Teatro Niccolini

Teatro Niccolini Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Wejście do teatru Niccolini. Kluczowe dane
Lokalizacja via Ricasoli , Florencja
Inauguracja 1648
Pojemność około. 500
Stare nazwy Teatro del CocomeroTeatro degli Infocati

Geolokalizacja na mapie: Florencja
(Zobacz lokalizację na mapie: Florencja) Teatro Niccolini

Teatro Niccolini w Florence znajduje się na Via Ricasoli , w odległości krótkiego spaceru od katedry .

Historia

Teatr ma długą historię. Do początku XX th  wieku, nazywa Teatro del cocomero po dawnej nazwy ulicy, przy której się znajduje - cocomero ( „arbuz” ).

W 1648 roku don Lorenzo de 'Medici był jednym z założycieli Akademii Dramatycznej, pierwszego przykładu szkoły i stabilnego stowarzyszenia teatru prozatorskiego w mieście, który miał swoją siedzibę przy Via del Parione, a następnie przeniesiony podczas budowy w Palazzo Corsini al Parione. Pod opieką kardynała Gian Carlo de 'Medici , akademia zaczyna korzystać z Teatro del Cocomero, który właśnie został zbudowany przez Niccolò degli Ughi i który przedstawia klasyczne tragedie i komedie, szlachetną rozrywkę arystokratów, a nawet Wielkiego Rodzina książęca.

Okres ten był świadkiem wielkiego rozkwitu akademii i stowarzyszeń, a wkrótce stał się filią grupy aktorów podzielonych i współpracujących z teatro alla Pergola , gdzie prezentowane są głównie najnowsze melodramaty .

Część, która pozostała w Teatrze Niccolini, przyjęła nazwę Akademii Dramatycznej z hasłem „w pełnym ogniu”, a jako symbol bombę, którą wciąż można zobaczyć nad sklepieniem głównego wejścia do teatru. Na pergoli narodziła się „Accademia degli immobili” pod hasłem „in sua movenza è fermo”. Te przeciwstawne paradygmaty mogą dać jasny obraz tego, w jaki sposób oba obozy były heterogeniczne.

W 1657 roku , premiera Scipione w Cartagine odbyła się w 1674 roku z tacere et Amare przez Jacopo Melani , w 1707 roku, z Rodrigo przez młodego Haendla .

Teatr przy via del Cocomero przyjmuje więc nazwę teatro degli Infocati , natomiast w 1861 roku przyjmuje obecny teatr „Niccolini”, na cześć zmarłego w tym samym roku Giovanniego Battisty Niccoliniego , wielkiego tragika.

We Florencji w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku stał się prawdziwym teatrem repertuarowym , poświęconym prozie, dzięki zaangażowaniu Florentyńczyka Roberto Toniego z kilkoma teatrami, które wystawiały tam swoje spektakle. Wśród koncertów umieszczonych na Niccolini, możemy wspomnieć o tych, Ingmar Bergman , w Living Theatre z Carmelo Bene , Vittorio Gassman ...

Teatr działał do końca lat 80. , kiedy proza ​​została przeniesiona do teatro della Pergola. Dziś w Teatro Verdi, Teatro Comunale i Teatro Goldoni odbywają się przedstawienia prozatorskie, ale nie na stałe.

W 2003 roku teatr na ponad trzy dni był zajęty przez sieć młodych lokalnych aktywistów, stając się w ten sposób Strefą Tymczasowo Autonomiczną (TAZ), w której odbywały się uroczystości i debaty, których celem było podniesienie świadomości porzucenia. spadło wiele przestrzeni poświęconych kulturze i sztuce we Florencji, w tym Teatr Niccolini.

W 2007 r. Rozpoczyna się renowacja teatru, zakupionego przez wydawcę Mauro Pagliai i trwa do 2015 r. Teatr przeznaczony jest do wykorzystania w ciągu dnia przez Opera del duomo do projekcji filmu z przygotowań do wizyty w Kompleks katedralny, dzwonnica, baptysterium i Museo dell'Opera; w nocy teatr przeznaczony jest na imprezy, którymi kieruje Fundacja Teatru Toskańskiego (która zarządza również dawnym teatro della Pergola ). Z okazji ponownego otwarcia Accademia degli Infuocati, która zajmie się organizacją wydarzeń kulturalnych w teatrze, została również reaktywowana przez Pagliai.

Następuje inauguracja nowego Teatru Niccolini 8 stycznia 2016, po prawie dwudziestu latach renowacji. Tego dnia prezentowany jest spektakl Paolo Poli, który w latach 80. wielokrotnie pracował na tej scenie. Obecnie jest to centrum wielofunkcyjne.

Galeria zdjęć

Uwagi i odniesienia

(it) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku włoskim zatytułowanego „  Teatro Niccolini (Firenze)  ” ( zobacz listę autorów ) .
  1. (It) Chiara Dino, „La seconda prima volta del Niccolini (che emozione tornare in via Ricasoli)”, artykuł Corriere Fiorentino , 11 października 2015, s.  7 .

Bibliografia i źródła

Linki zewnętrzne