Sonata N O 30 w e dur , op 109, z L. van Beethovena powstała w 1820 roku . Kompozytor zadedykował go Maximilianie Brentano.
Składa się z trzech ruchów i sześciu odmian:
Część pierwsza przeplata się z żywym tematem, złożonym z par szesnastek w odpowiedzi na prośbę/odpowiedź i poważnym, osobliwie kontrastującym tematem. Niezwykła prostota ekspozycji sprawia wrażenie lekkości. Temat drugi pojawia się w takcie dziesiątym, ze zmianą metrum i zapisem w znacznie większych interwałach, z wykorzystaniem pełnego zakresu instrumentu (fortepiany z lat 1810-1820 miały maksymalnie siedem oktaw). Pomimo powagi drugiego tematu, optymizm wciąż trwa, aż do ponownej wystawy, gdzie pisarstwo staje się gęstsze wraz z powrotem do pierwotnego metrum w 2/2. Te dwa tematy przeplatają się ponownie, aż do ostatniego okładki, nagiego, zagranego pianissimo i kończącego się crescendo w doskonałej kadencji E- dur.
Pisanie części drugiej jest od początku bardzo gęste, w tonacji e-moll. Jest to tradycyjne scherzo , przepisane prestissimo , w całkowitej opozycji do lekkości części pierwszej. Powaga tematu i bardzo trwały rytm części pogrążają słuchacza w głębokich udrękach, po których nadejście części trzeciej jawi się jako wybawienie.
Wreszcie część wariacyjna oferuje bardzo bogaty melodycznie temat, którego harmonia, zwłaszcza w głosach tenorowych i basowych, czyni ją jedną z najbardziej poszukiwanych z 32 sonat. Wariacje będą stopniowo komplikować wykonanie, dzieląc coraz więcej taktów i zagęszczając zapis. Ostatnia z wariacji, wariacja VI, od szesnastek, do szesnastek, potem do tryli, także w lewej ręce, zamyka całość ponownym pojawieniem się oryginalnego tematu in cantabile , afirmując jedność utworu, zasadę znajdującą się w późne dzieła Beethovena.