Selenophone to urządzenie do nagrywania dźwięku nadaje się do nadawania co pozwala na nagrywanie programu w rodzaju filmowego soundtracku , a która miała swój rozkwit między 1930 a 1935 r .
W tym urządzeniu zastosowano 35 mm odcinek taśmy filmowej mm, aby pozostawić tylko stronę toru dźwiękowego i sąsiednie perforacje. W ten sposób nagrywano przedstawienia operowe na Festiwalu w Salzburgu w 1937 roku. Czas nagrywania na płycie jest ograniczony, natomiast nagrywanie na taśmie perforowanej pozwala na synchronizację taśmy i przekazywanie urządzenia do nagrywania ciągłego. Płyta powlekana octanem 78 obr./min. (Presto), stosowana głównie w użyciu, dawała co najwyżej 4 minuty na stronę w standardowej jakości (dwa razy dłuższej niż kontrola). Wystarczająco miękka, aby można ją było grawerować, powierzchnia octanu zużywa się podczas odtwarzania znacznie bardziej niż klisza, ale umożliwia natychmiastowe odtworzenie nagrania, podczas gdy film wymaga wywołania. Komercyjny proces nagrywania, na wosku, z cynkową matrycą i tłoczeniem na gorąco, dał rezultaty o doskonałej jakości dźwięku, z dużo dłuższymi opóźnieniami i znacznie wyższą ceną, którą trzeba podzielić na setki lub tysiące kopii.
Rejestrator mechaniczno-optyczny Philipsa-Millera dał natychmiast czytelny wynik. Użył paska folii z warstwą przezroczystej żelatyny pokrytej cienką warstwą nieprzezroczystej czarnej powłoki. Powłoka ta została wytrawiona bardzo rozwartym, wygiętym pod kątem trzpieniem, który wibruje prostopadle do powierzchni zapisującej i wytwarza ścieżkę o zmiennej szerokości, którą można natychmiast odczytać w czytniku optycznym typu filmowego.