Sprint | |
Prezentacja | |
---|---|
Typ pocisku | Pocisk przeciwrakietowy |
Budowniczy | Martin Marietta |
Cena jednostkowa | Nieznany |
Rozlokowanie | 1975-1976 |
Charakterystyka | |
Silniki | Dwie rakiety na paliwo stałe; pierwszy stopień: Hercules X-265 (2900 kN); drugi etap: Hercules X-271; |
Msza przy starcie | 3500 kg |
Długość | 8,2 m Ogółem |
Średnica | 1,35 m |
Zakres | (nieznany) |
Prędkość | Około mach 10 |
Zakres | 40 km |
Wysokość przelotowa | 30 km |
Ładowność | Jądrowy: W66 |
Poradnictwo | pilot |
Precyzja | (nieznany) |
Uruchom platformę | Uruchom silos |
Sprint był missile pocisk balistyczny sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych , opracowane w ramach programu Nike-X, później nazywany programu Sentinel od obrony przeciwrakietowej . Program nigdy nie zaczął działać, ale technologia została na krótko wdrożona w mniejszej wersji zwanej Programem Bezpieczeństwa (en) . Sprint był dwustopniowym pociskiem ziemia-powietrze na paliwo stałe, uzbrojonym w głowicę termojądrową W66 (typu bomba neutronowa ).
Sprint, podobnie jak LIM-49A Spartan , był w służbie operacyjnej tylko przez kilka miesięcy w programie ochronnym , odPaździernik 1975na początku 1976 roku. Nagromadzenie wysokich kosztów, sprzeciw Kongresu Stanów Zjednoczonych , wątpliwa skuteczność i traktat ABM spowodowały bardzo krótki okres operacyjny. Zbudowano 112 pocisków i 70 głowic atomowych W66, które je zbroją.
Sprint przyspieszył do 100g , osiągając prędkość 10 Macha w 5 sekund. Został zaprojektowany do bliskiej obrony przed nadchodzącą bronią jądrową. Jako ostatnia linia obrony miał przechwycić wektory przybyłych, które nie zostałyby zniszczone przez Spartan, z którym został rozmieszczony.
Sprint był przechowywany i wyciągany z silosu . Aby wystartować tak szybko, jak to możliwe, koc został zdmuchnięty z silosu ładunkami wybuchowymi; następnie pocisk został wyrzucony przez tłok napędzany materiałami wybuchowymi. Kiedy pocisk opuścił silos, pierwszy stopień był włączony i pocisk zmierzał w kierunku swojego celu. Pierwszy stopień zakończył spalanie już po 1,2 sekundy, ale wytworzył ciąg 2900 kN . Drugi etap trwał od 1 do 2 sekund po uruchomieniu. Przechwytywanie na wysokości od 1500 m do 30 000 m zajęłoby prawie 15 sekund.
Sprint był sterowany radiowo z ziemi za pomocą radaru ze sterowaniem fazowym, który śledził nadlatujące wektory i kierował pocisk do celu.
Sprint był uzbrojony w bombę neutronową ważącą kilka kiloton, chociaż dokładna wartość ładunku nie została odtajniona. Głowica miała zniszczyć nadchodzący pocisk głównie przez potężny przepływ neutronów .