Demokratyczna Republika Konga | 167 000 |
---|---|
Ogół populacji | 167 000 |
Języki | kisongye |
---|
Songye przedstawiamy Bantu w Afryce Środkowej z siedzibą w południowo-wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga . Według ostatnich znanymi postaciami (1987-1989), były one około 428 tysięcy mieszkańców , rozprzestrzenione na kilka prowincji ( Kasaï-Occidental and Oriental , Maniema i Katanga ); miasta Kananga, Mbuji Mayi, Kabinda, Gandajika, Lubao, Lusambo, Samba, Kasongo i Kongolo są domem dla znacznej części tej grupy etnicznej.
W zależności od źródeł i kontekstu istnieje kilka form: Basengele, Basengélé, Basonge, Basongé, Ba-songhé, Basongo, Basongye, Basongyé, Bassonge, Bassongé, Bassonghé, Bayembe, Bayembé, Kisongye, Kisongyé, Sengele, Sengélé, Songe , Songé, Songhé, Songué, Songyé, Wasonga, Yembe, Yembé.
Songe (mieszkańcy są nazywani Basonge, w liczbie pojedynczej: Musonge) to oficjalna nazwa tej grupy, ponieważ jest używana przez kongijską administrację terytorialną, która zarządza tą populacją. Intelektualiści nie są pomijani tak jak profesor uniwersytetu Léon de Saint Moulin: używa tej pisowni również w swoim Atlasie społeczności Zairu (University Press, Kinszasa, 1976), a także w swojej najnowszej pracy Atlas de the Administrative organization Demokratycznej Republiki Konga (Cepas-Kinshasa, 2011). Kolejna mapa Afryki, National Geographic Etnolingwistyka Mapa ludów Afryki Mapa (1971 version) , [3] , wykorzystuje tę samą pisownię.
Konieczne jest pozbycie się jakiejkolwiek wizji esencjalistycznej, takiej jak ta opracowana prawie sto lat temu przez administratora kolonialnego Edmonda Verhulpena (1936), a którą kilkadziesiąt lat później kontynuował Jan Vansina (1965). prawie dosłowna interpretacja mitów). Verhulpen skonstruował datę na podstawie informacji zebranych od Luby z zachodniej części dawnego Imperium Luba położonego bezpośrednio na południe od regionu Songye oraz od byłych wasali Kalundwe. Na tej podstawie powstał mit pochodzenia Songye królestwa Luba.
W rzeczywistości nie jest łatwo powiedzieć, jak długo istniały „Dreams” (Songye w literaturze międzynarodowej). Bardzo prawdopodobnie, w rozszerzeniu że dajemy dziś do tego określenia, czy istnieją dopiero od końca XIX e wieku, kiedy Arabized te następnie Colonizer spopularyzował ten termin do wyznaczenia populacje, które rozpoznają tę tożsamość dzisiaj? „Hui.
Pierwsze wzmianki o zbliżającej się apelacji to mfisonge następnie Wasonge autorstwa Hameda ben Mohammeda el-Murjebi alias Tippo Tip. To odnosi się do pierwszego spotkania z połowy drugiej połowie XIX th wieku, ale w formie pisemnej w swoich wspomnieniach dopiero na początku XX th wieku (Bontinck 1974: 41-157, pod koniec XIX th WCZESNE od XX e wieku, etnonim już wiedział, bardziej lub mniej, jego obecna rozbudowa). Wspomnienia te zostały po raz pierwszy opublikowane w 1908 roku w Niemczech (tłumaczenie niemieckie zestawione z oryginalnym tekstem w Kiswahili; Bontinck 1974 dla tłumaczenia francuskiego z obszernym komentarzem). Jeżeli u źródła nazwa „Songe” oznaczała całość lub część obecnego regionu Songye na wschód od rzeki Lomami (Hamed ben Mohammed el-Murjebi in Bontinck 1974: 86 i 93), to stopniowo w miarę rozprzestrzeniania się najazdów Arabizowanych i ich lokalnych oddziałów oznaczało również na zachód od tej imponującej rzeki zbiór źle zdefiniowanych populacji, którzy nazywali siebie, przynajmniej dla niektórych z nich, ( Ba ) Jembe i których arabizowani ludzie będą celem najazdów prowadzących ich coraz dalej na Zachód. Dziś są identyfikowani i identyfikują się jako Songye.
