Split-Board jest snowboard , które mogą być podzielone na dwie części, aby przyjąć wygląd dwóch nart i umożliwić wejście na zboczu z „sanki” na stopach, które mogą być wyposażone w skór foczych, jak skialpinizmu . Dyscyplina ta pozwala na ćwiczenie w odległych miejscach poprzez piesze wędrówki, a następnie „jazdę” na snowboardzie .
Wiązania są regulowane i mogą przyjmować 2 pozycje: górną lub dolną. Pozycja do wspinania pozwala narciarzowi na odprężenie stopy naturalnym krokiem dzięki uniesieniu pięty. Pozycja zejścia oferuje pozycję snowboardową , czyli z profilu na desce.
Splitboard składa się z 2, 3 i 4 części. Najbardziej popularna jest dwuczęściowa wersja wzdłużna, ponieważ jest najbardziej praktyczna i najtańsza. Istnieją również 3 części: ten model pozwala wspinać się na „narty”, które są węższe, a przez to lżejsze i bardziej zwrotne, co ułatwia wspinanie. Jest podzielony wzdłużnie na 3 części.
Sprawdzony system, najbardziej rozpowszechniony i na pewno najprostszy, jest też najszybszy w realizacji dzięki systemowi ślizgu do zjazdu i uszy do wychodzenia. Rzeczywiście, ten system przyczynił się do spopularyzowania Split-Boardu i ułatwił naukę początkującym.
Wyprodukowany we Francji, wykonany jest z aluminium i oferuje dość sztywny i solidny system, ale jego główną zaletą pozostaje lekkość. Jej wadą pozostaje tworzenie się lodu na ruchomych częściach wiązania przy bardzo niskich temperaturach, co wymaga ich dokładnego oczyszczenia przed użyciem. Pozycja montowana montowana jest za pomocą szyny umieszczonej z przodu wiązania, pozycja zejścia poprzez boczne zapadki .
To system amerykański. Do zjazdu wiązanie musi pasować do szczęki, która zamyka się za pomocą systemu dźwigni z tyłu wiązania. Szczęka jest również obecna z przodu wiązania do trybu chodzenia. Jego zaletą jest duża lekkość, ale ma tę samą wadę co system Plum, polegający na tworzeniu się lodu na wiązaniu w ekstremalnych warunkach.
To jest najnowsze, szczególną cechą tego wiązania jest obecność tworzywa sztucznego , które zapewnia większą elastyczność niż inne wiązania. Jest wygodniejszy i lepiej nadaje się do treningu freestyle , ale nie jest najlżejszy i pozostaje dość delikatny w manewrowaniu. Pozycja zejścia jest montowana przez obrotowe przesuwanie, a kołek blokuje pozycję. Z drugiej strony, pozycję włączenia można łatwiej zainstalować, przesuwając sworzeń szpilki z przodu wiązania.
Niemcy w Bawarii złożyli wnioski patentowe na deski dzielone o długości 2, 3 i 4 części, a następnie Amerykanie. Jednak pierwsze Split-Boardy były bardzo szczątkowe i poufne. Praktykujący po prostu przecinają deskę snowboardową na pół, a następnie zabezpieczają obie części domowym systemem. Ten podstawowy system miał jedną wadę: brak krawędzi po wewnętrznej stronie nart utrudniał podjazd bez wewnętrznej przyczepności.
Marki Fanatic i Nitro zaczęły bez powodzenia wprowadzać na rynek modele. W sezonie 1999-2000 marka Voile wypuściła na rynek pierwsze wiązania oparte na systemie strzemion i szyn. Zakwalifikowany jako elementarne urządzenie, jest jednak nadal szeroko stosowany.
Burton był pierwszą dużą marką, która z powodzeniem wprowadziła na rynek Split-Board, a następnie inne marki.
Warsztat Phénix, który produkuje markę „phoenix snowboards”, rozpocznie w tym roku produkcję 3 części i bardzo szybko 4 części, po wygaśnięciu patentu na 4 części, który przestanie obowiązywać w lipcu 2010 roku z powodu zwłoki w płatności. Dołączy do niej Salomon w 2014 roku, co uwiarygodnia takie podejście do splitboardingu.
Ten materiał jest wciąż ciężki i jeszcze nie w pełni przystosowany do chodzenia. Dlatego wciąż jest do zrobienia postęp techniczny . Główne marki, które je produkują to: Prior, Rossignol, Voile-USA, Amplid, Arbor, Jones, Burton, Plum, Rome SDN, Never Summer, Pathron, Völkl.