Popraw to lub przedyskutuj rzeczy do sprawdzenia . Jeśli właśnie umieściłeś baner, wskaż punkty do sprawdzenia tutaj .
Shiatsu (指圧, shiatsu , Dosłownie „nacisk palca” ) jest terapią ręczne, kostno-stawowe i / lub „ energia ” i całościowa pochodzący z Japonii , który różni się od masażu .
Podobnie jak akupunktura i anma, z którymi dzieli pewne podstawy teoretyczne , shiatsu wywodzi się z pewnych podstaw tradycyjnej medycyny chińskiej , takich jak pojęcie południka, a zwłaszcza punktów zwanych po japońsku tsubo. Polega na ucisku kciuka lub dłoni (czasem łokci lub kolan) na całe ciało. Tradycyjnie shiatsu ćwiczy się na podłodze na futonie (materac japoński), ale można je również wykonywać na stole lub na ergonomicznym krześle lub w dowolnym innym miejscu (ławka publiczna, krzesło klasyczne...)
W XIX -tego wieku , wiele technik właścicielem instrukcja współistniały w Japonii pod różnymi nazwami, najbardziej znany jest masaż Anma . Jednak w erze Meiji zostały one szeroko zakwestionowane przez pojawienie się zachodnich technik ( fizjoterapia , osteopatia i masaż ), które korzystały z naukowej aury i były oparte na dogłębnej wiedzy z zakresu anatomii i fizjologii.
W obliczu upadku Anmy, której gałąź była częścią medycyny Kampo , oraz tradycyjnych technik manualnych archipelagu, narodziła się reakcja na ożywienie tych sztuk dotyku. Szczególnie jedna publikacja była kluczowa w genezie tego ruchu.
W 1827 pojawił się „Anpuku Zukai” (按 腹 圖解) Shinsai Ōta (大田 晋 齋). Ta książka zawiera wiele technik masażu brzucha z Anmy, ale wykracza poza to i oferuje techniki całego ciała. Będzie miał wielki wpływ na wszystkich praktykujących, którzy chcą ożywić sztuki manualne w Japonii.
Sto lat później, w 1925 roku, ukazało się pierwsze wydanie książki „Katei ni Okeru Jissaiteki Kango no Hiketsu” (家庭 に 於 け る 実 際 的 看護 の , Sekrety praktycznego pielęgniarstwa w domu) autorstwa Takichi Tsukudy (築 田多吉 sortuj). Ta książka, lepiej znana pod pseudonimem „Akahon” (Czerwona Księga) ze względu na kolor okładki, wymienia wszystkie popularne techniki lecznicze charakterystyczne dla Japonii. Do tej pory odniesie niekwestionowany sukces (10 milionów egzemplarzy), aw 2007 roku zgromadził nie mniej niż 1619 wydań z regularnymi aktualizacjami.
W 1928 Kazuma Fukunaga (福永, 間) publikuje na koszt autora "Chikara ōyō ryōhō" (力 応 用 ), Power Therapy). Zawiera dodatek zatytułowany „Shiatsuhō” (指 圧 法, Metoda Shiatsu) i po raz pierwszy termin „Shiatsu” pojawia się w publikacji.
„Czerwona Księga” Takichi Tsukudy otwiera nową sekcję o nazwie „Shiatsu”, pozwalając, by imię stało się znane opinii publicznej.
W 1939 roku Kazuma Fukunaga opublikował pod pseudonimem Tenpeki Tamai (玉井 天 碧) pierwszą książkę w całości poświęconą jego twórczości „Shiatsu ryhōhō” (指 圧 療法) lub „Terapia Shiatsu”. Z ponad 600 stronami, w tym długim wprowadzeniem do współczesnej anatomii, jest księgą założycielską shiatsu. Od razu sygnalizuje, że pragnie nie być prostym masażem dobrego samopoczucia, ale techniką do celów terapeutycznych. (W reedycji z lat 70. tytuł został skrócony do „Shiatsu hō” (指 圧 療法) lub „Metoda Shiatsu”. Oryginalny tytuł pojawia się tylko na trzeciej stronie). Autor kładzie również nacisk na duchowy wymiar shiatsu dla wszystkich, którzy chcą trenować w tej technice. W tej samej książce opisuje siebie jako twórcę shiatsu i odnosi się do 20 lat praktyki, dlatego niektórzy zachodni autorzy datują wynalezienie shiatsu na rok 1919.
Konkretnie, pierwsza klinika wykorzystująca protokoły ucisku palca została otwarta w Muroran ( Hokkaido ) w 1925 roku przez Tokujirō Namikoshiego (浪 越 徳 治郎, Namikoshi Tokujirō ) . Nazwał swoją technikę „Appaku hō” (迫 壓 法). Ale kiedy nazwa shiatsu będzie znana, doceni to imię i nigdy go nie opuści.
Stamtąd praktyka shiatsu rozprzestrzeniła się na różnych nauczycieli, którzy doskonalili shiatsu w oparciu o własne doświadczenia. W ten sposób narodziło się kilka stylów o różnych orientacjach (tradycyjne, energetyczne, integracja osteopatii lub technik chiropraktycznych importowanych z Zachodu itp.) (patrz rozdział „Różne style”).