Widzimy zatem, że nazwa „Songye” na przestrzeni czasu nabrała kilku różnych znaczeń. Trudno więc powiedzieć, że Songye kiedyś zrobił to czy tamto, po prostu dlatego, że nie wiemy, kim byli ci ludzie.
Podobnie trudno jest politycznie powiedzieć, że Songye zrobił to a coś takiego, po prostu dlatego, że obecny region Songye obejmuje około czterdziestu lub pięćdziesięciu grup administracyjnych (tj. Około czterdziestu naczelników w erze przedkolonialnej) zgodnie z rozszerzeniem dane dzisiejszemu regionowi Songye. Można się zastanawiać, czy w przeszłości (a nawet dzisiaj) Songye nie był generalnie bardziej świadomy istnienia wodzów Songye odległych od jego własnego niż znajomość ich imienia. Tym bardziej dotyczy to diaspory (często nawet nie zna tej nazwy dla kilku naczelników / grup - czasami nawet dla większości z nich).
Nie ma nic poza podziałem administracyjnym (którego kontury są często zamazane ze względu na tożsamość etniczną) czy współczesnej polityce, która pozwala odróżnić obecny `` region Songye '' od wszystkich sąsiednich regionów, czy to na poziomie kulturowym. z lokalnych specyfiki, które są specyficzne dla pewnych grup songye, ale nie dla wszystkich, nie ma tak zwanych specyficznych cech songye, które są charakterystyczne dla wszystkich Songye i które nie są wspólne dla wszystkich lub części innych „grup etnicznych”) lub innych .
Lingwiści uważają jednak, że Songye mają swój własny język. To prawda dzisiaj, ale w przeszłości, przed kolonizacją? Od samego początku administracja kolonialna chciała kontrolować ruchy ludności, przenosząc populacje, które uważała za liczne, gdzie chciała (takie jak Luba z Kasai w miedzianej strefie Katanga), zamykając innych, ocenianych demograficznie. zbyt niskie na ich terytoriach (podziały administracyjne niższe niż prowincja). Jeśli grupa etniczna nie ma żadnego znaczenia administracyjnego, pozostaje dla kolonizatora silnie przesiąknięta w czasie kolonizacji i podziału administracyjnego pojęciem `` narodu '', środkiem praktycznym i zgodnym z jego uprzedzeniami. zbliżania się i klasyfikowania różnorodności ludzkiej. Jak wynika z pracy Maes, J. & O. Boone opublikowanej w 1935 roku: Ludy Konga Belgijskiego: nazwa i położenie geograficzne , podczas gdy w Królewskim Muzeum Afryki Środkowej w Tervuren przedmioty zebrane w przeszłości są klasyfikowane w kolonii przez „pochodzenie etniczne”.
Podział (wciąż szczątkowy i przybliżony) językoznawstwa opierał się, zwłaszcza w pierwszych dziesięcioleciach Konga Belgijskiego, ale także podczas kolonizacji, na podziale administracyjnym, na którym przyszło, często z etnologią, nadać lakierowi naukowego i wiarygodności. Jeśli lingwiści i antropolodzy (byli etnolodzy) są dziś bardziej ostrożni i precyzyjnie wspominają o miejscu lub miejscach ich zbioru (-ów) słownictwa lub opisów sposobów życia, to nie zachowują w żaden sposób tendencji do uogólniania swoich uwag na temat cała „grupa etniczna”, jak jest oficjalnie uznana.
Jeśli przyjąć pogląd, że istnieją (a raczej istniały) języki nieciągłe, a nie ciągła obfitość dialektów, to łatwo zrozumieć, że z analiz lingwistyki porównawczej (leksykostatystyki) wynika, że język najbliższy kisongye ( język Songye) to kiluba (język używany w starożytnym królestwie Luba, Katanga) (ponad 70% wspólnych terminów podstawowych; Bastin i in. 1983: 189; Bastin i in., 1999). Są to zatem stosunkowo nowe dialekty, których separacja może pochodzić jeszcze kilka wieków temu.
