Opera żebraka
The Beggar's Opera (Opera of beggars) to opera balladowa w trzech aktach, napisana w 1728 roku przezJohna Gaya, z muzykąJohanna Christopha Pepuscha.
The Opera Balladowa były cechy przedstawień English scenie XVIII th wieku napisane w reakcji na dominację włoskiej opery na ówczesnych scen. Były to satyryczne utwory muzyczne, które były zgodne z niektórymi konwencjami operowymi, ale bez recytatywów. Teksty tych utworów zostały osadzone w muzyce na hymnach religijnych, popularnych melodiach tamtych czasów, ariach ze znanych oper, a przede wszystkim na romansach , popularnych balladach , od których ten gatunek zyskał swoją nazwę.
Pomysł na tej opery przyszedł od Jonathana Swifta , gdy pisał do Aleksandra Papieża30 sierpnia 1716pytając go „[…] co byś powiedział o pastorale, który miałby miejsce w Newgate wśród złodziei i dziwek, które tam są? ”. Ich przyjaciel John Gay postanawia zrobić to nie pastorał, ale satyryczną operę. W swojej oryginalnej produkcji z 1728 roku nalegał, aby wszystkie piosenki były śpiewane bez akompaniamentu, dodając tym samym szokującej i surowej atmosfery, którą miał na myśli.
Jednak na tydzień przed premierą dyrektor teatru John Rich nalegał, aby Johann Christoph Pepusch , kompozytor, z którym jego teatr regularnie współpracuje, napisał formalną uwerturę francuską, a także aranżacje do 69 piosenek. Chociaż nie ma niezależnego dowodu tożsamości aranżera, badanie oryginalnej partytury z 1729 roku, w oficjalnej wersji opublikowanej przez Dover Books , pokazuje, że Johann Christoph Pepusch jest rzeczywiście aranżerem.
W tamtym czasie praca była bardzo udana i mówiło się, że uczyniła „Richa gejem, a Gay bogatym”.
Temat zepsucia jest centralnym tematem fabuły, zilustrowanym w szczególności przez arię Peachuma na samym początku pierwszego aktu: „ Przez wszystkie zajęcia życia każdy sąsiad znieważa swojego brata ”. (W każdych okolicznościach sąsiad zdradza swojego brata). Krytyka społeczna jest stała, pierwotnie wymierzona w ówczesnego premiera Anglii Roberta Walpole'a , ale prawdopodobnie zostanie dostosowana w każdym otoczeniu do wydarzeń politycznych. Ta wywrotowa strona, a także sukces tej opery, doprowadziły do zakazu kontynuacji Polly (1729), która nie mogła być wystawiona do 1777 roku.
Odbiorca Peachum robi swoje rachunki. Jeden z bandytów, Filch, przychodzi, aby opowiedzieć mu o losach kilku ich kolegów, którzy stanęli przed sądem. M me Peachum pomiędzy i rozmawia z mężem o bandycie Macheath, którego córka Polly jest zakochana. Boją się małżeństwa między dwojgiem młodych ludzi. Ale ich obawy się potwierdziły: małżeństwo zostało zawarte. Następnie decydują się temu zaradzić, aresztując i powieszając Macheatha. Polly ostrzega Macheatha i oboje śpiewają w miłosnym duecie.
W tawernie Macheath znajduje swoich wspólników i mówi im, że nie może im towarzyszyć w następnym ruchu z powodu sporu z Peachum. Pozostaje sam, ale szybko dołącza do niego gang prostytutek. Są w zmowie z Peachumem, nakłaniając i rozpraszając Macheatha, zanim przekazują go policji, która go aresztuje.
W więzieniu Macheath zostaje powitany przez strażnika więziennego Lockita. Potem przychodzi Lucy, córka Lockita, byłego podboju Macheatha, w ciąży z nim, która gorzko wyrzuca jej małżeństwo z Polly. Macheath mówi jej, że to małżeństwo to czysty wymysł Polly. Udaje mu się ją przekonać. Ale w międzyczasie pojawia się Polly i obie kobiety gwałtownie się kłócą. Peachum udaje się wyciągnąć Polly z więzienia, Lucy kradnie klucze jej ojca i sprawia, że Macheath ucieka.
Lucy szybko żałuje swojego gestu, ponieważ Macheath idzie dołączyć do Polly. Peachum i Lockit omawiają najlepszy sposób wsadzenia Macheatha za kratki. Lucy przyjmuje Polly z zamiarem jej otrucia, ale scena zostaje przerwana, gdy dwie młode dziewczyny dowiadują się, że Macheath został ponownie schwytany i że zostanie powieszony. Pędzą do więzienia. Pojawiają się również cztery inne kobiety, które twierdzą, że wyszły za mąż za Macheatha. Powieszenie wydaje się nieuniknione, ale w ostatniej chwili Macheath zostaje ułaskawiony.
Malarz Gilbert Stuart Newton wyprodukował dwie prace inspirowane operą: Captain Macheath Rebuked by Polly and Lucy (1826), które odbyły się w Yale British Art Centre w New Haven oraz Polly Peachum, których rycina Johna Portera jest przechowywana w British Museum .
Prace inspirowane Bertolta Brechta Opéra de quart'sous się muzyką Kurta Weilla (1928), a także filmach żebracza Opera przez Petera Brooka (1953) i The Żebraczego Opery przez Jiří Menzel (1991).
Obecnie najczęściej wykonywaną interpretacją jest wersja ponownie zharmonizowana i przeorganizowana przez Benjamina Brittena w 1948 roku. Jest też brazylijska adaptacja Chico Buarque, A ópera do malandro (opera figlarna), wciąż grana na scenie. Teatry brazylijskie i niektóre z nich stały się klasykami światowej muzyki popularnej.
Grupa angielskiego rocka progresywnego, bardzo inspirowana muzyką klasyczną, nazywa się Beggars Opera (in) .