Traktat bizantyjsko-bułgarski (816)

Traktat bizantyjsko-bułgarski Kluczowe dane

Rodzaj traktatu	Porozumienie w sprawie granic i jeńców wojennych

Kluczowe dane

Znak	816 Konstantynopol
Wygaśnięcie	846

Części

	Pierwsze imperium bułgarskie	Cesarz bizantyjski
Sygnatariusze	Omourtag	Leon V Ormianin

Bizantyjsko-bułgarski Traktat 816 (bułgarski: Договор autor: 816) jest umowa podpisana trzydzieści lat w Konstantynopolu przez bułgarskiego Khan Omourtag i bizantyjskiego cesarza Leona V ormiańskiej.

Kontekst

Panowanie chana Kruma (r. Między 796 a 803 - 814) miało być naznaczone ostatnimi konfliktami wojny rozpoczętej w 756 roku między Cesarstwem Bizantyjskim i Bułgarskim. Przez nieco ponad dekadę, aż do śmierci w 814 roku, Krum odniósł szereg zwycięstw nad Cesarstwem Bizantyjskim, w tym zdobycie ważnego miasta Serdica (obecnie Sofia w Bułgarii) w 809 roku, które zburzył mury i zmasakrował garnizon. W odwecie cesarz bizantyjski Nikefor I st (r. 802-811) przemaszerował na stolicę Pliska i zdobył ją w 811 r. Miało to być jego jedyne zwycięstwo. Podczas powrotu do Konstantynopola cesarz wpadł w zasadzkę podczas zbezczeszczenia Vărbitza ; jego armia została zniszczona, a on sam został tam zabity.

Jego następcą miał być Michel I er Rhangabé (r. 811-813). Korzystając z niepewności panującej w Konstantynopolu po zamachu stanu, który doprowadził cesarza do władzy, Krum podjął nowe kampanie w Tracji i dolinie Strymon, zanim zaproponował pokój, którego odmówił cesarz bizantyjski "za radą, mówi Teofane. jego nikczemnych doradców ”. Jednak prawdziwych powodów tej odmowy należy raczej szukać w ust. 3 traktatu z 716 r., Który stanowił, że „uchodźców (emigrantów i dezerterów) z obu obozów należy przekazać odpowiednim władzom, jeśli spiskują przeciwko nim”. Ten artykuł okazał się bardzo przydatny do Bizancjum, jak ich cesarze byli w trudnej sytuacji, ale sytuacja uległa odwróceniu po kryzysie imperium bułgarskiego w połowie VIII th  wieku . W813 czerwcaarmie bizantyjska i bułgarska stanęły twarzą w twarz po zebraniu się na Adrianopolu (obecnie Edirne w Turcji). Pomimo wyraźnej przewagi liczebnej Bizantyńczycy zostali pokonani w bitwie pod Versinikią .

Oba kraje, wyczerpane ciągłymi wysiłkami wojennymi ostatnich lat, rozpoczęły negocjacje w sprawie traktatu pokojowego.

Podpisanie umowy

Następca Kruma, Omourtag (r. 814-831) wysłał w 816 r. Ambasadorów do Konstantynopola w celu wynegocjowania porozumienia pokojowego. Ceremonia podpisania odbyła się w obecności wielu dostojników i miała uroczysty charakter. Zgodnie z warunkami umowy cesarz bizantyjski musiał złożyć przysięgę zgodnie ze zwyczajem pogańskich Bułgarów, a wysłannicy bułgarscy zgodnie z tradycją chrześcijańską. Bizantyjscy historycy tamtych czasów byli tym zgorszeni. Z przerażeniem donosili, że „bardzo chrześcijański cesarz” był zmuszony wylać wodę z kubka na ziemi, obrócić siodło konia o 180 stopni, dotknąć potrójnej uzdy i unieść bryłę ziemi w powietrze. Inny historyk donosi, że cesarz bizantyjski musiał złożyć w ofierze psy, aby potwierdzić tę przysięgę.

Warunki umowy

Na mocy tego porozumienia Wielki Bałkan ponownie stał się naturalną granicą między dwoma imperiami, a Bizancjum odzyskało utracone miasta nad Morzem Czarnym ; Bułgarzy natomiast uzyskali satysfakcję w kwestii wymiany więźniów. Warunki porozumienia nie dotarły do ​​nas, jak zapisano po stronie bizantyjskiej. Jednak dwa z czterech zawartych w nim artykułów znamy dzięki tekstowi w języku greckim znajdującym się w kolumnie zwanej „Syuleymankyoy”, nazwanej od wioski, w której został znaleziony (obecnie Sechishte w Bułgarii).

