Dur mysi jest A odzwierzęca riketsje od szczurów , wywołane przez Rickettsia typhi (zwane również Rickettsia mooseri ), przesyłanego ze szczurów Rat (formy subklinicznych) i często szczurów na ludzi pcheł szczura, cheopis Xenopsylla host pośredniego i wektora.
U ludzi choroba przebiega nietypowo, jest mniej dotkliwa i krótsza niż wysypkowy tyfus. Występuje w tropikach i subtropikach i jest jedną z przyczyn „gorączki o nieokreślonym pochodzeniu” po powrocie z podróży.
Tyfus mysi może być starszy niż klasyczny tyfus wysypkowy . Występował pod wieloma nazwami historycznymi, m.in .: tyfus endemiczny, tyfus meksykański, tyfus morski, tyfus Nowego Świata, tyfus miejski, tyfus sklepowy, tyfus pcheł, tyfus tropikalny ...
Wyraźne rozróżnienie tego tyfusu zostało uznane w 1926 roku przez Kennetha F. Maxcy (en) , amerykańskiego epidemiologa, który rozróżnia endemiczną postać tyfusu na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych, postulując przenoszenie przez pchłę szczurów. W 1931 roku potwierdzono rolę szczura i zakażonej pcheł.
Choroba była wówczas określana jako „endemiczny tyfus” lub „Nowy Świat”, aby odróżnić ją od „epidemicznego tyfusu” lub „Starego Świata” wywołanego przez R. prowazekii . Szybko zdajemy sobie sprawę, że choroba ta może występować zarówno w formie epidemicznej, jak i sporadycznej, zarówno w Starym Świecie, jak iw Nowym.
W badaniach przeprowadzonych w Mexico City szwajcarski mikrobiolog Hermann Mooser (de) wyizolował i opisał Rickettsia typhi , odróżniając ją od R. prowazekii . W 1932 roku Mooser zaproponował termin „tyfus mysi”, który odnosi się do roli szczura.
Globalny, podobnie jak szczur, był głównie chorobą miast i portów w krajach tropikalnych i subtropikalnych. Obecnie występuje na odizolowanych obszarach lub w południowo-wschodnich stanach USA, takich jak Teksas , gdzie jest najbliżej ludzi i szczurów.
Jego znaczenie jest zmienne: często łagodne, czasem cięższe, jak ma to miejsce w czarnej Afryce, gdy następuje po pożarach buszu.
W Stanach Zjednoczonych odnotowuje się rocznie mniej niż sto przypadków tyfusu mysiego.
Jest to możliwa przyczyna gorączki podczas powrotu z wyprawy w tropik.
Chorobę wywołuje Rickettsia typhi , której rezerwuarem jest szczur, który nie choruje. Są to szczur czarny Rattus rattus i szczur szary Rattus norvegicus .
Przenoszenie na ludzi następuje przez pchłę szczurów, Xenopsylla cheopsis . Ludzie zarażają się odchodami pcheł (pchła wypróżnia się poprzez ssanie krwi), wnikając w skórę przez drapanie lub przez błony śluzowe, poprzez wdychanie lub kontakt z zabrudzonymi palcami skierowanymi do oczu lub ust.
Rickettsia typhi może przez lata atakować odchody szczurów i odchody pcheł. Przypadki tyfusu mysiego występują sporadycznie lub w małych epidemiach wewnątrzrodzinnych związanych z niehigienicznym środowiskiem ułatwiającym kontakt szczur / człowiek.
Obraz kliniczny jest podobny do wysypkowego tyfusu plamistego , ale o znacznie mniejszym nasileniu (śmiertelność 2% u osób po 50. roku życia). Różni się od niej:
Ewolucja jest zwykle korzystne spontanicznie w ciągu 2 tygodni (od 10 do 15 dni) z zaprzestaniem wrzenia przez lizę (stopniowy spadek temperatury) i krótkim rekonwalescencji.
Przy odpowiedniej antybiotykoterapii wyleczenie jest zakończone w ciągu 48 godzin, bez nawrotów lub następstw.
Pozytywną diagnozę można postawić na podstawie objawów klinicznych, ale nie są one zbyt sugestywne. W praktyce tyfus mysi odróżnia się od tyfusu egzantemicznego (patrz wyżej). Musisz o tym pomyśleć, gdy masz „gorączkę nieokreślonego pochodzenia” w strefie tropikalnej lub wracając z wycieczki z tej samej strefy. Rzadko identyfikuje się kontakt ze szczurami lub ich pchłami.
Serodiagnoza na podstawie reakcji Weila-Felixa nie pozwala na rozróżnienie między tyfusem mysim a tyfusem wysypkowym (dodatnim w obu przypadkach na podstawie reakcji krzyżowej).
Specyficzną diagnozę potwierdzającą przeprowadza się za pomocą immunofluorescencji pośredniej. W zależności od dostępności technicznej, identyfikację riketsji można przeprowadzić metodą PCR .
Standardowe leczenie polega na podaniu doksycykliny w pojedynczej dawce (200 mg / dobę) lub do dwóch dni po apyreksji (brak gorączki). Omówiono inne antybiotyki. Większość pacjentów wymaga hospitalizacji, a do 10% z nich na oddziale intensywnej terapii.
Zapobieganie opiera się na zwalczaniu wektorów, przeciwko szczurom i ich pchłom. Ogólnie zwalczanie pcheł (stosowanie środków owadobójczych ) poprzedza zwalczanie szczurów (stosowanie rodentycydów ), ponieważ śmierć szczura powoduje uwolnienie pcheł w celu napotkania żywiciela (człowieka lub innego zwierzęcia).