adecum (Association pour le rozwoju edukacji matematycznej i kultury)
  10. Stendhal, Życie Henry'ego Brularda , Gallimard , przedmowa Béatrice Didier
  11. Rene SERVOISE, Julien Sorel w Hotel de Castries , w Cahiers de la Rotonde, nr 16, Paryż, 1995, s. 141-156, ryc.