Ale przyszłość popularnych technik została wywrócona do góry nogami przez II wojnę światową i amerykańską okupację, która importuje zachodni system medyczny do Japonii, tworząc pomost handlowy między Japonią a Zachodem, w szczególności w celu odizolowania od niego Japonii.
W 1955 Tokujirō Namikoshi i jego syn Tōru Namikoshi (浪 越 徹, Namikoshi Tōru ) uzyskali oficjalną licencję dla swojej szkoły od japońskiego Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej. Shiatsu cieszy się wówczas wielkim rozgłosem dzięki sławnym odbiorcom, takim jak Marilyn Monroe i Mohamed Ali .
W 1964 roku japońskie Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej odróżniło shiatsu od masażu .
W Europie Parlament Europejski uznaje shiatsu za wartościowy lek uzupełniający i zachęca państwa członkowskie do ich integracji. Shiatsu jest więc rozpoznawane w szczególności w Austrii i Szwajcarii. We Francji państwo od 2015 roku uznaje tytuł zawodowy „specjalisty w shiatsu” i powierzyło Syndykatowi Profesjonalistów w Shiatsu (SPS) zarządzanie certyfikacją specjalistów w shiatsu.
Shiatsu jest uznawany za „ w dziedzinie profilaktyki i relaksu ”. Zgodnie z definicją Krajowego Katalogu Certyfikacji Zawodowych (RNCP) ma on na celu utrzymanie lub znalezienie „ równowagi na poziomie fizycznym, emocjonalnym i psychicznym poprzez pracę nad przywróceniem obiegu energii za pomocą nacisku. i poprzez relacje pomagające ”.
Poza praktykami, w których jest najczęściej praktykowane, shiatsu znajduje wiele zastosowań, np. w dobrym samopoczuciu w pracy, przygotowaniu i rekonwalescencji sportowca, wsparciu pacjentów w szpitalu oprócz tradycyjnych zabiegów. Shiatsu służy do zwalczania skutków stresu, zmniejszania napięcia, uzupełniania leczenia i wspomagania powrotu do zdrowia po urazie.
Pozostaje przeciwwskazany w przypadku ostrej choroby, złamania lub ciężkich leków (lista niewyczerpująca).
Termin shiatsu był pierwotnie zarezerwowany dla japońskich szkół państwowych i sformalizowany przez Tōru Namikoshi w oparciu o tradycyjną anmę i techniki wywodzące się z chiropraktyki.
Wiele szkół, które istniały jeszcze pod koniec lat 70. , zniknęło wraz ze swoimi liderami. Różne szkoły to:
Niewiele trendów shiatsu jest naprawdę rozpoznawanych w Japonii. Ponadto w japońskim systemie medycznym zidentyfikowano 2 duże rodziny. Pierwsze to shiatsu oparte szeroko na fizjologii człowieka i koncepcjach biomedycyny, a drugie to shiatsu keiraku oparte na koncepcjach krążenia energii i koncepcjach medycyny orientalnej.
Namikoshi shiatsuTokujirō Namikoshi stworzył własną szkołę shiatsu, pośród wielu innych trendów, w 1940 roku. Poprosił swojego syna Toru, aby trenował chiropraktykę w Stanach Zjednoczonych i włączył ją do swojej praktyki. To shiatsu wykonuje się tylko palcami i dłońmi. Jest dostępny ze względną łatwością, ponieważ łatwo rezygnuje z odniesień do Chin i skupia się na technice leczenia. Jest to więc z pewnością najbardziej rozpowszechnione shiatsu na świecie, a przede wszystkim technika dotyku.
Koho medyczne shiatsuProfesor Ryūhō Okuyama , który zmarł w 1987 roku , jest współczesny Tōru Namikoshi i tych dwóch praktykujących-nauczycieli spotyka się regularnie. Ojciec i syn Namikoshi byli również obecni na pogrzebie profesora w Omiyi . Ale ich źródła nauki były inne: Ryūhō Okuyama był w szczególności praktykującym jujitsu , japońską sztuką walki, uczniem profesora Hiraty, doktora tradycyjnej medycyny chińskiej i założycielem Hakkō-ryū , sztuki walki zorientowanej na samoobronę. w kierunku równowagi i zdrowia lekarza.
Orientacja Kōhō shiatsu , założonego pod tą nazwą w 1941 roku , odzwierciedla ten przebieg i opiera się na nacisku kciuków na punkty (lub tsubo ) położone wzdłuż południków .
Masunaga shiatsuShizuto Masunaga (1925-1981) rozwinął formę shiatsu ze szczególnym zainteresowaniem psychologią i energetyką. Uczeń Japan Shiatsu College w 1949 roku pod kierunkiem Tokujiro Namikoshi, ówczesnego nauczyciela w tej samej szkole, odszedł, by stworzyć własny styl. Ten styl shiatsu wykorzystuje specyficzny system meridianów z 24 regularnymi meridianami zamiast 12 w tradycyjnej medycynie chińskiej .