• Artykuł 1: Granica między Bułgarią a Bizancjum . Począwszy od Débélt (południowo-wschodnia Bułgaria) w pobliżu Morza Czarnego, biegła wzdłuż rowu Erkesiya do górnego biegu rzeki Choban Azmak, dopływu Tundzha. Stamtąd wpłynął do rzeki Maricy na północ od dzisiejszego miasta Harmanli , w pobliżu starożytnego miasta Constantia, i kontynuował na zachód do wioski Uzundzhovo. Stamtąd granica kierowała się na niezidentyfikowaną górę, najprawdopodobniej położoną u podnóża Rodopów Wschodnich. Zgodnie z tym napisem w ten sposób wyznaczono granicę aż do tej góry. Według historyków region Philippopolis (obecnie Płowdiw) miał zostać przeniesiony do Bułgarii kilka lat później, kiedy stacjonujące tam garnizony bizantyjskie wycofałyby się; granica miała wówczas przebiegać starym szlakiem do łańcucha Sredna Gora w centrum dzisiejszej Bułgarii. Bułgarzy nadal okupowali różne twierdze wokół Adrianopola, aby zabezpieczyć cesję Filipopolis, która została skutecznie zwrócona Bizancjum, kiedy chan Malamir (r. 831-836) objął miasto. W artykule tym oficjalnie uznano ekspansję Bułgarii na południe, w której Bułgarzy musieli przekazać Bizantyjczykom część zajętych przez siebie miast, w tym Adrianopol.
• Artykuł drugi: Wymiana jeńców wojennych . Bułgarzy zobowiązała się do przekazania więźniów schwytanych podczas katastrofalnej kampanii cesarza Nikefora I st w 811 osób i wziętych do niewoli podczas kolejnych kampanii Krum. Bizantyńczycy ze swojej strony mieli uwolnić Słowian wziętych do niewoli przez Leona V , a także wszystkich tych, którzy mieszkali w przygranicznych regionach Cesarstwa Bizantyjskiego w pobliżu Strandży i Rodopów, nawet jeśli niektórzy z nich nigdy nie byli poddani bułgarskich chanów. W dalszej części artykułu określono warunki wymiany. W ten sposób Bizantyńczycy zobowiązali się nie tylko do wymiany więźniów, jednego na jednego, ale także do wydania dwóch sztuk bydła za każdego zwolnionego żołnierza bizantyjskiego pod warunkiem, że żołnierze ci wrócą do swoich domów. W ten sposób Bułgarzy zapewnili redukcję garnizonów bizantyjskich na granicach.

Wyniki

Traktat ten wyraźnie faworyzował Bułgarię; dała jednak wytchnienie także Bizantyjczykom, którzy musieli zreorganizować swoje siły po serii porażek poza ich granicami i musieli stawić czoła odrodzeniu ikonoklazmu w imperium. Bułgaria również borykała się z problemami religijnymi, a liczba chrześcijan rosła ku niezadowoleniu Khana Omourtaga, który wszczął prześladowania jego własnego syna, Enravoty. Musieli także odbudować swoją gospodarkę po śmiertelnych konfliktach, które zubożyły kraj w pierwszej dekadzie stulecia, kiedy ich stolica, Pliska, wciąż była w ruinie. Umowa miała zostać odnowiona w 820 r., Kiedy to Michał II (r. 820-829) objął tron ​​w Konstantynopolu. Omourtag i Michael II dodatkowo zgodzili się pomagać sobie w razie niebezpieczeństwa. Dotrzymując słowa, Omourtag miał zmusić buntownika Tomasza Słowianina , zbuntowanego przeciwko Michałowi II, do zniesienia oblężenia, które rozpoczął przed Konstantynopolem .

Bibliografia

Podstawowe źródła

• Georges Cédrène. Synopsis historyion (zwana także: Short history of the world).
• Ignatii Diaconi. Vita Nicephori w dodatkach do Nicephori Opuscula historica , wyd. C. de Boor, Lipsiae, 1880.
• Theophanes Continuatus (ciąg dalszy Theophanes), „Chronographia”, Patrologia Græca , vol. 109, wyd. JP Migne, Paryż, 1863.
• Jean Zonaras. Uosobienie historii (skrócona historia świata od Stworzenia do 1118).

