W alberich posiadają powłokę z gumy lub Sorbothane tym tysiące drobnych ubytków. Umieszczane są na zewnątrz kadłuba okrętów podwodnych lub budynków wojskowych, a także w komorach bezechowych . Pełnią dwie funkcje w ukrytej roli :
Technologia płytek bezechowych została opracowana przez Niemcy podczas II wojny światowej , nazwana kodową Alberich na cześć niewidzialnego czarodzieja z niemieckiej mitologii. Zainstalowane na łodziach podwodnych płytki te tworzyły gumową powłokę o grubości 4 mm. Tłumiły dźwięki w zakresie częstotliwości od 10 do 18 kHz przy 15% ich pierwotnej mocy. Ten zakres częstotliwości odpowiadał pierwszym sonarom ASDIC używanym przez aliantów. Dzięki tej powłoce zasięg działania ASDIC został zmniejszony z 2000 metrów do 300 metrów.
Guma zawierała szereg małych otworów, które pomagały rozpraszać dźwięk. Problem polegał na tym, że materiał miał różne właściwości w zależności od głębokości, ponieważ otwory były różnie ściskane w zależności od głębokości zanurzenia. Kolejnym problemem było ułożenie powłoki na łodzi podwodnej, co wymagało specjalnego kleju oraz starannego nakładania. Pierwsze testy przeprowadzono w 1940 r. , Ale powłoka na U-480 będzie gotowa do użytku dopiero w 1944 r .
Po wojnie nie były używane aż do lat siedemdziesiątych XX wieku , kiedy to radziecka marynarka wojenna zaczęła pokrywać swoje okręty podwodne gumą. Z biegiem czasu, wraz z rozwojem technologii , płytki drastycznie zmniejszyły sygnaturę akustyczną okrętów podwodnych. Płytki rosyjskich okrętów podwodnych klasy Akula mają grubość około 100 mm i pozwalają na zmniejszenie ich sygnatury akustycznej o 10 do 20 dB (10% do 1% mocy początkowej).
Nowoczesne materiały składają się z wielu warstw i wielu otworów o różnych rozmiarach, z których każdy jest przeznaczony dla określonego zakresu częstotliwości na innej głębokości. Czasami używa się różnych materiałów do pochłaniania określonych częstotliwości dźwięku maszyny w zależności od ich lokalizacji na łodzi podwodnej.
US Navy rozpoczęła stosowania powłok bezechowych do swoich okrętów podwodnych począwszy od 1988 roku , a pozostałe Marines szybko śladem.
W latach 90. XX wieku krążyły pogłoski, że istniała anty-sonarowa „farba”. W tym temacie panowała pewna tajemnica, choć technicznie niemożliwe było, aby farba skutecznie tłumiła dźwięk lub fale ultradźwiękowe w zakresach wykorzystywanych przez wojsko. Najprawdopodobniej byłyby to w rzeczywistości aktywne systemy łagodzenia skutków. Powierzchnia łodzi podwodnej jest pokryta obszarami cienkich płyt (µm do mm) z polimeru piezoelektrycznego typu PVDF. Fala akustyczna padająca na kadłub generuje następnie sygnał elektryczny proporcjonalny do jego intensywności. Sygnał ten jest elektronicznie odwracany, a powstałe napięcie przykładane jest do jednego lub więcej przetworników piezoelektrycznych, które generują falę akustyczną nie w fazie z padającą falą, która ją kasuje. Ta sama zasada jest stosowana w tak zwanych „aktywnych” słuchawkach z redukcją szumów.