Tenararo
| Tenararo | |||
 Zdjęcie satelitarne NASA | |||
| Geografia | |||
|---|---|---|---|
| Kraj | Francja | ||
| Archipelag | Tuamotu | ||
| Lokalizacja | Pacyfik | ||
| Informacje kontaktowe | 21 ° 18 ′ 00 ″ S, 136 ° 44 ′ 00 ″ W. | ||
| Powierzchnia | 2,72 km 2 | ||
| Geologia | Atol | ||
| Administracja | |||
| Zbiorowość zamorska | Polinezja Francuska | ||
| Dzielnica | Tuamotu | ||
| Gmina | Wyspy Gambiera | ||
| Demografia | |||
| Populacja | Brak mieszkańca (2017) | ||
| Inne informacje | |||
| Odkrycie | 1605 (zakładany) | ||
| Strefa czasowa | UTC-10 | ||
Geolokalizacja na mapie: Polinezja Francuska
| |||
| Atole we Francji | |||
Tenararo to najmniejszy z atoli grupy Acteon w Archipelagu Tuamotu w Polinezji Francuskiej . Jest administracyjnie przyłączony do Wysp Gambiera .
Geografia
Tenararo znajduje się 6 km na zachód od Vahanga , najbliższej wyspy, 115 km na zachód od Wysp Gambiera i 1370 km na południowy wschód od Tahiti . Jest to okrągły atol o powierzchni 2,72 km 2 lądu z laguną o powierzchni 7 km 2 bez przejścia komunikacyjnego z oceanem.
Atol jest niezamieszkany.
Historia
Odkryte przez Europejczyków
Pierwsze wzmianki o atolu zostałyby wykonane przez portugalską nawigatora Pedro Fernández de Quirós5 lutego 1605bez doskonałego potwierdzenia tego, co nazwałoby wszystkie cztery wyspy Làs Cuatro Coronadas („cztery korony”). Z pewnością pierwsza jednoznaczna wzmianka o atolu pochodzi z19 marca 1791kiedy brytyjski kapitan Edward Edwards kojarzy atol z „Wyspami Carysfort” podczas pościgu za buntownikami z Bounty . W 1833 roku to nawigator Thomas Ebrill wszedł na pokład jego statku handlowego Amphitrite , a następnieStyczeń 1837przyszła kolej na kapitana Edwarda Russella, który przybył na swój wojskowy statek HMS Acteon , nadając tym samym nazwę grupie wysp.
Okres współczesny
W XIX th century Tenararo stał się terytorium francuskim zaludnionych wtedy około 20 rdzennych mieszkańców w 1850 roku.
W 1983 roku atol został poważnie dotknięty przez duży cyklon.
Flora i fauna
Atol - będący wraz z Morane jednym z niewielu atoli Tuamotu zachowanych przed wprowadzeniem drapieżnych ssaków (szczurów i kotów) - jest domem dla endemicznej populacji rycerzy Tuamotu .
Uwagi i odniesienia
- Rozkład populacji Polinezji Francuskiej według wysp w 2017 r. , Konsultacja Instytutu Statystyki Polinezji Francuskiej (ISPF) w dniu 27 lutego 2019 r.
- [PDF] Odnowienie atolu Vahanga, Acteon Group, Archpelago Tuamotu .
- Pierre-Yves Toullelan, Tahiti i jej wyspy , Karthala , 1991 ( ISBN 2-86537-291-X ) , str. 61 .
- Jacques Bonvallot, Les Atolls des Tuamotu , wydania IRD , 1994, ( ISBN 9782709911757 ) , str. 275-282 .
- (w) Pacific Island-Eastern Pacific - Geographical handbook series, James Wightman Davidson and Naval Intelligence Division, Naval Intelligence Division Publishing, 1945, s. 224 .
- Étienne Avalle, Notices sur les colonies française , Challamel starsze wydania, Paryż, 1866, str. 642 .
- (w) Badanie bioróżnorodności raju na Południowym Pacyfiku na stronie www.birdlife.org 6 sierpnia 2012.
- (w) Arthur L. Dahl, „Przegląd systemu obszarów chronionych w Oceanii” Komisja IUCN ds. Parków narodowych i obszarów chronionych, Program Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska, wyd. IUCN, 1986, ( ISBN 9782880325091 ) , str. 209 .