Jak już powiedziano, nie da się zdefiniować właściwej kultury Songye, zwłaszcza że dokładne granice tej grupy są zatarte. Niemniej jednak możemy wyróżnić zbiór przekonań i praktyk wspólnych, z grubsza rzecz biorąc , dla wszystkich populacji strefy językowej L w klasyfikacji Greenberga. To samo dotyczy struktur politycznych. Na rozległej przestrzeni, która rozciąga się od wielkiego cieku Luvua, ciągnęła się dalej, gdzie płynie, przez rzekę Lualaba przez kilkaset kilometrów, do - przynajmniej na część - Kasai Oriental i być może Occidental, struktury politycznej, której cechy wspólne był podział na wodzów ziemskich / wodzów ludu (pierwszego, uważanego za pierwszego, który przybył, inwestującego drugiego) oraz rotacja między rodami posiadającymi prawo do tych samych tytułów. W szczególności wśród Songye, kadencja tych tytułów jest (lub była) określona przez dziedziczenie prawa dostępu do nich, a rotacja między tymi liniami w celu uzyskania tytułu fumu ekuilu jest (lub była) krótka również tam, od od dwóch do dziesięciu lat, ponieważ nawet przy tak krótkim mandacie normalnie potrzeba (lub potrzeba) blisko, a nawet więcej, stulecia, aby ta sama linia znów miała prawo do nadania fumu ekuilu.
Po osiągnięciu ekuilu fumu staje się (lub stał się) honorowy, zachowuje (lub zachowuje) większość swoich insygniów, zwłaszcza wśród Songye na wschód od Lomami, długą laskę (± 2 metry), jest to cienki drewniany pręt (gładki w przeciwieństwie do miasta, coś w rodzaju premiera, który jest zrobiony z grubszego, ciernistego i ciemniejszego drewna), kończy się w dolnym końcu żarówką, aw najniższym jej miejscu guma, ta ostatnia pozwala lasce odbijać się od chodzącego fumu, mieszając w ten sposób śmieci, które ją tu i ówdzie ozdabiają, i wydając dźwięk podobny do dźwięku metalowych marakasów.
Kiedy „Arabizowani” zaczęli eksploatować wschodnie tereny obecnego regionu Songye, pod przywództwem i kierownictwem Hameda ben Mohammeda el-Murjebi, alias „Tippo Tip”, który „odkrył” go i rozpoczął eksploatację na krótko przed ostatnim kwartałem XIX E wieku, w przeciwieństwie do swoich praktyk, to praktykowane, trochę na początku i coraz mniej, handlu kością słoniową, ale zawsze bardziej, jego wymuszenia. W tym czasie schwytał niewolników niezbędnych do jego logistyki, głównie do transportu punktów z kości słoniowej. Możliwe, że w niektórych przypadkach istniała współpraca z miejscowym wodzem, który mógł w ten sposób pozbyć się politycznych wrogów i burzliwych elementów.
Już w 1874 r. Ludzie z Zachodu zaczęli napływać do obszaru, który dziś nazywa się regionem Songye na zachód od rzeki Lomami. Już obserwują grabieże i dewastację grup związanych z Arabizowanymi (Merriam 1974: 18). Kilka lat później przybyli do regionu znanego dziś jako Songye z Zachodu, podczas gdy ludzka dewastacja spowodowana tam przez afidów W 1885 roku powstało Państwo Arabizowanych (zwróć uwagę, że przybyli oni głównie z regionu zwanego obecnie songye) są coraz ważniejsze. Zabijają wielu ludzi w wioskach, które niszczą i plądrują, czyniąc z najbardziej kompetentnych pod tym względem niewolników (mężczyzn lub kobiety), a nawet żołnierzy. Trzy powody mogą wyjaśnić tę sytuację, która szybko staje się dramatyczna dla tych, którzy mieszkają na zachód od rzeki Lomami:
Ludzie z Zachodu (głównie Belgowie pracujący dla Leopolda II we własnym imieniu), widząc przerażające konsekwencje tych praktyk i wykorzystując je do zdyskredytowania ludu arabskiego, zawrócili, na swoją korzyść, byłych właścicieli niewolników ludu arabskiego i, z ich pomocą wypędzili Arabizowanych z ziemi znanej dziś jako Songye. W międzyczasie, w wyniku napadów wyznawców Arabizowanych, ludność, głównie z części położonej na zachód od rzeki Lomami w regionie Songye, doświadczyła epidemii ospy prawdziwej.
