Znaczek jest pieczęć , która ucieleśnia pocztowa spowodowane przez odbiorcę niewystarczająco opodatkowane kopercie.
Powstanie znaczka pocztowego jest konsekwencją wprowadzenia znaczka pocztowego i wcześniejszego frankowania. Ten typ pocztowa że obowiązkiem nadawcy jest w środku XIX th wieku radykalna nowość. Wcześniej uznano by za nieodpowiednie, z wyjątkiem niektórych firm kurierskich, płacenie za adresata, gdyż uważałby, że nadawca uznał go za biednego. Ale sukces znaczka pocztowego potwierdza administracje pocztowe w wyborze wstępnego frankowania, w którym są one opłacane przed transportem koperty.
Zaraz po wydaniu pierwszych znaczków pocztowych lub kilka lat później administracje pocztowe zaczęły stopniowo opodatkowywać przesyłki, które nie zostały dostatecznie zafrankowane lub nadane pocztą należną od odbiorcy. Podatek miał działać odstraszająco: dlatego większość krajów zdecydowała się na dwukrotność brakującej opłaty pocztowej.
Przed pojawieniem się mobilnych danych podatkowych, listy były opodatkowane poprzez umieszczanie odręcznego numeru lub dwuwierszowej pieczęci na każdej zakładce, wskazującej kwotę do pobrania od adresata. Z tego powodu znaczki używane do opodatkowania przy przyjeździe przez długi czas nosiły we Francji wzmiankę o podatku Chiffre . Francja była pierwszym krajem, który wydał znaczki do tego celu w 1859 roku, a ich okrojony i ściśle utylitarny styl został przeniesiony na większość kolejnych znaczków pocztowych.
Znaczki skarbowe niektórych krajów są trudne do rozpoznania ze względu na brak nazwy kraju, nie są one obowiązkowe, ponieważ są one używane tylko na terenie kraju. Możliwe wzmianki to: