Traktat gandomak, który został podpisany w dniu 26 maja 1879 rmiędzy przedstawicielem brytyjskim Louisem Cavagnari a emirem Afganistanu Yaq'ûb Khanem miało położyć kres II wojnie anglo-afgańskiej . Jeśli udało mu się ustalić warunki kohabitacji między Afgańczykami a brytyjskim radżą , to do ostatecznego ustanowienia pokoju minęło jeszcze wiele miesięcy.
Ta wieś, położona około pięćdziesiąt kilometrów od stolicy w kierunku Djelâlâbâd , nie została wybrana przypadkowo. Znajdowała się niedaleko miejsca, w wąwozach Kabulu , gdzie armia brytyjska została zmasakrowana przez Afgańczyków w styczniu 1842 roku podczas bitwy pod Gandamakiem .
Przewidywał uznanie przez emira brytyjskiej kontroli nad przełęczą Khaïber oraz nad dystryktami Kurram , Pishin i Sibi . Afganistan zrzekł się także swojej zewnętrznej suwerenności, to znaczy, że mógłby utrzymywać stosunki międzynarodowe tylko za zgodą władz brytyjskich, które miałyby w tym celu stałą misję w Kabulu. W zamian emir otrzymywał roczną emeryturę w wysokości 60 000 funtów.
Traktat ten, zawsze uważany przez Afgańczyków za niehonorowy, miał zostać uznany przez emira Abdura Rahmana Khana w 1880 roku i pozwolić mu na ustanowienie swojej władzy nad całym terytorium afgańskim w granicach, które są mu znane dzisiaj.
Afganistan odzyska suwerenność zewnętrzną po trzeciej wojnie anglo-afgańskiej i podpisaniu traktatu z Rawalpindi (Sierpień 1919).