W 1885 roku dla Leopolda II (także króla Belgów) utworzono Niezależne Państwo Konga (EIC), ale EIC podbił region znany dziś jako `` songye '' dopiero w 1892 roku, kiedy ostatecznie polował na Zanzibarytów ( jeden drapieżnik gonił drugiego).
Okrutny wyzysk państwa, które stworzył (podkreślony po tzw. Skandalu „zerwanych rąk”) i jego niezdolność do zarządzania nim bez pomocy Belgii zmusiły go do zezwolenia na aneksję kraju EIC w 1908 roku.
Od czasu kolonizacji losy populacji Songye w coraz większym stopniu splatają się z losami innych populacji kolonii, a następnie narodu, do którego zostały włączone. Jedynym znanym znaczącym wydarzeniem (lub, bardziej precyzyjnie, przebudowany) specyficzne wspomniany już kraj Songye jest pojawienie Zamaskowany Stowarzyszenie bwadi BWA bifwebe pod koniec XIX th wieku wcześniej, w 1920 roku później (Merriam 1978: 69-73, Mestach 1985: 19 i Hersak 1986: 72 i 173). Jeśli między dwiema wojnami światowymi, zamaskowane stowarzyszenie jest silnie obecne na zachód od Lomami (Mestach 1985: 16-7 i Hersak 1986: 71-114). Na początku lat 70. bwadi bwa bifwebe nie było już tak naprawdę obecne, z wyjątkiem wschodniej części rzeki Lomami, która z grubsza podzieliła region Songye na dwie części (Hersak 1986: 41–112). W ciągu ostatniej dekady XX th wieku, spółka nie była już obecna w południowo-wschodniej części kraju, powiedział dziś „Songye”.
Prawdopodobnie u początków ruchu oporu wobec kolonializmu i akulturacji, którą wywołał i promował, szybko jest znany Europejczykom, którzy szybko zainteresują się samą maską. Przez dziesięciolecia stał się obiektem turystycznym i nawet dziś jest symbolem regionu znanego dziś jako „songye”, a czasem całej przedkolonialnej Afryki Środkowej.
Nie wiemy ani, co żyło w jakiejś populacji Songye, ani tym bardziej, co każdy z nich myślał, o krótkiej niepodległości Katangów (1960-1963). Niektóre populacje Songye są katangijskie, większość z nich znajduje się w Kasai Oriental, niektóre w Maniéma, no.
W latach 1991-1993 epizod zmagań prezydenta Mobutu z jego ówczesnym głównym przeciwnikiem (ale także w latach 1992 i 1993 jego premierem) E. Tshisekedi wywarł ogromny wpływ na region Songye. Mobutu grał gubernatora Katangi i wpływowego przywódcę politycznego tej prowincji (ówczesnego regionu), Nguzę Karla-I-Bonda, który był kilkakrotnie premierem, zwłaszcza w 1991 i 1992 r., Przeciwko Kasaian Tshisekedi. Konkretnie, tysiące mieszkańców Katangi zostało odesłanych do Kasai, głównie z miast górniczych w południowej Katandze, gdzie wraz z innymi, ale w mniej masowy sposób, `` sprowadził '' ich ponad pół wieku wcześniej, belgijskiego kolonizatora, ponieważ dla niego , to były tylko rzeczy. To pragnienie czystek etnicznych w Katandze miało dwojaki wpływ na region Songye. Pierwsza była oczywiście nieszczęśliwa: są to na przykład setki nieszczęsnych uchodźców w Kabindzie (wielu pozostało na południu Katangi, zaparkowanych w obozach w pobliżu stacji, czekając na pociągi, które nigdy nie przyjechały). Drugi, wręcz przeciwnie, był zupełnie inny. Jeśli Songye zwykle wyjeżdżał do miasta, tym razem było to miasto, które przybyło do kraju Songye, wnosząc na wszystkie poziomy swojego stylu życia. Na przykład uchodźcy otworzyli mały bar z grupą songye Ilande. Nikt jednak nie żywił większych nadziei na lepsze życie niż Mulenda Mbo. Były dyrektor Gécamine, przewidział polowanie na Kasajanów i osiedlił się w Kabindzie, głównym mieście Songye. Nie przyjechał sam, zabrał ze sobą dziesiątki ciężkich pojazdów i zaczął naprawiać region Songye. Niestety, mimo pewnych sukcesów, piękny sen zniknął, gdy w pojazdach zabrakło części zamiennych. Jego skutki były bardzo chwilowe, ale wzbudziły więcej nadziei niż długoterminowy sukces.
W 1995 r. Miały miejsce pierwsze wojskowe wtargnięcia przeciwko kończącemu się reżimowi Mobutystów. W regionie Songye Mobutu zwrócił się następnie do Angoli z UNITA Jonasa Savimbi, której zawsze wspierał. Żołnierze UNITA kwaterują w Kabindzie. Jeśli prowadzili jakieś walki wokół Kabindy, Songye z tego małego miasteczka pamiętali przede wszystkim, że ci żołnierze odwiedzali lokalną bardziej sprawiedliwą płeć, a częstość występowania AIDS w Angoli wynosiła wówczas 90%, spodziewali się lokalnego nawrotu tej infekcji.
W 1996 r. Wojna wyzwoleńcza AFDL, podczas której Laurent-Désiré Kabila obalił Mobutu i jego reżim, a następnie, pod koniec lat 90. i na początku 2000 r., `` Druga wojna w Kongu '' między nim a Rwandą spowodowała wiele krzywd zamieszkujących Songye. ich kraj.
W drugiej połowie lat 90. i do dziś watażkowie zgrupowani pod ogólnym szyldem Mai-Mai spowodowali wiele zgonów, ubóstwo i liczne przesiedlenia ludności Songye (przebywającej w jego kraju) do miast.
Z biegiem lat, zwłaszcza od czasu uzyskania niepodległości, diaspora Songye zyskuje na znaczeniu, zarówno w miastach DRK, jak i za granicą. Dla nich bycie Songye to przede wszystkim przynależność do wspólnoty językowej i uczestnictwo we wspólnocie wzajemnej pomocy (małżeństwo, narodziny, żałoba, ukończenie studiów, ale także wizyty u chorych i więźniów).
The „Songye”, na samym końcu XX XX wieku były dla większości tych, którzy wciąż zajęte ziemie teraz o nazwie rolników Songye "(główne uprawy były maniok, kukurydza i orzeszki ziemne) i, nawiasem mówiąc, kiedy nie było nadal zwierzyna łowna tam, gdzie mieszkali, myśliwi. „Songye” mieszkali wtedy we wsiach położonych wzdłuż dróg. Te, w przeciwieństwie do tego, czym były przed kolonizacją, były trwałe. Jeśli „Songye” żył na samym końcu XX p wieku, w mieszkaniach prostokątnym (ziemnych ściany suszone lub cegły z tego samego materiału o mniej słabych, dachów słomy suszonych - arkusz dla tych, którzy mogą stać się i chcemy), to architektoniczny Model jest niedawne: została ona wniesiona przez Zanzibari i spopularyzowana przez Arabized pod koniec XIX -go wieku. Wcześniej tak zwane populacje Songye mieszkały w okrągłej chacie wykonanej w całości z suszonej słomy (rodzaj pustego stogu siana). Minęli (przynajmniej niektóre z nich), na początku XX th Century, prostokątny modelu całkowicie pokryty słomą (Schmitz van w Overberg, 1908: 177). Wykorzystanie ziemi w początkach XX th century umożliwia ich mieszkania dłużej (bez tego życia jest to, że z opalane cegły), to idzie ze środkiem wiążącym ludzi na miejscu w rezydencji kolonialnej i postkolonialnej epok. „Songye” są patrylinearni, ale oprócz linii Kabinebin (prawdziwa, autentyczna: ściśle patrylinearna), jednostka jest również członkiem, na zasadzie drugorzędnej, patrylinearów tych siedmiu innych dziadków. Jest to ważne dla małżeństwa, ponieważ o ile nie ma wady w zbiorowej pamięci (co generalnie ma miejsce po dwóch lub trzech pokoleniach dla wszystkich linii z wyjątkiem linii kabinebine, do której jest zdolna, bardzo często sięgają wstecz do ośmiu pokoleń, lub nawet więcej), jest to zabronione w tych ośmiu liniach.