Nauka tego wymaga dobrego zrozumienia tradycyjnej medycyny chińskiej i tablic patologicznych opracowanych przez Masunagę. Masunaga shiatsu może odpowiedzieć na prośbę o dobre samopoczucie lub wsparcie terapeutyczne w zależności od poziomu umiejętności i orientacji ćwiczącego.
Shiatsu Masunaga jest obecnie znany na całym świecie jako „ Zen Shiatsu ” lub „ Iokai shiatsu ”. Jest autorem kilku podręczników.
Shiatsu . Ryotana TokudyMistrz Ryotan Tokuda, urodzony w Hokkaido w Japonii w 1938 roku, jest absolwentem filozofii buddyjskiej na Uniwersytecie Komasawa i Mistrzem Zen (szkoła Sōtō ). Uczył się shiatsu i tradycyjnej medycyny chińskiej od mistrza Ryosui Wakity (również mnicha Zen ze szkoły Sōtō i mistrza kendo ). Mistrz Ryosui Wakita był uczniem Mistrza Sorei Yanagiya, który sam był uczniem jednego z założycieli shiatsu: Mistrza Shinsai Ota.
Ryotan Tokuda za shiatsu pozostaje w bezpośrednim związku z tradycyjnej medycyny chińskiej. Jest to shiatsu nakładane systematycznie na 12 głównych meridianów ze specyficznym dotykiem-shiatsu, podczas sesji, na różnych częściach meridianów i punktach akupunkturowych. Ryotan Tokuda naucza, że jakość opieki zależy w dużej mierze od nastawienia praktykującego, jego postawy i jakości obecności. W tym celu jego nauczanie kładzie nacisk na trening praktykującego, aby podążał w kierunku właściwego gestu. Częścią przekazu są podstawowe teorie TCM, dietetyki orientalnej i ćwiczeń zdrowotnych.
Sei ShiatsuSei Shiatsu (Szczera Shiatsu), wykładał w Szkole Shiatsu leczenia w Paryżu, to lecznicza Shiatsu stworzony przez Bernard Bouheret po 25 latach w praktyce biurowej. Ma swoje źródło w Koho shiatsu Mistrza Okuyamy. Jej nauczanie i praktyka są silnie oparte na tradycyjnej medycynie chińskiej i jej taoistycznych korzeniach , a jej wykonanie jest skodyfikowane ( kata ).
Na początku sesji przeprowadzany jest bilans energetyczny (w szczególności poprzez mierzenie pulsu) w celu zidentyfikowania przyczyny odczuwanych objawów oraz rozwoju procesu leczenia, który odbywa się głównie na ścieżce meridianów jak w niektórych punktach akupunktura.
TherashiatsuThéraShiatsu opracowany w szpitalach od 2008 roku przez Pierre Amatore ( Namikoshi - Kagotani - Acupuncturist ) wywodzi swoją specyfikę od stworzenia Kata poświęconej praktyce na stole. Jest to Shiatsu, którego celem jest przywrócenie równowagi autonomicznego układu nerwowego poprzez pozostawienie doskonałego miejsca do pracy nad powięziami i łańcuchami mięśniowymi. Podczas sesji każde „wsparcie terapeutyczne” ustalane jest zgodnie z dolegliwościami i dysfunkcjami odbiorcy, nie ma sesji typowej, strategie pracy są opracowywane zgodnie z teoriami energetyki orientalnej i anatomiczno-fizjologii.
Skuteczność terapeutyczna shiatsu i związane z nią ryzyko są podobne do każdego masażu: zabieg może rozluźnić ciało, a większość leczonych pacjentów zgłasza uczucie odprężenia i lepszej kondycji. Teoria meridianów i qi , leżąca u podstaw zarówno shiatsu, jak i akupunktury, nie ma podstaw naukowych, a shiatsu nigdy nie okazał się bardziej korzystny niż masaż leczniczy bez polegania na tradycyjnej medycynie chińskiej.
Jak dotąd badania nad skutecznością shiatsu dały ogólnie pozytywne wyniki, ale badania te mają niski poziom dowodów i mają pewną stronniczość.
Według Cancer Research UK : „Nie ma naukowych dowodów na to, że shiatsu może leczyć lub zapobiegać jakimkolwiek chorobom, w tym rakowi. Ponadto brak wysokiej jakości badań oznacza, że obecnie nie ma dowodów naukowych na poparcie stosowania shiatsu do kontrolowania objawów raka. Możliwe, że shiatsu może pomóc w radzeniu sobie z objawami lub skutkami ubocznymi, ale potrzebne są dalsze badania, aby ocenić jego skuteczność. Pierwsze wyniki wskazują, że możliwa skuteczność shiatsu w radzeniu sobie z bólem i lękiem u pacjentów wynika bardziej z bycia wysłuchanym przez lekarza zwracającego uwagę na ich potrzeby niż z samego leczenia fizycznego.
„Shiatsu zawiera akupresurę, która jest podobna, ale wywiera nacisk dłużej na określone punkty nacisku na meridianach, zgodnie z tradycyjną medycyną chińską (TCM)”