Drugorzędne źródła

• (en) Andreev, J. The Bulgarian Khans and Tsars (Balgarskite hanove i tsare, Българските ханове и царе), Veliko Tarnovo, 1996, ( ISBN  954-427-216-X ) .
• (en) Aslanian, Dimitrina. Historia Bułgarii od starożytności do współczesności . Trimontium, 2004 ( ISBN  2951994613 ) .
• (en) Bréhier, Louis. Życie i śmierć Bizancjum , rozdz. Ewolucja ludzkości, Paryż, Albin Michel, 1969.
• (fr) Cheynet, Jean-Claude. Świat bizantyjski , vol. 2, Cesarstwo Bizantyjskie (641-1204). Paryż, Presses Universitaires de France, 2006. ( ISBN  978-2-130-52007-8 ) .
• (fr) Ducellier, Alain. Bizancjum i świat prawosławny . Paryż, Armand Colin, 1986. ( ISBN  2-200-37105-5 ) .
• (en) Dobra, John VA The Early Medieval Balkans: A Critical Survey from the VI to the Late XII Century. Ann Arbor, University of Michigan Press, 1991 (pierwsze wydanie 1983), ( ISBN  978-0-472-08149-3 ) .
• (w) Kazdhan, Alexander (red.). The Oxford Dictionary of Byzantium . Oxford, Oxford University Press, 1991. ( ISBN  0-19-504652-8 ) .
• (en) Madgearu, Alexandru. Wojny na Półwyspie Bałkańskim: ich średniowieczne korzenie . Martin Gordon, wydawca Scarecrow Press, 2008, ( ISBN  0-8108-5846-0 ) .
• (en) Obolensky, Dimiti. Wspólnota Bizantyjska, Europa Wschodnia 500-1453 . Londyn, Phoenix Press, 1971. ( ISBN  978-1-842-12019-4 ) .
• (en) Ostrogorsky, Georges. Historia państwa bizantyjskiego . Paryż, Payot, 1983. ( ISBN  2-228-07061-0 ) .
• (en) Petit, Paul. General history of the Roman Empire , Paryż, Seuil, 1974, 800 s. ( ISBN  978-2-02-002677-2 ) .
• (en) Sheppard, Jonathan (red.). Historia Cesarstwa Bizantyjskiego w Cambridge, ok. 500-1492 . Cambridge, Cambridge University Press, 2008. ( ISBN  978-0521-83231-1 ) .
• ( fr ) Stephenson, Paul. Byzantium's Balkan Frontier: A Political Study of the Northern Balkans, 900–1204. Cambridge University Press, 2000. ( ISBN  978-0-521-02756-4 ) .
• (en) Treadgold, Warren T. Historia państwa i społeczeństwa bizantyjskiego . Stanford (Kalifornia), Stanford University Press, 1997. ( ISBN  978-0-804-72630-6 ) .
• (en) Vassiliev, AA Historia Cesarstwa Bizantyjskiego (2 vol.). Madison (Wisconsin), The University of Wisconsin Press, 1952. ( ISBN  978-0-299-80925-6 ) i ( ISBN  978-0-299-80926-3 ) .
• (af) Zlatarski, Vasil (1971) [1927]. „Część I. Dominacja Huno-Bułgarii (679-852). II. Ekspansja terytorialna i wzrost znaczenia politycznego. 2. Zmiana polityki zagranicznej i wewnętrznej Bułgarii”. Historia państwa bułgarskiego w średniowieczu . Tom I. Historia pierwszego imperium bułgarskiego (2 wyd.). Sofia: Nauka i izkustvo. OCLC 67080314.

Bibliografia

• (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku angielskim zatytułowanego „  Traktat bizantyjsko-bułgarski z 815 r.  ” ( zobacz listę autorów ) .

1. Fine (1991) str.  95-96
2. Theophanes Continuatus, Chronographia, str.   czterysta dziewięćdziesiąt siedem
3. Theophanes Continuatus, Chronographia, str.  499
4. Cedrenos, wyd. Dobrze., II, s.  54
5. Zonaras, wyd. Dindorfi, III, s.  381
6. Ignatii Diaconi. Vita Nicephori, w dodatkach do Nicephori Opuscula historica, s.  206–207
7. Zobacz Andreev, str.  58  : Pogańska przysięga Bułgarów miała potężną wartość symboliczną. Rozlanie wody na ziemi przypominało, że w przypadku naruszenia umowy może dojść do rozlania krwi. Podobnie obrót siodła konia wywołał fakt, że ten, kto naruszył porozumienie, nie mógł już kierować swoim koniem i padłby martwy na jego dno podczas bitwy. Potrójna uzda symbolizowała siłę porozumienia, a podniesienie grudki ziemi było przypomnieniem, że trawa nie będzie już rosła w kraju wroga, jeśli zostanie naruszony pokój. Ofiara z psów była zwyczajowym zwyczajem wśród ludności tureckiej i miała wzmocnić traktat.
8. Andreev (1996) str.  58
9. Fine (1991) str.  106
10. Zlatarski (1927) str.   385
11. Kazdhan (1991) „Proto-Bulgarian Inscription”, vol. 3, s.  1744
12. W celu interpretacji lokalizacji geograficznych patrz Zlatarski, Notes for Bulgarians , str.  67-68
13. Zlatarski (1927) str.  387
14. Zlatarski (1927) str.  429-430
15. Zlatarski (1927) str.   389
16. Treadgold (1997) str.  132
17. Treadgold (1997) str.  434

Zobacz też

• Wojny bizantyjsko-bułgarskie
• Traktat bizantyjsko-bułgarski (716)
• Bitwa pod Pliską
• Bitwa pod Adrianopolem (813)
• Lista traktatów podpisanych przez Cesarstwo Bizantyjskie
• Lista bitew Cesarstwa Bizantyjskiego