Jest to również ważne w ramach systemu politycznego pochodzenia przedkolonialnego ( confer infra ). Zazwyczaj dziedziczy się stanowisko w swoim patrylinearstwie Kabinebin, ale nierzadko spotyka się kadetów zajmujących stanowisko w jednym z jego rodów, innych niż Kabinebine , lub nawet ambitnych starszych pragnących bardziej prestiżowego urzędu niż jeden z 7 innych linii, do których jest przywiązany (w rzeczywistości najczęściej jest to jego matka) i które ostatecznie go uzyskują, - a fortiori , w tych byłych wodzów, które obecnie praktykują wielokrotne jednoczesne intronizacje (kilku ba-fumu , kilku przywódców systemu politycznego pochodzenia przedkolonialnego zainwestowane w tym samym czasie).
Podstawą magiczno-religijnej wiary pochodzenia przedkolonialnego była (często nadal jest) wiara w dobroczynną magię (praktykowaną przez ngangę ) i złą magię (praktykowaną przez ndoshi - która nabywa masende przez inicjację, często wymusza lub posiada buci). ). Jednak to rozróżnienie jest często zamazane: dobry nganga jest zmuszony do magicznej konfrontacji ze złym magiem, którego zidentyfikował jako tego, który atakuje jego klienta. Ta konfrontacja zakłada, że on, bardziej niż przeciwnik, panuje nad złą magią, tak że między nimi zostaje ustanowiona równowaga terroru: jeśli ndoshi nadal będzie magicznie atakować klienta nganga , ten ostatni „zaatakuje go”. Dlatego uważamy toni-toni za tak skuteczne : wielkiego mistrza złej magii, który przestaje być na jego usługach i zwraca się przeciwko sobie. Praktyki te można zlecić podwykonawcom posągów antropomorficznych (patrz wyżej ). Mieli też kiedyś wiarę w wyjątkowego i bezinteresownego boga świata, który stworzył, Efile Mukungu. Obecnie termin ten jest używany do określenia chrześcijańskiego boga. Nadal wierzą w przetrwanie bikudi (sg.: Kikudi ; rodzaj duszy) zmarłych przodków, o których kiedyś myśleli, że spoczną z Efike Mukulu w jego wioskach w wodnym świecie położonym pod płaską powierzchnią . Następnie wrócili do świata mężczyzn, aby reinkarnować się w płodach kobiet w ciąży. Rzeczywiście, kobiety w ciąży kąpałyby się w rzekach, w których były wiry w wodzie, to jest miejsce, w którym bikudi mieli wyjść z wodnego świata zmarłych, aby odrodzić się w ciele dziecka. Aby się urodzić Ta koniunkcja została zidentyfikowana przez sen, przez wróżenie: czasami wymagało to nowej identyfikacji, podczas trudnego porodu, ponieważ konieczna była poprawna identyfikacja, aby poród odbył się bez problemu. Dziś nadal wierzymy w reinkarnację bikudi / souls, ale w chrześcijański świat metafizyczny. W pierwszych latach życia uważano go za przodka, który powrócił na ziemię i zrobiono wszystko, aby przekonać go do pozostania na niej. Koncepcje te nie były specyficzne dla tak zwanych populacji `` Songye '' i zostały znalezione, przynajmniej z grubsza (to zasługiwałoby na szczególne badanie), w większości populacji, których język jest sklasyfikowany w grupie L zgodnie z klasyfikacją Guthrie.
Na tych podstawach rozwinęło się wiele praktyk (każda z nich nie była charakterystyczna dla wszystkich populacji znanych dziś jako „Songye”). Wydaje się, że większość z nich odpowiadała bieżącym potrzebom (zwykle trwało to kilka lat, a często nawet ponad dekadę). Nastąpiła więc moda na te praktyki (te opisane przez Merriama w 1974 r. [Na lata 1959–1960] w latach 90. XX wieku już nie istniały, a praktyki, które odbijały się echem przed II wojną światową) są inne. Trzeba jednak powiedzieć, że w czasach kolonialnych działania misjonarzy, często wspierane przez administrację, która uczyniła to samo, a po odzyskaniu niepodległości przez rdzenne ruchy chrześcijańskie, które miały na celu zniszczenie wszelkich oznak przywiązania do wierzeń pochodzenia przedkolonialnego, w dużej mierze przyczyniły się do nasza obecna ignorancja.
Jednak dwa zjawiska wydają się trwalsze: koncepcje dotyczące bliźniaków z jednej strony, az drugiej tworzenie antropomorficznych posągów i statuetek obdarzonych magiczną mocą. Narodziny bliźniaków lub więcej wymagały specjalnego rytuału, co było tutaj obchodzone, to wielorakość. Takie narodziny były postrzegane jako szczególne błogosławieństwo od przodków. Podczas porodu odbyła się specjalna uroczystość. Zmobilizowała całą wioskę. Przynajmniej na wschód od regionu znanego dziś jako Songye, zbudowano zagrodę otaczającą chatę, w której miały miejsce narodziny. Z tej okazji zaśpiewano konkretne piosenki. Te rozwiązłe piosenki celebrują seksualną siłę pary, zwłaszcza ojca. Byłoby i nadal jest szczególnie niewłaściwe śpiewanie tych pieśni przy innej okazji. Bliźniacy zostali szczególnie wyróżnieni podczas szczególnie świątecznego rytuału, który odbywał się w nowiu . Z tej okazji każdy, kto chciał, został namaszczony kaolinem (biała glinka w proszku). Namaszczenie to oznaczało błogosławieństwo przodków, czego szczególnym dowodem były bliźnięta. Cechowały ich także różne obowiązki i uprawnienia. Nadal istnieje starożytne powiązanie między polityką a partnerstwem, ale populacje „songye” nie wiedzą już, o ile wiemy, jak dziś to wyjaśnić. Jest to najprawdopodobniej spowodowane tym, że obaj manifestują wybór przez zmarłych przodków. Po raz kolejny ten kult bliźniąt, jeśli czasami przybiera określone formy, nie jest specyficzny dla populacji znanych dziś jako Songye. Na przykład, między innymi ludność Luba, zarówno w Katanga, jak i Kasai, przywiązuje szczególną wagę do tworzenia bliźniąt poprzez z grubsza podobne obrzędy , w szczególności dlatego, że może być ono powiązane z istniejącymi wcześniej strukturami politycznymi - kolonialnymi i przed Zanzibarytami. „Songye” są dobrze znane ze swoich posągów, dużych (około 70 do 90 centymetrów wysokości, czasami mniej; zbiorowe) lub małych (na ogół mniej niż 35 centymetrów, w niektórych przypadkach mniej niż 10; indywidualne). W rzeczywistości większość posągów, które dzisiejsza ikonografia pozwala nam poznać, pochodzi z Kalebwe (ekie i ilande także, sanga, mona i tempa, które są grupami sąsiednimi, wszystkie zajmują zachodnią część regionu. Songye i rzeźbiarze sfotografowani Hersaka to Kalebwe dla dwóch z nich, trzeci to ciofwe - sąsiednie naczelnictwo, które za czasów ojca Lumpungu i po sporze uniezależniło się od wodza Kalebwe), a statuetki przychodzą w zdecydowanej większości przypadków, z populacji na wschód od Lomami i z grup Kalebwe znalezionych na wschodnim brzegu tej rzeki. Niektóre bardzo szczególne posągi działały w określonym rejestrze w bardzo zlokalizowanej strefie i we wschodniej części regionu znanego dziś jako Songye (Hersak 1986: 160. 162-3). Wydaje się zatem, że nie było ani jednego punktu skupienia się w czasie i przestrzeni na istnieniu posągów i statuetek władzy, ale kilka, niekoniecznie identycznych pod względem dokładnej treści, ale opartych na z grubsza podobnych. To właśnie przez połączenie tych ostatnich nieświadomie uczestniczymy w reifikacji współczesnej tożsamości Songye, ponieważ twoje słowa, a przede wszystkim towarzysząca im ikonografia, są następnie rozumiane jako wkład materiału `` dowodowego '' (`` bezspornego '') na poparcie współczesna rzeczywistość etniczna.
Obecnie omawiane tu populacje są przeważnie chrześcijanami, ale nadal przypisują swoje nieszczęścia „czarom” (uważanym za magiczno-religijną praktykę pochodzenia przedkolonialnego).
Maska męska Songye.
Zdjęcie rentgenowskie statuetki wotywnej Songye ze zbiorów Muzeum Sztuki w Indianapolis .
Posąg Songye, Muzeum Sztuki w Indianapolis